Kobieta bez ojca szuka w partnerze tatusia czy to prawda - Netkobiety.pl

Dziwne że pani psycholog użyła takich słow. Żaden profesjonalny psycholog nie powinien tak się zwracać do pacjenta. Poza tym jedno spotkanie i od razu diagnoza jak u dentysty?
Wychowanie bez ojca wywołuje u dzieci luki emocjonalne, którymi należy się zająć. Jeśli matka spełnia swoją rolę w odpowiedni sposób, to dziecko traci z tego powodu o wiele mniej i mniej wynosi deficytów z dzieciństwa. Zakładanie, że każdy kto się wychował bez ojca musi z tego powodu mieć traumę, jest nieprawdziwe.
Jeśli chodzi o ciebie, możliwe że po prostu stawiasz zbyt wysoko poprzeczkę, dajesz jasno do zrozumienia że szukasz kogoś o określonych walorach i czujesz się zawiedziona gdy ich u partnera nie znajdujesz. Nie dziw się więc, że mężczyźni po prostu wolą nie być egzaminowani i odpływają na spokojniejsze wody.
Byłoby łatwiej coś doradzić, gdybyś więcej napisała o swoich związkach i o tym co się w nich dzialo. Tak od serca, szczerze

Pewnie jest to niesprawiedliwe, bo na szybko. Ale twoje podejście do facetów, można streścić twoimi słowami: pewnie dupek, albo chodzi mu o jedno. Z takim podejściem zleciało ci trochę życia, bo powodzenie miałaś duże, więc nie było sensu za bardzo się przykładać. Można było zmieniać facetów jak rękawiczki.
Teraz trochę ciśnie cię wiek, więc robisz sobie dramy.

Ten stan, w którym kobieta potrzebuje takiego partnera obrazowo wytłumaczyła dr Agnieszka Kozak w podcaście pt. "Dojrzały człowiek - dojrzałe relacje".
Uważasz, że gdybyś miała ojca, byłoby inaczej, a tymczasem jak to określiła dr Agnieszka Kozak przeglądasz się w kałuży, a nie w obiektywnym lustrze. Trzeba  się samemu wyciągnąć z tego błota, a nie liczyć na to, że ktoś to zrobi.

No i psycholog ma rację, bo to są cechy dorosłego opiekuna, a nie partnera na życie.
Wiadomo, że chcemy na partnerze polegać i przez to otrzymywać wsparcie, ale docenia, chwali, pomaga to się małym dzieciom. Z resztą to rolą kobiety w związku jest doceniać faceta i podziwiać

Pytanie, co masz na myśli mowiąc "opiekuńczy" i "poleganie w trudnych chwilach"?
Bo dorosły opiekuńczy partner w dojrzałym związku to ten, który zapewnia finansowe bezpieczeństwo, dba o dom pod względem technicznym, doba żebyś się dobrze i bezpiecznie czuła. Opiekuńczy dorosły partner nie będzie Cię bez przerwy przytulał i głaskał po głowie zapewniając jak bardzo Cię kocha i czy trzeba podać Ci skarpetki bo Ci zimno w nogi, czy zrobić herbate z miodem.
A trudne chwile? Masz na myśli jakieś problemy z pracą, mocne podupadnięcie na zdrowiu? Bardzo ciężki okres w pracy lub biznesie? Trudności rodzinne? Bo to są trudne chwile, a nie to, że dzisiaj jesteś smutna bo się pokłóciłaś ze swoją psiapsi, albo szef na Ciebie nakrzyczał, albo masz "depresje", bo zmieniła się pora roku.

Od wyżalania są przyjaciółki, mamusia, siostra, albo psychoterapeuta, a nie partner.

Zgadzam sie z Toba w takim zakresie, ze dobrze miec niewielkie oczekiwania na poczatku bo jak ludzie robia sobie listy zyczen do mikolaja to zostaja sami.

Natomiast nie znam lepszego, zdrowszego i bardziej spelniajacego zwiazku niz taki, w ktorym mezczyzna jest tatusiem swojej zony a zona jest mamusia swojego meza.
To sa role, ktore wymagaja milosci - daja zarowno poczucie bezpieczenstwa i stabilnosci (bo druga osoba sie o nas troszczy jak rodzic) oraz zyciowego spelnienia (bo my troszczymy sie o druga osobe jak rodzic).
To wszystko co piszesz, ze nie powinno byc oczekiwaniem w zwiazku doroslych ludzi u mnie jest codziennoscia.
Z wyjatkiem tego, ze nikt sie nie pyta o to czy drugiej osobie podac kocyk albo zrobic herbate tylko to robi bez pytania gdy widzi, ze moze tym pomoc.
No ale pewnie nie udaloby sie to nam gdybym ja nie mial wzoru troskliwego taty a ona mamy od ktorych nauczylismy sie jak traktowac osobe, ktora sie kocha (bezwarunkowa) miloscia - co moglismy przeniesc na siebie wzajemnie.

Uchowaj Boże przed taką miłością (prawie) rodzicielską w stosunku do partnera..Brr, nie chciałbym się znaleźć ani po stronie dbającej ani tej objętej "troską". Miłość rodzicielska a miłość partnerska to kompletnie dwa różne pojęcia. Miłość bezwarunkowa istnieje dla mnie tylko na linii matka-dziecko.

To jak wyborazacie sobie "milosc rodzicielska" zalezy od tego jak wygladalo wasze wychowanie.
Nie dziwie sie, wiekszosc rodzinnych historii jakie znam jest raczej smutna niz wesola.

Utrzymywanie cieplych, intymnych wiezi opartych o wzajemna troske wymaga dojrzalosci (pozbycia sie pierwotnego narcyzmu), inaczej wydaje sie niezrozumiale / trudne / ciezkie.
Jesli ktos jest liberalem, ktory wierzy, ze kazdy czlowiek jest tak silny, ze samemu definiuje swoje przeznacznie to nie bedzie widzial nawet potrzeby budowania cieplych relacji / beda go krepowaly.
Ale to jest zycie w samotnosci. Ktora jest podstawa obecnosci wielu osob na tym forum.

Warunkiem jest ze oboje zyjemy.
Wbrew pozorom to nie jest takie radykalne jak sie dzisiaj ludziom wydaje.
Jak bierzesz slub koscielny to obiecujesz bycie ze soba nawet w najgorszych sytuacjach az do smierci.
Zawsze bylo oczywiste, ze jesli nie wejdziesz do gry z wszystkimi zetonami, nie zamkniesz za soba reszty drzwi, nie zbierzesz sie na odwage, ze to jest osoba, dla ktorej jestes gotowa oddac zycie
to bedziesz w zwiazku samotna.

To jest oczywistosc.

Twoja opinia, ze zwiazek jest pod pewnymi warunkami jest radykalna.
Nie zostawia sie drugiej osoby podczas gdy ona najbardziej potrzebuje pomocy.
A to wlasnie gdy ludzie potrzebuja pomocy najbardziej, zachowuja sie w najmniejszym stopniu tak jakbysmy tego chcieli.
Po co komu taki zwiazek, w ktorym jesli wpadniesz w kliniczna depresje i umycie zebow bedzie dla Ciebie jak wejscie na Mount Everest, druga osoba powie Ci, ze jestes leniwa, nie tak sie umawialismy i nara.

Zmień psychologa.

Czyli wziąłeś z ulicy pierwszą, lepszą kobietę, wziąłeś z nią ślub i poświęciłeś niczym ojciec dziecku? Absolutnie nie mają znaczenia jej wygląd, poglądy, wiara, przekonania, system wartości, charakter, usposobienie do życia, zaradność. Nie ma dla Ciebie kompletnie znaczenia jaką osobą jest, wystarczy, że żyje?

Oddanie, poświecenie, dotrzymanie przysięgi małżeńskiej to nie jest miłość bezwarunkowa. To miłość oparta na tym, jaka ta osoba jest i czy chcesz z tą osobą przejść przez życie. Oczywiście, że po drodze będzie ciężko, oczywiście, że będą wzloty i upadki, a swoją walkę o drugą osobę opierasz na tym, jaka ona jest, co Ci daje, na jej sednie. Nie poświęcasz się i nie walczysz do utraty tchu o ulicznego randoma, tylko o osobę dla Ciebie ważną, a waga ta jest mierzona tym, ile ta osoba spełnia Twoich warunków.

Nie o tych warunkach pisałam. Twoja żona jest cudowną, ciepłą kobietą, która obdarza Cię dużą miłością i Cię dopełnia. Taki przykład. To oczywiste, że będziesz jej pomagał i walczył, gdy zachoruje, ponieważ nie chcesz stracić osoby, jaką ona jest. I to jest własnie warunek na którym opiera się ten związek.

Oznacza, właśnie dokładnie to oznacza. Możesz mieć oczekiwaia, ale jeśli osoba nie spełni żadnych, to czy będziesz ją kochał dalej? Bezwarunkowa miłość zakłada, że jeśli żona zdecyduje się na rozwiązły tryb życia i kompletny brak szacunku wobec Ciebie, Ty nadal będziesz ją kochał i akceptował jej drogę.

To się nazywa zdrowy związek, ale z bezwarunkową miłością nie ma nic wspólnego.

Ja rozumiem, co masz na myśli i rozumiem jaki związek opisujesz (pełen ciepła, miłości i zrozumienia), ale to NIE jest bezwarunkowa miłość To miłość świadoma, dojrzała, głęboka, ale ona nie jest bezinteresowna.

Ten scenariusz zaklada, ze kochasz pierwsza osobe na ulicy - co jest absurdem.
Zwiazek rozpoczyna sie od pozadania a milosc przychodzi pozniej.
Milosc sprawia, ze czujemy, ze chcemy zyc dla drugiej osoby, nie tylko zyc z nia.

Dokonujesz bledu logicznego przeskakujac od milosci, przez waznosc, do spelniania warunkow, czym dowodzisz ze milosc jest egoizmem - co jest absurdem (bo jest jego przeciwienstwem).
Upraszczajac argument:
Zwiazek oparty o milosc nie jest mierzony tym ile druga osoba spelnia naszych warunkow.

Definiowanie waznosci (dla nas) drugiej osoby poprzez ilosc warunkow jakie spelnia to ksiazkowa definicja narcyzmu.
Waznosc drugiej osoby wyznacza dla mnie jej dobro - wplyw na innych.

Kompasem w tej kwestii jest dla nas poczucie spelnienia.
Jesli pomoglas w potrzebie osobie, ktora pomaga innym potrzebujacym (np. Jezusowi) to czujesz sie duzo bardziej spelniona niz jesli pomoglas w potrzebie osobie ktora krzywdzi innych (np. Hitlerowi).

Dlatego jesli jestes z panem bezwzglednym managerem wysokiego szczebla w korporacji, ktory na co dzien uciska swoich podwladnych aby zwiekszyc maksymalnie ich produktywnosc kosztem ich zdrowia to taki pan musi Cie przekonac, ze milosc jest czyms innym niz jest.
Ze spelnienie dadza Ci nowe buty co tydzien i wycieczki zagraniczne.

Oczywiscie, ze bede ja kochal dalej.
Natomiast to jest bardzo malo prawdopodobne bo dajac drugiej osobie milosc, nie budujemy iluzji ze jestesmy swietnymi partnerami i spelniamy potrzeby drugiej osoby podczas gdy w rzeczywistosci druga osoba boi nam sie o swoich potrzebach powiedziec.
W zwiazku opartym o milosc jest calkowite bezpieczenstwo - bo zgadnij - nic co zrobisz lub powiesz nie grozi kara czy rozpadem zwiazku.

Wymaganie spelniania oczekiwan aby dawac drugiej osobie wsparcie i troske to narcyzm.

To co piszesz to powszechny, ale calkowity brak zrozumienia milosci, ktory prowadzi ludzi do bycia samotnymi i zgorzknialymi w zwiazkach.
Niemal wszystkie osoby, ktore przychodza na to forum maja spojrzenie na milosc podobne do twojego i dlatego tutaj sa.

Narcyzm. Rodzimy sie z nim. Dojrzewamy pozbywajac sie go. Przestajemy warunkowac milosc bo to prowadzi do samotnosci.
Niestety koncept dojrzewania tez zostal w duzej mierze przekrecony i w popularnych kregach oznacza mniej wiecej pesymizm i brak wiary w ludzi.

Btw. juz Ci kiedys pisalem Tylwyth Teg, ze Ty za duzo popularno-naukowych / self-help / motywacyjnych ksiazek czytasz / filmow ogladasz - tam sa same bzdury.
Przeczytaj sobie klasyke: Fromm'a, Chomsky'iego, Spinoze, Lascha, Marxa, czy swietnego polskiego socjologa Baumana.
Ja tez 10 lat temu sie naczytalem Ferrisow, Sinek'ow, Maxwelli i innych pisarzy, ktorzy pisza to w co ludzie wierza - i co w wiekszosci jest calkowitym przeciwienstwem jak wyglada swiat

JohnyBravo777 ja doskonale rozumiem, o czym Ty mówisz, ale mieszasz w jednym poście kilka rzeczy. Tłumaczysz coś, co nie miało miejsca, a następnie podajesz przykład nie związany z tym o czym ja napisałam. Nie chce mi się rozbierać tego posta na części pierwsze, bo już widzę, że przyczepiony wiernie do jednej definicji nie jesteś w stanie zobaczyć, że jest ona błędnie użyta

Tak, ja wiem, że mi pisałeś Kurtuazyjnie spuściłam na tę uwagę zasłonę milczenia w nadziei, że porzucisz swój samozwańczy ton błędnej wyższości. Może teraz się uda