Konflikt rodzice-mąż - Netkobiety.pl

Ja jestem w szoku, że Ty na to tyle czasu pozwalasz.
Od pierwszego takiego durnego tekstu powinnaś była twardo i asertywnie im powiedzieć, że sobie tego nie życzysz i że jak tak będą mówić, to się z nimi kontaktować nie będziesz.

Masz nieodciętą pępowinę od rodziców i taki jest efekt. Mąż zaczyna mieć dość, bo ile można sobie na coś takiego pozwalać. A Ty zamiast ustawić rodziców do pionu i nawet uciąć kontakt na jakiś czas to zastanawiasz się czy jechać do nich na Święta bez męża. Serio? Do ludzi, którzy go tak obrażają?

Rób tak dalej to mąż w końcu sobie pójdzie, bo ile można.

Edit. Ja mam odwrotną sytuację, moja teściowa napiernicza na mnie do całej swojej rodziny, czasami w obecności męża, czasami bezpośrednio do niego. Tylko mój mąż wtedy jasno mówi, że po pierwsze on tego słuchać nie będzie, po drugie to nie jej sprawa, a po trzecie, on z nią kontaktu mieć nie musi jeżeli ona się tak zachowuje.
I taką samą postawę powinnaś Ty wykazać. A nie, że oni najeżdżają na męża, a Ty zastanawiasz się czy mają rację.

Uważam, że Twój mąż ma rację. Jesteś dorosła, jakim prawem matka wtrąca się nieproszona w Twoje małżeństwo? Ty byś najchętniej zapomniała, bo och tak Ci ciężko, a pomyślałaś, co czuje Twój mąż?
Twoi rodzice wygadują jawne bzdury na temat twojego męża, a Ty na to pozwalasz. Bije Cię? Jesteś ubezwłasnowolniona przez niego? Nie? To dlaczego pozwalasz by tak mówili?! Atakują go na każdym kroku, np z tym szpitalem, wymagając by stał pod oknem. A po co miałby stać? Ważne, że jest, gdy poprosisz. Jest na twoje zawołanie, a w domu obrywa za to od Twoich rodziców, bo nie waruje na wycieraczce szpitala.

Tutaj widać jak na dłoni, jesteś całkowicie uzależniona od matki, stajesz po jej stronie, zastanawiasz się co mamusia powie.
To tobie mąż się na podobać, nie rodzicom. Już dawno powinnaś im postawić granice, że albo go akceptują, albo nie będą Was widywać tak często jakby chcieli.

Masz dorosnąć i zrozumieć, że nie jesteś już panienką tylko dorosła kobietą, mężatką i matką. Masz stanąć po stronie męża, o którym piszesz że jest dobry, daje radę jako ojciec. Masz postawić rodzicom jasne granice, że mają nie wymyślać kłamstw na temat Twojego męża, mają traktować go z szacunkiem. Jeśli nie, to będą konsekwencje. I trzymaj się tego, co im powiedziałaś, wymagaj tego.

Np jeśli zagrozić, że przestaniecie ich odwiedzać jeśli się będą źle zachowywać, a oni to zignorują, to przestań ich odwiedzać.

Działaj dziewczyno, zanim Twoi rodzice rozwalą Twoje małżeństwo. Jakbyś się z tym czuła?

To co napisałaś jest straszne. Twoi rodzice są patologiczni, twój mąż jest tym systematycznie niszczony, za jakiś czas, wasze dziecko też będzie tego co raz bardziej doświadczało, w sumie już doświadcza. Ty nie wiem z jakich powodów uważasz, że to ich wpierniczanie się, obrażanie jego jest ok, martwisz się świętami, utratą kontaktu z tymi zwyrolami będącymi twoimi rodzicami.
To straszne, bardzo mu współczuję, nikt nie powinien czegoś takiego doświadczać. Co za podłe kreatury, a ty jesteś jak wystraszony dzieciak, który umiera, że mamusia i tatuś się pogniewali, chcesz by wszystko wróciło do normy. Tylko ja się obawiam, że twoja norma, to spotykamy się jak dawniej, rodzice "sra*ą" mężowi na łeb, a on siedzi cichutko, bo przecież to twoi rodzice im się powinno wszystko wybaczyć i mieć "szacunek". Wasze dzieciątko przecież musi mieć dziadków. Nie ważne, że ,toksyny, ważne, że  dziadki.
Bardzo to wszystko smutne, bo twoi rodzice nie zasługują na to by mieć z wami kontakt.

Szczerze to ja się dziwię że Twój mąż tak długo to spokojnie znosił. Kobieto tobie trzeba kubeł zimnej wody na głowę żeby wreszcie do Ciebie dotarło że Twoi rodzice niszczą twoje życie i małżeństwo? Chcesz zostać sama z dzieckiem i toksycznymi rodzicami? Bo jeśli nadal będziesz tak się zachowywać, stawiać rodziców na piedestał a uczucia męża spychać gdzieś w kąt to on rzuci tym małżeństwem w pizdu i cie zostawi. U wcale bym się mu nie dziwiła. Ty wzięłas ślub z nim czy z rodzicami? To straszne ci opisujesz ale jeszcze straszniejsze jest Twoje podejście do tej sytuacji, oni wylewają szambo na Twojego męża, ojca twojego dziecka a ty się zastanawiasz jak załagodzić sytuację żeby znów z rodzicami gadać. I jeszcze tekst twojego ojca że sobie porozmawiacie na temat twojego męża bo oni nie skończyli. Co to ma być? Jakieś groźby czy co? Masz się tłumaczyć przed nimi czy jak... Jesteś dorosłą osoba więc zachowuj się jak na żonę i matkę przystało i zawalcz o swoją rodzinę którą założyłaś bo zostaniesz z niczym... No może nie z niczym, z toksycznymi rodzicami.

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi. Zgadzam się ze wszystkimi krytycznymi uwagami… Problem jest taki, że mam raczej słaby charakter, albo słabą siłę przebicia i w konfrontacji nie umiem przegadać rodziców. Zwykle jestem jak podstawiona pod ścianą i w końcu zaczynam myśleć, że to w sumie prawda co mówią… Od urodzenia dziecka, jak sytuacja zaczęła się zaogniać, to wolałam po prostu pozostawiać ich uwagi bez komentarza i nie wdawać się w dyskusje.

Mąż też nie jest zupełnie bez winy. Już od jakiegoś czasu nie chciał jeździć ze mną do moich rodziców, zwłaszcza na dłużej niż dzień-dwa dni. Jak już tam byliśmy to unikał przesiadywania z nimi , siedział w moim pokoju, mało się odzywał, chyba ze pytany itp To zostało odebrane, że się wywyższa i tylko leży do góry brzuchem i nic nie robi. Przy ostatnich świętach było najgorzej, bo mieliśmy dużo urlopu tak, że tydzień spędziliśmy u jednych rodziców i tydzień u drugich. To było zdecydowanie za dużo. W czasie kiedy byliśmy u moich rodziców to zdarzyła się sytuacja, że nosiliśmy ciężkie płytki. Mój tato powiedział do męża jak to pozwala mi nosić takie ciężkie rzeczy a mąż odpowiedział, że przecież nie jestem w ciąży. To mnie zdenerwowało, że tak w ogóle mógł odpowiedzieć głupio. Dodatkowo musiał dokończyć jedną rzecz do pracy i miał spotkanie online przed świętami, więc siedział sam w pokoju. Mama odkurzała w domu, a on zamiast się nie odzywać albo wziąć od niej odkurzacz i posprzątać u nas w pokoju to powiedział czy może poodkurzać też u nas. To mnie też zdenerwowało bo sobie nie wyobrażam, że można się tak zachować. Sama wzięłabym ten odkurzacz po spotkaniu i sobie poodkurzała. Mąż twierdzi, że to nic takiego żeby się tak strasznie obrażać. Tym bardziej, że nie jest u siebie. Te dwie sytuacje były zapalnikiem dla moich rodziców i święta były dla mnie mocno stresujące. Tato do teraz mówi, że mąż traktuje ich jak wieśniaków a mamę jak sprzątaczkę, a ja robię wszystko za niego i daje sobą pomiatać. Generalnie wszystko to przegadałam z mężem i stwierdził, że żałuje zwłaszcza tej pierwszej sytuacji. Nie uważam, żeby się brzydko zachowywał w stosunku do mnie czy specjalnie mówił przykre rzeczy.  Wydaje mi się, że może to tak wyglądać tylko kiedy jesteśmy u moich rodziców, bo mąż nie zachowuje się naturalnie i ja zresztą pewnie też… No ale z gadania moich rodziców już zaczęłam analizować dosłownie wszystkie zachowania męża i porównywać go z moim tatą…

Ja rozumiem postawę męża(co nie znaczy, że pochlebiam). Zwłaszcza, że ostatnio mamy naprawdę dużo na głowie, chcieliśmy zacząć budowę domu na wiosnę, z tym jest dużo spraw do załatwienia, ceny lecą w górę, teraz jeszcze ta inflacja, wojna… Ze względu na budowę mąż zostawał dłużej w pracy przez ostatnie miesiące, żeby nadrobić a potem spokojnie wziąć urlop żeby doglądać budowy, nasze dziecko jest wymagające, budzi się często w nocy, często płacze, trzeba mu poświęcać naprawdę dużo uwagi (chociaż im starszy tym jest po troszkę lepiej), dodatkowo chorowaliśmy. No a nie mamy nikogo do pomocy z dzieckiem. Ostatnie miesiące były naprawdę stresujące i ja męża też rozumiem, że jest zmęczony i dodatkowo się stresuje jak jest u moich rodziców co ma powiedzieć i w końcu gada czy robi jakieś głupoty.

No ale moi rodzice już nie i nie bardzo chcą zrozumieć. Twierdzą, że czym my, a zwłaszcza mąż, możemy być zmęczeni, dwoje ludzi z dzieckiem sobie nie może poradzić, mąż mi nie pomaga bo siedzi cały czas w pracy, co to za praca przed komputerem, nie można być zmęczonym, to właśnie tato zapieprza ciężko cały czas itp Twierdzą, że to mąż się do nich brzydko odzywa, z wyższością, że on sobie to sam zaczął,  a ostatnio to już w ogóle wyskoczył jakby chciał ich pobić… Kiedy mówię, że praktycznie od 10 lat są źle do niego nastawieni i dogadują że jest taki, siaki i owaki, nic nie umie zrobić, na niczym się nie zna itp to odwracają kota ogonem, że co ja wyciągam 10 lat, jak ja w ogóle mogłam mówić mężowi co oni mi mówią, że to przeze mnie bo po co mu mówiłam itp Zawsze było tak, że do męża uśmiechy a potem do mnie gadanie, że lepszego można znaleźć na zakręcie i różne inne tego typu wypowiedzi. Jego rodzice mają gospodarstwo i od zawsze słyszałam, że mnie tam zaciągną do roboty, na wakacje to tylko będziemy tam jeździć im pomagać - to też długo było zapalnikiem kłótni między mną a mężem. On się poczuwał do pomocy rodzicom (co zrozumiałe bo dawali mu pieniądze na studia), a mu suszyłam głowę, że wiecznie nie może tak być, nie będziemy tam jeździć przecież o roku na wakacje żeby np zbierać wiśnie. No ale to już poboczna sprawa.

Podsumowując, sama myśl o konfrontacji z rodzicami mnie przeraża i od razu mam wyrzuty sumienia... Wiem jak potoczy się ta rozmowa... a raczej kłótnia... będzie mi wypominane, że jak mogę obstawać za mężem, pewnie usłyszę, że jestem głupia i zostanie wyciągnięte to że mąż naskoczył na nich w ich domu, co mi się też nie podobało bo mógł po prostu się nie odzywać albo powiedzieć co myśli spokojnie, a nie podniesionym głosem...

Sama się prosisz Autorko o kłopoty. Ja u swoich rodziców nie umiałabym jednego całego dnia spędzić (u tesciow też nie), a Wy tam jeździcie na kilka dni/tydzień? Osobiście źle się czuję w "obcym" miejscu dłużej niż pół dnia,nawet jeśli jest to mój dom rodzinny. Nie chciałabym,aby mnie mąż przymuszał do przesiadywania u swoich rodziców, bo dostałabym na głowę; i na odwrót.
Musisz być bardziej stanowcza, czemu pozwalasz się nakręcać swoim rodzicom? Ucinasz głupie dyskusje w zarodku, że sobie nie życzysz Ich komentarzy. jak się nie słuchają, wychodzisz z pokoju,odkładasz słuchawkę. Dajesz się okrutnie manipulować. Jesteś bardzo podatna na opinie rodziców. jeśli masz jakieś uwagi do meza to z nim je omawiasz, a nie słuchasz czyichś opinii i koniec końców sama już nie wiesz, czy też tak myślisz,czy nie. Tak to brutalnie brzmi, ale powinnaś się psychicznie uniezależnić od rodziców. Pępowinę to mam wrażenie masz cały czas wokół szyi owinięta i każde jej zaciśnięcie przez rodziców Cię paraliżuje.

Z pozoru: dorosła kobieta, żona, matka, faktycznie: kilkuletnie lękliwe, niesamodzielne, podporządkowane toksycznym rodzicom dziecko.
Smutne. Bardzo.

Ja bym Ci radzila isc na terapię, bo szkoda Ciebie i Twojej rodziny (mysle o męzu i dziecku). Z toksycznych wpływow od rodzicow mozna sie odciąc, tylko trzeba wlasciwej strategii, a ty raczej jej nie masz w tym momencie..  zamiast stawiac granice rodzicom, obwiniasz męża, ktory przeciez reaguje prawidłowo. Przemysl to, bo cierpliwosc męża moze sie kiedys skonczyc.

Święte słowa ale podejrzewam że to i tak jak grochem i ścianę. Pępowina nie odcięta a ona ciągle boi się rodziców. Niestety autorko nie dorosłaś do życia w rodzinie. Ty nadal mentalnie jesteś dzieckiem swoich rodziców a nie żoną i matką

Współczuje Twojemu mężowi i podziwiam jego wytrwałość.
Swoją droga co kieruje dorosłymi ludźmi ze nie potrafią uniezależnić się od rodziców? Postawić granic. Żyć własnym życiem. Skoro zakładamy rodzine, wybieramy męża/żonę to oni stają się naszym nr 1. Jeśli tak nie jest i rodzice maja tak duży wpływ, to po co zakładać rodzine? Żeby niszczyć komus życie? Autorko zastanów się

Jesteś bardzo podobna do mojej żony...
Dzięki prawie 20 lat życia z kobietą o drewniałej pępowinie stałem się nikim. Miałem kilka ciężkich dni bliskich prób samobójczych, nie mam sensu życia. Za moim uśmiechem, kryje się ogromne nieszczęście.
Mam nadzieję, że Twój mąż przejrzy na oczy wcześniej i ułoży sobie życie z kimś normalnym. A Twojemu staremu przyjebie, gdy ten coś powie na jego temat.
Wybacz ale jesteś dzieckiem... Swoich rodziców. Nie zasługujesz na męża.
Mimo to, życzę Ci powodzenia!

Dzięki za odpowiedzi. Mimo życzenia mojemu mężowi znalezienia sobie innej, to ja nie zamierzam rezygnować z naszego małżeństwa. Mąż też nie. Chyba wybiorę się na jakąś terapię czy coś, żeby porozmawiać z kimś z zewnątrz jeszcze. Może to pozwoli mi sobie wszystko poukładać.

Mogę tylko dodać, że jeśli ta sytuacja nie dotyczyłaby mnie osobiście to miałabym podobne zdanie i rady jak Wy powyżej… Ja to wiem, a mimo to nie umiem rozwiązać tego problemu… Tym bardziej jak rodzicie - zwłaszcza ostatnio - podkreślali, że oni chcą tylko dla mnie jak najlepiej , tylko się o mnie troszczą, interesuje ich tylko moje i dziecka dobro… Wtedy od razu zaczynały mi się w głowie analizy, skoro tak to może rzeczywiście tak jest, może to ja po prostu jestem zaślepiona i nie widzę różnych rzeczy dotyczących męża i tego jak się do mnie odnosi….  Aktualnie od tej awantury rodzice się do mnie nie odzywają, jedynie co tato napisze sms raz na jakiś czas (np. dzisiaj o treści takiej jakby pisał do obcej osoby…). Mama obrażona, a do tej pory rozmawiałyśmy często. Wiem, że robią to specjalnie, żeby mi pokazać, że jak tak sobie chciałam to tak mam i oni wcale mnie nie potrzebują… Ja to przeżywam trochę, ale sama też nie wiem jak miałabym pierwsza wyciągnąć rękę.

"Tym bardziej jak rodzicie - zwłaszcza ostatnio - podkreślali, że oni chcą tylko dla mnie jak najlepiej , tylko się o mnie troszczą, interesuje ich tylko moje i dziecka dobro…"

Każdy rodzic tak mówi i myśli, tylko zapomina, że to dziecko ma swoje życie i nie należy się w nie wcinać.

Rodzice zrobili Ci krzywdę, wychowując na nieporadną życiowo kobietę z nie odciętą pępowiną.
To już nie czas na słuchanie rodziców, skoro oni są teraz oficjalni, Ty też powinnaś. Musi do nich dotrzeć, że nie jesteś marionetką w ich rękach.

Koniecznie powinnaś pójść na terapię.

"Czy naprawdę chcą dla swojej córki przyszłości samotnej matki z dzieckiem? Naprawdę tego chcą?"

Tak, bo zięć nie daje się podporzadkować, więc  jest do odstrzału, żeby można było dalej manipulować córką...

Jezuu, czego trzeba w życiu doświadczyć, żeby być tak toksycznym? Mowa oczywiście o jej rodzicach? Z boku wygląda to na jakieś kuriozum..

A co to ich, za przeproszeniem,obchodzi?
Córka jako dorosła kobieta sama powinna stwierdzić, czy ten mężczyzna, będący nawet Jej mężem, jest dla niej odpowiedni... Tak szczerze, to nie powinno za bardzo ją zajmować co sobie myślą inni.... Nawet jeśli to rodzice.przeviez oni nie mieszkają z nimi na co dzień, nie widzą ich wzajemnej relacji, więc ich ocena jest pobieżna, na podstawie kilku sytuacji i to jeszcze przez rodziców przekoloryzowanych na niekorzyść zięcia.
Autorko, czas myśleć samodzielnie.
Mamusia i tatuś pokazują jak to są obrażeni...? Ale na co??? Że ich dorosła córka x lat temu wyszła za mąż, a teraz nie chce się rozwieźć, bo teściom ziec nie odpowiada??? Kuriozum! Niech rodzice wezmą stoperan na ból wiadomo czego i zajmą się SWOIM życiem....