Nikt mnie nie chce... - Netkobiety.pl

To tak jak ja, jestem sama po 40 , nie rozwódka i bez dzieci, statystycznie się nie kwalifikuje do grupy statystycznej 40 latki, z mężem , dziećmi, albo rozwódki wychowującej dzieci. Nie mam "bagażu" i zobowiązań. Ale zgodnie z reguła forum , jeśli do tej pory sama, to musi być coś ze mną nie tak skoro nie potrafiłam stworzyć związku przez tyle lat.
Zgodnie z tą logiką z tymi w związkach i małżeństwach musi być psychicznie wszystko w porządku, skoro mają parę. Co jest oczywiscie nieprawdą, bo w wieku małżeństwach są osoby , które nie nadają się do relacji, mają braki, są psychicznie skrzywione, albo mają po prostu swoje traumy, jedno i drugie, może deficyty na pewnych polach (jakoś nie wierzę, że każdy jest całkowicie zdrowy)i co? I mimo tego są w tych małżeństwach. czasami są nieszczęśliwi i małzeństwa się rozpadają. A czasami trwają mimo, że jedno ma depresjęa inny nerwice, czy był z rozbitej rodziny, albo cierpi na jakieś fobie bo i tak może być.

Dokładnie. Z resztą mam w otoczeniu dwa przykłady. Jedna mężatka, jędzowata, bywa bardzo złośliwa, apodyktyczna, rządząca, liczy się tylko ze sobą. Ma męza od dziesiątek lat. Druga, w jej wieku, sympatyczna, wesoła, można z nią rozsądnie pogadać, otwarta na ludzi i nowinki - jest "starą panną" na emeryturze. Dlaczego tak jest? I to nie jest tylko moje zdanie ale naszych wspólnych znajomych.No ale może coś faceta d o tej pierwszej przyciągnęło.
Wydaje mi się, ze tu jest i łut szczęścia i trochę wina charakteru.
Niepodobna - bardzo się ciesze, że jak na razie wszystko Ci sie układa w uczuciach. A i to też może innymdać nadzieję. Ale w Twojej historii potwierdza się to o czym pisałam. Ty nie szukałaś jakoś specjalnie, to się niejako samo stało i tak ma być . To ma wyjść samo, a nie, ze będę szukać po pubach , dyskotekach urzedach, klubach hobbystycznych czy w internecie, bedę tam chodzić z kartką i wypytywać  kto ma żonę, kto jest wolny i każdego testować pod względem przyszłego męża.
Miałam kiedyś dwie koleżanki, jedna szukała zawzięcie faceta, druga wcale po prostu robiła co dziennie codzienne rzczy. To było dawno, ponad 10 lat temu. W pracy nie było kogo poznać, studia już się dawno skończyły, to ta pierwsza koleżanka postawiła na pub - w pubie co tydzień pełno ludzi, pełno facetów, wymyśliła, ze kogoś może tam poznać, no bo gdzie indziej, na ulicy?
Tak zrobiła i co tydzien chodziła do tego pubu (to była też dyskoteka). Miesiące mijały, rok - i nic. Druga koleżanka natomiast wcale tam nie chodziła, ale ta pierwsza raz, tylko raz ją tam wyciągnęła, a tamta się zgodziła. Tylko raz wystarczył, aby poznała ta,m swojego przyszłego męża, którego okazało się, ze wyciągnęli koledzy, bo on to raczej unikał takich miejsc.
Jaka była jej zasługa? Żadna.I to by był9o na tyle na temat szukania.

Bo takie rzeczy dzieją się same, bez planu. Wydarzy się to się wydarzy, a nie to nie. Przecież człowiek nie budzi się pewnego dnia i nie mówi: dziś o tej i o tej pojde w to i to miejsce i tam spotkam tego i tego. To wszystko się dzieje przypadkiem.

A i jeszcze mi się przypomniało. Częst o czyta się na forum, że najpierw trzeba zrobić porządek ze sobą a potem się brac za związki. Jasne, tylko gdzie przebiega granica? Bop uważam, ze zawsze jest coś do przerobienia w swojej głowie, a rozwijać można się również będąc w zwiazku.

Kolega po cięzkim rozstaniu 2 czy 3 lata miał załamanie. Generalnie radził sobie z tym tak, że chodził do pracy, w domu jadł i spał, a w międzyczasie pił i palił , i pił i palił i generalnie myślał, co i jak zrobić ze swoim życiem, albo kompletnie nic nie myślał. Znajomych prawie zero, odizolował sie od ludzi.
Poznał jednak na osiedlu całkiem przypadkiem kobiete, gadka raz , gadka drugi, zaczeli się spotykać, w tym momencie będą już dobre 10 lat po ślubie, 2 dzieci, on się przy niej odbił, rozkręcił firmę w między czasie kupili dom, potem wybudowali sobie większy, facet odżył. To i tyle było z jego zbierania.

edit Niepodobna, wysłałam do Ciebie maila

A ja Rossanko Cię rozumiem i mam tak samo.
Przyjaciele mają różne zdanie, jedni twierdzą, że zasługuję na kogoś dobrego, inni twierdzą, że po co mi ktoś, jak sobie doskonale sama radzę, finansowo, psychicznie, siłowo, pracowo, z dziećmi, z samochodem, domem, ogrodem.
Ja początkowo po rozwodzie chciałam być z kims, kolejne doświadczenia sprawily, że stwierdziłam, że już nie, że bezpieczniej samej. Dawałam same kosze. Pewnie dlatego, że to wciąż nie był TEN.
Aż w zeszłym roku na pewnym portalu tematycznym napisał do mnie ktoś, kto zaburzył mój wypracowany spokój. Teraz znowu tęsknię za drugim człowiekiem. Robię z tego powodu różne głupoty, włącznie z wróżbami. Nie wiem co dalej, szans na związek z nim nie mam, bo przeciez "wróżby" to tylko sposób na chwilową poprawę nastroju, a nie prawda objawiona.
Znowu muszę pracować nad spokojem duszy.
BTW Nawet kiedyś ksiądz chodząc po kolędzie powiedział mi, żebym szukała kogoś, bo "wie Pani, Kościół ma swoje nauki, ale ja jako człowiek uważam inaczej". Tyle, że jak wchodzę na Sympatię, to mnie autentycznie cofa.

Was chcieć... jak to brzmi. Kobieta nie jest przedmiotem..męzczyzna też nie jest przedmiotem. Jak ktos jest sam a nie chce  tak żyć to raczej powinien zastanowić się co ma do zaoferowania konkretnej osobie i dlaczego jej właśnie.
Czyli nie pochylać się nad własną samotnością, a raczej nad relacja z danym konktetnym człowiekiem.
Aby to nastąpiło trzeba stwarzać sobie sytuacje do poznawania tych ludzi, a jak kogos coś w kimś zachwyci okazać mu to, nie zastanawiając się, co On do nas czuje co o nas myśli- bop przecież nam dopiero powie, prawda
a ma prawo być na tak i prawo być na nie, co nie powinno uderzać w czyjąś samoocenę.