A miało być pięknie..... - Netkobiety.pl

no"ciekawie" się zaczyna czekam na c.d.

pisz pisz nie trzymaj nas w napieciu.Moja kolezanka tez jest w takim chorym zwiazku,maz kiedys ja chcial zabic miala poprzebijana sledzione nozem i cos tam jeszcze,a ta glupia jeszcze sie zadluzyka sie zeby go wyciagnac z wiezienia.a on odplaca jej sie tym ze ja zdradza dreczy psychicznie i  caly czas jej powtarza ze ja wykonczy, jak nie udalo sie fizycznie to psychicznie.ile trzeba miec sily zeby tkwic w takim zwiazku?a jednoczesnie jak trzeba byc bezsilnym zeby tkwic w nim?nie ma sytuacji nie do rozwiazania

DOBRZE ZE WZIELAS SIE W GARSC I NIE POZWOLILAS SOBA JUZ POMIATAC SZKODA ZE NIE IALAS ODWAGI WCZESNIEJ:A MACIE DZIECIß

hmm... sytuacja trudna:/
najgorsza jest  ta świadomość ,że nie masz wsparcia w trudnej chwili dotyczacej nawet jego ,własnie w nim. Wiem ,że często zostawiamy znajomych , przyjaciół własnie dla nich , a potem z ich strony dzieje nam się krzywda i nie ma z kim porozmawiać, wszystko zostaje na Twojej głowie, wszystkie myśli nie daja spokoju...

Ja stoje własnie przed takim wyborem ... chcemy zamieszkać razem , ale jest ... kto?>> teściowa ...
teraz juz to widzę jak nie daje spokoju , nawet o 11 w nocy kiedy jest u mnie pisze , dzwoni zeby zapytac jak się czuje ... i powiedziec jak jego brat radzi sobie w zyciu oczywiscie brat mojego faceta to totalna fajtłapa i mamusi wszystko mowi nawet sekrety swojego brata ,który powierzył mu jako nie tylko bratu ale przyjacielowi . Wiem ,że będę miała niespodziewane wizyty i obiadki niedzielne:/( choć mam już na to sposób - uciekam do mojej mamy na obiad   ). Najgorsze jest to ze ciezko facetowi wytlumaczyc te jaskrawe sytuacje gdzie mamusia wkłada swoj pysk , a potem jest juz tylko gorzej ...

Wspólczuje bardzo... , ale wiem ze dasz sobie  rade , jak juz takie kroki postawaiłas ...
a pewnie tym kolejnym etapem jest rozwód ?

Widze że umisz krytykować innych,a sama jesteś troche niezaradna.Ja umiałam podjąć decyzje o odejściu od męza który mnie bił i poniżal,a do tego trzeba dużo siły i odwagi.Miłość niestety powoduje że popełniamy błędy i nikt ani nic nas przed nimi nieuchroni.Ja pare lat temu też inaczej wyobrażałam sobie swoje życie inaczej,ale niezawsze jest tak jak chcemy.

Jeśli to było do mnie, to gdzie ja kogoś krytykowałam?
Jeśli nawet coś ostrzej napisałam, to właśnie wynikało z mojego doświadczenia życiowego.
Ja nie jestem osobą niezaradną, ale sytuacja w jakiej byłam powodowała moją bezsilność.

'koleżanko'
póki czas wyznaczaj granice i nie pozwalaj jej przekraczać, bo szkoda życia marnować
dla teściowej. Ja swoją pokochałam, ale ona mnie nigdy nie zaakceptowała.
Nic co ja zrobiłam nie zadowalało jej, a krytykowała, motała, intrygowała ...... ze wszystkich swoich sił.

'agnieto'
moja siostra miała teściową, po której płakała bardziej, niż po naszej matce.
Matka zmarła gdy byłyśmy młode, a jej teściowa, gdy siostra już /przy jej wielkiej pomocy/ odchowała dzieci.
Teściowa była wielką przyjaciółką mojej siostry.

'samanthab313'
Nijak mi nie wychodzi pisanie o moim życiu jednym cięgiem.
Ot to taka moja opowieść w odcinkach.

Piekło
Teraz dopiero zaczęło się na dobre.
W miarę spokojny do tej pory facet przywdział szaty diabła i starał się mnie wszelkimi sposobami zniszczyć, wykurzyć z jego posiadłości......... doprowadzić do sznura .
Wciągnął w porachunki ze mną starszą córkę /od dwóch lat mężatkę/ kreując się przed nią na wielce pokrzywdzonego i tak zmanipulował , że córka stanęła po jego stronie.
Umarła królowa , niech żyje królowa - córka zajęła miejsce teściowej i usiłowała razem z ojcem przejąć kontrolę nad moim życiem , bo przecież jestem "psycholiczna".
Ułożyli sobie iście szatański plan co do mojej przyszłości i powoli wcielali go w życie, po prostu dręcząc mnie.
Byłam bliska obłędu, bo to, że on taki był, to dla mnie nie nowina, ale córki zachowań przeboleć nie mogłam.
Usilnie manewrowała młodszą, by ustawić ją przeciw mnie również, ale ta postawiła się i była /zgodnie z moją prośbą/ neutralna. Nie mogło być inaczej, bo i ją by zjedli tym bardziej, że młodsza była wychowana u nas jako w rodzinie zastępczej. Pomimo uzyskania pełnoletności wciąż wtedy z nami mieszkała.
Znikąd pomocy.  Siostry miały własne życie. Obcym wstyd gadać , a poza tym nauczona w dzieciństwie , żeby nie mówić nikomu, co się dzieje w domu - milczałam.
Wszyscy byli zaskoczeni tą separacją, bo wydawało im się, że skoro teściowa nie żyje, to właśnie już powinna nastąpić sielanka. jednak nie łatwo jest kleić coś, co prawie 30 lat rozpadało się.
Milczałam więc, ale i piłam .
Znalazłam sobie przyjaciela - alkohol .........

cdn.

Mój przyjaciel.....
Wypić lubiłam zawsze.  Lubiłam gości u siebie i chodzić do innych. Wyjazdy, ogniska,grille, wycieczki. Zawsze coś zorganizowałam by było wesoło.  Byłam lubiana w towarzystwie, bo  przeważnie miałam dobry humor . Nie użalałam się, więc nie wiedzieli, co mi w duszy gra.
On także był lubiany, zwłaszcza przez panie, bo w towarzystwie odzywał się w nim   
"lew salonowy".
Miał dla pań ciepłe słowo, komplement i chęć niesienia pomocy.
Byłam zazdrosna, że do mnie jest oschły, obojętny, czasem w towarzystwie niemiły bo często mnie krytykował, a czasem wyśmiewał, czego inni chyba nie zauważali, bo ogólnie był lubiany, więc kto by się bawił w wyławianie takich "drobiazgów". Nigdy nie nadużywał alkoholu, a jeśli już wypił, to raczej na wesoło, więc nie było to niepokojące. Nieraz nawet myślałam, że dobrze byłoby, gdyby częściej wypił, to byłoby weselej.
Ja niestety potrafiłam przebrać miarę, a następnego dnia kac mnie mordował . Odkryłam jednak,
że gdy wypiję, jestem  odporniejsza, znieczulona, śmielsza, mniej zmęczona .................. Mogłabym wiele zalet picia alkoholu tu wymienić, ale ogólnie mówiąc miałam wtedy wszystko w dupie.
Przez kilka lat leczono mnie z podejrzeniem białaczki i jednym z zaleceń lekarza było picie czerwonego gronowego wina /szklanka dziennie/ by pobudzać produkcję szpiku.
Nawet mi to pasowało, ale nie wiedziałam jeszcze wtedy, że to jest także prosta droga do uzależnienia.
Po pięciu latach wykluczono białaczkę, więc i ja przestałam pić wino, ale rozwiązywanie problemów przy pomocy alkoholu stało się już dla mnie chlebem powszednim.
Zaczęłam zauważać , że piwo na co dzień gości w mojej lodówce , a gdy go tam nie było, czułam dyskomfort.

Postanowiłam to zmienić...............

cdn

jak sie to czyta bo brzmi jak jakies opowiadanie zmyslone a nie prawdziwe zycie.to niewiarygodne co cie spotkalo

Chwilami sama w to nie wierzę.

Cisza:):),ale tam napisałaś najczystszą prawdę:)a prawda boli:)a autorka tamtego wątku "lata"teraz po kanałach net kobiet szukając tych,które niepochlebnie się wyraziły o jej sytuacji i próbuje znalezć haka na nie:)hehe:)czytam z zapartym tchem Twoją historię:)i czekam na więcej.

cisza to ja -bardzo ci współczuję.Niech twoje posty będą przestrogą dla kobiet ,które tkwią w podobnych związkach.Sama kiedyś byłam jedną z nich i tez byłam bliska obłędu ale uciekłam  w porę...i ułożyłam sobie życie od nowa.Mam wspaniałego męża.Załuję tylko ,że mój 10letni synek nie ma rodzeństwa i raczej nie jest to możliwe w najbliższym czasie.
Pozdrawiam cię czekam na kolejne posty.

Cisza:):) z każdym Twoim postem widzę jaką jesteś mądrą i wartościową kobietą.....a głupota i podłość nawet najbliższych nie zna granic...

O, Boże...Taka wspaniała kobieta i takie piekło?!:-(((Zawiesilam się w fotelu przed monitorem..

Czekam na cd. Mam nadzieję, że nieco szczęśliwszy :-)

Dziękuję za ciepłe słowa.
Pozdrawiam serdecznie i powiem, że jeszcze trochę Was zanudzę, a tymczasem:

I już nic nie było takie samo.
Nowa królowa także zapanowała na posesji, więc już były dwie. 
Nie mogłam przejść spokojnie, bo kochanica mojego jeszcze męża wyzywała mnie, wyśmiewała nawet  w ich obecności, na co nie było ich reakcji.  Kiedyś mijając się ze mną trzepnęła mną o siatkę, aż poraniłam sobie ręce. Innym razem podstawiła mi nogę bym się przewróciła. Wystartowała do mnie z łapami  gdy złożyłam do sądu pozew o alimenty od jeszcze swojego przecież męża.
Broniła jego kasy pazurami, by na budowę domu było więcej.
On budował nowy dom i bawił się, ja spłacałam długi zaciągnięte by pomóc córce, a gdy zwróciłam się do niego o jednorazową pomoc finansową na życie ? odmówił.  Dlatego podjęłam decyzję i złożyłam pozew o alimenty.
Broniła jego kasy pazurami także na trzy dni przed sprawą. Był przy tym obecny  i zareagował dopiero gdy usłyszał moje rzężenie . Ja 163 cm i 60 kg, ona 175 i z 80 kg. Nie miałam szansy!
Mieszkamy w miejscu , gdzie nocą nie widać żywej duszy. Uszło jej to "na sucho". Wstydziłam się wzywać policję,  no i byłam  przekonana, że znów zrobią ze mnie "psychola" - skończyłam na obdukcji i wykorzystałam ją przy rozwodzie.
Zrozumiałam, że teraz to już może być jedynie gorzej. Nie mogłam sobie darować, że jeszcze i taka  łobuzica  dołączyła  do moich  dręczycieli i za ich aprobatą.
Sprawę o alimenty wygrałam. Płaci mi do dziś. Nie jest to wielka kwota, ale ma obowiązek, a ja nie ustępuję gdy on co dwa lata składa pozew o zdjęcie z niego tegoż  obowiązku.

Pękło we mnie wszystko i za to co zrobił, a także za to, że przywłaszczył sobie także mój dorobek, a mnie chciał wyrzucić jak zużytą ścierkę, a najbardziej, że zmanipulował córkę i tym zmarnował mi życie. Robił to od wielu lat. Córka wychowywała się w braku do mnie szacunku i tak została ukształtowana przeciw mnie, że ja to 'nic', a tata to dobry człowiek.  Istotnie był dobry, bo kłopoty to była moja specjalność. Tata nie pomagał i nie szkodził, a przez całe życie był pasywnym egoistą.

Zaczęłam porządkować własne życie??????

cdn

Odbiłam się od dna ??..

Znów zaczęłam pić i coraz bardziej nienawidziłam za to siebie, bo przecież nie byłam lumpiarą. Pracowałam przez  szereg  lat na ciekawych, samodzielnych i bardzo odpowiedzialnych stanowiskach.  Bardzo przez wszystkie lata dbałam o dom i rodzinę, a teraz nie mogłam uwierzyć w to, co działo się.
To było jak w Matrixie.
Jeszcze wam pokażę ? przyrzekłam sobie!   Poznacie teraz zupełnie inną kobietę i matkę.

   I zaczęłam porządkować swoje życie

Zgłosiłam się na terapie zamkniętą.   
Wróciłam  już do samodzielnego mieszkania , bo córka moje mieszkanie podzieliła na pół , gdy tam byłam. Mam teraz ich wszystkich za plecami. Zrobiła też dla mnie oddzielną furtkę . Najpierw było to dla mnie szokiem , ale z czasem  nabrałam przekonania , że to było najlepsze z wyjść . Sprzedała swoje mieszkanie w blokach, które to ja im wykupiłam na własność i z uzyskanych ze sprzedaży pieniędzy poczyniła te tutaj inwestycje i zmodernizowała moją część, za co dozgonnie jej jestem wdzięczna.
Na terapii nauczyłam się radzić sobie ze swoimi emocjami . Przerobiłam to, co zapijałam, nabrałam pewności siebie . Odzyskałam swoje poczucie wartości .  A najważniejsze, że zaczęłam  śmiało wyznaczać  granice, których naruszać nie pozwalam, a gdy je naruszają odpowiednio reaguję.

Zaczęłam od tego, że rozmawiając kiedyś ze znajomą ujrzałam męża kochanicy mojego jeszcze męża, a okazało się, że oni znają się, co ułatwiło mi sprawę ? zaprosiłam go do siebie na kawę.
Zaproszenie przyjął i u mnie dowiedział się, że jego jeszcze żona od czterech lat romansuje z jeszcze moim mężem, że to z moim mężem budują ten dom na ich działce.
U mnie dopiero otworzyły się jego oczy szeroko, a ja dowiedziałam się wielu rzeczy, m in to, że on pracował na zmiany, więc łatwo było pewne rzeczy ukryć, że on widział /blisko mieszkają/ gdzie ona chodzi, ale mówiła jemu, że ma tu koleżankę, że ona to awanturnica i robiąc jemu awantury, skarży na niego do dzielnicowego, że używa w domu przemocy i wiele innych jeszcze rzeczy, ale co tam....to tylko słowa.
Żal mi było faceta, ale to przecież d? nie chłop, że pozwolił za nos się wodzić i nic z tym nie robił, że tak kobitka nim manipulowała i trzymała pod pantoflem, że on nie miał śmiałości dochodzić swoich praw, nawet małżeńskich powinności, bo ta twierdząc, że ostygła uczuciowo, przestała z nim współżyć, ale wciąż dzieliła z nim wspólną kanapę i przyjmowała jego zarobki. Uświadomiony przeze mnie pozakręcał wszelkie kurki  płynących od niego pieniędzy. Złożył pozew o rozwód. Zrzekł się praw do majątku na rzecz już ich pełnoletnich dzieci. Wyjechał do swojej rodziny na stałe????. I wtedy dopiero zaczęły się kłopoty, bo finanse mocno skurczyły się.
Na szczęście  to mnie nie dotyczy. No??. może jednak, bo teraz całą winą za niepowodzenia finansowe taty, córka obwinia właśnie mnie, bo gdybym nie powiedziała.......

Złożyłam do sądu pozew o wgląd w wychowanie, bo miałam nieodparte wrażenie, że wnuczka córce przeszkadza, że nie jest właściwie wychowywana, gdyż córka na niej zaczyna odbijać  swoje frustracje. Karała ją za kontakty ze mną, a to dziecko bardzo do mnie lgnęło. Nie chciałam by wnuczka była rozdarta pomiędzy  matką, dziadkiem i mną więc starałam się  nie za bardzo wychylać głowę ze swojej samotni, ale gdy wnuczka do mnie przychodziła, to okazywałam jej miłość i wspierałam, a córka zaraz znalazła jakiś powód, by ją ode mnie zabrać.
Robiła awantury wykrzykując głupoty w tym celu, żeby ludzie myśleli, iż ja jestem złym człowiekiem.
Zaniedbywała to dziecko uczuciowo, bo znalazła sobie nowego partnera i dla dziecka miłości brakowało.  Oddawała pod opiekę dziecko znajomym, by ze swoim kochankiem mieć luzik i swobodę. Odebrała mi prawo odbioru dziecka z przedszkola twierdząc, że ja jestem niebezpieczna, więc ona boi się o swoje dziecko. Potem okazało się, że to były zaplanowane zachowania, bo mój były złożył do sądu pozew o unieważnienie małżeństwa z powodu mojej rzekomo jeszcze przed małżeństwem ? choroby psychicznej.

Wycofałam sprawę gdy okazało się, że córka jest w ciąży, lecz w sądzie zagroziłam, że jeśli  przy drugim dziecku nie zacznie matkować pierwszemu, to ja powrócę do sprawy.   

cdn

pogratulowac nie wiele kobiet by mialo tyle sily,zreszta nie tylko kobiet.u nas byl taki pan ktery nie wytrzymal pomiatania przez braci i powiesil im sie przed oknami......

No cóż, przyznaję, że sznur w oczach miałam wiele razy. Powstrzymywała mnie jedynie nadzieja, że może to wszystko zmieni się.
Teraz już jestem pogodzona z losem.

Wiele jest takich samobójstw, bo cierpienia też mają swoją granicę. Wiele rodzin zaszczuwa swoich niewygodnych krewnych, czy najbliższych.   Uważają, że to jedyny sposób na pozbycie się ich ze swojego życia. I trudno jest to udowodnić, bo ci, którzy stosują takie metody, mają charyzmę, są bezczelni i kłamią bez zmrużenia okiem. Myślę, że to oni są chorzy, ale  nie chcą uznać konieczności udania się po pomoc.
Ja swojej rodzinie nie jeden raz proponowałam, żebyśmy poszli do poradni rodzinnej, ale mnie wyśmiewali,
bo to ja w ich oczach jestem psychiczna i to ja, a nie oni mam problem.
To są bardzo trudne sprawy, gdy nie ma się świadków, ani dowodów na to, że jesteś dręczona, a przemoc zwykle odbywa się z dala od oczu innych, bo w czterech ścianach.
Dręczyciele na zewnątrz uśmiechają się i są mili dla obcych i trudno takich rozpoznać.

cisza to ja,  to rzeczywiście niesamowita historia.. Ileż to człowiek może wytrzymać!  Jak inni, nawet bliscy, potrafią dokuczyć,  sprawić że odechciewa się wszystkiego!  Ale ty się podniosłaś! Jesteś silną kobietą  i tej siły w dalszym życiu ci życzę!  A także zdrowia, gdyż napewno mocno masz je nadwyrężone przez te wszystkie przejścia.

Im nie wyszło ?.. nie poukładało się .

Córce rozpadł się drugi związek, z którego  pozostał śliczny synek.
Moje kontakty z dziećmi nadal są bardzo ograniczane.
Kilkunastoletnia wnuczka zmanipulowana przez matkę okazuje mi teraz niechęć, ale też i córka ma z nią problemy. Nie szanuje matki, nie lubi swojego brata. Jest  młoda gniewna i nie ma córka z niej pociechy. Kilkuletni wnuczek mnie uwielbia i pomimo zakazów znajdzie powód, żeby do mnie przyjść, przytulić się, pobyć u mnie i nie rozumie dlaczego mama mówi do niego, że ja jestem Baba Jaga, jak według jego oceny ja jestem najlepszą i najładniejszą babcią na świecie.                   
Nie manipuluję dziećmi, nie mówię  do nich źle o ludziach, ale czasem mówię o sytuacjach i zachowaniach dorosłych, które są  niezgodne z zasadami współżycia społecznego.  Staram się  nie ranić uczuć dzieci. Jeśli już muszę do czegoś odnieść się, to mówię tak, żeby nie kłamać, ale też nie wszystko powiedzieć. To co im wkłada w głowę moja córka to są manipulacje,  oszczerstwa i kłamstwa, ale to pozostawiam jej sumieniu.
Ze swojej postawy już zbiera profity.
Rozpracowywałam ten problem na terapiach, ale jest to beznadziejny przypadek, jak mawiali.
Dla własnego spokoju musiałam  taki stan zaakceptować.

Kochanka  kopnęła mojego byłego w siedzenie, czyszcząc  jemu portfel do granic wytrzymałości .   
Jej pozostał wybudowany wspólnie dom, do którego on nie ma praw, bo postawiony na jej działce   
i w czasie gdy ona była jeszcze mężatką.  Jej mąż przed ich rozwodem, notarialnie zrzekł się praw do majątku, ale na rzecz ich dwojga dzieci, więc  mój eks został mówiąc oględnie wyrolowany na maksa   
i został z maksymalnymi  długami do spłacania przez kilka lat.
Ona pokazuje się już z następnym.

Mój kiedyś mąż podupadł na zdrowiu, postarzał się i w niczym już nie przypomina przystojniaka sprzed jeszcze kilkunastu laty.
Teraz zajmuje się wnuczkami pod nieobecność córki.  I to jest teraz całe jego życie. 
Wnuczki i pilot od TV w ręku.                         
Pobalował , pobudował, pociupciał za wielką kasę , a teraz siedzi i przeżywa.  Dla mnie ma jedynie nienawiść i wciąż twierdzi, że to wszystko, to wyłącznie moja wina, a córcia mu wtóruje .
Nie ma dla nich innych kolorów, a jedynie czarny i biały.
Teraz to ja mogę powiedzieć :  miałeś chamie złoty róg, ??..?..  a twój ojciec,  po którym działkę dla kochanki sprzedałeś, nie ma nawet pomnika na cmentarzu.

Ja nareszcie swobodnie oddycham. Jestem panią w swoim przytulnym, czyściutkim w miarę dobrze urządzonym mieszkanku, w którym nie mam prawie niczego, co by było wspólnym dorobkiem, więc nikt nie ma prawa wyciągać rąk po cokolwiek. Sama powoli urządzałam się za ciężko zarobione pieniądze, o których oni nie wiedzieli. Znają wersję i co ich dusi z zazdrości, że to pomoc młodszej córki, w czym jest także wiele prawdy, bo dużo rzeczy przyjechało od nich w tym komputer z pełnym wyposażeniem.

Moja młodsza pozostaje ze mną w bardzo dobrych relacjach, co także wywołuje zazdrość starszej, więc zerwała z nią wszelkie kontakty. Zerwała kontakty także z rodziną swojego ojca, bo ci przecież mnie bronili w sądzie i do dziś mają dla mnie szacunek, a z jedną kuzynką  eksa  jestem nadal zaprzyjaźniona. Kiedyś nasze córki /rówieśnice/ też się przyjaźniły, ale także moja ich odepchnęła.   
Z jego kuzynką regularnie spotykamy się, jeździmy na wycieczki nie tylko w kraju, a jej mąż /brat cioteczny i najlepszy przyjaciel  mojego byłego/ nie ma nic przeciw temu.
Mój były próbował kochanicę wprowadzić do rodziny, ale po tym gdy usłyszeli, że ona mnie pobiła - stawili
opór.
Gdy np jego rodzina zjeżdża się na imieniny, to przychodzą do mnie przywitać się i grzecznościowo o zdrowie pytają. Najczęściej jednak gdy mogę, to gdzieś na ten czas wybywam.
Na moje imieniny i święta zawsze pierwsi do mnie telefonują.

 
        cdn

Elizabetto,
przeszłaś ciernistą drogę i na razie masz poranione stopy, ale uwierz mi, że  one teraz szybciej niż myślisz będą się goiły.
Nie pozwól sobie na nowe rany.
Sprawa z mieszkaniem wywołała moją zazdrość, że tak sobie poradziłaś.
Ja nie miałam tyle siły, ale dlaczego, to napiszę nieco później.
Jesteś naprawdę bardzo silną kobietą, a to dlatego, że wreszcie uwierzyłaś, że zmiany w Twoim życiu są możliwe.
Pozdrawiam serdecznie.

Czytając twoją historię, widzę że moje życie i problemy to dziecinna igraszka..  Choć nie powiem, może i czasami mniej dziecinna. Pozdrawiam !

Przeczytalam caly twoj watek i sie poplakalam, ile ty musialas w zyciu przejsc. Zrobilas cos szlachetnego, wzielas pod swoj dach mala istotke potrzebujaca domu i wychowalas na "czlowieka", czlowieka ktory jest wdzieczny i dobry... juz sam fakt, ze tobie pomaga duzo o niej mowi. Czytalam twoj watek jak autobiografie, pieknie napisana... pisz wiecej i czesciej, nie moge sie doczekac kolejnych postow. Pozdrawiam serdecznie

Chyba zartujesz kochanie....Moj Boze....serce mi peka...dusza nie wie co robic... kocha...tuli i sciska...prosze trzymaj sie kochana... slowa nie potrafia wyrazic mojego smutku...O Matko, trzymaj sie kochana, placze razem z toba aczkolwiek wiem, ze nie chcesz placzu, chcesz zeby cie ktos trzymal za reke, TRZYMAM I SCISKAM, xxx

Życie pisze nieraz takie scenariusze, że trzeba być nie lada odpornym, by łza w oku się nie zakręciła..  Cisza to ja, pozdrawiam cię serdecznie!

Serdecznie dziękuję.
Powiem, że pisząc to tutaj, tzn tę swoją historię już miałam wątpliwości czy ciągnąć to dalej.
Otrzymałam już 2 maile powątpiewające.
Jednak to, co opisałam, to jest moim prawdziwym przeżyciem.
Nie zmyślam, bo i po co?
Pewne rzeczy przeszły, minęły, ale wciąż we mnie są.
Inne zdołałam powyrzucać, ale czasami odzywają się.

Nie ma przecież przymusu wiary w moją opowieść.
To moje! ....... i mam do tego prawo.

żyworódko
miło Cię widzieć
Tak, wywalam z siebie to, co noszę już za długo.
Jestem na ogół spokojną kobietą, wyciszoną, zrównoważoną.
Staram się nie tragizować, bo w niczym swojej sytuacji nie poprawię.
Nie uprawiam czarnowidztwa, bo wtedy dopiero byłby dół, z którego wydostać się trudno.
Hmmmm...... tyle ile można unieść powiadasz?
Coś w tym jest. Wierzę, że jestem zaopiekowana. Bez tego byłabym już dwa metry pod ziemią.

newlife
tak na teraz to powiem, że jest ok. ale......... no właśnie.
Napiszę więc kolejny post.
Pozdrawiam.

Dziękuję Kyntio.
Rozbawiłaś mnie tą żeliwną patelnią, bo kto by mi rękę rozbujał?
Na łobuzice, to i  moździerz za mało, bo wszystko od takich odbija się.
Pozdrawiam.

Bilet w jedną stronę

Po raz kolejny świat spadł na moją głowę i mocno poturbował .
Nie czas jednak było guzy liczyć, a walizkę pakować.   
Z biletem w jedną stronę, pozamykawszy swoje tutaj sprawy,  leciałam pełna obaw. 
Wnuczek miał zaledwie osiem miesięcy, a jego mamę miał rak. 
Wyrzucili z niej trzy kilogramy śledziony rakowej, a zwyczajnie ten organ waży około 20 dag.  Prawdopodobnie ciąża przyśpieszyła rozwijanie się komórek rakowych poprzez ucisk . 
Łapałam się na tym, że chwilami miałam żal do wnuczka, że to przez niego. 
Zaraz potem wyrzuty sumienia, że tak myślę i bieganie na wysokie wzgórze do bazyliki Serca Jezusa,  by z pokorą prosić o zdrowie dla obojga .
Wróciła ze szpitala - szkielecik obleczony skórą.
Kilka miesięcy morderczej nad nią pracy lekarzy, zięcia i mojej.  Miała ogromną wolę życia . Miała przecież dla kogo żyć.
Gdy nabierała powoli ciała i cera nie była już ziemista, zostawiłam ich  wierząc, że będzie bardziej zmobilizowana, gdy zostanie sama, bez pomocy, bez rozczulania się .
Wracam do domu - oświadczyłam.
Za długo tutaj zajmowałam  Wam  przestrzeń życiową.             
Zięć bardzo serdecznie mi dziękował za pomoc, a przy pożegnaniu opowiedział, jak to moja córka wydzwaniała do nich i ostrzegała, żeby mnie tam nie brać, bo jestem psychicznie chora, mam zaburzenia
i jestem niebezpieczna dla dziecka. 
Myślę, że powinna ciocia to wiedzieć, bo ja czułem jednak niepokój - powiedział.

Nie wiem czy dobrze zrobił mówiąc mi to, ale wiem, że kontakty młodych  bardzo się rozluźniły, a ustały całkowicie, gdy dowiedzieli się o moim pobiciu.
Ja nadal ?fruwałam? raz w roku do nich , a raz w roku  przyjeżdżali oni.

Nie mogło jednak być za dobrze???? znów złe wieści .

cdn

Wiesz co? ....... ja chyba stałam nie w tym miejscu jak rozdawali czyste kartki do zapisania życia i przez pomyłkę, albo z pazerności wyrwałam już częściowo zapisane.
Pozdrawiam.

   Białaczka

Po trzech latach od operacji,  leciałam samolotem,  mając znów bilet w jedna stronę. 
Tym razem chemioterapia, bo przyczepiła się ... białaczka.
Ponowna walka o życie.
Takie same schematy. Taki sam ból. Taka sama nadzieja.
Czy i tym razem Bóg oddał ją nam, bo widział naszą walkę, desperację, żal do NIEGO, o to,
co z nią wyprawia?
A może poskutkowała obietnica, którą wpisałam do księgi tam, na górze
w Bazylice Serce Jezusa?         
A może chciał sprawdzić, czy moja obietnica nie jest  przypadkiem czekiem bez pokrycia?
A może chciał mnie zmobilizować do działania, bo już traciłam siły?
Nie poznam już odpowiedzi na zadawane pytania i wątpliwości.
Gdy znów córka wracała do siebie, a ja odlatywałam do siebie, to jeszcze raz poszłam do
Bazyliki podziękować i wpisałam, że pamiętam o złożonej obietnicy.
Obiecałam bowiem, że jeśli Bóg zwróci mi tę kruchą istotę, to ja zrobię coś bezinteresownie dla ludzi.
Słowa dotrzymałam.
Po powrocie do domu i krótkim odpoczynku wzięłam się do pracy społecznej i do tej pory działam na
rzecz kobiet, chcących wyjść z nałogu.

Myślałam, że już zapanuje spokój.
Miałam dość......... ale życie napisało dla mnie inny scenariusz i miało dla mnie kolejną   
niespodziankę  ...........

cdn

Witaj Cisza.   

Nie wiem, jakie Ty masz wytłumaczenie...bo ja myślę, że każdy ma swoją świeczkę życia i jego jeszcze nie zgasła.

Jest wiele takich wypadków, że samochód do kasacji, a kierowca żyje. Innym razem jest mała stłuczka, a ofiary śmiertelne.

Czekam na dalszy ciąg...
Pozdrawiam Cię serdecznie.