Czy jest możliwe nie mieć żadnego hobby? - Netkobiety.pl

Myślę, że można nie mieć żadnego hobby. Można lubić cos robić, ale nie trzeba się tym aż pasjonować.

Co to jest hobby czy pasja?
Czy hobby może być zwykłe rozwiązywanie krzyżówek?
Albo rysowanie - kiedy to hobby a kiedy już jest pasją?
Osobiście pasja żle mi sie kojarzy. Bo przychodzi mi na myśl już tak wielka fascynacja danym tematem, że na drugi plan spada partnerka (i dzieci), rodzina, a liczy sie tylko pasja.
Przykładem jest himalaizm - ludzie zajmujący się tym wiedzą, że to niebezpieczny sport, wymagający pieniedzy, rozłąki z rodziną na wiele tygodni - a mimo to nic ich nie powstrzyma, ani noworodek w domu, ani żona, która zostaje wtedy sama z dziećmi. Poza tym nieważne są nowe meble do kuchni, czy wspólny wyjazd na wakacje, czy coś jeszcze innego - liczy się tylko pasja. Ja bym tak nie mogła.
Hobby już lepiej brzmi. Tak nieszkodliwie. Jeden będzie zbierał znaczki, inny kolekcjonował kryminały. Dla kogoś hobby to taniec, malarstwo, joga, siłownia, albo czytanie o historii Polski, nauka francuskiego etc. Każdy sobie już coś znajdzie.

Pewnie można nie mieć hobby, wiele osób nie ma żadnego
... ale co wtedy nakręca człowieka do życia?

Owszem, nikomu nic do tego, co jednak nie zmienia faktu, że nie można o nim powiedzieć, że ma pasję. Rzecz jasna nie ma obowiązku posiadania pasji, ale dla mnie osoby, które nie mają żadnych zainteresowań są uboższe wewnętrznie od tych, które je posiadają. Tylko tyle i aż tyle.

Odpowiadając jednak wprost na zadane pytanie: tak, jak najbardziej można niczym się nie pasjonować i nawet nie mieć żadnego hobby. Z drugiej strony pasją może być dokładnie wszystko, jeśli.... wkłada się w to serce.

Kiedyś nazywało się to szpanem, a dziś określiłabym to zjawisko zwykłym snobstwem . Istotnie takie sztuczne silenie się na robienie tego, co akurat jest w modzie i dobrze prezentuje się w social mediach, wydaje mi się dosyć żenujące. Jeśli jednak ktoś naprawdę kocha chodzić po górach, poznawać z bliska tajemnice morskich głębin albo latać szybowcami, to fakt, że na innych dana pasja robi wrażenie jest tylko niezamierzonym dodatkiem i wówczas raczej trudno doszukiwać się jakichś 'wizerunkowych' intencji.
Po prostu nie dzieliłabym pasji na lepsze i gorsze, ewentualnie ze względu na rzeczywiste pobudki, dla których wybiera sobie taką, a nie inną działkę zainteresowań.

Chlanie też może być pasją

Dokładnie to samo pomyślałam. Ja swoją pasje odkryłam dość późno, bo po 40-tce. Przedtem nie miałam zainteresowań, bo zbieranie pocztówek w dzieciństwie trudno nazwać zainteresowaniem. Raczej zapełnianiem nudy . Chociaż to tez nie jest złe rozwiązanie.

Taaa, to ja powtarzam mojej mamie na odwrót, gdy czepia się pasji mojego męża. Nie ma go często w niedziele po południu, co się mojej mamie bardzo nie podoba. Mówię, ze lepiej mieć taką pasje niż siedzenie w pornolach w internecie lub uganianie sie za babami. To do niej przemawia .

Moja przyjaciółka, która uczy angielskiego mówi, że to bardzo częste. Że jak przychodzi do tematów o hobby po prostu nie ma mowy, żeby coś wyciągnąć z ludzi.

Tak się zastanawiam, czy mam jakies hobby.. i dochodze do wniosku, ze raczej mam zainteresowania - lubie czytac, int się roznymi zagadnieniami,
grywam w szachy w zaleznosci od ilości czasu mniej lub więcej.
Nie mam takiego zajecia, które by mnie pochlanialo całkowicie. Ale tez nie czuje z tego powodu jakiegoś braku.
To, co bardziej mnie u siebie denerwuje, to to, ze miewam słomiany zapal w jakichś zamiarach, napalam się, przeznaczam dużo energii, a potem szybko się poddaje, tak było z np. domowa uprawa ziol, albo własnym wyrobem wina , drobne potkniecie, cos nie wyjdzie, i..klapa.

To mi coś przypomina. W 1 klasie liceum, na imprezie integracyjnej mojego dziecka padały pytania m.in. o zainteresowania i hobby. Z tego znalazła się osoba, która napisała, ze jej hobby to spanie.

Ostatnio o tym myślałam i stwierdziłam, że gdyby ktoś mnie zapytał o hobby to miałabym problem żeby odpowiedzieć. Interesuje mnie dużo rzeczy, ciągle coś czytam, bardzo dużo gotuję, mocno siedzę w rzeczach, którymi się zajmuję w pracy (też w czasie wolnym), ale nie mam jakiejś "pasji", która sama w sobie zapełniałaby mi większość czasu.

Myślę że każdy człowiek posiada jakieś ukryte talenty tylko że czasami są one nie odkryte Żeby się o tym przekonać powinnaś próbować różnych rzeczy gotowania prac ogrodowych pisania wierszy lub opowiadań itd Może w końcu odnajdziesz swoje hobby i zainteresuje cię jakaś dziedzina

Pięknie napisałeś, aż mnie zatkało.

Chyba to jedyne ma sens.

Moim zdaniem jest bardzo duzo ludzi nie majacych swojego hobby. Są przez to co prawda dosc nudni, ale jak najbardziej istnieją.

Mam wiele pasji... Najpierw to jakaś zajawka, jeśli mnie wciągnie, to nie ma zmiłuj się, ryję temat wzdłuż i wszerz, potrafię siedzieć nad tym do świtu. Z wiekiem jednak myślę, że to czasami był sposób na ucieczkę od rzeczywistości, która mnie bolała. Tak naprawdę nic mi ta wiedza nie dała, pasja nie rozwinęła, ani nie ubogaciła. Może jedynie taki plus, że poznałam podobnych zapaleńców, nawet na drugim końcu świata i przyjaźnimy się. Tak, przyjaźnie nawiązane dzięki pasjom to wielka wartość.
A czy można bez nich żyć? Oczywiście że tak i brak pasji nikomu nie umniejsza. Można wkładać serce we wszystko, co się robi, mieć z tego satysfakcję.

Tak czytam Wasze wypowiedzi i naszło mnie na przemyślenia.

Zastanawiam się czy jest jakaś pasja bardziej wartościowsza od tej jak stawać się lepszym każdego dnia.
A mianowicie pasja polegająca na rozwijaniu w sobie człowieczeństwa, ludzkiego podejścia do wszystkich.

Tak sobie myślałem, jakby to było być przyjacielem każdego człowieka, zapewne wiecie o co mi chodzi, każdy w życiu chyba raz spotkał taką osobę, która do każdego podchodziła z wielkim zrozumieniem, godnością i szacunkiem. Taka osoba, która nigdy nikogo ani niczego nie wyśmiała, jako jedyna nie śmiała się z żartu na czyjś temat, tam gdzie wszyscy się podśmiewają to ona jedyna wyciąga rękę, nie podważała żadnego autorytetu ani nawet nie pomyślała przez chwilę by mogła powiedzieć jakieś słowo sprawiające komuś chociaż lekką przykrość.

Wiecie taki człowiek, który każdego kocha, lubi szanuje i rozumie, którego ciężko jest wyprowadzić z równowagi, osoba, która zawsze wysłucha, wesprze i doradzi. Człowiek, którego nie zirytujesz ani nie rozpoczniesz z nim kłótni bo jego świadomość jest znacznie wyżej.

Zobaczcie jak łatwo jest wyprowadzić z równowagi 95% ludzi na tym świecie, powiesz parę razy coś głupiego na temat danej osoby a ta już ma lekko podniesione ciśnienie.

Zobaczcie jacy są ludzie dookoła, sfrustrowani, znerwicowani, wkurzeni, smutni, irytujący itp. Lekko zajedziesz komuś drogę na ulicy a ten już z łapami.

Ciekawe jak to jest udoskonalić się do takiego stopnia, w którym nikt nie potrafiłby nas wyprowadzić z równowagi, to musi być piękne.
Twój rozmówca wali młotem w Twoje najbardziej możliwe czułe punkty (każdy z nas je ma) a my zamiast myśleć o tym jak się odgryzć jedynie co robimy to się uśmiechamy i odpowiadamy na spokojnie i merytorycznie bez lekkiego drgnięia.

Chciałbym być takim człowiekiem, naprawdę.

Odpowiadając na pytanie, nie jest możliwe aby nie posiadać żadnego hobby.
Rozwijając to wystarczy spojrzeć na definicję tego słowa, która w większości słowników sprowadza się do tego: ulubione zajęcie któremu poświęcamy wolny czas.
Więc człowiek bez hobby tak naprawdę byłby warzywem, które po pracy spełnieniu obowiązków  w domu wyłącza się i się slini.

Osobiście uwielbiam czytać książki i różnego typu opowiadania, składam drewniane statki i lubię wyjść z aparatem w teren. Czy uważam któreś z nich za lepsze czy gorsze. Nie bo każde dostarcza mi to co hobby powinno czyli pozwala mi się zrelaksować i oczyścić umysł tylko na różne sposoby.

Nie wiem skąd się teraz wzięło przekonanie o tym, że hobby ma rozwijać czy jedno jest gorsze od drugiego albo że coś tym hobby nie jest bo jak to możliwe, chodzęnie na grzyby czy rozwiązywanie krzyżówek też będzie tak samo wartościowym hobby jak skoki na spadochronie czy wspinaczka, tak długo jak osobie praktykujacej to będzie sprawiać przyjemność:)
Nie wiem, też czemu co niektórzy twierdzą, że hobby ma być interesujące dla innych?

Znerx nie ma czegoś takiego co definiuje czy hobby będzie czytanie 2 książek na rok czy 50, jeżeli tak by było to składając jeden statek raz na 5-8 lat nie mógłbym tego nazwać swoim hobby.

Myślę, że to co definiuje co jest hobby to to czy osoba lubi to i poświęca choć trochę swojego czasu wolnego.

Spotykam ludzi bez pasji Ale żadnego nie spotkałem bez hobby choćbym nie wiem jak absurdalne one były każdy coś ma co lubi robić.

Rumuński żolnierzu stan o którym piszesz, że nikt nie jest w stanie Cię wyprowadzić z równowagi ja osobiście nazywam ignorancją i zlewaniem na wszystko dookoła:)

Znerx- to jednak dała, w sposób pośredni dała mi coś bardzo cennego, jak przyjaźnie Jedna z pasji wzbogaciła mnie też materialnie, ale pisząc posta, myślałam o sferze niematerialnej. Zakręciłam się, przepraszam, ale nie chciałabym tu wchodzić w szczegóły. 
I jeszcze mi się przypomniały moje pasje sportowe, które dają mi mnóstwo radości, ogromną dawkę endorfin, odstresowują.

foggy - nieciekawie macie z tymi dojazdami, współczuję bardzo. Mam podobnie, tylko o 2,5 godziny krócej i to już jest ogromna różnica, która mi wystarcza na jakiś fun. Poza tym mam starsze dzieci. W Waszym przypadku faktycznie nie ma czasu na zajawki, widzę po sobie, jak doskonale muszę być zorganizowana, aby mieć czas np. na treningi. Codziennie nie dałabym czasowo rady, choćbym nie wiem jak chciała i nie wiem jak się spinała.

Jak nie masz czasu na nic innego to nie zajmujesz się tym co robisz to jest proste:)
Jednak nie znaczy, że nie masz czegoś co robiłeś wcześniej A było twoim hobby, to wygląda tak że nie masz czasu na to.

Dzieci będą rosnąć, z czasem też będą mogły przejąć część obowiązków domowych i odciążyć was co wtedy zrobicie z wolnym czasem

Przy takim grafiku to nawet urlop jak jest to raczej jak jest możliwość to chętnie by się człowiek wywalił do góry brzuchem i odpoczywal:)

Więc jak to było przed dziećmi mialeles z żoną jakieś zainteresowania/hobby?

Krejzolka ubozszy wewnętrznie to taki sposób na samo dowartosciowanie siebie, mam zajęcie coś co lubię jest super ciekawe i rozwija mnie A oni są tacy nudno nie mają o czym opowiadać nie mają nic co bym mogla/mógł nazwać hobby co za ubodzy ludzie w porównaniu do mnie.
Ot taki slogan dzisiejszych czasów aby co niektórzy lepiej się poczuli

To my  ludzie mamy jakiś dziwny zwyczaj w wartosciowaniu co lepsze a co gorsze, według mnie każde zainteresowanie jest tak samo dobre. Nawet takie zbieranie znaczków może być ciekawe, gdy osoba która zbiera potrafi opowiedzieć parę historii o znaczkach, które ma w swojej kolekcji i wtedy zwykle wkładanie papierków do klastra nabiera innego znaczenia.

Nie wydaje mi się, że można nie mieć zupełnie żadnej rzeczy, którą lubi się robić z tym że to nie muszą być jakieś szczególnie wyszukane rzeczy jakie zazwyczaj się kojarzą z hobby, pasjami itp.

Jeśli ktoś kocha te swoje znaczki, to będzie potrafił całymi miesiącami polować na perełki do swojej kolekcji, szukać o nich informacji, potem godzinami cieszyć się i opowiadać, przytaczać jakieś historie, ciekawostki. To przecież człowieka nie cofa w rozwoju, nawet jeśli dla kogoś innego jego pasja będzie nudna. Bo tu wcale nie chodzi o to, żeby na innych robiło wrażenie, ale żeby samego wciągnęło. No chyba, że istotnie jest to coś stricte na pokaz, ale wtedy słowo "pasja" należy chyba wziąć w cudzysłów.   

Ja zdecydowanie nie mam potrzeby czuć się lepszą od kogokolwiek, jeśli się rozwijam, w coś angażuję, to wyłącznie dla siebie i swojego osobistego komfortu. Wspomniałam, że tańcem zajęłam się, kiedy poczułam, że to może być dla mnie dobra forma terapii po żałobie, po której nie umiałam się pozbierać, a że się sprawdziło, to najpierw zrobiła się z tego odskocznia, która zmuszała mnie do działania, potem przygoda, a dziś to już zdecydowanie coś dużego. W ogóle wiele rzeczy się dzięki temu zmieniło. Ja jestem inna, rozwijam się w tym kierunku, poznaję ludzi, których w innych okolicznościach nie byłoby mi dane poznać, a oni z kolei też dużo do mojego życia wnoszą. Jednym słowem robię coś, co sprawia mi ogromną radość, jest wciągające, dla mnie wyjątkowe, ale nie czuję się lepsza od innych, ewentualnie lepszą wersją siebie samej i bogatszą niż byłam w czasie 'przed pasją'.

Jak najbardziej, ale pod warunkiem, że zostanie tu spełniony dodatkowy, moim zdaniem kluczowy, czynnik, a właściwie dwa - pozytywny stosunek emocjonalny i intensywność, czyli powtarzalność. Bo jeśli będziesz się tym wróblom przyglądał przez chwilę, to nawet jeśli Cię ta obserwacja wciągnie, to raczej trudno byłoby to nazwać hobby. Jeśli jednak z wypiekami na policzkach co ranka będziesz wyglądał przez okno czy też wyruszał na wyprawę, by obserwować tych młodych wróbli zwyczaje, rozwój, to już będzie znaczyć, że połknąłeś bakcyla . Przynajmniej ja tak to widzę.

Ja na pewno mam wiele różnych zainteresowań, rozwijanych w miarę możliwości, które wzięły się stąd, że ja na wiele rzeczy reaguję trochę jak dziecko "o, ale to fajne, CHCĘ!", a że dzieci nie mam, w związku z czym cały czas i fundusze mogę poświęcić na siebie, nie ma żadnego powodu, dla którego miałabym na tym etapie to zostawić i najczęściej próbuję. Wiadomo, nie wszystko przerodziło się w dłuższą przygodę, część nie przypadła mi do gustu (np. taniec nowoczesny, jakie to było nudne... ), ale część zagościła w moim życiu na stałe. Jest wśród nich wiele sportów, niektóre z tych bardziej, ee, "szpanerskich, bo wzbudzających zainteresowanie/zazdrość otoczenia", ale są też szachy, poker, brydż, pisanie przeróżnych tekstów i inne takie mało efektowne.

Czy coś z tego nazwałabym pasją? Na pewno narty, jeżeli rzucanie wszystkiego co roku i wyprowadzka na 3,5 miesiąca w góry, by uczyć młodych adeptów tej sztuki, a po godzinach śmigać samemu (i tak dzień w dzień, z równą frajdą w kwietniu, jak w grudniu) nie jest oznaką, że to faktycznie pasja, to nie wiem, co by było... Zawodową narciarką już przecież nie zostanę. Czy mam inne pasje? Trudno powiedzieć, są rzeczy, które często sprawiają mi podobną przyjemność albo na które nawet bardziej mam ochotę, ale są jednak bardziej chwilowe (tzn. niektóre są w moim życiu od lat, ale odkąd niespełna dwuletnią mnie wsadzono w narty, wszystkie zimy spędzałam na stoku, więc nie ma porównania), może tylko pisanie jest równie trwałe.

Z tym się do końca nie zgodzę. Moim zdaniem to zależy od motywacji, przynajmniej do pewnego stopnia. Bo okej, są ludzie, którzy np. lubią oglądać filmy, słuchać muzyki itp. i to będzie ich hobby. Ale znam osoby, które po pracy po prostu nie mają co ze sobą zrobić, i ta telewizja czy muzyka pojawia się trochę na zasadzie zapychacza czasu. O, siada taki na kanapie, znudzony, rozgląda się po pokoju w poszukiwaniu pomysłu, pomysłów brak, a jedynie telewizor stoi... No to pyk, włącza, czasem zerknie, czasem nie. Po prostu trudno nazwać mi zainteresowaniem coś, czym ktoś się zajmuje jedynie z braku lepszych opcji - nawet jeśli codziennie.

Znaczy to tyle, że osoby bez pasji są w sumie takimi everymenami bez twarzy. Ludzi, którzy spedzaja cale dnie przed telewizorem czy fejsem są miliony i bardzo łatwo zlewają sie w szarą masę. Pasja i zainteresowania są czymś, co pozwala nam zachować swoją twarz, uczynić faktycznie interesującymi. Już pomijajac, że rozwijanie swoich pasji oznacza takze poszerzanie swojej wiedzy itd.

Rozumiem. Kanapowcy też są, choć to strata czasu tylko, według nas. Chodziło mi Saro, o to, że definiowanie czegoś jako hobby, rozumiane, jako ściśle określone zapełnianie czasu wolnego, nie do końca je identyfikuje.
Jak na moim przykładzie, w moim malutkim parku, ani lornetka mi nie jest potrzebna, ani aparat z obiektywem.
Sprawia mi to przyjemność, partnerka nie myśli, że robię jakieś niedobre dla nas rzeczy, bo z okna mnie może zobaczyć.
W lesie natomiast, również zimą, chcę być sam najczęściej, kilometry przemierzając. Moja Pani, towarzyszyła mi czasem. Jednak, po kilku wspólnych wyprawach, białą flagę podniosła.

A ja w ramach hobby kuruję obtarte 4 litery.....bo mi się zachciało po dłuższej przerwie zrobić wycieczkę rowerową.W sumie tylko 50 km, ale po zimowym postoju....