bol po rozstaniu,ale jak dlugo? - Netkobiety.pl

rozstalam się z meżem w pazdzierniku-odeszłam .....myslałam ze podjełam słuszna decyzje ze z czasem zapomne o nim....a prawda jest taka ze z kazdym dniem tesknie bardziej z kazdym dniem kocham mocniej....mowia ze czas leczy rany ale nie w moim przypadku....na to nie ma lekarstwa ....kazdego dnia zasypiam i mysle o nim budze sie i jest tak samo...nie potrafie  zapomniec o nim...wylałam morze łez...wiem jedno był i bedzie miłoscia mego zycia...niestety ta niespełniona...czyli prawdziwa....

Wedlug mnie nie ma na to odpowiedzi "jak dulgo". Mi zajelo to dwa miesiace. Po tym czasie polaczylam pewne fakty w calosc, przeanalizowalam nasz zwiazek i teraz wiem co bylo zle i wiem dlaczego mnie zostawil.

Jednka zajelo mi to tak malo czasu bo pojawil sie ktos na nowo w moim zyciu, i to dzieki niemu moglam zapomniec oraz na spokojnie sie zastanowic dlaczego tak sie stalo. Moze gdyby nie ta osoba to do tej pory bym cierpiala. Jedyne co musisz zrobic to dac sobie czas i zajac sie soba.

Polecam watek: "bol po rozstaniu i co dalej".

ja mialam tak.....
1wszy miesiac to bol, niezrozumienie, czarna rozpacz-taki szok boze jak dam rad bez niego itp
2gi czesto przychodzi złość, stajesz sie silna cos ala nie bede przez niego cierpiec itp
3m hmmm rozumiesz ,akceptujesz ale jest ci nadal zle ze sie stalo, ze sie skonczylo-czasem myslisz ze wrocilas do pukntu wyjscia bo myslisz o nim/niej , tesknisz nawet
potem hmmm sama nie wiem, mniej mysle, mniej sie zastanawiam, czemu, dlaczego, jakos nawet jak juz sie cos kojarzy to taknie boli
a potem...mam nadzieje ze bedzie corraz lepiej

no tak ,na to nie ma reguly,ile..jak dlugo..wiem o tym,tylko ze juz chyba ta rozpacz i meczarnie sprawily,ze napisalam tego posta...zeby dowiedziec sie ile Wam to zajelo,badz dalej trwa.ten ch olerny stan..placz,niesamowita tesknota,pierwsza mysl z jaka sie budzisz,to on,ostatnia z jaka zasypiasz...bo czasami chce zwatpic ,a wiem,ze nie moge...wiem co robic dalej,ale nic z tego nie wychodzi..i te 3tyg to krotko..

Karola,wiesz bardzo Ci wspolczuje.wiele przeszlas,ale masz dla kogo zyc...
Ja niby mam tez.sinstre,rodzine,ale zawsze czulam sie sama.tylko przy nim czvkam sie naprawde soba i szczesliwie ...

Van,wiesz co,takich akcji bylo od groma.fakt,ze teraz ,to juz rekord w braku utrzymywania kontaktu ze soba..wyjechal za granice,bez pozegnania,ja tego tez nie zrobilam,bo postanowilismy o totalnym koncu,bo nasz zwiazek byl bez sensu...
Bylismy ze soba niespelna 2lata...na poczatku nie bralam nic na powaznie.popelnilam kilka szczeniackich bledow(na poczatku naszej znajomosci calowalam sie raz z innym,i ukrylam to)....ale pozniej.bylo pieknie.zakochalam sie na zaboj...wiedzialam,ze chce z nim spedzic reszte zycia.bylam w porzadku.zrozumialam swoje bledy i nie powtorzylam ich nigdy,nie mialam tez zamiaru takiego...jednak po ponad poltorej roku dowiedzial sie o tej zdradzie.strasznie przezyl,ale dawal szanse.jednak konczyly sie one zawsze na przykrych wrecz strasznych sms.a w nich slowach.jego do mnie,az w koncu moich do jego...dzialo sie tak kilka razy.cierpialam wtedy za kazdym razem bardzo .az w koncu ja sobie powiedzialam i on chyba tez,ze tak dluzej byc nie moze...ze to koniec definitywny bo ten szczeniacki zwiazek nie ma szans i nigdy miec nie bedzie,chyba ,ze by cos sie źmienilo ...no i taka ta historia...wiem,ze nie moge do niego sie odezwac.a to tez dlatego,zeby to jemu dalo do myslenia i wifm,ze mozemy juz nigdy razem nie byc....ale chce zeby ten bol jak najszybciej minal.chociaz w jakims stopniu

dwa lata? To straszne.nic nie pomaga zagoic ran w sercu?ile byliscie ze soba?

no wlasnie w tym jest problem...ja to wszystko robie..nie jestem sama,bo w razie co by sie nie dzialo zawsze mam przy sobie swoja siostre.blizniaczke..z ktora robie wszystko...
Wychodze,ostatnio bylam na imprezie i co,wszyscy dobrze sie bawili ,a ja co..nic nie pomaga.najlepiej jest to przetrwac.wytrzymac.nie poddawac sie.wiem to wszystko...dlatego zapytalam sie was ile to moze trwac...ci ,ktorzy mieli podobnie,jaki czas musial minac,aby przeszlo to wszystko. Ten najgorszy bol...nie mowie,ze zapomniec,bo wydaje mi sie,ze jak bardzo i szczerze sie kochalo,to bedzie pamietac sie zawsze...
Tak ciekawia mnie odpowiedzi innych...zeby nie wiem,nabrac nadzieji badz jeszcze bardziej sie zdolowac heh...wiem,ze to nie jest uwarunkowane niczym,kazdy inaczej...ale ciekawia mnie wasze przezycia zwiazane wlasnie z tym watkiem...

Może nie przeżywam takich skrajnych emocji jak Ty, paulla777, ale widzę tu podobną historię. Od mojego rozstania minęło jakoś 1,5 miesiąca. Kochałam go, ale ta miłość była bolesna, on mnie olewał, z dnia na dzień oddalał się, coraz więcej czasu spędzał beze mnie, a jeśli już się widzieliśmy, to kłótnia za kłótnią. Im bardziej on chciał uciec, tym bardziej ja go potrzebowałam. Stałam się jego kulą u nogi, bo zaczął marudzić, że nie może się wyszaleć, przez to, że jest ze mną. No i w końcu zerwał, w sumie to zerwaliśmy oboje. Obudziłam się następnego dnia rano i poczułam się jak nowo narodzona i jednocześnie zdziwiona moją reakcją, bo czułam fizycznie i psychicznie, że mi ulżyło. Po roku niepewności i łez nagle źródło mojego bólu przepadło... No i ten zachwyt trwał i trwał, aż ludzie nie zaczęli mi o nim wspominać, choć prosiłam, że nie chcę mieć o nim żadnych informacji, żeby czasem nie zatęsknić, no ale stało się. Mimo tego wszystkiego co mi robił przez ponad rok, czuję tęsknotę, co prawda nie paraliżuje mnie ona, ale są takie momenty... Np przed zaśnięciem. Leżę i chcę zobaczyć jak leży obok i patrzy na mnie.. No wiadomo o co chodzi. O wspomnienia.

Do tego on zachowuje się żałośnie, ale ułatwia mi sprawę, bo jego zachowanie zmniejsza moją tęsknotę. Z relacji mamy i znajomych wiem, że wstawia zdjęcia z imprez z jakimiś dziewczynami, na jednym zdjęciu jakąś całuje. W sumie nigdy nie oczekiwałam od niego wielkiej klasy, ale tego się na pewno nie spodziewałam. Zdjęcia swojej ukochanej, która "jest dla niego całym światem" zastąpił w 2 tygodnie zdjęciami stadka pijanych panienek. Nie wiem na ile ta pokazówka jest zgodna z jego uczuciami... Ktoś zasugerował, że on próbuje mi tym zrobić na złość, upokorzyć mnie. Nie upokarza mnie to, raczej zniesmacza, ale nie interesuję się jego życiem, chyba że ktoś uparcie plotkuje... Cóż, jeśli faktycznie takie są jego intencje, to chyba nigdy nie znał mnie i mojej dumy. Nie wiem nawet czy z jego strony to kiedykolwiek była miłość, on twierdził, że tak. Nie wiem czy chciałabym wracać, teraz tęsknię, ale czas leczy rany i czekam niecierpliwie na moment, kiedy to wszystko przejdzie.

Sorki, że się tak rozpisałam, ale jeszcze nigdzie się o tym nie wypowiedziałam i skumulowały się we mnie skrajne emocje.

Nie pisz/dzwoń lepiej do niego, wybierz mniejsze zło, może musicie przejść część swojej życiowej drogi osobno, żeby dojrzeć do kolejnego spotkania, jeśli jednak chciałabyś się z nim zejść. Mając 20 lat myśli się jeszcze bardzo spontanicznie, sama tyle mam, więc wiem co to znaczy. Może to jeszcze za wcześnie mówić takie rzeczy, ale jeśli zasługujesz na kogoś lepszego, to ten ktoś się w końcu pojawi. Jeśli pozwalacie sobie cierpieć, to w tym układzie nie ma miejsca dla miłości... Miłość ma być stanem przynoszącym szczęście przez cały czas, a nie raz na 2 tygodnie. Myśl w ten sposób.

Za bardzo się rozpisałam i wyszło niezrozumiale. Od rozstania minęło 1,5 miesiąca tylko
A ten ponad rok czasu, to okres, kiedy czułam się źle w związku, ale kurczowo się go trzymałam.

Ja z byłym napisaliśmy do siebie po 2 maile i to wszystko. Co do tego, czy faktycznie tymi zdjęciami chce zrobić mi na złość, mam wątpliwości, wydaje mi się raczej, że próbuje na siłę zapełnić czymś tą pustkę i pokazać wszystkim, że to rozstanie go nie ruszyło. No wszystko zostaje na poziomie przypuszczeń, pewne zaś jest, że już nie ma NAS, jest tylko JA i ON I trzeba się z tym jakoś pogodzić.
Ta nadzieja na powrót jeszcze nie raz da Ci o sobie pewnie znać, jednak to po prostu jeden z etapów. A jeśli można wiedzieć, jak długo byliście razem?

Hej dziewczyny...ja tez mam wielki problem i nie potrafie sobie z nim w ogole poradzic:(Mam 19 lat dla niektorych z was to pewnie jestem jeszcze za mloda i co ja moge wiedziec o milosci,ale moze tak nie sadzicie...bylam/jestem ze swoim chlopakiem ponad 3 lata,koniec gimnazjum cale prawie liceum,to zawsze byl trudny zwiazek oj bardzo trudny prawie caly czas klotnie w tyg,dopiero w weekendy jak sie widzielismy mozna powiedziec ze bylo dobrze a nawet bardzo dobrze.Dzisiaj koncza mi sie ferie i siedze sama:(zawsze przyjezdzal do mnie w soboty lub piatki i zostawal caly weekend czasem nawet do poniedzialku,byl/jest dla mnie wszystkim,totalne uzaleznienie ale chyba tylko z mojej strony,w tyg po raz setny wmowil mi ze go klamie(chodzi o glupoty)i ze daje mi czas na zmiane i ze nie przyjedzie koniec kropka,ciagle mi wypomina przeszlosc-moje klamstwa(niewielkie naprawde,dla innego nic by to nie znaczylo czy poszlam do sklepu i mu powiedzialam czy nie) chociaz on robil o wiele gorzej i przez to bardzo cierpialam ale wybaczalam z milosci,wybaczalam nawet to jak mnie wyzywa ok kur* szma* itd,jestem chyba glupsza niz on ze na to pozwalam,ale bardzo dobrze go znam wiem ze w jakis sposob mu na mnie zalezy mowil mi czesto ze tylko ja trzymam go przy zyciu ze za wszystko przeprasza itd a ja glupia wierzylam i moze nadal wierze:(czuje w sobie ogromny bol i zal do niego,mam takie mysli ze nie chce go juz znac niech poczuje jak to jest byc odepchnietym,siedziec samemu w domu i co chwile patrzec czy napisal,a tak wlasnie robie nawet jak to pisze to spogladam na telefon:(to jest toksyczny zwiazek,ale tak mnie od siebie uzaleznil:(czasem wydaje mi sie ze najbardziej tesknie za naszym zblizeniem,wtedy czulam sie najszczesliwsza,czulam ze jest tylko moj i tylko mnie pragnie,a teraz...teraz chyba zwariuje,wiem ze tak sie nie traktuje dziewczyny z ktora sie tyle przeszlo,wspolne wakacje,spanie,mnostwo wyjazdow i wiele innych,zawsze bylam mu wierna a on mi?mam nadzieje ze tak chociaz szczerze mowiac w nic mu juz nie ufam,ma do mnie jakies 10km mogl przyjechac przeciez jak czlowiek kocha to chce byc jak najszybciej z ta druga osoba,a on mi wmowil chyba tylko po to zeby mnie wczoraj olac no i dzisiaj pewnie tez,serce mi peka,mam ochote zemsty za ten bol,wszystko dla niego porzucilam tylko on on i on i na co mi to bylo:(rok temu na dwa miesiace sie rozstalismy ale pisal ciagle i sie zeszlismy teraz wiem ze to byla moja najgorsza decyzja bo znow czuje ten bol w sercu,w brzuchu,w glowie,brak checi do zycia,chec rozwalenia wszystkiego wokol z niemocy z bezsilnosci dlatego mysle ze z wami bedzie mi latwiej,jezeli mozecie chociaz troche wesprzyjcie pomozcie bo naprawde wariuje;(

.

Mówi się że rozstanie przeżywa się mniej więcej przez połowę czasu trwania zwiazku. Trochę w tym prawdy jest.
Ty bedzisz cierpiev dlugo i to na własne życzenie. Zgodzilas się bowiem na rozstanie według takich zasad. Strzelilas sobie w kolano BK dla Ciebie ta sprawa na zawsze pozostanie niedokończona. Zawsze będziesz lufzila się i rozmyślala o tym co by było gdyby. Nie robi się takich rzeczy, z czystej wygody dla siebie samej nie powinnas zgodzic się na takie warunki rozstania. Ty myślisz bowiem że to może być tylko chwilowa rozłąka a nie definitywny koniec. Długo więc będziesz się męczyć.

wydaje mi sie,ze jak bardzo i szczerze sie kochalo,to bedzie pamietac sie zawsze...

Bzdury. Za kilka lat on będzie mglistym  wspomnieniem.  Te dyrdymaly o jedynej miłości sprzedają chyba tylko poeci i gimbazy .

Facet jak facet. Ani lepszy ani gorszy.  Jeszcze spotkasz takich na pęczki i będziesz się śmiać ze swojej naiwności.

Kwestia indywidualna. Ja byłam w związku 3 lata, ostatni rok to była reanimacja czegoś, co już dawno nie istniało.
Pierwsze 3 tygodnie u mnie to była męczarnia, totalna załamka, nie chciało mi się żyć. Później kogoś poznałam, to nie było nic wielkiego, bo nie byliśmy razem, ale mimo wszystko pomógł mi zapomnieć i pokazał, że świat nie kończy się na jednym facecie.
Minęło już pół roku. Nadal o nim myślę, ale już się nie załamuję. Jestem na etapie pracowania nad sobą i układania sobie wszystkiego w głowie. Skupiam się teraz na sobie, bo to moje życie i ja jestem w nim najważniejsza