Pierwszy raz wyjęty z szuflady :) - Netkobiety.pl

MAŁY KOŚCIÓŁEK Z KART

Pośród hałasu, zgiełku i krzyku
Wśród brudnych ulic, syreny ryku
Między wrogością, szarością i nocą
Bije ogromną, niezwykłą mocą

Oto samotny, mały kościołek
Spękanym i brudnym otoczony murem
Drewniany daszek jak domek karciany
Z lat tych dziecięcych już zapomniany

A w środku atmosfera tajemnicy
Ciepła i wosku święconej gromnicy
Wnętrze drewniane jak góralska chata
Prosta i skromna lecz duchem bogata

A ty wspaniały i próżny człowieku
Usiądź w tej ławce ciosanej przez drwala
Pomyśl przez chwilę o biegnącym wieku
I poczuj jak się twe serce rozpala

Bo kościół choć domek z kart przypomina
Trwalszy jest niźli ta królewska para
Nie runie jak kostki kruchego domina
Bo piękny i wieczny jak szczyty Podhala
 

Co o tym sądzicie?

Coś dla inspiracji.

ŻYJ
Zamknij za sobą ciężkie drzwi rozsądku
Zatrzaśnij je mocno i już nie otwieraj
Ucisz tych co skandują ? Przywołaj się do porządku!?
Tylko w otchłanie serca spozieraj

Czemuż tak trudno biec za legendą
Zgubić te głosy co tłumią marzenia
Czyż łatwiej podążać nam za komendą
By znosić pokornie wszelkie cierpienia?

Czemuż ta szarość taka codzienna
Dzień po dniu gasi serca płomienie
Niczym tabletka złowieszcza nasenna
Ucisza i tłumi gorące pragnienie

Lecz serce twe ciągle domaga się żaru
Złap więc swe życie, uchwytu nie zwalniaj
Nie zmarnuj tego pięknego daru
Idź, biegnij, płyń, nie spowalniaj?