Przemoc psychiczna - Netkobiety.pl

Ja chciałabym,  żeby go nie było , czasami mam takie myśli:(

Ona to wie,  zawsze wspiera mnie i brata,  nie chce ojca zostawić

Już dzwoniłam kiedyś na policję,  do awantur nie przyjadą tak jak wtedy.  Ja nie mogę żyć spokojnie bo cały czas mam z tyłu głowy sytuację z mamą,  ona jest nauczycielką i wstydzi się,  że to się rozniesie po okolicy,  cierpi ona, cierpię ja. Jest uparta,  ojciec nigdy się nie wyniesie z domu,  nic nie dociera,  spróbuję namówić ją na złożenie zawiadomienia na policji

Tak, rozmawialam,  moja mama się boi bo nie kocha ojca od dawna,  a po prostu boi się,  że zostawi wszystko co ma, pieniądze też ma na nowy start, ale wiele lat razem z ojcem . Ja nie zostawię mamy w tym piekle,  brat tez

Jak to nie przyjadą do awantury domowej?
Tak Ci powiedział dyspozytor?

Wydaje mi się, że to jednak powinna być decyzja mamy.

Bo przyjeżdżają a potem skonfliktowane strony mówią że się pogodziły lub wycofują składane pod wpływem emocji przeciwko sobie zgłoszenia. Tym się po prostu charakteryzują awantury domowe.

Zgłosić dzielnicowemu. Podać daty i czas nieprzyjętych zgłoszeń telefonicznych. To się nagrywa.

Pokrzywdzonych .

Ja bym zaczął od prawnika.
Doradzi jakie macie opcje z bratem, zarówno gdy matka będzie broniła ojca, jak i w tedy gdy oprzytomnieje,i będzie chciała sie z tego piekła wyrwać.
Doradzi również co zrobić w sprawie odmowy przyjęcia zgłoszenia przez dyspozytora, jak dla mnie to kwalifikuje sie pod niedopełnienie obowiązków, i powinna sie tym zając prokuratura.
Ale ja nie jestem prawnikiem.

Czasami mam wrażenie,  że ojciec jest naprawdę chory psychicznie. Na pewno nie zostawię mamy,  brat też,  mama jest wspaniała,  mimo wszystko radosna, a serce mnie boli, że nie robimy nic z tym, a jest tyko gorzej. Poszukam prawnika,  moja szefowa ma podobną sytuację z mężem,  ma 18letniego syna,  porozmawiam z nią,  ona założyła niebieską kartę.

Rozumiem, chodzi jednak o to co się dzieje w chwili w ktorej wzywasz policję. Co się dzieje teraz.
To co było kiedy mama była w ciąży nie ma już znaczenia.

Policja przyjeżdża jak awanturuje się pijany, do trzeźwych awantur/kłótni to chyba nie...bo mąż i ojciec wyzywa.

Świata nie zbawisz, mama ma swój rozum i sama decyduje o sobie, skoro nie chce odejść, nie chce się rozwieść, to jej decyzja.
Ty nie powinnaś się do rodziców wtrącać i mamie układać życie, bo ją wyrwiesz z domu, odejdzie, po kliku miesiącach wróci...
Myśl o sobie i się wyprowadź.

Nie gniewaj się, ale skoro Twoja mama tyle lat miała głęboko w dupie, jak Was krzywdzi ojciec, bo "co ludzie powiedzą", to jak możesz myśleć że teraz ona od niego odejdzie? Nie mam absolutnie szacunku dla matek, które tylko biadolą i płaczą, ale NIE CHRONIĄ własnych dzieci przed oprawcą.
To był jej zasrany obowiązek odejść od niego, uchronić Was przed tym psycholem.

To tak, jakby mój mąż katował naszego psa, a ja bym tylko patrzyła i siorbała nosem.

Ty się zastanawiasz jak ją ratować? Ona nie zastanawiała się, jak uratować Was. Choć mogła. Byliście mali i nie mogliście nic zrobić.

Twoja matka wcale nie jest tak cudowna jak sobie wmawiasz - przykro mi. Patrzyła jak płaczecie, jak uciekacie z domu i NIC z tym nie zrobiła. Przestań ją idealizować.

Moja mama niestety stawia lekki opór,  płacze i tłumaczy,  że nie ma dokąd iść mimo, że ma pieniądze i propozycje mieszkania z nami. Ja wiem,  że z ojcem nie wytrzymam. Myślałam,  że uda mi się być normalną,  ale płaczę kiedy tylko mam jakiś problem i wiem, że powrót do domu to był błąd bo nie wyleczę się nigdy i nie stworzę szczęśliwego zycia dla siebie i związku
Nie wiem co z mamą,  próbuje ją wyciągnąć do prawnika,  ona nie ma nikogo oprócz mnie i brata,  sama uciekała z domu rodzinnego do internatu...nie popełnia błędów swojej matki. Chcę jej pomóc bo wiem, że warto.  Tutaj tak.

Słuchaj czy mama chce/oczekuje Twojej pomocy, a nie to co Ty chcesz.

Jedynie możesz ją namawiać na terapię dla współuzależnionych.

Moja mama obawia się co do przyszłości,  z ojcem łączą ją tylko dzieci i majątek. Przyzwyczaiła się, że ojciec robi z siebie idiotę i pajaca za każdym razem przepraszając. Z tym, że swoich dzieci on jako ojciec nie musi przepraszac, jakie to oczywiste,  mi to obojętne czy jest czy go nie ma, a więc co mowi także.  Gorzej, że wszyscy trzęsiemy się ze strachu przy nim i wkładamy maski na twarz. Jeżeli moja mama zdobyła się na wyprowadzkę na tydzień pierwszy raz wtedy gdy brat nas zabrał to uda się w końcu. Moja mama powiedziała,  że gdyby miała inny dom/mieszkanie to już dawno by odeszła, cieszyłaby się gdyby wjeżdżał do pracy w delegację na długo lub miał kochankę i odszedł! Nie kocha go, nienawidzi go, mówiła mu to w twarz wiele razy,  to do ojca nic nie dociera.  Nic i nigdy! Ja i brat nie zostawimy jej z nim. Ta kobieta jest wspaniałym,  ciepłym i radosnym człowiekiem, który zasługuje na szczęście. Nie jest współuzależniona, ale terapia się przyda - dopiero po całym horrorze.

Jak to ma więc wygladać w praktyce? Mama ani nie chce się wyprowadzać, ani odchodzić od ojca. Weźmiecie ja na łańcuch, czy paralizatora będziecie używać do tego ratowania, czy co? Konkretnie pytam.

ponownie u niej emocje wzięły górę

I to jest dobry krok.