Jak przestać kochać gdy codziennie go widuję?? - pomocy... - Netkobiety.pl

Czy byliście w związku? jeśli tak to dlaczego nie jesteście razem?

Zawsze mozna zmienic prace, miejsce zamieszkania.

Moze to drastyczne, no ale jesli tu chodzi o zdrowie psychiczne to czasem tak trzeba, jesli nie ma sie sily walczyc z tym widzac go na codzien...

A dlaczego on się ożenił z inną? skoro i chemia i miłość i porozumienie było między Wami.

Tak myślałam że nikt mi nie pomoże.....:(
Ale chciałam chociaż spróbować..

Hej:) - dziękuję Ci za ten post. Przeczytanie że ktoś rozumie co ja czuję też pomaga. Mimo że nie podajesz żadnej recepty jak się wyleczyć - ale po takich słowach zrobiło mi się cieplej na serduszku.
Chłopak o którym piszesz zachowuje się wobec Ciebie naprawdę okrutnie.. jeśli przebywając w tym samym towarzystwie każe Ci patrzeć na swoje czułości z kimś innym.. Ja czuję jakby mnie nożem ciął gdy tylko słyszę cokolwiek o jego żonie czy dziecku więc wyobrażam sobie co musisz czuć gdy na coś takiego patrzysz..
Dobrze że jesteś jeszcze taka młodziutka - tzn. w uczuciachto nie pomaga, ale masz jeszcze bardzo dużo czasu na poznawanie innych facetów. Ja czasem czuję się jakbym była na pustyni - nie mam już właściwie gdzie poznawać nowych ludzi, a nawet jeśli tak się zdarzy, wszyscy faceci około mojego wieku są już żonaci.. Dlatego czasem wydaje mi się że nie mam już najmniejszych szans poznać kogoś nowego, kto byłby wolny. A to jeszcze pogłębia ból i i zabija nadzieję
Trzymaj się cieplutko :*

Jak stracisz siły juz całkiem, to przestanie boleć. Ponoć nalepsze w takiej sytuacji dla kobiety to zakupy, fryzjer i seks.

Jeśli mozna, slepo zakochana, bardzo ciekawie ujełaś swój punkt widzenia, na to jak postrzegają Twoją sytuację Wasi znajomi. Spróbuj na to spojrzeć z perspektywy. Oni sami sobie wybierają sobie znajomych, jeśli by im nie było, dobrze z nową dziewczyną Twojego ex, to po prostu by ich wyrugowali ze swojego otocznia. Dali by to odczuć. Nie da się udawać całkowitej akceptacji kogoś, kto się wpycha do towarzystwa. Naprawdę myszlisz, że oni muszą to jakoś znosić? Oni nie mają problemu, Ty za to masz.
To przykre, gdy czytam, gdy ktoś pisze, że jeśli ich oczko w głowie wybrało inną osobę za swojego partnera, to od razu trzeba mu przypinać łatkę, że oni nie sa warci naszego uczucia. Gdyby nie byli, to by sie ich nie kochało. Ale są warci, dlatego sie je kocha. Za to wcale nie oznacza, że są pisani. Rozstania dzieja się czasem w trudnych momentach życiowych, ale to nie ich wina. A dołowanie się takimi sprawami, tylko dodatkowo pogarsza sprawę. Oni nie mają z tymi rzeczami nic wspólnego. To, że by może byli podporą, to zupełnie inna rzecz.
A tak wogóle, to dlaczego odbierać im prawo do szczęścia. Przywłaszczanie sobie takiego prawa, to czasem zabieranie praw innym do pełni. A dlaczego oni nie mieliby skorzystać z możliwości bycia prawdziwie szczęśliwymi, skoro stwierdzili, że z Wami takiego szczęścia mieć nie mogą, albo że to szczęście znajdą gdzie indziej.

LaSombra, 31 latek, to nie katastrofa. A skoro uważasz, że wokół Ciebie nie ma nowych Twarzy, to wyłącznie Twoja "zasługa". Wyjdź ze skorupki i się rozejrzyj, trochę dalej poza firmą też jest życie. Nie ma uniwersalnego sposobu na odkochanie się. Za to jest uniwersalny sposób na zakochanie się - trzeba spotkać swoją miłość. Więc nie siedź na tyłku bo zaraz stuknie 32, a potem 33. Szkoda czasu, drynk drynk. Pizza - właśnie kiedy ostatnio zamawiałaś pizze?

dunkis sluchaj oni poprostu musza jakos to rozdziellic lubia jego i mnei tak samo czasami nie da sie tego pogodzic .... mamy wspolne miejsce gdzie si espotykamy oni tam lubia chodzic ja tez bardzo to trudne ale nie sadze zeby to byla ich wina... sadze ze tak czytak sa za moja osoba przeciez ja im nic nie zrobilam, ze facet mnie rzucil. byc moze te osoby byly warte milosci poniewaz kochalam dana osobe. wiecie co zastanawiam sie czesto  dlaczego ja nadal go kocham skoro  kilka miesiecy ma juz inna? glupio sie przyznac do tego ale tak wlasnie jeest.

la sombra doskonale cie rozumiem nie wazne czy ma sie 20 lat czy 50  uczucia to uczucia ktore czasami bardzo bola. j amialam tak ze juz  prawie z gorki teraz znow popadam w depresje a myslalam ze juz si e ztego wyleczylam a t nagle bum i nadal to czuje. Musisz odnalesc jakas iskierke robic cos wylacznie dla siebie poneiwaz sami dla siebie powinnismy byc najwazniejsi chodzby nie wiem co sie dzialo mi tego zabraklo ale mam nadzieje ze to nadrobie. Ja jestem raczej osoba o niskiejsamoocenie i mnie jeszcze meczylo to ze dlaczego ona a nie ja.... a i mam pytanie dlugo byliscie para?
glowkado gory nie sluchaj glupich komentarzy mi zawsze babci amowila ze wszystko  z czasem a sie uleczy tylko trzeba w to mocno wierzyc. nie umialam tej rady jeszcze wykorzystac ale  mysle ze niebawem sie uda.Jesli slyszysz o nim albo gdy  go widzisz i czujesz ze ci sie robi slabo albo serce bije mocniej wez 3 glebokie wdechy rozluznij sie a powinno byc lepiej zaslugujemy na milosc i ty na pewno znajdziesz niedlugo faceta z ktorym bedziesz  miala dzidziusia i nie bedzie cie juz obchodzil ten byly:)wiem latwo sie mowi ale trzeba to jakos powoli rozumiec... 3maj sie i pamietaj o sobie.!

dunkis ttaj nie chodzi o obrazanie ja wszystko przechodzilam etapami i dzisiaj wiem zekochalam tego mezczyzne calym sowim sercem byc moze kochalam za bardzo?  zostawil mmnie rok temu pozniej miotal w glowie dopoki nie znalazl innej.Z jeden strony dobrze ze jest szczesliwy ze odnalazl to czego szukal. teraz czas na mnnie, tylko problem w tym ze no niespotykam sie z nikim mam wrazenie ze wszystko stanelo w miejscu, napewno jakas randka by pomogla jakos by mnie w pewien sposob ucieszyla. Co do seksu to byc moze jest to jakies wyjscie tylko przeciez jak juz sie z kims spotka to ja nie  umiem pojsc od razu do lozka na przygodowy seks ;p ale to zalezy od danej osoby. czasami bywa ze tez nie mam sily ale sa pewne rzeczy w zyciu ktore nie sa zalezne od nas.kazda sytuacje trzeba przezyc, poniewaz wszystko da sie przebolec naawet najgorszy bol serca.Wiem jak reagowalam na nich kilka miesiecy temu a jak teraz, troche spokojniej. Mimo tego ze nie ma w moim zyciu teraz niewiadomo czego ze jest codziennosc szara i taka sama dzien w dzien to trzeba umiec dostrzegac dobre rzeczy a nie to czego nie mamy.
Wstydze sie tego ze kocham nadal zajetego faceta kotry do mnie nic nie czuje, ale wiem zeto wiie tylko moje serce i ludzie na tym forum i niehc tak zostanie... a kiedys bede ksiezniczka dla jakiegos faceta, czekam na to i mam naawet nadzieje a ona jest najwazniejsza

Hmmm powiem ci ze jest cos takiego kochanie za bardzo, czlowiek juz czasami jest wtakim stanie ze za bardzo w to wszystko sie wciagnal za daleko zaszedl.Ja tak mialam moj facet  ju zpod koniec zwiazku nie traktowal mnie dobrze i byc moze ja jestem zazdrona o to ze ja traktuje lepiej? Zawsze sie zastanawialam nad tym czy on poprost nie umie kochac czy poprostu tylko mnie nie umie kochac? Okazalo sie to drugie ze mnie nie umie Kochac... Ja kocha stara sie o nia milo sie na to patrzyponiewaz widac ze mu zalezy, chociaz moje serce krwawi to jakos to musi byc...Bardzo duzo lez wylalam zbyt wszystkim sie przejmuje , nawet sprawa taka ze mam teraz studiowke zawsze mowilismy ze j abylam najego to teraz czekamy na moja bardzo chcialam z nim isc bo takie imprezy z nim to sama przyjemnosc. niestety musialam wziasc kumpla aon w tym tygodniu idzie ze swoja dziewczyna,zrobilo mi sie przykro bo serio tego chcialam , ale nie mozna miec zawsze tego co sie chce....
Wiesz milosc bez wzajemnosci to trdna i ciezka sprawa, ta osoba cierpi chociaz wie ze nie ma zadnych szans. Byc moze wtydze sie tego ze czuje porazke i mi nie wyszlo? Tak to chyba to taka cholerna porazka ehhh... Rowniez przykro mi ze zmienil mnie bardzo szybkona nowy model, ja tak niepotrafie do dzisiejszego dnia niebylam na zadnej randce chodzby naawet, cos blokuje mnie w srodku Wiem ze moje uczucia juz kompletnie nic nie zmienia wiec nie ma sensu nawet miec nadzieje....

Żadne z powyższych, (mam na myśli slepo zakochana) nie jest dla mnie przekonywującym argumentem, że mozna kochać za bardzo. Zakładając temporalnie, że to istnieje należało by powiedzieć, że kochać za bardzo jest to stan opisujący właściciela uczucia - a nie osoby trzeciej, np, która sie kocha. Miłość to dawanie, a nie branie. Zatem:
Piszesz, że poszłaś za daleko bo - i tu pojawia sie wspomniane tło, które jest wyjątkowo subiektywne, zaraz Ci pokażę dlaczego - nie trakotwał Cię dobrze (to jego "cecha" on traktował Cię niedobrze lub inaczej Ty czułaś, że on traktował Cie niedobrze, ale to wcale nie oznacza, że go kochałaś za mocno - jego działanie było niezależne od Ciebie, za to czułas sie pokrzywdzona - nic więcej - ), jesteś zazdrosna bo ją traktuje lepiej(to też jego "cecha", skutek odczuwasz Ty - choć wymyślasz sobie, tu nie ma ). Pod koniec związku nie traktował Cie dobrze - to też jego, to tez jego działanie, które Ty odbierasz negatywnie, ale wciąz jego.
Wszystko to opisuje jego działanie, jego dawanie wartości dodatnich czy też ujemnych i Twoich reakcji na to. Zatem nie dotyczy miłości - w wielkim skrócie - dawania, a zdecydowanie, dotyczy brania.
Może on CIę nigdy nie kochał, zdał sobie z tego sprawę i tyle. Naprawdę chciała byś się obijać do końca zycia i za jakiś czas w ten czy w inny sposób poczuć że byłaś wiele lat z osobą, która Cię niegdy nie kochała? Czy tak nie jest lepiej? Za to wcale nie oznacza, że nie on nie umie kochać. Zresztą masz dowód na to - widzisz to co się z nim dzieje. Łzy pomagają, a szczególnie wtedy gdy nie mozna mieć tego czego się chce. Z drugiej stony nikt Ci w życiu nie obiecał, że bedziesz miała czego sobie zyczysz, prawda. Co nie znaczy, że nie można mieć nadziji. W każdej sytuacji trzeba szukać dobrych stron. Polecam to, bo zawsze, potem może byc lepiej.

Miłość bez wzajemności boli jak cholera i wiem co to znaczy, a szczególnie wtedy, gdy dowiadujesz się, że ktoś kto mówił, że kocha, potem zmienia zdanie i umyka w innym kierunku, a samemu nie ma się nie tylko sił, ale też możliwości by to zmienić.

Pozwólcie, proszę, że wtrącę się do Waszych rozważań.

Nieprawda, że nie można kochać za bardzo, bo można. Wtedy kocha się ponad wszystko, ślepo, za cenę własnego szczęścia i spokoju, zapominając o tym, że sami też jesteśmy tu ważni. Kiedy doświadczamy takiej miłości jesteśmy w stanie zrobić wszystko, oddać siebie całych, nasze myśli, ciało, byleby ten ktoś nas tylko kochał. Ta miłość, która powinna być przecież naszą siłą, wówczas nas już niestety wypala, tracimy tę radość, która istniała, a w zamian stajemy się smutni, zalęknieni, nieszczęśliwi. Miłość powinna uskrzydlać, a nie te skrzydła podcinać, ból nie powinien współistnieć z miłością, nie powinien nas zwalać na kolana, w miłości nie można prosić o uczucie, miłość nie może upokarzać. Jeśli tak jest to znak, że kochamy za bardzo, lecz my...nie potrafimy wtedy inaczej.

I nawiązując do postów...

Dziewczyny, a może to Wy w którymś momencie nie pozwoliłyście się już kochać tak jak do tej pory, tak jak partner tego potrzebował, jak mu pokazałyście, że można? Czasem bowiem bywa i tak, że to my sami, nawet zupełnie nieświadomie, zabijamy tę miłość, która była. Powolutku, krok po kroku, ale sukcesywnie, robimy coś co nie pozwala nas wciąż jak wcześniej kochać, co każe spojrzeć na naszą osobę innymi oczami, w inny sposób, zobaczyć coś, co wcześniej nie było widoczne. Bo może sam fakt, że my kochamy to jednak za mało??? Nie zauważamy sygnałów, które druga strona wysyła, lekceważymy je, ignorujemy, uznajemy za mało znaczące, a w ten sposób zadajemy ból. Bo ile razy można prosić? Raz, drugi, trzeci? A zaraz potem wkrada się bezsilność i beznadzieja. Związek to ciężka praca, a partner, nawet jeśli kocha, może w końcu poczuć się przygnieciony naszą postawą, ugiąć, a w rezultacie samego siebie od tych uczuć ratować. Nie twierdzę, że tak było, ale że mogło, bo niestety zbyt często doceniamy dopiero to, co naprawdę tracimy.

Ale może wcale to nie jest tak, że ten ktoś zmienił zdanie? Bo może ten ktoś, kto mówił, że kocha, wciąż kocha, może nawet gdzieś tam cichutko sobie płacze, ale już nie potrafi lub nie może mówić o tym jak dawniej? Albo też może sam zabiłeś tę miłość, która była i tylko tak trudno Ci to zauważyć, bo choć jesteśmy ludźmi, Ty również, popełniamy błędy, Ty je także pewnie popełniasz i jest to zupełnie normalne, ale w miłości pewnych błędów nie da się już niestety naprawić, a ona w końcu odchodzi, umyka nam, a my budzimy się ze zdziwieniem na twarzy, z niedowierzaniem, że to się stało i z pytaniem: dlaczego??? Ale stało się i często sami niestety ponosimy za to winę. Wtedy warto zadać sobie pytanie i postarać szczerze i głęboko na nie odpowiedzieć:  czy naprawdę zrobiliśmy wszystko, aby tę miłość uratować, zatrzymać, czy staraliśmy się wystarczająco mocno, żeby partner czuł ile dla nas znaczy, czy pozwoliliśmy uwierzyć, że warto nas kochać, że ta miłość jest ponad wszystko i ze wszystkim da sobie radę? Pielęgnowana miłość nigdy sama nie mija, zawsze jest jakiś powód, tylko my czasami nie chcemy tego zobaczyć, bo tak jest przecież łatwiej, prościej, wygodniej...  Czasem też zadziałają okoliczności, o których możemy nie wiedzieć, nie mieć na nie wpływu, albo wręcz przeciwnie, którym sami dopomogliśmy, a jednak zmieniają sytuację i mają wpływ na bieg zdarzeń. Czasem też jesteśmy tak zaślepieni własnym uczuciem, że nie słyszymy kiedy ktoś inny prosi, albo może nawet nie zauważamy, że ten ktoś zaczyna się już oddalać. Ech... Jakież to wszystko bywa czasem trudne. A to jest przecież tylko kilka przykładów czynników, które mogły zaistnieć i być przyczyną tego, co się stało. Czy zatem jesteś pewny, że żaden z nich w Twoim przypadku nie zadziałał??? Ale najprościej jest przecież powiedzieć, że ten ktoś po prostu zmienił zdanie, prawda?

Slepo zakochana, to oczywiste, że boli, że masz poczucie porażki, że patrzysz z zazdrością jak On wybiera się na studniówkę, na której miał być przecież z Tobą... Miało być tak pięknie, ale...nie jest. Ty masz prawo do żalu, smutku, zawiedzenia, masz to prawo, bo w Twoim pojęciu ktoś Cię zawiódł, a uczucia są wciąż w Tobie i są przecież tak...ludzkie.

Ostatnio usłyszałam takie mądre zdanie i muszę przyznać, że często pomaga mi w chwilach własnego zwątpienia: ,,uczucia opanowują nas poza naszą wolą, więc nie możemy się za nie obwiniać?. Dlatego też nie możemy czuć się winni, kiedy cierpimy patrząc jak drugi człowiek kocha inną osobę, ale z tego samego powodu nie można też winić partnera za to, że...się odkochał.

Numer0 - dzięki za Twoje słowa.. dałeś mi nadzieję, ktorej już nie miałam. Widzę że byłeś w podobnej sytuacji i jeśli Tobie się udało, to może i mnie się uda... O niczym innym nie marzę bardziej niż żeby móc na niego patrzeć i rozmawiać z nim nie czując tego potwornego, ogłuszającego bólu....
Każdy tutaj mówi że jedyną metodą jest zerwać kontakt, co w moim przypadku jest niemożliwe. Ty mówisz że może się udać i bez tego - więc mam się teraz czego trzymać...

Un hombre, problem ,,kochania za bardzo" rozumiem dokładnie tak jak Ty, bo to już nie jest miłość, ale właśnie uzależnienie. Rozumienie świata, swoją własną wartość, emocje, uczucia- to wszystko postrzegamy przez pryzmat osoby partnera, jego uczuć, jego oceny nas samych, jego zdanie stawiamy ponad wszystko, jego oczami mierzymy swoją wartość, jesteśmy skłonni przyjąć jego ,,miłość" na każdych niemal warunkach, a przez to zatracamy realne widzenie problemu. Tak jak alkoholik ,,za bardzo" lubi alkohol, a narkoman narkotyki, tak osoba uzależniona od miłości już ,,za bardzo" kocha, stawia na piedestale obiekt swoich uczuć, zapominając czemu tak naprawdę służyć powinny te uczucia, ale to już nie jest miłość, a nałóg. Oczywiście bardzo uprościłam tu temat, niemniej w moim pojęciu tak właśnie to wygląda.

LaSombra, oczywiście, że da się odkochać, ale najpierw trzeba zmienić własne myślenie i sposób postrzegania tego uczucia. Powinnaś uświadomić sobie przede wszystkim jak bardzo ta miłość Cię rani, jak dużo uwagi, energii i życia zabiera, samą siebie zapytać: czy naprawdę nie dam rady żyć inaczej?

Ktoś mi kiedyś powiedział, że miłość to nie choroba, z której należy się leczyć, to fakt, określenie wydaje się niefortunne, nigdy też miłości nie zaklasyfikowano jako jednostkę chorobową, niemniej bywa nie mniej zgubna- rujnuje psychikę, a zaraz za nią ciało, nie pozwala normalnie funkcjonować, skupiać się na tym co ważne, a w zamian zabiera nam siebie samych. Czy zatem wnioski nie nasuwają się same?

Po utraconej miłości, wtedy kiedy ktoś odchodzi i nam ją zabiera, przychodzi czas żałoby, a ta ma kilka etapów, każdy z nich trzeba przejść, aby móc bez oglądania się za siebie pójść do przodu. Najpierw jest żal, rozczarowanie, rozpacz, smutek, potem przychodzi okres złości, przeplatający się nawet z nienawiścią, chęcią zemsty (i jest to zupełnie naturalne i nie należy się tego wstydzić), aż wreszcie zaczynamy godzić się z tą sytuacją, odzyskujemy spokój, wiarę w lepsze jutro i jesteśmy gotowi na nową miłość. U każdego z nas każdy z etapów może trwać inną ilość czasu, etapy mogą się też przeplatać i powracać, ale, choć trąci to banałem, czas jest tu najlepszym lekarstwem.

Numer0, tak, masz rację, ja też kiedyś kochałam za bardzo, oddałam siebie całą za tę miłość, której pragnęłam. Dziś jednak już bardzo świadomie sięgam po uczucia, nie pozwalam się ranić, zadawać bólu, bywam egoistką (zdrową egoistką, bo ten rodzaj egoizmu jest niezbędny nawet w uczuciach), nie pozwalam też podcinać sobie skrzydeł, które powinny mnie przecież uskrzydlać, wiem jak stawiać granice w związku, potrafię zauważać, że zaczyna dziać się coś, czego nie chcę i nie będę już nigdy więcej przeżywać, miłość mnie już nie boli, a jeśli boli przestaję nazywać ją miłością. I z całego serca życzę Ci dojścia do etapu, w którym ja dzisiaj jestem.

Ja mam na pocieszenie taką teorię. Miłości które się przeżywa, odkłada się w sercu na półkę. Kocha się je do końca życią, tą cząstką, kórą się kochało. Nie mniej ni więcej. Najlepiej wymazać złe rzeczy, a pamiętać o dobrych i tak kochać do końca życia, by nie czuć się zawiedzonym. Wyciągnąć dobre rzeczy. Nie wyrzucać, nie zapominać, a kochać. W ten sposób zamiast opróżniać, napełnia się. A miejsce na miłość, zawsze się znajdzie. Z tym, że te "stare" będą dodawać sił w przyszłości. oczywiście, one nie będą żyły, zapamięta się tamten obraz, który będzie coraz mniej rzeczywisty. Trzeba o tym pamiętać. By nie wpaść w półapkę miłości sprzed wielu lat, bo takie miłości to juz zupełnie inna, nowa historia.
Na pewno słyszeliście, o rozbitych związkach, z powodu odnalezienia starych miłości. Ale te stare miłości to tak jak w tej wyżej zacytowanej piosence - kocha sie przeszłość i nie da się na nowo wzniecić tego na nowo. Z czasem, z latami ludzie się zmieniają. A nasze stare miłości kojarzą się nam z lżejszymi czasami - takie szkolne, mają barwę beztroski. Ale dziś szkoły nie ma, są za to zobowiązania i ta stara miłość, już nie miałaby - nawet  odnaleziona - tych samych walorów. Więc lepiej stare miłości zostawić na półeczce i kiedyś na starość, sobie powspominać. Tak po cichutku. Zamiast pamiętać jak się je zabijało, wypić z nimi filiżankę dobrej herbatki i uśmiechnąć sie do nich.
Wiem, wcale Ci autorko nie pomogłem, dziś masz ciężki orzeczh do zgryzienia.

a może zrozumiałem lepiej, niż by się mogło wydawać,
ale czasem brakuje wiary, słów, sił, a czasem jeszcze czegoś by zrozumieć, umiem wyrzucać pojedyńcze słowa, ale mimo wszystko i tak trudno zrozumieć, szczególnie jeśli nie widzi się detali, to wtedy nawet obraz całości jest zamazany, heh, usprawiedliwiam się, może rzeczywiście, dziś nie jest mój dzień, by czytać, a co dopiero pisać. Każdy ma słabsze i gorsze chwile, prawda? Ja mam, chyba nawet od jakiegoś czasu. No i rybka. Pewnie sam sobie nie zdaję sprawy czy to co czytam, jest tym co czytam, a jeśli uważam, że rozumiem, to co czytam to i tak nie mam pewności, czy w obecnej sytuacji, choc wydaje mi się, że rozumiem, to co czytam, to nie wiem czy i tak dobrye rozumiem. To ostatnie zdanie chyba mówi wystarczająco dużo.
(Tak wpis 28 został zmodyfikowany). Ale wolno mi. Pewnie i tak dostanę uwagę do dzienniczka, że nie powinienem kasować. A na robaka profetycznego, raczej nikt się nie nabierze. (Polecam cylk - miecz prawdy, kiedyś miałem to komus przeczytać, ale pewnie po drodze bym połknął język). Ciekwawe swoją droga ile osób wie co to takiego. Tak się jednak składa, że mam prawo go edytowania. Edytowanie to również skracanie. Na swoją obronę zostawiłem coś, co może trafić do szerszego grona.\ (czytaj autorki tematu)
Ile razy można edytowac ten sam post, bo tracę rachubę, mam nadzieję, że licznik nie staje przy 6.

Numer0, przykro mi bardzo z tego powodu. Zawsze jednak warto zostawić sobie te dobre wspomnienia. Z drugiej strony, wiem jedno, że jezeli komuś, kto zdradził, wybaczy się, to jest lżej. Mozna z taką osobą też nadal być, nawet i kochać, ale to bycie jest naprawdę trudne. Bo  zawsze towarzyszą temu pęta przeszłości, które wielokrotnie paraliżują. Mimo wszystko uważam, że warto próbować, oczywiście nie zawsze i nie za wszelką cenę, ale czasem warto.

Nie zgodzę się, nigdy nie używam słowa nigdy. Bo w szeroko rozumianym spojrzeniu, zazwyczaj dąży się właśnie do tego , by serce szło w parze z rozumem, bo przeciez o to chodzi. I zazwyczaj właśnie tak jest. Za to gdy ze sobą nie współgrają, zaczynają się kłopoty. Zatem, spłycając całkowicie temat egzystncjalizmu człowiek, patrząc na niego z pryzmat wygody, skusze się na stwierdzenie, że człowiek dąży do tego by zgrać te dwie części ze sobą, bo tylko wtedy mu jest dobrze.

sluchaj, on byl z nią kiedy Ty się z nim spotykalas?

Zgadzam się z Zazdrością, że najprościej się odkochać kiedy człowiek nie widzi, nie słyszy, na nowo nie podsyca tego uczucia, które rozpala tęsknoty. Jedno radykalne cięcie, a potem szukanie miejsca myślom, które bezustannie uciekają tam gdzie boli. Każde patrzenie czy słyszenie zadaje cios, że oto nastał koniec lub, że ten nieuchronnie nadchodzi. Lecz kiedy nie wzniecamy podniet jest nam łatwiej trwać w tym nowym, często niezwykle trudnym, bo człowiek uczy się żyć bez tej miłości, którą się miało. To ciężkie do przejścia, nieraz cięższe nawet niż się zdawało, ale możliwe do osiągnięcia.

Można wciąż tęsknić i kochać po cichutku, płakać kiedy nikt nie widzi, ale najgorsze co można robić to szukać bodźców, które to każą od nowa i wciąż od nowa kochać, wzniecają ogień, który przygasa, każą wracać tam skąd szukamy wyjścia.

Trzy lata temu, po zdradzie, z tamtymi zdarzeniami nierozerwalnie kojarzyła mi się pewna płyta, nic szczególnego poza samym faktem, że wtedy właśnie byłam na etapie jej słuchania (ja już tak mam, że muzyka jest w moim życiu wszechobecna i towarzyszy niemal wszystkiemu co się ważnego w nim zdarza) i ta płyta przez długi czas była swoistym testem mojego bólu. Na początku słuchałam jej katując się bolesnymi przeżyciami, wyłam kurcząc na podłodze w swoim pokoju- to było jak emocjonalny masochizm, nie dawałam rady, ale wtedy nie potrafiłam inaczej. Ale któregoś dnia w końcu odłożyłam ją na półkę. Minęło pół roku, odkurzyłam, włączyłam odtwarzacz, wciąż nie byłam gotowa przyjąć tych nut ze spokojem, za to z czasem przy kolejnych próbach było coraz lepiej i lepiej, a dziś znów na nowo odkrywam jej wartość, słucham i delektuję każdym dźwiękiem. To balsam czasu zadziałał, a ja poczułam się wyleczona. Dlaczego o tym piszę? Bo to był jeden z bodźców, który w tamtym bolesnym czasie rozdrapywał moją ranę, a dziś jestem silniejsza i wiem już jak sobie radzić i zwyczajnie te bodźce eliminuję, nie oswajam się z nimi, ale je wyrzucam, po to właśnie, żeby nie bolały.

Najlepiej wpaść w wir zajęć, objęcia nowej miłości, nie wiem, cokolwiek, byle nie odwracać się do tyłu, nie wracać do przeszłości, nie rozpamiętywać, nie pytać wciąż od nowa dlaczego tak się stało, dlaczego ta kochana osoba pozostawiła taką pustkę.  Jedno cięcie- myśli i słowa, numer z komórki, pusta skrzynka mailowa, nie zadawać pytań, nie szukać kontaktu, to trudne, bolesne, często trzeba mocno ze sobą walczyć, ale... bezwzględnie konieczne, żeby się odkochać.
Ktoś mi niedawno powiedział, że byłabym niezłym terapeutą, bo potrafię kiedy trzeba wyłączyć emocje, ale tak naprawdę ja wcale nie potrafię, ja się dopiero uczę i niestety wciąż czasami przegrywam...

To czego mi przeważnie trzeba, aby móc zamknąć za sobą pewien rozdział i pójść do przodu bez goryczy porażki i niesmaku, to coś co nazywam ,,oczyszczającą" rozmową, a którą to niestety nie zawsze jest mi dane odbyć. A szkoda, byłoby przecież znacznie łatwiej zrozumieć te i tak ciężkie do przełknięcia sprawy, niemniej zależy z kim masz do czynienia, jakie zaistniały okoliczności, czy potrafisz się wciąż tak do granic możliwości otworzyć i słuchać, a wreszcie czy ten ktoś drugi pozwoli Ci jeszcze mówić.

POMOZCIE!bo juz sama nie wiem -czy mozna cierpiec z milosci jezeli byla ona czysto platoniczna bo zreszta inna byc nie mogla- obydwoje zajeci  ,od poczatku wiedzielismy ze nic z tego nie bedzie!Teraz nie wiem co u niego natomiast ja nie moge zapomniec i podobnie jak La Sombra widuje go czesto z racji pracy .Podjelismy decyzje ze nie wracamy do tego ,ale ja..czy to normalne myslec ,marzyc o kims z kim tak naprawde NIC fizycznego mnie nie laczylo? ale to on jest ostatnia osoba o ktorej mysle przed zasnieciem i pierwsza po przebudzeniu .powiedzcie mi czy to jest chore ? chce powiedziec ze od dawna nie jestem nastolatka..

nie Dunkis "kochac za bardzo" to forma uzaleznienia od milosci a nie milosc
nazwa jest mylaca
zapewniam Cie, ze nie chcesz bym kochala Cie za bardzo

Lauretta - oczywiście że można cierpieć z powodu platonicznej miłości.. to że do niczego fizycznie między Wami nie doszło, nie znaczy że nie było niczego w sferze psychicznej.
Olina, też się zgadzam że kiedy zrywa się kontakt i przestaje widywać, są duże szanse na odkochanie i powrót do równowagi ... ale ja właśnie tego NIE MOGĘ zrobić............
boli.......

Ja nie żałuję ani minuty z nim spędzonej... bo to były jedne z najszczęśliwszych chwil w moim życiu.
Powiedział mi że dla niego w życiu ważne są tylko chwile, i że za te chwile mi dziękuje. I ja się z tym zgadzam w 100% - bo niezależnie od tego co teraz ze mną będzie, tego co przeżyliśmy razem nikt mi już nie odbierze.
I gdyby tylko można się na tym zatrzymać.. na tej radości z przeżytych chwil, a nie czuć tego potwornego bólu..
Ale nie można, bo jedno z drugim jest związane.....
Myślę że miłość radosna, twórcza, szczęśliwa - to ideał, za którym wszyscy gonią, ale tak naprawdę niewielu go osiąga, bo życie nie jest takie proste.. A nawet jeśli ktoś taką właśnie miłość zdobywa - to na jak długo? często okazuje się że na dużo krócej niż myślał. Wystarczy rozejrzeć się wśród znajomych, rodziny.. dużo wokół siebie widzisz par idealnie szczęśliwych? a często bywa też że ludzie stwarzają pozory, a w środku cierpią, bo nie mogą zmienić czegoś w czym tkwią, nie mają odwagi, lub jest już za późno.
Dlatego myślę że trzeba korzystać z tego co los przynosi, nawet jeśli potem boli tak strasznie, że nie masz siły oddychać....... Bo życie nigdy nie pyta o zdanie, daje ci coś i nie pyta czy może nie chciałabyś tego zamienić na coś innego - i możesz to tylko przyjąć lub odrzucić.. bez gwarancji że kiedykolwiek jeszcze w ogóle coś dostaniesz.
Ja dla siebie nie widzę zbyt wielkich szans, bo patrząc na niego codziennie, czując go - pewnie nie wyrwę się od tego bólu....  Mam nadzieję że Tobie się jakoś uda.
Ale byłam szczęśliwa choć przez chwilę - a przecież są ludzie którzy nawet takiej chwili w swoim życiu nie doświadczą..

Zabrzmi to lakonicznie, ale z czasem bol minie i pozostana same wspomnienia radosci, wiem to po sobie bo u mnie to sie wlasnie od jakiegos czasu zmienia. Pozytywne wspomnienia wywolywaly tesknote, zal, desperacje a teraz.... Teraz jesli jakies wspomnienie sie napatoczy, to jest po prostu pozytywne, nie rozpamietuje zbyt dlugo bo nie ma sensu, ale po prostu wywoluje usmiech na twarzy

Uwierz mi nie jestem facetem, który siada z kumplem przy piwku i rozmawia o dupach.

Życie to nie kabaret, ale zycie to ciągły teatr. Oczywiście, że żartowałem, ale nie co do całości. Nikt nie chce złej miłości, nietrafjnej miłości. Każdy chce by ona była udana. Widzisz, sama piszesz, że nie zawsze mozna wyjśc z nieudanego małżeństwa. Wymieniasz przykłady zależności- czy to właśnie nie teatr? Po to by wywiązac się z tych zalezności, znosisz coś, zakładasz kolejne maski, a nie jesteś właśnie sobą. Osoba bez maski, która wie czego chce i dąży do tego na wprost, przestaje być aktorem. Patrząc na to z boku wydaje się to smieszne. Dla dziecka wydawałoby się kompletnie nilogiczne. Gdy dziecko czegoś chce, dąży do tego, nie patrzy na konsekwencje - ale właśnie ono nie jest aktorem ubrene w maski, odpowiedzialności, bilansu strat i zysków, wygody etyki etc. To w przeiciwństwie do nich czyni nas nie tylko aktorami, ale i niewolnikami - sytuacji. Lepiej wcale to nie sytuacja nas do tego zmusza, ale to jak czujemy sie w niej. Bo sytuacja stawia warunki brzegowy, które analisując subiektywnie odbieramy i przekaładamy na swoje wartości. W ten sposób tworzymy sobie własną grą, na scaenie zycia. pomimo tego, że czasami wiemy czego chcemy, znaczy, czujemy pragnienia, instynkty, upośledzamy się powinnościami, obowiązkami, zobowiązaniami - ale ich wage sami oceniamy. Patrząc na to z boku to działanie istot, którym wydaje się, że podejmują świadome działania, będąc jednocześnie ograniczonymi. To ludzie dokonywujący wyboru pomiedzy tym co im sie opłaca (materialnie, emocjonalnie, fizycznie, czasowo itd), a tym co pragną mieć lub czują po co chcieliby sięgnąc. Czy to nie jest w takim razie kabaret. Z mojego punktu widzenia, to iż uważasz że zbyt wielu ludzi by ucierpiało, powoduje, że bierzesz sobie do serca subiektywną, wyobrażoną sobie ocenę reakcji ludzi, na Twoje potencjalne działania. Wyobrażając sobie skutki, budujesz scenę, wszystkie potencjalne reakcje - to rekwizyty, a Ty gdy oswracasz się od tego, , nie wychodzisz na pierwszy plan, dokonujesz wyborów, dla nich najpodpowiedniejszych, stajesz się akotrem, który gra - dla nich, choć często tego nie doceniają. W ten sposób nigdy nie zagrasz pierwszoplanowej roli. Ale jest tylko jeden na to sposób, po który prawdopodobnie nie sięgniesz. Taka role możesz zagrać jedynie dla siebie i jedynie wtedy, gdy bedziesz myślała o sobie. Inaczej jesteś marionetka zależności, powolną swoim wyobrażeniom, zamiast pragnieniom. Żeby zaznać szczęścia, trzeba po nie sięgać, walczyć o nie, poddać się pragnienio, wtedy mozna je poczuć, poczuć radość, uniesienie szczęście, poczuć się jak na tych filmach, a mozna, uwierz mozna tak się czuć, radość miłość, motyle. Wcale nie mówię o świecie materialnym, ale poczuci, że zyje się na ziemi pełnią. Na tamten świat nic nie zabierzesz, ani konia, ani uzdy, a ni miłości do niego. Ale za to coś przezyjesz. A Ty przezyjesz życie, z poczuciem dokonania słusznych wyborów - tak otoczenie to doceni że zrezygnowałaś z własnych pragnień, a potem zostaniesz pochowana do grobu i ...

Przepraszam, za powyższy post, ale ostanio nie jestem sobą. Jednak piszę tak, bo tak dzisiaj czuję.

Wiem, że można się odkochać, ale nie wiem jak.
LaSombra, jeśli facet wybrał inna, a Ciebie kochał, to ja go nie rozumiem. Albo zamiast serca ma kalkulator, albo on Ciebie nie kochał.
Ja kiedyś przeżyłam to samo: niby mnie kochał, ale w małżeństwie miłość nie jest najważniejsza - tak mi powiedział, wybrał więc inną. Ona kochała kogoś innego, on niby mnie i się dogadali jakoś. Dla wszystkich znajomych był to grom z jasnego nieba, nie mogli się otrząsnąć. Po tyg. związku ogłosili datę ślubu. Na początku to był szok, ból nie do zniesienia, myślałam że nie dam rady. I nagle w ciągu jednej sekundy przestałam go kochać na drugi dzień, kiedy zobaczyłam, że są parą. Pogodziłam się z jego wyborem. Kiedy przyszli do znajomych, wiedząc że ja tam będę i zakomunikowali podniosłym tonem, że się pobierają, była to dla mnie groteska. Znajomi mnie podziwiali, że taka silna jestem, a mnie ogarnęło jakieś poczucie kabaretu. Kiedy go spotkałam, a to był największy test, nic nie czułam. Pomógł mi także sen~! Przyśniło mi się, że jesteśmy małżeństwem i on - mój ukochany jest alkoholikiem, czuje się ode mnie gorszy, nie odzywa się, ja się go boję. Możecie się śmiać, ale dla mnie sen był proroczy, ja w niego uwierzyłam.
A potem przyszło takie rozczarowanie. Mój królewicz okazał się żabą, miłą, ale słabą, on grał takiego silnego faceta, mój ideał. I nagle zobaczyłam, kiedy przestałam go kochać, że to gra. Dziś czasem się spotykamy, on mi patrzy głęboko w oczy, a ja cieszę się, że nie jesteśmy razem. Pokochałam kogoś innego. Miałam wtedy ponad 30 lat.

Dunkis "nowo goszczaca osoba" przeprasza cie ,naprawde! Nie bylo moja intencja kogokolwiek obrazac . Byc moze niezbyt dokladnie czytalam twoje posty ,ale rzeczywiscie nie rozumiem jaki masz problem .Ale to nie jest istotne! JA mam swoj problem z ktorym sie borykam od ponad trzech lat a poniewaz jestem juz tym zmeczona postanowilam sie wygadac na forum !NIGDY tego nie robilam , w ogole nie lubie epatowac ludzi swoimi problemami ale czasem czlowiek dochodzi do sciany....i no wlasnie niepotrzebnie zawraca ludziom glowe. zycze ci duzo dobra:)
P.s.wybacz ze nie podalam wieku ..no coz taka kobieca slabosc.
P.s.2 mnie nie pisane sa  milosc ,radosc ,motyle wcale nie dlatego ze umyslnie sie tego pozbawiam ale mezczyzna ktory jest wielka miloscia mojego zycia..no coz tego nie moge pisac na publicznym forum- po prostu zwiazek z nim jest niemozliwy!
dziekuje ci za wszystkie posty do mnie skierowane ,milo bylo.

Mialam wiecej nie pisac  wcale nie dlatego ze sie na kogokolwiek obrazilam , przeciez to byloby smieszne!Po prostu jestem juz zmeczona tym wszystkim .Moze to zimowa chandra , a moze fakt , ze naprawde glupio mi zadreczac swoimi problemami innych .Mam wrazenie ze to taki psychiczny exhibicjonizm. Ale  Dunkis jestes bardzo przekonujacy piszac , iz "wygadanie " sie na forum pomoglo wielu ludziom . Zapewne tak , gdyz inaczej takie fora by nie powstawaly i nie byloby tylu piszacych !Zatem dzieki za mile slowa.Podziwiam cie za ten spokojny ,filozoficzny stosunek do problemow zyciowych .Jak bardzo ci zazroszcze!I tobie  epilenko-jak bardzo chcialabym zobaczyc w moim ukochanym krolewiczu ...zabe .Choc z drugiej strony dziekuje ze dane mi bylo cos takiego przezywac!Ze wreszcie wiem jak mozna kochac "do ostatka do szalu do dna "jak spiewala niezapomniana Ordonka .Ze milosc choc tylko platoniczna moze byc spiritus movens wszystkiego!Wiec juz sama nie wiem czego tak naprawde chcialabym - to jakas swoista schizofrenia Dobrze ze w tym wszystkim potrafie sie jeszcze z siebie smiac...poczucie humoru pazwala przetrwac te chwile kiedy tesknota , wspomnienia chwil kiedy bylismy niedaleko siebie ,rozmawialismy staje sie nie do zniesienia!Bo ja naprawde Dunkinsie NIE MOGE Z NIM BYC !i to wcale nie jest kwestia wyborow ! My po prostu nie mamy wyboru . Przeciez chyba rozumiesz ze sa takie sytuacje . Czytajac posty moglam sie przekonac ze wielu oiszacych ma podobnie.A swoja droga nie przypuszczalam ze po tylu latach niezbyt szczesliwego malzenstwa(eh znow te zaleznosci) moze mnie spotkac cos takiego ,ale coz  never say never.. serdecznie pozdrawiam i dzieki za ten spokoj ducha -musze duzo nad soba pracowac, ponoc na nauke nigdy nie jest za pozno.!

Witaj Crazygirll .:)Chyba rzeczywiscie ten problem jest dosc powszechny skoro po tak dlugim czasie nastapilo wznowienie tego watku .Moge po tych kilku miesiacach napisac - nie , nie odkochalam sie !!! Moze nawet teraz wiosna przezywam to intensywniej -obiekt mojej milosci nadal widuje  z racji wspolnych obowiazkow -mam wrazenie ze u niego tez nic nie "umarlo " choc moge sie mylic .I choc nadal cierpie ale chyba powoli przyzwyczajam sie do mysli ze tak musi byc , ze to jedyna droga .Ze  nie wszystko na tym swiecie mozna miec -zycie stawia twarde warunki a milosc nie zawsze jest jednym z nich .I musze ci powiedziec ze w odzyskaniu tego spokoju pomoglo mi wygadanie sie na forum ! Sama w to nie wierzylam ale odkad zaczelam tu zagladac , czytac rozne watki , rozne opinie bylo mi latwiej - tu naprawde lydzie chca sobie pomagac ! Chcialabym aby odezwala sie LaSombra- jezeli mozesz napisz co u ciebie -ja nadal kocham i bede chyba zawsze choc nie powinnam. Ale ucze sie z tym zyc i dziekowac za te milosc. W ksiazce Christiny Hachweld przeczytalam taka mysl , ktora obralam za swoje motto:Mozna kochac i nie posiadac obiektu swojej milosci.Prawdziwa milosc nie zna wlasnosci . Dla niej licza sie inne wartosci ,nic nie da sie z nia porownac .....Zycze duzo sily wszystkim kochajacym nieszczesliwie

Czesc.Po prostu chcesz go kochac i o nim myslec.Sama sobie nie pomozesz,bo pielegnujesz zwiazek,ktorego juz nie ma.To jest utopia.Mozna zmarnowac pol zycia na cos takiego.Ja tez chcialam zey wracali,zeby uczucie wrocilo itd.Niestety,zycie to nie koncert zyczen,nie zawsze mozemy wyrwac od losu to co chcemy.Musisz pogodzic sie z nowa sytuacja.I jedno pytanie-czy wolalabys z nim nie pracowac?Byloby Ci latwiej?

Myślałam ze nigdy nie przestanę go kochać i za nim tęsknić. Sama siebie zaskoczyłam, ale z dnia na dzień przestałam go kochać. Zniknęły te wszystkie emocje, które były jeszcze pare dni temu. Teraz czuje spokój.
Jak to się stało? W końcu dotarło do mnie, ze my już nigdy nie będziemy razem, ze na nas jest już za późno, ze mieliśmy kiedyś szanse na to, aby być razem,  a dziś już jest na to za późno.

A sad thing in life is
when you meet someone
who means a lot to you
only to find out in the end
that it was never meant to be
and you just have to let go.