Czy mamy jeszcze szansę...? Różnica charakterów. - Netkobiety.pl

Mi się to wydaje takie jakby... dziwne. Rozumiem- zrobiłaś sobie swój prywatny bilans związku, co w nim zyskujesz a co tracisz. I fajnie, bo dzięki temu możesz obiektywnie spojrzeć na jego wady i zalety. Tylko że widzisz- byłaś z facetem rok czasu, ni to dużo, ni mało (zależy dla kogo), ale już chyba poznałaś go trochę, trwałaś w związku i wcześniej Ci to nie przeszkadzało. Podjęłaś decyzję pochopnie (albo i nie), a teraz zastanawiasz się, czy dobrze zrobiłaś. Czytam Twój post i nie widzę w nim uczucia. Przepraszam, może się mylę, może źle to oceniam. Ale mam wrażenie, że sprowadzasz swojego (teraz już eks) partnera do kogoś, kto ma być (a nie jest) partnerem idealnym. Dlaczego nie mogłaś go zaakceptować takim jakim jest, bez podejścia "to mi się opłaca". A gdzie "brakuje mi go, kocham go, trudno mi bez niego żyć"?. To właśnie Ty mogłaś być jego motywacją i napędem do pewnych zmian, które będą dobre DLA WAS w przyszłości.
Mam nadzieję, że zrozumiesz mój punkt widzenia

Hej,
ja myślę że Ty wymyślasz. Jaka jest jego sytuacja zawodowa (konkrety!), skończył już studia?
I chyba najważniejsze z pytań- jak zareagował na Twoją chęć odejścia?

A ja napiszę coś zupełnie odwrotnego niż P&P.

Opis mężczyzny, który tu zaprezentowałaś Tany8nyT przypomina mi strasznie mojego ex. I przyznam, że czytając o tych wymienionych wadach odczuwam awersje.

Według mnie Twój facet to zwykły "piotruś pan", totalny dzieciak. I taki ktoś na dłuższą metę jest nie do zniesienia.

P&P myślę, iż Tany8nyT kochała swojego byłego i patrzyła na niego miłością. Myślę też, że nie oceniała go jako kogoś kto ma dawać jej korzyści. Jednak nie da się na dłuższą metę zyć tylko "czułością i przytulaniem". W związku obie strony budują, obie strony angażują się, myślą przyszłościowo. Miłosć to świadome uczucie, cudowne uczucie, ale miłość to też pewność, to postawa odzwierciedlająca się w każdej dziedzinie życia, to decyzja, to szacunek, akceptacja.

Nie wiem ile masz lat Tany8nyT ale ja jestem kobietką koło 30-stki i prawdę mówiąc nie chce mi się już bawić w "chodzenie", oczekuje prawdziwego, dojrzałeo związku, z kimś kto wie kim jest i czego chce. Pragnę aby mój mężczyzna był pewny swoich uczuć, swiadomy tego czy mnie kocha, czy nie. Świadomy czego chce ode mnie, tego kim dla niego jestem. Facet musi wiedzieć czego chce od siebie, od życia.

Mój ex był zawsze bardzo czuły, ciepły, opiekuńczy, wspierający, namiętny.  Potrafił idealnie zorganizować wspólne spotkania, ale...
ale własnie był dzieciakiem. Nigdy nie dało się z nim poważnie porozmawiać, a już z pewnoscią nie istniał temat taki jak "my i nasze plany." Poważne rozmowy były dla niego zawsze przykrością, czymś trudnym czego unikał. Miał do mnie pretensje jeśli chciałam aby się określił, porozmawiał o tym co ważne. On nie potrafił powiedzieć czego chce sam od siebie, też nie wierzył, że coś może mu się udać dlatego unikał zastanawiania się nad sobą. Żył z dnia na dzień, zero planowania, wpływania na własne życie. Nie mogłam od niego niczego oczekiwać i wymagać bo to go zniechęcało. Chciał chyba żebym tylko go chwaliła, podziwiała, na wszytsko mu pozwalała, poświęcała mu całą uwagę,  abym go wyręczała  we wszystkim, była dla niego idealną "mamusią" zamiast jego kobietą. I zwyczajnie juz nie dawałam rady, nie byłam w stanie mu pomóc. W dodatku był nieodpowiedzialny i niezorganizowany. Jak mu się coś udało to zrobił, a jak mu się nie udało, no to trudno nie zrobił.

Na początku się starał, potrafił być wspaniały. Ale z czasem był on coraz bardziej wymagający i mający pretensje. Ja zaś czułam się jakbym nie istniała. Jakby w ogóle nie liczyło się dla niego co ja chcę, potrzebuję, co czuję. Według niego to chyba tylko ja powinnam była  się starać, kochać. A on był jak dziecko koncentrujący się tylko na sobie i swoich potrzebach i ciągle czegoś oczekujący. I to ja w tym związku czułam się tak jakby on był ze mną "bo to mu się opłaca".

Dlatego Tany8nyT na Twoim miejscu poważnie bym się nad tym wszystkim zastanowiła raz jeszcze. Skoro już teraz, po tak niedługim czasie bycia razem miałaś tyle wątpliwości to z nikąd się one nie wzieły? Jak już zrobiłaś taki bilans zalet i wad to warto by było kazdą z tych cech ocenić w skali od 1 do 10 - nadając ważność danej zalecie, wadzie. I jeśli różnica w tych punktach między zaletami i wadami będzie powyżej 60 punktów na korzysc wad to kiepsko. Jesli to jednak tylko pare punktow to warto sprobowac cos zmienic wspolnie.

Jednak skoro on tak nic nie robi, to pomyśl, że w przyszłości to Ty musiałabyś zajmować się domem, utrzymaniem, dziećmi, porządkami i byłabyś w tym sama, a on po prostu by był. Nie wiem też, czy da się tak kogoś zmienić? To nie jest tylko kwestia zmiany nawyków, dogadania wspólnych spraw. To akurat jest głębszy problem. Myslę, że to przede wszytskim on musiałby chcieć zmiany, musiałby dostrzec swój problem.

Tylko jakoś się nie chce się wierzyć, że to ten sam facet ma te wszytskie zalety i wady. Piszesz, że jest odpowiedzialny, w takim razie jak się to ma do braku celu w życiu, do braku jakiejkolwiek motywacji? Nie jest odpowedzilany za swoją przyszłość, bo o niej nawet nie myśli. Nie podejmuje działań. Piszesz też, że kiedy chcesz rozmawiać on wychodzi z pokoju, jak dla mnie to jest niedojrzałe.
Fajnie, że szanuje swoją rodzinę. Fajnie, że odnajduje się w relacjach spolecznych, że ma zainteresowania, znajomych. Fajnie, że potrafi być taki wspierający, kochany.
Jednak kiepsko jeśłi jakieś poważne sprawy między wami chce zamaskować np. prezęcikami i tym samym odsunąć problem. To wg mnie też brak odpowiedzialności. To tak jakby myslał, że wszytsko samo się dzieje bez jego wpływu. Taka trochę to jest manipulacja: "nie rozwiąże problemu, nie chce mi się o tym myśleć ale dla świętego spokoju dam jej prezent aby "nie suszyła mi głowy"".

Napisz dlaczego zaczełaś za nim tęsknić? Dlaczego zaczełaś mieć wątpliwości co do słuszności tego, że z nim zerwałaś?
Zastanów się co faktycznie was łączy? Co Ty do niego czujesz? Czy potrafiłabyś z nim żyć i dobrze się czuć jesłi by się "nie wyrobił"? Nie ma sensu naiwnie liczyć, że się ktoś zmieni? Musisz tu i teraz wiedzieć, czy go chcesz? Co innego zmieniać drobne nawyki, a co innego jest jeśłi dany charakter, osobowośc nam nie pasuje.

alaclaudie - skończył studia dobry rok temu, obronił się, ma na dyplomie dobre i bardzo dobre oceny, potem robił przez kilka miesięcy staż w kancelarii, teraz pracuje w firmie, która zajmuje się inwestycjami i finansami (czyli zupełnie nie jego "działka"), bo kolega mu załatwił. Jest to jednak niepewna praca, podejrzana firma, która nie daje szansy rozwoju. Gdyby nie to to pracowałby jako obwoźny sprzedawca, bo niczego innego sobie nie zorganizował(ja rozumiem taka praca w trakcie studiów, dla dorobienia, ale już po?). On po prostu czeka aż samo do niego coś przyjdzie. Aha! Miał jeszcze pracować w bibliotece! (oferta od jakiejś cioci), ale tam mu powiedzieli, że ma za wysokie wykształcenie do takiej roboty... Startował na aplikację w tamtym roku, bo... ja go namówiłam. Wziął się do nauki miesiąc przed, ofc się nie dostał. Ale niewiele pkt brakowało mu do zdania, co świadczy o tym, że jest dość zdolny, tylko mu się nie chce. Na siłę nie pcham go na aplikacje, bo wiem co to z bagno, już się wiele nasłuchałam/ naczytałam, ale mógłby chociaż raz jeszcze spróbować, skoro nie ma innego pomysłu. Osobiście usług też nie chce świadczyć, typu pisanie pism prawniczych na zlecenie, bo to można robić po tych studiach, niektórzy jego koledzy właśnie za to się wzięli. Co do mnie to jestem w połowie studiów med.
Jak zareagował na wieść o rozstaniu? Był w szoku, niewiele mówił, niewiele chciał wyjaśniać, tylko słuchał mojej dość chaotycznej, okraszonej rzewnymi łzami wypowiedzi. Mówił, że mu bardzo na mnie zależy, że kocha, że nie chce mnie stracić i nie wyobraża sobie starać się w przyszłości o inną kobietę. Popłakał trochę, pocałował w czoło i wyszedł.

Elede - wydaje mi się, że on sobie zdaje sprawę ze swoich wad, mówi o tym często, ale nic nie zmienia. Tak jakby oczekiwał ode mnie jedynie utulenia i akceptacji. Oczywiście otrzymywał to z mojej strony, w dużych ilościach, ale, jak napisała etniczna - miłość to nie tylko czułości i przytulanie... to go usypiało, sprawiało, że było mu tak dobrze, że mógłby tak trwać i trwać... A gdy zaczęłam podejmować jakieś metody mobilizacji (chociażby rozmowa o planach, przypominanie, że jest dorosłym facetem) to zaczynał unikać i bagatelizować. Przecież robiłam to delikatnie, znam jego wrażliwy charakter i nie chciałam go jeszcze bardziej zniechęcić i zakompleksić.

etniczna - nie myślałam, że tak szybko na tym forum znajdę osobę, która tak dobrze mnie zrozumiała. Widzę, że miałaś dosyć podobnego partnera i rozumiesz moje położenie. Mogłabym podpisać się pod każdym słowem charakterystyki Twojego byłego, bo tego czego ja nie zdążyłam napisać o moim, Ty dopisałaś.
Gdy go poznałam i zakochaliśmy się w sobie postanowiłam, że w końcu chcę stworzyć dojrzały i poważny związek. Staraliśmy się rozwiązywać codzienne problemy, nie kłócić się z błahych powodów, nie zrywać pod byle pretekstem. Zaakceptowałam go całego i wszystkie zalety i wady, o których dosyć szybko zdałam sobie sprawę. Ale powiedziałam sobie - kochamy się, damy radę. Ja też mam pełno wad, wiele złych nawyków wyeliminowałam dla niego.
Napisałaś o ciągłej potrzebie chwalenia i podziwiania - mój też tak miał, zawsze trzeba było podbudowywać jego ego, za wszystko dziękować - robiłam to z przyjemnością i szacunkiem. Ale te jego potrzeby przekładały się też na funkcjonowanie w pracy. Ciągle oczekiwał pochwał i zapewnień, że robi dobrze. Zawsze wymagał odrobiny chociaż wdzieczności... a przecież wiadomo jacy są ludzie, tym bardziej dla tych którzy pracują "pod nimi". Mówiłam : "Skarbie, przecież nie wszyscy muszą Cię lubić. Jest wielu zawistnych i nieprzyjemnych ludzi na tym świecie, nie przejmuj się nimi, rób swoje, pracuj, ucz się w tej pracy pożytecznych rzeczy i  nie zwracaj uwagi na detale, przecież nie ze wszystkimi musisz mieć świetne stosunki ". Wystarczyło, że szef na niego krzywo spojrzał, a on już przychodził z pracy niezadowolony, zestresowany i niedowartościowany i tak w kółko... Jest też trochę naiwnym człowiekiem, łatwo ufa i myśli, że wszyscy będą dla niego dobrzy, skoro on taki dla nich jest. Powiedział, że zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest nauczony życia. Mówię: "Przetrzymaj to, zahartujesz się będzie lepiej, olewaj ich"... Czasami mam wrażenie, że to ja byłam facetem w tym związku, a on tylko wrażliwą babką ;p Jak można życ z kimś takim?

"to pomyśl, że w przyszłości to Ty musiałabyś zajmować się domem, utrzymaniem, dziećmi, porządkami i byłabyś w tym sama, a on po prostu by był" - myślałam o tym, przeraża mnie taka wizja. Dziwne, że jego nie przeraża ewentualna wizja bycia "utrzymankiem" ;/

Dlaczego zaczęłam za nim tęsknić i mieć wątpliwości? Jestem dopiero kilka dni po rozstaniu, dopóki emocje sie nie uspokoją, będę przeżywała jeszcze różne huśtawki nastroju.
Wiesz co? Twoje pytania mnie jeszcze bardziej ponagliły i zmobilizowały do myślenia. Uważam, że naprawdę różnia nas fundamentalne rzeczy, jak osobowość, temperament, charakter i wartości życiowe... czego nie da się zmienić. Jest on naprawdę dobrym człowiekiem, ale raczej nie dla mnie. Uświadomiłam sobie, że ewentualna chęć powrotu wynikałaby z wyrzutów sumienia, bo wiem, że bardzo go zraniłam, bardzo, ale nie mogłabym już z nim być, mimo tego że go kocham.

Tany8nyT- teraz Cię rozumiem. To co Ci przeszkadza jest skutkiem wychowania (a raczej jego braku). Rok to ogromna ilość czasu, widzę że starasz się być obiektywna. Być może kierunek studiów był zachcianką jego rodziców, a on do dziś tak do końca nie wie co chciałby w życiu robić. Też nie umiałabym być z człowiekiem którym trzeba się ponad normę opiekować.
Pytasz czy macie szansę- wyjaśnij mu (jeśli będzie miał takie życzenie) dlaczego nie możesz się z nim związać na stałe(jeszcze raz). Nawet mu to spisz. Jeśli wyrazi chęć pracy nad niedociągnięciami, opracujcie plan i egzekwuj od niego aktywność.
Jeśli zawali- sprawa jest prosta. W związku trzeba od siebie nawzajem wymagać, inaczej relacja staje się nudna i zaczyna się psuć.
Pozdrawiam