Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Zdjae sobie sprawę z motywów, które nim powodowały, że wolał swoją niemal równolatkę. Wiem, że z nią i przy niej czuje się inaczej. Nie przyciągają wzroku ludzi tak jak my. Jednak uważam, że wiedział, że jeste młodsza o tyle lat, że będziemy wywoływać kontrowersyjne reakcje. Po co obiecał mi, że mnie nie zrani? Patrząc mi w oczy mówił, że mam przestać się bać. Dlaczego dla niej chciał, a dla mnie nie? O co chodziło o seks? Pieniądze.? Charakter? Wygląd? Dlaczego zostawił mnie akurat po śmierci syna? Kilkukrotnie mówił mi, że jestem taka jak on w sensie jego syn. Może mu go przypominałam?
Cały czas mam przekonanie, że to ja byłam toksyczna. Że to przeze mnie. Bo gdybym mu nie robiła tylu umoralniajacych gadek, gdybym odpuściła z zazdrością i dowalaniem mu, gdybym gotowała częściej i sprzątała regularnie? Może wtedy byłoby inaczej. Byłby dla mnie inny? Ja i moje naiwne myślenie.

Przeczytawszy zdanie "(...) nie przyciągają wzroku ludzi tak, jak my[młode](...), zaczyna mi się palić ostrzegawcza kontrolka...

Czułaś się w jakiś sposób lepsza od niej i bardziej zasługująca na jego uczucie?
Nie pytam złośliwie, ale strasznie drażnią mnie schematy a tu niewątpliwie się taki pojawia. Fakt spotykanie się faceta z osobą w swoim wieku jest uważany za coś dziwnego i mniej prawdopodobnego niż z kimś młodszym( i to prawie 20 lat!)? Akurat dla mnie to zupełna norma, tzn dużo lepiej czuję się w towarzystwie ludzi w swoim wieku niż młodszych, no może max te 10 lat. Nie odnoszę się bezpożśrednio do tego, że facet Cię zranił, ale do tych pojawiających się myśli, żę "ktoś jest lepszy dla niego ode mnie". Nie jest lepszy, lecz INNY. A jej wiek(rónolatka) nie ma tu nic do rzeczy..

Dziwne w tym wszystkim z Twojej strony jest to oburzenie, że on wybrał kobietę(niemal) w swoim wieku.

Sorry że dopiero teraz odpisuje Asiu ,ale coś ostatnio nie mogę się zebrać do pisania w takim temacie.
Tyle że właściwie to co chciałem w sumie Tobie napisać to napisała Symbi jakoś nic ponadto nie da się napisać.
Jako osobnik zdiagnozowany i znający sporo podobnych historii nie tylko z własnego doświadczenia to podpowiem Ci tylko że potencjalnie toksyczny facet ,wybierze zawsze osobę do relacji ,która mu bardziej pasuje ,tzn pasuje do jego modelu chorowania czy zaburzenia ,Ty z tego co pisałaś nie godziłaś  się na pewne rzeczy ,dlatego wybrał tamtą ,nie jest aż tak bardzo ważne że to rówieśnica ,jemu bardziej pasuje jej zachowanie ,a tu może być od groma różnic i nie tylko chodzi o to że ona jest niby lepsza inna gorsza ,najprawdopodobniej stawia mniej warunków,jest bardziej spolegliwa i podatna na manipulację ,być może nie przejmuje się tak jak Ty
i na wiele rzeczy ma za przeproszeniem wywalone z zachowań faceta ,być może sama się oszukuje trudno powiedzieć,mam jednak wrażenie że jakby wybrał jeszcze młodszą od Ciebie to też nie spodobałoby Ci się to ,bo on doprowadził do zerwania w bardzo "skomplikowanych" okolicznościach ze zdradą w tle .
Jak chcesz to wyślę Ci pdf o terapii behawioralnej i o tym co się dzieje na niej to książka dość przystępnie napisana i również przeznaczona dla pacjentów nie tylko dla specjalistów .Twoje pogubienie to normalka nie strasz się tym w toku terapii różne takie stany słabną ,a Ty naprawdę jesteś na początku drogi ,nie wymagaj od siebie nie wiadomo czego,widocznie masz nawyk analizowania i roztrząsania bardziej rozwinięty i stąd pewien problem ,ale to też można zmieniać.

Ok, mój błąd, źle to odebrałem

Przykro, że tak postąpił, bo wygląda na to, jakby od początku miał w planach Cię wykorzystać na "pewien czas". Cynizm i wyrachowanie aż się tutaj przebija..

Wątek z lipca 2021, A u autorki bez zmian. Pasławek, daj spokój- myślisz, że pisanie o nowej kobiecie byłego faceta autorki cokolwiek jej pomoże? Przecież ona sama nie chce sobie pomóc. O ile tuż po rozstaniu mogę zrozumieć ciągle myślenie o drugiej osobie, tak w tym przypadku widzę jakies rozbijanie gówna na atomy. Za rok spotkamy się w tym samym miejscu i przeczytamy: "widziałam ich ostatnio "przez przypadek". Jest dobrze, ale nie powiem, płakałam do poduszki całą noc. Jak on mógł to zrobić?"... i tak bez końca.

Polecam przeczytać cały wątek. Jest różnica pomiędzy rozkminianiem przeszłości związkowej, która w tym przypadku jest bezcelowym mieleniem swojego mózgu, a wyciąganie wniosków na przyszłość, żeby wystrzegać się podobnych błędów. Autorka z jakąś nieskrywaną lubością analizuje nawet osobę aktualnej dziewczyny byłego już faceta. W czym to ma niby jej pomóc?

Beko śmiechu różnica między nami polega na tym, że dla Ciebie jest to wątek z lipca 2021. Dla mnie jest to wątek nadal aktualny. Nie jestem taka sama jak w lipcu 2021, nie rozkminiam tak intensywnie. Dzień kiedy płakałam był dniem po sesji, po prostu miałam taką potrzebę. Chyba rozumiesz, że każdy z nas posiada zupełnie inną konstrukcję psychiczną. Nie zrozumiesz mnie bo nie byłeś na moim miejscu. Nie widziałeś i nie przeżyłeś tego w mój sposób. Dla Ciebie ten odcinek czasu to zbyt długo na roztrząsanie, natomiast dla mnie to jest jakby nadal aktualne. Przyjdzie chwila do której dotrę i stwierdzę, że po co mi to? Po co mi odpowiedzi na pytania? Ich widok już mnie tak nie dotyka jak kiedyś. I tak to są przypadkowe spotkania, oni też mają pecha. A może to dla nich jakiś rodzaj konsekwencji? że ciągle mnie spotykają. Nie mają czystego sumienia. Ani ona, ani on. Doskonale wiedzieli co robią. A on? Po śmierci syna to już kompletny ewenement, aby w rozpaczy myśleć o kimś innym. Kiedy ja byłam w lipcu w totalnej rozsypce nie miałam w głowie nikogo. Do dziś mam poczucie jakbym go zdradzała kiedy jakiś facet zapyta czy nie poszłabym z nim na kawę, a zdarzyło się raz na ulicy... Co mam nie chodzić po mieście bo oni? Ja tam pracuje, nie będę jeździć gdzieś indziej tylko to co mam do załatwienia robię to na miejscu. Albo w trasie do miasta w którym mam terapię, też specjalnie pojechałam o tej porze, aby go spotkać? Powinnam mu się śnić razem z synem po nocach za to co zrobił. Cierpiący tatuś.

Chwila nie przyjdzie, to Ty podejmiesz decyzję o zakończeniu grzebania w ranie lub o dalszym w niej grzebaniu. Dla swego dobra nie odbieraj sobie odpowiedzialności i decyzyjności.

To nie żadne poczucie, to myślenie, a je można zmienić. Można też go nie zmieniać.

Strasznie destrukcyjne jest tego typu podeście. Porównywanie się z innymi a do tego zapieranie się w sobie, że się nikogo nie pozna? Jeśli uczęszczasz na terapię, to musisz się koniecznie tego pozbyć. Gość namieszał Ci w głowie sporo, ale musisz w końcu uwierzyć, że na jednym się świat nie kończy.

Pamiętaj, że jest udowodnione, że mózg wybiera najlepsze wspomnienia i je głownie zachowuje, gdybyśmy pamiętali o całym złu świata, które nas spotkało, pewnie niejeden człowiek by zwariował. Więc to idealizowanie ekspartnera to naturalny proces, spisuj sobie może jego wady na kartce i jak Cię znowu najdą wspominki, wracaj do tych wad.

Myślę, że pisanie listów/dziennika to bardzo dobry pomysł. Lepsze niż nękanie adresata SMS-ami z wymówkami.  Oczywiście nie ma sensu wysyłanie listów adresatowi, lepiej je targać, czy palić, nawet ceremonialnie i spuszczać w sedesie. Masz ochotę, to napisz "ty ch*ju!!", wyrzucaj całą złość, żal, pretensje, smutek. Myślę, że to bardzo może pomóc w przejściu przez wszystkie etapy żałoby po związku.

Kiedy miałam ostatnie zawirowania i byłam u mojej psychiatry, ona sama mi powiedziała, że trzeba wyrzucać z siebie emocje. I w przeszłości mnie samej doradzono również pisanie listów do powoda mojego bólu.

Jako, że chyba nadal  nie ma moderacji, zostawiam link: http://7wiatrow.blogspot.com/2019/03/et … odzie.html

Jak się zastanowię, to powiem Ci, że ten ból to jak poród - nowe życie zawsze rodzi się w bólach. Ale masz piękne dziecko, pamiętasz, że bolało, ale po latach nie pamiętasz jak bardzo, po latach po prostu nie czujesz emocji, one bledną - chyba, że zdecydujesz się je pielęgnować.

"ale fakty są takie, że on jest charyzmatyczny, ma niezachwianą absolutnie niczym pewność siebie, ma swój styl, jest inteligentny i wszystko potrafi zrobić, może poza poważniejszą naprawą auta i ciężki charakter też, potrafi tak pięknie prawić, wzruszać się na filmach ukradkiem ocierając łzy, śpiewać swoją ulubioną muzykę" - więc mówicie, że autorka sobie poradziła?:) Ja tu widzę osobę która ma gdzieś wasze porady i jakby dzisiaj eks pstryknął palcami, po 10 minutach byłaby w drodze do niego cala w skowronkach.

Właśnie po to poszłam na terapię, aby tego nie zrobić. Za szeregiem tych zalet jest jeszcze więcej wad. Dla mnie butna pewność siebie to nie jest zaleta, charyzma może nią być lecz w przypadku narcyzmu nie sądzę, aby miało to pozytywny wydźwięk. Wzruszenia były na pokaz to nie było naturalne podejrzewam. Zresztą widziałam to włącznie jeden raz. Jest mi nadal bardzo przykro, że zostawił mnie w takich okolicznościach, ale nawet jeśli by się odezwał za nic bym nie wróciła. Choćby ze strachu, że tym razem gdyby znowu zrobił to samo to ja już bym nie udźwignęła tego psychicznie i wylądowałabym w psychiatryku. Z obawy o własne zdrowie psychiczne furtki nie ma i nie będzie. Nie jestem też zabawką, którą znudzony mógł rzucić w kąt, a potem nagle sobie o niej przypomniał.

"Perełki":

Wielokropku cieszę się, że potrafiłaś w sobie coś wypracować. Że wiesz jak się to robi. Nie wiem dlaczego na ten czas nie chce zamknąć tych drzwi. I nie śmiej się z tego, to są moje uczucia, nie musisz ich rozumieć. Dla niego i niej też jestem obiektem kpin. Tak jest najłatwiej pójść najmniejszą drogą oporu. Bo po co zastanawiać się głębiej nad kimś? To trudne. Łatwiej jest powiedzieć wariatka, popukać się znacząco w głowie, rzucić niezrównoważona psychicznie osoba lub co, kto zapragnie. Wejść w czyjeś 'buty' to o wiele trudniejsze zadanie. Co gorsza przy próbie zrozumienia mogą pojawić się (albo i nie) wyrzuty sumienia więc lepiej tego nie robić...
Mogę wyjść na wredną mściwą babę, ale bardzo bym chciała aby był tak bardzo nieszczęśliwy jak ja teraz.

Od rozwodu Wielokropek minęło z 15 lat, z tego co  mi wiadomo, więc miała dużo czasu, by w dziedzinie zdrowienia stać się ekspertem.

Zdaje sobie sprawę, że negatywne emocje, życzenia generują negatywne zdarzenia w życiu życzącego. Wiem, że to wredne, podłe z mojej strony, sama siebie za to nie lubię. Może nie tyle co nieszczęścia, ale takiego cierpienia jak moje. On od lat 'buja' się skacząc z kwiatka na kwiatek raniąc coraz to nowe osoby, a te kobiety nie mogą dojść do siebie, z jego eks było identycznie jak ze mną, z jego byłą żoną również. Wszystkie złe, psychiczne, wariatki. Nie wiem skąd we mnie taka złość. Nikomu innemu nie życzę źle, nawet swojemu eks mężowi nie życzyłam niczego złego po rozstaniu, ani teraz.
Czy bym do niego przybiegła? Nie jestem tego pewna kiedy głębiej się nad tym zastanowię. Pewnie bym przemyślała kwestie tak, aby się na nim odegrać, albo zaśmiała się w jego twarz, że chyba raczy sobie żartować, a później przepłakała bym to. W głowie mam jakieś iluzoryczne zejście się ze łzami i obietnicami w tle. To niedojrzałe. Znam go, wiem, że nie odezwie się do mnie nigdy. Nawet nie dowiem się co się z nim dzieje, czy jest zdrów. On potrafi trzymać urazę latami. Ja potrafię zapomnieć w jednej chwili. Przecież winna wszystkiemu jestem ja. To przeze mnie i moje zachowanie mnie zostawił. Wszystko mam na własne życzenie. Sama tego chciałam. Wręcz o to prosiłam.

Sarkazm? Mam inne zdanie.

Oczywiście, że nie jestem Tobą, nie jestem też nikim innym poza sobą. I bardzo się cieszę z tego, jakim człowiekiem jestem, jaki jest mój związek.
Swe opinie piszę na podstawie tego, co autor (w tym wypadku Ty) napisał na forum. Wiem, jak ktoś, kto podjął decyzję (bo to decyzja) o dalszym taplaniu się we własnym bagienku, stosuje metody, by udać, że z niego wychodzi/wyszedł. Znam te wszystkie emocje powstałe na skutek odsłonięcia motywów. Złość, przypisywanie niezrozumienia osobom, które nie dają się nabierać (to niezbyt fortunne słowo, ale teraz nie mam lepszego "pod ręką"), to częsta reakcja na kontakt z rzeczywistością, której nie chce się widzieć. Wiem też, że w stanie podobnym do Twego każda osoba, która nie głaszcze po głowie, odsądzana jest od czci i wiary.

Warto walczyć samej ze sobą.

Dopóki zajmujesz się nim, nie zajmujesz się sobą.

Dlaczego dla kogoś nie tylko chcesz się starać, ale starasz się i różne rzeczy dla niej robisz, a dla innej nie?
No właśnie.

Dawno nie pisałam. Już gorzej być nie może. Kilka dni temu straciłam pracę... Jestem załamana, nie wiem co teraz zrobię?... Nie tylko w kwestii finansów, ale też codzienności. To mój najgorszy czas. Chyba wisi nade mną jakieś fatum lub wraca do mnie coś złego?...

Jak? W jaki sposób? Ilość nieszczęść na jedną osobę przekroczyła limit. Nie mam siły

No to siedz na tylku i nadal sie użalaj i nic nie rob. Na pewno bedzie lepiej. Dostałaś 12 stron porad, z którymi nic nie zrobiłaś. Czego oczekujesz?

Hej, jedyną osobą która może znaleźć Ci roace jesteś Ty sama. Bądź dla siebie przyjacielem proszę. Wyślij CV, znajdź miejsce i dobrą pracę dla siebie. Myśl już tylko o sobie.

A analizę tego pana i tego co się działo za każdym razem gdy będziesz miała ochotę odkładaj na później. To już nie jest ważne. Nie wykreslisz wspomnień ale szkoda już czas na niego.

Masz misję do zrealizowania. Znaleźć pracę teraz. Skupić się na sobie. Odzyskać siebie.

Naprawdę gdy zaczniesz skupiać się tylko na swoich radościach, albo niepowodzeniach albo celach do zrealizowania poczujesz że ruszasz na przod. Już niebowbiniaj siebie proszę, nie analizuj, pozwól sobie odetchnąć o myślach o nim, o związku z nim. Szukaj pracy. Najlepszej dla siebie pracy.

Tyle już przeszłaś. Już dość tych smutkow. Niech już więcej ich nie będzie. Ale to od Ciebie tylko zależy czy ruszysz dalej. Bądź dobra dla siebie i póki co szukaj pracy.

Tylko Ty sobie sama możesz pomóc. Całe forum Ci nie pomoże tylko Ty. Chciałabym napisać że byłam w takim miejscu jak Ty ale nie wiem. Może byłam w podobnym każdy ma swoje jakieś ciemniejsze czasy. Ale tylko bycie swoim najlepszym przyjacielem dało mi realne kroki na przód. A nie analiza moich błędów.

Mam nadzieję że szybko znajiesz swoją pracę. Rozwiniesz się. A on i jego temat absolutnie straci dla Ciebie ważność. Trzymam kciuki!

Zawsze będzie ktoś kto robi intrygi. Należy się odsuwać od takich osób i już. Nie jesteś na nic za głupia. Jesteś absolutnie wystarczająca .

Już stało się najgorsze co mogło się stać. Tej pracy nie ma. Ale znajdziesz kolejna, lepsza. Skoro powiat malutki to może zdalna praca?

Nie musisz odnajdować się w świecie intryg i kłamstw i dostosowywać do niego. Jeśli nie będziesz Ty kłamać ani siać intryg i oddalać się od takich osób zachowując minimalnie niezbędny kontakt lub w ogóle go zrywając to nie dotkną Cię.

Domyślam się że Twoje poczucie wartości jest niewielkie teraz. Ale dobrze byłoby gdybys zechciała je odbudować, a zrobisz to na przykład zupełnie własnymi rękami znajdując fajna dla siebie pracę. Pompując w siebie wiedzę, frajdę, pasje. Są na pewno rzeczy którymi się cieszyłas zanim pan o którym jest ten wątek pojawił się w Twoim życiu. Są osiągnięcia które zrealizowalas zanim się pojawił i po tym jak zniknął. Zobacz ile już przeszłaś bez niego.

Dobrze byłoby te rzeczy znaleźć na nowo. Ale najpierw ta praca. Skup się na tym teraz. A o nim już nie myśl choć przez kilka dni, może miesiac. Już odpocznij od tego.

Nie znam magicznego sposobu na Twoje problemy. Próbuję chaotycznie powiedzieć że gdy byłam na swoim dnie nie pomogła mi psychoanaliza drugiego człowieka . Ani ciosanie sobie kołków na głowie i obarczanie wina. Pomogło mi tylko wstanie i ruszenie na przód. Oczywiście nie z dnia na dzień małymi krokami. Małymi sukcesami. A gdy sie potykalam i znów było na chwilę źle to następnego dnia i tak było już coraz lepiej. Już szkoda czasu na niego. Na pisanie w tym wątku może też.

Szkoda czasu na wszystko co związane z nim uwierz mi . Będąc z nim nie byłaś sobą nie ma co analizować tej zawirowanej historii.

Teraz nie masz pracy ale za chwilę mogą zacząć się dziać cuda. najpierw małe później coraz ekeksze. Wszystko zależy od Ciebie. To może teraz brutalnie brzmi że jesteś z tym sama i że zależy to od Ciebie. Ale gdy powoli zaczniesz ruszać na przód daje to niezła satysfakcję że ruszyłas z takiej trudnej sytuacji na przód. Zupełnie sama.

Dobrze smakuje ta satysfakcja.

No to dobra wiadomość jest taka że dziewczyna z tamtych czasów istnieje . Ja swoją znalazłam. I powiem Ci że miała się dobrze tylko wpakowałam ja do szafy nie wiadomo po co.

Nie chcę być tutaj Dalajlama bo nie żyje w świecie absolutnej równowagi. Mam swoje problemy jak każdy. Ale pamiętam taki etap wystraszenia przed całym światem i poczucie krzywdy od innych. Teraz jak dotarło do mnie że bardzo dużo zalezy ode mnie myślę że łatwiej jest mi reagować gdy ktoś przekracza moje granice. Może nad tym warto popracować? Nad poczuciem że to Ty decydujesz jak pozwolisz się traktować? Jak zrozumiałam że to zależy ode mnie jak jestem traktowana to jest trochę łatwiej.

Z tęsknoty za czym płakałas?

Myślenie o nim w kategoriach że jesteś niegodziwcem też jest słabe. Przynajmniej bdla mnie było. Idealnie byłoby gdybyś myślała o nim jak o zeszłorocznym śniegu . To optymalna opcja na niego .

Trochę żartuje ale trochę w ogóle nie.

Rozumiem, też się mocno przywiązuje do zespołu. Jakieś relacje można utrzymywać nawet po zakończeniu pracy więc może niektóre uda się zachować .

No a teraz jeśli chodzi o nowe miejsce. Jeśli zdarzyłoby się tak że tymczasowo miejsca publiczne będą dla Ciebie jedyna opcja to w kontekście tego co napisałaś. Nieważne jest to czy oni będą mieli ubaw. Może będą, może nie a może nic ich to nie będzie obchodziło. Kluczowe jest to czy Ciebie to będzie obchodziło co kto pomyśli. Jakie ma to znaczenie dla Ciebie co kto pomyśli.

Są takie dni że ktoś powie o mnie cos miłego a godzine później ktoś inny coś absolutnie odwrotnego. I co mam wtedy zrobić? Myśleć że jestem super i że nie jednocześnie ? To od Ciebie zależy jaką ważność temu nadasz i tej osobie która to mówi.

Najważniejsze żebyś Ty o sobie dobrze myślała. Zawsze stawała za sobą. To że byłaś w związku z nim nie świadczy o Tobie źle. Świadczy o tym że popełniasz błędy jak absolutnie każdy. Nie jest to ujma dla Ciebie, popełnianie błędów. To sygnał że czegoś musisz się nauczyć. Ale nie świadczy o Tobie źle .

W członek z tym z co inni pomyślą. On, ja, ludzie tu na forum, ktokolwiek, była przełożona też. W każdym aspekcie Twojego życia . Najważniejsze jest co myślisz o sobie i robisz Ty.

Udanej niedzieli i szerokości!!!!

Witajcie, dawno się tutaj nie udzielałam, nie odzywałam. Zapewne jestem tu persona non grata, przynajmniej niektórzy dali mi to do zrozumienia, ale do brzegu. Piszę, aby zaznaczyć, że wszystko co u mnie w zeszłym roku posypało się w zasadzie od razu zaczęło się układać. Straciłam pracę lecz zyskałam lepszą, odszedł ode mnie facet do innej, ale dziś już wiem, że nie są razem. Nie znam szczegółów historii lecz wiem, że wigilii nie spędzali wspólnie mimo braku dzieci i mieszkania naprzeciwko siebie, odwożąc ciotkę do jej domu widziałam, że każde jest u siebie w domu. Poza tym tak jak przez całe 1.5 roku nie spotkałam go samego siedzącego w knajpie tak ostatnio wychodząc z córką z kina zobaczyłam jak siedzi sam w niedzielne po południe pijąc kolejne piwo... raczej niedzielnego wieczoru nie spędza się samemu w knajpie rozmawiając z barmanem. A u mnie mam nadzieje, ze wychodzi słońce. Staram się codziennie cieszyć się tym co mam. W końcu mam fajną pracę, świetne dziewczyny i super dyrekcję. To praca do której chce mi się jeździć. Zawodowo wszystko na plus. W domu doceniam swoją cudowną córkę, która daje mi tyle radości i miłości na codzień. Ostatnio wyszłyśmy razem do większego miasta. To był tak cudowny dzień, że do dziś go wspominam. Byłyśmy tylko we dwie, ale było tak jak pain mi kiedyś pisała, cieplutko i wesoło. Miewam gorsze dni, ale świadomość, że to co miało być dla niego manną z nieba okazało się chochotem losu ponieważ obstawiam, że to ona go zostawiła. Nie życzę ludziom źle, joe cieszy mnie nieczyja krzywda, ale w tym przypadku po prostu chichoczę w środku z jego gadania jak to miał być ktoś, kto go do końca nie zostawi. Jak to się na nim zemściło. Nie, nie mam mysli, aby wrócić do niego. Po lekturze wielu książek mam zbyt dobrą świadomość tego czemu zostawałam nieświadomie poddawana. I jedyne co mogę dziś zrobic to pomstować na swoją naiwność i głupotę, a drugie dziękować za to cenne doświadczenie ponieważ mam nadzieję, że kiedyś dzięki temu uda mi się złapać w lot kiedy ktoś będzie próbował to samo zrobic mojej córce.

No i prawie rok minął od mojego posta (powyżej), a ty nadal śledzisz tego typa, zastanawiasz się co u niego. Kobiety uczcie się na tym przypadku, jak nie uzależniać się od faceta.

I z tym się nie zgodzę ponieważ w jego miejscowości bywam niezwykle rzadko, najczęściej nie przejeżdżam obok jego domu. Straciłam zainteresowanie typem od dawna. Uczucie zazdrosci wygasło z poprzednim rokiem. Ostatnio natknęłam się na niego przypadkiem kiedy siedział sam w knajpie i kiedy jechał autem w czasie trenigu mojej corki kiedy ja wybrałam sie na spacer po miescie poniewaz pogoda byla piekna. Zresztą co tu tłumaczyć. Mam prawo być tam gdzie chce choćby on znajdował się w tym samym miejscu o tym samym czasie i to nie oznacza, że go śledzę, staram się przyjemnie spędzać czas z dzieckiem, a, że go widziałam to cóż mam poradzić?
Co do uzależnień serio myślisz, że mój wątek sprawi, że nagle kobiety przestaną uzależniać się od takich typków?  Nie sądzę... świadomość społeczna jest zbyt niska, kobiety a właściwie dziewczynki od małego mają pranie mózgu na temat księcia na białym koniu,a ustrój niestety mamy nadal patriarchalny. Nawet bajki dla kilkulatków są okraszone toksycznymi wątkami. Podsumowując miałam prawo do bycia w rozpaczy tyle ile uważałam za stosowne. Nikt nikomu nie powinien określać ram w których już powinien się wypłakać i basta. Każdy ma inną konstrukcję psychiczną. Ja ucze się nadal być wdzięczna za to co aktualnie mam. I cieszę się, że nie jestem z nim. Zbyt dużo mnie to kosztowało psychicznie nawet wtedy kiedy byłam w trakcie, a po to już w ogóle. Tylko na tamten czas nie byłam świadoma kosztów jakie ponoszę. Czytając końcówkę kolekcjonera krzywd trafiłam na listę zachowań w przemocowym związku. Chyba nie muszę dodawać, że czułam się jakby ktoś pisał o mnie.

Hmmm... wydaje mi się, że pisałam o sobie. O swojej córce... Od zeszłego roku kiedy bywałam w jego miejscowości odejmujac treningi mojej corki mogę policzyć swoją obecność tam na palcach jednej ręki. Wcześniej było zupełnie inaczej, zazwyczaj znajdowałam powód dla którego powinnam tam pojechać. Dziś nie czuje takiej potrzeby. A wigilia to czysta ciekawość czy tworzą normalną relację. W wigilię zazwyczaj nigdzie nie jeżdżę, ale w tym roku była u nas ciocia, która jest sama więc wiadomo. A co do utraty zainteresowania droga Lady Loka nie wiesz co i w jakiej intensywności czułam mając świadomość, że on jest z inną. Nie jesteś mną. Dziś tego nie czuje, nie czuję się zazdrosna, gorsza, odrzucona, zoobojetniałam wobec jego osoby. Gro osób stąd dyktowało mi co mam czuć i jak długo mam to czuć. Ludzkich uczuć nie da się włożyć w ramy.