Nadwrażliwość mamy, chęć samobójstwa - Netkobiety.pl

Dobrze, że mama mieszka w ich mieszkaniu, bo tam razem żyli. Tato był największym wypełnieniem jej życia i z tym musi się pożegnać. Musi mieć czas by oswoić się z tym, że dotychczasowy stan się skończył i nauczyć żyć bez niego. Pewnie to wszystko wiesz.
To takie dziwne, że my tak mocno czujemy, swoje istnienie, mamy wiele myśli. a potem to znika. Często zastanawiam się przy jakiś dylematach życiowych, co będę o tym myśleć gdy śmierć będzie już blisko. I co z tego co przeżywałam zostanie po niej.
Madojo, a śnił się tobie, albo mamie już tato?

Dla mamy argumentem by tam zostać jest to, że ona "go tam czuje", jego zapach, jego obecność. Boi się że w innym mieszkaniu jego już nie będzie.

Mamie się raz śnił z czasów gdy już leżał. Mi raz jakiś krótki sen o normalnej sytuacji, że gdzieś byliśmy. Natomiast dziś mi się śniło że mam raka i też robię się coraz słabsza i słabsza i zastanawiam się kiedy umrę. Strasznie mnie wymęczył ten sen. Ogólnie dziwne że nie śnił mi sie jeszcze tak na poważnie, w końcu to było traumatyczne wydarzenie w moim życiu, a może właśnie dlatego?

Mój przyjaciel twierdzi że zmarli zawsze dają znaki, są w kontakcie kilka dni po śmierci. Ja nie wierzę w takie bzdury. Gdyby tak było, to np. II wojna światowa obfitowałaby w nawiedzenia i mnóstwo przygód z duchami. A prawda jest taka, że multum rodzin nawet nie wiedziało że ich bliscy już nie żyją.

Dziękuję.

Byłego męża, w sensie że rozwiedliście się zanim zachorował, czy byłego, bo byliście razem do końca, ale umarł? Stawiam jednak na pierwszą opcję. Scena z miśkiem - straszna.

Włąsnie takie przebłyski, obrazki, najbardziej poruszają i rozpierda*ają serce. Ja mam wspomnienie łzy lecącej po policzku taty. Albo gdy go goliliśmy, ale coś tam zostawało na brodzie, to sam sobie kończył taką bardzo trzęsącą się ręką. Leżący, chudy, ale próbował się golić - zawsze o siebie bardzo dbał. Pamiętam też nasze rozmowy o śmierci. Mówił że się śmierci nie boi, tylko bólu... Ale dobę czy dwie przed śmiercią, nieprzytomny, kręcił głową, wykrzywiał usta, układał dłonie w szpony na swojej piersi - pielęgniarka powiedziała że tak ludzie reagują bo strasznie boją się śmierci. Jest mi strasznie przykro że tego doświadczył, że musiał przez to przejść, że miał świadomość umierania. Nie potrafię zrozumieć tego zderzenia dwóch obrazów: uśmiechnięty, wysoki tatuś, zawsze tak mega zadbany i pachnący, a tatuś chudy, wykrzywiony, w pieluszce, uzależniony od innych.

Tata do końca wierzył że mu się poprawi, żył nadzieją. W ostatnich dniach była u niego rehabilitantka by mu masować nogi (potem na boku powiedziała mamie że to bezcelowe, bo tata już nigdy nie wstanie), ale tata się cieszył i mówił że jak tylko będzie regularnie ćwiczył to na pewno niedługo wstanie.

Tak strasznie mi go żal że wiedział że umiera. Na końcu uczył mamę rożnych rzeczy. Jak płacić rachunki przez internet (zawsze on to robił), jak coś załatwić. Spisał testament drżącą ręką (do teraz widać że drżała, bo pismo jest "trzęsące"), pojechali do banku by tata odpisał się od konta. Wszystko pozałatwiał żeby miała potem jak najlepiej.

Mam tez kilka innych obrazków, np. martwy tata w łóżku, a obok śpiąca mama. Ja już wiedziałam, a ona jeszcze nie. Żal mi było ją budzić, bo wiedziałam że jej świat się zmieni. I ten kontrast: ona oddychająca, on nieruchomy. Los chciał by dalej żyła, oddychała, chociaż ona nie chciała - chciała odejść z tatą.

Miłość moich rodziców była naprawdę wyjątkowa i jedyna. Jednym z moich ulubionych zdjęć jest to, które zrobiłam im po kryjomu jakieś 3 lata temu, gdy idą nad jeziorem trzymając się za ręce, przytuleni. To była wspaniała miłość, a przerwała ją śmierć.

Cześć. Chciałam dać znać jak sytuacja wygląda po kilku miesiącach (tak, trudno uwierzyć że czas tak szybko leci...).

Piegowata'76 - przepraszam że nie odpisałam na Twój ostatni post, jakoś mi minął niepostrzeżenie

9 września będą już 4 miesiące gdy tata nie żyje. Ogólnie życie wygląda lepiej niż sobie wyobrażałam, zwłaszcza jeśli chodzi o mamę. NAPRAWDĘ sądziłam że ona popełni samobójstwo - nawet nad ranem po śmierci taty zabrałam jej wszystkie leki z domu. A jednak żyje. Pierwsze 2 miesiące nie były dobre. Płakała codziennie i wciąż o nim rozmawiałyśmy. Podjęła decyzję że zostaje w tym mieszkaniu.

Od kilku tygodni widzę że jest lepiej, dużo się śmiejemy, nasze rozmowy nie dotyczą już tylko taty, a nawet zaczęła dopuszczać do siebie możliwość by się jeszcze z kimś związać (to atrakcyjna, energiczna babeczka). Teraz mówi że chciałaby pożyć jak najdłużej. Mówi, że wtedy naprawdę miała myśli samobójcze, bo dobijał ją strach, obowiązki. A gdy stało się to czego bała się najbardziej - strach minął. Zostały inne uczucia jak tęsknota i poczucie niesprawiedliwości, ale nie ma już tego panicznego lęku. Bo dokonało się.

A co do mnie - tata bardzo często mi się śni. Zazwyczaj sny są podobne: wiem że tata niedługo umrze i żegnam się z nim albo robimy coś nietypowego (np. jazda na karuzeli), żeby miał fajne ostatnie chwile życia, ale ŻYJE! - a wtedy budzę się i z trudem dociera do mnie że to nieprawda, że umarł, że to już koniec, że to się stało. Śni mi się praktycznie w każdą noc. A mamie wcale. Dziwne...

Płaczę coraz rzadziej, raczej odczuwam taki ból, szok i pustkę wewnątrz. Niby jesteśmy inteligentnym gatunkiem a nie umiemy pojąć śmierci - gdzie jest ta osoba? jak to umarła? przecież to niemożliwe. Rozumiemy śmierć w sensie biologicznym gdy chodzi o zwierzę lub obcą osobę, ale gdy chodzi o bliską, z którą łączyły nas emocje, nie możemy zrozumieć śmierci.

Od czasu jego odejścia trzem moim koleżankom zmarł któryś z rodziców. Straszne. Jesteśmy w tym wieku gdy już umierają rodzice Zazwyczaj ojcowie, bo kobiety żyją dłużej.