Trudna potrzeba bliskości - Netkobiety.pl

Witam!
Zgadzam sie, ze kobiety z jednej strony pragna bliskosci, chca dzielic zycie z partnerem, ale z drugiej strony boja sie i czesto traca zaufanie.
Nie mam partnera, ale czesto dopada mnie z tego powodu deprecha.Jest mi smutno, odczuwam Jego brak i watpie, czy sie kiedykolwiek jeszcze znajdzie.
Z drugiej strony boje sie, ze gdyby On byl balabym sie, ze ktoregos dnia zdradzi, odejdzie, oszuka, przestanie Mu zalezec.
Trzeba siebie sama akceptowac, ale trudno jest zaakceptowac zachowanie partnera.
Zycie nie jest latwe w pojedynke, ale w zwiazku z kims, kto nie jest Ciebie wart to bol i cierpienie.
Czasem mysle, ze udany zwiazek to jak wygrana na loterii, a w zasadzie to wiecej.

Ja jestem bardzo bezpośrednia osobą i nie mam w sumie żadnych trudności w nawiązywaniu kontaktów z innymi ludźmi. Sytuacja zmienia się natomiast gwałtownie gdy mam do czynienia z osobą która podoba mi się. Wtedy normalnie zachowuje się jak kompletna idiotka!!!! Ignoruje kompletnie tą osobę, rozmawiam z wszystkimi tylko nie z tym konkretnie chłopakiem. Nie potrafię się otworzyć i wyluzować jestem kompletnie spięta i chyba mogę być wówczas odbierana jak zołza która zadziera nosa. Próbuje to jakoś przezwyciężyć ale jakoś nie wychodzi...

Ja nie miewam problemów z bliskością ale czasem pojawia się u mnie problem samoakceptacji przez co nie umiem uwierzyć i realnie ocenić tego co ktoś może do mnie czuć lub czuje.
Zazwyczaj uważam się za beznadziejną i nudną i gdy facet mówi inaczej to przeczę albo gdy jest bardzo troskliwy to wmawiam sobie że to tylko zagrywki z jego strony, a gdy słyszę wyznanie uczuć jakieś spektakularne gesty to płaczę.
Swoim zachowaniem zapewne w dużej mierzę niszczę to co dostaje. Próbuje sie tego pozbyć.
Po prostu muszę zacząć znów ufać bo z miesiąca na miesiąc tracę zaufanie a to źle.

U mnie bywa różnie.Co do najbliższej mi osoby to nie mam problemów z bliskścią,wręcz przeciwnie jestem jak przylepa.Co do ludzi(koleżanek,kolegów)trzymam dystans i nieswojo sie czuję gdy przekraczają moją granicę.
P.s.nitka 24 każdy z nas zasługuje na miłość,przyjaźń i szacunek.Niestety czasami nasze wybory nie są trafne.Jak możesz pisać,że nie ma miłości,przyjaźni i tak dalej?!Są przecież tysiące przykładów na ich istnienie.To że Ty źle trafiłaś nie oznacza,że ich nie ma.Zamiast sie dołować poszukaj wartościowych ludzi,którym bedziesz mogła zaufać.Pamiętaj,że narzekanie niczego nie rozwiąże.Zawsze warto jest walczyć o to czego sie pragnie.

kiedyś byłam bardziej otwarta dla ludzi,byłam młoda ładna teraz trochę się pozmieniało.Mam męża i Synka a z  bliskością bywa różnie.Lubię się przytulić itp choć są dni kiedy to najchętniej zamknęłabym się w pokoju i nikogo tam nie wpuszczała.Jak każda kobieta mam swoje humorki i od nich to wszystko zależy.2 lata temu straciłam włosy mam sztuczne więc nie zawszę jestem taka otwarta, są chwile kiedy czuję się mało atrakcyjna itp wtedy zawiewa chłodem z mojej strony.Niby już przywykłam do siebie ale. . .Wiem,że mąż tego potrzebuje i kocha mnie za to jaka jestem w środku nie zawszę liczy się to co na zewnątrz.

Kiedyś nie miałam większych problemów z otworzeniem się, 2 razy zrobiłam to nawet do końca.Teraz wygląda to zupełnie inaczej.
Zawiodłam się krótko mówiąc na wszystkich osobach, którym ufałam.Obecnie mam z tym problemy, trzymam ludzi na dystans i nie otwieram się za bardzo, nawet przed osobami, którzy mianują się moimi "przyjaciółmi".A co najgorsze nie potrafię tak do końca uwierzyć, że ktoś może mnie pokochać i zaakceptować taką jaką jestem.