Pamiętnik anonimowego alkoholika - Netkobiety.pl

Powodzenia, początkiem sukcesu jest uświadomienie sobie że "tak jestem alkoholikiem" bo dopóki się tego nie powie to nic się nie zmieni, a więc jesteś na dobrej drodze. Ja nie miałam w rodzinie tego problemu, choć wiem że mój dziadek był alkoholikiem ale zniknął z życia babci przed moim urodzeniem a zmarł jak miałam kilka miesięcy. Mój partner za to ma ojca który pije dużo, nie jest to "menel" to człowiek który pracuje, sam się utrzymuje, ale pije bardzo dużo. Mój ma ciągoty, ale na szczęście póki co udaje się je utrzymać.

Alkoholizm jest przykry, prowadzi nie oszukujmy się do śmierci, jak i wyniszcza bliskich Ci ludzi. Może opowiem historie dwóch moich sąsiadów tak ku przestrodze i do refleksji.

Sąsiad numer 1 nazwijmy go Zenek (imię zmienione), facet koło 50, spokojny, kulturalny, zawsze się kłaniał i mówił dzień dobry, człowiek samotny, czasami przychodził do nas jak nie miał pieniędzy prosząc o coś do jedzenia, nawet go lubiliśmy bo choć był alkoholikiem to był bardzo miłym człowiekiem. Pewnego razu dowiedziałam się że Zenek nie żyje, a historia jego śmierci do dziś boli mnie tak samo. Była zima, największe mrozy, Zenka zgarnęła Policja i wywieźli go na izbę wytrzeźwień, ponieważ u nas izby nie ma wywieźli go 50 km dalej, z izby go wypuszczono, ale nikt nie zainteresował się tym czy Zenek ma za co wrócić do domu, nie miał, zamarzł po drodze...

Sąsiad numer 2 nazwijmy go Bartek, Bartek był lekko po 40, kiedyś miał żonę i dzieci, ja nie znałam go dobrze, kojarzyłam tylko jego twarz i to że mieszka gdzieś u nas w bloku, myślałam że był wariatem bo dziwne rzeczy wyprawiał, raz stał trakcie ulewy koło samochodu i mówił że czeka na transport nad morze gdzie czeka na niego prom do Sztockholmu, raz przyszedł z zakrwawioną głową i szukał u nas w mieszkaniu hydraulika przychodził z 5 razy pytać czy jest hydraulik. W lato stałam z partnerem na balkonie i paliliśmy papierosa, nagle poczuliśmy dziwny smród, ja nie znałam tego zapachu, słodkawa gnilna woń, Mój powiedział że tak pachnie rozkładające się mięso, stwierdziliśmy że pewnie padł jakiś zwierzak ale zapach nasilał się, pewnego dnia pojawiła się policja, okazało się że to Bartek, że mieszkał obok i że nie żyje prawdopodobnie od kilku tygodni (były 30 stopniowe upały, muchy już go zjadały), ludzie powychodzili z mieszkań żeby się pogapić, praktycznie nikt po za mną i sąsiadką go nie żałował, komentarze były bezlitosne "dobrze bo to był pijak" "ale je*bie" itp. I tak o to umarł Bartek, sam gnił we własnym łóżku przez dwa tygodnie, potem przyszła ekipa sprzątająca która przez okno na podwórze wywaliła dobytek Bartka... i tak skończyła się jego historia, bardzo smutno, był wariatem ale nieszkodliwym, niemal nikomu jednak nie było przykro, dla ludzi był tylko "śmierdzącym trupem".

To prawda, szczególnie że wielokrotnie potrafiłem sobie robić przerwę od picia, ale później nawyk wracał ze wzmożoną siłą. Taką formą terapii będzie niniejszy wątek. Nie uważam, żeby porady psychologów dały mi więcej, niż własne silne samozaparcie, wzmacniane dodatkowo publicznym wyznaniem winy. Znam ludzi, którzy wszyte w ciało płytki sobie wycinali nożem kuchennym. Bez silnej woli więc ani rusz.
Jeśli wieczorem sięgnę po alkohol, to Wam to szczerze napiszę, a wówczas proszę o lincz No może nie dosłownie.

DZIEŃ 1
Jest ciężko, alkohol stojący w domu sam się uśmiecha, ale organizuję sobie czas tak, żebym nie miał siły i jednocześnie nie mógł wieczorem się napić.

Niektórzy potrafią poradzić sobie sami, ale to nikły % wszystkich alkoholików, bardzo nikły.

Ja myślę że nie powinieneś trzymać alkoholu w domu a tym bardziej na widoku.

Ta....alkohol się  uśmiecha.  ...
Nie długo przemówi "przecieź tylko jednego
Mój były  teź tak ściemniał - dziś sika  pod siebie i zbiera złom .

Ciwkawa jestem jak Ci  pójdzie.
A narzeczona  wie o twoim problemie?

Przykro mi.
Tak, narzeczona wie. Było o to kilka kłótni, później poprosiła mnie żebym nie pił, nie piłem nic dość długo, ale jak pisałem - bumerang, a narzeczona nie zawsze może kontrolować, prawda?

Niestety, wbrew temu co zakładałem nie znajduję czasu na codzienne odświeżanie strony. Od założenia tego wątku nie sięgnąłem po alkohol ani razu, choć nieraz przechodząc obok sklepu monopolowego mocno ciągnęło. Zawsze jednak znajdywałem sobie jakieś ale:
- rano do pracy
- rano na basen
- rano pobiegać
- rano z narzeczoną...;)
no i siłą rzeczy wygrywałem.

Myślę, że to dobry trop. Jeśli alkoholik powie sobie "przez rok nie piję" to nic z tego nie będzie. To tak jakby kobieta miała powiedzieć "przez rok nie idę na zakupy" albo mężczyzna "przez rok nie wyjdę ani razu do kumpli". Porównanie śmieszne, ale dla alkoholika potrzeba sięgnięcia po butelkę jest tak właśnie silna.
Trzeba iść raczej małymi kroczkami - dziś nie piję, jutro zobaczymy; następnego dnia: ale po co dziś pić, skoro jutro rano mogę zrobić to i to? Może jutro; itd.
Po pewnym czasie nie mówić natomiast "może jutro", tylko jak organizm przystosuje się do braku alkoholu wieczorami - mówić że nie i koniec.

Boleję natomiast nad wszechobecną propagandą alkoholową w mediach. Każdy film, reklama - alkohol leje się strumieniami, piją go przystojni dobrze zbudowani mężczyźni (mimo że na co dzień stronią od alkoholu w ogóle, bo byłoby to sprzeczne z ich planem treningowym - ale o tym nikt nie wspomni). Tworzy się stereotyp, że na imprezie można bawić się tylko przy kieliszku. A czy zwykły sok nie jest smaczniejszy od wódki? No tak... ale bez alkoholu jesteśmy zwykłymi pierdołami, tchórzami, którzy boją się własnego cienia. A jak ktoś powie, że nie pije, to spotyka się z krzywymi spojrzeniami mieszanymi z podejrzeniami o homoseksualizm. Dopiero, kiedy otoczenie zdaje sobie sprawę, że delikwent nie pije, bo walczy z chorobą - to coś się zmienia. Wcześniej - nigdy. Ale kto otwarcie przyzna się kolegom, koleżankom i znajomym, że pije?
Życzę powodzenia wszystkim z podobnym problemem i żyjącym z takimi ludźmi. Kategorycznie nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że jeśli ktoś nadużywa alkoholu to jest stracony i należy się z nim rozstać. Trzeba mu dać siłę. Pomóc. Ale to prawda, że bez silnej woli nikt się z tego bagna nie wygrzebie.

PS: może i grupy aqlkoholowe pomagają, ale nie każdy nadaje się do takich zajęć. Ja nie pójdę nigdy, szkoda mi czasu, pieniędzy, byłoby to obdarcie mojej godności, a nawet gdyby już ktoś mnie tam zaciągnął - powiedziałbym, że nie wiem o co chodzi i się wszystkiego wyparł. Nie traktujcie więc tych kółek różańcowych, jako jedyny sposób na wyjście z problemu o to trochę droga na skróty.

Nie chodzi o dojście do przyczyny alkoholizmu, bo one są prozaicznie proste stres, czy problemy odwieczne w domu lub coś innego, chodzi o to czy ty się pogodziłeś z tymi przyczynami i jak bardzo ci zależy na celu powodzie dla którego chcesz przestać pić?

Ja ci powiem tak moja matka przestała pic dla mnie i siostry, ale musiała pogodziła się z przeszłością, i bardzo pragnąć osiągnąć cel i musisz mieć kogoś kto cię kocha i opierniczy za potknięcie się, ale będzie przy tobie.

Moja matka na okrągło zbierała jak się napiła nie kazanie ani awantury, tylko na 2 dzień jak była trzeźwa pytałam ja dla czego? zawsze powód był inny kiedy po 3 miesiącach jej trzeźwości zapytałam się czy było warto doprowadzić się do takiego stanu to powiedziała że nie, ja jej w tedy powiedziałam że jestem dumna z niej bo 3 miesiące jest trzeźwa.

Jak twoja kobieta reaguje na to jak się upijesz?

Oczywiście, że przyczyny picia są ważne. Jeśli ktoś sięga po alkohol, bo ma problem z dzieckiem, to ilekroć dziecko będzie przysparzało mu kłopotów - zawsze będzie czuł potrzebę sięgnięcia po alkohol.
Z niektórymi przyczynami wg mnie da się wygrać, np. z chorymi ambicjami, wyścigiem o stanowiska w pracy; z innymi nie, np. utrata kogoś bliskiego.

Tak czy inaczej, przyczyna jest ważna, ale skoro nie zawsze da się z nią wygrać - to jej rozwiązanie nie jest konieczne do pozbycia się problemu alkoholowego. Nieraz wystarczy proste pogodzenie się z sytuacją, wciąż bardzo bolesną, odnalezienie nowych priorytetów. Powtarzam, żadna grupa wsparcia ani mi ani nikomu w tym nie pomoże, jeśli nie pojawi się silna wola zerwania z nałogiem. I to jest klucz do sukcesu. A środki? Obojętne.

Zanim jednak znów powiecie, że grupy alkoholowe to złoty środek, to ja odpowiem tak: jak będę chciał się napić, to czy przed lustrem, czy po spotkaniu się napiję. Kluczowa jest silna wola i to od niej wszystko wychodzi. A jak ktoś mobilizuje się do tej silnej woli, to już kwestia drugorzędna: czy boi się wstydu przyznania przed grupą, że znów pije; czy dlatego, że sam się zaprze. Ile ludzi, tyle nawyków.

Konsternacja, absolutnie popieram Twój post, bo jest bardzo mądry. Samo niepicie przez jakiś czas, to żadna terapia. Leczyć trzeba przyczyny picia (dlaczego rozwiązaniem problemów jest automatycznie drink dlaczego coś tam wewnętrznie gryzie, czemu nie chce się stawić czoła), a nie tylko objawy choroby alkoholowej.

A-xamit: Dzięki za otuchę, współczuję natomiast problemu ojca. Mam silną wolę, aby z tego wyjść i wierzę, że się uda.
Konsternacja: masz rację, że w dużym stopniu to jest walka, żeby przez pewien czas nie pić. Swoimi słowami potwierdził to zresztą A-xamit. Ale lepiej zrobić pierwszy krok i w jakiś sposób próbować się wyrwać, czy tkwić dalej w tym bagnie?

Skąd z góry założenie, że ma się nie udać? Niestety zgodzić się muszę z Axamitem, że część Waszych słów jest mądrymi wskazówkami, ale część to po prostu "nie uda ci się i już... Bo nie".
Staram się wytłumaczyć - są różne osoby; mi taka terapia w żaden sposób nie pomoże, bo nie wykażę najmniejszej nawet woli współpracy z nimi. Stracony czas będzie za to mnie tylko frustrował.

Konsternacja: to prawda, że nie odświeżam wątku codziennie. Ale dlaczego nazywasz mnie osobą niekonsekwentną? Wybacz, że pytam o to dopiero teraz, ale wczoraj około 2 jak wróciłem z pracy to chciałem tylko iść spać. I z powodu natłoku pracy tak jest częściej. Bynajmniej, nie napisanie w Internecie posta ku uciesze gawiedzi nie czyni ze mnie osoby nieodpowiedzialnej i niekonsekwentnej. Proponuję, ostrożniej z ocenami.

Hej Anoalk, jak tam postępy w odstawianiu alkowroga?

I tu, pogubioną czcionką, masz właśnie odchył od normy. Zdrowy człowiek nie musi się pilnować i kontrolować na każdym kroku.
Powinieneś naprawdę skorzystać z pomocy np. AA.

Hej, Ano, masz 100% racji. Jest Ci stawiana diagnoza na podstawie jednego posta, gdzie terapeuta potrzebowałby minimum godzinnej konsultacji w cztery oczy.  Tak naprawdę są różne etapy uzależnienia i my nie wiemy, jak daleko zabrnąłeś Ty. Być może znalazłeś się na progu uzależnienia, z pewnością piłeś ryzykownie. Ale gratuluję, że narazie nad tym panujesz:). To, że umiesz wypić jedno piwo i powiedzieć stop, znaczy, że nie jesteś silnie uzależniony.
Prawdą jest, że jesteś w grupie ryzyka zagrożenia alkoholizmem z powodu ojca. Mój stary jest alkusem i ja też jestem zagrożona. Tyle, że ja nie piję, bo wiem, że jak znacznę, to nie przestanę aż nie poczuję się źle. I też wiem, że mam bardzo daleko do miana alkoholika i uzależnienia, bo poprostu zawsze odmawiam picia. Sprawdziłam na etapie liceum i na początku studiów, że mogę mieć problem i się pilnuję.
Ty też pewnie będziesz musiał się zawsze pilnować

Cyniczna, przykro mi to czytać. Naprawdę.

Już pisałem: idziesz ulicą. Sklepami najbardziej kolorowymi, najlepiej oświetlonymi - jednym słowem najbardziej zachęcającymi do wejścia - są sklepy monopolowe. Media kreują wizerunek, że ludzie którzy odnieśli sukces piją whisky, na imprezach litry szampana. Również celebryci reklamują alkohole, nawet wysokoprocentowe (Bruce Willis, Andrzej Grabowski, Tomasz Karolak i wielu innych).

Nike jednak głośno nie powie, że ani Willis ani pozostali - tylko reklamją trunki. Nikt nie powie, że w sklepach najlepiej oświetlonych sprzedawana jest uzależniająca trucizna, która naduzywana niszczy życie samego czynnie pijącego, jak i jego najbliższych.

Cyniczna, uważam że pisanie o AA to zbyt duże uproszczenie. 3 będzie taka forma potrzebna, dwóm nie. Ważne, żeby się otrząsnąć. A składam Ci tutaj swoją obietnicę, że jeżeli pęknę i powrócę do starych zwyczajów - to już bez wymyślania karnie pójdę do AA. Może być?

Mnie nie musisz składać obietnic. Tu chodzi o Twoje dobro.
Co będzie, jeśli pękniesz za np. 2 lata? Pójdziesz na terapię, czy powiesz sobie ''aaa, zdarzyło się raz, mogę zacząć znowu się pilnować, nic się nie stało''? Chodzi o to, byś nie musiał bać się o taką przyszłość.

i jeszcze takie pytanko...może pobudzi cie do innego spojrzenia na twój problem.
Jakbyś zachorował na jakąś chorobę somatyczną to co byś  wolał - wziąć środki przeciwbólowe i na jakiś czas zapomnieć o problemie ale jednocześnie żyć w niepewności, że dolegliwość może wrócić w każdej chwili, czy też wyleczyć swoja chorobę, nawet gdyby leczenie było bolesne i żyć bez strachu, że powróci ???
Alkoholizm to choroba, trzeba ja leczyć, a nie tylko łagodzić objawy. Pomyśl o tym

Zaryzykuję twierdzenie, że każdy alkoholik wie że jest alkoholikiem. Ale ta świadomość niknie o 12, 16, 20, 22 - w zależności jaki tryb życia kto prowadzi, gdzie pracuje.
Nie zamierzam żyć w strachu. Nie wiem, co Wyście się tak uparli... Zamierzam ograniczyć, nie eliminować. Przykład z chorobą somatyczną - oczywiście, że będę wolał ją wyleczyć. To naturalne. Ale to jest coś, na co ja wpływu nie mam. Tak samo, jak na ból zęba, temperaturę w czasie grypy - żebym dołożył najwyższych starań, to silną wolą ich nie wyleczę.
A choroba alkoholowa - jak ją nazywacie - to kwestia MOJEGO wyboru: wejść do monopolowego, czy nie wejść. Otworzyć butelkę, czy nie?

Może to Wy jesteście zbyt pobłażliwi dla alkoholików? Ja podam inny przykład: 30 lat temu nie było dzieci z dysortografią, dysleksją itp. 30 lat temu nie było nawet ADHD - choroby, która po latach za chybioną uznał nawet jej twórca. Kiedyś były zasady, wychowanie, łapy w szkole.
Dziś nie mówi się, że "dziecko za mało się uczy", tylko "ono ma dysortografię, proszę go nie krytykować".

Być może to kwestia stopnia uzależnienia. Przytaczacie tu naprawdę trudne historie, kiedy osoba po osobie staczały się, nie dając sobie pomóc, a których ja nie jestem nawet uprawniony komentować.
Ale jeśli nie jest to potrzeba życia-i-śmierci, a zwykłego lubię-się-napić, to nie porównywałbym tych 2 sytuacji. Pewnie, że od jednego do drugiego mały krok. Ale to jest właśnie kwestia wyboru. I osoba która staje przed wyborem - ma siłę walczyć sama, nie potrzebując grup wsparcia AA.

chcesz ograniczać a nie eliminować?? czytając coś takiego uważam, że zauważyłeś być może problem, ale nie chcesz go nawet dotknąć. Alkoholikiem jest się do końca życia, aby być zdrowym, nie można pić w ogóle, nie można nawet zwilżyć ust. To jest własnie taka choroba i ograniczenie nie wchodzi tu w grę. Tu się albo pije albo nie i nie ma nic pomiędzy.
Chciałbyś coś zmienić, ale niestety brakuje ci narzędzi, a te mógłbyś otrzymać własnie na terapii. To jest twoje życie, sam wybierasz, mam nadzieję, że wybierzesz dobrze

A co do silnej woli - mała szansa, że nałóg wyleczysz samą silna wolą

Ja bym bardzo chciała, żeby tak było.
I oby było. Etap może określić tylko i wyłącznie specjalista.

3 miesiące? Tak. Zresztą raz postawiłem sobie za punkt honoru wytrzymać dłużej i wytrzymałem
Nieraz jest tak, że miesiąc-dwa nie piję z powodu natłoku obowiązków.

Także czas nie jest problemem.
Ale jeśli obowiązków nie ma, a ja się nie zawezmę - to piję za dużo.
Teraz się zawziąłem.

Zawsze jest coś pomiędzy
Nałóg zawsze można wyleczyć silną wolą. Problem się pojawia, jeśli silnej woli brak.
Ja jestem uparty jak osioł

Nieprawda, dzieci alkoholików nie zawsze wyolbrzymiają.
Dopuść możliwość, że być może po prostu wiedzą, co piszą, bo siedzą w temacie po uszy.

Ku ścisłości - nie mam żadnego problemu z alkoholem na dzień dzisiejszy. Lubię się napić i mojego męża również nie ograniczam.
A już na pewno daleka jestem robieniu afery o jedno piwo.

A żeby psycholog (niekoniecznie on, powiedzmy, terapeuta) mógł postawić diagnozę, to trzeba do niego iść.
Tu się chyba zgodzimy?

Ależ masz prawo mieć swoje zdanie.
Jednak temat wątku dot. zdrowia Autora, nie mojego.

Uważaj, bo zaraz ktoś Ci powie, że wszystkie rozumy pozjadałaś...

Zgadzam się z Tobą Mama, trzeźwy głos w sprawie . Dajmy koledze samodzielnie decydować o jego życiu

Cześć wszystkim,

ze względu na atmosferę panującą w wątku zrezygnowałem z pisania tutaj. Prosiłem o wsparcie, otrzymałem lincz i zapewnienia, że stoję na przegranej pozycji. Taka atmosfera nie przygnębiała (bo większe problemy przeskakiwałem), ale i nie budowała.
Od początku upierałem się przy jednym - silna wola góry przenosi i dzięki silnej woli ja sobie poradzę. Wystarczy chcieć. Pisałem, że AA, inne grupy wsparcia to fanaberia dla osób słabych.

I wiecie co Wam teraz powiem? Myliliście się. Myliliście się i mówię Wam to z wielką satysfakcją.
Od chwili założenia wątku, do chwili obecnej jestem wierny temu, co pisałem. Okazjonalnie, niedużo - nie ma problemu. Potrafiłem spotkać się ze znajomymi, napić i we właściwym momencie podziękować. Potrafiłem otworzyć piwo samemu, dbając o to żeby częstotliwość tego nie przekroczyła określenia "okazjonalnie".

Nie potrzebowałem wsparcia. Jak każdy, miałem problemy. Większe, mniejsze. Wiele razy przechodziłem obok sklepu, myśląc sobie że połówka rozwiązałaby zmartwienia nadchodzącego wieczoru. Silna wola wygrała. Jeśli otwierałem, to dla przyjemności, nigdy na zapicie smutków.

I wiecie co? Mimo, że minął ponad rok, a Wy rugaliście mnie za to, że napisałem że będę się pilnował - z perspektywy czasu odpowiem: dalej będę się pilnował mimo że nad problemem przeszedłem z uniesioną głową. Bo jestem silny i rozsądny. Tylko głupiec kieruje się instynktami, nie kontrolując swojego zachowania.

Mam nadzieję, że mój przykład posłuży innym, z podobnym problemem. Nie dajcie sobie wmówić, że jesteście dnem, że tylko specjaliści mogą Wam pomóc. To tylko może pogłębić chorobę, jeśli człowiek sam sobie wmówi, że jest nikim i sam nad sobą nie panuje. Wtedy naprawdę traci kontrolę. Nie neguję, że w 8/10 przypadków AA pomoże. Ale u 2/10 spowoduje efekt przeciwny. Tych 2/10 to osoby, które mają tyle woli żeby same wyjść z tego bagna, tylko nie chcą.

Raz jeszcze i po raz ostatni. Myliliście się, a ja wygrałem.

AnoAlko, ze wygrales to bedziesz mogl powiedziec pod koniec swojego zycia, nie zniszczonego alkoholem. Teraz to mozna jedynie stwierdzic, ze przez rok trzymales sie w ryzach. Szacun dla Ciebie, ale nie ludz sie, ze to rowna sie wyleczeniu.

Ludzie, ktorzy do Ciebie w tym watku pisza, maja z pierwszej reki doswiadczenia zycia z alkoholikami, albo profesjonalnie byli z nimi w kontakcie. I wiesz co, ilu alkoholikow spotkalam, to kazdy z nich mowi jaki on jest wyjatkowy i INNY od reszty pijacych (bardzo czesto pojawia sie motyw: ja mam silna wole, ja sie potrafie kontrolowac), a tak naprawde brzmia przygnebiajaco podobnie do gro naduzywajacych, bo ich postawa opiera sie na glownej cesze uzaleznienia, ktora jest oszukiwanie samego siebie.

Zycze Ci jak najlepiej, ale pojscie do terapeuty i porzadne zaatakowanie przyczyn Twojego stosunku do alkoholu jest bardziej istotne niz nawet miesiace wstrzemiezliwosci.

Ależ oczywiście, że wprowadzenie kontroli nad wypijana ilością jest możliwe i nawet stosowane w przypadkach ciężkiego uzależnienia tzw. damage control.
Jest możliwe wstrzymanie się od większych ilości,  wytyczanie granic, ćwiczenie silnej woli itp. Czy to jest jest jednak sposób na nałóg? Raczej nie bo w nałogu chodzi o to, zeby przestać myśleć o używce a tym sposobem, cały czas sie kontrolując, mimo woli wszystko kreci sie wokół używki. Picie kontrolowanie to iluzja która albo na dobre zmęczy albo skończy się przekroczeniem granic. Chyba, że osoba nigdy nie była uzależniona a jedynie znajdowała się w grupie zwiększonego ryzyka.

Masz małe pojęcie o tej chorobie po prostu.
Ale oby Ci się udawało dalej...

Oczywiście że używa. Temat jak widzisz przygasł i chyba jest wyczerpany. Najlepiej załóż swój wątek, opisz problem a porady na pewno otrzymasz. Po drugie nie ma co mieszać wątków.