Teściowa mnie nienawidzi - Netkobiety.pl

Już się wyprowadziłaś bardzo daleko. 120 km to chyba odpowiednia odległość?
Ona jest już daleko i nie wejdzie Wam z butami do domu. A jeśli nawet spróbuje, to jej nie wpuścisz.

Jesteś już bezpieczna i możesz zacząć odbudowywać swoją relację z mężem - jeśli mieszkacie razem.
Chociaż on trochę Cię zawiódł bo nie miałaś w nim oparcia w tak trudnym temacie. Może warto pogadać z nim na ten temat?
Że nie chcesz mieć na razie z nim więcej dzieci, bo nie wiesz czy jego mamusia znowu nie postanowi wtargnąć w Wasze życie, a on Was wówczas przed nią nie obroni.

Również uważam, że pozbawienie dzieci dziadków nie jest ok. Powinnaś to dobrze przemyśleć.

I też uważam, że masz obsesję na punkcie teściowej.

A ja uwazam, że zachowanie teściowej jest całkowicie nieuzasadnione, nachalne i szkodliwe dla jej małżeństwa. Sam bym nie wytrzymał.
Problem w tym, że Ty możesz niewiele zrobić. Tą sprawą powinien zająć się Twój mąż.

Cyngli ja też bym przeżywała jakbym przez teściowa nie mogła żyć ze swoim mężem i się czuła jak się czuje Autorka. Przecież życie 120 km od męża (tak zrozumiałam, że nie mieszkają razem) to żadne rozwiązanie długoterminowe.
Ja uważam że największy problem jest w tym że mąż chyba nie widzi problemu z zachowaniem swojej matki.

To nie jest wina teściowej, tylko właśnie męża, który nie potrafi odciąć pępowiny.
A Autorka żyje bez męża, bo sama tak wybrała.

Ja ogólnie nie wierzę, że nie dało się dogadać, musiało zabraknąć dobrej woli z jednej lub obu stron.

Jednak Autorka nie ma prawa izolować dziecka/dzieci i tu jej prywatne antypatie nie powinny mieć żadnego znaczenia.

Cyngli nie wiem czy to podkreślanie że nie można dziecka izolować od rodziny to do mnie bezpośrednio ale jeśli tak to ja się w 100% zgadzam że to złe, co zresztą pisałam w pierwszym moim poście.
Natomiast nie zwalalabym całej winy za wszystko na autorkę bo wedle opisu to teściowa też sporo nabroila delikatnie mówiąc. A że mąż mógłby ten konflikt rozwiązać w tydzień to się absolutnie zgadzam. Strasznie drażni mnie takie nie decydowania partnera w takich sytuacjach, najchętniej by się pewnie wgl usunął z konfliktu

Sorry ale jesteś tak irytująca, że az mnie zmrozilo...
I co to za napaść na autorkę? Czytając twojego posta wręcz slyszalam  jak się drzesz....
Spokojnie, czyżby teściowa jak ta opisywana?
A ja tam rozumiem autorkę.
Wisi mi czy wnuk widuje "babcię ". Są  granice.
A ze meza juz tylko lubi?
A czy mąż robil cos aby postawic barierę?

Moja teściowa też jest zołzą  (mąż tez to wie) i 3 lata po slubie powiedzialam dosyc. Nie życzę sobie debilnych, wyssanych z palca historii etc
Powiedzialsm,  ze nie będę utrudniala kontaktu z wnukami ale od mojej osoby wara.
Alleluja, że sporadycznie u nas jest.
Oczywiscie, jeżeli chodzi o mnie, to tak jakby wyparla to co jej powiedziałam i udaje wręcz głupią.
Mi tam to obojętne. Wie, że ma uważać na słowa.

Na miejscu autorki zrobilabym chyba to samo.
Jak babcia zmadrzeje to przeprosi synowa (bo to co robila normalne nie jest) i moze wtedy dostanie szanse  na normalność.

I mozecie po mnie jechać, życie 

Dokladnie.
Poza tym skoro autorka weszła do nowej rodziny gdzie powinien byc szacunek (jak wszędzie) to jednak to działa też  w dwie strony.
Jakim trzeba być imbecylem aby godzić się na takie zachowania teściowej,  przymykac oko etc.....
Dawno żaden temat nie wywołał we mnie takich emocji

Wydaje mi się, że autorka wątku nie weszła do cudzej rodziny, tylko założyła własną. Nie wprowadziła się do cudzego domu, tylko mieszkała w oddzielnym mieszkaniu.
A, że istnieją takie teściowe... moja zablokowała kasę męża (chcieliśmy z moich i jego oszczędności kupić mieszkanie, ale miała niestety dostęp do jego konta i zanim udało mu się odzyskać kasę, przez dwa lata z dzieckiem wynajmowaliśmy mieszkania/ i wkrótce po naszym ślubie usiłowała męża umówić na randkę z córką jej koleżanki, bo wg. niej była bogatsza ode mnie. Oraz jeszcze kilka drobiazgów np. zmusiła męża do ochrzczenia naszej córki, gdy wyjechałam za granicę zarabiać).

Podobno emerytowani żołnierze wojsk specjalnych biorą czasem takie zlecenia Pełen profesjonalizm

Popieram "ulle" Autorka "Teściowa mnie nienawidzi" też nie jest bez winy. Jestem teściową od 20lat i znam życie. Gdy wnuki były małe i potrzebna byłam do pomocy wszystko było ok. Teraz są w wieku szkolnym więc mam kontakt ograniczony. Odwiedzam je tylko wtedy gdy dzwoni do mnie synowa. Nie chcę nieporozumień lub przykrego słowa usłyszeć z ust synowej. Tylko raz byłam u synowej bez zapowiedzenia bo znalazłam się w pobliżu ich domu. Zachowanie synowej miało wiele do życzenia. Zaczęła trzaskać szafkami kuchennymi, syna przeganiała gorzej niż przysłowiowego psa, wrzeszczała na niego. nie mówiąc już o zaproponowaniu mi czegoś do picia. Tak jak weszłam niespodziewanie tak   grzecznie powiedziałam "cześć" i wyszłam. Po drodze tylko płakałam. I w czym tu moja wina jako teściowej. Moje zdanie takie- niech każdy zacznie od swoich błędów.

Wyskakujecie na Autorke, a nie jest to przypadkiem tak, ze ta kobieta (tesciowa) ma to, na co sobie zapracowala?

Izolacja od dziecka i meza to mocny gest, ale ja uwazam, ze czasami trzeba go zastosowac. Niech to bedzie przestroga dla tesciowych.

Jest wprawdzie daleko, ale moze za malo czasu jeszcze uplynelo, by odizolowac sie emocjonalnie?

Mysli i przykre wspomnienia pozostaja w nas  czasami dlugo.
To nie obsesja, tak jestesmy skonstuowani.

Zatrulam sie kiedy wedzona makrela, moze z 5 lat temu.
Dzis widok i zapach makreli przyprawia mnie o mdlosci.

Mam obsesje na tle makreli?

PS, Ireno 2, tesciowo od 20 lat: nie przychodzi sie bez zapowiedzenia. Dzis sa inne czasy, nie masz telefonu przy sobie? Moze synowa miala bardzo zly dzien? moze cos sie w jej zyciu zlego wydarzylo,moze boli ja brzuch itp.? pytalas? powiedzialas np. " widze, ze cos jest nie tak. Moge ci pomoc, czy wolisz, zebym poszla? a moze chcesz pogadac?" nie powiedzialas tak? czemu nie? przeciez jestes taka doswiadczona tesciowa….
W tym ukladzie nalezaloby posluchac strony synowej- moze ma na ciebie  pare innych faktow w zanadrzu?

I czemu twierdzisz, ze Autorka ponosi wine? za co? za to, ze dwulatkowi nie dawala czekolady?

Dobra, sytuacja byla wyjatkowa. (tu trzeba by posluchac rowniez wersji synowej, ale powiedzmy, ze tak bylo).

Ale gdy widzialas, ze synowa niezadowolona, nie w humorze- czemu nie pytasz wprost? to takie proste powiedziec z usmiechem:

widze, ze cos cie gryzie; moge ci pomoc? chcesz pogadac, czy mam lepiej sobie pojsc?

Zrobilas tak, Ireno? nie- a czemu?

Taka "przemowa" z twojej strony zbilaby ja z tropu, jesli ona  byla nadasana bez przyczyny.
Spokojny dialog jest zawsze lepszy, niz sie obrazic i rzucac  zatrute spojrzenia.
Jestes przeciez taka doswiadczona i dobra tesciowa…..

Ja bym po prostu powiedziała z uśmiechem, że nie, dziękuję, ale mam inne plany i nie będę Wam się zwalać na chatę bez zapowiedzi... syn chciał być uprzejmy, a skończyło się tak, że matka jemu i jego żonie w internecie tyłek obrabia.

Ja nie wiem, ale nigdy nie spotkałaś się z tym, że ktoś po prostu kurtuazyjnie mówi - może wejdziesz na kawę? Syn i synowa to jest już osobna rodzina, więc tak ich traktuj, z szacunkiem. Ja, jak chcę do swoich wpaść, zawsze dzwonię i pytam, czy nie będzie im to przeszkadzać, nawet jak już jestem w okolicy. A jak np. coś im tylko przywożę, to nie ładuję się na kawę, nawet, jak zapraszają, a widzę, że wcale nie mają na to ochoty...

Swoją drogą, jedziesz po tej swojej synowej praktycznie w każdym swoim poście, wszystko Ci w niej nie pasuje i Ty taka biedna, pokrzywdzona. Nic dziwnego, że dziewczyna rzuca garnkami, jak Cię widzi...

No coz, czasy sa inne, kiedys przychodzilo sie znienacka i to bylo ok. Dzis tak nie jest.

Czytajac inne posty Ireny 2 wyniuchalam, ze wojna synowa-tesciowa prowadzona jest od lat w tej rodzinie, wiec nie dziwie sie, chociaz to przykre, ze synowa reaguje agresywnie na nagla  wizyte tesciowej.

Jestes starsza, bardziej doswiadczona, Ireno 2. Wez ster zgody w twoje rece i zaproponuj jej rozmowe. Niech kazda powie, co jej lezy na sercu. Warunkiem do tej rozmowy jest to, ze to nie moze byc klotnia.

Wy sie zrecie od lat i ty chcesz, zeby synowa padla ci w ramiona, gdy zjawiasz sie bez zapowiedzenia?

Tak-czasy sa inne: szybkie, troche okrutne, ludzie wiecej mysla pod siebie. Ma to i plusy i minusy.
Trzeba sie dostosowac- ciagla walka i plyniecie pod prad prowadzi do konfliktow.

Jesli wiesz, ze synowa cie nie lubi (nie musi!!!)- badz ostrozna i tyle.

U mnie w rodzinie w sumie to trochę inaczej funkcjonuje
do najbliższej rodziny nigdy się nie dzwoni z pytaniem czy można wpaść tylko po prostu się wpada. Ale też nikt nie oczekuje, że gospodarz rzuci wszystko i przyjdzie z nami rozmawiać, zrobi kawę, da ciasteczko itd. Wpada się i towarzyszy w tym, co akurat się robi. Czy to obiad czy prasowanie czy cokolwiek innego. Dla nas to jest naturalne, ale u mnie z najbliższej rodziny wszyscy tak robią. A i też na tyle "swojsko" się czujemy nawzajem u siebie, że herbatę sobie robimy sami jeżeli druga osoba jest zajęta.
Ale wiem, że pewnie w innych rodzinach jest inaczej

Irena sama konflikt nakręca

Do mnie "wpadać" mogą najbliższe mi osoby; jednak i one choć kilkanaście minut wcześniej dzwonią z pytaniem "Mogę?" i nie oburzają się, gdy usłyszą (rzadko), że to nie najlepszy moment.

Osoby dalsze memu sercu są tak wychowane ("kindersztuba" się kłania), że oczywistym jest wcześniejsze umówienie spotkania. To przecież takie proste, gdy chce się poświęcić całą uwagę odwiedzającemu, nie zaś nerwowo patrzeć na zegarek i marzyć o zakończeniu wizyty.

Najtrudniejszymi jednak osobami są deklarujące "nie chcę przeszkadzać", bo wiem, że wobec nich konieczne jest stosowanie dworskiej etykiety, inaczej wszem i wobec obrobią moje cztery litery (jakoś mnie to nie deprymuje), ale - co niezbyt przyjemne - przez długi czas w mej obecności obnosić się będą z miną obrażonej księżniczki, co skutecznie mrozi każdą, najlepszą nawet, atmosferę i psuje każde spotkanie w większym gronie.

Do mnie wpadać mogą tak moi dorośli synowie (plus synowa, ale ona akurat rzadko ma okazję ). Może nie pytają konkretnie, czy "mogą", ale telefon przynajmniej 5 minut wcześniej jest - mama, jesteś w domu? To postaw wodę na kawę No i przy okazji zawsze przykręcą jakąś żarówkę czy coś Ale nie ma też obrazy, jak powiem, że np. akurat wychodzę... Z tym, że ja do nich nigdy tak nie wpadam znienacka, pamiętam z dzieciństwa, jak dużo starszy wujek opowiadał mojej mamie, że po to mają w domu domofon (wujek mieszkał w Niemczech i ten domofon wtedy to była dla nas wielka atrakcja), żeby mogli zapytać syna z synową mieszkających na piętrze domu, czy mogą tam do nich zajrzeć - ale syn z synową pytać nie muszą i mogą zejść na dół w każdej chwili, kiedy potrzebują... a i tak pytali
Nawet moja własna mama dzwoni wcześniej, a i ja do niej. A ja właśnie umówiłam się z synową, że wpadnę do wnusi na chwilę, bo mam im coś przywieźć, więc zapytałam, o której jej pasuje

A tak mi jeszcze przyszło do głowy:

Dlaczego, droga Ireno, masz pretensje do synowej, że nie zaproponowała Ci czegoś do picia, skoro to syn Cię zaprosił do domu? Syn rączek nie ma czy nie potrafi herbaty zrobić? To też dobitnie ukazuje, jaki masz do niej stosunek...

Czy ty zawsze jesteś taka wyrachowana .....czy tylko udajesz?
Cuius "goście" eius "herbata".

P.S. Skoro dziecko urodziła to niech się nim zajmuje..... Daj sobie luzu

Stare przysłowie, o którym niektórzy nie wiedzą/pamiętają: "Gość nie w porę gorszy od Tatarzyna."

Tylko nie wziąłeś pod uwagę, że między Ireną a synową jest konflikt od lat. Stąd burczenie i trzaskanie szafkami, a nie radosne rzucanie się do czajnika w celu zrobienia herbatki. Zwłaszcza, że mogła mieć zupełnie inne plany, może nawet wspólne z mężem, a tu syn mamusię przyprowadził i skacz koło niej... a może akurat była z mężem pokłócona, a ten jej jeszcze na głowę mamusię zwala... tego nie wiemy przecież...
Kultura kulturą, ale w tym wypadku ja widzę 3 niezbyt kulturalne strony Mamusia ryjąca się bez zapowiedzi i skacząca z pretensjami, ale tylko do osoby, która jej nie zapraszała, synek, który zaprasza gościa do domu bez uzgodnienia i nawet tyłka nie ruszy, żeby gościowi coś do picia podać - i dopiero na końcu synową, która najmniej miała w tej sytuacji do powiedzenia

Tak dla wyjaśnienia - staram się patrzeć obiektywnie, sama jestem teściową, a synową już dawno nie. Ale skoro Irena jest w konflikcie z obiema swoimi synowymi, to coś tu jednak nie gra po jej stronie, a nie tylko tych wrednych synowych.

Uważam, że niepotrzebnie napadłyście na Irenę. Wszak została zaproszona przez własnego syna na kawę. Skąd miała wiedzieć, że synowa będzie miała zły humor/biegunkę/okres? Skąd miała wiedzieć, że synowa w ogóle nie wiedziała o wizycie teściowej, bo jej własny mąż nie raczył uprzedzić?

Ireno, ja Twojej winy w tej konkretnej sytuacji nie widzę.

I prawdę mówiąc podobnie, jak zwyczajny nie wyobrażam sobie, bym musiała się zapowiadać u tak bliskiej rodziny, lub teściowa musiała zapowiadać się u mnie. Ale może to kwestia odebranego wychowania. U mnie zawsze rodzina trzymała się blisko i kontakty były częste, u męża tak samo. Zawsze gotowało się więcej obiadu, kupowało więcej bułek, bo ktoś mógł zajrzeć ;-).

I zgodzę się z Gosią. Ireno, używaj życia. Ilekroć możesz, zapraszaj wnuki do siebie, bo nawet jeśli teraz są pod wpływem matki, to miłość i dobroć im okazane będą pamiętały jako dorosłe osoby. Mówię to z własnego doświadczenia, gdyż po rozwodzie moich rodziców mama nie pozwalała mi widywać babci od strony taty. Mimo to babcia pamiętała zawsze o urodzinach, imieninach, świętach. Gdy podrosłam, byłam jej bardzo wdzięczna, że o mnie nie zapomniała. Odnowiłam kontakt i byłyśmy blisko aż do śmierci babci w listopadzie ub. roku. Bardzo mi jej brakuje. Dlatego tak bardzo szkoda mi czasu na kłótnie i waśnie rodzinne. Mamy tak mało czasu, by być razem. Szkoda, że tak mało osób o tym pamięta.

Cyngli ale to ze wole by ktos zapowiadal sie z wizyta nie oznacza od razu ze w rodzinie sa jakies konflikty. My tez sie czesto kontaktujemy, odwiedzamy, dzwonimy itp. Nie zmienia to jednak faktu, ze wole wiedziec ze ktos mnie odwiedzi. Ja tez nie uskuteczniam wizyt niespodzianek.
Ostatnimi czasy mialam problemy na tle nerwowym i czulam sie naprawde fatalnie szczegolnie przy rozpoczeciu terapii farmakologicznej. Bezsenne noce, wyglad bladej poczochranej czarownicy, ataki leku... No sorry ale w tym momencie odwiedziny-niespodzianka nawet mojej mamy bylyby ostatnia rzecza ktorej bym potrzebowala. Bo ja sie mega zle czulam i potrzebowalam spokoju i pobycia tylko z mezem a majac taka wizyte sila rzeczy musialabym sie jakos zebrac do kupy, usiasc poprowadzic rozmowe mimo mega bajzlu w glowie, uspokajac jeszcze dodatkowo mame(ktora na pewno bylaby przerazona moja kondycja). Nie moglabym poprostu otworzyc drzwi i obrocic sie na piecie idac spowrotem do lozka bo posiedziec sama przy herbacie to ona moze rownie dobrze u siebie w domu i raczej nie po to przyszlaby do mnie.
To ze kogos kochamy, szanujemy, mamy wiez nie oznacza ze mamy przyzwolenie by calkowicie ograbic ta osobe ze swojej prywatnosci i prawa do tego by w okreslonych momentach zycia mogla zdecydowac czy chce towarzystwa czy chwili tylko dla siebie.
Edit: jesli dwie strony sa nauczone zycia w takim otwartym domu to pol biedy, niech do siebie wpadaja nawet w srodku nocy jesli maja taka fantazje. Jesli jednak jedna ze stron nie preferuje takiego modelu prowadzenia domu to narzucanie jej tego poprzez szantaz ze wkoncu jestem Twoja matka, tesciowa, babcia  jest zwyczajnie ponizej pasa.

Feniks, ja też od czasu do czasu zaliczam ataki paniki, moja nerwica lękowo depresyjna wycofuje się i nagle wraca. To straszna choroba całkowicie mnie nokautujaca. Nie zdecydowalam się brać leków, bo panicznie się ich boję. Gdy trzeba chodzę na terapię. Działa i jest naprawdę mi pomaga.
Tylko że ja stawiam opór tym atakom paniki poprzez aktywność. Nie siedzę w łóżku, tam nic innego nie robię, jak tylko wsłuchuję się w swój organizm i wymyślam choroby, szczególnie raka, a to sprawia że mam strasznie. Objawy nerwicowe. Ja wolę żeby ktoś mnie odwiedził, bo chociaż przez. Chwilę odrywam się od nerwicy.

Ulle teraz to i ja jestem aktywna, wychodze, spotykam sie, zapraszam do siebie. Na poczatku terapii nie bylo to jednak mozliwe ze wzgledu na fatalne samopoczucie.  Ten kto poza psychoterapia(na ktora oczywiscie chodze) zazywa rowniez leki wie ze przez pierwsze tygodnie ich brania jest duzo gorzej niz przed podjeciem leczenia bo organizm i mozg musi sie przyzwyczaic do nowej rownowagi chemicznej. Ja ubierajac choinke na swieta (co zawsze bardzo lubilam) spocilam sie jak mysz i serce walilo mi jak oszalale takze po 40 min musialam porzucic to zajecie. Nie wspominajac o rewolucjach gastrycznych ktore nie sa niestety wymyslem chorego tylko czestym faktem na poczatku.
Dzis jest juz o niebo lepiej wiec i ja jestem aktywna ale wtedy to bylo nie tyle nawet psychicznie co fizycznie nie mozliwe. Sprobuj nie spac 2 tyg pod rzad a gwarantuje Ci ze wizja gosci nawet z najblizszej rodziny wyda Ci sie mega irytujaca bo bedziesz polprzytomna ze zmeczenia.

Nie mam zamiaru tłumaczyć z waszych ataków, incydent był tylko raz. Kilka lat temu. Żadnych wojen niema między mną a synowymi. Wnuki podrzucają bez zapowiedzenia. Przychodzą do mnie " na kawkę" bez zapowiedzenia i się bardzo cieszę.  Moim synowym powiedziałam-  jesteście moimi dziećmi -" mój dom jest waszym domem" Jeśli mnie niema, wiedzą gdzie jest klucz, kawa i ciasto. Cieszę się że przychodzą i korzystają.  Nie pamiętam żadnej ostrej wymiany zdań . A że mnie czasem coś zabolało zapytałam na forum.
Więcej nie zapytam,  przepraszam jeśli kogoś czymkolwiek uraziłam.
Irena.

Ireno, przeczytałam wszystkie twoje tematy i muszę przyznać, że jesteś bardzo fajna babcią. Najbardziej rzuciło mi się w oczy to, że jesteś bardzo przejęta swoją rolą i zawsze starasz się tak postępować, by w niczym nie urazić swoich dzieci i ich partnerek ani nie popsuć im życia swoją osobą. Pomagasz za to ile możesz nawet własnym kosztem. Szacun.