Toksyczna matka - Netkobiety.pl

Jak na moje oko, to idziesz w dobrym kierunku. Chodzisz na terapię, uczysz się stawiania granic, ograniczyłaś kontakty. Trzymaj tak dalej. Polecam też książkę Matki które nie potrafią kochać Susan Forward.

Strasznie dziękuje za wszystkie odpowiedzi !!! Na razie nie będę dzwonić do mamy pierwsza , ona pewnie sama z siebie nie zadzwoni. Postaram się nie przejmować jej uwagami chociaż z początku może być ciężko , może wraz z terapia postaram się odseparować mamę ode mnie . Nie wiem jak wy ale mi jest jej czasem żal bo ona została sama , ze swoją matka pokłócona z moim bratem tez pokłócona i tylko ja jej zostałam

I jest na najlepszej drodze do pokłócenia się z Tobą również, jak trochę nie przystopuje.

Czy z bratem też się pokłóciła z tych samych powodów co z Tobą?

W Polsce jest bardzo wiele dorosłych córek toksycznych matek. Do niedawna matka to była świętość a jakiekolwiek przemocowe zachowanie z jej strony było tematem tabu. Na szczęście teraz społeczeństwo dojrzewa i zaczyna rozliczać święte krowy matki polki z ich toksycznego zachowania. Przemoc jest najczęściej skierowana w stronę córek, bo dziewczynki są z jednej strony bardziej ugodowe, a z drugiej są rywalką dla toksycznej zaburzonej matki, więc są dla niej idealnym celem do ataku. Ja też mam podobną sytuację do twojej i tez jest mi ciężko się uwolnić z tego chorego uwikłania. Moja matka była zawsze bardzo kontrolująca i krytykująca, więc po studiach wyjechałam za granicę żeby chociaż trochę odetchnąć, ale nadal czułam się od niej bardzo uzależniona emocjonalnie, i nadal często dzwoniłam i jeździłam. Jeszcze wtedy nie rozumiałam tej chorej relacji. Dopiero niedawno, po wielu latach zaczęłam analizować swoje życie, i zastanawiać się dlaczego tak wiele decyzji w życiu podjęłam wbrew sobie, dlaczego tyle razy dawałam się innym wykorzystywać, dlaczego ciągle czuję się zależna od innych, a także dlaczego po każdym telefonie od matki mam mdłości i muszę dochodzić do siebie przez wiele godzin. Zaczęłam dużo czytać i zrozumiałam że moja matka ma narcystyczne zaburzenie osobowości i nagle wszystko zaczęło i mi się układać w głowie w jedną całość. Zrozumiałam że matka odczuwa do mnie nienawiść (miłość może też, ale ta nienawiść jest teraz dla mnie bardzo wyraźna). Zrozumiałam że zawsze była  o mnie zazdrosna, że probowała mnie niszczyć i uzależnić od siebie, że nie znosiła jakichkolwiek przejawów mojej niezależności czy nawet samego dorastania. Zrozumiałam że moje porażki dają jej satysfakcję i że jak tylko wyczuwa moją słabość to wbija szpilę żeby bolało mnie jeszcze bardziej. I wreszcie - zrozumiałam że ze mną wszystko w porządku, bo wcześniej przez całe dzieciństwo czułam jakby coś ze mną było totalnie nie tak, jakbym była jakaś fundamentalnie popsuta i wadliwa, i idealizowałam moją matkę, że pomimo tylu moich wad, ona nadal mnie toleruje.

Ta droga którą przebyłam dała mi dużą ulgę i zrozumienie, ale nie wyleczyła mnie z zależności. Przestałam dzwonić, ale nadal nie umiem nie odebrać jak ona dzwoni, a robi to często. I podobnie jak ty autorko jak tylko z nią rozmawiam to staję się małą dziewczynką, a co gorsza wchodzę w tryb tłumaczenia się, co daje mojej matce satysfakcję przewagi na de mną. Odwiedzam ją rzadziej, ale nadal każdą wizytę przechorowuję. I nadal niestety czuję jakieś zobowiązanie wobec niej, że jestem jej coś winna, jakieś moje poddaństwo. Wiem że przeszłam przez 20 lat prania mózgu a potem wiele innych lat utrwalania tego, dlatego tak trudno się uwolnić. Też planuję iść na terapię, chociaż o dobrego terapeutę nie jest łatwo.

Agata, nie dziwię się że po przejściach z tak toksyczną matką weszłaś później w związek z alkoholikiem. Dobrze że chodzisz na terapię i że walczysz o siebie. Czy to że matka przestaje się odzywać tobie pomaga, czy też powoduje jeszcze większe poczucie winy. Czy udało by ci się przeprowadzić gdzieś daleko, żeby ona nie mogła cie nachodzić?

Ja jestem przeciwna urywaniu kontaktów totalnie. Możesz kiedyś żałować.

Po prostu utrzymuj z nią poprawne stosunki, a niestety na jej docinki i fochy musisz zaopatrzyć się w grubą skórę i dystans. Może kontaktujcie się tylko telefonicznie, bez wizyt na żywo?

Czy rozmawiałaś kiedyś z nią tak od serca, przy kawce czy nawet drinku? Na spokojnie, z czułością, o tym co Cię boli w jej zachowaniu i jak się z tym czujesz? Może po prostu wiele urazów przemilczałaś, zakopałaś, albo się awanturowałyście/obrażałyście, zamiast pogadać od serca?

Kochani , mieszkam od mojej mamy 600 km wiec rzadko odwiedzam mamę …. I jej to odpowiada , dla niej istotne żebym przyjeżdżałam na święta bo ONA nie chce być sama . A jak mam inne plany to strzela focha . Z mama nie da sie porozmawiać od serca . Bo jak mówię o swoich uczuciach to moja mama jest przerażona i mówi ze jestem słaba i ze trzeba być twardym ze jak będę tak wiecznie smęcić o uczuciach to ciężko mi będzie i żebym sie wzięła w garść bo ONA nie chce tego słuchać …