Nie ma takich ram czasowych, które określają koniec i początek następnych etapów dochodzenia do siebie. To wszystko zależy od tego, jacy jesteśmy, na czym oparliśmy nasz związek, ile włożyliśmy w niego energii, z jakimi przekonaniami w niego wchodziliśmy, czy byliśmy pewni, że się powiedzie i doświadczyliśmy wielkiego rozczarowania, w jaki sposób nas zostawiono itd, itp - słowem od zbyt wielu różnych czynników, żeby choćby w przybliżeniu móc powiedzieć, ile to potrwa.
Dla każdej kobiety "dojście do siebie" jest czymś innym. Wiele kobiet frustruje się brakiem "postępu", kiedy oczekuje od siebie rzeczy niemożliwych. Zaryzykuję stwierdzeniem, że postawienie sobie za cel "bycie sobą sprzed związku" jest nierealne. Każde nasze rozczarowanie, porażka czy doświadczenie zmienia nas na tyle, że rzadko kiedy wychodzimy z nich nietknięci.
Bardzo ważny dla mnie związek zakończył się 1,5 roku temu. Przez pierwszy rok przechodziłam wiele skrajnych etapów: od nałogowych pierwszych randek bez kontynuacji, przez zawieranie znajomości, w które się nie angażowałam, a do których niemalże się zmuszałam, odrzucenie tych, którym na mnie zależało, deklaracje chęci powrotu do byłego, deklaracje niechęci do związków, po zabrnięcie w związek bez przyszłości (z facetem, który nie dość, że mieszkał na drugim końcu Polski, to miał jeszcze zaklepaną wyprowadzkę do Stanów na najbliższe lata).
Bywałam zrozpaczona, samotna, załamana, mszcząca się na facetach, a jeszcze bardziej mszcząca się na sobie.
Nie umiem wskazać, w którym momencie przestałam się szarpać z mężczyznami, związkami i sobą. Nie powiem, że stało się tak w chwili, kiedy poznałam obecnego partnera. Ani nawet wtedy, gdy zaczęłam z nim być i odwzajemniłam jego uczucia. Dobrze wiem, że przestałam walczyć z tym, co się między nami rozwija i pozwoliłam sobie na prawdziwe wejście w związek wtedy, kiedy sama poczułam się na to gotowa. Nie było to z dnia na dzień. Nie, nie jestem taka jak sprzed rozstania. Ale może właśnie ta zmiana, którą dało mi 1,5 roku sprawiły, że mam coś lepszego z obecnym partnerem i co najistotniejsze, ze sobą.
Dlatego każdej kobiecie po rozstaniu doradzam, żeby przestała skupiać się na facetach wokół siebie. Nie chodzi o nich. Mogą być wspaniali, mogą się starać, sprytnie tuszować swoje wady, ale dopóki my nie dojdziemy do ładu z własnymi emocjami, niczego trwałego nie zbudujemy. Ba, paradoksalnie mocno chcąc się z kimś związać uniemożliwiamy sobie stworzenie dobrego związku, bo zamiast skupić się na swoich trudnościach, widzimy ich coraz więcej w mężczyznach.
Niezależnie od tego, jak długo trwa "żałoba po związku", ona kiedyś się kończy - dla tych kobiet, które dadzą sobie szansę i sporo cierpliwości.