Jestem uzależniona od swojego faceta - Netkobiety.pl

Opis zwiazku

Hej. Jestem w związku od ponad roku. Mój partner jest do rany przyłóż. Na wielu płaszczyznach pokazuje mi, że mnie kocha, że mu zależy. Nie tylko słowami, ale czynami również. Kiedy jest jakiś problem do rozwiązania potrafimy ze sobą rozmawiać.

Nigdy u nas nie było kłótni z krzykiem, z rzucaniem talerzami, itd. Każdy konflikt czy różnicę zdań rozwiązujemy normalną rozmową, w którą oboje jesteśmy zaangażowani.
Potrafię z nim rozmawiać wprost o swoich emocjach, o moich myślach i wiem, że nie spotkam się ze słowami 'daj mi spokój' czy 'wymyślasz problemy'. Jest to dla mnie bardzo ważne, bo mój ostatni związek niestety tak wyglądał i bardzo doceniam to, co mam teraz u swojego obecnego partnera.

Mój facet jak się nie widzimy do mnie dzwoni, proponuje wspólne granie, czasem coś napisze, więc można powiedzieć, że jesteśmy w stałym kontakcie jak się nie widzimy. A jak już jest mega zajęty, nie ma ochoty to ja mogę w każdej chwili do niego zadzwonić, napisać i będzie ze mną rozmawiał, o ile oczywiście nie jest w pracy czy czymś mega zajęty, a nawet jeśli - oddzwania / odpisuje w pierwszej możliwej wolnej chwili.

Mimo krótkiego stażu związku (chociaż no rok to dla jednych krótko, dla innych długo, dla mnie takie coś pomiędzy) 'sprawdziłam' swojego partnera w cięższych sytuacjach życiowych.

Seks

Na samym początku naszego związku mieliśmy problem z seksem (mój facet miał problem z przedwczesnym wytryskiem), a ja jestem kobietą, która lubi ostry seks, namiętny, długi. Miałam zawsze orgazm, bo facet robił mi palcami / ustami tak długo, aż nie doszłam.
Przez penetrację nigdy z żadnym partnerem orgazmu nie miałam i jakoś mnie to nie mierzi, orgazm łechtaczkowy mi wystarcza.

Ale jako dopełnienie lubię penetrację, nie jakoś długo, ale tak chociaż z 5-10 minut, żeby była możliwość zmian pozycji, najpierw powoli i namiętnie, a potem mocniej i ostrzej, itd. No i tego mi brakowało, bo owszem facet dbał o mój orgazm, ale penetracji to mi dawał może niespełna z minutę, a czasem to trwało kilka sekund. Pamiętam, że ja będąc jeszcze nie do końca zaangażowana w tą relację (bo to był początek związku, a do łóżka poszliśmy dosyć szybko) z tym aspektem czułam się źle i zasiał we mnie takie czarne chmury nad tą relacją. Bo facet 10/10, ale ja potrzebowałam dobrego seksu i wiem, że sprawy łóżkowe mogą scalać związek albo go rozwalić.

Z tego względu, że pod innymi sprawami facet mi odpowiadał postanowiłam dać temu czas i nie żałuję.
Jak ta sprawa się ciągła to potrafiliśmy o tym rozmawiać. Mówiłam wprost, że taka długość mi nie odpowiada oczywiście takimi słowami, żeby przy tym go nie zranić. Wspólnie szukaliśmy rozwiązań, on czytał na ten temat i udało nam się to zwalczyć bez konieczności wizyty u seksuologa. W dużej mierze miał na to wpływ stres i zauważyliśmy zależność, że jeśli mamy dłuższą przerwę od seksu to ten pierwszy seks po rozłące trwa najkrócej.

Obecnie jestem zadowolona z naszego pożycia, jak spędzamy razem weekend to potrafimy kochać się nawet dwa / trzy razy dziennie. Czasem wprowadzamy do sypialni jakieś urozmaicenia, które oboje lubimy. Wspominam o tym dlatego, żeby pokazać, że mój facet nie jest egoistą i bierze moje potrzeby pod uwagę.

Smierc jego ojca

Drugą taką ciężką próbą w naszym związku była śmierć jego ojca. Zmarł po walce z nowotworem. Wtedy byliśmy jakoś pół roku razem. On bardzo to przeżył, ja mu dałam tyle wsparcia ile potrafiłam. Pomimo takiej ciężkiej sytuacji on nie zamknął się na mnie, dalej było między nami 'jak zwykle' i mogłam przy nim być, a on mnie nie odtrącał. Odnośnie właśnie tej strasznej choroby to też przez to mi pokazał jakim jest człowiekiem, bo pomagał rodzicom jak mógł w tej ciężkiej sytuacji i nie uciekał przed tym w odróżnieniu od jego rodzeństwa, co mi pokazuje, że jak są jakieś problemy, przeciwności to tak szybko nie spakuje manatek i 'mnie tu nie ma'.

Oczywiście on swoje wady ma jak każdy, ale nie takie, żeby robiły mi jakąś krzywdę. Raczej to są takie głupotki typu słaba organizacja czasu, czasem roztargnienie, bałaganiarstwo, etc. :brzydal:

Problem

W czym zatem jest problem? Ano, we mnie.
Kiedy zaczęliśmy się spotykać, było poznawanie się, ten początkowy etap związku, a moje zaangażowanie jeszcze nie było pełne, więc podchodziłam do tego luźno. Natomiast z biegiem czasu jak związek stawał się coraz bardziej poważny, a mi zaczynało coraz bardziej zależeć to ja zaczęłam odczuwać lęk.

Jestem chora na depresję, mam niską samoocenę i chyba głęboko zakorzenione w głowie przekonanie, że ja na miłość nie zasługuję, że zawsze ludzie wbiją mi nóż w plecy, że zawsze ostatecznie będzie źle.
Nie wierzę, że ktoś może mnie kochać za to, kim jestem skoro ja sama nie lubię siebie, swojego życia (albo życia ogólnie, bo mam wrażenie, że jakbym nawet trafiła 6 w lotto to bym się uśmiechała przez jakiś czas, a potem dalej uznała, że i tak wszystko nie ma sensu).

Ostatnio depresyjne nastroje mi wróciły, więc mój strach przed straceniem swojego ukochanego wzrósł tym bardziej. Ciągle doszukuję się jakiś oznak, że mu na mnie nie zależy albo zależy mu mniej niż mi. Mam w sobie stale lęk, że mnie oszuka, skrzywdzi, zdradzi, zostawi, chociaż nie mam do tego żadnych podstaw. Doszukuję się jakiś 'smaczków', które by potwierdzały moją teorię.

Mój partner wie doskonale, że ja tak mam. Zna już mnie na tyle, że nie potrafię przed nim ukrywać kiedy jestem smutna, zła albo mam jakieś wątpliwości. On potrafi nawet rozczytać moje emocje po wiadomościach na mesie, a przez mój głos przez telefon czy na żywo to już ma pewność na 100%, że coś jest nie tak u mnie. Mówię mu wprost co myślę, co czuję, jak jakieś jego dane słowa czy zachowanie zinterpretowałam (zazwyczaj w czarnym świetle i moja interpretacja była błędna).

Kiedy się spotykamy ja czuję, że żyję. Jestem szczęśliwa. Kiedy wiem, że spotkanie dobiega końca, mój entuzjazm spada.
Jak już jestem w domu to chodzę smutna, zgaszona, mało rzeczy mnie cieszy.
Szybko rozmyślam kiedy znów będę mogła go zobaczyć, czy on coś zaproponuje, bo ja już bez niego usycham.

Wyprzedzając pytania - tak, mam znajomych, mam pasje, mam pracę. Ze znajomymi jednak spotykam się rzadko, bo wszyscy dorośli, każdy swoje obowiązki, ale co jakiś czas się spotykam.
Na spotkaniach z innymi ludźmi jestem odprężona, czuję się dobrze, ale jak wracam to moje myśli idą dalej w stronę związku, miłości, tego lęku. To samo w pracy.

Mój facet o tym wie, tak samo o depresji. Jak mam jakiś zaskok, że coś mi nie pasuje to rozmawia ze mną, wyjaśnia, uspokaja. Ale co z tego skoro i tak za jakiś czas znowu we mnie zaskoczy, że 'jezu, jemu nie zależy, bo coś tam' i historia się powtarza.
Podziwiam jaką ma do mnie cierpliwość. Wtedy zapewnia mnie, że mu zależy tak samo jak mi, że wszystko jest dobrze w naszym związku i mnie uspokaja. A ja się męczę, bo czuję w sobie taką sinusoidę. Raz ufam, że on jest ze mną ze szczerych intencji, a zaraz później mam wrażenie, że mu nie zależy i tak w kółko.

W poprzednim związku miałam ten sam problem, który się sam rozwiązał jak zamieszkaliśmy razem, ale w obecnym związku wspólne mieszkanie musi trochę poczekać.

Nie mam pojęcia dlaczego tak się dzieje, nigdy nie opierałam swojego całego życia na jednej osobie, aż tak.
Potrafiłam być singielką, nigdy na siłę nie szukałam sobie partnera niczym respiratora.
A z moim byłym partnerem sama zerwałam i nie czułam się jakoś tragicznie po rozstaniu.
Facet mówi, że no nie za bardzo lubi kiedy ja mam znowu wątpliwości co do jego intencji względem mnie, ale przyjął już, że 'ten typ tak ma', że nie zostawi mnie przez problemy z psychiką, bo wiedział świadomie z kim się on wiąże i z byle jakiego powodu mnie nie zostawi.
Ale ja jednak boję się, że go zamęczę i chcę tego uniknąć.

Poza tym chcę, żeby nasz związek wyglądał zdrowiej. Chciałabym nad sobą popracować, żeby się nie męczyć, żeby chłopa nie męczyć i mieć zdrowsze wzorce zachowań w związku tylko nie wiem co jeszcze mam zrobić..
Otwarcie rozmawiam z partnerem o wszystkim, on mnie wysłuchuje, stara rozumieć, rozwiewa te moje wątpliwości, a samodzielnie zaczęłam prowadzić coś w stylu ala 'pamiętnika', gdzie zapisywałam daną sytuację kiedy poczułam się zagrożona i co potem z tego wyniknęło i sobie to po jakimś czasie czytam, np. 'Dnia X on nie odebrał tel. Martwiłam się o to i o to. A okazało się, że wszystko w porządku.', ale cóż, dalej mam swoje toxic myśli i zachowania.

Czy ktoś był w podobnej sytuacji i jak z tym walczyć?

Ostatnio depresyjne nastroje mi wróciły, więc mój strach przed straceniem swojego ukochanego wzrósł tym bardziej. Ciągle doszukuję się jakiś oznak, że mu na mnie nie zależy albo zależy mu mniej niż mi. Mam w sobie stale lęk, że mnie oszuka, skrzywdzi, zdradzi, zostawi, chociaż nie mam do tego żadnych podstaw. Doszukuję się jakiś 'smaczków', które by potwierdzały moją teorię.

[...] Podziwiam jaką ma do mnie cierpliwość. Wtedy zapewnia mnie, że mu zależy tak samo jak mi, że wszystko jest dobrze w naszym związku i mnie uspokaja.

[...] Raz ufam, że on jest ze mną ze szczerych intencji, a zaraz później mam wrażenie, że mu nie zależy i tak w kółko.

Agnes76 napisał/a:

Wiesz kto tak się zachowuje i traci poczucie bezpieczeństwa gdy zostaje bez opieki i wsparcia? - Malutkie dziecko.
Przemyśl to sobie

Autorka to juz wie.
Przeciez napisala, ze chcialaby zmienic swoje zachowanie tylko nie wie jak.
Jaki jest sens mowienia jej, ze zachowuje sie jak dziecko?

Ja to w ogole mysle, ze trzeba by z naszego forum zbudowac kolekcje tego typu narracji i nie glosowac w wyborach na nikogo kto nie zrobi z tego priorytetu i nie przedstawi planu jak chce to naprawic.
Bo to sa problemy systemowe, nie indywidualne. Indywidualne sa jedynie ofiary i ich historie, zrodlo problemu lezy w systemie, ktory te historie produkuje.

JohnyBravo777 napisał/a:

Agnes76 napisał/a:

JohnyBravo777 - to ze chciałaby zmienić swoje zachowanie wcale nie oznacza, że utożsamia swoje zachowanie z zachowaniem malutkiego dziecka.
Jak to mówią - prawidłowa diagnoza to połowa leczenia.

Diagnoza, ze ktos sie zachowuje jak male dziecko nie jest pomocna - bo co autorka ma z nia zrobic?

Dorosnąć - czyli brać odpowiedzialność za siebie i swoje decyzje. .

Dorosła kobieta oczekuje, że ktoś stale przy niej będzie, bo jak nadchodzi pora rozstania to u niej odzywają się lęki. Stale chce zapewnień, ze będzie otoczona opieką i kochana, a gdy te zapewnienia otrzymuje to i tak w nie wątpi. Chce gwarancji, że w jej życiu wszystko będzie już zawsze dobre i uporządkowane, a to jest po prostu niemożliwe, bo życie każdego człowieka jest nieprzewidywalne itp. To nie jest zachowanie dorosłej osoby i powinna sobie zdawać z tego sprawę. Tymczasem ona pisze, że ma problem z chłopakiem zamiast zdać sobie sprawę, że jest emocjonalnie niedojrzała, bo fizycznie już tak.
Jeśli wiesz, że nie dorosłeś do roli, to trzeba się zapoznać ze sposobami jak temu zaradzić i jakie umiejętności opanować, żeby sobie radzić w życiu. Tak przynajmniej postępują ludzie dorośli.
Nie piszę tego aby obrażać autorkę ani jej czegoś ujmować. Chodzi mi o całościowe ujęcie zagadnienia.
W sumie muszę przyznać Ci rację, że jest coraz więcej osób z takimi problemami i możemy już mówić o problemie systemowym. Moim zdaniem ten problem narasta, bo w dzieciach nie kształtuje się inteligencji emocjonalnej. Czasem mam wręcz wrażenie, że dzieci celowo pozbawia się prawa decydowania o sobie, bo w ten sposób stają się bardziej uległe i podporządkowane . A potem takimi ludźmi łatwiej jest sterować politykom i religiom, wiec tak naprawdę nikomu zbytnio nie zależy aby ludzie byli silni i świadomi swoich możliwości.

Agnes76 napisał/a:

Dobrze jednak zdawać sobie sprawę, które problemy są prawdziwe a które wymyślone czy wyolbrzymione.

Nie ma czegos takiego jak "wymyslony" czy "wyolbrzymiony" problem.
Dla ignoranta, ktory obserwuje zachowanie drugiej osoby problem moze wydawac sie "wymyslony".
Dla osoby, ktora go przezywa jest prawdziwy.

Problemy, ktore widzisz jako "prawdziwe" Ty, nie sa prawdziwsze niz problemy osoby z depresja czy nerwica.
Po prostu dla kazdego co innego moze byc problemem. Dla osob z depresja czesto cokolwiek oprocz bycia w lozku jest problemem.
I to sa prawdziwe problemy.

Absolutnie się z tym nie zgadzam. To wcale nie jest trywializowanie tylko obiektywne przedstawianie faktów.
Nie napisałam, że problem wymyślony mniej boli od prawdziwego - napisałam, że trzeba je rozróżniać, bo to pomoże nam lepiej sobie z nimi radzić.
Problem realny rozwiązujemy realnie. Problemy wymyślone trzeba przepracować w głowie, bo nie ma innego sposobu aby sobie z nimi poradzić.

Autorce ilosc problemow, ktore widzi nie pomaga i potrzebuje zmiany przekonan aby moc normalnie zyc.
Ale ani Ty ani ktokolwiek inny nie wie ktore problemy sa prawdziwe a ktore nie.