Ogólnie na temat Przeznaczenia. Czy ono istnieje? A w miłości? - Netkobiety.pl

A powiem Ci, że wierzę.
Ale uważam, że jest tak, że przeznaczenie, coś nam zapisanego, pisanego dla nas, staje na naszej drodze. Ale, że człowiek posiada możliwość wyboru i jego swobodę, może skorzystać z przeznaczenia lub nie.

Mój obecny związek (choć często burzliwy), jest takim przeznaczeniem. Bo poznaliśmy się naprawdę przypadkowo, mijając się na korytarzu i "wlepiając" w siebie wzrok, co zaowocowało na dzień dzisiejszy wspólnym mieszkaniem.

Fajnie jest wierzyc w to, że ktoś jest nam przeznaczony. To daje nam właśnie poczucie takiego ciepełka i odbrobinę oderwania od życia codziennego

A ja nie mogę się zdecydować... ale na pewno miałam ostatnio bardzo niezwykłe przeżycie, nic specjalnego ale jednak niezwykłe. Można opisać w jednym zdaniu: Spotykam kogoś przypadkiem z przyjaciółką. Od lat wiem że ten facet istnieje (jesteśmy zawodnikami "krewnych" dyscyplin), jednak nie zaprzątam sobie nim głowy (nawet nie pamiętam dobrze jak wygląda, kiedyś go spotkałam, zamieniłam kilka słów, to wszystko). Pewnego dnia przypadkiem się spotkaliśmy, wymieniliśmy spojrzenia i, dziwne, wiedziałam, byłam absolutnie pewna że "coś na łączy" nie mówię nawet że w sensie "wielkiej miłości", ale "coś". Powstało u mnie zupełne przeświadczenie, że to że się tutaj spotkaliśmy, rozmawiamy, siedzimy jest Bardzo Ważnym Wydarzeniem. Nigdy do tej pory nie zdarzyło mi się coś podobnego, a mam 30 lat, więc kilka szans na taką "przygodę" było.

P.S. A może sobie wmawiam

Nie wierzę w przeznaczenie. Wierze za to w siłę ludzkiego umysłu. Jeśli w coś się mocno wierzy to się to spełnia.

A ja wierzę w przeznaczenie:) i to naprawde daje siłę, ta swiadomosć tego że na świecie jest ktoś ten jedyny mężczyzna przy którym będe szczęśliwa. Choć teraz jestem sama, zostawił mnie facet to i tak wierze ze jest tam gdzieś ten jedyny. Dużą ludzi mi mówi że trafię na swojego, i że mój ex nie był mi pisany:)coś w tym jest. Ja sądzę że każdy człowiek ma zapisane swoje życie i wszystko sie toczy według już wcześniej ustalonych wydarzeń, że wszystko co się dzieje nie dzieje sie bez przyczyny, i że czasem cos sie kończy by mogło zacząć sie coś nowego:)Mówi sie że od przeznaczenia się nie ucieknie, każdy ma zapisany swój los i tego już się nie zmieni:)

Odświeżam temat.
Jest coś takiego, jak ta jedyna i największa miłość z przeznaczenia. Ogólnie wszystko, co przechodzimy w tym życiu, jest częścią scenariusza zaplanowanego zanim przyszliśmy na świat. Myślę więc, że to nie tak, że się siedzi i czeka na emocjonalne tornado. Trzeba żyć dobrze jak się da. Doświadczać, uczyć się, rozwijać i... nie czekać. Ona sama nas znajdzie w najbardziej zaskakujących okolicznościach.
Opowiem na własnym przykładzie.
Jestem już panią w wieku średnim. Z ułożonym życiem, lekko toksycznym mężem, z którym przeżyłam może bez fajerwerków, ale w dobry sposób, wiele lat. I wyjechałam razem z nim daleko od Polski. Realizowałam się w pracy i tłumaczyłam sobie, że to coś we mnie, co tęskni za nie wiadomo czym, jest po prostu moim "defektem mózgu".
Aż któregoś dnia spotkałam kogoś, spojrzałam mu w oczy i poczułam gigantyczny, pierwotny lęk. Zobaczyłam samą siebie w drugim człowieku. Jakbyśmy się znali setki lat.
On przeżył to samo. Jesteśmy identyczni psychicznie. Mamy bardzo podobne życiorysy, rozumiemy się bez słów, a kiedy pierwszy raz go pocałowałam, to jakby piorun strzelił w mój mózg. Jego też.
Odeszłam od męża, nikogo nie oszukiwałam. Siła tego uczucia sprawiła, że wszystko nagle stało się jasne i oczywiste. Żadnych wątpliwości, obaw czy dylematów. Po miesiącu od pierwszego spotkania mi się oświadczył. Do końca moich dni będę z nim i będę dziękować Bogu za ten dar przeżycia czegoś takiego. Moja dusza, serce czy jak to tam zwać, znalazła dom. Jego też. Każdy dzień jest cudem.

Mega zazdroszczę i pozdrawiam

Nie zazdrość Nigdy przenigdy.
Nie wiesz, co Tobie pisane. Nie wiesz czy na moim miejscu dokonałbyś takich samych wyborów. Nie wiesz co robię w życiu i czy chciałbyś robić to samo.
Twoja Ona gdzieś tam sobie żyje. Spotkasz ją w końcu, zobaczysz.
Jeśli później, to wtedy zrozumiesz dlaczego

Ja tylko chciałam wszystkim wątpiącym napisać - jest coś takiego.

Pozdrawiam

Jesteśmy na innych etapach życia i ja o czym innym piszę. Z innej perspektywy i po innym doświadczeniu.
To było Twoje przeznaczenie. Przeznaczone Ci było spotkać, przeżyć i zrozumieć, że to nie to albo, że nie teraz.
Wszystko się dzieje po coś.
I to coś to nie koniecznie jest małżeństwo. Zresztą mając 20 lat nie jest się na coś takiego gotowym. Albo inaczej - 99% ludzi nie jest. Tylko to się zaczyna rozumieć, gdy się ma dużo więcej lat. Trudno mi to teraz wyjaśnić. Tak jak nikt by pewnie nie umiał wyjaśnić tego mnie gdy miałam 20 lat :-)
A też nie żyłam w próżni, byłam w związkach, szukałam, próbowałam itd. Oczywiście z nastawieniem, że każda miłość jest ta ostatnia. Przynajmniej na początku.
A teraz wiem, że to wszystko były doświadczenia prowadzące mnie do tego punktu życia, w którym jestem dziś. One mnie ukształtowały i zrobiły gotową na to, co czuję teraz.
I powiem Ci jeszcze, że z mojej obecnej perspektywy nie liczą się tak naprawdę śluby i rodziny. Jesteśmy już za starzy na dzieci. Najważniejsze jest być razem, a w jaki sposób, to już mało istotne. Tak czy siak on jest mój, a ja jestem jego, choć to nie ma nic wspólnego z ciągotami ego. I tylko to się liczy.
Tak się złożyło, że możemy być razem, ale jednocześnie oboje wiemy, że już nie mamy dużo czasu.
Tak więc widzisz - zupełnie inna perspektywa i cele.