czy ja kocham dwie osoby - Netkobiety.pl

Trudna sprawa, nie jestem ani nigdy nie byłam w takiej sytuacji i nie wiem jak to jest, dlatego nie będę krytykkować, że źle robisz, i myślę że tu nikt Ci nei doradzi kogo powinnaś wybrać, powinnaś posłuchać swojego serca i intuicji... Jeśli naprawdę czujesz się cudownie przy X to powinnaś dać sobie ijemu szanse ale na pewno nie w ukryciu przed D... Musisz grać fer i jak najszybciej zdecydować kogo wolisz bo nie możesz mieć dwóch na raz bo w końcu żadnego nie będziesz miała, zawsze tak jest. Wiem, że ciężko jest przekreślić 6 lat związku ale jeśli nic z tego nioe będzie to po co być z kimś tylko dlatego, że szkoda tylu lat? Lepiej żebyście stracili te 6 lat niż później jeszcze więcej... A może nawet potrzebny Wam taki większy kryzys? Może zdecydujesz się być z X i wtedy zostawisz D a po czasie zrozumiesz, że popełniłaś błąd i wrócicie do siebei  z D i znowu będzie idealnie bo zatęsknicie za sobą... Tylko musisz jak najszybciej zdecydować, bo zdrady Ci raczej D nie wybaczy a jeśli uczciewie od niego odejdziesz to nie może mieć większych pretensji o to... i być może jeszcze wrócicie do siebie lub zostaniesz z X...

Powodzenia !

Najbardziej szczerze, to podziwiam Twój hart ducha.
Poopieraj się jeszcze trochę tym motylkom w brzuchu i dąż do porozumienia z D. A że zobojętniał na Ciebie już do tego stopnia, że zwyczajowego monologu będzie słuchał brzucem a nie uchem, to trzeba użyć silniejszych środków wyrazu. Zabrać D na spacer i szczerze powiedzieć mu o tym, że jest ktoś, kto Cię adoruje i Cię to pociąga. Ale powiedz to krótko! Jeśli D podejmie rozmowę, to prowadź ją raczej w kierunku Twojej relacji z D a nie przymiotów X. Jeśli nie podejmie - cóż, wygląda to na koniec związku. Nie da się kochać za dwoje, choćby nie wiem jak wygodnie było, życie to ciągła zmiana.
Rzucanie się w ramiona X w tym momencie wydaje mi się niewłaściwe, wprowadziłoby tylko zamęt w uczucia. Najpierw trzeba zrobić porządek z relacją z D.

Więc czas już powrócić do tematu. Trochę czasu minęło. Jestem starsza, może dojrzalsza?
Stwierdziłam, że podzielę się z Wami moją "decyzją" życia. Może komuś to pomoże.

Więc po moim ostatnim wpisie (dość obszernym), małym zamętem w głowie wiele i niewiele się wydarzyło.
Na prawdę nie wiedziałam co mam zrobić. Czytałam wiele forów, wpisów osób, które miały, przeżyły podobną sytuację. Zrozumiałam jedno, że nie jeszcze powalczę o nasz związek. Przecież było to wtedy 6 lat. Zrozumiałam, że nie przekreślę 6 lat ze względu na chwilowe (roczne:p) znudzenie się partnera. Kocham go więc jeszcze trochę powalczę. Z "X" zaprzestałam schadzki. Trochę bolało. W końcu straciłam adoratora, którego tak na prawdę każda kobieta pożąda:)

Mogę powiedzieć, że postawiłam na dość drastyczny środek. Powiedziałam "D", że ktoś jest "X" (mimo, że już nie było). Komu zależy i o mnie się  ubiega. Że nie zdradziłam, i że mam nadzieję , że nie będę tego żałować. Nie powiedział "D" nic. Ale w oczach widziałam strach. To było to coś co udowodniło mi, że jest o co walczyć. Że jednak nie jest tak bardzo obojętny jak to mi się wydawało.
W naszym związku trochę się zmieniło. Może nie jest idealnie - ale było by nudno:P Jak wspominałam wcześniej (2 lata temu) mamy trudne charaktery ale jesteśmy w stanie znaleźć kompromis. Mija dwa lata a my nadal jesteśmy razem. Spędzamy razem więcej czasu. Planujemy wspólną przyszłość. Więcej rozmawiamy. Opowiadamy sobie o naszych wzajemnych wadach i staramy się je jakoś zneutralizować.
Czyli było warto. Nie należy przekreślać związku przy pierwszej lepszej okazji.

Co do "X" spotkałam się z nim 2 lata temu i wytłumaczyłam, że jednak się mylił. Nie będziemy razem. Że muszę powalczyć o mój związek. Nie chciałam aby żył w niepewności i czekał na mnie bo może się nie doczekać. Jego reakcja do dziś siedzi mi w głowie. Powiedział mi (a pamiętam to bardzo dokładnie), że słucham rozumu a nie serca. Widzi w moich oczach, że tak na prawdę chcę jego tak jak i on chce mnie. Ale uszanował moją decyzję. Zapytał się czy chcę z nim utrzymywać koleżeńskie relacje. Oczywiście nie zaryzykowałam. Nie było by to szczere. Jeszcze przez jakiś czas starał się "o mnie". O ile mogę to tak nazwać. Nie przynosiło to skutku więc odpuścił. Na zakończenie naszej znajomości napisał mi tylko sms-a: "Bądź szczęśliwa moja ty druga połówko". I tak półtora roku nie mamy ze sobą już żadnego kontaktu.

A teraz podsumowanie:
Warto walczyć o związek. Nie należy się poddawać i przekreślać wszystkiego "bo coś się zmieniło" i jest gorzej niż było.  Życie to nie bajka. Są chwile przyjemne jak i sytuacje wymagające działania i wyrzeczenia. Ale czy miłość nie jest właśnie wyrzeczeniem się pokus dla drugiej osoby?
Czy było warto? Na pewno. Jestem 8 lat z mężczyzną który mnie kocha. Może nie jest idealny ale mnie kocha. A to jest w dzisiejszych czasach sukces. Często ludzie kochają bez odwzajemnienia. A ja dzielę życie z osobą, która mnie kocha. Szczęściara
Mogę sobie spojrzeć w lusterko o nie zdradziłam. Byłam szczera i to się opłaciło. Nie wyrządziłam "D" najgorszej krzywdy jaka może spotkać człowieka - nie zdradziłam go.
Czy jestem szczęśliwa? Jak nie być? W końcu jestem z kimś kto mnie kocha. A, że nie jestem przekonana do słuszności swojej decyzji. No cóż samo życie. Nikt nie mówił, że będzie lekko. Przez ostatnie półtora roku nie było dnia abym nie myślała o "X". Że być może podjęłam złą decyzję. Najgorszą jaką mogłam podjąć. Może rzeczywiście byliśmy dla siebie stworzeni (to jakieś pozostałości z dzieciństwa z przeczytanych bajeczek z Happy End'em).

To doświadczenie bardzo mnie zmieniło. Z realistki twardo stąpającej po ziemi, która wierzy tylko w to co jest do udowodnienia stałam się osobą która znalazła w swojej palecie barw prócz czarnego, szarego i białego, całą gamę barw tęczy. I to, że coś wydaje się być trudne, nie przejmuj się - jest dużo trudniejsze w rzeczywistości.

Może ktoś się zmusi i przeczyta moje wypociny. Może komuś to pomoże. Może tylko skomplikuje.
W każdym bądź razie dedykuje to wszystkim tym osobom, które twierdzą, że zdrady spowodowane są chwilowymi zauroczeniami. Że to nie jest miłość tylko chwilowe zauroczenie. Które krytykują ludzi, którzy wątpią, zdradziły bądź chcą zdradzić. Które twierdzą, że jest to niedojrzałe zachowanie, i że takie osoby nie zasługują na szczęście. Które wszystkie trudne chwile w związku wrzucają do jednego worka.

Ale żeby nie było pesymistycznie. Cieszę się, że nie zdradziłam. Postąpiłam słusznie. Warto walczyć. Nie przypuszczałam tylko, że będę miała satysfakcję z tego, że nie uległam pokusie a nie z tego, że jestem szczęśliwa.

D - nie wierzy że masz romas - jemu to do głowy nie przyszło - nie wierzy że możesz mieć i dla tego nic nie robi. Normalny facet, albo by pokazywął swoją dezapropbatę - w sposób wyraziście zauważalny - namacalny i dotkliwy, albo by walczył. Wobec tego to co przeżywasz to wyłacznie walka, którą toczysz w sobie, czy jest większa czy mniejsza - to nie ma znaczenia, nia ma znaczenia, Twój "hart" ducha i ciała. Masz miłość - pokaż D, że robisz to bo wciąż wierzysz w związek - powiwedz mu dokładnie to co tu napisałaś, powiedz mu, to wszystko, że trwasz nadal ... zapytaj go wtedy czy umie to docenic - czy docenia, czy po tym wszystkim, jedyne co będzie mógł wnieść w związek - to będzie jego bezczynność.
Ktoś powie - nie gadaj, nie mów , ale D. nic nie wie najwyraźniej co się dzieje w jego związku, w jego otoczeniu - ma klapy na oczach.
Jeśli nic z tym nie zrobi w takiej sytuacji, to owszem można go kochać, ale nie ma co liczyć, że będzie lepiej, to już nie huśtawka to stan constans, a skoro przeszkadza, to znaczy że z czasem zatruje ten związej. X - to nienajlapsza partia - bo zrodzona z cierpienia. Jeśli się zdecydujesz odejsć od D. - bo on nic nie zrobi, kiedyś przy jakieść kłótni, za pare la gdy codzienność wkradnie się między Ciebie , a X- lepiej byś mu nie wypomniała, że właściwie, to Wasz związek, zrodził się majać u podtaw nieszczeście Twojego poprzedniego związku, co wcale nie znaczy, że X jest przegrany. Pogadaj z D. Rozmowa to podstawa. Nie zachowuj się jak kobieta - bo on powinien się domyśleć, zareagować, coś zrobić - to myśli krążące tlko w Twojej głowie - on na nie nie reaguje bo o nich nie wie. Jeśli nie będziesz rozmawaiać, zawsze będzie za Tobą łazić że D. mozliwie że by powalczył, ale TY nie mówiąc mu o tym co czujesz, jakie rzeczy Tobą targają jakie mysli, i to że pozwoliłaś dopuścić do siebie kogoś innego - przez to nie dałaś mu szans - szansy swoim obecnym uczuciom.

Nie rozumiem co to ma wspólnego z moją wypowiedzią (skoro ją zacytowałeś). Nigdzie nie napisałam, że człowiek nie potrafi się zmienić. Napisałam, że w jej facecie wielka przemiana się nie dokonała.

Jeśli kochasz i ktoś kocha Ciebie, to o co walczyć?
Skoro trzeba walczyć o czyjeś uczucia, to chyba coś jest nie tak.

Tutaj niestety się nie zgodzę. Walczyć warto. Nie o czyjeś uczucia ale związek, który w danym momencie przechodzi ciężkie chwile. Jeżeli mielibyśmy się poddawać przy pierwszej lepszej okazji.... wow pewnie sądy rodzinne miały by co robić.

Swoją drogą wystąpiło pewne niezrozumienie. Nie napisałam nic o braku zaangażowania ze strony D. Nie taki był cel. Na chwilę obecną przyznam, że widzę różnicę w jego zachowaniu. Stara się. Nawet pokuszę się o wyrażenie, że nie jedna mogła by mi zazdrościć. Chciałam zwrócić uwagę na coś zupełnie innego:
Człowiek skonstruowany jest tak, że przy poznaniu nowej "lepszej" osoby ma wrażenie, że z nią ułoży sobie życie dużo ciekawiej. A to dlatego, że wydaje mu się, że kocha jak nigdy wcześniej. Ale ta miłość tak na prawdę jest dlatego tak bardzo idealna ponieważ nie zaznała ona życia codziennego. Jest to miłość oparta na wyobrażeniu jak może być pięknie. Tym bardziej teraz kiedy w swoim życiu nie układa się najlepiej. Natomiast czy jej urok właśnie na tym nie polega?
Decydując się na nią traci ona to piękno (to jest moja oczywiście opinia).

Cierpiętnicą nie jestem. Jestem zadowolona, że nie skreśliłam 6 lat związku (teraz już 8 ) Jest nam dobrze ze sobą. A że myślę co by było gdyby... hm... Tak na serio to wyobrażenie tego jest piękne. A znając realia życia pięknie być może długo by nie było. Wiele osób decyduje się na zerwanie więzi dla tej nowej unoszącej miłostki i jak to się kończy?
A ja mam do czego wracać myślami.

Może mnie nie zrozumiecie ale jestem szczęściarą.
Mam fajny związek. Z pełną świadomością mogę powiedzieć, że trwały bo przeszedł wiele. Próbę czasu pokonał. A prócz tego mam miłość idealną do której mogę wracać myślami (a że czasami nad myślami nie panuję to już inna bajka:))

Gratuluję, że posiadacie miłość o którą nie trzeba walczyć. Ale jej nie zazdroszczę. Może kiedyś jak będzie mi dane doczekać wnuków to będę mogła się pochwalić im, że babcia z dziadkiem wiele pokonali a mimo wszystko 100 lat ze sobą przeżyli.

Współczuję osobą, które twierdzą, że nie należy walczyć o związek. Z takim podejściem pierwsze lepsze potknięcie nie wróży szczęśliwego zakończenia.

Dedykowałam swój poprzedni wpis osobom, które wszystkie "przelotne romanse" wrzucają do jednego wora. Chciałam zwrócić uwagę tych zdradzonych kobiet/żon/mężczyzn/mężów, że może nie zawsze jest tak, że partner/partnerka chwilowo zapomniała się w chwilach uniesienia. Może po prostu spotkały na swojej drodze kogoś na prawdę wartościowego. Swoje przeznaczenie. Nie zawsze chodzi tylko o odskocznie czy udany seks. I co wtedy? Moim zdaniem sytuacja bez idealnego rozwiązania.

Ale to jest mój pogląd. Nie chcę nikogo przekonywać. Ale czasem warto spojrzeć na coś z innej perspektywy.

I podkreślę jeszcze raz:
Warto walczyć o związek. Przykre jest to jak ludzie teraz są wygodni. Że wszystko się należy nic nie dając w zamian. Związek po przejściu, który się ułożył, ma zupełnie inny wymiar. Dużo lepiej smakuje i przynosi wiele satysfakcji. Nie życzę nikomu kryzysu, ale życzę każdej osobie, która kocha aby mogła odczuć właśnie tą satysfakcję, że coś co budowali przez wiele lat jest trwałe i silne.

W takim wykonaniu zostawila mnie kobieta..tak sie zaczelo CZAT...i zostalem sam...Wiec uwazaj...;d

Lubisz komlikować nie? Jak każda kobieta, nie potrafisz się skupić na tym co masz, tylko komplikować sprawy? nie ważne jaki byłby komentarz - chyba że zdradziłaś i boisz się do tego przyznać , dla tego tak zaczepnie pytasz?

Aleś głupi ona go naprawiła, wywołała w nim zazdrość, tak się robi stawia się sprawę na ostrzu noża a sam nic nie wiesz bo każdy jest inny a ty patrzysz stereotypami i schematami jakbyś miał jakiś uwiąd starczy

"O który walczę cały czas, ale "do tanga trzeba dwojga". Czy odpuścić tak jak i D odpuścił i dać się porwać tym motylkom w brzuchu."

Zaczynam z niechęcią patrzeć na motyle. Co te piękne owady są winne, że tak do obrzydzenia używacie zwrotu, który ewentualnie byłby znośny w ustach pięciolatki, ubranej na różowo, która wkrótce ma dostać cukrową watę i bilet na karuzelę.