Kochamy za bardzo Grupa wsparcia II - Netkobiety.pl

Wiem, że ten wątek miał stanowić podgrupę  "Grupy Wsparcia dla Kobiet Kochających Za Bardzo" - znalazł się w tym dziale, więc równie dobrze może tu funkcjonować.
Myway,
może rzeczywiście uda się stworzyć drugie kółko sabatowe. Próbować zawsze warto.
A wygrzebać się z bagna KKZB jest strasznie trudne. Wiele chwil i momentów zwątpienia, dołków, schiz...itp.
Warto jednak walczyć o siebie, o własne ja, o swoją godność.
Długa to droga, wyboista, ale na jej końcu jasne światełko.

tu obowiazkowa lektura dla mnie czytam codziennie , zeby nie zapomniechttp://quantumfuture.net/pl/psychopath_2.html

niestety nie moge z psychofagiem ograniczyc kontaktu, ze  wzgledu na dziecko

witam cie maxi !!! jasne ze mozesz , ciesze sie, ze jestes!

Moj byly to ostry okaz psychopaty, najgorsze ze jestem z nim uwiazana wspolnym dzieckiem, a kontakt mam prawie codzienny. takze chodzi ta toksyna, obok chorej na glodzie, nic ciekawego

Myway to strasze co przeszłaś, istny horror! a gdzie teraz mieszkasz? w kraju?

Okropne to niemieckie prawo i nie masz blisko kogoś ze swojej rodziny?

Więcej przeczytasz w moim wątku "toksyczna miłość", coż długą drogę przeszłam aby zrozumieć że swoim zachowaniem przyciągam tylko toksycznych facetów, też nie miałam szczęśliwego dzieciństwa przez ojca alkoholika a potem w każdym moim związku tak bardzo chciałam być potrzebna i tak bardzo chciałam być kochana, ze dawałam z siebie wszystko, jak ostatni facet mnie zostawił dla innej, nie widziałam dla siebie sensu życia, czułam się ze sobą bardzo źle, nienawidziłam siebie, dusiłam się ze sobą, płakałam po nocach, chciałam być za wszelką cenę z moim "oprawcą" bo tylko takie życie znałam, ze ja wszystko a on łaskawie zadzwonił czy przyjechał czy umówił się i im bardziej zabiegałam tym bardziej uciekał, a im bardziej byłam chłodna tym on bardziej zabiegał, taka huśtawka emocjonalna trwała 5,5 roku, potem znalazłam to forum i dziewczyny otworzyły mi oczy, własnie wątek Zazdrości "dlaczego zdradzani są głupi" i wypowiedzi wielu mądrych kobiet pokazały mi drogę najważniejszą - polubienie, pokochanie siebie, co czynię. Nie chcę obecnie żadnych związków, jest mi dobrze ze sobą.

Witajcie młodsze koleżanki - mam nadzieję, że się nie obrazicie jeśli tu zajrzy czasem któraś "ze starych" Wy też zaglądajcie do nas
Życzę wam owocnych narad i wzajemnego wsparcia.
Katia wtedy kiedy pisałaś na starym wątku (8-9.VII) nas po prostu NIE BYŁO na forum, może dlatego przeszły bez echa?
Miłego dnia dziewczęta

Katia witam cie serdecznie!!! mam do was pytanie, czy ktoras z was ma wrazenie , a mowie o zwiazkach z facetami , ze zawsze trafia na ten sam typ?
ja juz nie wiem jak do tego podejsc... niby wszystko wiadomo, juz taka oczytana jestem i w ogole, ale zawsze mnie ciagnie do tych drani... normalny facte wydaje mi sie nudny...co z  tym zrobic???? poza tym mysle o swoim ex niestety kazdego dnia i jestem tym zmeczona

myway..a co to znaczy wg Ciebie normalny facet?..podaj jakiś przykład..cech, zachowań, wyglądu moze?.
Pytam bo chyba mam podobnie..chociaż wydaje mi się, że nie powielam błędów a jednak to robię. Mam chyba jakieś radary w głowie..i do takich ciągnę..a oni niestety do mnie. Może to nie zawsze jest typ drania, ale typ o pewnych określonych cechach.

czyli kłania się lekturka pt. "dlaczego męzczyźni kochają zołzy". Ja przeczytałam 2 razy, ale trudno tak na zawołanie zmienić siebie. Mnie sie ostatnio troszkę udaje..ale czasami zastanawiam się czy nie staję się jakims monstrum wyrachowanym..ale wolę to niz nie spanie po nocach dlatego, że nie zadzwonił, albo za mało zabiega..

no wlasnie maxi, ja mowie o facecie normalny kiedy nie przechodze z nim hustwaki emocjonalnej, ale powiem szczerze na ten typ ktory na mnie leci nie dziala bycie zolza, latja wtedy za toba do utraty tchu , a jak chcesz poprostu sie przytulic i dac sie w koncu zlapac ... to uciekaja gdzie pieprz rosnie... ciagla gonitwa, nawet pod jednym dachem, ja jestem uzalezniona od tej jazdy, choc prawie mnie to pozbawilo zycia, a napewno zafudowalo obecne zycie w obcym kraju i w samotnosci i co z tym zrobic , no co

Bo to wszystko jest kwestią jakies chemii..po prostu nie pociąga Cię i już..Ja mam podobnie..facet musi mi imponować.
Ja też jestem popaprana, ale nie tyle przez związki ile przez dom rodzinny..i to jest nie do odrobienia.

wszystko w temacie mayway:)...tak z opisu to drań w każdym calu.
Ja też mam swoje "fetysze". Każdy(!) z facetów na których mi zależało miał pewne wspólne cechy: miał do czynienia zawodowo i hobbystycznie z branżą motoryzacyjną, miał psa i lubił zwierzaki (ja jestem "psiara"), i każdy miał "nieobecnego" ojca (i często apodyktyczną "silną" matkę), Do tego był tez elokwentny, inteligentny o umyśle raczej ścisłym i dosyć silnym charakterze (czasami chłodnym w obejściu).
Taki był tez mój ojciec. I obawiam się, że od tego nie ma ucieczki..

Myway,
pytałaś, jak było u mnie.
Spróbuję w skrócie:
Dzieciństwo - tato, alkoholik, który nigdy, nawet obecnie, nie przyznałby się do tego. Mama pozornie chroniąca rodzinę, w imię wszystkiego. Nigdy nie usłyszałam od nich KOCHAM CIĘ. Prędzej jakieś wyzwiska, poniżanie. Jako najstarsza z rodzeństwa, musiałam opiekować się bratem o cztery lata młodszym, a później wręcz wychowywałam brata 15 lat młodszego ode mnie. Fakt w późniejszym życiu przydało się, ale wówczas bardzo ograniczało. Kontakty z rówieśnikami znikome, bo ten biedny (jakby u nas się przelewało), ten z takiej rodziny, z ten z owakiej.
Mając ok. 16 lat poznałam chłopaka, rodzicom nie podobało się to i doprowadzili do rozstania.
Zawsze robiłam tak aby inni byli zadowoleni, aby innym było dobrze.
Później poznałam mojego obecnego jeszczemęża. 5 lat znajomości, wyszłam za mąż, bo chciałam uciec z domu, od ciągłej kontroli, pretensji, awantur. To był mój błąd.
Małżeństwo w zasadzie od początku oparte na kłótniach, różnicy w wielu kwestiach, chociaż mogłoby się wydawać, że 5 lat, to szmat czasu. W sumie jednak nie mieliśmy się kiedy wcześniej poznać, albo raczej przymykałam oko na wiele wad, myśląc o zgrozo, po ślubie to się zmieni. Nie pił i nie pije, raczej tylko okazjonalnie lub sporadycznie. Urodziły się dzieci (dziś syn -18, a córka -17). Wychowałam je w zasadzie sama, bo tatusia prawie nigdy nie było. Teraz okazuje się, że dzieci są źle wychowane, w jego oczach. Wielu znajomych twierdzi, że są wspaniałe, zazdroszczą mi takich ułożonych dzieciaków. Sama jestem bardzo z nich dumna. Z siebie w tej kwestii również, bo obiecałam sobie, że nie chcę wychować swoich dzieci, tak jak byłam ja. Są bardzo zżyte ze mną. Często się przytulamy, mówimy sobie kocham itp.
Cały czas zajmowałam się domem, ale przecież robiłam to źle.
Gdy sześć lat temu dostałam pracę, postanowiłam zrobić licencjat. Wówczas dostrzegłam, że życie wielu osób wygląda inaczej, razem spędzają czas, wyjeżdżają na wakacje, rozmawiają ze sobą. Próby rozmów na ten temat z J. nie przynosiły efektów. Odcięłam się. Zajęłam się działalnością w ZHP.  Oczywiście wielkie larum, bo jak tak mogę, na pewno kogoś. Znęcanie psychiczne: jesteś złą żoną, matką, nie umiesz sprzątać, obiad nie taki itd. Seks, wymuszony, przecież jesteś żoną, musisz spełnić swój obowiązek ( od lutego przeniosłam się do pokoju córki). To ty jesteś wszystkiemu winna, zrób coś z tym. W tym roku, po kolejnym: złóż w końcu ten pozew o rozwód, w maju zrobiłam to. Co się okazuje? J. nie chce rozwodu. Chce spróbować, uważa, że wszystko da się naprawić. Sądzi, że skoro on w to wierzy ja też muszę. Ja już nie wierzę. Pragnę nadmienić, że przez te 6 lat wiele razy próbowałam dać szansę temu związkowi. Dzień, dwa i za każdym razem wszystko wracało do tego co było.
Nie chcę do końca życia, tylko dawać. Sprawiać aby wszystkim dookoła było dobrze, nie licząc się ze sobą, z własnymi uczuciami.
Chcę dla siebie troszkę szczęścia. Czy to tak wiele? Może za dużo chcę? Może powinnam tkwić w tym, czując się stłamszona, niedowartościowana, poniżana...?

Kochanie czy to znaczy , ze jestes w zwiazku z psychofagiem obecnie??? czy to juz sie zaakonczylo???

Postanowiłam, że chcę rozwodu. Oczekiwanie na termin rozprawy jest wyczerpujące. Do tego ciągłe naciski ze strony jeszczemęża. Teraz mam uwierzyć w cudowną przemianę, łzy mają mnie wzruszyć. Ileż razy sama płakałam...to było nie ważne. Cały czas uważa, że to, iż między nami się nie układało, to nie powód aby się rozwodzić, nie ważne, że mi było źle, ważne, że on miał wyprane, ugotowane itd. Obecnie twierdzi, że kogoś mam i usilnie chce mi to wmówić, bo przecież ciągłe kłótnie, różnice zdań, znęcanie psychiczne nie może być wg niego powodem rozstania. Nie mam nikogo. J. to taki typ człowieka, który chciałby krowie wmówić, że jest kurą. No, cóż, kiedyś nawet dawałam się nabrać i wierzyłam święcie w to, co on mówił. Najgorszy ból dla niego obecnie to chyba,  że teraz mam własne zdanie i twardo się go trzymam.

Wczoraj stwierdził, że jeśli nie zgodzę się na warunki, które on przedstawił w odpowiedzi na pozew, to będzie chciał rozwodu z orzekaniem o winie - mojej. Nie liczy się z sądem. Ma takich doradców, którzy mówią mu, że decyzja zależy tylko od nas, tzn. od niego i ode mnie. Nie mam już nawet ochoty na dyskusje w tej kwestii. Wolę żeby sam się przekonał. Troszkę mi trudno, bo niestety nadal mieszkamy razem. Staram się jak najbardziej unikać go w domu, ale cóż, jest, jak jest. Czasu poza domem nie chcę za dużo spędzać, bo wówczas w tej jego główce powstają różne insynuacje. 

Czas, czas i jeszcze raz czas...

Jest jeszcze jedna sprawa, z którą się zmagam. Mój młodszy o 15 lat brat ma problemy w swoim małżeństwie. Pewnego dnia umówiliśmy się na rozmowę. Pojechaliśmy sobie w spokojne miejsce, on opowiedział mi o sobie, ja mu o sobie. Zawsze mieliśmy bardzo dobre relacje. Żadne z nas nie doradzało drugiemu, nie mówiliśmy zrób tak czy tak, nie ocenialiśmy się. Dyskusja polegała ewentualnie na powiedzeniu jak sprawa wygląda z drugiej strony, jak się ją widzi. Potrzebowaliśmy wyrzucić problemy. Dodam, że w sumie oboje nie mamy takich osób, z którymi moglibyśmy tak szczerze porozmawiać. Do czego jednak zmierzam, dwa tygodnie temu brat pojechał na dwa dni nad morze - sam. Poinformował o tym swoją żonę. Jak moja w tym rola - rodzice oskarżyli mnie, że to moja wina, że po naszej rozmowie on się zmienił. Damian już wcześniej mówił im, że tylko rozmawialiśmy, ale i tak najbardziej winna jestem ja. Nic nie dają próby wyjaśnienia. Mam do nich żal. A może nie słusznie? Strasznie boli. Dodam, że jeszczemąż też uważa, że to moja wina, tzn. sytuacja w małżeństwie mojego brata.

Jak mam czasami dość...chciałoby się uciec do jakieś samotni...książka...przyroda i nic po za tym.
Niekiedy mam uczucie, że jestem silna, że dam radę, ale niekiedy no cóż, przychodzą czarne myśli, po co chodzę na tej ziemi, po co zabieram powietrze innym...
Chyba tylko moje wspaniałe, cudowne dzieci pozwalają mi wierzyć, że kiedyś....może...może...może...będzie lepiej
A może to ja jestem jakaś popaprana, inna i sama nie wiem czego chcę. Czy chcę za dużo...?

Tak właśnie spokój i szczęście, jak każdej z nas.
A z tym zwalanie winy to chyba już tak jest, że łatwiej mu zrzucić ją na mnie.
J. obecnie twierdzi, że dla mnie nie liczy się rodzina, dzieci, co powiedzą inni. Nie mam w tym wszystkim jakoś mnie. Dzieci liczą się i to bardzo, ale to także one namawiamy mnie do rozwodu, mówiły: "Mamo, dlaczego Ty jeszcze jesteś z Tatą, przecież wy w ogóle do siebie nie pasujecie".
Co powiedzą inni, mało ważne - pogadają, pogadają i przestaną.
Jeszczemąż obrał drogę zastraszania: "czy ty myślisz, że będziesz miała lepiej?" "a jak poradzisz sobie finansowo?"
Wiem, że nie będzie łatwo - szczególnie materialnie, ale czy to jest najważniejsze. Wolę biednie lecz spokojnie.

No dobra...czas na spowiedź (ale aż mi wstyd...)
Z psychofagiem miałam romans prawie rok, z czego 2 miesiące ten właściwy romans, a pozostały czas to moja "walka" o tą znajomość- czego ja nie robiłam? prowokowałam spotkania pod byle pretekstem, starałam się być atrakcyjna na siłe, udawałam zajętą, szcześliwą a po nocach wyłam w poduszkę....chore!..ale ON był jak narkotyk (klasyczny psychopata..pozornie super ideał). 
Odciełam się psychicznie gdy kilka miesięcy temu poznałam kogoś innego. Wydawał się inny, nie było tego "ognia" na początku, umiarkowanie o mnie zabiegał..ale coś mnie ciągnelo. Fajny, ciepły facet z pasjami i o silnym charakterze jednocześnie. Wydawał się na początku mało dostępny, jakby ostrożny co mnie nawet uspokajało (mam urazy, bo poprzedni się "zakochał" na zabój po tygodniu znajomości). Minał miesiąc i ten obecny też troszkę zwariował, ciągle chciał mnie widzieć, dzwonił itd..
Ale teraz całe sedno: od początku wiedziałam, że jest w separacji, małżeństwo mu sie sypneło po 20 latach, zostawił dom, żonę i nastoletnią córke a sam wynajął mieszkanie, nie miałam powodu nie wierzyć..ze mną spędzał całe weekendy, mogłam zawsze zadzwonić, żona go nie ścigała..Miał być wolny formalnie w okolicy wiosny. Wiosna się jednak skonczyła, a tu nic!. Poza tym jakby lekko spasował..mniejsze zaangażowanie jeśli chodzi o naszą znajomość, czasem było 2 dni bez kontaktu. Nie wytrzymałam..trochę mi emocje puściły, zaczelam się zastanawiać dlaczego mnie nigdy nie zaprosił do wynajętego mieszkania?. Doszło do scysji, ostrzejszej wymiany zdań między nami w czasie której dowiedziałam się, że rozwód nie jest mu do niczego potrzebny jak pierwotnie planował, bo firma, bo to, bo pstro..Z żoną się dogadał, że żyją każde własnym życiem i w droge sobie nie wchodzą. On czasem bywa w domu, bo pilnuje córki jak żona wyjeżdża..z żoną ponoć nie sypia. WIERZYŁYBYŚCIE W TO?..tak szczerze.
Cholera jasna:((..nie szukam męża, nawet nie wiem czy chciałabym z kimś mieszkać teraz,ale chciałam mieć jednak kogoś tylko dla siebie..coś jak przyjaciela, kochanka, prawie partnera nie tylko do łózka - wychodząc z założenia że czas pokaże co będzie dalej. A czuję się zrobiona w balona:( i to w momencie kiedy zaczełam się jednak anagażować, zaczełam ufać, myślałam że mam jakieś oparcie, a wychodzi na to, że stałam się "dyskretną kochanką":(.

Nie zerwałam tej znajomości..bo jestem zupełnie sama, czasem facet jest mi potrzebny (no nie wiem auto mi się zepsuje czy coś), ale staram się przerobić coś w mojej głowie, żeby mnie emocje nie żarły od środka. Mam za sobą dni kiedy nic nie jadłam a leżałam cały dzien jak w letargu i na granicy zupełnego załamania. Mam dosyć cierpień z powodu faceta:(. Odcinam sie sama od tego, nie myślę, nie czekam na telefon..zadzwoni to zadzwoni..nie to nie ..pies go gryzł. Oczywiście dzwoni i pozornie jest wszystko cacy, ale psychicznie zaczełam "zdrowieć". Nawet mam wstępnie umówioną randkę z kimś innym..dawny znajomy, takie "ciacho" trochę młodsze ode mnie..fajny wysportowany, traktuję go tak jak wielu mężczyzn kobiety traktuje..czyli rozrywkowo tylko. On mnie pewnie też ale to mam akurat gdzieś.
Tylko się boję, że znów się załamię..że zaangażowanie do pana żonatego jeszcze nie znikneło zupełnie i nie jestem aż tak silna jak mi się chwilami wydaje..Dlatego tu jestem...i pozwolicie, że będę się tu czasem wygadywać.

Betinka bardzo Ci współczuję ale wydaje mi się że jesteś silną kobietą i dasz radę!
Katiu, wg mnie ten Twój pan żonaty kręci na całego, jest mu tak wygodnie zjeść ciacho i mieć ciacho, coś mi tu w tym wszystkim nie gra, ściemnia na bank!

Katiu, moj byly maz tez byl w separacji i odrazu mial nowa dziewczyne , jej tez powiedzial ze rozwod to kwestia kilku miesiecy, no tak tylko jak bym ja po 4 latach nie zmusila go do zlozenia wniosku nadal bylibysmy malzenstwem, przez caly okres separacji jak nas odwiedzal zadrzal sie seks i to nie raz, w  koncu ja go odcielam od zrodla , bo by mnie to zabilo... pisze Ci to tylko dlatego, ze taki facet co nie podejmuje decyzji o normalnym starcie w nowe zycie , nie jest raczej szczery

nawet glupi wypadek, lub nie wiem strata przytomnosci , a moje dziecko nie bedzie mialo do kogo pojsc, czy to nie jest zalamujace?

Myway to atak paniki. Może zdarzyć się każdemu
Nie daj się złym myślom, one są destrukcyjne i nic dobrego nie wnoszą. Twoje dziecko przecież ma ojca i jego rodzinę, więc samo sobie by nie zostało. A choroba nie wybiera - NIE musi wybrać akurat Ciebie.
Miłego dnia

Dziękuję, Wam Dziewczyny za wsparcie.
Wasze życie też nie było łatwe i z pewnością do tej borykacie się z wieloma problemami.

Mayway, napisałaś(cytuję w ten sposób, bo mam jakieś problemy z cytowanie postów wg BBCode) Ja za to dziś poczulam cos okropnego! taki paralzujacy strach, ze jestem kompletnie sama , zdana na siebie i czy sobie poradze,jakies czarne mysli, ze jestem tylko ja i dziecko, a tak naprawde nie ma nikogo na kim mozna byloby sie oprzec. Moja kolezanka dowiedziala sie ze ma SM , i wiecie co ? jej partner tak sie nie opiekuje, to mnie wzruszylo. Zdalam sobie sprawe, ze ja przy takiej diagnozie pewnie musialabym pojsc do domu opieki , to mnie przeraza, boje sie jak cholera

Kobieto, nie jesteś sama. Przede wszystkim masz dziecko. Dałaś radę do tej pory, przeszłaś wiele, poradzisz sobie. Masz również wsparcie na forum. Pisz o wszystkim wątpliwościach i rozterkach.
Rozumiem, co to depresja. Sama przez to przeszłam. Ona bardzo często daje o sobie znać, w najmniej oczekiwanych przez nas momentach. Myślę, że te Twoje obecne myśli związane są z tym stanem. Bierzesz jakieś leki? Będąc u lekarza poprosiłam o leki, które nie uzależniają, po których mogę prowadzić samochód i nie będę po nich ciągle spać. Otrzymałam takie wsparcie. Czasami warto skorzystać z farmakologii, ale takiej profesjonalnej. Homeopatia na mnie akurat nie działa.

Myway,
uśmiechnij się. Przed Tobą piękny dzień. Bierz z niego wszystko co najlepsze dla Ciebie i sprawia Ci najwięcej przyjemności. A może spraw sobie sama jakąś przyjemność.
Trzymaj się.

Myway - napadowy strach jest właśnie objawem nerwicy i/lub depresji
Może to dobrze, że pracujesz z rozwydrzonymi nastolatkami - bo na nich musisz skupiać całą swoją uwagę
Ale gdy wrócisz z pracy myśli znów mogą Cię "oblegnąć". Przeciwdziała temu wysiłek fizyczny i łagodne roślinne środki uspakajające - nerwosol, validol, melisa. Trzymaj rękę na pulsie aby ten stan się nie pogłębiał Powodzenia

Myway,
jak tam? Troszkę lepiej?
Nie daj się Kochana, ponieść czarnym myślom.
Jesteś silna, nie pozwól na pogłębianie się tego stanu. Walcz sama ze sobą.
Wyżalaj się na forum, może to pomoże.

Dzieki dobre duszyczki Maxi , Betinka , katia 
tak sobie mysle, ze tak wlasnie ludzie zostaja uzaleznieni, albo od alkoholu albo od faceta, zeby nie czuc tego strachu Maskrejszyn!!!!
Pewnie moj stary tez go na codzien czul i zapijal pokryjomu, a potem reszte dnia przesypial, w sumie mu sie nie dziwie ...

##dziekuje maxi, bardzo mi pomoglas

witaj madziu!!! w koncu cos pozytywnego , wiec jednak mozna!!! fajnie ze ci sie ulozylo, a brakiem kontaktu sie nie przejmuj moze to i lepiej brak kontaktu z psychofagiem.

u mnie Madziu w sumie bylo odwrotnie, rodzina byla spanikowana, a rodzice nie chcieli miec zadnych problemow, czyli woleli zebym sie meczyla z psychofagiem do konca zycia, po moim rozstaniu jak bylo mi ciezko , ojciec skwitowal, ze bylam glupia pozwalajac odejsc facetowi , a ze zdradzil to co przeciez to nie mydlo i sie nie zmydli. Wiem, ze nie mam u nich na co liczyc, ani na pomoc finansowa ani na emocjonalna...

no niezle, boze dziekuje ci ze bronisz jeszcze takie kobiety i nie dajesz im umrzec ze zgryzoty:)

Madziu,
jak przeczytałam to co napisałaś to aż mi łzy w oczach stanęły co też musiałaś przejść z byłym. I chwała Ci za to, że to już przeszłość. Cieszę się, że powiedziałaś "dość". Takie historie uświadamiają innym, że można a nawet trzeba walczyć o siebie, odchodzić i nie pozwolić zrobić z siebie ofiary cudzej frustracji i agresji. Jak pomyślę jak wiele kobiet tkwi w takich toksycznych i pełnych agresji związkach..... Chyba nie ma nic gorszego!

Sama jestem kobietą z syndromem KKZB. Co prawda ja aż takich akcji nie doświadczyłam. I w gruncie rzeczy gdy mój były związek jeszcze trwał myślałam, że jest całkiem ok. Dopiero po przeczytaniu masy literatury fachowej, która pomogła mi wiele rzeczy zrozumieć dostrzegłam jak bardzo byłam w błędzie.
Wiele łez i bólu mnie to kosztowało, ale dopiero jak zrozumiałam czym jest to całe kochanie za bardzo, i jak manipulował mną mój ex przejrzałam na oczy.

Ale jestem dumna z tego, że umiałam wyjść obronną ręką z tego wszystkiego. Jestem zupełnie inną kobietą. Zaczynam w końcu myśleć o sobie, uczę się co to znaczy kochać siebie i mieć siebie za priorytet. Bo wcześniej zawsze byłam dla siebie na ostatnim miejscu. Może to nic dziwnego, że on mnie też tak zaczął traktować. Oddałam mu całą siebie z całą moją ufnością, że on mnie nie skrzywdzi. Byłam też partnerką ratującą go we wszystkim w czym tylko mogłam. Poświęcałam swój czas, pieniądze, energię dla niego. Dziś wiem, że chciałam zasłużyć aby mnie kochał, chciałam być tak dobra jak to tylko możliwe. Wpływ na to ma też pewnie dzieciństwo, bo przez 23 lata dopóki nie wyprowadziłam się z domu rodzinnego w podobny sposób chciałam zasłużyć na miłość ojca. Powieliłam schemat.
Dużo można pisać w tym temacie. Jestem poruszona jak to piszę, dawno nie płakałam tak z siebie z wewnątrz a jak wracam do tego co było i w dzieciństwie i potem z nim te rany się otwierają. Do głosu dochodzi ta mała dziewczynka, która jest we mnie. Która nie zaznała bezwarunkowej miłości w dzieciństwie, troski itd. I jak trafił się on, który owszem na początku roztoczył przede mną wizję raju, był czuły, opiekuńczy itd., powiedział, że kocha to poczułam, że właśnie spełniło się moje  największe marzenie. W końcu jestem kochana, i po czasie przestałam zauważać, że to do końca nie miłość. Ale skoro nikt nie nauczył mnie kochać siebie to skąd mogłam wiedzieć czego wymagać od innych......

Z perspektywy czasu jednak wiem, że to było mi potrzebne. Bolało, i to okrutnie. I po rozstaniu, i po tym jak zaczęłam uświadamiać sobie - że w dużej mierze jestem sama za to odpowiedzialna. Jestem na etapie zdrowienia z KKZB (wierzę, że jest to możliwe), jestem na etapie budowania samej siebie od podstaw, uczę się wiary w siebie i dbania o siebie.
Moje dni nie są szare, mam ogromny apetyt życia. Nawet jeśli przychodzi jakiś mały dół, wiem, że mój świat ma mocne fundamenty. Nie załamie ich już żaden inny mężczyzna, ani też żaden inny człowiek. Siła jest w nas, trzeba pracy aby dokopać się do jej pokładów ale jeśli już odkryjemy to źródełko - nic nam nie straszne. Żaden psychofag - to na 100%.

Niewątpliwie swój dzisiejszy stan zawdzięczam po części kobietom z wątku oryginalnego (Grupa Wsparcia dla KKZB), chylę przed nimi czoła, bo robią niezłą robotę tu na tym forum. Jak dla mnie są ucieleśnieniem tzw. power women + mądrość życiowa co jest ich niewątpliwym atutem.

Dziewczynki, życzę nam wszystkim tutaj dużo siły, wytrwałości i wiary w siebie. Tak wyposażona kobieta może góry przenosić.

u mnie problem polega na tym, ze pociagaja mnie takie wlasnie labilne psychicznie jednostki, oczywiscie teraz juz jestem swiadoma ogromu cierpienia i nie wchodze w z nimi w stale zwiazki, jednak inny typ mezczyzn kompletnie mnie nie pociaga, badz wrecz unika,badz ja ich nie zauwazam... wiec jestem na przymusowym celibacie.
czasem juz nawet sobie nie wyobrazam, jak by to mialo wygladac po tej calej terapii i wiedzy i analizach bycie z kimkolwiek, a serce teskni , dudni, straszy ...