Kremacja czy tradycyjny pochówek? - Netkobiety.pl

Ja jestem za kremacją. Umarłemu juz wszystko jedno, a miejsca nie zajmuje i funduszy dzieciom znacznie mniej zabiera, niz tradycyjny grób. Zresztą niezbyt mi miło za życia myslec, ze będą mnie robaki jadły, bo brzydzę sie wyjątkowo.

Ja tylko zauważę, że obudzić się w piecu krematoryjnym też nie jest za przyjemnie. ;-)
Ja w ramach lęku przed pochowaniem żywcem jestem przyszłą dawczynią organów, mam zupełnie fajne serce na przykład, przynajmniej jak na razie.

Kremacja zdecydowanie. Jestem deistą i nie wierze w życie pozagrobowe, natomiast nie chcę by taka ładna buźka poszła na żarcie dla robali Bardzo zaciekawiła mnie też metoda promesji gdyż słyszę o czymś takim pierwszy raz. Drzewo wyrośnięte na moich szczątkach w roli żywego pomnika - interesujące

Zdecydowanie kremacja. Swoją wolę przekazałam rodzinie, a co oni zrobią... No cóż prawda jest taka, że wpływu mieć na to nie będę.

No widzisz Pawelo a ja twierdzę że Bóg się ludźmi nie interesuje, stworzył nas i tylko z góry ogląda jedno wielkie przedstawienie zwane ludzkim życiem. Mogę? Mogę. I wbrew temu co piszesz, wierzę w życie pozagrobowe, ale jednocześnie nie dbam o to, gdzie Bóg mnie wsadzi po śmierci. Będzie oceniał moje czyny tak? Więc jeśli dobrze żyje, staram się każdemu pomóc, żyć na co dzień w zgodzie ze sobą czyż nie powinienem trafić do nieba? A jeśli wrzuci mnie do piekła za samo niechodzenie do Kościoła w niedziele czyż nie jest tylko kolejnym tyranem czekającym tylko i wyłącznie na hołd? Wiesz, ja wychowałem się w rodzinie katolickiej i ci powiem, że zdecydowanie wolę ideologię: "Stawaj się każdego dnia lepszym" niż ideologię: "Biczuj się, bo od samego początku masz na sobie piętno grzechu" Co nie zmienia faktu, że żyw drzewo jako memoriał dla mnie jest lepszą opcją niż zimna nagrobna płyta

Tylko kremacja. Nie chce zeby wsadzili mnie do trumny, potem niesli, wystawiali na katafalku, oh niee, a potem zebym lezala w trumnie i zeby robactwo sie panoszylo.
Za kazdymr azem jak juz ktos tu pisal..stojac nad grobem bliskich mysle sobie co jest w tej trumnie. Lepiej o wiele dac sie wrzucic do pieca i zostana ladne prochy. Chcialabym zeby mnie rozsypali gdzies w Italii, w pieknym malowniczym miejscu, mimo ze mieszkam w PL, ale Wlochy uwielbiam.
Ewentualnie niech cos zrobia co beda chcieli sami z moimi prochami..
Lepiej byc prochem, przynajmniej nic nas nie bedzie zjadac niz wywloka ktora robaki zzeraja. Niby bedzie nam to obojetne....no ale coz.. jesli nasza dusza zostaje, jakos tam sie uwalnia to moze tak do konca choc troche bedziemy jakos swiadomi tego, ze robactwo nas je..;) Jestem na nie! Zadnych robakow i trumien!

Jestem za kremacją, ale pod jednym warunkiem, że prochy bezwzględnie zostaną pochowane w ziemii!

I mała dygresja na ten temat. Nie wiem, w jakich miastach mieszkacie i jakie są tam zwyczaje, ale mnie przeraża  sposób pochówku poprzez umieszczenie urny w specjalnej ścianie na terenie cmenatrza, lub co gorsza, w ścianie, która jest jednocześnie częścią ogrodzenia cmentarza, i to jeszcze w centrum miasta przy bardzo ruchliwej trasie komunikacyjnej!!!

Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. "Słowa te nawiązują do biblijnego opisu stworzenia świata i człowieka, mówiące o stworzeniu człowieka z prochu ziemi. Mocna prawda o naszym życiu  podpowiada nam również o tym, że po śmierci nasze ciało zmienia się w proch".

Z doczesnych spraw przeraża mnie świadomośc poźniejszego zjedzenia przez robaki.

Jak wspominałam, u mnie są trzy możliwości (cmentarz w środku średniej wielkości miasta): rozsypanie prochów w kręgu pamieci, schowanie urny w ścianę (kolumbarium) lub do ziemi. W tym ostatnim przypadku oczywiście stawiany jest nagrobek, który jednak zwykle mniejszy jest od tradycyjnego.

Dlaczego chowanie urny w ścianie tak Cię przeraża? Obawiasz się, że mogłaby ulec uszkodzeniu, a prochy zostać rozsypane?

Nikt z Was nie wierzy w zmartwychwstanie ciał ? Kościół jest przeciwko rozsypywaniu prochów.

Ja też jestem za kremacją i moim  zdaniem z biegiem czasu kremacja stanie się jeszcze popularniejsza. Kościół zmienił już do niej podejście. Z resztą może też braknąć miejsc na cmentarzach.. .

Nie wiem jak mnie pochowają, niech żywi się tym martwią mi to wisi ale kremacja to świetny pomysł. Te wielkie nagrobki co zajmują aby kupę miejsca, wiąchy kwiatów na pokaz sąsiadom.. obłuda.

Kremacja to jak zauważyłem we Wrocławiu coraz popularniejszy trend. Co dobrze rokuje w dobie coraz większych nekropoli. 3 lata temu byłem na pogrzebie znajomego jego ciało zostało skremowane był to koniec cmentarza dosłownie pół roku później nie mogłem tam trafić bez mapy ponieważ niespodzianka koniec cmentarza przesunął się hen hen. Rozumiem ludzi którzy są przeciwni kremowaniu własnych zwłok w końcu to ich sprawa ale zupełnie nie rozumiem ludzi którzy nie zgadzają się z wolą np rodziny męża/żony co do ich wyboru bądź wręcz chcą odmówić prawa każdemu Polakowi.  A gdy to się im wypomni zaprzeczają by po chwili zwyzywają kogoś od esesmanów, zwolenników eutanazji. Jakby nie rozumieli iż człowiek zawsze ma wybór. Jest to nawet w biblii A najtrudniej jest mi zrozumieć tych co im jeszcze wtórują także w lajkując  nie rzadko jest to po 200 lajków.

Nie dałam rady pojechać do tzw sali pożegnań z ciałem mego taty ale z tego co mówili pracownicy-w krematorium jest taka sala gdzie chyba widzisz jak trumna wkładana jest do pieca.
U nas,w Polsce w każdym zakładzie pogrzebowym dostępne są trumny przeznaczone do skremowania.Robione z lekko heblowanych desek.Nie foliuje się ciała

My oboje z żoną wolimy być skremowani. Moja matka także. Ojciec woli tradycyjny pochówek.
A po kremacji to mnie mogą rozsypać. Byle w jakimś ładnym miejscu Ciężko mi się zdecydować, więc połowę mogą rozsypać nad morzem, a połowę w górach Wiem, że to chyba nie jest legalne, ale mam to gdzieś. W postaci sproszkowanej jestem chyba produktem ekologicznym Nie zależy mi na pomniku, tablicy i takich tam. Przychodzi w końcu taki czas, że rodzina w którymś pokoleniu i tak o tobie zapomni.
Wczoraj oglądałem taki program medyczny w którym promowano ideę oddawania ciał na cele edukacji medycznej. Ale to muszę to sobie przemyśleć. Nie mówię całkiem NIE.

Jest tyle sępów i innych padlinożerców aby dały radę pożreć wszystkich umierających na świecie?
Nierealne w naszych warunkach.
Ja sama chciałabym aby zaraz po śmierci coś mnie pożarło.
Abym nie była nigdy w stanie gnijącego, bezużytecznego  mięsa.
Bardziej mi odpowiada być  przetrawioną kupą nawożąca zieleń w lesie.
Tylko co jeśli sęp, który by mnie pożarł zrobi kupę w innym miejscu, np. na środku Placu Defilad?

Jakiś czas temu w mediach głośno było o sprawie spalarni, gdzie zwłoki gniły czekając na spalenie z powodu awarii pieca chyba.
Spalarnia nie była w stanie spalać na bieżąco.
Nie było chłodni, zwłoki rozkładały się w upale zanim po kilku dniach czekania trafiły do pieca.
Rodziny zmarłych nic o tym nie wiedziały, dostawały urnę z prochami innych osób, zmieszane prochy wielu osób były w skrzyni do której wsypywano prochy po kolejnym czyszczeniu pieca. A ich nieboszczyk leżał jeszcze niespalony na stosie nieboszczyków.
Wiele rodzin ma w kolumbariach czy grobach szczątki obcych osób i nawet o tym nie wie.

Moim zdaniem należy brać pod uwagę zarówno aspekt humanitarny, a to rozwiązanie w naszej kulturze traktowane jest jak zbezczeszczenie zwłok, jak również emocjonalny bliskich zmarłego, bo to zwykle bliskim zależy najbardziej, aby mieć miejsce, w którym spocznie ciało lub prochy ważnej dla nich osoby, do którego będą mogli przychodzić i czuć choć namiastkę jego obecności.

Osobiście pogrzeb niebiański zupełnie do mnie nie przemawia, wydaje mi się pozbawiony w zasadzie wszystkich czynników, które są dla mnie ważne, a kojarzą się z pochówkiem. Mam na myśli między innymi okazanie szacunku dla ciała zmarłego, a potem posiadanie miejsca, do którego można przyjść i sobie z nim sam na sam "pobyć", "porozmawiać", bo sama ceremonia akurat nie ma dla mnie żadnego znaczenia. W naszym kraju nawet kochane psy czy koty grzebane są w ziemi z pewnego rodzaju namaszczeniem, a co tu mówić o ciałach bliskich nam ludzi.

Ale dlaczego uważasz, że na przykład weganie czy ateiści nie mieliby oporów przed oddaniem ciała swoich bliskich sępom na pokarm? Nie bardzo rozumiem dlaczego twierdzisz, że ich światopogląd z tym nie koliduje, przecież to ma wymiar także stricte emocjonalny i etyczny. Nie sprowadzałabym tego wyłącznie do wymiaru religijnego.

Masz rację, dlatego o ile miałabym pewność, że taka była wola zmarłego, to oczywiście wypełniłabym ją. Jeśli jednak to ja miałabym zdecydować, to prochy złożyłabym do ziemi i postawiła symboliczny pomnik, chyba nawet nie do kolumbarium, któremu bliżej do zbiorowej mogiły, pomimo że zwykle każda wnęka zostaje opisana. 

Kwestia podejścia. Dla mnie osobiście nie ma to nic wspólnego z szacunkiem i na dobrą sprawę nigdy nie rozumiałam tego pędu do tworzenia i posiadania relikwii. Tak jakby sam fakt posiadania niewielkiego fragmentu tkanki pochodzącej z ciała świętego miał dać żyjącym kontakt bliższy niż duchowy. 

Nie, nie sprzeciwiałabym się, pod warunkiem, że równocześnie nie naruszałoby to praw innych osób, choć w tej chwili nawet trudno mi określić jakie mogłyby to być prawa. To są tak delikatne tematy, że osobiście twierdzę, iż należy uszanować wolę każdego z nas do decydowania o tym, czego sobie życzą, by stało się z ich ciałem po śmierci. Prawdę mówiąc uważam, że trzeba mieć w sobie dużo arogancji, aby w tym temacie narzucać komuś jakąkolwiek drogę postępowania. Jesteśmy różni, mamy różne światopoglądy, wyznajemy różne religie lub też w nic nie wierzymy, ale w zamian mamy idee, swoje przekonania, poglądy. Śmierć jest ostatnim elementem naszej ziemskiej drogi, nawet skazanemu na śmierć więźniowi przysługuje coś takiego, jak ostatnie życzenie, więc...

Ogólnie uważam, że są to bardzo trudne wybory, podczas dokonywania których pod uwagę należy brać szereg czynników, a przecież zwykle tego czasu na zastanawianie się nie ma zbyt dużo, bo przecież niemal natychmiast po śmierci trzeba planować pogrzeb, a akurat te decyzje są jednymi z pierwszych. Potem wątpliwości potrafią powracać jeszcze długo. To dlatego dobrze jest znać wolę bliskich. Ja w każdym razie, o czym wcześniej wspomniałam, swoją wyraziłam i zadbałam, abym również nie musiała takich decyzji, dotyczących swoich najbliższych, podejmować.

Dziękuję za wyjaśnienie. Muszę przyznać, że to mnie całkiem przekonuje.

Ja też wolałabym zostać skremowana (po uprzednim wyjęciu wszystkich zdatnych do użytku organów i przekazaniu ich dla potrzebujących). Prochy rodzina może rozdysponować według swojego uznania. Po 1, kwestie higieniczne, po 2, przepełnione cmentarze. W moim rodzinnym mieście na Śląsku groby w wielu miejscach zapadają się przez szkody górnicze - na pewno wrażenia estetyczne dla bliskich niezbyt przyjemne. Po 3, zawsze miałam gęsią skórkę, kiedy widywałam opuszczone, zarośnięte, popękane groby (rodzina się wyprowadziła, zmarła, itp)... Jednak przychodzi taki moment, kiedy brak już osób do opieki nad grobem i wtedy albo likwiduje się groby (makabryczna wizja jak dla mnie) albo właśnie kończą w ten sposób - zniszczone, brudne i zapomniane.

Oczywiście wątpię, żeby po śmierci aż tak bardzo interesował mnie los moich zwłok, ale wydaje mi się, że taka forma pochówku jest bardziej "znośna" dla rodziny i bliskich - rzeczywiście ciężko mi trochę, kiedy pomyślę że moich najbliższych miałyby zjeść robaki... Pamiętam, że zawsze kiedy byliśmy z rodzicami na cmentarzu dziwiłam się, że tam pod ziemią leżą dziadkowie, a na górze stoją rodzice jakby nigdy nic...

a jaka tak naprawdę różnica? i jak pochówek z kremacją wygląda ogólnie?

dokładnie tak a polskie prawo zmusza do pochowania na cmentarzu lub w kolumbarium lub ewentualnie w katakumbach - niestety oficjanie nie można rozsypywać prchów ( choć niektórzy ludzie i tak to robią) jednak to grozi grzywną i/lub więzieniem rememberme-forever.pl/przepisy-prawa-w- … a-granica/
ale są próby zmiany prawa w tej sprawie

Czytałam, Olinko, Twój pierwszy post o tym, jak nie wyobrażasz sobie, że ciało ukochanej osoby rozkłada się w ziemi.

Ja znowu, stając w marcu w sytuacji pogrzebu dziecka, walczyłam bardzo mocno, żeby dostać grób, bo cmentarz chciał nam dać miejsce w kolumbarium właśnie. Nie wyobrażam sobie spopielenia ciała ukochanej osoby. I też mogłabym stworzyć cały uczuciowy post na ten temat. Ale tego nie zrobię, bo po prostu każdy ma prawo do swojej opinii.

Więc widzisz -  te same argumenty mogą być użyte do dwóch różnych sytuacji.

W testamencie muszę zapisać, żeby mnie koniecznie skremowali, wtedy ostatnia wola powinna być uszanowana Widziałem i wiem, jak przebiega rozkład materii organicznej i wolę tego uniknąć. Wprawdzie mi już będzie wszystko jedno, ale sama świadomość robi swoje..Poza tym łatwiej o miejsce na urnę niż na trumnę.

Ciało pochowane klasycznie też obraca się w proch ale trwa to dużo dłużej. Jak długo, to już w zależności od wielu czynników. Najbardziej racjonalnym sposobem tradycyjnego pochówku w naszych okolicach cywilizacyjnych był zwykły grób ziemny. W takich warunkach, szczególnie jeśli nie stosowano trumien ciało może zniknąć bez śladu w ciągu kilku miesięcy, choć zazwyczaj zostają kości, które rozkładają się dłużej. W grobowcach murowanych jakie stosuje się powszechnie dzisiaj ten proces rozłożony jest na lata. Niemniej można uznać, że zaglądając do grobu po 10 latach znajdziemy tam już tylko suchy szkielecik.
Osobiście nie podobają mi się polskie zwyczaje stawiania osiedli grobowców, obkładania ich płytami z kamienia czy lastryko, tworzenia "lotnisk" na zbiorowiska zniczy i zwiędłych bukietów.
Pamiętam jak zwiedzając Irlandię zajrzałem też na parę irlandzkich cmentarzyków, gdzie nawet świeże groby były typowo ziemnymi grobami, z jakąś niewielką płytą z nazwiskiem i obramieniem z polnych kamieni.
Albo jankeski zwyczaj cmentarzy trawnikowych. Super sprawa.
Kolumbaria mi się podobają, szczególnie, że zostawiają w nich tylko małą półkę, na której zmieści się co najwyżej niewielki znicz czy jakiś bukiecik. I bardzo słusznie. Nawet u mnie na wsi proboszcz już takie kolumbarium postawił.

Temat wykopany, ale też jestem za...