Jak przetrwać - Netkobiety.pl

Mieszkanie z kredytem można próbować sprzedać, przynajmniej wystawić na sprzedaż. Wywnioskowałam, że to twój największy problem?  Chyba, że to twoja praca? Jak ci się udaje jeszcze pracować, podczas gdy nie sypiasz, a w dzień tylko leżysz? Żona nie reaguje?

Skąd to paskudne przekonanie, że nie możesz liczyć na jakąś pomoc z zewnątrz? Problemy psychiczne się leczy. Są od tego specjaliści i nie jest to żaden wstyd (sprawdź sobie o ile wzrósł odsetek samobójstw ostatnimi czasy), są fundacje, są telefony zaufania, które czekają na takich jak ty, by odwrócić Twój los, a przynajmniej go poprawić. Nie ma gorszego przekonania, niż to, że nikogo nie obchodzisz. To rzadko kiedy jest prawda. Do specjalisty marsz.

Większość psychologów to... o kant dupy można rozbić ich pomoc. Potrzebujesz w swoim stanie psychiatry i leków na uregulowanie chemii w mózgu. Idź do takiego lekarza.

Nie jesteś pierdolnięty, prawdopodobnie jesteś chory.
Żona wyartykułowała wprost, że NIE ZAMIERZA TOBIE POMÓC? Czy to tylko twoje założenie?

Wieko, żona mogłaby się zainteresować jak mądrze wspierać osobę w kryzysie psychicznym. To w jaki sposób rozmawiałaby z mężem, w jaki sposób nazywała jego uczucia, jego problemy, zadeklarować wsparcie i nazwać problemy, zaakceptować problemy... jest dużo wskazówek dla bliskich osób, których bliscy zmagają się z depresyjnymi zaburzeniami nastroju lub doświadczają kryzysu w życiu bądź jakiegoś rodzaju psychicznego cierpienia (np. problemów w pracy). Wraz ze swoim wsparciem skierować po tę pomoc medyczną, pomóc w umówieniu wizyty, pójść z tą osobą. Przede wszystkim nie mówić "że wszystko będzie dobrze", że "przesadza", stąd warto wygooglować właśnie jak mądrze wspierać, co mówić by osoba z problemem nie czułą się tak bardzo osamotniona. W końcu nie ma bliższej osoby niż żona (przynajmniej w idealnym świecie bliska powinna być). Czasem wzbudzenie nadziei, że będzie lepiej to duża siła... z doświadczenia wiem.

Autorze, musisz stać się hedonistą.
Mysl wyłącznie o swoim szczęściu.
Zastanów się co najbardziej Cię unieszczęśliwia. Praca? Zmień ją. Po co trzymasz się pracy, której nienawidzisz i w której nie dajesz sobie rady? Idź tymczasowo nawet do McDonalda - moja koleżanka tam pracowała i powiedziała że poznała super ludzi których zna do dziś.
Pomyśl też co naprawdę da Ci szczęście (oprócz samobójstwa). Jakieś konkretne hobby? Może rozwód i inna kobieta?

Polecam tez super forum, które kiedyś mnie uratowało:
https://www.zaburzeni.pl/

Bo my, zarówno kobiety jak i mężczyżni, nie wiemy nawet jak się zachować w takiej sytuacji, do tego na każdego różnie działa nawet słowo.
Dotyczy to też różnych tragedii/ choroby/śmierci, bo każdy jest inny i czego innego oczekuje. To jest  bardzo trudne.
Dobrze się mówi jak nas nie dotyka...

Nie tylko kobiety. Kobiety z zasady częściej przynajmniej podejmują próby wsparcia, stąd to odczucie.

Niestety macie rację pisząc, że ludzie nie potrafią wspierać, a poczucie, że nie jest się w swoim kryzysie i ze swoim problemem osamotnionym jest ogromnie ważne, bywa, że kluczowe. Otoczenie często nie wie jak to robić, dlatego w ogóle nie dotyka tematu udając, że on nie istnieje. Z kolei nieumiejętne wsparcie nie tylko nie sprawia, że problem wydaje się "mniej strasznym", ale też, że jest się kompletnie nierozumianym, co działa podwójnie przejmująco.
Jest wiele stwierdzeń, które nie powinny padać, ale są i takie, które okazują się bardzo pomocne. Bywa, że są to drobne niuanse, a robią ogromną różnicę. Podam tylko dla przykładu: "widzę, że jest ci trudno" brzmi o niebo lepiej niż "nie martw się, będzie dobrze". Świetnie sprawdzają się zwroty typu: "razem przez to przejdziemy, "na ile będę mógł/mogła pomóc, na tyle możesz na mnie liczyć", "pamiętaj, że cokolwiek będzie się działo, będę przy tobie" i tak dalej. Do tego dochodzą realne działania, które pokazują, że słowa mają pokrycie w czynach.

Mnie zdarzyło się odciągnąć kogoś o samobójstwa zupełnie nieświadomie i to tylko dlatego, że byłam, że wieczorami zawsze miałam dla niego (to mężczyzna) czas, co pomagało mu odciągać myśli i się w nich coraz bardziej pogrążać, a dowiedziałam się o tym po fakcie. Raz też napisałam do dziewczyny bardzo długiego maila, dziewczyna z tego forum, zupełnie obca i anonimowa, po kilku miesiącach dostałam informację zwrotną, że ten mail, to pochylenie się nad nią, miało większą moc sprawczą niż mogłabym przypuszczać, bo ona wtedy poczuła, że skoro dla mnie, tak przypadkowej, okazała się z jakiegoś powodu ważna... 

Tak jak napisała Rita - jest mnóstwo sposobów, by się tego nauczyć, w końcu jeśli nie najbliżsi, którzy są tuż obok i widzą najwięcej, mogą najwięcej, to kto?

Tu jest taka narracja męskiego punktu widzenia, że żona musi nauczyć się wspierać, /choć nie wiemy jakie oni mają stosunki/, a jak żona jest w podobnej sytuacji to facet odchodzi, bo... go przerosło

Dodam, że nam nic przeciwko wspieraniu, jestem za, bo w rodzinie powinniśmy się wspierać i to dotyczy też dzieci, rodziców, a wiemy jak jest w życiu.
Rita wie /nauczyła się , bo wzajemnie się wspiera z mężem, a tu być może żona nigdy nie czuła wsparcia męża i teraz chętnie by uciekła...

Nie wiemy czy autor w ogóle oczekuje wsparcia od żony i czy chce się się otworzyć na wsparcie, bo tego nie widać.

Wieko Autor wyraźnie napisał :

Kłopoty zawodowe powodują, że jest zestresowany i nie potrafi sobie poradzić z geometrycznie nawarstwiającymi się problemami. Nikt nie może mu pomóc, oprócz żony, która wg. niego nie ma ochoty mu pomóc.

Dlatego  najlepiej aby napisał, czego od tej żony oczekuje, jak mogłaby mu pomóc w kłopotach zawodowych.

Już drugi taki rozpaczliwy post na forum.