Kolezanki i koledzy naszych mezow/zon. Czy to ok? - Netkobiety.pl

Wszystko jest w największym porządku, dopóki nie jest ukrywane przed parterem/partnerką. Bo skoro on/ona to ukrywa, to znaczy że wie, że nie spodoba się to drugiej stronie, że "coś śmierdzi"...

Jednoznacznie NIE !! żadne tajemnice itd..koleżanki , koledzy na zasadzie praca , wspólne wypady na piwo ale z innym towarzystwem jak to z pracy..Innych kontaktów nie dopuszczam..a niby  w jakim celu takie koleżeństwo ??

Uważam, ze to ok do póki obie strony sie znają, tzn ja znam koleżanki męza on moich kolegów jakichś potajemnych znajomych bym raczej nei tolerowała

Kenobi nie o to chodzi ..mozna wychodzic i nalezy , ale spotkanie z koleżanka na te ta tet  to co to ma być ?? w celu jakim ??  pogadac o rozgrywkach ligowych ?? wiesz dla mnie takie spotkania zawsze maja drugie dno i sa mentalnie niebezpieczne..zwykle zycie pokazuje jak sie kończą..Noo chyba ,ze kolezanka jest brzydka jak kupa w lesie...

Kenobi, to, co napisałeś, to komunistyczny slogan. Wątpię, żeby którakolwiek żona - nawet najbardziej wyrozumiała - z chęcią patrzyła na szlajanie się męża po pubach do trzeciej w nocy z koleżankami. Zresztą Ty jako mąż też raczej nie chciałbyś widzieć żony w takiej sytuacji.
Kwestia przyjaźni męża z koleżankami czy żony z kolegami MUSI być oparta na akceptacji, dojrzałości obojga partnerów i wzajemnym zaufaniu. Bez tego rzeczywiście w małżeństwie pojawi się zgnilizna, bo ta trzecia, ten trzeci zacznie siać ferment.
Jednak zniewolenie nie ma tu nic do rzeczy - wykluczając oczywiście małżeństwo, w którym faktycznie występuje chorobliwa, niczym nieuzasadniona zazdrość. Ale to już inna para kaloszy.

znam takie kolezanki..do tego chwalily sie zakupiona lub posiadana bielizna hahha  i przeprowadzał badanie ginekologiczne przez neta..ot taki..zdolny..ale kolezeństwo zoobowiazuje..

Zresztą... ja mam przykład z własnego życia, czym się takie przyjaźnie kończą.

Jeszcze przed ślubem mąż przyjaźnił się ze swoją eks. Przyjaźń nasiliła się, kiedy okazało się, że ma narzeczoną, czyli mnie. A to zawieś jej szafki w kuchni, a to pomaluj pokój, a to to, a to tamto... Przestało mi się to podobać. Doszło do sytuacji, że kiedy ona dzwoniła, mąż wychodził z domu z telefonem, żebym nie słyszała, o czym rozmawiają. Dałam więc mężowi wybór, albo  ja, albo ona. Niech się zastanowi, którą woli, bo ja nie życzę sobie jej obecności w naszym życiu.
Przykro mi, ale jej ingerencja w nasze życie zwyczajnie mi się nie podobała.
Mąż lepiej by zrobił, gdyby, skoro już wybrał mnie, powoli uciął kontakt, ale on powiadomił ją, że musi zakończyć tę przyjaźń, bo ja się na to nie zgadzam.
Tak naprawdę skłamał, bo ja mu nie zabraniałam. Dałam wybór. Mógł wybrać przyjaźń. No ale dzięki temu w "przyjaciółce" męża zyskałam wroga. Nie to, żeby mnie to jakoś szczególnie martwiło, nie mniej teraz przyczyniła się ona do rozbicia mojego małżeństwa.
Niech tam... trafił swój na swego... Niech tam się dalej przyjaźnią. A ponieważ to, co daje się komuś innemu, wraca w dwójnasób, przypuszczam, że życie da im jeszcze popalić.

Ale nie o tym miało być.
Zatem... Mąż rok temu poinformował mnie, że odnowił kontakt z przyjaciółką. Mówił w samych superlatywach, że jest ok, że dorosła i takie tam.
Ok, chce, niech się przyjaźni. Powiedziałam, że to jest w porządku, że ja o tym wiem, że nie chcę, żeby działo się to za moimi plecami.
W porządku wobec mnie działo się nie wiem, czy choćby z miesiąc.
Potem znowu zaczęło się wychodzenie z telefonem itd. W konsekwencji mąż nasze małżeństwo, o ile w ogóle je ratował, to robił to z przyjaciółką, analizując z nią szczegółowo wszystkie moje wady, bo o zaletach to nie ma co mówić, a koleżanka utwierdzała go w jego sądach, dokonując precyzyjnego rozkładu mojej osobowości na czynniki pierwsze.

I to nie jest ok. I dlatego nie pozwalałam na takie przyjaźnie.

Druga przyjaciółka mojego męża to dziewczyna, z którą w trakcie naszego małżeństwa uprawiał wirtualny seks, której pisał, jak ją kocha i że jest tylko jej i z którą regularnie randkował w realu. Mąż oczekiwał, że zgodzę się na tę przyjaźń, bo oni teraz już nic nie robią. Zresztą... to, że nie chciałam jego kontaktów z jego przyjaciółkami uczynił podstawą swojego odejścia.
Ufff.... jakie to żałosne.

Więc dlatego piszę, że przyjaźń z inną kobietą faceta w związku wymaga przede wszystkim dojrzałości, bo trzeba wiedzieć, co jest fair wobec drugiej osoby, a co nie jest.
I żeby takie zjawisko mogło zajść, ja - jako żona - chciałabym ufać nie tylko mężowi, ale również jego przyjaciółce.

Dziewczyny pisały o tym, że przyjaźń taka jest zdrowa i możliwa dotąd, dopóki nie zaczynają się robić tajemnice.
I to w zasadzie jest najmądrzejsza rzecz, którą w tym temacie można powiedzieć.

Woytek,

to tez najczestszy tekst mojego meza: nie robie nic zlego.
Ale w czyjej ocenie? Ja uwazam, ze to zle.

Ja tez uwazam, ze spotkania z kolezankami do 3.00 w nocy sluza do tego, zeby sie dowartosciowac. Dowartosciowac poza domem! Wydaje mi sie, ze nalezy unikac sytuacji mogacych niesc zagrozenie dla malzenstwa. Tak jak unikamy sytuacji stanowiacych zagrozenie dla zycia - i nikt sie nie dziwi. Nie bede tu wymienaic czego kiedy trzeba unikac, bo kazdy dorosly czlowiek to wie.
Oczywiscie sa ekstremalne sytuacje gdzie maz/zona zle traktuje wspolmalzonka, ale ich zawsze w najgorszym wypadku mozna porzucic, a dopiero potem spotykac sie do 3.00 w nocy :-)

Koleżanki i kolegów mieć jak najbardziej można, bo to całkowicie normalne. Ale nie w tajemnicy. Nawet, jeśli żona nie lubi naszych koleżanek, albo mąż kolegów, to trudno, ma do tego prawo, prawda? Nie jest to jednak powód, by okłamywać małżonka, nie mówić mu o naszych spotkaniach ze znajomymi.

Jeśli mąż by chciał wyjść z koleżanką do pubu i wrócić o 5 rano, nie robiłabym problemów. Pewnie, że wolałabym, żeby to był kolega, albo żeby przyjaciółka była brzydka, tak po prostu przez głupią babską zazdrość. Ale zaufanie polega na tym, że pozwalamy partnerowi samemu o sobie decydować

ja nie miałam nic przeciwko
oczywiście w granicach normalnych relacji
przecież w dużym gronie mamy koleżanki i kolegów
ale to nie oznacza, że mój mąż zaakceptowałby żebym ja się z kolegą umówiła na całonocną balange - bo niby czemu mój mąz nie mógłby się bawić z nami?
natomiast czym innym jest kawa z dawno nie widzianym znajomym, wspólne sprawy omawiane niekoniecznie zza biurka

ale teraz, po zdradzie zmieniłam się
nie jestem już tak otwarta i tolerancyjna wobec niego. kiedyś chodził np. z kumplami do klubów. bawić się tańczyć, mysloałam, że niewinnie flirtować

teraz w sytuacji, gdy powiedziałby mi, idę do klubu, pewnie bym powiedziała - co, młode dupy zarywać?? musisz się  sprawdzać w relacjach z głupimi dupami szukającymi sponsora na wódeczkę na jedną noc?ten etap związku mamy już za nami.... jak chcesz tak żyć, to nie ze mną

tak sądze, że tak bym pwoiedziałą

dał dupy.. i trudno

sam wybrał
sam zdecydował
sam zmienił relacje

czasami mu mówię- powinieneś swoim kolegom opowiadac swoją histrorię
ku przestrodzę
żeby im pokazać, jak mozna z normalnego, partnerskiego otwartego związku zrobić sobie takie gówno jak ty zrobiłeś.

Moj maz potrzebuje kolezanek jak powietrza, choc nie raz nie dwa zawiodl bardzo moje zaufanie.
Jednak caly czas jest jakas. Nawet na facebooku ze 150 znajowmych 70% to kobiety. Dodam, ze mnie nie zaakceptowal jako znajoma. Odrzucil moja prosbe o zaproszenie. To chyba o czyms mowi.

Wiekszosc kolezanek czy kolegow, ktorzy tu pisza mialo jednak odwage, zeby w taki czy inny sposob zaprotestowac przeciw kolezankom, narzeczonym i innym paniom/panom pchajacym sie (badz zapraszanym) na trzeciego do malzenstwa. Zauwazylam, ze wtedy albo zwiazek sie rozlatuje albo wzmacnia. Ale nie tkwi w martwym punkcie.
A ja tylko marudze pytam o opinie w roznych sprawach, w roznych watkach a i tak tkwie przy nim. Nikt mi nie kaze. Sama tkwie i nie lubie sie za to coraz bardziej, bo jak szanowac kogos, kto sam siebie nie szanuje pozwalajac na takie traktowanie.

Mam inny charakter i nie moglabym kogos krzywdzic w taki sposob. Nie dalabym rady udzwignac bolu oszukiwanej osoby, ktorej niszczy sie zycie.

Miriamm....
Mój były już mąż też miał przez cały nasz związek mnóstwo "koleżanek". Większość z nich w ogóle nie znałam, choć bardzo chciałam wiedzieć kto to. Zawsze były tłumaczenia, że nie znam, że ona to stare dzieje, że ona z daleka. Tak jak Twój mąż większość jego znajomych na portalu społ to "koleżanki". Najdziwniejsze , że one zawsze były wielką tajemnicą, a jego tłumaczenia co do nich nie trzymały się kupy.Nie zrezygnował z nich, dlatego m.in. się rozeszliśmy....
Dlatego uważam, że nie ma nic złego w posiadaniu kolegów/koleżanek, ale to nie może być tajemnicą lub ciągiem kłamstw.

Myślę Miriamm, że Twój mąż musi mieć ogromne problemy z poczuciem własnej wartości - te koleżanki są po to, aby sprawdzić czy jeszcze jest atrakcyjny, czy jeszcze na niego jakaś poleci... Problem polega na tym, że w pewnym momencie to sprawdzanie może wymknąć mu się spod kontroli (o ile jeszcze to nie nastąpiło).

Twojego zaproszenia przyjąć nie chce, ponieważ najprawdopodobniej zgrywa przed swoimi gołębicami wolnego - czyli zamiast "byliśmy na wakacjach" on wpisuje "byłem na wakacjach" itd.

Natomiast największym problemem jest to, że Twój mąż igronuje to, że Tobie sprawia to przykrość...

Nie odwracaj kota ogonem - właśnie o te "Raz na pół roku a nie co 2 tygodnie. I bez smsów "śpij kochanie"." nam chodzi. A skoro czytasz to forum, to dobrze wiesz, jak wiele przypadków kolegowania się przekracza granice - chociażby dobrego wychowania i smaku.

Z kolegą - tak. Z koleżanką  - nie. Nawet gdybym ją znała, i gdyby też kogoś miała. Nie byłabym w stanie na tyle zaufać ani mojemu mężowi, ani tym bardziej wspomnianej koleżance. Może jestem aż nadto podejrzliwa, ale zbyt dużo sytuacji widziałam w życiu, aby wiedzieć jak skomplikowane i zmienne są ludzkie relacje, jakie kobiety potrafią być przebiegłe i podłe, a przede wszystkim jacy mężczyźni potrafią być słabi.

Miriamm Może to porównanie, które teraz napiszę, nie będzie zbyt estetyczne, ale szczerość nie zawsze w pięknej sukience chodzi.
Przypominasz teraz ropień, który dojrzewa, aby pęknąć. Chcesz podjąć decyzję, która ruszy Twój związek. Sprawdzasz, porównujesz, analizujesz, upewniasz się, bo chcesz mieć pełne przekonanie, że postępujesz słusznie. Jeszcze karmisz się złudną nadzieją, i też trochę z lęku odkładasz wykonanie pierwszego kroku, ale to tylko kwestia czasu, gdy obudzą się w Tobie uśpione pokłady siły, i dasz sobie upust. Skończy Ci się cierpliwość do wybryków męża, zapragniesz być szanowana, i po prostu pękniesz.

Nirvanka jakbym siebie czytała..dokładnie mysle to samo...W moim zwązku tez było ok..zazdrość i zaborczość pojawiły sie wtedy jak zaczełam kumac ,że cos sie dzieje..spotkała się własnie z koleżanka czyli dawna , dawna ex.. Wszystko byłoby ok gdyby mnie poinformował ,ze zamierza sie z nia spotkać..laska zonata , dzieci , oni sie nie widzieli 7 lat..więc ok spotkaj sie pogadaj..ale były dwa aspekty po pierwsze ,ze nie zaproponowal mnie ,ze pójdziemy razem i to ,ze ona przyszła do niego do domu ..hmmm  powinno takie spotkanie sie odbyc na neutralnym gruncie..więc co miałam mysleć ??  w knajpie wiadomo inna sytuacja a w domu sami ??? zawsze  rodza sie domysły..Jak prawda wyszła na jaw tłumaczenie ..nie chciałem Ci powiedziec bo byłabys zła ...hahah  i od tego czasu coś pekło,stałam sie podejrzliwa no i poleciało , a potem zaczęły wychodzic inne kolezanki...wrrr więc go zostawiłam z jego kolezankami...pewnie jest szczęsliwy...Wiem jakie kobiety sa więc nie ma koleżeństwa . zawsze może cos sie wydarzyc ,że ockna sie w łóżku...

AMEN... tylko Panowie mysla niestety inaczej ,ze o co kaman przeciez nic sie nie dzieje...

Vinga nie chodzi o relacje naprawde czysto kolezenskie bo takowych  z zycia nie da sie wyeliminować, wiadomo ..chodzi stricte o wypady na tzw piwko z osobnikiem płci przeciwnej..to jest problematyczne i dyskusyjne..a nie o rozmowy na co dzień w miejscach gdzie sie pracuje etc.. Koleżeństwo nawet jakis telefon czy pomoc w czymś to naturalne ale inne relacje bardziej te ta tet o tym rozprawa..

Hera, ja mam właśnie na myśli wypady na piwko z koleżanką. Jeśli facet robił to przed związkiem, jeśli te wyjścia mają charakter koleżeński a nie randkowy to dla mnie nie ma w tym nic niewłaściwego.
Mam przyjaciela, z którym spotykamy się głównie na piwkach. Pijemy do ciemnej nocy (zdarzało się do bladego świtu). Ów facet niedługo się żeni. Czy po jego ślubie mamy przestać się spotykać? Jego przyszła żona mnie zna, jednak w jej towarzystwie te spotkania nie mają już takiego uroku. Nadajemy na innych falach, a z M. na podobnych.

To delikatna kwestia i właściwie powinna być rozpatrywana w kontekście konkretnych osób. Bo np. mojemu ex nie pozwoliłabym na żadne spotkania z koleżankami. Powód? Dla niego nie istniało czyste koleżeństwo między osobami różnej płci. Mój obecny partner może spotykać się z kim chce, bo wiem, że ma do tych relacji podobne podejście jak ja. Kiedy się kogoś dobrze zna - łatwo to zauważyć. Oczywiście nikt nie zagwarantuje, że mojemu świętemu mężczyźnie nigdy nic nie odbije - ale przyjmuję takie ryzyko, ponieważ co do siebie przecież też nie mam 100% pewności. Wystarczy mi pewność 99%.

O Vinga! Już myślałem, że mam "parę śrubek w głowie luźnych", a tymczasem wypowiedziałaś się tak, jakbym ja sam to pisał.

No właśnie! Tak samo jak z kolegą można rozmawiać z koleżanką.

Tak niestety kiedyś zrobiłem w imię ideałów, poświęcenia, nie czynienia drugiej osobie, co dla niej niemiłe.

No właśnie. Ja nie dzielę tematów na męskie i damskie. Można na przykład rozmawiać o filozofii życia, o pracy, pośmiać się, pożartować. (Od razu zastrzegam, że na lekkomyślne pytanie "A z żoną nie możesz rozmawiać o filzofii życia, o pracy, pośmiać się i pożartować?" odpowiem równie uszczypliwie "Mogę te rzeczy robić z żoną... mogę z żoną robić wszystko co z innymi osobami, żona zapewnia 100% świata, poza żoną świata nie widzę, nie musi nikt istnieć, tylko pustka -- ja i żona.").

Identycznie myślę! Z każdym rozmawia się o czym innym, w inny sposób. A jak jest osoba trzecia, nawet żona, to rozmowa zupełnie inaczej przebiega. Z tego od razu rodzi się popularny wniosek -- skoro z koleżanką na osobności rozmawia inaczej niż będąc z żoną, to znaczy, że mają tajemnice, czyli zdradza. Ale przecież jeśli zamiast koleżanki jest kolega, to sytuacja jest identyczna -- inaczej rozmawia się z kolegą na osobności, a inaczej gdy jest żona.

Miriamm skoro Ci źle z tym to powiedz to mężowi. Skoro mówisz a on się tym nie przejmuje i dalej |Cię rani to pora skończyć małżeństwo.

Trzeba rozróżnić koleżeństwo od "koleżeństwa". Prawdziwe  Koleżeństwo o którym pisze Kenobi czy Vinga oczywiście ma prawo istnieć i nikt nie ma prawa wymagać zerwania znajomości.

"Koleżeństwo" w które przynajmniej jedna ze stron traktuje jako wstęp do bliższej relacji bądź jak okazję należy uciąć przy korzeniu. Pozostaje Nam wierzyć że Nasz partner rozróżni te relację, wyczuje intencje i zakończy taki chory układ

Aż tyle koleżanek on potrzebuje? Rozumiem jedna przyjaciółka, dwie - ale harem adoratorek? Poczytaj sobie wątek Endaluzji - ona też była taką tolerancyjną żoną...

Miriam Twój mąż po prostu Cie zdradza a to nie są koleżanki tylko kochanki. Zmyliłaś Nas bo myśleliśmy że to o relacje koleżeńskie chodzi a nie o bzykanie z kim popadnie..

nie chcialam nikogo zmylic. U mnie sa dwa problemy, i o te do bzykania nie pytam Was nawet - nie mam problemu, zeby sama to jednoznacznie ocenic. To jest zle.
Ale jednoczesnie on ma kolezanki i mowi, ze to nic zlego. Tylko skad ja moge wiedziec zlego czy nie. Uwazam, ze majac taka zszargana reputacje bedzie dla niego oczywiste ze NIE MOZE miec kolezanek. Ale jak widac dla niego nie jest to oczywiste a ja sie czepiam. Przeciez on skonczyl z dwuznacznymi relacjami.
Moze daje robic sobie wode z mozgu.

Roznica jest wielka pomiedzy przyjaznia powiedzmy z piaskownicy , ludzie spotykja sie rozmaiwaja wspieraja w trudnych sprawach jak przyjaciele , szanuja , akceptuja odmiennosc , szanuja osobne rodziny  i  wlasne i   ,    wyznaja wartosci zyciowe.

Problem pojawia sie , kiedy nagle zony , mezowie maja przyjaciol "nowych", ktorych nie znamy , dla ktorych sie zmieniaja , porownuja z wlasnym zyciem , malznestwem , szukaja wymowek do jawnego kurestwa , a nie przyjzani.
Prawdziwy przyjaciel szanuje odmiennosc i rodzine przyjaciela .

Posluchajcie utwor Renaty Przemyk "Zazdrosc" , slowa sa madre i zyciowe Martrys polecam )

Płeć akurat tu raczej nie ma znaczenia.

Może po porstu lubi flirtować Twój mąż, mimo wszystko na Twoim miejscu dawno bym go pożegnał, po pierwsze coś w Twoim życiu nastąpiło że nie masz do niego zaufania ale nie opisujesz tego taka nie dopowiedziana historia, może Twoj mąz szuka kogoś bardziej komunikatywnego od Ciebie, trudno mi powiedzieć, nie znam Twojej sytuacji ani Twojego charakteru...

Rzeczywiscie sie nie znamy...to prawda. A nawet jak napisze, jaka jestem, moze taka jestem tylko we wlasnych oczach? Wydaje mi sie, ze raczej jestem otwara, chetna do rozmowy, umiem zrozumiec racje drugiej strony. Nie czepiam sie bez powodu. Nie jestem z tych zon, dla ktorych niedokrecona pasta do zebow lub rzucone na podloge gacie beda powodem do rozwodu. On nie musi byc tak jak ja w tych malych sprawach, ale podejscie do tych duzych np. do zdrad musi byc podobne!
Moze nie jestem krolewna z bajki dla mojego meza. Tylko ze jest wolnym czlowiekiem i moze sobie pojsc. A on nie chce. Jednoczesnie nie chce zmienic swoich nawykow - no bo tyle mi brakuje do idealu.

Syn jest dorosly - ma 26 lat, on nie pytany mowi, ze powinnam sie rozwiesc. Nie wciagam go w te sprawy, choc jest trudno, bo on przeciez widzi sam co maz wyrabia.
Pieniadze to tez w zasadzie nie problem. Po prostu bede biedna i bede mieszkac w klitce jak go zostawie, ale juz mnie to nie martwi.
To moze sie przyzwyczailam i na swoj sposob jakos (???) go kocham. A moze po prostu jestem kolejna kobieta uzalezniona od faceta.

Moze ja mam szczescie w pewnym sensie, bo wiem, ze jestem slaba i potrafie sie zakochac bez opamietania. Wtedy wszystko dla mnie przestaje istniec oprocz nowego obiektu (to doswiadczenia sprzed 30 lat). Z tego powodu nie pozwole sobie na zadne takie tam poki jestem zona.

Dziekuje za rady, sadze, ze najlepiej byloby odejsc albo przynajmniej sie wylaczyc i "czniac" to wszystko co on robi i czego on nie robi.

No i prosba o przeslanie linku do watku endaluzji.

Aha! Jeszcze jedno pytanie: jak zmobilizowac faceta, zeby chcial porozmawiac? Moze ja to robie niezrecznie i dlatego niczego nie da sie wyjasnic? Zaraz jest wrzask, obrazanie sie i obrazanie mnie.

Normalnie, usiasc wypic kawe i porozmawiac, mam pytanko Twoj maż zawsze taki byl? czy zmienił sie jakis czas temu? , moze ma problemy natury seksulanej, wie kzaniżony poziom testosterony, może ma za duzo prolaktyny ktora wydziela sie podczas dlugo trwalego stresu, nie wiem trudno mi wyrokowac, wydaje mi sie ze jest tutaj czynnik seksualny. Twój mąz poprostu sprawdza siebie z innymi "koleżankami" tak mi się wydaje ale nie znam Twojej pełnej sytuacji, może się po prostu mylę, a tak na poważnie, porozmawiaj z mężem, nie wiem zmanipuluj go , ze chcesz porozmawiac o rozwodzie , Twoim doroslym synu, zobaczysz jego reakcje i bynajmniej obudzisz się z letargu, jeszcze życie przed Toba masz doroslego syna , moze w koncu trzeba pomyśleć o osobie, swoim życiu swoich pragnieniach, masz tak jakby syndrom ofiary, obwiniasz sie za męża porażki tudzież problemy. A co do miłości ona kiedyś znika i jest tylko przyzywczajenie i strach przed samotnościa, uwierz mi samotnośc to piekna rzecz(bynajmniej dlamnie) jestem egoista snobem  w ogole jestem jakis inny. no to tyle pozdrawiami powodzenia

Dzieki,

sprawy trudne, ale dobrze sie z Wami pisze.
Ja tez jestem jak widac troche zwichrowana, zeby nie nazwac tego inaczej.
Chyba postawilam sobie za cel zyciowy, ze go zmienie i bedzie dobry :-). A moja kolezanka mowi, ze nawet z pielucha w gaciach i ze szczeka w szklance jeszcze sie bedzie uganial za innymi :-) Sprobujcie to sobie wyobrazic jak biegnie.....

Martyrs, ja tez chetnie bym byla za pan brat z samotnoscia, ale jeszcze mi do tego daleko niestety.

Pati, mam 50 lat, ale oczywiscie w srodku 18, na zewnatrz najwyzej 40 :-), ciagle cos jeszcze przede mna.