Widzę tylko ciemność - Netkobiety.pl

Kontaktowałam się dwa tygodnie temu z poleconą psychiatrą, niestety terminy odległe, na późny październik. Dała mi kogoś w zastępstwo, chyba na następny tydzień, niestety zapomniałam. Nie wiem czy chcę się leczyć, nie widzę sensu, mam dość życia. Nadciśnienie, migrena, celiakia, astma oskrzelowa, arytmia serca, obrzęki limfatyczne nóg, cztery lata temu raki piersi. Czy jest sens? Celem była córka, urocza wnusia, ale to mnie tylko tak wydawało się.

Jeżeli tak bardzo źle się czujesz i masz głupie myśli, to nie czekaj na polecanego psychiatrę, tylko dzwoń do szpitala. Musisz się schronić, przetrzymać kryzys, by stanąć na nogi na tyle, aby się podjąć terapii.
To nie czas na radykalne decyzje ani też ciężkie rozmowy, w tym stanie niepanowania nad emocjami tylko się poranicie.
Wszystko się poukłada, daj sobie tylko szansę.

A gdyby tych bliskich nie było, to byłoby Ci lepiej? Pewnie nie...

1. Wymieniłaś wiele chorób, które masz. I że nie ma kto Ci pomóc. To są duże problemy, które przeszkadzają Ci normalnie żyć.

2. Obojętność bliskich, choć na pewno bolesna, to nie jest tak duży problem jak powyższe (1). Wyobrażam sobie, że czujesz się wrogiem we własnym domu i to pewnie jest trudne.

Najważniejsze to chyba jednak rozwiązywanie (1)... bo dopiero jak rozwiążesz (1), to będziesz mogła skupić się na sprawach wyższych, duchowych... Czyli najpierw uzdrowić ciało, a potem duszę.

Wg mnie twoja sytuacja jest taka, że (a) jesteś chora   (b) masz dom    (c) w domu są jacyś lokatorzy.
Poza (a) to nie jest zła sytuacja.

Wysłuchałaś poniższego? Czy jakiś wniosek do twojego życia?

Kleoma. Boże, dziękuję Wam "siedź z nami", jakie to ciepłe i dobre.

Gary, tak, czuję, że jestem wrogiem we własnym domu. 

Jakże nie mam siły by rozwinąć odpowiedź. Jest tak potwornie ciężko, tym bardziej udawać przed światem, że jest dobrze. W pracy uchodzę, za bardzo ogarniętą osobę, samowystarczalną, dającą sobie we wszystkim radę, z wyszukanym dowcipem. To nawet prawda, tylko to okupione było zawsze wielkim wysiłkiem. Wszystko najlepiej, wszystko zgodnie z taktem i wyczuciem, wszystko dla rodziny i najbliższych.

To co może poprawić wasze relacje to twoja praca nad sobą. Zrobiłaś błąd całkowicie skupiając się na dziecku, zaniedbując siebie. To nie jest dobre dla nikogo. Wiele bym mogła na ten temat powiedzieć, ale może nie teraz.
Trudno się zmieniać będąc dorosłym człowiekiem, ale powinnaś podjąć ten wysiłek, aby Tobie samej żyło się lepiej. Jest bardzo duża szansa, że wtedy relacje ulegną poprawie. Córka też będzie musiała jakoś przerobić swoje urazy.
Mówisz, że jesteś wrakiem emocjonalnym. Nie zrzucaj tego na dziecko. Te problemy wynikają z tego, że nie dbałaś o emocje, skupiłaś się na zadaniach.
Chciałabym ci polecić pewne bezpłatne materiały, które pomogą ci uporać się samodzielnie z nerwicą. Poszukaj ich na stronie nieregulaminowy spam. Tam jest wszystko uporządkowane, są odnośniki do nagrań na youtube, jest też forum, które jest zbiorem bardzo uporządkowanych materiałów. Na kanale youtube jest też zbiór świadectw - wywiadów z osobami, które wyszły z zaburzenia, które opowiadają jak wyglądała ich droga.
Z depresją pójdź do psychologa lub psychiatry. Możliwe, że dostaniesz leki. Może dowiesz się jaki to rodzaj depresji.
W materiałach, które wymieniłam wcześniej znajdziesz informacje na temat depresji, która często występuje przy zaburzeniach lękowych. Powinnaś się z tym zapoznać.
Jesli zaczniesz nad sobą pracować może się na prawdę wiele zmienić. Zajmij się swoimi emocjami, nie możesz oczekiwać, że ktoś za Ciebie to zrobi, bo to jest nierealne. Będziesz wtedy też lepiej rozumieć cudze emocje i będzie łatwiej rozmawiać, będzie łatwiej w relacjach.

A nie masz siostry, przyjaciółki, koleżanki czy sąsiadki? Żeby sie spotkać, pogadać, wyjść gdzieś wspólnie, nawet na spacer.

Musisz mieć swoje życie.

Często się mówi, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach i jest w tym jakaś prawda.

Ale nie zadręczaj się tym, co zrobiłaś dla córki, czy jak się w życiu napracowałaś, bo robiłaś to co uważałaś za dobre, nikt Cię do niczego nie zmuszał, zmień więc podejście i nie oczekuj wdzięczności, dla swojego dobra i zdrowia.

Nic dobrego przeważnie nie wynika z mieszkania dwóch pokoleń razem. Z drugiej strony jak oni by się wyprowadzili, też byś się pewnie dobrze nie czuła.

Dla przyjaciół to ja byłam. Wpadali na herbatę by wyżalić się o złym mężu, doradzilam co kupić, jak wyremontować mieszkanie, doradzilam jak ubrać dzieci do ślubu, jak przejść przez rozwód, jak załatwić sprawę w urzędzie, byłam w chorobach z nimi. Wyprostowali swoje sytuacje, brakło dla mnie czasu. Chcę pójść z kimś na spacer? Odpowiadają - wnuki, chcę wpaść na herbatę, odpowiadają, przykro - już ktoś inny ma wpaść, w mojej chorobie -  cisza,, za dwa tygodnie SMS  "mam nadzieję, że już jesteś całkiem zdrowa". Tyle.

Tak, weszłam z butami w życie znajomych. Nie prosili mnie, nawet za ich zakupy zapłaciłam. Mądrze piszesz, empatia bije od Ciebie. Tyle wystarczy komentarza na Twój post.

...wczoraj zostałam sama, ból, myśli o odebraniu sobie życia. Brak chęci umówienia się na wizytę do psychiatry po tabletki (skończyły się i niewiele pomagały). Pogorzelisko, zgliszcza. Po co tacy ludzie szarpią się na tym świecie.

Nie mam siły walczyć o siebie. Jestem beznadziejna bo krucha jak szkiełko. Poczucie bezsilności, bylejakości. Powierzchowne poklepywanie i słowa zachwytu nade mną zawsze. Nad czym?że w środku zbolałe wnętrze, szukające ciągle bezpiecznego kącika, otulenia, zmurszałe serce i ciało, pełne bólu. Aż ciśnie się powiedzieć "ciszej nad tą trumną". Dające w dłoniach jak na talerzu wrażliwość i pomoc. Kopnięte, przerzucane, zapychane erzacem. Czy trzeba walczyć jak tam jest zapotrzebowanie? Czy mam ciągle mieć siłę walczyć z bólem fizycznym i psychicznym? Czy w ciągle otwarte ramiona trzeba uderzać by opadły?