Mężowie i ojcowie dlaczego na to pozwalacie? - Netkobiety.pl

Ależ nie, naród i plemie to wymysł polityków 18 czy 19 wieku.
Zawsze liczył się ród, klan, teren (królestwo). Kto wcześniej zawracał sobie głowę, w jakim języku mówili poddani?
Granice, paszporty???
Język raczej przeszkadzał. Elita i tak poslugiwala się łaciną.

Co do Niemców to raczej pochodzą od Słowian...tam przeważa późniejsza mutacja genu słowiańskiego R1b
Gdyby Adolf to wiedział, strzeli by sobie w łeb

Co innego poziom plemienny, a co innego narodowy, dlatego narody we współczesnym rozumieniu ukształtowały się w wyniku myśli społeczno - politycznej XIX wieku. Na poziomie wspólnoty dość pierwotnej raczej trudno budować swoją tożsamość grupy nie umiejąc się dogadać. Co można sprawdzić organoleptycznie odwiedzając jakąś zapadłą wieś na prowincji i zagadać po miastowemu Z miejsca dostajemy plakietkę OBCY. Co więcej, można się tam zaprzyjaźnić, wżenić, osiedlić, a jeszcze do trzeciego pokolenia będą wytykać, że się nie jest STĄD. Tak jak ja mieszkając w swojej wsi już siódmy rok nie jestem TUTEJSZY. Nie będę się wymądrzał na tematy językowe ale podejrzewam zresztą, że plemiona germańskie czy słowiańskie piętnaście wieków temu potrafiły się zrozumieć w mowie daleko lepiej niż nam wyszłaby rozmowa z przeciętnym uczciwie "polskim" poddanym Bolesława Chrobrego.
Współcześnie identyfikacja narodowa nie musi w ogóle być związana językowo. Na przykład admirał Unrug urodzony jako Joseph Michael Hubert von Unruh, poddany Kaisera, zrodzony z pruskiego gwardzisty i saksońskiej hrabianki wzięty do niewoli jako oficer Wojska Polskiego oświadczył niemieckim oficerom, że 1 września 1939 roku zapomniał języka niemieckiego i proszę komunikować się z nim po polsku.

Skąd wiesz, co wtedy myślały kobiety? Byłam pewna, że kobiety zaczęły pracować (walczyć o równouprawnienie), żeby nie być całkowicie zależnymi od mężczyzn, a nie dlatego, że uważały, że to fantazja, zabawa i wspaniała możliwość.

Oczywiście nie było tak to pięknie, jak się teraz przedstawia. Wiele kobiet wcale nie garnęło się do roboty i to w ciężkich warunkach. Ale co miały zrobić, skoro brakowało mężczyzn do roboty? Mężczyźni nie mogli się rozdwoić. Jednocześnie ciężko pracować i iść na front. a tam często ginąć.
Brak mężczyzn spowodował rewolucję w myśleniu, często ku przerażeniu kobiet, że kobiety też mogą, (jeśli muszą) ciężko pracować.

A kiedykolwiek kobiety nie pracowały?
Teraz to może kobietom tzw. kurom domowym jest łatwiej, bo jest szereg udogodnień, ale dawniej praca w domu, przy domu i opieka nad dziećmi, to raczej była niezła harówka.

Z mojej perspektywy, dobrze mieć możliwość wyboru i samemu podejmować decyzje i jasne, że oznacza to równocześnie pewne konsekwencje; świetnie mieć prawa, ale to nie znaczy, że każdy „musi” z nich korzystać.
To jest istota bycia wolnym człowiekiem.

Osobiście uważam, że kobiety rezygnujące z aktywności zawodowej i zdające się na utrzymanie faceta sporo ryzykują, ale to ich wybór, a nie tak jak dawniej jedyny sposób na przeżycie.

Pracowały i tak uznawano to za pracę, to jest kobieta rządziła domem. Na zewnątrz dom, rodzinę, jej interesy reprezentowała głowa rodziny - mężczyzna ale w domu, to najczęściej decydowała kobieta.
Zabezpieczano interes kobiety choćby przez zwyczajowy i prawny wymóg posagu i wiana, które zawsze były wkładem materialnym zabezpieczającym byt kobiety na wypadek rozwodu lub śmierci męża. Posag stosowany był od biednej, chłopskiej rodziny po królewskie córki.

Pewnie jeszcze tak często bywa. W ramach wyboru dwóch osób. I ok :-)
Teraz mamy po prostu jeszcze szereg innych możliwości, z których ludzie mogą korzystać. Mogą, nie muszą.

Tak, masz dużo racji. Wypadki chodzą po ludziach i lepiej, gdy ewentualne konsekwencje nieszczęśliwych zdarzeń nie będą rujnujące dla rodziny po całości.

Z tym robieniem kariery przez jedną osobę, to też różnie może wyjść na koniec. Poczytaj wypowiedzi w wątku Pain, jak jej tłumaczono, że sama jest sobie winna, że pozwoliła mężowi na rozwijanie kariery kosztem jej zawodowego rozwoju, bo ktoś musiał zająć się domem, dziećmi, a gdy ten ją zdradził, odszedł, to nie ma prawa do owoców jego rozwoju, które de facto kosztem jej poświęcenia mógł uzyskać.

Mogę coś o tym powiedzieć od strony dziecka, jak to jest gdy oboje rodzice robią tzw. karierę.
Mniej więcej tyle, że często lądowałam u dziadków jednych lub drugich, albo oni przyjeżdżali zająć się mną, podczas gdy rodzice wyjeżdżali służbowo, konferowali i dokształcali się. Szybko zresztą zaczęłam być samodzielna, liczyć na siebie, No bo jak rodziców wiecznie nie ma lub są zajęci, to trzeba sobie samemu radzić i to jest chyba spory plus tej sytuacji, bo na dzisiaj jestem niezależną, samodzielna i wierzę w siebie. Gorsza strona to poczucie osamotnienia, dzisiaj wręcz potrzebuję chwil samotności i mam swój świat ;-)

Jak ludzie wolą z sobą walczyć i rywalizować niż współpracować, to tak mają ;-)
Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz.