Nadużywanie alkoholu - Netkobiety.pl

za cos takiego dostaniesz nawet stwierdzenie niewaznosci w sadzie koscielnym, wiec po prostu sie rozwiedz.

Nie ma czegos takiego jak rozwod koscielny, jest stwierdzenie niewaznosci malzenstwa.
A on Cie najnormalniej w swiecie oszukal. Najlepiej po prostu skonsultuj to z prawnikami i swieckimi i tymi koscielnymi.

Szarpanie i popychanie z taką siłą, że aż zrobiły Ci się siniaki, to nie wystarczająca przemoc?
Naprawdę potrzebujesz jeszcze bardziej drastycznego powodu?
Nie wystarczy, że Cię szarpie, ciągnie, wyzywa i popycha? Potrzebna Ci jeszcze dodatkowo złamana żuchwa, wybite zęby, albo strzaskana czaszka? Naprawdę?

To jest ostatnia rzecz, jaka Cię powinna teraz zajmować.
Nie Twoja rodzina, nie ludzie i nie mama żyją z agresywnym alkoholikiem, tylko Ty. On może w każdej chwili okaleczyć Cię, albo nawet zabić.
Jak najszybsza ucieczka od agresora, który jest zagrożeniem dla Twojego zdrowia i życia, nie jest niczym, czego Ty mogłabyś się wstydzić.
Nie jest niczym nagannym, albo godnym potępienia.
Dlaczego bliscy mieliby się wstydzić za Ciebie? Potrafisz podać chociaż jeden rozsądny powód?
Jeśli mogą się wstydzić czegokolwiek, to własnej głupoty i niefrasobliwości w podejściu do poważnych zagrożeń na jakie jesteś narażona. Wybacz, ale Twoja mama bardziej martwi się o to, żebyś nie odeszła od męża alkoholika i agresora, niż o to że znajdzie Cię któregoś dnia połamaną, albo nawet martwą?
Przecież to się w głowie nie mieści.

Są też ludzie, którzy mają o wiele lepiej.
Są ludzie, którzy w związkach mają szacunek, bliskość, miłość i równość. Czemu się do takich nie porównujesz?
Naprawdę według Ciebie picie, wyzwiska, agresja psychiczna i fizyczna, to nic takiego?
Dla mnie na przykład to są rzeczy nie do zaakceptowania. Nie mieści mi się w głowie, że takie coś można określić mianem "drobiazgi", albo "nic takiego".
Jak możesz mieć ochotę na seks, na bliskość, i okazywać mężowi czułość po tym, jak on Cię wyzywa i szarpie? Masochistką jesteś?

Rada jest tylko jedna. No, może dwie.
Swoją drogą, Ty też doskonale wiesz, co robić, tylko tego robić nie chcesz.
Jednak żadna z nich nie będzie miała zastosowania w Twoim przypadku.
Po pierwsze - rozstanie, i terapia dla współuzależnionych dla Ciebie. Jednak Ty rozstania nie chcesz.
Po drugie - terapia AA, natychmiastowe zaprzestanie picia przez męża i terapia dla współuzależnionych dla Ciebie - na to z kolei Twój mąż nie pójdzie.
A co do Twojej siostry - jakie to ma znaczenie, co ona sobie wyobraża, albo czego sobie nie wyobraża?
Jeśli ona wyobraża sobie zmarnować życie w piekle z przemocowym pijakiem, to jej sprawa, nie Twoja.
Jak ona nie wyobraża sobie brać rozwodu, to niech go nie bierze, w czym problem.

Przeczytaj sobie swoj pierwszy post tak, jakbys czytala post kogos obcego. I zastanow sie, czy obcej osobie bys doradzila czekanie slyszac to:

Jesteś. Bo marginalizujesz i racjonalizujesz jego zachowanie.
Może też trzymasz się standardowego szablonu alkoholika - a jaki on jest wszyscy wiemy. To znany nam, obsikany menel, który śpi gdzieś pod sklepem.
Więc jak to? Mąż, który nie zawala pracy, który chodzi pachnący w garniturze i w czystych butach - miałby być alkoholikiem?
A jednak jest nim. Tak samo jak śpiący menel.

Nie, nie przesadzasz. Jednak czekanie na to "co będzie dalej" to najgorsza z możliwych opcji.
Dalej będzie dokładnie to samo co teraz, tylko on będzie częściej pił, a co za tym idzie - będzie częściej Ciebie wyzywał i szarpał.

Czy jesteś z domu alkoholowego? Czy któreś z Twoich rodziców nadużywało alkoholu, lub innych używek?

Okropnie mi przykro i żal mi, że znalazłaś się w takiej sytuacji
To może wyjaśniać, dlaczego masz większą tolerancję na takie przejawy agresji.
Wiedz o tym, że Twoje życie może wyglądać inaczej.
Że możesz być i spokojna i szczęśliwa i żyć w satysfakcjonującej relacji, a to co o Twoich decyzjach i wyborach powie rodzina i "ludzie" nie ma żadnego znaczenia.

Przeniesione z kolejnego wątku Autorki:

Na takie ogólne pytanie znajdziesz mnóstwo odpowiedzi w naszym dziale "Seks, seksualność, psychologia" - https://www.netkobiety.pl/f20.html   gdzie jest mnóstwo wątków o seksie w wieloletnich związkach.

Puchatko czy Ty przypadkiem szukasz dodatkowych powodów do rozwodu ?
Nie wystarczy że rozczarowałaś się nim mężem jego piciem i zachowania Ciebie przerastają? Oczekiwania się nie spełniły, nie jesteś w stanie tolerować i akceptować jego picia zazdrości i przemocnych zachowań.
Twój mąż był plastrem po eks ?
Tak z ręką na sercu - kochałaś męża czy tylko zachwycało Ciebie to że on jest Tobą mocno zainteresowany,zabiega stara się zakochany i zachwycony był Tobą?
Zachwyty minęły a mąż zepsuty wadliwy się okazał choć pił wcześniej irracjonalne ale możliwe i prawdziwe - mieszanka uczuć i może tak zwanego rozsądku żeby nie być samej bez faceta,który sprawiał przed ślubem lepsze wrażenia ,a może chciałaś widzieć jego wyobrażenie wbrew temu co się działo wcześniej to też się zdarza..
Nie wiem czy ma sens wynajdywanie coraz to nowych powodów do rozstania,przyszłość nie rokuje i nie jawi się optymistycznie ,jeśli mąż zmierza w stronę uzależnienia i problemu z piciem upijaniem się nie widzi nie ponosi żadnych konsekwencji.
Moim zdaniem to już wystarczy żeby się rozstać ,a przewidywanie i domniemywanie potencjalnych problemów z pożyciem seksem bliskością, koniecznym być nie musi,dlatego że jak mąż dalej będzie pić ewentualnie uzależni się stanie alkoholikiem wejdzie w poważniejsze fazy to problemy i jego zaburzenia  masz gwarantowane różne i takie które trudno przewidzieć też.
Rozstań się z nim póki wcześnie i nie uzależniłaś się jeszcze dostatecznie od niego ,dalej może być gorzej jeżeli mąż nie przestanie pić i nie znajdzie się na leczeniu samemu można tylko przestać pić ,a jeżeli człowiek jest nałogowcem alkoholikiem to chorobie tej towarzyszą ogromne problemy z emocjami ,które same z siebie cudownie nie mijają bez pomocy wsparcia terapią .
Takie moje doświadczenia i obserwacje .

Puchatko, ależ on się nie stara wcale.
On tylko mówi, że się stara.
Gadanie o staraniu się, nie jest tożsame ze staraniem się.
Starałby się, gdyby zgłosił się na terapię uzależnień i całkowicie przestał pić.
Peplanie o tym, jak to "przestanę", "wcale nie muszę pić", "piwo to nie alkohol", możesz sobie między bajki włożyć, bo i tyle jest warte. Opowieści to nie czyny.

Co robi dodatkowo, to manipuluje Tobą poprzez wywoływanie u Ciebie poczucia winy. I jak widać, wspaniale wpadłaś w tą manipulację po same uszy.
Ejże dziewczyno, ocknij się i powiedz sama:
- kobieta, która jest regularnie wyzywana przez swojego partnera - nie ma ochoty na żadną bliskość, czułość, czy seks z tym partnerem. Jej zachowanie to przyczyna, czy skutek?
- kobieta, która jest szarpana i popychana - nie ma ochoty na seks i czułość. Pytanie jak powyżej - dystans takiej kobiety, to przyczyna problemów z brakiem seksu w relacji, czy skutek?
- kobieta, która żyje w ciągłym napięciu, zagrożeniu i strachu, nawet jeśli sama sobie wmawia - że tak nie jest - i która w reakcji na to, instynktownie trzyma się z daleka od agresora - nie jest osobą, która się nie stara, tylko jest osobą, która zachowała resztki instynktu samozachowawczego.

Masz naprawdę bardzo wyprany mózg, skoro tanie manipulacje męża alkoholika bierzesz za pewnik, i za jedyną prawdę objawioną.

Konkretnie proszę - ile mąż nie pije? Jakie podjął kroki, które wskazywałyby na chęć walki ze swoim uzależnieniem (oprócz gadania naturalnie, gadanie to tylko gadanie)?
Na czym polega jego staranie się w praktyce podczas Waszych codziennych dni?
Czy leczy swoje problemy z agresją? Czy oprócz gadania o tym, że to Ty się nie starasz, on zrobił cokolwiek, żeby pokazać jak to jemu bardzo zależy?

Manipulacja.
Przerzucanie winy na Ciebie.
Wymyślasz sobie preteksty do tego, żeby się do niego przyczepiać.
Czyż nie tak?

A na czym niby polega leczenie alkoholizmu? Jak to zrobić skutecznie bez wsparcia terapeutycznego i psychologicznego? Psycholog nie jest opcją, czy możliwością w terapii, a koniecznością.

No to rzeczywiście konkrety. Po tym, jak nie pije przez jeden dzień, powinnaś rzucać mu się na szyję? Przecież to jakieś kompletne bzdety są co on wygaduje.
Czyli jego zdaniem, można chlać, można kobietę wyzywać, popychać, szarpać i wyrzucać z domu i wystarczy JEDEN DZIEŃ abstynencji, aby to się wszystko samo, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki naprawiło, żeby babka zapomniała i żeby w ogóle było tak, jakby się to nigdy nie wydarzyło?
Powiem tak - imponujący idealista skoro wierzy w takie rzeczy, albo totalny głupiec.
4 dni bez alkoholu to to jest ta zmiana i staranie się o których mówił Twój mąż ?
Przepraszam, ale to jest tak durne, że można się z takich rzeczy tylko śmiać.

Błagam, cokolwiek zrobisz ... nie sprowadzaj na świat dziecka z takiego związku. Proszę.
Pomijam już zagrożenie ewentualnych chorób i upośledzeń na jakie będzie narażone, ale życie w domu z alkoholikiem, to piekło z którego dzieci latami nie mogą się wyrwać - bo są zbyt małe i nie mają takich możliwości.
A kiedy już są na tyle duże, żeby to zrobić, jest za późno na normalne życie dla nich. Tułają się po terapiach do końca swojego życia i pakują się w niezliczone, wyniszczające związki z toksykami i nałogowcami, albo zaczynają same pić. Ich życie jest zniszczone już w momencie w którym przychodzą na świat.
Alkoholik i agresor nie jest materiałem na ojca ani partnera.

Tak, jak z dzieckiem. Tylko że z dzieckiem podłym, głupim, wrednym i celowo złośliwym.
Poczytaj sobie o otępieniu alkoholowym, może to Ci trochę rozjaśni.

Wszystko co słyszysz od męża, to standardowe manipulacje i uniki alkoholików, typowy mechanizm zaprzeczeń.
A jego wielkie staranie się jest, tak jak z resztą myślałam, tylko kilkudniową abstynencją.
Nic z tego nie będzie. Żadnej trwałej zmiany. Tym bardziej - że u niego w sposób bardzo widoczny pojawiła się złość na Ciebie. Złość o tą przymusową przerwę w piciu.
Człowiek który się tak zachowuje ani niczego nie zrozumiał, ani niczego nie przemyślał, ani niczego nie chce zmieniać. Jedyne co chce, to żebyś przestała gadać i pozwoliła mu pić w spokoju.
A jego strach przed utratą Ciebie, to nie miłość i troska o małżeństwo, a obawa przed utratą komfortu picia jaki właśnie Ty mu zapewniasz.

Chodziłam do psychoterapeuty, wyciąganie brudów z dzieciństwa mam za sobą, wiem do jakich mężczyzn mnie zawsze ciągnęło i moj mąż jest przeciwieństwem mojego "typu". Problem tej relacji polegał na tym, że za szybko wyszłam za mąż. Gdyby mąż zachował sie w stosunku do mnie agresywnie po alkoholu przed ślubem to do ślubu by nie doszło.

Podjęłam decyzję, tutaj nie ma innej opcji jak rozwod. Stwierdził, że jeśli ja myślę, że on już nigdy nie będzie pił to się nie dogadamy. No to się nie dogadamy.

Długi czas mnie tu nie było, ale stwierdziłam, że nadszedł ten moment żeby podzielić się tym jak się reszta historii potoczyła.
Powiedziałam, że chcę rozwodu w kwietniu, chyba się trochę przestraszył, bo zgodził się pójść do psychologa, czy faktycznie tam chodził nie wiem, ale nawet jeśli to napewno nie przedstawiał całej prawdy. Ja sama też poszłam na terapię dla osób współuzależnionych. Przestałam go chronić, zaczęłam stawiać granice i bardzo mu się to nie spodobało. On myślał, że jak pójdzie do psychologa to nagle zacznę z nim sypiać i mu ufać. Miałam cały czas jazdy o to, że jestem zimna a on potrzebuje miłości. Ja potrzebowalam zobaczyć w nim zmiane, a nie postawę w stylu zrobilem co chcialas to nalezy mi się nagroda. W maju kazałam mu się wyprowadzić, tydzień po wyprowadzce wrócił do picia. Generalnie nie robił mi problemów przy rozwodzie, nie orzekaliśmy o winie, żeby mieć to jak najszybciej za sobą. Oczywiście całą winę zwalił na mnie, bo to ja nie jestem zdolna do miłości i poświęceń.
Rozwód wzięliśmy w grudniu, poszło bardzo sprawnie.
Terapię zakończyłam niedawno, ale dalej ciągnie się za mną piętno tamtej relacji i strach, że ktoś mnie znowu tak zrani przez co długi czas zamykałam się na związki.
Pół roku temu poznałam kogoś, kogo mogę nazwać moją bratnią duszą i moim aniołem stróżem. Na pierwszym spotkaniu przegadalismy całą noc, zaprzyjaznilismy się. Chcąc nie chcąc zakochałam się i ostatnio postanowilismy dac sobie szanse na głębszą relację.
Nadal jestem bardzo ostrożna i mega przestraszona, ale też nie chcę spędzić reszty życia w strachu przed zranieniem i powoli się otwieram. Trzymajcie kciuki.
Chciałam też podziękować wszystkim, którzy mi odpisali, dzięki Waszym słowom otworzyły mi się oczy.

Według mnie alkoholizm, to niestety duża zmora i ciężko wyjść z nałogu. Z tym trzeba długo walczyć i często niestety nie udaje się wyjść, trzeba czasu i mocnej silnej woli, ale uważam że trzeba takiego człowieka wspierać i motywować do działania.