Uciążliwości w przestrzeni biurowej. - Netkobiety.pl

Ja mam wrażenie, że to Ty się za bardzo na nim skupiasz.
Zwykle w biurze pracujemy w grupie osób i poza taką pracą, gdzie wszyscy ślęczą przed ekranami coś się dzieje. Ludzie rozmawiają, komentują bieżące sprawy.
Nie chcesz rozmawiać, toodpowiedz półsłówkiem, albo powiedz ze jesteś zajęta, sama powiedziałaś że potrafi być cisza pół dnia.
Jak chcesz kompletnej ciszy cały dzień to poproś szefa o osobny pokój.
Ja przez wiele lat miałam własny pokój bo swoją firmę.
Teraz pracuję  w stadzie ludzi, jak nie chcę rozwijać  konwersacji to nie rozwijam i już.
Mam sie na czym skupić.
Praca w firmie przypomina mi fontannę, cicho, cicho,  a potem gejzery i znowu cicho  i tak cały dzień naprzemiennie.
A Ty byś wolała coś przewidywalnego.
Nie zawsze jest tak jak sobie życzymy.
W firmie jest tak jak życzy sobie szef.
Jak będziesz szefem to możesz sobie zażyczyć, by nikt się nie wtrącał w rozmowę między Tobą a innym pracownikiem.
W tym układzie takie wymaganie by nikt nie przeszkadzał Ci gdy się wypowiadasz w wspólnym pokoju pracy jest wymaganiem na wyrost.

powiedz mu patrzac gleboko w oczy.

Jak się do mnie nie odezwiesz przez 2lata...wyrucham cie jak najdziksza szmata, spełnie twoje fantazje ktorych nie znaja na pornhubie.

....po jego reakcji przynajmniej bedziesz wiedziała czy nie chodzi mu jakies seksualne urojenia, moze to frajer i bedzie milczał....kij go tam wie.

A dlaczego właściwie aż tak go nie lubisz?

Pomyślałam sobie, że ten niechlubny bohater po prostu bardzo chciałby dołączyć do Waszych żartobliwych przepychanek, nie ma jednak  finezji i wyczucia, więc  jego uwagi zamiast bawić ranią. Stopień zażyłości też nie ten, a on być może bardzo chciałby to zmienić. Zwróciłam uwagę, że zaprzestaje gdy jesteś smutna, więc nie wykorzystuje Twoich momentów słabości by Co dowalić, tylko zachowuje się wówczas fair..
Młodzi ludzie często dopiero uczą się żartować i nie zawsze im to dobrze wychodzi. Może naprawdę się stara, na jakiś czas wycofuje, a potem emocje biorą górę, odzywa się i robi kolejną gafę.
Jeśli jego motywy są takie jak podejrzewam  to może Ci pomóc  wyrozumiałość wobec niego. Tylko nie taka ostentacyjna, czy granicząca z politowaniem, a prawdziwa, nawet serdeczna. Przyjmując taką postawę   uspokoisz  się i nie będziesz tak bardzo reagować na jego zachowanie.
Jeśli poczujesz się dotknięta nie odbijaj piłeczki tylko powiedz jak do osoby którą lubisz - twoja uwaga jest niemiła, proszę nie mów tak do mnie bo sytuacja robi się nieprzyjemna, nie chcę być na ciebie zła ani obrażona więc nie prowokuj niepotrzebnych konfliktów itp. Powiedz to w taki sposób żeby nie czuł się poniżony. Z drugiej strony czasem wykonaj wobec niego jakiś miły gest - powiedz  mu komplement, zrób małą przysługę jak wszystkim innym w pokoju, zapytaj czy dobrze się bawił w weekend itp. Rozładuj tą napiętą sytuację.
Mam wrażenie, że to nie jest zły chłopak, nie robi Ci przykrości celowo, tylko porusza się jak słoń w składzie porcelany. Może trochę więcej przestrzeni i wyrozumiałości rozładuje całą sytuację.

To wcale nie jest małostkowe. Masz prawo czuć to co czujesz.

To właśnie drobne ciosy wymierzane w nasze poczucie wartości, drobne urazy. małe szpileczki wbijane w nasza dumę powodują połowę problemów na całym świecie"
Dale Carnegie - Jak przestać się martwić i zacząć żyć.

Ej Monstera....ten gościu po prostu na ciebie leci MILF-ie. Weź otwórz się bardziej.
To czysty przykład kiedy młodszy jurny kolo nie może dorównać intelektualnie do Ciebie wiec uważa że w te sposób podbije do Ciebie.
To takie męskie zagrywki....niby szczypie ale tak na serio jesteś na jego celowniku.... i tutaj twój wiek/wyglad /aparycje nie gra roli.....to tak jakby myśliwy czuje słabość ofiary i w ten punkt uderza.

Powyższe....tak mniej więcej ustrzeliłem swoja wybrankę losu....ale byłem na serio gówniakiem bez twardego zarostu. Z twoich relacji...jak na mój gust...  kolo jest sporo młodszy od ciebie ( mogę sie mylić) .
A my/młodzi duchem myśliwi bez większego doświadczenia wychodzimy z założenia iż najlepszym rozwiązaniem jest atak z zaskoczenia......prosta, męska taktyka...nawet ja dojrzały fizycznie pierdzioch ją stosuje.

Minęło trochę czasu więc mogę powrócić z pierwszymi spostrzeżeniami.
Jest lepiej i na swój sposób gorzej jednocześnie.
Z jedynej strony wchodzimy w spór dużo rzadziej, nie następuje eskalacja emocji która kończy się wymownym milczeniem z mojej strony i kłuciem z jego. To akurat duży plus, bo atmosfera w pokoju jest dużo lepsza. Zastosowałam kilka rad i w kwestii podejścia i atmosfery, jest o wiele lepiej.
Jasne dochodzi czasem do wymiany jadu, ale jest to raczej żartobliwe i wpływa na innych oczyszczająco (przyrównano nasze zachowanie do kłótni rodzeństwa).
Z drugiej, jego gadulstwo (Bóg mi świadkiem, dalej nie mogę uwierzyć ile on wyrzuca z siebie słów) jest straszliwe. Na pytanie co robił w weekend, zacznie od tego co działał, a skończy na nowej grze o której słyszał lub koncercie na którym nie był, ale który się odbył. Oczywiście opowie o tej grze i koncercie.
Co gorsza, jest na tyle podstępny, że mocno aktywizuje się, gdy zostajemy sami. W wyniku czego mam w głowie takie informacje jak to jaką pije kawę, co lubi jeść, jakie ogląda filmy/czyta książki, gdzie i co trenuje, co u jego rodziny. On więcej mówi o tym niż o tematach służbowych (tu akurat oboje mamy zajawkę na ciekawe sprawy). Tu nie chodzi o moje towarzystwo, a o fakt, że większość osób wychodzi wcześniej, więc o pewnej godzinie tylko ja zostaje, a mu się już nie chce mocno skupiać na zadaniach o pewnej godzinie.
Tak czy inaczej ścieramy się dalej, ale idzie ku lepszemu.

załóż słuchawki

Niechlubny bohater tego tematu ma dziewczynę, znajomych i rodzinę z którą jest blisko, aczkolwiek mieszka sam. W tygodniu po pracy spotyka się z dziewczyną, rodzicami i jeździ na siłownię. Ze znajomymi spędza czas w weekendy co wynika z trudnością dostosowania grafiku w tygodniu.

Ostatni czas był ciężki, ale zaczynam rozumieć co jest problemem. Jestem zmęczona emocjami które we mnie wzbudza. To mieszanka irytacji, zmęczenia jego potrzebą atencji z poczuciem winy, że zarzucam mu złe intencje gdy zachowuję się normalnie.
Celowo czyni rzeczy które mnie irytują, bo świetnie się bawi obserwując jak się złoszczę lub udaje obojętność na złośliwości. Nie ukrywa, że go to bawi, ostentacyjne robi rzeczy które mnie drażnią
Zaczęłam więc go unikać poza pokojem, ucinać rozmowy na inne tematy niż służbowe, i przy nim nie mówić nic o tematach prywatnych. Nie oferuje także pomocy. Staram się trzymać dystans, nie okazywać żadnych emocji ale jest czwartek wieczór a mnie łapie irytacja związana z jego zachowaniem.
Może oszalałam?

Rozmawiałam o tym z bliskim kolegą i stwierdził, że przesadzam, bo nic złego nie robi, tylko się droczy a ja zachowuje się jakbym szła na wojnę.
Problem leży po mojej stronie i to ja muszę się z tym uporać.

Agnes, także się zastanawiałam z czego wynika ta złośliwość i najbardziej logiczna zdaje się być chęć odreagowania. Specyfika naszej pracy charakteryzuję się dużą ilością obowiązków przy krótkich terminach, ciągłych problemach które nie wynikają z naszego zaniedbania ale które musimy rozwiązać.
Wyobraź sobie, że płonie kupka liści, wtedy wbijam ja cała na biało, i staram się ją gasić. Nim jednak ugasze jedną stertę, wokół mnie płonie 5 kolejnych, a w oddali płonie stodoła.
Dlatego też wszyscy stres odreagowują śmiechem by nie utonąć w szaleństwie.
Sądzę, że to go skłania do złośliwości, komentarzy i wszelkich działań które powodują, że się piekle albo udaje, że nie, co ponoć wygląda przezabawnie.
Jeśli chodzi o przykłady zachowań, to są to rzeczy błahe.  Począwszy od nazywania mnie w sposób jaki mnie drażni, po ciągle komentarze związane z wszystkim co się do mnie odnosi (z wyłączeniem merytoryki i pracy, tu nigdy się nie wyzłośliwił), zdarza mu się zagrodzić mi drogę gdy się spieszę, zaparkować tak blisko, że otwierając drzwi uderzę w jego, szturchnąć łapskiem gdy przechodzi (nie trawie dotyku gdy nie jestem z kimś w przyjaznych stosunkach). Najbardziej kuriozalną sytuacją było starcie w kuchni. Gdy tylko mnie zobaczył, przesunął się do cukru, więc udałam się do zlewu, by przepłukać kubek. Akurat wtedy musiał podejść do zlewu by umyć ręce, a gdy skierowałam się do ekspresu pewna, że mam przewagę, podbiegł (podkreślam podbiegł) do ekspresu, wcisnął kubek i zadowolony zrobił kawę, dodając że przegrałam. Nie pyszna wyszłam z kuchni, życząc mu w myślach srogiej biegunki.
Dodać muszę, że nazbyt często komentuje (w sposób złośliwy acz żartobliwy) relacje z koleżanką, która jest dość niezręczna społecznie ale próbuje się ze mną zaprzyjaźnić.
Niestety jej próby są delikatnie mówiąc bardzo nietypowe, więc każda interakcja powoduje poczucie niezręczności, bo nie chce jej sprawić przykrości ale trochę muszę się bronić przed jej sympatią. Niestety ten sęp przednio się tym bawi.
Pozostali towarzysze niedoli na nasze interakcje, reagują śmiechem.

Czy jego zachowanie wywołuje wesołość u innych współpracowników? Czy masz wrażenie, że w jakiś jesteś ośmieszana?
Bądź teraz ze mną szczera

Chłopak uprawia z Tobą gierki. Musisz te gierki wyciągnąć na światło dzienne.
Jeśli chcesz aby się od Ciebie odczepił musisz to powiedzieć wprost.
Bez uciekania się do złośliwości, bez udawania, że Cię to nie dotyka i bez udawania miłej gdy jesteś wściekła.
Masz prawo do złości gdy ktoś celowo przekracza Twoje granice.
Jeśli ociera się o Ciebie, a Ty tego nie lubisz, powiedz mu wprost - nie ocieraj się o mnie, bo mnie to brzydzi.
Jeśli nie chcesz z nim kontaktu powiedz mu, ze nie chcesz z nim kontaktu bo jest wobec Ciebie wredny i złośliwy.
Zacznij nazywać rzeczy po imieniu. Nie musisz być tą, która ma wszystkim poprawiać nastrój, i to też możesz powiedzieć głośno i wyraźnie.
Wykazuj każde jego zachowanie, które sprawia Ci przykrość i mów to  wprost.
Jeśli w biurze ma być miło, to niech będzie miło, ale niekoniecznie kosztem Twojego zdrowia.