Jak zachować się w relacji z rozpuszczonym dzieckiem? - Netkobiety.pl

Olać, to nie Twoje dziecko i jak rodzice chcą je upośledzić, to im nie przeszkodzisz. Twój partner to też nie jego rodzic i nie jest do niczego zobowiązany, może powiedzieć nie. Jak sobie rozpuścili, to niech się sami męczą.

Nie wchodź między wódkę i zakąskę Nic nie osiągniesz, a stworzysz jedynie kwas w rodzinie.
Bo wychowanie trzeba by zacząć od rodziców.......a to chyba niemożliwe.
Jeżeli nie wytrzymujesz to ogranicz czas wizyt. Przecierpisz.

Między nimi jest prawie 15 lat różnicy.
Dodatkowo pół dzieciństwa mieszkali z dziadkami.
Ale ogólnie podobno miał dużo więcej luzu, sam chodził, sam wracał ze szkoły, bawił się, jeść sobie umiał zrobić i nie było problemu.
Chociaż też pępowina nie jest do końca odcięta, jest strasznie kontrolowany, codzienne telefony itd. Ale to bardziej kwestia rodziców, bo mój partner sam mówi, że toleruje to tylko dlatego, że ma od nich wsparcie finansowe. Zobaczymy jak będzie, jak wsparcie finansowe się skończy i jak dużo będzie kontroli jak będziemy już po wakacjach razem mieszkać.

Do wspólnego życia raczej nam się jego rodzice nie wtrącają.

Mam identyczną sytuację, tylko tutaj jest siostra mojego męża. Wiek podobny, rozpieszczona to za mało powiedziane, również śpi z rodzicami, teść nie może dotknąć teściowej, nawet usiąść koło niej, bo ich bije i wrzeszczy.
Nic nie je z "normalnych" rzeczy, codziennie wpycha w siebie mega ilości słodyczy, a zrozpaczeni teściowie, mówią "Może weźmiecie X do Macdonalda, żeby zjadła cokolwiek". Albo kupują jej pizze. To logiczne, że jak podniesie sobie cukier we krwi tymi słodyczami to jej się nie chce jeść kotleta później. Zapasy słodyczy zawsze porobione. Cały czas gdzieś z nią wyjeżdzają, a ta wiecznie naburmuszona i niezadowolona.
Nie umie powiedzieć "Dzień dobry", "Do widzenia", gdy gdzieś wychodzi lub ktoś przychodzi, nie ma podstawowych zasad kultury.
Teściowe latają jak na sraczkę, żeby się nie przewróciła i nie zrobiła krzywdy, to już nie ten wiek! No masakra po prostu.
Nic sama sobie nie weźmie, wszystko trzeba jej podać.
O nic nie można jej poprosić, żeby przyniosła, bo jest pytanie "Dlaczego ja?"
Dziecko mega uwstecznione, chociaż bardzo inteligentne. Ale nie umie nawiązywać relacji z koleżankami, które jej nie ustępują we wszystkim jak rodzice. Nie wiem jak to dziecko sobie dalej poradzi.

Ja ją temperowałam od początku i w stosunku do mnie nie zachowuje się jak wobec rodziców, którzy na wszystko pozwalają. Jak jest u nas, to sobie sama weźmie picie itp.

Ale to kwestia pewnie taka jak u Ciebie, że w pewnym wieku już ludzie nie powinni mieć dzieci. Kiedy pojawia się dziecko grubo po 40, to rodzice wariują i to dosłownie i nie w pozytywnym sensie.

No to dalej nie rozumiem. Czyli jego wychowywali tak samo jak teraz tego małego ? Tylko, że potem ich z czasem nachodzi i zaczynają dziecko kontrolować ?

A ja już myślałem, że oni to może mają taką metodę gdzieś do 11 roku życia, a potem... spartańskie agoge

To nie jest trudne do zrozumienia. Inaczej wychowuje się dziecko jak ma się lat 20+, a inaczej jak 50+. Inna sytuacja materialna, inne potrzeby małżonków. Młode małżeństwa kombinują jak mogą, aby dziecko uczyc spac samo od razu, a tutaj 10 lat i nikt tych dzieci nie wygania. No wszystko inne, inne doświadczenie życiowe.

Ale ten młody ma tyle luzu, że już chyba więcej nie można. A na czym polegała odpowiedzialność Twojego jak był młodszy ? Miał jakieś obowiązki w domu? Pamiętajmy, że ten ma dopiero 10 lat. Bardziej chyba brakuje mu dyscypliny.

chodzi mi o to, że np. mój potrafił w tym wieku wrócić sam ze szkoły, chociaż miał dalej niż młody.
Był w stanie odgrzać sobie obiad, zostać w domu, umyć się, iść spać we własnym pokoju, posprzątać po sobie, pomóc w podstawowych czynnościach domowych typu rozłożenie widelców do nakryć. Szedł sam się bawić z kolegami poza blok.

Młody albo tego nie robi albo potrzebuje ciągłej opieki. Znaczy nie wiadomo czy sam potrzebuje, ale wg rodziców tak.

Dzisiaj mnie trafiło, bo była awantura o to, że w koszu był papierek po moim batonie i czemu kupujemy, skoro młodemu może się przykro zrobić jak zobaczy, że my coś sobie kupiliśmy, a on nie ma.
Dla mnie 10lat to za dużo na takie jazdy. Zwłaszcza, że to był wymysł rodziców, młody nie powiedział zupełnie nic, pewnie nawet nie zauważył.

Olej to kompletnie. "Nie Twój cyrk - nie Twoje małpy" Wychowują sobie pasożyta ? To będą zbierali tego konsekwencje już bardzo szybko. Ty bądź ostrą ciotką to Ci nie wejdzie na głowę.

Takie niebezpieczeństwo istnieje, więc dlatego Loka musi być do bólu asertywna, a jeśli trzeba to nawet wredna Nie ma niańczenia rozkapryszonego bachora i koniec. Sierotą nie jest, ma rodziców.

U mnie tak było - dla mnie zero uwagi, raz na dwa dni wpier*ol jak się odezwałam, dali żryć i miałam gdzie spać to już starczyło, a mój brat urodzony jak już byłam dorosła (wpadka) to święty anioł, wszystko dla niego, dosłownie jak brat autorki. Skutek taki że mój brat jest nadal prawie śpiącym z mamusią dorosłym alkoholikiem, bez szkoł, pracy i przyszłości. Rodzicom po 40 faktycznie odwala.

A może byście wzięli tego małego do krakowa na wakacje?

Ale w jakim celu,  przecież to nie ich syn. Ten chłopiec ma rodziców.
Dziwna sytuacja ogólnie.

Mój facet się nie chce przeciwstawiać, bo za każdym razem wisi nad nim groźba straty pomocy finansowej od rodziców. Kilka razy zresztą wypowiedziana wprost i głośno.

On się mega dobrze uczy i zostały mu jeszcze 2 lata studiów. Byłabym strasznie zła na siebie, gdyby musiał olać studia na rzecz pracy i przez to nie miałby czasu na naukę i rozwijanie siebie.
Z drugiej strony on sam widzi jak jest. W jego opinii to wygląda tak: dzwonią, kontrolują, gadają nad uchem, ok, przeżyję dopóki dają kasę, a potem się odetnę. Co się powkurza, to jego, ale to nie jest tak, że on jest jakoś mega od rodziców zależny emocjonalnie. Właśnie mam wrażenie, że gdyby nie te pieniądze na studia, to problem by nie istniał.
Ja go motywuję w kierunku jakiegoś płatnego stażu, więc może w ciągu najbliższego roku sytuacja się zmieni na plus.

Była bym raczej w stanie utrzymać nas oboje, ale męska duma nie pozwala. Rozmawialiśmy o tym już kilka razy, ale temat jest zawsze ucinany.

Oddzielmy dwie kwestie, czyli zależność emocjonalną i finansową.
Finansowej nie rozumiem, bo sama utrzymywałam się na studiach samodzielnie od pierwszego roku, po którym zresztą rozpoczęłam drugi kierunek studiów. Oba skończyłam z wyróżnieniem. Jeśli Twój partner ma dobre wyniki, to może liczyć na stypendium naukowe i doraźne formy wsparcia z uczelni. Inna kwestia, źe jego rodzice mają OBOWIĄZEK łożenia na jego utrzymanie podczas studiów do 25 r.ż., co można prawnie uregulować. Zatem szantaże rodziców Twojego partnera nijak się ma do rzeczywistości, ale zawsze można ich urealnić.

Jeśli chodzi o zależność emocjonalną, to rodzice Twojego partnera wikłają go nie tylko w powinności, ale również w manipulację emocjonalną, bo brat go potrzebuje i za nim tęskni, stawiając potrzeby emocjonalne brata wyżej niż jego własne, a opiekę nad młodszym wyżej niż budowanie autonomii starszego syna.

Na Twoim miejscu poobserwowałabym sobie sytuację, bo w tej rodzinie jest spory problem komunikacyjny. Coś tam jest pod spodem, czego jeszcze nie widzisz.

wątpię. A nawet jeśli to nie działa, bo nie ma u nas w związku konfliktów na tym polu, raczej mamy wspólny front.
ja dostaję od jego rodziców prezenty, zapraszają mnie też tu do nich, mówią o mnie "przyszła synowa" i nie ma między nami wrogości.

Feniks, prawda jest taka, że nie wiem jak to będzie w przyszłości.
Pewności nie mam, ale nie spodziewałabym się po nim takich jazd. Zobaczymy jak będzie się to zmieniać z czasem. Będę obserwować i dopingować zmiany.
Póki co trochę się zmieniło w ciągu ostatniego roku na plus i mam nadzieję, że będzie tak dalej.

Mój partner dookoła młodego wszystkiego nie robi. Dostał nakaz przyjechania, to przyjechał, natomiast młody ogarnia się sam. On mu wszystkiego pod nos nie podstawia.
W sumie to całkiem spoko rozwiązanie, bo młody ma świadomość, że nie wszyscy go traktują jak maluszka.
Mnie dalej wkurza to, że w efekcie nie możemy spędzać wakacji razem.

Mam swoje podejrzenia na temat tego, czemu jest tak a nie inaczej, ale jest to na tyle specyficzna sytuacja, że nie chcę jej zbyt szczegółowo tutaj opisywać.

Ja już siedzę u siebie w domu, a mój partner w swoim domu rodzinnym, więc problem dla mnie jest rozwiązany przynajmniej do grudnia
i chociaż mój facet chciałby z Młodym coś zmienić, to już widzę, że sam też zaczął mieć do tego dużo luźniejsze podejście. Jak sam stwierdził: on może próbować wprowadzać bratu jakieś zasady, ale rodzice to sabotują.
Więc po prostu przestaliśmy się przejmować tym, czy dzieciak się codziennie myje i tym, w czyim łóżku śpi.

Podjęliśmy też decyzję, że to ostatni raz, kiedy dajemy się wkopać w zajmowanie się dzieckiem przez praktycznie całe wakacje, co wiąże się z tym, że sami z nich niezbyt korzystamy. Za rok stawiamy przede wszystkim na siebie, ewentualnie możemy Młodego zaprosić na 1-2 tygodnie do naszego mieszkania.
Koniec z byciem niańkami

Pomijając kwestię Waszych ostatnich ustaleń i postanowień, to dlaczego tak naprawdę to Wy/Twój partner musicie się tym dzieckiem zajmować? Co z rodzicami? Dlaczego tak często sami nie mogą nad nim sprawować opieki?

Nawiasem mówiąc do podstawówki chodził z moim synem podobnie 'wychowywany' chłopak. Również był takim późnym dzieckiem, a przy okazji ofiarą nadopiekuńczości babci, rodziców i starszego rodzeństwa. Nawet na wywiadówkach wychowawczyni zwracała uwagę na problem. Mało tego, nie wyraziła zgody na uczestnictwo chłopca w zielonej szkole, bo nie opanował podstawowych umiejętności związanych z samoobsługą. Syn jest dziś studentem i opowiadał, że kiedy jakiś czas temu spotkał tego kolegę w okolicy swojej uczelni, to bardzo szybko zorientował się, że chłopak problemy z takimi banalnymi sprawami ma do dzisiaj, na przykład z załatwieniem podstawowych formalności związanych z nauką.
Jednym słowem szkoda dzieciaka.

Ja kiedys bylem poproszony o pomoc przy wyrabianiu paszportu dla takiego kogos wychowanego pod kloszem, na kanapie z pilotem tv w reku, ktoremu wszystko wolno a  wszystkie rozumy pozjadal, i ktoremu sie kanapki pod nos podstawia a zadnych obowiazkow nie, aby mu nie przeszkodzic w niczym,
w urzedzie paszportowym trzeba wypelnic formularz, i zalaczyc dowod wplaty a z wypelnieniem  "co to znaczy "kwota slownie"? pyta sie mnie dzieciatko dorosle nieskalane zadnym mysleniem i obowiazkami ...gdzie kwota za paszport wpisana wyzej cyframi i trzeba slownie to wpisac...normalnie zagotowac sie idzie. dorosla osoba a nie umie wypelnic prostego blankietu i ewentualnie zapytac urzedniczki w okienku... i tak ze wszystkimi reakcjami po urzedach i gdziekolwiek w zyciu u owego doroslego dzieciatka, ktore wszelkie rozumy zjadlo siedzac na kanapie z pilotem tv w reku i wszystko mialo pod nos podstawione przed rodzicow

owo "dzieciatko dorosle" ma dzisiaj mase problemow w zyciu osobistym

[off top - usunięte przez moderację]

Ciężki orzech do zgryzienia. Bardzo dobrze, że nie starasz się go na siłę wychować. Od tego jest matka. Jest w tym taki minus, że będzie taką właśnie kaleką życiową i za np 15-20 lat zwali wam się do domu bez pracy, pieniędzy a brat będzie ostatnim ratunku, ale nie bierzmy takiego czarnego scenariusza pod uwagę. Fajnie, że partner próbuje z rodziną gadać, ale jak widać to nic nie daje, więc trzeba użyć twardszych sposobów (nie, nie mówię o biciu młodego). Ja bym się wkurzyła, gdyby w najlepszy okres roku- wakacje- ktoś mi dosłownie kradł partnera, z którym chciałabym spędzić czas. Niestety to nie może być tak, że facet na gwizdek mamusi leci do domku opiekować się jej drugim dzieckiem. Podejrzewam, że oboje jesteście dorośli, macie swoje życie, swoje plany życiowe, będziecie mieli jeszcze czas na dzieci. Polecam zaproponować partnerowi, że jak dostanie telefon w wakacje, to nie leci i siedzi tam 2 miesiące i niańczy nieswoje dziecko, niech powie matce, że zaopiekuje się bratem, ale np. 2 tygodnie a potem wraca do swojej kobiety. Bo to nie jest ludzkie, że dorosły gość wychowuje dziecko swojej mamy
Powodzenia życzę

Hah, tak podejrzewałam, że temat odkopany po to, żeby się doczepić

Poczytaj jeszcze raz moje komentarze w swoim temacie, bo mam wrażenie, że zupełnie nie zrozumiałaś z nich ani słowa. Tym bardziej, że w odpowiedziach do mnie wkładasz mi w usta rzeczy, których nie powiedziałam

Właśnie Loka jak tam było nie było szwagier.
Jesteśmy jak dinozaury na tym forum Loka nie ma co się oszukiwać.
I tak nas nikt stąd nie ruszy

Odkopałaś temat
nie jestem jedną z kolejnych dziewczyn "starszaka" tylko jego żoną

Od początku pandemii bardzo się odcięliśmy. Odległość robi swoje, teściowa też robi swoje, był straszny kwas, jak się zaręczyliśmy i przygotowywaliśmy ślub to też był kwas, aż moi rodzice musieli interweniować, bo byliśmy na granicy zerwania z teściową całkowicie kontaktu.

A młody, cóż. Dalej jest dzieckiem nieprzystosowanym społecznie. To już duży dzieciak, ma 12 lat, a samodzielności dalej zero, ale w sumie mam na to wyrąbane. Nie mój problem. Mąż też uświadomił sobie, że to przegrana sprawa.

Rozwiewając jeszcze jakieś wcześniejsze wątpliwości - nie ciągniemy kasy ani od moich rodziców ani od teściowej. Mąż miał rentę i studiował. Mama mu pomagała, bo jakby podjął pracę, to straciłby rentę. Skończył studia, poszedł do pracy i od tego czasu nie bierzemy kasy od nikogo, bo sobie dobrze radzimy sami. Na początku były jakieś dzikie plany, mąż chciał odkładać jakąś kasę co miesiąc dla młodego, nie wiem z jakiej paki, ale szybko realne życie mu to wybiło z głowy, bo młody ma matkę, która ma go utrzymywać, a my nie jesteśmy im nic winni. Ale teściowa lubi sobie tak pograć na emocjach, ile to ona kasy nie wydaje i jak to jej brakuje do życia. Powoli się na to uodparniamy, bo ona po prostu lubi sobie ponarzekać, żebyśmy przypadkiem nic od niej nie potrzebowali a my nawet jej o nic nie prosimy. Jak coś nam potrzeba, np. aktualnie robimy remont mieszkania i dosyć mocno się zerujemy finansowo, to pomagają nam moi rodzice i robotą i finansowo, ona nic. i nie oczekujemy, bo nikt potem nie chce słuchać jej narzekania, jak to jej jest ciężko i jak to ona nam pomoże, pomoże, na pewno pomoże, ale za rok.
Mam w głowie to, że nawet prezentu ślubnego od niej nie dostaliśmy, nie wypominam, ale wiem, że mężowi trochę przykro z tego powodu. Ale z drugiej strony, taką relację ma ze starszym synem, jaką sobie sama buduje przez lata. Mnie już ręce opadają, nie komentuję tego przy nim, raczej go namawiam do tego, żeby właśnie i z mamą i z bratem trzymał kontakt, ale jak słyszę, że ona zaraz po ślubie płakała, że straciła syna, albo jak słyszałam, że strzelała wielkiego focha, bo nie podobały jej się moje buty na ślubie, no to przykro jest. A i tak staram się nie stawać między nimi i się nie wtrącać w to, jakie oni mają ze sobą kontakty. Jak przegnie, to w końcu poniesie tego konsekwencje i to będzie decyzja mojego męża.
Przynajmniej po ślubie teściowa przestała planować super zagraniczne wakacje dla trzech osób (siebie i dwóch synów), bo wcześniej tak robiła i robiła wielką tajemnicę, żebym się nie dowiedziała (nigdy nie oczekiwałam, że ona mi takie wakacje fundnie. Jakby zaproponowała mi tez wyjazd to chętnie pojechałabym z nimi płacąc za siebie).

Mąż z bratem czasami pogada przez telefon, ale to są ciężkie rozmowy, bo młody nie jest zbyt wygadany i właściwie to się kończy na "dobrze, wszystko dobrze, dostałem piątkę, pa". I to trwa z 5min. Na początku pandemii zdzwaniali się też na skype na jakieś szybkie korki czy pomoc przy zadaniach, ale okazało się, że młodemu nie chce się uczyć i ogarniać, więc mąż też stwierdził, ze to strata czasu i przestali.

Na naszym weselu posadziliśmy go przy stoliku z moim kuzynostwem, dzieciaki w jego wieku, ale on wolał zabrać swoje krzesło i usiąść przy mamusi, bo inaczej nic nie jadł. A i tak w sumie większość wesela spędził w swoim pokoju w hotelu, zupełnie nie integrował się z dziećmi w swoim wieku, chociaż część z nich dobrze zna, bo to jego kuzyni.

Od kiedy się kontakty rozluźniły i mąż już tam nie jeździ na kilka tygodni w ciągu roku, to też sytuacja jakoś nas nie rusza. Teściowa będzie miała tak jak sobie sama zorganizuje. Nas to już nie rusza.
Jak przyjadą do nas, a przyjadą na Wielkanoc, to będzie po naszemu i będą się musieli dostosować.

Tak to wygląda te 3.5 roku po założeniu tematu. Trochę kijowo, raczej stabilnie. My już chyba mamy wyrąbane, nawet dzisiaj mąż stwierdził, że "młody to już jest stracony". A my teraz mamy ważniejsze rzeczy na głowie niż ich ewentualne fochy.