Miłość męża do gier większa od miłości do żony...? - Netkobiety.pl

Ja powiem Ci może jak to wygląda z drugiej strony, na początku rzeczywiście mówi się że to tylko na chwilę, że zaraz konto się odda lub usunie(mnie moje pierwsze powierzyła siostra gdy zaczęła mieć problemy w liceum, a ja jako wtedy studentka miałam mieć więcej czasu no i przede wszystkim nie miałam kontroli nad tym kiedy i do której siedzę), i wszystko byłoby ok, gdyby na tych grach nie siedzieli fanatycy, którzy po za nimi świata nie widzą, jak złapało się internetowe znajomości, znaleźli się ludzie, którzy dawali rady jak grać itd, nawet człowiek się nie zorientował jak szybko taka gra potrafiła wciągnąć. I z godzinki dziennie zamieniało się to w długie godziny, zarywanie nocy, chodzenie na zajęcia niewyspaną bo przecież nie mogłam zawieźć swoich w klanie. Dodatkowo te gry są tak konstruowane, że wszystko zajmuje sporo czasu jakby to tak podliczyć, a "więź" między ludźmi, którzy wspólnie grają sprawia, że mamy poczucie winy jak się nie będzie o tej czy tej w grze(bo ważna walka, bo ustalanie zasad, bo...) a do tego bonusy jakie można zdobyć sprawiają, że to wszystko jest tak atrakcyjne, ze w końcu przestaje się zauważać tych, którzy nas otaczają. Ja doszłam do tego, że stworzyłam własną postać jak oddałam siostrze jej, i sama założyłam klan, w którym miałam kupe netowych znajomych, na których zawsze można było liczyć(oczywiście tylko w sprawach związanych z grą). Ograniczyłam dość mocno czas dla znajomych, a jak już większość dnia zabrały mi zajęcia w realu to musiałam nadrabiać stracone godziny nocą, a wiesz mi wtedy jest całe mnóstwo ludzi na takich grach. Ja nie zawaliłam ani szkoły, ani związku wtedy bo gdzieś tam kołatała mi się myśl, że to w realu jest ważniejsze, niemniej jednak poświeciłam tej grze masę czasu, ogromną masę, której już dziś nie odzyskam, a którą można było wykorzystać na wiele innych ciekawszych zajęć. Trwało u mnie to dwa lata, a kiedy leciłl trzeci rok wprowadziliśmy w klanie nowy sposób porozumiewania się(coś w stylu skype'a tylko wygodniejsze w użyciu, żeby mieć lepszy kontakt, na bieżąco radzić się co do sprzętu na walki, oblężenia) i dopiero gdy słyszałam tych ludzi w realu, zwłaszcza jednego kolegę(zresztą młodego męża z dwuletnim synkiem, któremu żona ciągle urządzała awantury, ze się nim nie zajmuje, że jej nie pomaga, a on jej odpowiadał, ze zaraz za chwile, ewentualnie bral małego do kompa i z nami z nim siedział, a wszyscy tego wysłuchiwaliśmy bo byl caly czas online) zapaliła się dla mnie czerwona lampka że co ja właściwie robię dlaczego tracę  czas na głupią gre, i czy chcę aby tak wyglądało moje życie jak u tego kolegi. Zdecydowałam wtedy, że musze z tym skończyć, bo nie chciałabym takiego ojca dla mojego dziecka, ani być taką matką. Ale zerwanie znajomości po tak długim czasie wcale nie bylo latwe, jednak porobiły się pewne przyjaźnie co utrudniało sprawę, ale słuchanie tych kłótni sprawiło, że pewnego dnia odeszłam na bliżej nieokreślony urlop(jednak usunięcie postaci wtedy nie wchodziło jeszcze w grę, musiałam mieć pewność, że jesli zechcę mogę wrócić, chociażby żeby dowiedzieć się co u nich słychać, pozatym przecież tak długo budowało się tą postać, że szkoda tak dobrej postaci usuwać; dziś mogłabym zrobić to bez zastanowienia, ale nawet nie wchodze już na tamte strony). U mnie minęło już sporo czasu od tego(chyba ze trzy lata), ale doskonale rozumiem wszystkich, którzy nieszczęściem się w to wciągną i rozumiem tez tych, którzy przez to cierpią bo widzę jakie to destrukcyjne bylo dla mojego życia.

Tak więc z mojej strony mogę powiedzieć Ci że działaj, walcz aby oderwał się od tej gry bo im dłużej to będzie trwało tym gorzej dla niego(jego uzaleznienia)i dla waszego związku. Nie umiem tego wyjaśnić, ale tu nawet nie chodzi o to, że uważa się tych ludzi i tą grę za atrakcyjniejszą od naszych ukochanych, ale to jest jak z nałogami, pomimo tego, że wiemy że ranimy drugą stronę nie możemy przerwać, chyba że dostaniemy jakimś obuchem po głowie. Najgorsze jest to, że nie uzyskasz żadnego efektu awanturami, czy obrażaniem, to nie działa wierz mi. Musisz mu za to uświadamiać ciągle w kółko jak dużo traci z życia siedząc na necie i grając w te gry, uświadomić mu że w realu tak naprawdę nie odnosi żadnych korzyści a jedynie straty. Chyba każdy z nas gdzies tam w głębi chciałby być kimś innym, lepszym i na tym polegają te gry, więc może spróbuj jednocześnie doceniać go w codziennym życiu za drobiazgi, na które zwykle nie zwracasz nawet uwagi, tak żeby poczuł się  chociaż w polowie tak samo dobrze jak wtedy gdy "rozwali gracza z wyższym lvlem".
Ciężkie zadanie przed Tobą jesli on nie przeżyje takiego oświecenia jak ja, ale zobacz ile mi to zajęło, nie możesz dopuścić żeby u Was również ciągnęło się przez tak długi czas, bo gdy Ty będziesz gromadziła w sobie ogromne pokłady złości on nawet tego nie zauważy.

Witam.

Ja też mogę się wypowiedzieć jako osoba niestety uzależniona od gier internetowych... Wszystko zaczęło się ok 4 lat temu, kiedy to wyjechałem do Anglii zarobić trochę pieniędzy. Skumplowałem się z kolegą z pracy i to on mnie wciągnął do wirtualnego "pożeracza czasu"... Na początku wyglądało to niewinnie, ale z czasem było już tylko coraz gorzej. Gra była tak skonstruowana, że toczyła się całą dobę, niezależnie czy byłeś zalogowany na swoim koncie czy nie. Była to gra strategiczna, więc budowało się budynki, wojsko, atakowało się innych graczy, grabiło się ich z surowców, żeby móc szybciej się budować i szkolić więcej wojska. Po jakimś czasie znalazłem się w sojuszu, bo jak wiadomo w takich grach w pojedynkę nic się nie ugra. I zaczęły się porady i zadania od "szefów" takie jak limity wojska na koncie, wysyłanie wojska do obrony na daną godzinę, a nawet SEKUNDĘ!!! Były pisane specjalne programy dla sojuszu, które pomagały wyliczyć dokładną sekundę w której było trzeba "puścić" wojsko do jakiejś osady. Wrogów atakowało się w bo jak wiadomo "normalni" ludzie w tych godzinach śpią.

W krótkim czasie uzależniłem się od tej gry tak, że praktycznie potrafiłem sobie ustawić budzik na 3-4 w nocy, żeby wysłać atak, obronę lub wybudować wioskę. Totalna masakra... . Wszystko to trwało ponad 3 lata. W ostatnim okresie tak mi się "paliło", żeby usiąść przed komputerem, że byłem wstanie poświecić wszystko, dosłownie wszystko..., a dopiero po dłuższym czasie człowiek dochodzi do wniosku jaki on jest głupi

Około rok temu nic poza grą się nie liczyło... Potrafiłem zajmować się swoim kontem plus około 12 innymi, żeby im pomóc być "lepszym". Oprócz tego odizolowałem się od wszystkich znajomych, rodziny, ogólnie od świata, stałem się bardziej nerwowy i dopadał mnie straszny smutek jak wróg wpadł do mnie i "przemeblował" moje osadki... To było najgorsze uczucie, kiedy poświęcałem grze swój praktycznie cały czas, prawie 24 godziny na dobę, a w ciągu jednej sekundy ktoś potrafił zniszczyć to wszystko.

W końcu na moje szczęście dopadło mnie chwilowe znudzenie grą i wtedy zacząłem sobie uświadamiać co ja tak naprawdę robię... oprócz gry, jedzenia, załatwiania potrzeb fizjologicznych oraz spania (krótkiego) to praktycznie nic nie robię... Zapisałem się na grupową psychoterapię chociaż musiałem czekać 3 miesiące na przyjęcie. I małymi kroczkami zapełniając swój czas innymi zajęciami zacząłem "odstawiać" grę na bok. Poznałem tam też wspaniałą dziewczynę, z którą jestem do dziś i mam nadzieję, że nasze ścieżki nigdy się nie rozejdą W tym momencie, moje życie uległo zmianie o 180 stopni. Więcej czasu spędzam aktywnie na rowerze bo uwielbiam jeździć oraz resztę swojego wolnego czasu poświęcam swojej dziewczynie. Życie w realu jest dużo bardziej atrakcyjniejsze niż w wirtualnym świecie.

Wracając do Twojego męża to niewątpliwie jest uzależniony od gry. I jest to niestety choroba tak samo jak alkoholizm czy inne uzależnienia. Tutaj moim zdaniem najlepszym rozwiązaniem byłoby zaangażowanie jego najlepszych kumpli z realnego świata, żeby pomogli Tobie odciągnąć go od komputera zajmując go czymś innym, najlepiej z dala od domu i od komputera. Musi wypełnić swój czas naprawdę czymś innym, bo tak to będzie tylko pogłębiać swój stan uzależnienia od gry. Na dodatek jeśli spodziewacie się dziecka to musisz podjąć szybko jakieś kroki bo nie będziesz mogła liczyć na jego pomoc... Może warto również porozmawiać z psychologiem, choć pewnie nie będzie chciał iść z własnej nieprzymuszonej woli. Ważne, żebyś się nie poddawała, nawet jak masz chwile zwątpienia, bo można się uwolnić od tego nałogu. Najlepszym lekarstwem byłoby gdy sobie sam to sobie uświadomił, ale to może być za miesiąc, rok, dwa... Dlatego pomóż mu, a na pewno odwdzięczy się Tobie i maluszkowi w przyszłości.

Trzymam za Was kciuki i życzę powodzenia.
Pozdrawiam.

Staram się odciągnąć go od tej gry jak się da. Ma nawet jej imitacje w planszówce, choć  nie zadowala się taką grą, woli zdecydowanie kompa. Na jego kolegów nie ma co liczyć - nie dość, że mieszkają 5 miast stąd, to zamiast przyjechać na grilla, czy po prostu pogadać, umawiają się na te nocne spotkania i całymi grupami idą na potwory. Nie chce im się po prostu ruszać z domu, jak mogą siedzieć przed kompem.Wczoraj po głębszej rozmowie stwierdził, ze od zawsze faceci mieli jakieś zajęcia na nudę - czytanie gazet, chodzenie z kumplami na piwo, a teraz jest standardem siedzenie na WOW'ie  i to po prostu jest duch czasu. Ja rozumiem, można czytać gazetę, ale cały dzień? Usiłuję go uprosić, by grał ze mną w jakiegoś magic'a (takie karty po angielsku z zadaniami np zadaj 3 obrażenia itd.), w te planszówki swoje, bo też to lubił, poszedł gdzieś na spacer albo posiedział na placu (mamy fajny ogródek, idzie ognicha robić, spotkania towarzyskie, nawet mecze mogliby sobie urządzać). Niestety, on ani rusz. Czasami przyjdzie na kilka chwil, ale wygląda jakby był obrażony, skrzywdzony, niekochany i cały mrok spadł na niego. Oczywiście co chwile pyta, czy już może wrócić, i taki grill np kończy się wcinaniem zimnych kiełbasek przed monitorem. Czytałam w internecie, słyszałam tez od znajomych ze wiele takich przypadków kończy się rozstaniem, rozwodem. Ja mojego męża nigdy nie zostawię, choćby nie wiadomo co głupiego w życiu zrobił ale już naprawdę nie wiem co robić. Z jednej strony mam wyrzuty, jakobym za bardzo próbowała w niego ingerować, ze to faktycznie może mną się nudzi i to moja wina, ze tak się to skończyło; z drugiej strony martwi mnie jego stan i bardzo chcę mu pomóc ale nie potrafię. Boje się , że wpadnie w jakiś szał, że jak nie będzie mógł grać w domu, to gdzieś sobie pójdzie i nas zostawi, gdzieś , gdzie będzie miał stały dostęp do tej gry. Nie podoba mi się też fakt, ze zaczyna wydawać prawdziwe pieniądze na jakieś ekwipunki lub pieniądze cyfrowe, płacąc na allegro innym graczom prawdziwe sumy a potem oni spotykają się gdzieś w tej grze i sobie przesyłają jakieś rzeczy.Tym sposobem pozbywa się części swojej wypłaty, którą np moglibyśmy przeznaczyć na jakąś wycieczkę albo choćby zabawkę dla małego. Mógłby to wydać na cokolwiek, choćby kupić sobie zapas hamburgerów i piwa na miesiąc, ale on woli inwestować w jakieś nieistniejące przedmioty. Ostatnio założył już specjalne dodatkowe zabezpieczenie, żeby mu się nikt na konto nie włamał i nie ukradł mu całego dobytku (?!). O psychologu nie ma mowy, gdyż on sam twierdzi, ze przesadzam a on nie ma problemu.Skoro to nie jest problem, to w takim razie co nim jest?

To typowe uzależnienie: "Gdybym chciał to bym nie grał..." itp, ale myślami i tak będzie przy grze.

Wycieczki, spotkania ze znajomymi (dokładnie inni niż z gier) jak najdalej od domu. Musisz go go jakoś zmusić, nawet gdyby to miał być jakiś podstęp, żeby odszedł od kompa.

A może Twoja teściowa by mogła jakoś wpłynąć na Niego? Jeśli masz dobry kontakt z nią to porozmawiajcie sobie, że martwisz się o jego syna. Tak jak koleżanka wyżej pisała, nie możesz robić awantur bo to nic nie da tylko pogłębi ten stan...

Kochana niestety to jest uzależnienie. choroba taka sama jak alkoholizm czy hazard. Ja się zmagam z tym od 4 lat. Walczę ze swoim mężem i nie wygram. Tyle wiem.

Na szczęście etap zakochania w grze mu mija, ludzie z gry się porozchodzili,bo serwer upadł,samemu mu się nie chce grać, spędza owszem 4-6 h w grze,ale już wiem,że gdy poproszę go o pomoc - odejdzie od komputera.
Wcześniej potrafił grać po 14 h, spać 3-4 h, do pracy,powrót do domu i jazda.
Ale ultimatum było jasne - ja albo gra. I raz już go puściłam z manatkami,żeby wiedział że to nie przelewki.

Robisz błąd....jak to jedzenie przed klawiaturą? No mi się to w głowie nie mieści, jeszcze czego.
Będzie głodny to niech sam zasuwa i sobie nałoży.
Nie ma czasu na jedzenie? Niech spada.

Gadanie że wszystko się zmieni gdy dziecko się urodzi tez słyszałam Baju baju.... "Bo jestem w ciąży to on sobie jeszcze skorzysta."
Koniowi na ucho niech bajki takie mówi nie mnie

I nie rozumiem płacenia za grę, jest tyle serwerów prywatnych darmowych że to się w pale nie miesci.

Jeszcze się napłaczesz, jeszcze nie raz się wydrze, będzie agresywny. Ja to przeszłam już.
Miałam swoje sposoby na niego,ale walka trwała 3.5 roku.

Definitywnie się uzależnił i nie będzie łatwo go z tego wyciągnąć. Każde próby odstawienia go od gry będzie odbierał jako atak na siebie. Powinnaś jak najszybciej poradzić się specjalisty, bo lepiej na pewno nie będzie. To jest uzależnieni jak od narkotyków jeżeli sam zarywa noce i kupuje sobie konto bez konsultacji z Tobą to jest bardzo źle.

współczuje Ci takiego braku zainteresowania, zwłaszcza teraz, kiedy tak tego potrzebujesz, musisz Nim potrząsnąć, żeby zdał sobie sprawę co robi i jak się źle z tym czujesz. Ustal może, że ma pobyć z Tobą ileś godzin dziennie, a potem może sobie grać do nocy. Ty potrzebujesz Go teraz szczególnie, a na swoje przyjemności powinien mieć czas w drugiej kolejności. Powodzenia.

Opowiem wam moja hostorie...
Byłam w klasie maturalnej (2 lata temu), kwiecień, ogromny stres przed pierwszym ważnym w życiu egzaminem. Młodsza siostra(13lat, okres buntu)  zła, że spędzam czas z chłopakiem a nie jak dawno temu z nią. Tak pokazała mi grę Metin2. Wirtualny świat szybko mnie wciągną. Inni ludzie, ciekawe postacie, skile, moby, eq... wszystko jak z czarodziejskiego świata. Nie myślałam o maturze i stresie, więc wszystko pieknie pozdawałam. Niestety, okres matur sie skończył a zaczęły się nieprzespane noce na metinie. Obiad przed kompem, wstaje rano włączam komputer i expie expie expie. Wtedy zwykła nobka (słow z zargonu gry, opisujące kogoś gorszego). Minęły ponad dwa lata. Co sie zmienilo? Osiągnelam high poziom, pro eq, pro skile i mimo ze gra mi sie znudzila, nadal tam loguje i stoje w m1 (lokalizacja) gadajac z ludzmi. Jestem na etapie spieniężania dorobku i planuje zmarnowany czas i kawal zycia wymienic na ok dwa tysiace realnej gotowki. Zmadrzalam ale co z tego. Obserwując spolecznosc metin2 zauwazylam ze Ci najmocniejsi to ludzie 25+lat, ktorych stac na to by za Smocze monety wzmocnic swoja postac. Ta gra to nic innego jak rywalizacja i dążenie do doskonałości. Ta gra to patologia.

Znam przypadek małzeństwa z 12 letnią coreczka. Dwie najmocniejsze postacie na serwerze, maz i zona w grze i w zyciu a w tym wszystkim ich corka tez pochlonieta gra, ktora nie ma obiadu jak wraca ze szkoly bo mamusia i tatus tocza miedzy soba pvp w m1 (pvp = player vs. prayer)

A z czego oni się utrzymują? Chodzą mimo wszystko do pracy?

akurat WarCraft to dobra gierka
wszystko jest dobre, ale...z umiarem.
dla graczy, przebicie kilka leveli, zdobycie +10 do many etc to tak jak dla mnie czasem trzygodzinny freeride, to sposób spędzania wolnego czasu, rozrywka. ale... ludzie, umiar, umiar.. autorka wątku mnie przeraziła, tym co wyprawia jej mąż. najbardziej mi przykro jak napisała:

to jest takie smutne, żyjecie razem ,ale tak daleko..
mój były także wpadł w nałóg. straszne to było. wydawał kasę na sprzęty, nieraz całą pensję, uciekał przed problemami, właśnie tam..
nie wiem co mam autorce doradzić, ja juz się uwolniłam od tego związku, ale ona?

Ech, gry są zaj..ste, nie wiesz co tracisz Może kiedyś to była rozrywka ''dla dzieci'', ale teraz to często rzecz na najwyższym poziomie, z dopracowaną, dojrzałą fabułą(chociażby Wiedźmin 2, najnowsze dzieło polskiego studia), często poprawiają refleks, umiejętność taktycznego myślenia, już nie mówiąc o tym, jak bardzo podszkoliłam na nich angielski (egzamin na poziomie C1 napisałam na 96%, najlepiej na roku). Faktem jednak jest, że z drugiej strony wiele gier odmóżdża - i są to właśnie głównie mmo. Sama tego doświadczyłam, też byłam uzależniona. W mmo często robisz ''w kółko to samo'', bezmyślnie, jednak to też bardzo relaksuje, no i są inni ludzie, z którymi rywalizujesz. Mnie się po prostu znudziło.

Natomiast nadal jestem uzależniona od internetu i troszkę od czytania netkobiet Jedno  z lepszych -o ile nie najlepsze - for na jakie trafiłam.

Kontrowersyjny ten mój post biorąc pod uwagę nazwę tematu, ale gier jako takich nigdy nie będę uważać za złe Szkopuł właśnie w tym, by być na tyle dojrzałym,by się kontrolować.

Wiesz, przypuszczam, że mogłaś trafić na nieodpowiednią dla ciebie grę ;P Oczywiście, że wiele osób może po prostu nie lubić, ale z drugiej strony jest tyle gatunków, że niemal każdy może znaleźć coś dla siebie.

The Sims to od wielu lat hit wśród kobiet Możesz sobie zobaczyć w necie.

szczyt szczytów, małolat z kanady zagrywał się w serię Manhunt i zadźgał młodsza siostrę, bo mu przeszkadzała.

Nie, po prostu nie lubię grać, wiem to na pewno

Niestety, minęło trochę czasu, a oderwać go od gry się nie udało. Wręcz przeciwnie. Siedzi na niej 24/h. Ostatnio stara się ciągle brać wolne w pracy, bo po nocnych rajdach jest tak zmęczony , że nie chce mu się wstawać. Moje życie zamieniło się w piekło. Zostałam szczęśliwą mamusią, mamy cudownego synka, który w zasadzie nie zna ojca. A ja męża. Nie rozmawiamy ze sobą wcale, nie mamy żadnych tematów. Nie spędzamy ze sobą czasu wcale, nasze relacje kończą się na "cześć" gdy wraca z pracy. Dzieckiem się nie zajmuje wcale. Zdarza się, że maluch nie jest kąpany 3 dni, bo mąż ma rajd i nie może odejść od kompa. Nie mam życia, nawet chwilki dla siebie. Nie mogę nic zjeść, bo na zmianę opieka nad mężem ( gotowanie, podawanie mu dań pod twarz, pakowanie go do roboty, zabieranie mu śmieci z przed nosa, zmuszanie do oderwania się na czas kąpieli) i nad maluchem, który ma tylko mnie. Jego ojciec nie reaguje na płacz, zakłada słuchawki na uszy, by nie słyszeć. Ja odchodzi od zmysłów. Z niecierpliwością wyczekuję na choć 5 minut wolnego, gdy mały uśnie by w między czasie coś mu się nie stało, by móc skożystać z wc. Gdyby tego było mało, cały dzień muszę wysłuchiwać gadaniny rodziny, jaka jestem gruba po tym porodzie, że wyglądam jak świnia i winnam schudnąć. Teściowie o wszystkim decydują a on nic się nie odezwie. Ma własny świat. Moja wymarzona bajka stała się mym koszmarem.

Żałuje, że dopiero teraz przeczytałam tego posta. Nie możesz tego tolerować, bojąc się, że odejdzie. W takiej sytuacji, albo kończy z grą, albo rozwód. Mówię całkowicie serio. Mój ojciec był typem Twojego męża. Wklejam Ci tu mojego posta, z innego wątku, jak gry komputerowe (w tym te on-line) odebrały mi ojca.

Mój ojciec od zawsze był uzależniony od komputera. Zaczęło się od pierwszych modeli, komodore, amiga, potem PC. zaczynał granie od "pikselowych żabek skaczących po ekranie", potem woolf, pierwsze gry VGA, a teraz gra w najnowsze gierki po sieci. Moja matka zawsze miała z nim krzyż pański. Też podjęła taktykę "olewać i robić swoje". Skutek był taki, że ojca nie miałam i do dziś nie mam. Mieliśmy 3pokojowe mieszkanie. Mieszkaliśmy w nim w czwórkę - ja, mama, brat i tata. Pewnego dnia [może miałam z 4lata] tata stwierdził, że potrzebuje swojego pokoju, żeby miał swój kąt w domu, żeby mógł w spokoju realizować swoje pasje i potrzebę samotności. Dodam, że to były czasy kiedy komputery dopiero wchodziły na polski rynek, więc o takich typach uzależnienia nikt jeszcze nigdy nie słyszał. Mama zgodziła się na prośbę ojca i od czasu jak odstąpiła mu jeden pokój, tak został w nim po dziś dzień. Ja gniotę się z bratem w jednym pokoju od 18lat. Mama zajmuje salon, a ojciec swoją norę.

Od czasu jak dostał ten pokój to skończyła się rodzina. Całe dnie siedział przed kompem, za zamkniętymi drzwiami, z browarkiem oczywiście[do dziś nie wiem, czy te 2 piwka dziennie nie są wynikiem alkoholizmu, aczkolwiek to inna kwestia]. W każdym bądź razie dzień ojca wyglądał tak: wstaje, idzie do pracy, wraca, siada do kompa i zamyka drzwi za sobą, raz dziennie można spotkać go w kuchni - bierze sobie piwo z lodówki i wraca do kompa. Jedzenie kupuje po drodze, gdyż mama - metodą olewactwa - przestała mu gotować 10 lat temu. I tyle. gra do 1-2 w nocy i idzie spać [tak przypuszczam gdyż wtedy gaśnie światło ], potem wstaje i cały dzień powtarza się od nowa i tak 18lat. Dodam, że kiedy zaczęło brakować mu kasy na piwka i żarcie z restauracji to wypiął się na nas, przestał mamie dawać kasę. Skończyło się na rozdzielności majątkowej, teraz tatuś płaci połowę czynszu + marne alimenty i to jest cały jego udział w naszym życiu. Komputer odciął go od nas. Nigdy z nami nie rozmawiał, nigdy się nami nie interesował, praktycznie w ogóle go nie widywałam a mieszkał za ścianą! [chore!] Od zawsze płakałam, zazdrościłam koleżankom, że ich ojcowie z nimi rozmawiają, przytulają, zabierają do kina i na spacery. Mój miał nas w nosie. Przez 23 lata mojego życia wyszliśmy do kina [żeby nie skłamać] 2 razy. I to tylko w sytuacji, kiedy moja mama miała przebłyski i cisnęła ojca, żeby łaskawie spędził z nami czas w końcu. 2 razy. I to kino, wiecie jak to wyglądało? Zawiózł nas do kina, zostawił na seansie i sam pojechał w cholerę, a po dwóch godzinach po prostu nas odebrał. Tak właśnie tato spędzał z nami czas. Komputer zabrał mi ojca, a metoda - olewactwo - się niestety nie sprawdziła. Powiem też, że sama - jako dziecko - próbowałam trafić do niego. Przychodziłam do niego do pokoju, próbowałam rozmawiać, niestety rozmowa albo nie dochodziła do skutku ["wyjdź, jestem zajęty, później"], albo kończyła się na jego pytaniu "jak w szkole?". Kiedy próbowałam opowiadać co u mnie i moich koleżanek, słyszałam tylko "mhm, aha, mhm" [czyt. w ogóle mnie nie słuchał, dalej grał i pomrukiwał randomowe słowa, nieraz nawet wtedy kiedy zakończyłam monolog i po prostu siedziałam cicho]. Był okres kiedy ojciec stracił pracę. Siedział wtedy całe dnie w domu. Był to taki okres, że akurat dojrzewałam i strasznie kłóciłam się z bratem. Zwłaszcza, że mieliśmy jeden pokój i najzwyczajniej w świecie było nam za ciasno - ja chce spać, on słuchać muzyki. Ja chce przyprowadzić koleżankę, ale nie mogę bo on był brudasem i nie chciał posprzątać swojego syfu i tak na okrągło. Dodam, że pokoik był malutki, siedząc każdy przy swoim biurku stykaliśmy się krzesłami[masakra!]. W każdym razie ojciec widząc i słysząc nasze kłótnie i czasem rękoczyny [zdarzało się, że się tłukliśmy po glowach ] po prostu domykał szczelniej drzwi do pokoju. My z bratem na zmiane wydzwanialismy do mamy, żeby "powiedziała coś bratu/siostrze". Matka więc zadzwoniła do ojca i zapytała co się dzieje w domu i czemu nie ogarnie sytuacji, czemu musimy do niej dzwonić skoro on jest w domu i mógłby zareagować, a wiecie co jej ojciec odpowiedział? " Jak se wychowałaś to tak masz! Ja jestem zajęty[wyszła nowa gra i w nią grał]".

Takich sytuacji mogłabym przytaczać bez liku. Ojciec wybrał komputer. Kocha maszynę, nie nas. Dla niego nie istnieje rodzina już. Dlatego radzę wszystkim Wam kobitki, które macie dzieci, abyście pozbyły się wrzoda, albo wysłały ich na terapię. Ja w tym momencie fizycznie mam ojca, dawcę nasienia, ale nie mam taty. Powiem Wam, że mieszkaliśmy razem tyle lat, a ten człowiek jest dla mnie obcy. Szanuję go bo jest moim ojcem i na tym się kończy. Żadnych więcej pozytywnych uczuć. Wolałabym gdyby się rozwiedli i gdyby odszedł z naszego mieszkania. Wolałabym go nie znać i miec o nim jakies pozytywne wyobrażenie niż żyć w takiej patologii.

Postaw sprawę ostro. Chcesz mieć męża i ojca dziecka? Walcz, nie toleruj, bo Twoje dziecko będzie miało tak samo miłe wspomnienia jak ja. Powiedz, że albo skończy grać, albo odejdziesz. Nie skończy grać? Wyprowadź się. Wtedy są dwie opcje: albo poczuje, że jest idiotą i tracił czas na gry, zamiast zająć się rodziną, albo nie zauważy Twojego odejścia i będzie mu dobrze grając całe dnie, bez zrzędzenia nad głową. W takiej sytuacji, od razu papiery o rozwód i do widzenia. Nie wierz w zapewnienia, że on tylko troszeczkę pogra, albo ograniczy. Jak nie skończy definitywnie z grami to nie masz na co liczyć. I nie probuj tłumaczyć sobie, że granie to nie alkoholizm, bo uzależnienie od gier jest tak samo niebezpieczne jak ćpanie, alkoholizm czy hazard. Też czyni czlowieka agresywnym, gdy zabrania mu się używki, uwierz, że taka osoba może przejść do rękoczynów po odcięciu internetu w trakcie "wielkiej bitwy" z potworami, też olewa rodzinę i też trwoni pieniądze. Tyle, że nie na alkohol, a na nierzeczywiste przedmioty, abonamenty, etc.

A po co Ty to robisz? Po co mu podstawiasz pod nos cokolwiek, albo cokolwiek sprzątasz?
Powinnaś poradzić się specjalisty. Jak się go nie boisz to wyłącz wszystkie kable od kompa i od konsoli i schowaj tak żeby nie znalazł. Wpadnie w furię. Może to nagraj, żeby mieć jakiś dowód, żeby może pokazać komuś w rodzinie? Ma on jakiś dobrych znajomych w realu? Jakiegoś kumpla, którego możesz prosić o pomoc?

Mam te sam problem. Moj chlopak non stop gra w jedna gre, ma tam znajomych,gada z nimi wiecej niz ze mna,nawet o mnie. Juz placz,rozmowy,grozby nic nie pomaga. Czasem jak juz widzi ze zaraz osiagne apogeum to na odwal sie albo odkurzy albo wyrzuci smieci, albo cos tam zrobi albo laskawie raz na ruski rok mnie gdzies zabierze a tak to lipa. Wstaje rano - wlacza kompa, wraca z pracy - wlacza kompa. teraz weekend ma wolny caly czas gra z przerwa dzis na wizyte u jego rodzicow, ale jak wrocilismy zrobil se kawe i wlaczyl kompa!! Moja sytuacja jest o tyle trudna ze nie pochodze z jego miasta tylko normalnie mieszkalam na drugim koncu Polski. Jestem tu samotna mimo iz mam go...i nie pomogaja zadne rozmowy i argumenty..wiem ze radzicie spakowac sie i odejsc...ale jak skoro sie kocha? Jest mi strasznie ciezko szczegolnie ze nie mam u nikogo wsparcia..jego mama jedynie przyznaje mi racje ale jak cos zaczyna sie do niego mowic to on sie rzuca jakby mu ktos na zlosc robic chcial...nie mam sily, jestem bezsilna, mam dosc! Najlepsze jest jeszcze to ze zawsze zaklada sluchawki wiec juz wogole jest odciety odemnie..czuje sie niepotrzebna itp choc oczywiscie zapewnia ze jest inaczej itp...pogubilam sie..teraz znowu siedze sfrustrowana...nie pomagaja nawet slowa bo tylko wulgaryzm mine "mam wulgaryzm" i tyle...a potem znowu bedzie inna gadka..

3 razy w tyg umawia sie z ludzmi na 4h gre...ale mimo tego i poza tym czasem gra...bo caly czas cos jest do zrobienia nowego za kazdym razem! Ja rozumiem ze ktos lubi se pograc ale bez przesady!

Nie używaj wulgarnych słów i zapoznaj się z regulaminem forum. Moderatorka Anemonne

Bartosz,tak WoW, wiem tez gralam, nie przejdzie, gra juz pare lat. Na wowie leci duzo czasu gdyz tam zawsze jest cos do roboty tak ta gra jest zrobiona, zawsze! Wiec albo trzeba wprowadzic ograniczenie albo przestac grac albo grac dalej i ja faktycznie pasuje i odchodze bo tak zyc sie nie da...

Bez gier PC świat byłby ch****y. Jednak zawsze trzeba wiedzieć kiedy nie przesadzić i nie prze"grać" życia. Miałem chyba z 10 lat jak dostałem legendarne Atari 65XE i od tamtego czasu jestem gamer4life & beyond. Jednak zawsze na pierwszym miejscu jest rodzina potem praca a na koniec jakieś ....rpg

godzinka dziennie w Skyrim jest konieczna z pełnym rogiem miodu przy kalwiaturze

Za singla to zdarzały mi się ciągi 24h+ w Morrowind

Hoho, widzę, że moje ulubione gry są tu wymieniane
Choć sporo gram, to 24h nigdy mi się nie zdarzyło, chyba bym padła. Masz wieksza "staminę", Bullit

Czym gracie w Skyrim? Ja najpierw latałam w ciężkim pancerzu z 2h, potem zachciało mi sie magii, więc wrzuciłam na zbroje enchant na darmowe spelle A teraz ogromnie spodobało mi się skradanie ze sztyletami i zabijanie z ukrycia ;p mam taką postac 3w1 Mówiąc teraz, mam na mysli okres sprzed 2 lub więcej miesięcy, bo już dawno Skyrim nie włączałam, ciągle ma status "do ukonczenia'

Też mam podobny problem

Cześć  eweliniasta
Ja "rozumiem" twojego faceta. Sam jestem graczem w World of Tanks. Można powiedzieć, że jednym z najlepszych na serwerze europejskim i nie chodzi tutaj o ilość spędzonego czasu. Chociaż musze przyznać, że nad grą spędziłem bardzo dużo czasu w ciagu ostatnich 28 miesięcy.  Nie będę może pisał ile
Z tego co opisujesz to  widać, że twój men zbudował pewnego rodzaju więź z ludźmi z którymi gra i bardzo mu zależy na tym. Ja też miałem podobnie. Grałem przeważnie cały czas z tymi samymi chłopakami, w tych samych klanach. Nawet doczekałem się zaproszenia na ślub i wesele na wrzesień od jednego z nich a nawet na oczy mnie ten chłopak nie widział. Długo by opisywać.

Jak to my gracze mówimy - "Co zrobisz? Nic nie zrobisz".
Jak on sam nie będzie chciał ograniczyć lub przestać to raczej żadne twoje prośby i groźby go nie przekonają do tego. Musi znaleźć odpowiednią motywację, coś co popchnie go do tego. Dziecko to raczej odpowiedni powód  i wierzę że tak będzie. Mojemu wspomnianemu koledze też się urodziło (nieplanowane) i w połączeniu z pracą sezonową ( student) w ogóle przestał grać, masakrycznie ograniczył ilość czasu spędzonego na tej wirtualnej rozrywce a grał dużo tak jak "my" wszyscy.
A co do mnie to powiedziałem sobie że nie będę już tak robił i cały wrzesień ani minuty w grze nie spędziłem - miałem inne zajęcie które utrudniały mi ten "proceder" . W połączeniu z tym że deko wcześniej ograniczyłem też z powodu tego zajęcia oraz teraz że po prostu dużo nie chcę grać to wychodzi na to że wszyscy jesteśmy jednak całkiem normalni

Z drugiej strony możesz być szczęśliwa bo nie chodzi z kumplami codziennie na piwo, tylko siedzi potulnie w domu

A ja nie rozumiem kwestii znajomych.. On ich chyba przecież nie zapraszał (bo inaczej miałby dla nich czas), a dlaczego ma rezygnować ze swoich rozrywek w imię spędzania czasu z ludźmi, z którymi mu się tego nie chce robić? Co to, jakiś kolejny etat? (Pozostałe zarzuty oczywiście w pełni rozumiem). Przyznam szczerze, że bardzo by mnie irytowało, gdy chciałabym pograć po pracy dla odpoczynku, a ktoś oczekiwałby, że będę się integrować z ludźmi, kiedy zupełnie nie mam na to ochoty.

PS Z mojej obserwacji - oczywiście, nie traktuj tego jako wyrocznię - przy niektórych świetnych grach występuje coś w rodzaju ''okresu zakochania''. Dużo wtedy o grze myślisz i masz ochotę cały czas do niej wracać, by się nią nasycić. Zupełnie, jak np.  z dobrą książką. Potem to mija. Miałam tak na pewno z WoWem i Skyrim. Może też nie minąć, wtedy pojawia się problem

No ja bym z nim porozmawiała jednak niezależnie od tego, czy ma już 'oficjalnie problem', czy nie, jeśli ci coś przeszkadza. Komunikacja podstawą związku Myślę, że warto wspominać (choćby spokojnie i z humorem) nawet o drobnych rzeczach. Inaczej niepotrzebnie z czasem frustrują. Przynajmniej ja tak mam.

Zgadzam się z tym, że dziecko to jest ogromna odpowiedzialność i obowiązek. Trzeba być samemu poukładanym i ogarniętym, bo od nas zależy życie  i szczęście drugiej istoty. Dlatego ja np. wcale nie czuje się jeszcze na nie gotowa, mimo całkiem silnego instynktu macierzyńskiego.

Ze znajomymi mnie po prostu zaskoczyłaś. Mógłby chociaż, nie wiem.. uprzedzać ich, że ma czas tylko do 20? Jego postępowanie jest bardzo niekulturalne, jeśli ich zaprasza.

Co do problemu właściwego, to specjalistką nie jestem, ale żeby zobaczyć stan rzeczy w jakiejś perspektywie - ja grałam w Wowa może 2 lata (plus przez kolejne 4, bardzo nieregularnie, korzystałam z darmowych 7-10 dni, które czasem się dostaje w prezencie, często jednak nawet mi się tego wykorzystywać nie chciało), a z okresem zakochania myślałam maksymalnie o pierwszych paru miesiącach gry. Myślałam, że na takim może etapie jest twój mąż, bo u mnie tak to wtedy wyglądało. Każda gra się jednak w końcu nudzi..

Mówiłaś mu o tym?
Swoją drogą, uważam, że to, jak druga strona reaguje na problemy i podchodzi do poważnych rozmów jest dobrym testem jej dojrzałości i gotowości do związku. Z dojrzałym partnerem nie musisz robić żadnych podchodów do rozmów, i możesz powiedzieć o wszystkim, co i leży na sercu, a on postara się to zrozumieć i potraktuje poważnie.

Cóż, ja do tego tematu mogę od siebie dodać tylko tyle - dziewczyny, jeśli macie za partnera gracza komputerowego i nie zabrnełyście jeszcze za daleko, to uciekajcie gdzie pieprz rośnie. Potem, kiedy pojawią się dzieci to nie jest już takie proste . Szkoda waszego życia na ciągłą walkę o to żeby mąż spędził trochę czasu z rodziną. To moje podsumowanie 15 lat związku, w którym  12 lat naszym najważniejszym członkiem rodziny są gry komputerowe. Różne, przez ostatnie  5 lat warcraft. . .

a potem będzie tylko gorzej...niestety. Przykro mi . Reszta zależy od Ciebie.