nie chcę być konkubiną. - Netkobiety.pl

Jeżeli on powiedział jednoznacznie i z pewnością "nigdy się nie ożenię", to musisz wybrać - albo zrezygnujesz z tego, czego TY chcesz (nie polecam), albo po prostu rozstaniecie się, bo jest mnóstwo facetów, którzy chcą mieć żonę.
Sprawa małżeństwa, to bardzo ważna kwestia. Jeżeli partnerzy różnią się w tych poglądach, to nie wróżę wielkiego szczęścia. Jedna strona będzie musiała zrezygnować z siebie, a to tylko zrodzi frustrację, złość i wyrzuty.

kropek - według mnie bez względu czy będziecie nosić obrączki czy nie i tak dużo się znieni z biegiem lat. Wy się będziecie zmieniać i nie pod wpływem obrączki ale nowych sytuacji, problemów, dzieci itd... Co do ślubu ja też zawsze chciałam być żoną i musiałam wreszcie trafić na takiego który był do tego gotowy i po 5 miesiącach się pobraliśmy, to było dla nas obojga naturalną koleją rzeczy, ślub, zmiana nazwiska, dziecko itd... Być może że na dzień dzisiejszy on tak myśli może to kwestia czasu , nawet nie braku zaufania do ciebie ale jego podejścia do życia - luźne związki są teraz w "modzie" może z czasem stwierdzi że już nie chce być "modny" tylko "żonaty" nie wiem ile on ma lat ale mężczyźni dużo później myślą o tzw. ustatkowaniu się czyli ślubie.

już rozmawialiśmy o dzieciach i chcemy kiedyś je mieć. Tylko właśnie, kiedy ja myślałam "kiedyś" chodziło mi o... zaręczyny, ślub, dziecko. A mój kochany pominął dwa etapy, jak się okazało.
Zawsze szanował moje decyzje, a ja jego i chyba to jest najgorsze. Nie chcę się zmuszać, nie chcę też, żeby on się zmuszał. Jakbyśmy się rozstali byłoby jeszcze gorzej niż bez tego ślubu, to prawda, ale jednak od niedawna zaczęłam częściej myśleć o tym ślubie, o tym, że chciałabym mieć bardzo skromny, z krótszą sukienką, a potem móc opowiadać wszystkim, że "mój mąż..."
A nagle parę dni temu on mi mówił, że nie chce.
Już kiedyś padł ten temat, nawet mówił o mnie paru osobom "moja przyszła żona". Już wtedy wiedziałam, że się nieco ślubu boi, ale nie zaprzeczał, że kiedyś tego zechce, jak będzie gotowy.

Jest dwa lata starszy, czyli ma 22. Może masz rację,że kobiety dojrzewają do tego szybciej... chociaż mi się wydawało, że jest dość dojrzały, nawet jak na swój wiek Nie ma co roztrząsać, porozmawiam z nim szczerze i na poważnie. Zdaję sobie w 100% sprawę, że jesteśmy młodzi i nie chcę brać ślubu, gdy oboje studiujemy. Po prostu taka deklaracja sprawiła mi bardzo dużo przykrości

Mam nadzieję, że taka poważna rozmowa chociaż trochę zmieni jego poglądy, bo nie chcę szukać innego, kiedy z tym jest mi dobrze. Wystarczy mi, że powie, że się zastanowi. W ogóle nie rozumiem, jak w wieku 22 lat można powiedzieć "nigdy w życiu"

najzabawniejsze jest to, że teraz już się zachowujemy jak małżeństwo, więc by ślub nie zmienił kompletnie nic. Oprócz tego oczywiście, że ja byłabym jeszcze szczęśliwsza. Teraz już mamy podział obowiązków w domu, kto mniej pracuje (ja, niestety), ten więcej robi w domu, bo ma więcej czasu, wszystko zostało ustalone tak naturalnie i naprawdę tworzymy zgrany zespół. Ale może rzeczywiście tak będzie, że poczekamy, zobaczymy. Mam taką nadzieję Chciałabym tylko wziąć ślub zanim się dzieci pojawią, a dzieci planowaliśmy za około 2-3 lata...

Kropeczko, doskonale rozumiem Twoje rozterki. Kobieta rozumie ślub jako pewnego rodzaju bazę, to naturalne i piękne. Zdaję sobie sprawę, że bardzo się kochacie, ale musisz koniecznie podjąć pewien krok w którąś stronę. Po pierwsze: chłopak ma 22 lata. To jeszcze za wcześnie na deklaracje i tego typu plany, zarówno dla Ciebie jak i jego . Może nie warto na razie aż tak się tym przejmować, z kolei... Ty chyba nie przestaniesz się tym przejmować (i w gruncie rzeczy Ci się nie dziwię, bo latka lecą, ty się angażujesz a on nic). Z Twoich postów wynika również, że nie pójdziesz na ewentualne ustępstwo... I wspieram Cię całą sobą żebyś walczyła o swoje. Obawiam się tylko, że ta przeszkoda stanowi straszną zadrę w obecnych relacjach z partnerem. Nie wiem czy dobrą radą byłoby powiedzieć Ci "porozmawiaj z nim", bo to go może tylko wystraszyć. Jeżeli chcesz działać w tym kierunku to musisz to zrobić sprytnie i tak aby on tego nie widział. Jak? Tego nie jestem w stanie Ci do końca powiedzieć, to się rozwiąże w czasie. Im bardziej będziesz mu pokazywała, że jesteś silna i samowystarczalna ale nie będziesz ukrywała, że marzy Ci się ślub, tym bardziej on będzie temu przychylny... Albo i nie... Tu wchodzi kwestia jego charakteru i inteligencji. Ponad to, pamiętaj, abyś czasem nie "przekombinowała" swojego związku. Mam tutaj na myśli, że zamiast cieszyć się tym co jest, będziesz wciąż, codziennie, budziła się z myślą, że ta szczęśliwa chwila nie nastąpi.
Mój poprzedni partner też nie chciał ślubu. Pamiętam, że strasznie się męczyłam z tego powodu... Starałam sobie wyobrazić nasze życie w konkubinacie i... Jakoś nie mogłam. Dla mnie równało się to z brakiem zaufania do drugiej osoby...

Atinasarz, ja nie wiem czy mówienie dziewczynie "może któregoś dnia podjedzie na białym rumaku" jest dobrym pocieszeniem. Fakt, chłopak jest młody ale...  Najlepiej jak dwie osoby określają na samym początku jakie mają priorytety, wspólną drogę która gdzieś ich prowadzi, w gorszych i lepszych chwilach, w problemach i kłótniach, ale prowadzi do jakiegoś celu. Obecnie widzę coraz częsciej, że my, młodzi, lubimy bawić się w dom, a nie w dorosłość. Myślę, że posty a_normalniej powinny być warte Twojej uwagi Kropko.

Tu muszę się zgodzić z Małgorzatką - kilka miesięcy to mało. Piszesz Kropku że świetnie się Wam układa - to cudownie, gratuluję Wam z całego serca - więc czego jeszcze więcej oczekujesz? Tego, że on zdeklaruje się, że za 2 lata uklęknie przed Tobą z pierścionkiem? Wydaje mi się, że takie rzeczy wychodzą same, w pewnym momencie jest myśl "to już czas" i bach.

Myślę też, że rzeczywiście naciskasz na niego. Potrzebujesz tej deklaracji o ślubie już teraz, zaraz? Mężczyźni uciekają od planowania takich spraw, bo nieco wolniej im się dojrzewa do poważnych decyzji.
Poza tym, jest takie powiedzenie - "nigdy nie mów nigdy"

A próbowałaś mu kiedyś wytłumaczyć, jakie są plusy życia w sformalizowanym związku? Może pogadaj z nim, ale tak luźno i ogólnie, i przedstaw mu argumenty. Moim zdaniem jest ich sporo - począwszy od banałów typu ulgi podatkowe czy inne nazwisko rodzica i dziecka i koniczność tłumaczenia tego w placówkach.

Hmm... ja mam mieszane odczucia. Obecnie twierdzę, że nie chcę ślubu. Wcale. Nigdy. Nie jestem do końca przekonana, ale na razie takie jest moje oficjalne stanowisko. Mój luby czasami mówi, że też nie chce, ale czasami wspomina, że może kiedyś chciałby być mężem.

Ale przecież może się nam odmienić?

Powinnaś z nim porozmawiać na spokojnie, powiedzieć, jak co czujesz, kiedy słyszysz takie słowa i tą drogą na pewno dojdziecie do kompromisu.

Witam , nie chcąc zakładać nowego wątku dołączę się do istniejącego.

Moja sytuacja wygląda w ten sposób , ze jesteśmy razem 7,5 roku. Oświadczyny miały miejsce ponad 2,5 roku temu.
Mieszkamy razem ponad 1 rok.
Ja po około 4 miesiącach wspólnego mieszkania zapragnęłam ślubu. W taki sposób mnie to złapało jak nigdy wcześniej. W czasie poprzednich lat żadne z nas jakby nie poruszało tego tematu bo wydawało się oczywistym ze ślub kiedyś nastąpi. Było super jak było. Ale cóż strzeliła mnie taka chęć ze byłam gotowa następnego dnia stanąć z nim na ślubnym kobiercu. Kilka razy w rozmowie przedstawiłam swoje chęci. I tu zaczął się "problem". Mój M nie podchwycił jakoś wielce tego tematu,a raz gdy w końcu nie wytrzymałam i krzyknęłam muz ze pewnie on nie chce itp, On wykrzyczał, ze nie.  Od tego czasu coś we mnie pękło. Zawsze byłam z nim szczęśliwa, nigdy nie wątpiłam w Nas. Czułam się cudnie w tym związku. Później dowiedziałam się , ze nawet jego kolezanka z pracy tak mu tez jakoś zasugerowała, ze coś my za długo jesteśmy i do tego po oświadczynach a tu nic nie ma. Ze to pewnie nie to i sugerowała mu rozstanie . A ze jak to on stwierdził była osoba postronna to dało mu do myślenia.
Ale tego dnia coś pękło. Jakbym dostała czymś po głowie, Bolało serce ( nawet fizycznie). Nie mogłam dojść do siebie. Nawet podjęłam rozmowę o rozstaniu. I wtedy on się przestraszył. Zmienił  się , powiedział, ze żałuje, ze był durniem ze tak myślał. Że to ja jestem ta Jedyna. Nikogo innego nie chce i jest gotowy na ślub.

Pewnie ktoś pomyśli czego ona chce. Ale jest taka sytuacja, ze gdy we mnie cos wtedy pękło, dało mi to do myślenia , zraziłam się strasznie do ślubu. Jestem osobą wrażliwą i słowa bardzo dlugo tkwią w mej pamięci. Na początku gdy słyszałam ze ktoś tam bierze ślub to wyć mi sie chciało (n nierzadko to były śluby po 2-3 latach znajomości) . Teraz jestem na etapie ze sie otrzasnełam. Nie robią na mnie aż takiego wrażenia śluby innych, ale nie wyleczyłam sie z blokady na temat swego ślubu. Wiem ze chciał mi się ponownie oświadczyć , ale dałam mu do zrozumienia ze nie dojrzałam po tym wszystkim , i to nie czas.

Boję się tego , ze tak mnie zranił tymi słowami ze się nie odblokuje. Ogólnie to przykro mi jest. Bo często pary są ze soba i postanawiają pewnego dnia sie pobrać. A u nas takie nie wiadomo co. Wiem ze to miłość mego życia i ja jego też. Ale żyć tak bez wiedzy o jutrze ( tak z dnia na dzień ) mi nie bardzo odpowiada. Dodam , ze nie mogło być argumentem do nie brania ślubu " jeszcze się czegoś dorobimy itp" Bo oboje mamy swoje mieszkania, samochody oraz stała pracę.
I czasem sobie myślę, kurcze ludzie nie maja gdzie mieszkać a marzą by się pobrać i to robią.

Przepraszam ze taki długi watek, jak ktoś dotarł do końca , to dziękuje,
Proszę także o wypowiedz osób , które są w długich związkach i pojawiał się temat ślubu, i któraś ze stron nie chciała , jak to zmieniło związek i do czego doprowadziło w konsekwencji.

Pozdrawiam

Dodam na marginesie , ze na moją chęć ślubu przełożyła się sytuacja taka, iż mój tato podupadł na zdrowiu i chciałam  aby był obecny na moim  ślubie. Niestety po ok 2 miesiącach po tych rozmowach o ślubie tato mój zmarł.

Ja nie jestem zwolenniczką wolnych związków. Możecie powiedzieć, ze jestem stara i to dlatego. Może to i prawda, bo z powodu długiego juz zycia, wiele widziałam. Wolny związek to wedlug mnie związek "na probę", w którym ludzie nie określają się do końca, nie zobowiązują się i nie wykluczają tego, że byc może "za rogiem czeka ktoś inny, lepszy..." Czy kobieta może w takiej sytuacji czuc się bezpieczna? Nie sądzę.
Rok temu rozpadł się wolny związek mojej córki. Byli ze sobą 5 lat i przez te lata nic o partnerze córki nie wiedziałam. Nie poznałam jego rodziny, nie wiedziałam kim jest i skąd jest. Oczywiście znałam imię, nazwisko i zawód. Jego rodzina tyle samo wiedziała o mojej córce. Młodzi zyli oderwani od wszelkich więzi rodzinnych. On nie chciał się wiązać, unikał zobowiązań. Chciał dziecka, ale nie chciał ślubu. Skończyło się tak, że córka go zostawiła.
Ślub jest rytuałem, to prawda. Ale rytuały są wszędzie, w pierwotnych społecznościach także i do czegoś są potrzebne. W przypadku ślubu, moim zdaniem jest to PUBLICZNE oświadczenie, że oto nie jesteśmy już wolni, że znaleźliśmy swoją drugą połowę i wypadamy z obiegu na rynku matrymonialnym, przestajemy szukać. Zakladamy obrączkę na palec, która mówi, że nie jesteśmy do wzięcia. Same symbole. Za małżeństwem stoi rodzina, różne więzi, zależności. Za wolnym związkiem nie stoi nic.  Mogliśmy pomóc naszej córce w kupnie mieszkania w mieście, w którym mieszkała ze swoim partnerem, ale nie zrobiliśmy tego nie wierząc w ten związek i w to, że miejsce, w którym jest, jest portem docelowym. Jak widać, nie mylilismy się. Dziś córka jest zupełnie gdzie indziej. Poszło raz, dwa. Spakowała walizkę i wyszła z mieszkania byłego partnera z wolnego związku na paluszkach. Żeby nie było wątpliwości, ucieszyła mnie ta decyzja.
Z małżeństwa nie da sie tak wyjść, bo są różne przeszkody prawne i rodzinne. Małżeństwo nie jest anonimowe, podlega społecznej kontroli. Pewnie, że zadna społeczna komisja nie zagląda pod kołdrę, ale ludzie patrzą. "O, żonaty, a jechał z jakąś babą autem", albo "w domu żona i dzieci, a ten łobuz na dyskotece". Ocena jest wyraźna. O wolnych ludzi z wolnych związków nikt się nie martwi, bo nie było deklaracji. Ja martwiłam się o córkę, ale nie o jej związek. Syn jest żonaty i gdy coś się dzieje w jego małżeństwie to martwię się o syna i synową.
Kim był dla mnie partner córki? Nie wiem, bo ani zięciem, ani kimś obcym. Najbliżej mi do określenia "kandydat na narzeczonego", a to jeszcze bardzo daleko do jakiejś więzi rodzinnej.
A czlowiek jest istotą społeczną i potrzebuje więzi. Mężczyźni w wolnych związkach więzi nie potrzebują. Nie mówię o 22-latkach, bo to jeszcze niezbyt dojrzali chłopcy, ale o dorosłych mężczyznach w wolnych związkach. Mają to, czego potrzebują, wikt, opierunek i przede wszystkim SEKS na wyciągnięcie ręki, bez żadnych zabiegów i zobowiązań. Spełnienie męskich marzeń! A kobiety w ogromnej większości chcą ŚLUBU, który zobowiązuje do wierności, stałości i odpowiedzialności. Nic w tym dziwnego, bo kobiety rodzą i wychowują dzieci, a trudno zachować spokój, gdy ma się świadomość niechęci partnera do zobowiązań. Przecież w każdej chwili może wyjść i nie wrócić, przeciez jest wolny!!! Kogo to będzie obchodzić, ślubu z nią nie brał.
Na jakimś forum czytałam wypowiedź faceta, który żył 8 lat w wolnym związku i nikt, nawet on nie traktował tego poważnie. Pisał, że nie miał szacunku do swojej kobiety dlatego że była łatwo dostępna i godziła się na wszystko czego chciał bez stawiania mu warunków. Zostawił ją, bo poznał inną (znamienne, że szukał), która była wymagająca i nie taka chętna jak poprzednia. Z tą oczywiście się ożenił. Bo jak mówią słowa piosenki "nie o to chodzi, by złapać króliczka, ale by gonić go"! Mężczyźni tacy są, potrzebują zdobywać, a to co łatwo przychodzi, szybko ich nudzi.
Ja mówię dziewczynom, żeby nie były takie szybkie w decyzjach o wspólnym mieszkaniu z chłopakiem, bo to wcale nie działa na ich korzyść, wręcz przeciwnie. Dziewczyny myślą, że są wyzwolone i nowoczesne, a tak naprawdę robią to co facetom pasuje, nie im. Pełno tu na forum wpisów nieszczęśliwych dziewczyn, że są w wolnym związku, mają dziecko, a on robi co chce, bawi się, imprezuje itp, a one bez pracy, bez pieniędzy, zależne od niego. Dla niego to wolny związek, ale czy dla niej też?