Jak wybaczyć sobie? - Netkobiety.pl

Wydaje się, że jesteś największym swym wrogiem, ciągle oceniając siebie surowo i nie pozwalając na akceptację siebie taką, jaka jesteś. Dlaczego stosujesz inną miarę wobec siebie niż wobec innych? Dlaczego pielęgnujesz ból? Jakie masz, bo masz, z takiego siebie traktowania korzyści?

Twierdzisz, że:

. Dopóki się tego nie dowiesz, dopóki nie poznasz motywów swych decyzji, dopóty myślenie, że

ponownie może okazać się fałszywe.

Czułam sie olewana. Nie wiem na ile to było prawda na ile moim wymysłem ale czułam ze moj facet odsuwa sie ode mnie chociaż cały czas mówił mi ze mnie kocha to były tylko słowa. Były wielokrotnie rozmowy podejmowane o tym jednak zawsze czułam sie zbywana olewana. Mówił ze skoro juz jesteśmy ze sobą to nie musi sie starać. Czasem potrafił sie pare dni w ogole nie odzywać bo cos mu sie nie spodobało. Poświęcał mi mało uwagi dużo mniej niż potrzebowałam i wydaje mi sie ze to wlasnie było powodem ze pojawił sie ktoś kto mi tej uwagi poświecił dużo więcej. Nie oczekiwałam nic od tej osoby po za ta uwaga.  Ktoś kto bardziej sie zainteresował moim życiem. Nie było żadnej zdrady żadnego spotkania nic z mojej strony. Zwykłe pisanie. Które trwało pół roku. Nic nie mowilam o tym mojemu byłemu. Wewnętrznie czułam żal do mojego partnera ze mi tej uwagi nie poświęca wtedy relacja była troche Ochłodzona i mowie „Ok. Skoro tak chcesz to niech tak bedzie”  Jednak umowa była od początku ze nie utrzymujemy kontaktu z obcymi ludźmi- którzy mogą w jakis sposób mam zaszkodzić. No i moj facet sie o tym dowiedział zupełnie przypadkowo. Znalazł tam pare tekstów które mu sie noe spodobały. Widział ze te korespondencje były żywsze od naszych. Powiedział ze sama od siebie tego nie zakończyłam wiec tego nie chciałam. Próbowałam naprawić oczywiście zerwalam kontakt z tamtym chłopakiem  dawałam pomysły jak mogę to naprawić jednak on  Zawsze był konsekwentny.  Zranilam go bardzo widziałam to rozczarowanie w jego oczach z reszta powiedział ze- sama to wymyśliłam Ze nie mamy kontaktu z innymi. Ze by sie po mnie tego nie spodziewał ze wszyscy ale nie ja. Z jednej strony potrafię sobie to wytłumaczyć ale to tłumaczenie jest kompletnie bez sensu. Tutaj wina leży po mojej stronie bez dwóch zdań. Wiadomo ze nie ma związków idealnych i moze oczekiwałam więcej niż on mi mógł dać? Szukając szczęścia gdzieś indziej.. Między nami była aż do końca milosc i ona była prawdziwa to uczucie. Teraz z biegiem czasu widze ze ta umowa byla bardzo dziecinna. Naprawdę nic po za pisaniem nie oczekiwałam. Zawiodłam i sama nie wiedziałam ze to tak bardzo go zrani i ze takie skutki przyniesie ze musze płacić po dzień dzisiejszy

Ja wybaczam ludziom jak tylko tego żałują...  sama dla siebie, wiem ze ludzie zmieniają sie dojrzewają itp i ze każdy popełni błędy. Musi jakis czas minąć złości- wiadomo..

Jak dla mnie to wciąż niejasne jest, czy nie potrafisz przebaczyć sobie, źe nadwyrężyłaś cudze zaufanie, co skończyło się rozpadem związku, czy masz żal do siebie, że zniszczyłaś coś dla siebie ważnego?

Bo w przebaczeniu sobie chodzi o to, aby pogodzić się ze swoją winą i zaakceptować nowy wizerunek siebie, takiej nieidealnej, popełniającej błędy, potrafiącej nadużyć cudze zaufania, a nie pogodzenie się z niechcianymi konsekwencjami własnych działań.

Zderzenie 'ja idealnego' z 'ja realnym' zwykle jest bolesne. Jakim brakiem pokory trzeba się wykazać, by myśleć, ze jest się ideałem?

I jest motyw.

To, czy sobie wybaczysz, zależy tylko od Ciebie. By to zrobić musiałabyś pogodzić się z realnym swym wizerunkiem, przestać aspirować do bycia idealną w jakimkolwiek aspekcie życia (bo i tak idealną nie byłaś, nie jesteś i nie będziesz), stać się łagodną dla siebie i... znaleźć przyczynę, dla której chciałaś być idealną.

vs

Faktycznie, ideał.

korneliape1, na pewno w uznaniu swojej winy i własnej niedoskonałości nie pomaga Ci umniejszanie i bagatelizowanie tego, co się wydarzyło, bo używasz określeń typu to było tylko pisanie, zwykle pisanie, dałam się wkręcić, byłam naiwna. Zrzucasz w ten sposób z siebie winę, więc co właściwie chcesz sobie wybaczyć? Jak dla mnie dalej chcesz być idealna i złości Cię, źe fakty temu przeczą. Złościsz się na siebie.

Wydaje mi się, żeby wybaczyć to najpierw trzeba odreagować te wszystkie stany emocjonalne, które są w Tobie i przede wszystkim zobaczyć w tym, co się stało jakiś sens.

Może najwyższa pora na to, byś realnie zaczęła patrzeć na świat i ludzi (z sobą samą i byłym TŻ włącznie)?

Zbywanie, bierność, obrażanie się, olewanie potrzeb TŻ nie są, dla mnie, oznaką miłości.

***
Rozmowy z inną osobą powodem zerwania? Śmiem wątpić.

korneliape1 idealizujesz eksa bardzo a każdy kiedyś "pęka" .Surowy strasznie ten Twój eks
W świetle tego co napisałaś o tym jak czułaś się olewana i jak byłaś traktowana wychodzi na to że Twój ideał pod byle pretekstem wymiksował się ze związku z Tobą czy to rozczarowanie w oczach było u niego takie autentyczne to rozczarowanie pochodziło z Ciebie często widzimy u innych to co mamy w sobie wpędzenie Ciebie w poczucie winy nie wydaje się fair zwłaszcza że eks Ciebie trochę poznał,a to że dajesz sobą powodować to inna sprawa.
Tak mogło być ale nie ma co bezustannie rozkminiać deprecjonowanie kogoś i idealizowanie to dwa bieguny tego samego rzeczywistość na ogól była/jest jeszcze inna czas pokaże .

Możesz sobie tylko gratulować, że on łaskawie rozstał się z Tobą.

Przeczytaj swe posty tak, jakby napisała je obca osoba. Jakie masz wrażenia dotyczące autorki, jej byłego TŻ, ich związku?

***
Na forum jest bardzo obszerny, już trochę zapomniany, wątek "Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo"; będąc na Twym miejscu przeczytałabym go dokładnie - jest kopalnią informacji o osobach Tobie podobnych.

Moim zdaniem sposób, w jaki TŻ od pewnego czasu Cię traktował, nie świadczy o żadnym wielkim uczuciu z jego strony. Nie wiem nawet czy tego zdarzenia nie wykorzystał jako pretekstu, żeby bez poczucia winy związek zakończyć, tym bardziej, że wyglądał coraz bardziej poważnie ("bo przecież mamy już zapłacony dom i imiona dla dzieci wybrane"). Na odchodne wbił Cię jeszcze w poczucie winy, z którego teraz nie potrafisz się pozbierać.

Jest Ci źle, bo w Twoim odczuciu bardzo nawaliłaś i spowodowałaś rozpad własnego związku, który był dla Ciebie ważny, jednak wartość tej relacji istotnie przeceniasz, a winę wyolbrzymiasz. Spójrz na to realnie - uczucia z jego strony już nie było, a na pewno nie takie, za którym mogłabyś dziś tęsknić, czułaś się odsunięta, nieważna, samotna. Z drugiej strony - o ile z wirtualnym przyjacielem nie posunęliście się dalej niż to opisałaś - nie zrobiłaś nic, co powinno drugą stronę przekonać do konieczności zakończenia związku. Ba, Twój TŻ w pewnym momencie zaczął stosować pewnego rodzaju przemoc - wyraźnie czerpał satysfakcję z Twojego kajania się, przepraszania, proszenia o szansę, a on w poczuciu, że będzie jak zechce, czuł, że ma nad Tobą pełnię władzy. Nigdy nikogo nie powinno się w ten sposób upokarzać. A już tekst "muszę szanować siebie" w związku, w którym ludzie się naprawdę kochają, w ogóle nie miałby prawa mieć miejsca. Nie w takiej sytuacji, jak u Was zaistniała. Jeśli komuś na drugim zależy, to czasem (nie zawsze) nawet dumę warto schować do kieszeni. Pod warunkiem, że się tego istotnie chce, rzecz jasna.

I założę się, że to co najbardziej w nim ucierpiało, to jego własne ego. Cała reszta to dorabianie teorii, by łatwiej przejść nad tematem do porządku dziennego i oczywiście w poczuciu, że on niczego nie może sobie zarzucić, Ty mu także.

Skoro Bóg został wywołany, to pokuszę się o przytoczenie pewnej książki - jednej z najmądrzejszych, jakie zdarzyło mi się czytać: "Krystyna córka Lavransa" Sigrid Undset.
Własnie Krystyna wciąż nie może sobie wybaczyć grzechu. Pewnego razu z ust zaprzyjaźnionego księdza słyszy, że grzeszy brakiem pokory, jest surowsza dla siebie niż Bóg, stawia się wyżej.
Autorko, rozumiesz? Bóg wybacza, jest mądry i podobno dobry - uwierz w to.
A poza tym daj spokój, cóż Ty wielkiego zrobiłaś? A ten Twój "men"... szkoda gadać. Coś mi się zdaje, że tak go pokochałaś, bo nie kochasz siebie. Siebie porzuciłaś dla niego.

W jakimś masakryczny kierunku poszedł ten wątek jak dla mnie. OK, pojawia się dziewczyna, która rozpacza, bo nie może sobie wybaczyć tego, że zawiodła cudze zaufanie i dobrze udzielić jej wsparcia, ale nie wydaje mi się, żeby najlepszym sposobem na to było umniejszanie i bagatelizowanie tego, co zrobiła.
A nazywając wprost to, co ona zrobiła, to jest to ZDRADA EMOCJONALNA.
Dlaczego większość osób tutaj uważa, że należy ten fakt przemilczeć i skupić się na rzekomych zaniedbaniach faceta, który był przez autorkę wątku zwyczajnie oszukiwany, to nie pojmuję do końca. Czy naprawdę najlepszym sposobem na pomoc komuś, kto próbując ratować swoją samoocenę rzucił się w wir internetowego romansu, jest bagatelizowanie jego wkładu w sytuację rozpadu związku i przenoszenie ciężaru na osobę zdradzoną?

Oni tam oboje mieli swoje za uszami, jak to zwykle (zastrzegam, że nie zawsze) bywa w związkach ze zdradą w tle. Może i faktycznie chłopak zaniedbywał swoją dziewczynę i może nawet jego zachowania były paskudne, chociaż mam wątpliwości, bo w wielu miejscach autorka zwyczajnie się wybiela, a w innych wyraźnie widać, że nawaliła. Jednakże, na litość boską, niech to nie stanie się powodem do usprawiedliwienia z kolei jej zdrady.

PS. W ogóle myślę, że głównym powodem, dlaczego autorka nie potrafi sobie wybaczyć, jest unikanie przez nią konfrontacji z jej własnymi uczynkami, po to, żeby je zaakceptować, zrozumieć swoje motywy, odreagować emocje, wyciągnąć wnioski, aby iść dalej. Jak to ma się wydarzyć, skoro ona wciąż targuje się z sobą i raz się obwinia, żeby za chwilę się wybielać.

Ok staram sie zrozumieć ta wypowiedz jednak nie rozumiem jednego „zdrada emocjonalna” wir romansu ?? To nie był romans absolutnie, nie było tam żadnych słów które mógłby go zranić ani żebym ja cos do tego faceta absolutnie. Zraniło go to ze ten kolega napisał mi ze mam ładne ciało wówczas gdy napisałam ze idę na siłownie. Ale to wręcz powinno go ucieszyć ? Co go jeszcze zabolało to fakt ze napisałam ze nie przepadam za jego znajomymi bo miałam iść na imprezę z nimi  i sie zastanawiałam a koniec końców i tak nie poszłam moj tz poszedł sam i on doskonale wiedział ze nie przepadam za jego znajomymi. Mowilam mu to. Chociaż umawialiśmy sie tez dużo wcześniej ze na imprezy chodzimy razem... i co złamał słowo? Owszem nie chciałam mu zabraniać Chociaż mnie to bolało on sam zadecydował ze pójdzie a ja wtedy szlam do pracy. Bolało cholernie bo przecież umawialiśmy sie??? Nie chce sie wybielać wiem ze zawiniłam on tez wiele razy jednak ka mu wybaczalam sobie mie potrafię ? ile razy mam to jeszcze powtarzać żałuje ze pisałam bo było to mi zupełnie niepotrzebne wtedy. Nic nie chciałam od tego faceta a cieszyłam sie ze on sie zainteresował moim życiem i poświęcił mi uwagę skoro moj tz tego nie robił.

Ciezko mi przetrawić ten związek i to co sie działo w nim te sytuacje, ze on zaniedbał ze ja szukałam pocieszenia w kimś innym. Nie potrafię iść dalej bo cholernie boli i mimo wszysyko wina ostatecznie spadła na mnie on szczęśliwie sobie życie układa a ja nie potrafię bo ciagle w tym tkwię dlatego szukam porady jak wyjsc z tego dołka i przestac to ciagle analizować idealizować byłego bo przecież były tez te dobre chwile i jak sobie wybaczyć ten skok skoro wierność zawsze była dla mnie najważniejsza zawiodłam siebie bardzo niby tylko pisanie ale cholernie głupie z mojej strony i nieprzemyślane

Ja wielokrotnie podejmowałam rozmowy bo chciałam ratować ten związek jednak nic sie nie zmieniało. Dodatkowo byliśmy cholernie zazdrośni o siebie. Jakoś nam nic nigdy po drodze nie było. Święta osobno sylwester osobno bo albo praca albo cos ja nie chciałam konczyc tego bo jednak znałam go jak nikogo innego były wspólne plany jednak nic nie szło do przodu. Plany planami życie życiem.  spotykanke sie takie dwa razy w tygodniu na garnuszku u rodziców ja chciałam czegoś poważniejszego i wielokrotnie rozmawialiśmy o tym przeprowadzce itp ale nigdy nie wyszło. Ja juz chyba czułam ze to moze sie zakończyć gdy tyle razy próbowałam i nic. Ja pisałam zawsze rozpisywałam sie aby on był na bieżąco na co uzyskiwałam krótkie „No niezle” studia w ogole mojego go nie interesowały bo nawet o nie nie zapytał nigdy. Od siebie mało co dawal, więcej brał. Zrobił sie taki ponury przy mnie. Kiedys był pełen życia ciagle sie śmiał a teraz miałam wrażenie ze wiecznie cos mu nie pasuje. Ja próbowałam ożywić ten związek wypady wymyślałam wycieczki itp. Zawsze ja. Czego on nie lubił we mnie? Tego ze zawsze sie spóźniłam ze wolałam spotykać sie u mnie- bo u mnie zawsze mogliśmy nocować. Twierdził ze to on zawsze musiał przyjeżdzać do mnie.  Wiem ze to mnie nie usprawiedliwia i moze rzeczywiście chciałam ratować cos co nie molo prawo bytu. Pózniej to zaakceptowałam ze i tak sie nic nie zmieni i Myślałam ze moze samo sie kiedys ulozy zaczęłam odgrywać sie na nim za ta cała beznadziejność tego związku i dołożyłam tylko oliwy do ognia i sie skończyło.

Zrozum, że to musiało się skończyć, tylko forma mogła być inna.
Z porażek wyciąga się najlepsze wnioski. Nie warto marnować czasu w relacji, która nie spełnia Twoich podstawowych potrzeb. Następnym razem, oby nie, jeśli zdarzy się Tobie, że uwikłasz się w związek, w którym będziesz jedynym koniem ciągnącym wóz i żadne próby naprawy (mam na myśli konkretne działania, a nie trele morele) nie przynoszą skutku, to czas na ewakuację, bo padniesz pod ciężarem wozu, który masz do uciągnięcia w pojedynkę.

Ty tylko przybiłaś gwóźdź do trumny tego związku. Mogłaś odejść z tej relacji czysta niczym lilia, ale nie wyszło. Trudno. Postąpiłaś tak, jak w tamtym momencie umiałaś najlepiej.
Rozwijaj się!

Chyba sama wtedy miłości nie rozumiałam tak samo jak moj były. myśleliśmy ze dobry seks oraz wypowiedziane kocham cie  często oraz pare dobrych chwil wystarcza aby iść razem przez życie. Widać było ze ja nie do końca juz mu odpowiadam a moze wypaliło sie w nim uczucie i nie potrafił tego zakończyć, bo widziałam to ze on sie wycofywał a im bardziej sie wycofywał tym ja bardziej do niego lgnęłam bo tego nie rozumiałam... próby rozmow, olewanie. żyliśmy sobie tak dopóki nie zdarzyła sie jakaś okazja do rozstania. On wtedy zrozumiał ze nie ma sensu o nas walczyć tymbardziej ze dałam mu dobry powód bo moze wcześniej jeszcze sie wahał a ja nadal głupia próbowałam i myślałam ze cos by sie zmieniło.Pewnie gdybyśmy wrócili do siebie to nadal byłoby bez zmian a ja nadal czułabym sie olewana i znieważona w tym związku próbując dogadzać mu na każdy możliwy sposób. A on dalej by żył w swoim świecie mając mnie jedynie dla korzyści i próbując sobie wmówić ze tak jest Ok dla niego.

Idealizuje go poniewaz miał dużo zalet np. Mial swoją pasje i znał sie na samochodach i był w tym dobry-bardzo go zawsze za to podziwiałam, był wierny,  miał plan na życie był ambitny, miał dobra prace, mieliśmy takie samem priorytety dom rodzina dzieci. Dogadywaliśmy sie jeżeli chodzi o rożne inne sprawy. A teraz te złe cechy to wlasnie byliśmy ze sobą a bardzo często czułam sie samotnie bo czasami wychodziło tak ze nie chciał znaleźć dla mnie tego czasu, ze potrafił sie dniami nie odzywac był bardzo surowy i obrażał sie o bardzo wiele rzeczy czasami sie umówiliśmy i nie przyjechał do mnie bo cos mu sie nie spodobało, to ze był zazdrosny to mi odpowiadało bo to miłe czasami, to ze przy znajomych był dusza towarzystwa a dla mnie stał sie oschły nie wiem czemu, ze sie mało mną interesował ze na dobra sprawę nie wiedział co u mnie, często miałam mu to za złe czy ja go jeszcze w ogole interesuje. Wydaje mi sie ze mam poczucie własnej wartości jednak bałam sie zostać sama ze nie znajdę nikogo takiego kto mnie pokocha i pokaże mi swoją milosc jak on to robił. Był to moj pierwszy poważny i tak długi związek i nie chciałam go konczyc bo myślałam ze kiedys sie to wszystko zmieni. Mogliśmy sie wyprowadzić bo on dobrze zarabiał i ja tez.. jednak plan był kupno działki. U rodziców nam na razie jest dorbrze spotykamy sie raz na jakis czas tyle mu wystarczalo.. mi-niekoniecznie. Tzn on mi powiedział ze to on kupi działkę.

może źle to napisałam, gdy wtedy czułam ze coś jest nie tak ze relacja nie rozwija sie tak jak powinna i ze gdybym została sama to wlasnie obawiałam sie tego ze tylko go chciałam a jak to kiedys miałby pojawić sie ktoś inny? A gdyby on mu nie dorównał ze jak to inne ręce miałby mnie dotykać itp. Bo przecież zawsze chciałam mieć jedna milosc czyli go do końca i ja pielęgnować. Dzisiaj jestem sama jest okej, mam przyjaciół mam rodzine i staram sie cieszyć z każdego dnia cokolwiek mi przyniesie. Jednak mowie to wszystko wraca najbardziej ta nienawiść do siebie ze zawiodłam i go- czyli kogos ważnego dla mnie ja sie czuje winna razpadowi chociaż on tez nie był idealny pod wzgledem traktowania mnie. Sama nie wiem jak mogłam tak bardzo sie w to wkrecic i nie widzieć tego ze zmierzamy donikąd. Robię bardzo dużo rzeczy dla siebie stałam sie pewniejsza siebie, wiem teraz czego oczekuje w miłości jednak nadal widze i czuje smutek po tym co sie wydarzyło ze moze dałam mu powod ze mnie tak traktował ciezko to zrozumieć ciagle mam inne myśli a moze mogło być tak a moze powinnismy to zrobić tak.  Taka gorycz chociaż jak mowie juz to przeszłam to rozstanie. Zał pozostaje, chyba mam problem sama ze sobą i zbyt krytycznie patrzę na siebie pod wieloma względami... biorę to za lekcje życia jako ciężka pigułkę która musze przełknąć i podnieść sie w końcu nie rozmyślać bo czasu sie nie cofnie. Nie chce juz udawać idealnej bo taka nie byłam i nie bede...

Hasła kampanii społecznej z roku 1997:
Bo zupa była za słona.
Bo wyglądała zbyt atrakcyjnie.
Bo musiał jakoś odreagować.

Najtrudniej wybaczyć sobie samemu - to udowodnione. Nie potrafimy samemu sobie przebaczyć, kiedy popełniliśmy jakiś błąd.

Ale nie można się obwiniać cały czas. Jesteśmy tylko ludźmi, każdy z nas popełnia błędy. Tylko akceptacja przeszłości pozwoli nam zrozumieć samych siebie i sobie wybaczyć.