Syndrom Piotrusia Pana - Netkobiety.pl

Na jeża kolczastego Mój facet jest jedynakiem (miał brata, ale takiego dalszego, można powiedzieć, którego nawet nie znał) i od 8 roku życia był wychowywany przez matkę po śmierci ojca. Można powiedzieć, że niektóre z tych wyżej przez Ciebie wymienionych "objawów" mój B. wykazuje Kilka jednak to zupełne jego przeciwieństwo, więc stwierdzam, że mój mężczyzna to taki pół-Piotruś Pan. Mam nadzieję, że za parę lat (a ma już 33), nie przerodzi się to w coś gorszego...

U mnie podobieństwa są również tylko częściowe. Mój mężczyzna także jest wykształcony (Inżynier Ochrony Środowiska), kulturalny, ze skłonnościami do niepoprawnego romantyzmu , ale momentami wyczuwam u niego brak zdolności do podejmowania ważnych decyzji, czasami, a nawet, ekhm, prawie zawsze, jest niezorganizowany. Martwi mnie też ten egocentryzm, bo mój B. jest egoistą i egocentrykiem, i to można powiedzieć, dość konkretnym. Nie zgadza się to uciekanie od kobiet, które go kochają; on ciągnie do swojej mamy (momentami aż za bardzo, coś a la Synek Mamusi, ale o bardzo łagodnym znaczeniu), ciągnie do mnie (lepi się jak rzep, łaknie pieszczot jak zwierzak), mój facet nie znosi sportów ekstremalnych (w ogóle sportu, o czym świadczy jego dość misiakowata postura ;>), no i nie traktuje powierzchownie związku. Jeśli chodzi o to ostatnie, bardzo się angażuje, okazuje uczucia, wyznaje miłość. Fakt faktem, raczej nie snuje planów na przyszłość w typie: "kochanie, a jak będziemy mieć dziecko, to zrobię to i to" i to jest ta jedyna, świadcząca o jego kandydaturze na Piotrusia Pana cecha. Po prostu brak u niego tej pełnej gotowości na przyszłość. Lubi sporo czasu spędzać przed komputerem, grać w gry, ale nie mam mu tego za złe, bo sama wykazuję uzależnienie od tychże ;> Gdzieś tam jednak podświadomie czuję, że każdy facet ma coś z tego Piotrusia Pana. Całokształt tego syndromu nie wygląda ciekawie, ale gdy w dojrzałym facecie jest coś z chłopca, to normalny objaw i całkiem, można powiedzieć, uroczy

Boże, jakbym czytała o swym byłym mężu, wszystko pasuje, tylko się sportami ekstremalnymi nie interesował. Ale egoista, zmienny, uciekający od odpowiedzialności - jak najbradziej. A do tego porywczy. Ślubu nie chciał, w końcu jakimś cudem łaksawie zgodził się na ślub. Dzieci nie chciał i nie zgodził się nawet wtedy, kiedy lekarz powiedział mi, że teraz albo nigdy (leczę się od kilku lat). Skrajna niedojrzałość, strach przed odpowiedzialnością i brak jakiegokolwiek zaangazowania.

o kurcze, syndromy pasują świetnie do mojego byłego faceta...;/

Wróżka, ja myślę, że w tej lepszej sytuacji to jesteś Ty, bo za niego nie wyszłaś. Ja natomiast mam na koncie 2 lata nieudanego małżeństwa, a to dopiero zostawia traumę i ciągnie się za człowiekiem jak, za przeproszeniem, smród za trupem

Jeszcze przez tego człowieka mi się depresja przyplątała, bo skutecznie zabił we mnie poczucie własnej wartości.

Na wszystko potrzeba czasu, na pozbieranie się po takim toksycznym związku też. Ja na szczęście czuję sie już o niebo lepiej, choć jeszcze 2 lata temu czułam, jak mi umiera dusza...

Życie to ciągle sobie układam. Rozwód dostałam dopiero dwa tygodnie temu, na szczęście bezproblemowo. Pan Piotruś obecnie "uszczęśliwia" nową panią, więc mu zależało
Z depresji wyszłam dzięki lekom (czynią cuda - nie rozpamiętywałam po nich przeszłości, miałam czysty, jasny umysł, mogłam się skupić na dniu dzisiejszym wyłącznie) i terapii.
Jestem ze wspaniałym facetem - w moim wieku, a jakże dojrzałym. Zupełne przeciwieństwo PP.

A z duszą... ciągle jeszcze łapię się na nawykach z tamtego związku, boję się odezwać w większym towarzystwie, raz po raz przelatują mi przez głowę myśli, że jestem beznadziejna, nic nie warta... Ale walczę z tym. Dużo czytam na temat toksycznych związków, ostatnio książkę Susan Forward "Szantaż emocjonalny". Dzięki temu jestem świadoma tego, jak mnie potraktował, co mi zrobił i potrafię się temu przeciwstawić.
No i mój mężczyzna, jest takim psychologiem-amatorem, bardzo mnie wspierał przez cały czas czekania na rozwód i wspiera mnie nadal. Gdyby nie on i kilkoro prawdziwych przyjaciół... Wiem jedno, sama bym sobie z tym nie pradziła.

Od pewnego czasu "nadrabiam zaległości" w robieniu "dobrze" swojej duszy, psychice. Mam swoje pasje, hobby, staram się poświęcać im wolne chwile, piszę afirmacje. To mi bardzo pomaga.

Gdzieś słyszałam albo czytałam ,że facet rozwija się do 4 roku życia a potem to już tylko rośnie !!!!

To śmieszne ale chyba prawdziwe !!!!!

hehe taaa jakbym czytała charakterystykę swojego byłego...
Właśnie mija rok od naszego rozstania wiec przychodzi czas na refleksje - podsumowanie - jak mis ie zyje bez niego? 
a całkiem dobrze... choc czasem nachodzi mnie tęsknota....wtedy szybko sie otrząsam bo przecież ine był mnie wart bo przecież on nie potrafił mnie kochac i docenic co dla niego robię....

Większość z was mówi tu o byłych facetach. A co,jesli jest to mój aktualny?:] Mieliśmy wzloty i upadki,ale teraz jestem już bez siły. Kocham go i jakoś nie potrafie sobie wyobrazić życia bez niego.(czytałam książke ,,Syndrom Piotrusia Pana. O mężczyznach,którzy nigdy nie dorastają"i w pewnym stopniu wpisuję się w rolę Wendy...)Ale odkąd zmieniam się,nie jestem uległa i wiecznie ''głaszcząca po główce",za to stawiam warunki i wymagam od niego,sytuacja jest nie do zniesienia. Tak jest wielu wspominanych przez was facetów, jest nieodpowiedzialnym egoistą i ciągle musi byc po jego myśli. Wiem,ze to zabrzmi naiwnie,ale nie zostawiam go w nadziei,że sie zmieni,co często mi obiecuje;p Nie wierzylabym mu,gdyby nie to,że naprawdę niektóre swoje wady zniwelował czy nawet całkiem zlikwidował. Jak myslicie,dobrze robię?:)

Mój były partner ma syndrom Piotrusia Pana,  dalej jest taki sam i nic nie wskazuje na to żeby się zmienił.

Boże... zdołowałam się tym wątkiem;/. Mój facet ma ten syndrom i spodziewałam się że to się jakoś leczy:(. Pokłóciliśmy się dziś o rzeczy, które mniej więcej wynikają z jego charakteru i żeby zapomnieć o wszystkim co złe postanowiłam posiedzieć trochę na forum i się odstresować, ale ten wątek mnie załamał;(. Nie ma dla mnie żadnej nadziei... ;(;(;(

Przez 6 lat wydawało mi się, że coś się w końcu odmieni. Teraz tylko mogę pluć sobie w brodę, że straciłam tyle czasu... Facet, z którym byłam był na tyle zatwardziałym, twardogłowym i egoistycznym Piotrusiem Panem, że zupełnie nie liczył się z tym, że marnuje mi czas. Wydaje mi się chociaż, że dość dużo facetów z tym syndromem właśnie na tym polega. Nie wiem tylko, czy "polega" również na oszukiwaniu. Bo mój facet potrafił patrząc mi w oczy przysięgać bez mrugnięcia okiem (jak żmija), żebym mu zaufała (chodziło o to, że miał również erotyczne zapędy i o to ciągle darliśmy koty - każdą dziewczynę niejednokrotnie w mojej obecności musiał dotknąć, objąć, prowadził rozmowy telefoniczne i wysyłał na okrągło sms ze swoimi jakimiś koleżankami, w trakcie których słowa "skarbie", "rybko", "kochanie" było na porządku dziennym, randki przez internet itp. itd. I nie widział w tym nic złego). Cały czas zapewniał, że kocha, że wiąże ze mną przyszłośc, już miał imiona wybrane dla przyszłych dzieci, przepraszał, w ramach przeprosin gotował obiady, sprzątał, kupował słodycze, prezenty... A potem znowu to samo. zatwardziały egoista, chłodny, wyrachowany. Ślub przekładał z roku na rok ciągle tłumacząc się, że coś-tam (bardzo często, że ktoś z rodziny ma już ślub albo komunię i on nie chce narażać rodziny na dodatkowe koszty związane z prezentami...). Zapewniał, że on jest moim oparciem. W koncu rzygłam już tym wszystkim zmęczona i poszłam swoją własną drogą. Do takich ludzi nie dociera, że ranią swoją bezwzględnością. Rzeczywiście, muszę przyznać, że był od małego do teraz (31 lat) "głaskany" przez kobiety w rodzinie, a potem także poza nią, które miały to do siebie, że uważały, że jest krzywdzony przeze mnie nie wiadomo z jakich powodów, że chudnie (też przeze mnie), stawały w jego obronie jeśli nie spodobało im się, co do niego powiedziałam, wtrącały się do wspólnego życia. A on wtedy kwitł. W połączeniu z narcyzmem i kobieciarstwem, syndrom Piotrusia Pana to naprawdę ciężka do strawienia kwestia. Przez cały czas miałam wrażenie, że tak naprawdę jestem dla niego tylko po to, żeby mógł pokazać, że może kogoś mieć, albo żeby miał do kogo gębę otworzyć i nie musiał poszukiwać za każdym razem kogoś do łóżka... Czyli dla jego wygody. Tak jak wszystko inne.

Nie wiem czy ktoś to jeszcze przeczyta... Jestem kobietą mam tylko 20 lat i mam taki właśnie problem. Nie mogę sobie z nim poradzić.
Skrzywdziłam całą masę ludzi. Kiedy z kimś gadam zauważyłam ze zawsze rozmowa jest na mój temat. A jak zacznie się rozmowa o drugiej osobie to nie jestem zainteresowana i zmieniam temat:( Uwielbiam sporty ekstremalne.  Cały czas mam mało wrażeń. Kiedy mój były (był o 6 lat starszy) mówił o dzieciach mówiłam mu ze jestem za młoda że chce robić karierę w wojsku a potem mogę mieć dzieci. Choć kiedy się nad tym dłużej zastanowię to boje się tego panicznie bo wiem że będę złą matką. Unikam odpowiedzialności i pracy. Szukam sposobów na łatwy zarobek albo żeby mieć coś za darmo. Cały czas muszę się dobrze czuć. Kiedy coś sobie ubzduram to muszę to mieć inaczej cały świat jest do bani i kłócę się z najbliższymi. Wyżywam się na nich jak ostatnia kretynka. Mam więcej ambicji niż rozumu. Dużo zaczynam nic nigdy nie kończę i tak samo nie dotrzymuję słowa. A kiedy po prostu czegoś mi się nie chce wymiguje się jak tylko się da co jest okropnie żałosne. Do tego wszystkiego od prawie roku jestem niesamowicie aseksualna. Nie mam pojęcia dlaczego. Nigdy wcześniej nie miałam takich problemów. A to skreśla mnie w każdym związku. Jakby tego było mało zostałam zgwałcona. Pewnie wiele z was pomyśli ze stąd ten mój zupełny brak ochoty na seks, ale te problemy zaczęły się dużo wcześniej. Choć ta sytuacja sprawiła że jest jeszcze gorzej bo brzydzę się seksem.  Ogólnie jest do bani. Mam wszystko czego chce i jeszcze mam mało. Nie pisze tu dlatego ze proszę o rade. Po prostu.... chyba tutaj też odzywa się ten nędzny syndrom:/ Chyba chce żeby wszyscy mi współczuli. Ludziom z tym syndromem nie należy chyba ufać.... ja sama sobie nie jestem w stanie zaufać...

Witam.

Tak sobie czytam o tym syndromie Piotrusia Pana i wychodzi na to że to mam (najbardziej pasuje). Może nie mam potrzeby ekstremalnych przeżyć w postaci sportów ekstremalnych ale reszta jak by pasowała. Snułem różne podejrzenia że może jakaś fobia społeczna (której też jednoznacznie nie wykluczam) czy może cechy charakteru melancholika perfekcyjnego. Różne rzeczy czytałem bo chce zrozumieć o co ze mną chodzi i jak mi to będzie przeszkadzać w zyciu - w sensie co moge a co nie żeby nie zepsuc sobie zycia i nie zranić innych.

Co z tego że jestem świadomy że coś ze mną nie tak, jak w dalszym ciągu powielam ten schemat działania. Mam dziewczyne jesteśmy ze sobą 5 lat prawie i ona dużo mi swojego czasu odpuszczała jeżeli chodzi o moje zachowanie ale ostatnio (tak z pół roku temu) postanowiła zmienić podejście no i pojawiły sie problemy o których mowa powyżej.

Cykam odpowiedzialności, jestem zapatrzony w siebie, zresztą ten post jest tylko i wyłącznie o mnie. Szukam odpowiedzi w internecie, co zrobić, jak sobie z tym poradzić. I z tego co czytam g moge zrobić bo to jest jakoś niby odgórnie determinowane. Czyli reasumując: taki jestem i pozamiatane. Czytałem różne rzeczy od inteligencji emocjonalnej przez jakieś poradniki jak wyłączyć automatyczne negatywne myślenie ale to nie wiele daje. A na terapie to mnie raczej nie stać.

Sama świadomość że coś jest nie tak tez nie wystarczy. Czy jest ktoś kto z tego wyszedł lub pomógł komuś lub widział albo zna kogoś kto sie tego pozbył?

(nawet nie wiecie jak to człowieka nie tyle dolinuje co wkurza...)

Pozdro

No cóż, ja mam oświadczenie 17 lat w związku (15 lat małżeństawa) z Piotrusiem Panem, z którym właśnie postanowiłam się rozwieść, bo nie widzę szans na jego uzdrowienie...

Myślę, że ludzie z tym syndromem się nie zmieniają, bo życie które prowadzą bardzo im odpowiada:(

Wiem, że jest mała nadzieja na wyzdrowienie tzn. muszą przeżyć jakąś traumę, która spowoduje zmianę podejścia do życia i pozwoli im w końcu dorosnąć.

Ciężkie jest życie z Piotrusiem Panem, oj ciężkie:(

Unikać tematu to może w rozmowach z koleżanką, a nie z kobietą swojego życia. Jak się rozmawia poważnie, zakładam, że oboje z rozmówców są dojrzałymi emocjonalnie osobami, to nie ma czegoś takiego, że nie mówi się czegoś, bo się nie chce robić przykrości. Wiesz co bym zrobiła z facetem, który by tak zrobił? Kopa w d*** i won z mojego życia. Niedojrzalców nie potrzebujemy.

ja obecnie jestem w takim stanie :( możemy porozmawiać o tym? moje gg to 16141078
pozdrawiam

Ja właśnie dzisiaj odkryłam, że mój facet to Piotruś Pan, ale taki nie na 100%. Nie wiem, czy mogę go w ogóle nazwać moim, bo z nim zerwałam, ale postanowiliśmy spróbować ponownie. Trochę się licytowałyście tutaj, która z Was miała gorzej, która lepiej.. Wyobraźcie sobie związek obsesyjnie kochającej kobiety z Piotrusiem Panem.. Byłam naprawdę bardzo nieszczęśliwa, a wiem, że miłość między nami jest wielka. Ale po prostu chyba nie potrafimy pogodzić swoich charakterów. Ja potrzebuję ciągłego zaangażowania, poświęcenia, dbania o mnie, potrzebuję dużo czułości i zainteresowania. A On.. chodził na imprezy, po których wracał następnego dnia, nie informując nikogo gdzie i z kim będzie. Na spotkaniach, w klubach, czułam się zawsze przez niego ignorowana.. Nawet gdy był ze mną umówiony, potrafił pójść na piwo z kolegami, których przypadkiem spotkał.. Nie potrafił mnie słuchać, ale gdy któryś/któraś z jego przyjaciół potrzebował pomocy, mógł do niego wyjechać nawet w środku nocy.. Miał bardzo wymagającą pracę, i rzadko bywał w domu, ale gdy już był - to zamiast spędzić ten czas ze mną, wolał siedzieć przed komputerem... Ja nieustannie robiłam awantury, krzyczałam, krytykowałam, płakałam, że nie dostaję od niego miłości. Kilka razy z nim "zrywałam", ale zaraz do siebie wracaliśmy. Kontrolowałam go, sprawdzałam maile, komórkę - ciągle go o coś podejrzewałam. Żebym się nie denerwowała, często mnie oszukiwał, okłamywał gdzie był, co robił.. Nie potrafiliśmy sobie poradzić..  Teraz chcemy spróbować, ja byłam już u psychiatry, dostałam leki, zamierzam iść na terapię do psychologa, on też wyraża taką chęć i obiecuje zmiany...ale...ja już takie obiecanki słyszałam wielokrotnie.. i nic się nie zmieniało.. Nie wiem, co powinnam zrobić.. Rozum podpowiada mi, że ten związek nie ma szans. A serce co innego. Nie mam siły powiedzieć "nie, nie chcę".. Nie chcę być samotna. Ja też mam dużo wad, jestem toksyczna, wymagająca, ciągle krytykuję - a on te wady akceptuje, wiem, że mnie kocha... Nie wiem, czy w kolejnym związku nie będzie tak samo - bo się okaże, że zawsze chcę tego, co nieosiągalne.. Myślicie, że może być z nami lepiej?

Ja się spotkałam z taką osobą i kilka tygodni temu się rozstaliśmy...teraz bardzo cierpię..;(
Długo nie zdawałam sobie sprawy z tego że to tego typu człowiek. Wciąż próbowałam go rozgryźć, zrozumieć co robię źle...  Uświadomiły mnie przyjaciółki a dziś więcej na ten temat przeczytałam na naszym forum i muszę powiedzieć że 90% to prawda. Mój były chłopak to osoba bardzo poukładana, dobrze wychowana, kulturalny, inteligentny, przystojny, czuły, aktywny, towarzyski, ceni siebie i podkreśla swoją wysoką wartość bez skrępowania. Lubi sporty extremalne jak jazda na motorze szczególnie w trudnym terenie, snowboard, szybka jazda samochodem itd. ale jak ja zaczęłam oczekiwac aby poświęcał mi więcej czasu, dałam mu do zrozumienia że go pokochałam to umiejętnie się wymiksował z tej znajomości i dla mnie skończyło się to dość przykro..;/ tym bardziej że ja jestem stabilna w uczuciach i bardzo oddana. Marzę o rodzinie i na prawdę myślałam że założe ją z tą osobą..pomyliłam się...ewentualnie może jeszcze się zmieni i za jakis czas sie nam uda... ja o tej miłości długo jeszcze nie zapomnę...

Dziewczyny uważajcie na syndrom Piotrusia Pana. Naprawdę, miejcie oczy i uszy szeroko otwarte. Nie pozwólcie długo się zwodzić tylko uciekajcie jak najszybciej. Mi się udało dopiero po 7 latach. Nie mogę powiedzieć, że to stracony czas, ale teraz mam tę świadomość, że mogłam dużo wcześniej podjąć swoje decyzje.

Z Piotrusiem Panem nie czeka Was nic konkretnego. Zapomnijcie o rodzinie, zapomnijcie o planach, o stabilizacji, o spokoju ducha - zapomnijcie o sobie. Piotruś Pan nastawiony jest na siebie, na swoje potrzeby, na swoje uczucia, na swoje lęki, na swoje radości. Oczywiście przez pierwsze lata jest fantastycznie - jest wylewny w swoich uczuciach w stosunku do kobiety, zaskakuje ją różnymi akcjami, jest nieprzewidywalny, zaskakujący, spontaniczny. Do tego jest bardzo inteligentny, uroczy, dusza towarzystwa, spełnia się zawodowo i realizuje swoje wszelkie pasje, a przy tych wszystkich wspaniałych cechach nie ma żadnych nałogów.

Po swoim doświadczeniu bycia z Piotrusiem Panem doszłam do wniosku, dlaczego tak bardzo Oni realizują się w pracy i realizują swoje pasje. Piotruś Pan całkowicie poświęca się pracy i swojemu hobby. Nawet brak zapłaty za ciężką pracę nie jest dla Nich przeszkodą, żeby poświęcić się jej całkowicie. Dlaczego? Wydaje mi się, że dlatego, że praca pozwala im zaspokajać swojego "narcyza", nasyca jego ego. Wszyscy są pod wrażeniem jego poświęcenia, jego bardzo dobrej pracy, doceniają go jako człowieka, jako pracownika, jako kolegę, doceniają jego pracę, jego trud - a do tego jest przecież zabawny i nigdy zmęczony - a z drugiej strony - przecież poświęcenie się tej pracy pozwala uciekać od problemów dnia codziennego. Im więcej czasu będę pochłonięty pracą tym mniej będę miał na podejmowanie ważnych decyzji, podejmowania działań z drugą osobą.

Piotruś Pan nigdy nie dorośnie. Choćby się waliło, paliło - wydaje mi się, że to ponad ich możliwości zarówno emocjonalne jak i psychiczne. Nie walczcie z tym długo tylko zajmijcie się swoim życiem. Piotrusia Pana nie uleczycie. On woli uciec od ukochanej kobiety, aniżeli związać się z nią na poważnie i od tej pory stawiać sobie wspólne cele i wspólnie je realizować. Na dłuższą metę naprawdę nie da się żyć z Piotrusiem Panem. Im dłużej trwa ten związek, tym bardziej wszystko się zapętla, wyjścia z danych sytuacji zanikają - tracimy czas, energię, siły - zaczynamy nienawidzić siebie, Piotrusia Pana, tej "chorej" miłości. Zaczynamy obwiniać siebie, bo jesteś jak w jakimś Matrixie - nie wiesz o co chodzi. Ty chcesz się ustatkować, Ty chcesz żyć na poważnie - a on się bawi, unika Ciebie, unika życia, unika wspólnych wyzwań, unika podejmowania decyzji, unika rozmów na poważne tematy, unika wszystkiego co może tyczyć się przyszłości.

Ile tak można żyć? Maksymalnie tyle ile nam to nie przeszkadza. Gdy zaczyna się wszystkiego odechciewać, czujesz jakbyś waliła głową w mur - uciekaj! Nie czekaj, aż mu się zachce czegokolwiek, aż dojrzeje, aż nie wiem co... Z doświadczenia już wiem, że lepiej nie będzie - będzie już tylko gorzej. Kiedy Piotruś Pan zaczyna się plątać w naszych oczekiwaniach, naszych wymaganiach - zaczyna strasznie kłamać. Wszystko po to, żeby przed znajomymi zachować swoją utworzoną twarz. A tak naprawdę to maska, którą wykreował sobie na potrzeby zaspokajania swoich egoistycznych zachcianek, żeby zasłonić swoje słabości. Piotruś Pan nie ma wiernych przyjaciół. Ludzi traktuje powierzchownie, do realizacji swoich celów. Brzmi to strasznie, ale oni robią to tak żeby nikt się nie "skapnął". Niby ma mnóstwo znajomych, ale żadnego prawdziwego przyjaciela. Dlaczego? Bo przyjaciele mają problemy, bo przyjaciołom trzeba poświęcić czas kiedy jest im ciężko, bo trzeba z nimi szczerze rozmawiać, bo trzeba... A Piotruś Pan nie lubi słuchać o problemach, nie lubi słuchać gdy jemu się coś wytyka, nie lubi działać wspólnie, nie lubi podejmować decyzji.

To co przeżyłam, to co zobaczyłam, to co poczułam - odkąd oczywiście chciałam w życiu już jakiejś stabilizacji - nie da się opisać w kilku słowach. I dzięki Bogu jest coś takiego jak Internet, literatura, to forum, bo przynajmniej dowiedziałam się, że istnieją takie osoby jak Piotruś Pan. Kiedy nie wiedziałam o co chodzi mojemu partnerowi, dlaczego tak bardzo boi się planować przyszłość, podejmować ważne decyzje, słuchać o problemach - zaczęłam szperać o co chodzi - i natrafiłam na artykuły o Piotrusiu Panu. Wypisz wymaluj osoba, z którą przeżyłam ostatnie lata. Przeraziłam się, zaproponowałam jeszcze swoją pomoc, została odrzucona, więc odeszłam i zajęłam się swoim życiem, sobą. Czuję się teraz jakbym nie miała problemów, jakbym wychodziła z jakiejś depresji, doceniam to co mam i to co mogę dzięki samej sobie mieć - nie patrząc i nie użerając się z niedojrzałym emocjonalnie chłopcem.

Nie bójcie się podejmować decyzji, które będą tylko i wyłącznie dobre dla Was. Piotrusia nie naprawicie. Piotruś zostanie Piotrusiem - nigdy nie będzie Piotrem. I im to odpowiada, więc nie walcie głową w mur. Zdajcie się na siebie i nie bójcie się rozstania - naprawdę "życie po" istnieje

Dokładnie lukrecjaaa - kobieta zaczyna zadawać sobie pytania: "co we mnie jest nie tak?", "co robię nie tak?", "może za mało się staram?", "może mam ciężki charakter?", "może to ja za mało czasu mu poświęcam?".

Obłęd.

Nie dość, że kobieta jest w nieszczęśliwym związku to zaczyna jeszcze tracić pewność siebie, traci grunt pod nogami - nie zauważa, że jest traktowana jak zabawka, którą się wyrzuca, gdy się znudzi - bez żadnych sentymentów.

Tylko pamiętajcie - tu nie ma niczyjej winy! Jesteście po prostu inne - dojrzałe emocjonalnie i pragnące stabilizacji w życiu - czyli wszystko inne niż u Piotrusia Pana. Więc dajcie mu być szczęśliwym w swoim życiu i dajcie szansę sobie na bycie szczęśliwą. Z nim Wam się to nie uda. Biczujecie siebie i trwacie w związku, który wysysa z Was energię - tak nie można. Jeśli walicie głową w mur, próbujecie go zmienić - nie szanujecie siebie, nie szanujecie swojego czasu. Walczcie o siebie a nie o Piotrusia Pana.

U mnie też obyło się bez jakiś rozwodów, czy jakiejś wielkiej walki, bo "mój" Piotruś Pan nawet nie był w stanie się oświadczyć po wielu latach związku. A po moim ostatecznym "dosyć!" - po prostu zamilkł, tak jakby nie było tych ostatnich lat, jak byśmy się nie znali. Normalnie jak dziecko - jak bohater jakiejś bajki

Życzę Wam wszystkim trwającym w związku z Piotrusiem Panem - siły, by podjąć swoją decyzję i zawalczyć w końcu o siebie. Ból, strach, lęk po rozstaniu na pewno zawsze będzie towarzyszył, ale kiedy nauczycie się być szczęśliwą samą ze sobą, będziecie świadome swoich oczekiwań od drugiej osoby, to zobaczycie jak może być pięknie i można być w szczęśliwym związku. W związku - a nie przy boku Piotrusia Pana.

Nauczyłaś się z tym żyć? Pogodziłaś się z tym? Czy co powoduje, że jeszcze to znosisz?

Dokładnie wiem co czujesz. Tylko ja już dalej nie miałam siły tego ciągnąć. Zagubiłam siebie totalnie. Kiedy odeszłam czuję, że żyję a nie "bytuję".

Wiesz, że nie powinno tak być?
Powinnaś być szczęśliwa, bo na to zasługujesz.

Czytając Twoją historię to tak jakbym była za Ciebie

Słyszałam nawet te same teksty!

Myślałam tak samo, ale nie wiem dlaczego szybko przestawił moje myślenie... i słyszałam tylko, że do wspólnego życia niezbędne jest mieszkanie - swoje, najlepiej 50-60 m. Bo gdzieś u kogoś, albo na stancji to nie wchodzi w ogóle w dyskusję, po co wydawać pieniądze, nie stać nas, już niedługo będzie nasze mieszkanie...

Identycznie - nigdy nie przyjechał do mnie jak miałam choćby większy katar - bo się zarazi, musi być zdrowy do pracy. Kiedy mu powiedziałam, że jest mi najnormalniej przykro, bo gdybym miała bardzo poważną chorobę to nie wiem na kogo miałabym liczyć, bo przecież nie na niego skoro nawet przy zwykłym przeziębieniu nie jest w stanie ze mną posiedzieć - to również słyszałam, że teraz widzi jaka jestem naprawdę, że nic go nie rozumiem, że nigdy nie zrozumiem jego pracy i jakieś inne bzdety totalne. Masakra, jak spojrzę na to z perspektywy czasu.

Pod koniec było u mnie tak samo. Nawet jak nalewałam mu barszcz, żeby zabrał do swojego domu to raczył mnie zrugać, że co ja robię tak długo, że czasu nie ma, że wymyślam jakieś rzeczy kiedy musi wychodzić - i to wszystko przy świętach Bożego Narodzenia, przy mojej rodzinie, przy moich bliskich - bez skrupułów podnosił ton, jakąś słowną agresję uwsteczniał. Miałam ochotę pizdnąć go tym garnkiem zupy. Ale to było ostatni raz - przelało mi się totalnie wtedy. Bez powodu będzie mi podnosił ton, czepiał się, jakąś agresję i chamstwo pokazywał i to u mnie w domu - a wynocha mi.

Tak tak - brakuje nam odskoczni, zobaczenia tego wszystkiego z dystansu, musi poczuć co czuje, on nie wie czego chce, przerwa przerwa przerwa...

Oczywiście, po tym jak nie przystanęłam na propozycję przerwy tylko definitywnie zakończyłam ten chory związek - to zalew smsów. Pomyślałam to samo - żenujące. A do znajomych udaje jakby nigdy nic się nie stało. Gdzieś przeczytałam, że to jest normalne dla Piotrusiów Panów - że karmią się tym. Ja odniosłam wrażenie, że przez to chciał tylko się upewnić, że to wszystko to nie jego wina - tak jak dziecko. Obrałam taktykę - nie odpisuję, nie piszę sama.

Też usłyszałam, że nie jest w stanie dać mi tego czego oczekuję, że mam za duże oczekiwania wobec niego.
U mnie jednego dnia skręcał ze mną meble, ustawiał je, przenosił moje rzeczy do swojego mieszkania, żeby dwa dni później powiedzieć, że on nie wie czy chce ze mną mieszkać, że jednak on nie jest gotowy, że go to przerasta

Żałosne, ale oni tak mają. I tylko dziwne, że my - kobiety z poczuciem wartości tak "się dajemy".
Ale znalazłam taki cytat:
"W pułapkę wdzięku wiecznego chłopca wpadnie każdy, także ludzie bardzo rozsądni. W Piotrusiu niezwykle łatwo jest się zakochać, bo ma mnóstwo fantazji. (...)
Nie przyjdzie mu do głowy, by oddać do pralni garnitur, zadbać, by w domu był chleb i kawa na śniadanie. Bo choć początki są czarowne, niedobory, które z czasem dochodzą do głosu, są porażające. To wszystko sprawia, że kobiety niekiedy podejmują decyzję o rozstaniu, bo mają już serdecznie dość. Ale z Piotrusiem bardzo, ale to bardzo trudno się rozstać."

LektioLatina pytasz co o tym sądzimy?
Ja sądzę, że trafiłaś na kolejnego, typowego Piotrusia Pana.
Ich portret psychologiczny jest prosty, schematyczny - nawet tych samych argumentów używają do tłumaczenia swoich lęków - bo to wszystko są lęki, zagubienie, przerażenie, strach przed obowiązkami.

I niech będą szczęśliwi, ale niech nie rujnują innym lat życia.
Bo mam do nich tylko taki żal - że wiedząc jakie mają podejście - pchają się w wieloletnie związki.

aaa jeszcze jedno...najbardziej mi sie smiac chcialo...jak mi przez telefon mowil,ze on naprawde chcial zeby cos z tego wyszlo...od razu mu odpalilam...tak? chciales? to dlaczego nie zrobiles nic aby naprawde wyszlo? oczywiscie w jego mniemaniu bylo inaczej.....wiesz czego bym chciala? aby przyszedl do mnie...a ja bym mu pwoiedziala...stary teraz to juz za pozno...Twoj czas minal.....wydaje mi sie, ze on nie jest zdolny do stworzenia normalnego zwiazku....poza tym mowiac szczerze jakbym miala mieszkac z nim i z jego mamusia w 1 domu...na 1 pietrze? chyba bym sie stamtad szybciej wyniosla niz wprowadzila......

A może. I będzie tak miał do śmierci - z innymi, ale będzie tak miał. Każdą będzie odtrącał, która będzie wymagała czegoś więcej niżeli partnerowania w niezobowiązującym życiu, towarzyszenia przy wiecznych zabawach.

Jakby to powiedzieć - odzywa się sms'owo Inaczej nie ma odwagi.
Nawet gdy go spotykam, mówię "cześć" - ucieka - a później smsy, smsy, smsy
Dziecinada totalna.

Ale on nie podjął żadnej decyzji! Nie widzisz tego? Oni tylko uciekają przed podjęciem decyzji - nawet nie potrafi określić czy chce być z drugą osobą, czy nie. Nawet to im kłopot sprawia. Bo muszą podjąć decyzję i wziąć za nią odpowiedzialność - a to niepodobne do Piotrusiów Panów

Na odchodne to samo usłyszałam Zaśmiałam się tylko, bo co tu komentować?

Jest, jeśli trafi na taką samą osobę jak on. Z osobą dojrzałą emocjonalnie na pewno nie uda mu się stworzyć trwałego, poważnego związku. On potrzebuje towarzyszki a nie partnerki.

Za każdym razem będę ostrzegała przed Piotrusiami Panami. Niech każda przeczyta pierwszy post wróżki i odniesie wszystkie te cechy do swojego partnera. Jeśli większość pasuje - UCIEKAJCIE!

a wiesz co jest tez zastanawiajace? w jaki sposob on traktuje swoja matke......np jak zje tabletki na bol głowy...i nie powei jej o tym, a jezeli ona nie uzywa to ma prawo nie wiedziec,ze sie skonczyly...a on zamiast normalnie sie zpaytac czy kupila, to nie...z ryjem na nia...gdzie sa tabletki! No po prostu cos strasznego. Ja jestem z innego domu i nie jestem przyzwyczajona do takich akcji...u mnie po prostu ludzie ze soba rozmawiaja. Jego matka wielokrotnie przez neigo plakala.....i dziwie sie,ze mimo tego jak z nia jedzie, to ona jeszcze mu nadskakuje....

on akurat nie kupowal drogich gadzetow...nie byl typem gadzeciarza. on po prostu z czasem zaczal na kazdym kroku pokazywac swoje chamstwo i brak szacunku. np bylismy na wakacjach za granica ze znajomymi..w 3 pary. pomijam fakt,ze nawet mial problem jak wlosy za dlugo suszylam...najpierw mial do mnie nieuzasadnione pretensje, ze ile mozna sluszyc glowe, a potem po 2h pytal mi sie dlaczego sie do niego nie usmiecham...no odp jest prosta...bo jak ktos od samego rana usilnie psuje Tobie humor, to potem nie masz najmniejszej ochoty sie do niego usmiechac...ale w momencie kiedy wszyscy w 6 pojechalismy do innej miejscowosci na zakupy..i chlopacy z nami chodzili i chcieli nam pomoc wybrac jakies pierdoly (poza nim..on siedzial wkurwiony na caly swiat na laweczce saczac piwo....kiedy do niego podeszlam i zapytalam, czy przyjdzie do nas bo mimo by bylo jakby tez mi cos pomogl wybrac..to on zaczal warczec, ze nie bo nie i on tu bedzie siedzial. Jak dzieciak!) w efekcie koncowym jak zobaczyl ze tamci z nami chodza to w koncu sie ruszyl, ale robil to z taka laska, ze masakra. az te kumpele to zauwazyly.

hahaha "stary Piotruś Pan" zostaje alkoholikiem....wiesz 35 lat to już stary koń, chociaz jemu sie wydaje ze ma ze 20 :-) poza tym on wiecznie byl niezadowolony....nic mu nigdy nie pasowalo....praca, to sie w niej meczyl....malkontent kompletny. Czasem miewal takie dziwne jazdy po alkoholu, ze mowil " mam wszystkiego dosc, nie nadaje sie do tego swiata, ja sie tu mecze" albo teksty w stylu "ty i tak mnie kiedys zostawisz..zobaczysz" (bylo to mniej wiecej po roku znajomosci), a o niedopasowaniu do swiata mowil dosc czesto. Rany, zeby sie koles nie powiesił :-D problem pokega na tym,ze on bardzo podobal mi sie fizycznie, niestety przy blizszym poznaniu czar prysl. a za 10 lat uroda przeminie i zostanie tylko staruch z syndromem Piotrusia Pana. Srednio fajnie

Mi się nie udało, mojej koleżance się nie udało...
Innych nie zmienisz. Siebie jedynie możesz.

Miałam prawie, że identyczną sytuację jak Ty! Różnica była tylko w sportach ekstremalnych, bo to człowiek bardzo spokojny, ale reszta wypisz wymaluj tego mężczyzny, z którym się spotykałam I dosłownie, gdy tylko się określiłam co do jego osoby i uczuć do niego to zamilkł na amen Ja pisałam, dzwoniłam, a on nie odpisał ani na jedną wiadomość ani nie odebrał żadnego mojego telefonu. Świat mi się w jednej sekundzie zawalił i do dziś się powoli zbieram w całość Też jak Ty jestem stała w uczuciach i marzyłam, że kiedyś założę z tym mężczyzną szczęśliwą i kochającą się rodzinę..
Nigdy wcześniej nie słyszałam ani nie wiedziałam, że jest coś takiego jak syndrom Piotrusia Pana, bo nie miałam z czymś takim do czynienia. Dopiero niedawno koleżanka mnie nie uświadomiła, że mój były mężczyzna ma, trochę inaczej to ujęła, syndrom ucieczki przed zaangażowaniem. Z początku nie wierzyłam, że coś takiego istnieje dopóki nie weszłam tutaj i nie przeczytałam, w szczególności, Twojej historii..
I choć od jego odejścia minęło wiele czasu (25 marca będzie rok i 8 miesięcy) to ja wciąż kocham tego człowieka najbardziej na świecie i bardzo tęsknię, i wiem, że nigdy o nim nie zapomnę, chociaż była to dla mnie jedna z najdziwniejszych znajomości jakie w życiu miałam, bo nigdy nie spotkałam tak interesującej, a zarazem tak w sobie zamkniętej osoby..