Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Dobrze kochana, że tu trafiłaś. Nie jesteś sama. Większość z nas przełożyło rozstanie i będziemy Cię wspierać.
Jesteś pewna, że to już koniec? Nie chcę robić Ci fałszywych nadzieji, ale może chwila ciszy między wami da mu do myślenia?

Kurde, jakbym czytała o sobie Tak samo miałam przy pierwszym rozstaniu. Też twierdził że kocha, ale nie chciał być razem. Ja byłam w rozsypce. Z czasem on się zaczął z kimś spotykać, ja odpuściłam i też nawiązałam z kimś bliższą relację. A potem on wrócił bo uznał że jednak mnie kocha. Ale znowu odszedł bo nie umiał wymazać z pamięci mnie z kimś innym Więc teraz przeżywam wszystko od początku

Dziękuje dziewczyny miałam egoistyczne wrażenie , że mam najgorzej na świecie. Wam też się to zdarzają takie rozstania.. Nie chcę być nie szczęsliwa i wiecznie smutna. Najgorsze , że musze udawać , że jest okej żeby rodzice sie nie martwili i żeby on nie myślał , że jestem taka słaba. Jak dalej życ , wydajecie sie takie silne. Nie wiem czy jakies leki przeciw depresji pomogą czy lepiej w ogóle sie za taką farmakologie nie  brać. ale jak inaczej przestać ciągle się zamartwiać.. A jak go zobaczę wkońcu z kimś innym to chyba oszaleje. . ;( ;(

Wydajemy się być silne lub jesteśmy silne, ale to zazwyczaj jak już upłynie trochę czasu od rozstania. Ja byłam silna zanim poznałam swojego exa i w momencie, kiedy zrywałam. Wtedy czułam, że albo jego szczęście, albo moje. Wybrałam swoje. Kochana, jeśli Ty nie pomyślisz teraz o sobie, to nikt inny za Ciebie tego nie zrobi. Tak jak pisałam wcześniej, u mnie minęło kilka miesięcy odkąd jestem sama i jak widzisz, trafiłam na to forum, bo nie mogłam sobie poradzić sama ze sobą... Musiałam się wyżalić.
Postaraj się nie odtwarzać w głowie cały czas "filmu z waszego związku", nie analizuj każdej minuty związku szukając błędu, który mógł do tego doprowadzić, nie szukaj odpowiedzi na pytania "a co gdyby?". To nic nie da. Nie wchodź na jego profil na portalach społecznościowych, nie sprawdzaj kiedy był aktywny. Urwij z nim kontakt, to nie moment na przyjaźń czy koleżeństwo. Kiedyś, gdy odzyskasz spokój, możesz się odezwać. Daj sobie czas, bądź dla siebie dobra i wyrozumiała. To co czujesz nie jest ani dobre ani złe. Jest jakie jest i zaakceptuj swoje emocje. Z dnia na dzień będzie ich coraz mniej.
Pamiętaj aby trzymać fason, zadbaj o siebie.

Jeśli to Ci pomoże to wypisuję listę rzeczy, które ja zrobiłam w ciągu pierwszego miesiąca po rozstaniu:
1. Zablokowałam go na fb.
2. Wyrzuciłam wszystkie prezenty, zdjęcia, listy. Wszystko, co go przypominało.
3. Skasowałam nr tel.
4. Powiedziałam swoim znajomym, że nie chcę aby dostarczali mi wiadomości o jego życiu.

Teraz, jak go widzę, to nawet nie mówię mu cześć. Wiem, może dla niektórych to jest brak kultury. Ja zwyczajnie nie jestem na to gotowa. Niech ludzie (z nim na czele) myślą sobie co chcą  na ten temat. Nie obchodzi mnie to. Wyrzuciłam go z mojego życia nie bez powodu. Teraz zostały tylko bolesne wspomnienia, poczucie krzywdy i żal. Skupiam się na sobie.

Agataa93 napisz co po rozstaniu zrobiłaś dla siebie i czy to poprawiło Ci humor?

Ja dokładnie to samo teraz usłyszałam

Wbrew pozorom jesteś w lepszej sytuacji kiedy facet odchodząc powiedział ci że cię nie kocha niż ktoś kto usłyszał KOCHAM CIĘ ALE ODCHODZĘ.Wiesz dlaczego?Dlatego że słysząc NIE KOCHAM prędzej można zrozumieć że to definitywny koniec a kiedy on mówi że kocha to dłużej ma się nadzieję że wróci (a nie wróci bo jak się kocha to się nie odchodzi i z tym kochaniem to pic na wodę,tekst na pocieszenie).Tez jestem po bardzo bolesnym rozstaniu i czekam na moment żeby w stu procentach do mnie dotarło że jego już nie ma i nigdy nie będzie bo dopiero jak się to zrozumie to można zacząć stopniowo leczyć serce.

Dziewczyny!
Jak cytam teksty w stylu “nic nie przesadzone. Moze jeszcze wroci“ to mi sie noz otwiera w kieszeni. Nie dajcie z siebie robic towaru zastepczego. Nie pozwolcie facetowi grac na waszych uczuciach. Wiem ze rozstanie boli, ale albo facet chce z wami byc. Tak calkiem i bez reszty i bez czasu na odpoczynki, bez rozstan, bez watpliwosci, albo pogoncie go jak psa. Jestescie dla nich zabawkami i to na wlasne zyczenie. NAPRAWADE tego chcecie? Wasz maz, partner, maz, kochanek musi was szanowac. Inaczej to nie jest milosc, a wykorzystywanie. Naprawde chcecie byc sprowadzone do roli rezerwowego ktorego wola sie z lawki jak podstawowy zawodnik nie gra?

Szlag mnie trafia na te lzawe historie. Szanujcie sie. Nie pozwolcie sie traktowac jakby ktos wam robil laske ze z wami jest. Facet ma byc waszym partnerem. Ma o was sie starac i zabiegac. Odszedl? Niech szuka sobie glupiej ktora to bedzie znosic.

Przykro mi to mowic, ale przez to ze sa kobiety ktore sie godza na takie traktowanie, to sa gnojki ktore was tak traktuja. Jak wy sie nie uszanujecie, to dlaczego niby my mamy was szanowac. Jak faceta zaswedzi w kroku to gwizdnie i juz jestescie na jego uslugi. Naprawde myslicie ze tylko to wam sie nalezy?

Ale nie możesz się obwiniać, bo robisz sobie dodatkowo krzywdę.
Wina zawsze leży po środku, a wiadomo, że najłatwiej wytknąć komuś błędy niż się przyznać do swoich.

Dziewczyny dziękuje Wam za wsparcie. Na początku on to znosił, raz nawet powiedział ze pójdzie ze mną na terapie a ja i tak to odrzuciłam... pózniej było tylko gorzej, on stał sie obojętny i nawet nie chciał rozmawiać. Wiedział co mnie boli, bo akurat to mu powiedziałam ale on stwierdził ze on nie ma wpływu na to jak ja sie czuje i jak odbieram dane rzeczy, ze to mój problem ogólnie mówiąc.
Ja wariuje, najbardziej na świecie żałuje ze go poznałam !!!!
Zostałam z niczym. On wygrał.

Zgadzam się z tobą w stu procentach.Po prostu my kobiety jesteśmy emocjonalne i te emocje często powodują u nas zaćmienie mózgu i jak się zakochamy to jesteśmy ślepe na pewne rzeczy.Dopiero jak facet definitywnie kopnie w du..e to po pewnym czasie jak zaczynamy trzeźwo myśleć i spoglądamy na to z perspektywy czasu to jest BOZE JAKA BYLAM GŁUPIA.PRZECIEZ ON SIĘ MNA TYLKO BAWIL I TO BYLO WIDAC EWIDENTNIE A JA TYLE Z SIEBIE DAWAŁAM.

U mnie 5 tydzień. Nie potrafię nie myslec, ciagle sie zadręczam i myśle ze to moja wina - bo tak jest. Wszystko mi o nim przypomina nie jestem w stanie sobie wytłumaczyć ze to juz sie stało, ze moje rozmyślania nic nie dadzą.
Płacze raz na dzień, czuje więcej nienawiści do niego i złości. Chwilami myśle ze nie dam rady.

Agata, jak sie trzymasz Kochana ?

Agatek2501,u mnie jutro będzie równy tydzień od czasu jak usłyszałam "cudowne nowiny",że to koniec.Staram się jakoś żyć jak dawniej i robić rzeczy,ktore dawniej robiłam.Nie mam na to totalnie siły,ale robię to,zeby moje funkcje życiowe nie ograniczyły się do siedzenia w ciemnym kącie i ryku.Wiadomo,ze ogólnie jestem w rozsypce.Raz jest odrobinę lepiej,innym razem znów masakrycznie,emocje się mieszają.Po prostu bardzo kochałam/kocham i czuję się jakby osoba poza którą świata nie widziałam przejechała walcem po mojej psychice i ciele.Ten związek kończył się od kilku miesięcy.Konczyl się z jego strony,bo widocznie się znudził.Byl dla mnie wszystkim i przez całą znajomość dawałam z siebie wszystko i jeszcze więcej dla tego związku.Mimo wszystko on w pewnym momencie przestał się starać.Coraz bardziej się oddalal,robil obcy.Widzialam co się dzieje,ale jak to zakochana kobieta oszukiwalam sama siebie.Zaczelam starać się za dwoje i stawać na rzęsach żeby znów było jak dawniej.Niestety...Z każdym miesiącem z jego strony bylo coraz gorzej aż w końcu zniknął.Zniknal na miesiąc.Przestal się odzywać,odpisywac,odbierac telefony.W końcu po miesiącu ciszy przyparty przeze mnie do muru pod względem moralnym oznajmił mi że nie odzywał się bo nie wiedział jak ma mi to powiedzieć,ale to koniec i przeprasza.Dodal że jestem wartościową osobą,ze wie że mnie zranił i zadał mi wielki ból ale odchodzi.Scielo mnie to z nóg.Mimo że domyślałam się od jakiegoś czasu że tak się to skończy to i tak zwaliło mnie z nóg.Widocznie co innego wiedzieć coś na zasadzie domyslania się a co innego usłyszeć to wprost.

Agata, wiem co czujesz. Mam dokładnie to samo, jedyny postęp jest w tym ze jem, przez pierwsze 2 tyg nawet nie pamietam czy cos jadłam. Zawsze byłam szczupła, a teraz wyglądam mówiąc delikatnie niezdrowo.
Jeżeli chodzi o wsparcie to ja tez go nie mam, widzę ze juz denerwuje wszystkich moimi żalami, dlatego czytam setki tematów o rozstaniach i wyzalam sie tutaj. Ja nigdzie nie wychodzę, byłam w niedziele na komunii u córki mojej kuzynki i wyszłam od razu po obiedzie bo nie wytrzymam, miałam iść na nią z nim... w takich chwilach najbardziej mi go brakuje. Odmówiłam pójścia na dwa wesela w rodzinie które mam w czerwcu, bo wiem ze będę sie tam zle czuć, tez miał iść ze mną, nawet sie zastanawiał czy bedzie miał wtedy wolne...
Mi tez wszystko o nim przypomina, codziennie przejeżdżam obok naszego byłego mieszkania, patrzę w te okna... rolety sa codziennie zasunięte... wczoraj w piekarni, nawet ciasto mi o nim przypomniało bo kupiliśmy takie tydzień przed rozstaniem jak tam było. Każdy zakamarek miasta mowi mi 'tu byliśmy, tu jedliśmy, tu szliśmy'. To jest straszne.
Ja zaniedbuje studia, mam poprawkę jutro a nie moge sie skupić, wszystko co robie to robie na sile, udaje a w głębi duszy to umieram z tęsknoty... dzis jest lepiej, ale jeszcze nie było dnia żebym nie płakała...

Tylko ze ja nawet nie mam z kim iść, bo będąc z nim całkowicie odcielam sie od kolegów...poza tym większość z nich ma dziewczyny. Nie, ja nie chce sie męczyć, ciagle będę myslec ze on miał byc ze mną, jest za wcześnie dla mnie.
W ogóle nie wiem czy tez tak macie ale ja np nie pamietam w ogóle pierwszych tygodni, budzę sie pewnego dnia a tu juz prawie koniec miesiąca (rzucił mnie 2go kwietnia). Czasami mam wrażenie ze życie sie toczy a ja jestem gdzieś obok...
Miałam wrażenie ze juz mam w pewnien sposób ułożone życie, wiecie, wspólne mieszkanie, mieliśmy nawet mieć kota, wspólne plany... a tu nagle pstryk, koniec. Stajesz przed czymś całkowicie obcym, budzisz sie sama, nie w swoim łóżku, on juz nie dzwoni, ty juz nie możesz zadzwonić. Ja tez nie moge pojąć tego, ze jesteś z kimś, codziennie rozmawiacie aż tu nagle ktos mowi: sorry, ale ja juz cie nie chce. I ta bezsilność Cie zabija, wyniszcza od środka. Nie liczy sie honor czy godność, zrobilabyś wszystko aby znowu go przytulić czy pocałować czy po prostu czuć ze on jest... ale nic nie możesz już zrobić...

Dziś natknęłam sie na fajny cytat, który baaardzo przypadł mi do gustu, zawłaszcza w obecnym czasie, a mianowicie: 'ból jest nieunikniony, cierpienie jest wyborem' i mimo, iż nie tryskam pozytywna energia i mam naprawdę ciężkie chwile, to będę przynajmniej próbować sie z tego podnosić.

Dziewczyny, a moze najlepsze dopiero przed nami...?

WSZYSTKO GO PRZYPOMINA...Jak ja to dobrze znam...Najmniejsza rzecz,najmniejszy szczegół kojarzy się z nim.Miejsce,przedmiot,dana sytuacja,wszystko.Juz myślałam że tylko ja tak mam i że to już mój totalny odchyl od normy ale widzę że wy też to macie.

Ja jak narazie uciekam w najbliższym czasie w prace. Zapisałam się na 2 dni nadgodzin.
W dni wolne chcę sobie iść na spacer. Słuchawki na uszy i przed siebie. Tym bardziej że mam gdzie bo mieszkam nad morzem.

Eh...To wszystko jest niesprawiedliwe ;(

Dziewczyny...
A ja same dobre chwile mam w głowie i znowu dół. Juz nawet przyjaciółka nie chce ze mną gadać...
Ja piernicze jak to boli.

Edyszka, ile masz lat ? Jeżeli można wiedzieć

No właśnie z Twoich wpisów biła taka swego rodzaju dojrzalaosc, dlatego zapytałam
To prawda chyba w każdym wieku to tak boli a długo byliście razem ?

Byliśmy razem 3 lata.I powiem ci że tu nawet nie chodzi o staż tylko o sam fakt że czułam że to ten jedyny.Do żadnego faceta nie czułam tego co czułam do niego.Nie dlatego że wcześniej w moim życiu nie było żadnych facetów tylko po prostu z żadnym nie było tego co z nim.Juz na pierwszej randce było wielkie bum,wow i iskry.A później już tylko utwierdzalam się w przekonaniu że to miłość mojego życia,facet z którym chce być do końca i to były piękne chwile w moim życiu.Nie spodziewałam się że kiedyś tej miłości mojego życia znudze się i mnie odstawi jak zużyta rzecz

Ja mam 22, wiec chyba jestem najmłodsza. Ale wiecie co ? Czuje sie styrana życiem 40-50 latka.

Ja mam tak samo. I jak słyszę 'że całe życie przede mną' to mam ochotę wykrzyczeć: 'jakie kur...de życie? Skoro jego już nie ma ?' Próbuje, na prawdę probuje ale i tak nachodzą mnie chwile ze normalnie nie chce mi sie żyć.
Dziewczyny, powiedzcie czy Wy tez tak macie ze jeszcze jakaś nadzieja sie w Was tli ? Bo ja ciagle sie 'pocieszam', ze może zatęskni, przecież sie nie odzywam, może przemyśli... a przecież nie powinnam jej mieć, prawda ? Po tym co usłyszałam, przytoczę żeby zobrazować:
-nie kocham
-nic nie czuje
-chce byc z kimś innym
-ty masz problemy psychiczne
-nie wyobrażam sobie żebyśmy teraz mieszkali razem
-ja chyba nie dojrzałem do takiego poważnego związku
-mam być z tobą z litości ?
-a jak sie będziesz czuła jak sobie za miesiąc przyprowadzę tu (czyt. do naszego mieszkania) dziewczynę
-juz nie chce z Tobą być
-nie pasujemy do siebie
-znajdziesz kogoś kto cie bedzie kochał
-może za pół roku się zejdziemy, nic nie wiadomo
No mniej więcej tyle.
I dlaczego ja sie nadal nie moge ogarnąć ???

Dziewczyny u mnie minęło 19 tygodni od rozstania. Przez pierwsze 3 miesiące dosłownie wszystko mi go przypominało. Śnił mi się po nocach, nie mogłam jeść. Sama nie wiedziałam  co było gorsze: związek z nim czy rozstanie. Musiałam podjąć decyzję o rozstaniu w bardzo trudnym momencie. Miesiąc przed rozstaniem zdiagnozowano u mojej siostry nowotwór. Potrzebowałam wsparcia z jego strony, a on gdy tylko usłyszał co się dzieje zaczął się oddalać. Nawet nie pojechał ze mną do szpitala, aby ją odwiedzić. Twierdził że moja rodzina jest jakaś (cytuję) "upośledzona genetycznie "...
Powinnam była już dawno wiedzieć że to zwykły cham i prostak. Ja jednak kochałam - raczej wyobrażenie o nim, to co widziałam na początku związku. Był przeciez cudowny, czuły, troskliwy. Jak to poznałam to czułam że jestem najważniejsza na świecie.
Jego zachowanie po rozstaniu pokazało mi jaki jest i co dla niego znaczyłam (nic). Szybko zastąpił mnie nową. Nigdy nie zapytał czy u mnie okej, jak sobie radzę. Mijały tygodnie/ miesiące a ja wciąż sama. Otrząsnąć się nie mogłam. Stres związany z tymi wydarzeniami zrobił swoje... wyglądam 10 lat starzej.
Znajomi już nie mogli słuchać mojego gadania. Wciąż szukałam odpowiedzi na pytanie: dlaczego był taki? Co źle zrobiłam? Dlaczego mnie ponizal, a nowa jest dla niego niczym bogini?
Teraz mniej o nim myślę, a jak już się zdarzy to zastanawiam się jak tu pokazać mu się z jak najlepszej strony. Tak aby widział kogo stracił. - to chyba chore, mam nadzieję że szybko mi minie:)

Mój ex był cudowny do czasu... po kilku tygodniach związku zaczął okazywać chorobliwą zazdrość. Wymagał, abym cały swój wolny czas poświęciła jemu, miałam zrezygnować z kontakaktu z przyjaciółmi i ograniczyć spotkania z rodziną. On chciał wychodzić sam do swoich znajomych, na imprezy, a ja musiałam tłumaczyć się dlaczego sama poszłam do sklepu! Wszędzie za mną chodził, aby sprawdzić jak wyglądam, jakie ubrania mam na sobie, jaki makijaż, fryzurę itp. Ja nie z tych, które dają sobie wejść na głowę, więc powiedziałam mu co myślę o tym absurdalny zachowaniu i jego zakazach. Każdy mój sprzeciw to był powód do awantury, pozniej doszły wyzwiska, szarpanie, szantaże, że popełni samobójstwo, na końcu przemoc fizyczna. Po długich rozmowach obiecywał zmianę i było kilka dni/ tygodni "miodowych". Znow byl kochany i czuły. A ja liczyłam, że moja miłość go zmieni. Planował ze mną przyszłość, ale wszystkie decyzje podejmował sam. Nie liczył się wcale z moim zdaniem. Uważam, że nowej dziewczyny tak nie traktuje, ponieważ ona jest na jego każde zawołanie i świata poza nim nie widzi. Poza tym wybrał sobie kobietę zupełnie inną ode mnie, skromniejszą z wyglądu. Ja lubię dbać o siebie, zawsze staram się dobrze wyglądać, dbać o sylwetkę itp. Jego poprzednie dziewczyny też były bardzo atrakcyjne- a obecna szczerze mowiac nie jest. Na pierwszy rzut oka widać, ze to on jest w ich zwiazku "gwiazdą". Myślę, że z tego względu nie będzie też taki chorobliwie zazdrosny.

No niestety poczucie winy wbił we mnie dość mocno.
Zastanawiałam się jakby to była odwrotna sytuacja - że wtedy za pierwszym razem ja bym odeszła, ignorowała go i on by sobie z kimś sypiał. Przecież nie mam prawa ingerować w coś co zrobił będąc wolnym. Może byłoby mi trochę przykro, ale gdybym widziała, że on naprawdę tego żałuje i zerwałby z tamtą wszelki kontakt to nie rozpamiętywałabym tego. Po prostu uważam, że jak się kocha to trzeba czasem umieć wybaczyć i puścić w niepamięć. Tym bardziej gdyby przez cały związek nie dałby mi żadnego powodu by mu nie ufać. Jesteśmy tylko ludźmi i ulegamy słabościom.

Dziewczyny podzielę się z Wami jednym cytatem, który bardzo pasuje do naszej sytuacji:
"Jeśli czujesz, że idziesz przez piekło, nie zatrzymuj się, tylko idź ".
Tak jest z nami, przeżywamy rozstania, każda z nas była lub jest pełna bólu, mamy mnóstwo pytań, które zostaną bez odpowiedzi... ale prawdą jest to, że trzeba to piekło przeżyć. Dla nikogo czas się nie zatrzymał po rozstaniu. Dni mijają i trzeba z nadzieją czekać na kolejne jutro, bo będzie coraz łatwiej.

Dzięki Karinka za te słowa To jest masakryczny ból stracić kogoś kogo się bardzo kocha a do tego jeszcze czuję się naiwna,glupia,wykorzystana,wiec mam nadzieję że będzie lepiej za jakiś czas bo marzę żeby pozbyć się tych uczuć a dziś dopiero równy tydzień od definitywnego rozstania.Jak sobie to przypomnę to mnie wstrząsa.

AGATEK,my kobiety które zostałyśmy zranione i to bardzo możemy zrobić tylko jedną rzecz,ktora będzie słuszna,czyli to o czym już tu kilka razy pisałam-zaakceptowac,ze to koniec bo tylko od tego momentu można zacząć leczyć serce.U mnie to dopiero tydzień od definitywnego końca więc jeszcze w jakiś sposób wypieram to co się stało jednocześnie wiedząc że to już koniec.Mam nadzieje,ze z każdym dniem coraz bardziej będzie do mnie docierać że skończyło się to bezpowrotnie.Ja na twoim miejscu bym mu nie wysyłała tego pamiętnika.On cię już drugi raz kopnął.Wysylajac mu to i dalej walcząc o coś czego już nie ma tylko się upokorzysz i narobisz sobie nadziei,że ten pamiętnik coś da,a nie da bo gdyby chciał to by teraz z tobą był a jak widzisz nie ma go i pamiętnik tego nie zmieni.Ogolnie nasze historie są różne ale mam wrażenie że pod pewnymi względami bardzo podobne.Moj też mi robił nadzieję.Tez były teksty o dzieciach i wiele innych wskazujących na to że mu zależy i to jest do końca życia,a jak twój powiedział że niepotrzebnie narobił ci nadziei,tak mój rzucił tekst że wie że mnie zranił i zadał mi ból.Wow,milo z jego strony,ze to wie...Tez wcześniej trafiałam na dupkow i myślałam że ten jest inny,moja miłość na całe życie,wartosciowy facet a okazał się gorszy niż poprzedni.Na koniec jeszcze mi rzucił że na pewno kogoś znajdę.Mhm...Mogl od razu napisać ROZSZARPALEM CI SERCE ALE KUPISZ SOBIE DRUGIE.Ja też już nie wierzę że mój związek miał jakiś sens.Zwatpilam w to po jego zachowaniu.No przecież on nawet na koniec nie raczył mi powiedzieć że to kończy tylko zniknął.Oznajmil to po miesiącu przyparty przeze mnie do muru.Takze gdzie tu jakiś sens tej relacji.To było coś wielkiego ale tylko dla mnie.

Emczii - no chodź kochana, przytulę Cię! Jak ja doskonale Cię rozumiem, wiem co czułaś. Moja droga mój ex też znalazł sobie szybciutko nową, też płakałam strasznie. Był okropny wobec mnie i hop-siup miał nową, którą traktuje jak księżniczkę... (a ja dalej sama jestem i przeżywam rozstanie). No pewnie, że nie warto za byłym płakać, tylko jakoś tak ciężko opanować swoje emocje.
Kochana Ty skup się na sobie, zadbaj o siebie, JEDZ (!), wyśpij się, idź na zakupy, do kosmetyczki, do fryzjera. Rozpieszczaj siebie jak tylko możesz. Zasługujesz na wszystko co zaj#biste!!
Do mnie czasami docierają informacje, jakie to wspaniałe i cudowne życie ma mój ex ze swoją nową. Oczywiście budzi to we mnie żal i chodzę rozgoryczona. Moim sposobem, aby wyzbyć się takich uczuć jest bieganie. Ubieram dres, buty, biorę mp3 i biegnę daleko przed siebie, jak szybko tylko mogę. Wracam do domu taka zmęczona, że nawet nie wiem jak się nazywam, a tym bardziej nie interesuje mnie już nic
Postaraj się skupić na czymś, może na nauce (z tego co zrozumiałam to studiujesz), może zapisz się na fitness, o! albo na boks :) Jednak dobrze Ci radzę, jeśli kiedyś go spotkasz to głowa do góry, uśmiech od ucha do ucha, pierś do przodu, pośladki spięte i powiedz zalotnie "cześć". Bądź taką laską, aby ta nowa gotowała się z zazdrości na myśl o Tobie A on niech widzi jaką świetną dziewczynę stracił. Nie pokazuj mu swojej rozpaczy. Koniec z miną porzuconego psiaka!
Jeśli będziesz miała gorszy dzień: wal pięściami w poduszkę, jak chcesz to płacz, krzycz, napisz na kartce co czujesz i ją zniszcz. Nie kontaktuj się z nim! Skreśl go i tyle Będzie dobrze, z dnia na dzień lepiej

Edyszka życzę wytrwałości w postanowieniu. Ja niby taka twarda byłam ale dwa tygodnie po rozstaniu napisałam do mojego ex. Nawet nie odp mi. Dlatego, nauczona na własnym błędzie, twierdzę, że NIE WARTO się odzywać.
Teraz chodzę z podniesioną głową i pokazuję mu jaka jestem szczęśliwa. Chodzę na imprezy, korzystam z życia A co mi tam, niech chłopina widzi, że dobrze się bawię bez niego. Niech się zastanawia, czy to z nim było coś nie tak.

Rozstanie boli mnie, ale wiedzą o tym tylko moi przyjaciele. On nie musi tego wiedzieć ani widzieć
Stosuję zasadę "zero kontaktu". Nie pytam wspólnych znajomych o niego, nie sprawdzam jego portali społecznościowych. Nie warto sobie psuć humoru
A on może kiedyś pożałuje, drugiej takiej jak ja to nie znajdzie

Dziewczyny pamiętajcie: każda z nas jest wyjątkowa i niepowtarzalna. Zasługujemy na wspaniałych mężczyzn a nie chamów i drani.

Emcziii też mialam wczoraj takie mysli, zeby isc spac  i juz nie wstać... ale dziekki Bogu stchorzylam!
Skoro Ty zrozumialas po takiej akcji to daje mi to do myślenia. Też juz chce zaczac nowe zycie bez niego.. 3 mam-kciuki !
Jak dziś samopoczucie ?

Karina.Julia chyba Twój sposob z bieganiem przetestuje, bo nawet ogladajac najglupsze filmy na yt ciągle o nim mysle. A tak sie zmecze i do spania..

Poradzcie jak sobie poradzic emocjonalnie kiedy maz zostawia we wczesnej ciazy, wyprowadza sie do innej i wnosi pozew o rozwod? Tlumaczenie sobie ze lepiej teraz niz pozniej nie pomaga...czuje ogtomna pustke i bol. Przeraza mnie samotne wychowywanie dziecka...