Czy niedosłyszący chłopak to dla Was osoba drugiej kategori? - Netkobiety.pl

Zależy od tego na kogo trafisz, mało jest takich, które wiedzą o co chodzi w komunikacji z osobą niesłyszącą. Bardzo mało. Podstawą jest pielęgnowanie dobrego poczucia własnej wartości, dużo rozmawiać z ludźmi, unikać i nie przejmować się tymi, co Ciebie ignorują. Chodzić na zajęcia logopedyczne.  Spotkasz w życiu więcej ignorujących niż rozmawiających, taka jest brutalna prawda. Te osoby, które będą chciały utrzymywać kontakt i rozumieją sposób komunikacji z Tobą to są Twoi prawdziwi przyjaciele.  Poznaj inne osoby niesłyszące, to jest fenomenalne, silnie ze sobą związane środowisko. Każdy zna każdego w danym mieście. Możesz z nimi pogadać na każdy temat, może poznasz wesoła niesłyszącą dziewczynę? Oboje będziecie równi sobie i będziecie tak samo odbierać świat, mówić w tym samym języku i przede wszystkim rozumieć swój świat ciszy.

Nie jest. Natomiast jeśli ignorowałbyś moje "cześć" z nieważne jakiego powodu to awansujesz momentalnie do gbura. To jest po prostu niegrzeczne.

Witaj, znałam chłopca z niedosłuchem. On na wstępie od razu przy poznaniu, zaznaczał, że nie słyszy. Dlatego wiedząc o tym akceptowaliśmy jego "dziwne"zachowania, typu nieodpowiadanie na pytania,natomiast jeszcze jedno - nauczył się czytać z ust To mu bardzo pomagało, ale przede wszystkim musisz zaznaczać w towarzystwie, że źle słyszysz, wtedy nie będzie nieporozumień. A logopeda jak najbardziej zalecany.

To zależy od zachowania. Jak od razu bym wiedziała, że masz problemy ze słuchem, to nie widziałabym problemu. Jeśli nie - widzę faceta, który nie odpowiada na "cześć" (gbur, olewa mnie?), któremu muszę powtarzać coś kilka razy (nie słucha? ma w nosie to, co mam do powiedzenia?), który zacina się przy mówieniu (nie dość, że mnie nie słucha, to jeszcze w połowie wypowiedzi się zamyka i nie idzie go zrozumieć, bosz...). Mało zachęcające, prawda?

Dziękuję za odpowiedzi, postaram się odpisywać w miarę zwięzle żeby nie rozpisywać się zbytnio.

czarnyaniol777
Niesłyszący a niedosłyszący to leciutka różnica niesłyszący to inaczej głuchy, nie słyszy kompletnie nic, żadnych dzwięków. Niedosłyszący zaś słyszy ale nie tak jak być powinno, ja jako niedosłyszący mogę swobodnie słuchać muzyki, oglądać TV a to z takiej racji, że mam wpływ na głośność emitowanych dzwięków przez te urządzenia a w komunikacji z drugim człowiekiem jest o tyle problem, że nie mogę sobie ,,ustawić" głośności tego co dana osoba do mnie mówi przez co komunikacja jest bardzo utrudniona. Jeżeli chodzi o poczucie własnej wartości to w moim przypadku raczej wypada ona blado. Nie jestem w stanie nawiązać głębszych relacji z kobietą własnie przez moją wadę więc to oczywiste, że jestem jakiś inny a skoro nie potrafię nawiązać relacji przez tą inność tzn. że jestem ,,troche" gorszy od typowego Kowalskiego. Myślałem kiedyś żeby zapoznać się z kimś niedosłyszącym ale mam wrażenie, że tacy ludzie nie występują w naszym środowisku za często, nawet nie wiem gdzie mógłbym poznać jakąś niedosłyszącą koleżankę.

alpengold
Chyba tak jest, że ludzie niedosłyszący raczej nie kwalifikują się jako ludzie drugiej kategori ale często mogą być tak właśnie traktowani nawet jak na to nie zasługują.

LunaPARK
Piszesz, że jakbym zignorował Twoje ,,cześć" nie ważne z jakiego powodu to z automatu w Twoich oczach będę gburem? nawet jak mam niedosłuch i mogę nie usłyszeć Twojego przywitania się?
Jeżeli Ty i ja bylibyśmy w jakimś pomieszczeniu gdzie byłoby cicho i powiedziałabyś do mnie ,,cześć" to jest 99% szansy że usłyszałbym to i najzwyczaniej w świecie powiedziałbym również ,,cześć". Wyobraz zaś sobie sytuację gdzie jest dużo ludzi, jest zamieszanie, każdy gdzieś wchodzi wychodzi, ktoś do kogoś coś powie większym tonem, gdzieś w tle hałasują samochody. Jeżeli w takiej sytuacji powiedziałabyś do mnie cześć to jest duże prawdopodobieństwo, że nie odpowiem z takiej racji, że w ogóle tego nie usłyszę.

Iceni
Tak noszę aparat więc to troche pomaga w komunikacji, bez tego aparatu w ogóle nie mógłbym nawiązać komunikacji z kimkolwiek. Po prostu ilość moich zapytań o powtórzenie tego co powiedział mój rozmówca byłaby tak wielka, że rozmowa przypominałaby jakiś ostry wysiłek psychiczny zarówno z mojej strony jak i mojego rozmówcy.
Jeżeli chodzi o moje mówienie, to staram się zawsze nabierać dużo tlenu do płuc oraz gdy coś mówię to robie to powoli, wtedy jest mniejsza szansa, że się zatnę albo zająkam no ale wiadomo nie zawsze myślę o tym by tak robić i często mówie jak mówie. Nie wiem jak mam nawiązać znajomości z osobami takimi jak ja, szukałem kiedyś jakiegoś forum dla takich ludzi ale było ono kompletnie wymarłe.

zbytdelikatna
Ja noszę aparat więc chyba ludzie wiedzą co się święci gdy pojawiam się na horyzoncie. Wiadomo na początku ktoś o tym może nie wiedzieć bo aparat nie świeci się na różowo i nie wydaje dzwięków więc przez jakiś czas może być niezauważony przez ludzi ale jak jestem na uczelni gdzie studiuję już trochę to założe się, że chyba wszyscy widzieli ten aparat i chociaż trochę się domyślają, że mogę mieć problemy ze słuchem. Dlatego nie widzę potrzeby mówienia tego, że jestem niedosłyszący zaraz po przedstawieniu się.
Jeżeli chodzi o odpowiadanie na pytania to w moim przypadku jest to bajka, jeżeli zapytałabyś sie mnie o coś to jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że dostaniesz odpowiedz na kompletnie co innego w naszym języku jest wiele słów ,,podobnych" do siebie a o zupełnie innym znaczeniu, a jak jeszcze nie dosłyszę tam jednej literki w tym słowie czy zdaniu to wtedy odpowiadam na to co zrozumiałem.

gojka102
A widzisz w moim przypadku jest tak, że rozmowa nie jest taka kolorowa. Pierwszy post dokładnie to opisuje jak wygląda rozmowa ze mną, po takiej rozmowie pewnie uważałabyś mnie za jakiegoś kretyna który dopiero uczy się mówić.

Eileen
Na pewno nie widziałabyś problemu? Bo rozmawiając z dziewczynami odnoszę takie wrażenie, że one widzą problem. Jak patrze na ich twarze to po prostu jestem w stanie odczytać, że nie wiedzą jak zareagować na moje jąkanie się, zacinanie itp. Bardzo często te rozgadane dziewczyny podczas rozmowy ze mną używają dosłownie kilku słów tak jakby chciały aby ta rozmowa skończyła się jak najszybciej. Po prostu widzę to po nich i po ich zachowaniu, że chcą abym w ogóle z nimi nie rozmawiał. Zresztą jak widzę w jaki sposób patrzą na mnie podczas rozmowy to mam ochotę po prostu pójsć sobie do domu, to widać, że myślą o mnie w kategoriach kretyn, matoł itd.

Burzowy
Nie wiem czy by to poskutkowało ale mogę kiedyś tego spróbować, zresztą w razie niewypału i tak już nie będę gorzej odbierany jak jestem

Kiedyś czytałem też na innych forach podobne tematy do mojego, kobiety pisaly w prost rzeczy typu "nie, nie miałam do czynienia z taką osobą i szczerze mówiąc nie chciałabym mieć" albo "tak znałam takiego jednego to mówił jak pięcio letnie dziecko"
Dlatego ja sam chciałem zapytać o to na jakimś forum. W ogóle moglibyście się z kimś takim związać? z osobą do której trzeba mówić kilka razy co chwile, z osobą która się jąka albo zacina (wyobrazcie sobie że przyprowadzacie takiego matoła do domu rodziców na obiad a on nie potrafi mówić)

Bujamwoblokach, jeżeli zachowywałbyś się przy tym normalnie, to żaden problem. Możliwe, że czułabym się niekomfortowo, gdybym widziała, że Ciebie to deprymuje, nie wiem, jakbyś zaczął z nerwów obgryzać paznokcie, ssać kciuk, miętosić koszulkę czy strzelać oczami po suficie. A jak nie - luz, umiem być cierpliwa. Poza tym znam 3 osoby, które się jąkają. Co prawda bardzo lekko i jednej z nich nie lubię XD, ale dwie pozostałe bardzo - jedna to mój wżeniony niedawno w rodzinę wujek, osoba o tak boskim poczuciu humoru, że mimo lekkiego przycinania się czasem, w ogóle mi to nie przeszkadza w odbiorze. Ba, czekałabym i dłużej, żeby usłyszeć jego docinki (nawet pod moim adresem ;p). A druga to znajomy rodziców, jąka się jeszcze lżej, natomiast dodatkowo co dwa zdania maniakalnie wrzuca "no nie?", z tym że na tym "no" właśnie się przycina i zawsze jest "n-no nie?". Jak byłam dzieckiem, to mnie to śmieszyło, teraz nawet nie zwracam uwagi.
Dlatego z mojego punktu widzenia wygląda to tak, że o ile masz coś ciekawego do powiedzenia i nie zamierzasz z jąkania robić tajemnicy stulecia, to jąkaj się na zdrowie, w ogóle mi to nie przeszkadza.

Chodziło mi o ten fragment. Nie jestem kretynką, żeby wymagać od niedosłyszącego -świetnego słuchu a od mężczyzny na wózku -oświadczyn na kolanach.

Szkoda, że tak do tego podchodzisz... Moim zdaniem pomysł z uprzedzaniem nowo poznanych osób o swoim niedosłuchu jest pomysłem bardzo dobrym. Dlaczego ktoś ma się tego domyślać ? Nie pomyślałeś, że zanim ktoś zauważy sam ten Twój mankament, to zdąży się już do Ciebie uprzedzić ? A po co ? Przecież możesz takie osoby uprzedzać o swoim niedosłuchu w sposób żartobliwy pokazując tym jednocześnie dystans do siebie i swojego defektu. Ja na przykład bardzo rzadko intensywnie przyglądam się ludziom. Mogłabym Twojego aparatu naprawdę nie zauważyć...
Mam koleżankę z niedosłuchem. Niestety jest osobą mało towarzyską. Niedosłuch powoduje, że koleżanka w większym gronie osób nie czuje się komfortowo. Boi się, że strzeli jakąś gafę odpowiadając na pytanie, które niewłaściwie zrozumie. Bywało, że w szkole z tego powodu była obiektem żartów. Na studiach sytuacja z podejściem rówieśników do tematu, uległa znacznej poprawie ale lęk niestety pozostał. Szkoda, bo to fajna dziewczyna ale jej obawa przed "śmiesznością" jest zbyt duża. Chciałabym, żeby nabrała trochę do siebie dystansu, bo sytuacje związane z jej niedosłuchem bywają naprawdę zabawne ale przecież nikt nie śmieje się z niej... tylko z zaistniałej sytuacji ! Ona niestety takie zdarzenia odbiera bardzo osobiście...

A z facetami jak Ci idzie rozmowa? Też się tak strasznie stresujesz?

Od lat pracuję ze studentami niepełnosprawnymi, w tym niedosłyszącymi w stopniu znacznym. Powiem Ci, że nie zauważyłem żeby byli oni jakoś na uboczu. Normalnie trzymają się z całą resztą, z dziewczynami również. Ja po jakimś czasie nie mam już większych problemów z rozumieniem ich, chociaż czasami mówią dość niewyraźnie. No i mam też  teraz jednego studenta z bardzo dużym niedosłuchem. Lekarze nawet zalecali mu uczyć się języka migowego (który też znam w stopniu podstawowym), gdyż nigdy nie będzie w stanie dobrze słyszeć ani mówić. Ale dzięki jego rodzicom i samozaparciu można z nim normalnie rozmawiać, tylko trzeba mowić dość wolno i wyraźnie ruszać ustami. On sam mówi bezbłędnie choć nie moduluje np. głosem. Ale jak widać nawet osoba z bardzo dużym niedosłuchem dzięki pracy może funkcjonować całkiem normalnie.

Tak. Osobiście uważam się za osobę dość dobrze wychowaną i otwartą, ale moi rodzice są zdecydowanie na wysokim poziomie i nigdy nie ocenialiby przez pryzmat niedosłuchu. Poza tym ja mam taki charakter, że uważam każdy mój wybór za najlepszy, więc na pewno wstydzić bym się nie wstydziła. Moja rodzina jest serio mega kochana i tolerancyjna .

Kotek, piszę, że gdybym się zakochała to nie miałabym problemów się związać. Nie będę jednak ukrywać, że szansa poderwania mnie na ulicy/w klubie jest minimalna, wątpię byś dał radę zbajerować mnie rozmową. Musiałabym Cię poznać, widując regularnie np. w grupie studenckiej, jakbyś był bratem mojej bratowej itp.

bbasia
Z facetami? hmm.. to loteria, z reguły jest tak, że im dłużej znam gościa tym jest mniejsze prawdopodobieństwo, że podczas rozmowy będą zakłócenia z mojej strony. Z reguły zacinam i jąkam się podczas każdej rozmowy z kimkolwiek ale im dłużej kogoś znam tym rozmowa przebiega lepiej. Jeżeli chodzi o kobiety to jest taki problem, że momentami wręcz nie mogę przeprowadzić normalnej rozmowy... Często jest tak, że po prostu muszę przerwać rozmowę bo nie mogę się w ogóle wysłowić i to jest wtedy takie przykre, że głowa mała a jak na dodatek jeszcze widzi się wtedy mine mojej rozmówczyni to już w ogóle mam ochote wyskoczyć z okna. Są takie dni, że wypowiadam się lepiej a są takie, że unikam rozmowy jak ognia żeby się nie ośmieszyć.

Cynicznahipo
Wiele osób pisze, że niedosłuch by nie przeszkadzał ale wydaje mi się, że to dlatego iż w tytule tego tematu jest pewna "zmyłka". Chodzi mi o to, że jestem niedosłyszącym plus do tego jąkanie się i zacinanie podczas rozmowy, to nie jest zwykły niedosłuch, że od czasu do czasu będzie potrzeba powtórzenia mi czegoś dwa razy i na tym się kończy sprawa. Problem nie jest aż taki straszny gdy muszę odebrać sygnały głosowe przy czym może zaistnieć potrzeba powtórzenia, prawdziwy problem zaczyna się gdy muszę odpowiedzieć i momentami odpowiedzi są tak upośledzone (przez jąkanie i zacinanie się), że mam ochotę zapaść się pod ziemie, niekiedy po mojej wypowiedzi następuje wielka cisza...
"Uszy do góry. Znajdzie się uczciwa, fajna dziewczyna, której nie będzie to przeszkadzać." 5 lat temu usłyszałem to samo i od tamtej pory kompletnie nic się nie zmieniło a przecież lata lecą.
Tak więc to nie jest tak, że tam od czasu do czasu czegoś nie dosłyszę, tutaj są smaczki w postaci tego, że mogę odpowiedzieć na zupełnie co innego jak ktoś się mnie zapyta, mogę kompletnie czegoś nie usłyszeć i będzie to wyglądało jak kompletny ignor, do tego problemy z wysławianiem się itp.

Martainn
Tylko teraz pytanie, czy masz do czynienia z 1 niedosłyszącym czy z jakąś grupką ludzi niedosłyszących? to jest zupełnie inna sprawa jest jest ich kilku, wtedy w grupie razniej i jest mniejsza świadomość tego, że jest "coś" nie tak ze zdrowiem. Bo ja w swoim otoczeniu jestem sam niedosłyszacy spośród wszystkich innych normalnych zdrowych ludzi, wtedy sytuacja wygląda zupełnie inaczej bo już wtedy widać, że z gościem jest coś nie tak.

Nigdy
Czy ten chłopak wysławiał się normalnie czy tylko niedosłyszał? bo w moim przypadku jest jeszcze problem z tym pierwszym. Piszesz też, że raz nosił aparat a raz nie, to chyba już wtedy jeżeli zobaczy się raz ten aparat to wiadomo mniej więcej co może być z gościem grane, prawda? jeżeli ja widzę kogoś w okularach to domyślam się, że gościu ma słaby zwrok, tak samo z aparatem.
"To, że ludzie widzą Twój aparat nie znaczy, że rozumieją:)" a mi się właśnie wydaje, że wszyscy w 100% wiedzą o co chodzi, przecież nie noszę tego aparatu tak o z nudów albo z mody, jest w jakimś tam celu, a tym celem jest tylko i wyłącznie wada słuchu. Przecież jak ktoś widzi, ze mam aparat to chyba troszeczkę się domyśli, że mogę niedosłyszeć czegoś czasami?
Nie dziwię się temu chłopakowi, że nie informował o swojej wadzie, ja gdybym miał mówić o tym otwarcie "witam, nie słyszę przez co się jąkam i zacinam więc przepraszam z góry" to odrazu po takim komunikacie chyba wykonałbym w tył zwrot.

LunaPARK
No dobra, może byś się nie wstydziła przy rodzinnym obiedzie ale co gdybyś była z taką osobą wśród swoich znajomych a oni by wiedzieli np. że to Twój facet? Serio w ogóle nie byłoby Tobie wstyd albo głupio gdyby przed Twoimi znajomymi stanął taki jąkała? stoisz z takim gościem w gronie znajomych a on nie potrafi się wysłowić, byłoby to normalne? a co np. gdybyś musiała z takim kimś przebyć w dużym gronie rodzinnym (np. wesele, święta) i wszyscy by wiedzieli, że jesteś razem z takim cofniętym człowieczkiem?
"Nie będę jednak ukrywać, że szansa poderwania mnie na ulicy/w klubie jest minimalna, wątpię byś dał radę zbajerować mnie rozmową. Musiałabym Cię poznać, widując regularnie np. w grupie studenckiej, jakbyś był bratem mojej bratowej itp." Dlatego właśnie tacy ludzie jak ja nie podrywają kogokolwiek na przysłowiowej ulicy bądz klubie. Człowiek z taką wadą wymowy nadaje się tylko by odpowiadać bardzo krótko i zwiezle. Zresztą jak to jest, że kobiety na studiach podczas rozmowy patrzą się na mnie jak na kosmite albo kogoś z niedorozwojem (często np. zmieniają ton i mówią do mnie jakbym był upośledzony) a tutaj na forum nikt nie widzi problemu.

MyNombress
"nie traktuj innych jak lepszych od siebie, bo wcale nie są." no jak to nie są lepsi? jeżeli pierwszy lepszy Kowalski z brzegu jest w stanie wejść w głębsze relacje z płcią przeciwną gdy ja nie potrafię nawet nawiązać relacji koleżeńskiej z kobietą przez moją wadę, no to oczywiste jest, że faktycznie są lepsi.

bujamwobłokach, idź do jakiegoś dobrego psychologa. Bo moim zdaniem tu akurat najmniejszym problemem jest Twój niedosłuch i zacinanie się a bardzo dużym nieśmiałość i strach przed nawiązywaniem nowych relacji. Sam stwierdziłeś, że z facetami, zwłaszcza z już znanymi problem jąkania się występuje w znacznie mniejszym stopniu. Czyli ta blokada jest w Twojej głowie i to ją trzeba zlikwidować. A że problem jest u Ciebie dosyć poważny, to myślę, że porady na forum w tym wypadku nie pomogą. Bo potrzeba trafnej diagnozy i bardzo dużo ciężkiej pracy pod okiem specjalisty. Potrzeba logopedy, który pokaże Ci jak ograniczyć lub całkowicie zlikwidować jąkanie i psychologa, który popracuje z Tobą nad wzrostem poczucia własnej wartości.

Cynicznahipo
U logopety nie byłem, kiedyś chodziłem do psychologów ale oni byli tylko dobrzy w wypisywaniu papierów w których znajdowały się informacje co mi dolega i to wszystko. Zresztą logopeda by mi chyba w ogóle nie pomógł, problem z wysławianiem się jest powiązany z niedosłuchem, pierw ktoś by musiał różdżką mi wyleczyć słuch.

bbasia
Psycholog tu nic nie zdziała, pewnie jakbym do niego poszedł to byłoby to co zawsze kilka lat temu.. czyli pogadalibyśmy sobie pół godzinki a on wystawiłby najwyżej jakiś papier z podpisem. Żeby mi psycholog pomógl to musiałbym chyba do niego chodzić codziennie a z tego co się orientuje to takie wizyty darmowe nie są.
W sumie to tak jest, że jak znam np. jakiegoś kolege >naście lat to bardzo rzadko się przy nim zacinam a jak znam faceta pierwszy dzień to mogę się zaciąć w każdym zdaniu. Chociaż to też w bardzo dużej mierze zależy od dnia, nie wiem czemu ale np. miałem w tym roku taki dzień, że poszedłem na uczelnie i normalnie... wypowiadałem się tak jak każdy inny człowiek, to było coś pięknego, czułem że moge powiedzieć każde zdanie jakie chce, każde słowo i nawet się nie zatnę na sekundkę. A czasami są takie dni, że nie mogę wypowiedzieć nawet bardzo prostego zdania i jestem wtedy zdołowany.
Jeżeli zaś chodzi o płeć przeciwną to tutaj jest już inna bajka, nawet staram się tak robić żebym się nie przywitał z jakąś dziewczyną bo wiem, że to może zrodzić rozmowę (nawet jakby twała 10s) a i tak byłoby już całkowicie "po mnie". Jak ja miałbym do tego psychologa pójść? "dzień dobry nazywam się tak i tak, moje poczucie wartości wynosi 0 a to z powodu, że się zacinam i jąkam jak kretyn więc proszę o pomoc" (najlepsze jest to, że chyba bym nawet i tego nie wypowiedział bez zająknięcia się..)
Tylko co ten specjalista miałby zdziałać w moim przypadku skoro spotkałem się sam z sytuacjami jak kobieta pokazywała wprost, że nie chce mieć nic do czynienia z niedosłyszącym gościem (a niedosłuchu nie wyleczy się).

Nigdy
Co innego jak brak pewności siebie jest spowodowane czymś innym (np. nieśmiałością), to jest wtedy do wyleczenia spokojnie ale w moim przypadku jest wada fizyczna a nie psychiczna. Jeżeli chodzi np. o moje zainteresowania to o nich nie mówię bo jest to fizycznie niemożliwe Skąd ja mam przykładowo wiedzieć komu mam "tłumaczyć" moją niepełnosprawność a komu nie? mi się wydaje, że jak ludzie widzą mój aparat albo chociaż po jakimś czasie go w końcu dostrzegą to domyślają się mniej więcej o co chodzi więc chyba nie muszę tłumaczyć wszystkiego od podstaw.
Zdradz mi tajemnicę jak mam "zacząć" z koleżankami skoro nawet nigdy w życiu żadnej nie miałem żeby wyjść np. na spacer czy gdziekolwiek. Jak ja mam w ogóle zacząć? nawet jakbym chciał to i tak jest to niemożliwe bo widzę na twarzach moich rozmówczyń, że są zażenowane, zdziwione i automatycznie dębieją jak widzą to w jaki sposób staram się do nich cokolwiek powiedzieć? przecież one z góry widzą, że jestem kalekom. Kobieta nie chce mieć za kolegę kogoś kto z trudnością mówi i komu trzeba co chwile coś powtórzyć, przecież taki człowiek kompletnie można rzec przeszkadza w życiu danej kobiety.

To siedź sobie dalej na dupie i narzekaj jaki ty biedny jesteś....

Jurek Owsiak już się nie jąka
Można? Można!

Nigdy
Ja nie jestem na wszystko na NIE, to po prostu niechęć dziewczyn do mnie sprawia, że czasami mogę mieć takie nastawienie do wszystkiego
Można powiedzieć, że mam ten problem od urodzenia, co jak co ale rodzice o wszystko zadbali przed w trakcie jak i po tym kiedy to stałem się niedosłyszący. a to co napisałaś o tych randkach i pocałunkach, szczerze mówiąc w ogóle o tym nie myśle, ja chciałbym mieć tylko koleżankę, z którą mógłbym przykładowo wyjść chociaż raz w miesiącu gdzieś na spacer pogadać i to wszystko a ona już by mogła mieć tam swojego chłopaka z którym przeżywałaby te rzeczy co napisałaś. Moim marzeniem jest mieć właśnie znajomą, która nie będzie miała mega zdziwionej miny kiedy zacznę do niej cokolwiek mówić. Przeżyłem 2 dekady i jestem na etapie poznawania się z płcią przeciwną dlatego moje marzenia ograniczają się pod tym względem tylko do posiadania zwykłej znajomej w rzeczywistości.
To już nie chodzi o to czy mają do mnie empatię czy nie... po prostu w rozmowie z nimi widzę jak zaczynają być zakłopotane, nie odpowiadają mi normalnie tylko tak jakbym był mocno upośledzony i myślą że tylko w taki sposób cokolwiek zrozumiem a wtedy to już jestem bardzo zdołowany. Np. dziewczyna która z kolegom ze studiów normalnie rozmawia śmieją się razem, za 5 minut wchodzi w konwersację ze mną i mówi do mnie kwestie typu "ahaaaa nooooooo doooobbbbrrzzeeeeeee" i tak pomalutku albo z pogardą jakąś
Mogę też zawsze mówić do kobiet "cześć" ale jak widzę w jaki sposób mi odpowiadają z żalem to nie wiem .

bbasia
"To siedź sobie dalej na dupie i narzekaj jaki ty biedny jesteś...." to co ja mam jeszcze zrobić? noszę aparat kilkanaście lat, codziennie się z nim bujam żebym mógł lepiej słyszeć, chodziłem latami do psychologów, specjalistów, terapeutów, jezdzilem na badania, leki, ba! miałem nawet operacje żeby coś mi się polepszyło... a dziewczyny dalej mnie unikają jak ognia, to co ja mam jeszcze zrobić? wystrzelić się w kosmos??

Olinka
Ja staram się podchodzić do mojej wady wymowy normalnie, bez tzw. spinania się ale to nic nie daje, bo widzę po ludziach jak strzelają oczami po ścianach gdy do nich cokolwiek mówię. Dla mnie to może nie jest jakaś bariera której nie mógłbym przeskoczyć, zaś dla innych ludzi już tak.
Zadałem pytanie wcześniej LunaPark czy mogłaby zaprosić taką osobę jak ja na obiad i nie byłoby problemu, ale jak już się zapytałem czy mogłaby mieć takiego faceta z wadą słuchu i wymowy z którym by weszła do swojej grupki najbliższych znajomych to już nie dostałem odpowiedzi, dlatego pewne że odpowiedz bylaby zbyt brutalna.

"ale co gdybyś była z taką osobą wśród swoich znajomych a oni by wiedzieli np. że to Twój facet? Serio w ogóle nie byłoby Tobie wstyd albo głupio gdyby przed Twoimi znajomymi stanął taki jąkała? stoisz z takim gościem w gronie znajomych a on nie potrafi się wysłowić, byłoby to normalne? a co np. gdybyś musiała z takim kimś przebyć w dużym gronie rodzinnym (np. wesele, święta) i wszyscy by wiedzieli, że jesteś razem z takim cofniętym człowieczkiem?"

a Ty mogłabyś mieć takiego faceta? w ogóle jakakolwiek z Was mogłaby mieć takiego faceta z którym poszłaby do grona swoich znajomych a on nie umiałby się wysłowić? jakby się jąkął i zacinał dosyć mocno? zaznaczam, ze ten facet CHCIAŁBY tam pójść do tych znajomych i nie miałby bariery psychicznej, chcielibyscie z kims takim byc?

Basia1973
Dlaczego syn nie chce zakładac aparatów? to jest w miare ciekawe dla mnie bo powodów może być wiele, aparat może być zle przystosowany do ucha przez co będzie bardzo niewygodny, aparat może być zle wyregulowany i dzwieki mogą być słabej jakości, czy może syn się wstydzi nosić aparaty? albo nie nosi "BO NIE"? ja trochę się mu nie dziwie, że nie chce nosić, sam bym nie nosił ale gdybym ja nie miał aparatu na sobie to np. na uczelni byłbym kompletnie wyłączony od rzeczywistości.
Piszę "ładnie" bo w dzieciństwie mnóstwo czasu spędziłem u specjalistów dzięki którym wyleczono mnie z m.in. dyslekcji itp. zresztą ja bardzo często korzystam ze słownika, gdyby nie specjaliści i słownik to nie pisałbym już tak "ładnie"
Pozwolisz, że zapytam jeszcze tylko o jedną rzecz, jakie relacje Pani syn ma z kobietami? takie same jak w moim przypadku, czyli kompletnie nic czy może ma/miał jakąś dziewczynę/koleżankę? bo z tego co czytam to wszyscy niedosłyszący mają rodziny i dzieci a tylko ja jestem jakiś wyobcowany

Nie przeczę, temat nie jest prosty, a odpowiedź jednoznaczna, ale na pewno jąkanie się czy jakakolwiek wada tego rodzaju nie przekreśla w moich oczach człowieka, który jest wartościowy. Co prawda wszyscy chyba zdajemy sobie sprawę, że aby stworzyć z kimś związek trzeba czegoś więcej niż oczekuje się od znajomych, a nawet przyjaciół, ale jednocześnie dojrzałość i doświadczenie życiowe pozwalają mi na niektóre kwestie spojrzeć zupełnie inaczej niż nawet kilka, kilkanaście lat temu. Dziś wiem, że są takie wartości, których drobne ułomności czy wady nie są w stanie przyćmić. Jeśli więc ktoś byłby świetnym człowiekiem, partnerem, na którego zawsze mogłabym liczyć, doskonałym kompanem w trudach codzienności, a przy tym łączyłoby nas coś, co nazywam porozumieniem dusz, to tak, mogłabym z kimś takim być, a przy tym zupełnie nie interesowałaby mnie opinia otoczenia.

Jako przykład podałeś sytuację, kiedy ktoś wstydzi się swojego partnera przed znajomymi - przynajmniej tak to zrozumiałam. Możesz wierzyć lub nie, ale nigdy nie miałam z czymś takim problemu. Zresztą  mam wielu znajomych, którzy wiążą się z partnerami, co do których ktoś inny mógłby zastanawiać się co on/ona w nim/niej widzi, ale na dobrą sprawę, jeśli tym ludziom jest ze sobą dobrze i czują się razem szczęśliwi, to jakie to powinno mieć znaczenie? Moim zdaniem żadne. Niemniej do tego też trzeba dojrzeć.
Każdy z nas powinien kierować się swoim własnym dobrem, a jeśli drobne wady partnera powodują, że otoczenie ocenia go przez ich pryzmat lub - co gorsza - zostaje z tego powodu zepchnięty na margines, to może warto zastanowić się nad weryfikacją takich znajomości? <pytanie retoryczne>

Regulamin Forum Netkobiety.pl - koniecznie przeczytaj  
Dzieląc się swoją opinią zawsze pamiętaj, że po drugiej stronie siedzi drugi człowiek. Hejt może ranić!

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz."

bbasia
Tak, w sumie jedyną motywacją do tego by pójsć do specjalisty jest to aby dziewczyny mnie nie unikały, jeżeli mam kolegę którego znam kilkanaście lat i jesteśmy dobrymi kumplami to po co mam iść na terapie by przestać się jąkać skoro i tak dogadujemy się dosłownie jak bracia?
Wiesz nie wiem jak to u Ciebie wygląda ale tylko wyobraz sobie jakby np. Twoje życie wyglądało gdybyś się tak jąkała i zacinała przez co faceci by w ogóle się z Tobą nie zadawali i co fajnie? właśnie że nie, pewnie chciałabyś to zmienić a jedną z głównych motywacji do zmiany byłoby właśnie to aby faceci nie uciekali od Ciebie.

Olinka
Dziękuję, że jak narazie jedyna odważyłaś się odpowiedzieć na moje pytanie Czyli rozumiem w 100% że mogłabyć np. się związać z kimś takim kto by się jąkął i zacinał niemiłosiernie?
Piszesz też, że jest to mniej więcej zasługa Twojego doświadczenia życiowego, że teraz mając ponad 40 lat mogłabyś się związać z taką osobą ale tak szczerze jakbyś miała 20 lat to chciałabyś z kimś takim być? Czyli wychodzi na to, że muszę czekać jeszcze ok. 20 lat zanim będę mógł wejść z kobietą w relacje koleżeńskie
P.S. bardzo często jak ktoś mówi "jakim cudem on/ona z nim/nią jest, co on/ona w nim/niej widzi?" to chodzi tutaj w 90% o wygląd a mało kiedy ktoś sobie myśli "jakim cudem ona z nim jest skoro ten gościu tak się jąka" a to dlatego, że kobiety raczej nie chcą mieć takiego zacinaka

Nigdy
Problem też polega na tym, że ja ciągle chodzę z twarzą jakbym miał zrobioną z kamienia po prostu "dobija" mnie świadomość mojego bytu dlatego tak to wygląda. Ciężko mi się tak po prostu uśmiechnąć do drugiego człowieka, potrzebuje jakiegoś kawału albo dobrego tematu, nie potrafię tak do kogoś podejść i się uśmiechnąć, nawet jak się z kimś witam to morde mam jak generał na paradzie wojskowej.
Jak ja mam więcej czasu spędzać ze znajomymi? rozumiem z 1 osobą, wtedy nie mam problemu z komunikacją, ale jak się pojawiają już 2 lub więcej to wtedy dla mnie jest za głośno i nie potrafię w ogóle włączyć się w rozmowe, jest za głośno jak na moją ułomnosć. No i jak miałbym mieć ten dystans do mojego zacinania się? jak mam obrócić w żart morderczą walkę z wypowiedzeniem 2 zdań?

Jak Cię widzą tak Cię piszą, znasz to?:). Spróbuj jeszcze wybrać się do psychologa czy logopedy,popracuj nad pewnością siebie. Wiem, że jest Ci ciężko ale musisz
zacząć działać, małymi kroczkami, cokolwiek.

Zdarzało się tak, że w pokoju było kilka osób, grała mużyka i ten nasz kolega miał pewnie problemy z wyłapaniem sensu rozmowy. Siedział, nie odzywał się prawie wcale ( podobno słuchał muzyki:)) ale najważniejsze ( i dla nas i dla niego) było to, że BYŁ z nami...

Ty jesteś bardzo zamknięty w tym swoim świecie, niby chcesz coś zmienić ale zasze masz jakieś ale. Cudu nie będzie, jeżeli chcesz zmian musisz je sam wypracować. Pokombinuj:)

Dziiizyys...jak grochem o ścianę:)

Praca nad sobą, nad wymową, z logopedą, z psychologiem, przełamywanie własnych lęków, otwarcie na świat, uśmiech...małymi krokami.
Pierwszy krok już zrobiłeś:) zdajesz sobie sprawę z problemu i chcesz coś zmienić. Wszystko w Twoich rękach albo raczej głowie;).

To forum jest super ale nie dostaniesz tutaj gotowego rozwiązania, niestety. Sam będziesz musiał wszystko ogarnąć, na miarę własnych możliwości. Mam nadzieję, że zaczniesz coś działać... Fajny jesteś, (tak mi się wydaje )  a zamiast tego ludzie widzą ''generała'';-D. Szkoda.

Nigdy
No widzisz, grochem o ścianę bo jak już wspominałem wcześniej, czasami trzeba mi coś powtórzyć nawet kilka razy Jak już wspominałem wcześniej lepiej mi się rozmawia z osobami które znam np. kilka lat, wtedy wada wymowy z mojej strony jest mniejsza niż jakbym miał rozmawiać z jakąś osobą pierwszy raz w życiu. Tak więc myślę, że na początek po prostu będę starał się nawiązywać rozmowy z osobami które znam słabo. Ostatnio udało mi się nawet zaczepić kolesia na ulicy by zapytać się go o adres
Zresztą ostatnio dużo miałem krótkich kontaktów z nieznajomymi więc trochę lepiej jest ze mną z komunikacją niż to było kilka miesięcy temu. No i postaram się też cześciej uśmiechać... ale nie wiem czy sztuczny uśmiech jest lepszy od ponurej gęby

Rosomak
Witam, no to mamy już kolejnego niedosłyszącego na naszym forum Przeczytałem oba Twoje tematy wcześniej i stwierdzam, że z Tobą nie było tak zle jak jest ze mną teraz. Ty w moim wieku mogłeś normalnie iść do pracy, pracować z ludzmi normalnie rozmawiając, ba! byłeś nawet w stanie wejść w związek z kobietą gdzie ja jestem na etapie uczenia się w ogóle rozmawiać z płcią piękną.
Ogólnie jak się czyta wasze wypowiedzi to często znacie kogoś kto słabo słyszy i ma żone dzieci... u mnie chyba "coś" brakuje skoro jestem takim wyodrębnionym beznadziejnym przypadkiem
P.S. Ja często mówię "szkoda, że nie jestem całkowicie głuchy bo nie musiałbym słuchać tego pi3rd0lenia" a Ty sie nie załamuj bo jesteś na bardzo dobrej drodze do sukcesu.

I takie jest właśnie polskie podejście do niepełnosprawnych.
Niestety!
W bardziej cywilizowanych krajach jest normalne podejście
do niepełnosprawnych a u nas traktuje się jak ludzi drugiej kategorii.

Moja dziewczyna nosi aparat i też ma problemy takie, jak Ty. Powiem Ci szczerze, że lubię w niej to, że jest niezwykła właśnie dzięki temu. Tak, jak napisałeś, ma problemy z wymową, choć się nie jąka, nie zawsze wie, co powiedzieć, bo określa mowę, jako język dla niej troszke obcy. Widzisz, wszystko zależy, na kogo trafisz. Wielu ludzi jest gotowych to zaakceptować i nawet pójść o krok dalej i np. nauczyć się migać, czy mówić tak, by było to zrozumiałe. Ona patrzy mi na usta, czyta z ich ruchu słowa, których nie rozumie, gdy mówię, a mówić nauczyłem się tak, by mnie dość dobrze rozumiała. Mamy swoje kody na ulicy, bo tam jest głośno i trudno coś usłyszeć, dlatego używam prostych słów, by wiedziała, co chcę powiedzieć.
Tak, przed jej poznaniem, tak, jak każdy praktycznie, myślałem, że ludzie niesłyszący po założeniu aparatu słyszą, jak my. Tak nie jest, jednak da się znaleźć kogoś, dla kogo nie będzie to przeszkoda. Trudno jest, jak nie można się w ogóle porozumieć. Zawsze możesz poszukać kogoś online. Tutaj będzie Ci łatwiej pokazać to, kim jesteś w środku. Tak moja dziewczyna poznała mnie. Była zrezygnowana, bo nikt nie chciał zaakceptować jej "odmienności", a tu proszę.

Sama jestem osobą niedosłyszącą i DOSKONALE cię rozumiem. W moim przypadku wygląda to tak, że przez 18 lat zapieprzałam z nauką poprawnej mowy i dziś to już mało kto się zorientuje, że jestem głucha jak pień : ) Mam faceta już od 7 lat, także gdzieś jest ta dziewczyna która nie będzie zwracała uwagi na twój niedosłuch i ba będzie nawet powtarzała cierpliwie to samo ileś tam razy,żebyś usłyszał Także głowa do góry !

Dziękuję wam bardzo za te wszystkie wypowiedzi, z chęcią odpowiedział bym na wszystkie ale coś mi się stało z urządzeniem mobilnym i mi często znika tekst który konstruuje dlatego odpisze krótko.
Dużo z was pisało, że zna kogoś z niedosłuchem kto spokojnie ma dziewczynę, żonę itp. Widocznie w takim razie to musi być coś ze mną nie tak skoro mi się nie udaje.

Nie ma co się w kółko uzalać nad sobą, stwierdziłem, że muszę rozpocząć jakieś zmiany w swoim życiu. Nie chce się obudzić w wieku np. 50 lat z problemami które rozwiązuje się gdy człowiek ma po 20 lat. Ciągłe pisanie z mojej strony nic nie zmieni. Dlatego postanowiłem, że będę ćwiczył aby nabrać pewności siebie oraz zrobię coś z tą moją wymową na sam start staram się więcej mówić, może to mi jakoś pomoże.

Co do tej dyskryminacji to nigdy nie miałem sytuacji typu "tego pana nie obsługujemy". Tylko kobiety często nie traktują mnie nawet jako materiału na kolegę. Przez to chodzę smutny ale i do tego można się przyzwyczaić

Witaj! Uważam, że problem leży w introwertycznym charakterze, a niedosłyszenie i jąkanie go wzmaga. Jąkanie się leczy.  Niedosłyszenie może kwalifikuje się do noszenia  aparatu, a jeśli nie, to tym lepiej. Ignorowanie dziewczyn  nie pomoże, wręcz przeciwnie.Nikt nie jest jasnowidzem i nie wie, dlaczego kogoś ignorujesz.  Na początek  na twoim miejscu uprzedziłabym, że  mogę  nie słyszeć pytania, żeby nie wyjść na gbura. Jeśli świat niedosłyszących jest ci bliższy, to może faktycznie poszukaj kogoś w nim.