Ból po rozstaniu - Netkobiety.pl

Musisz "dać czas czasowi". Tak naprawdę po rozstaniu przechodzi się tzw żałobę i nie ma innej rady jak przeczekać ten trudny czas. Zajac się sobą, pracą może jakies nowe hobby? Wszystko żeby za duzo nie myśleć. Plus minus po pol roku odczuwa się ulgę. Tak wiem , że brzmi banalnie ale działa.

Bardzo Ci współczuję.  Czas jest naprawdę przyjacielem,  tylko mu zaufaj.  Oswajaj się z każdą  emocja,  nie wypieraj ich,  zajmij się sobą w sposób zdrowy.  Sport,  książki,  wychodz do ludzi.  Jeśli nie masz z kim się spotkać,  poświęć ten czas na poznawanie  ludzi,  może forum tematyczne,  poświęcone zainteresowaniom?  Zadbaj o siebie teraz

Dziękuję wam za miłe słowa. Człowiekowi od razu lepiej się robi gdy czyta takie rzeczy. Dziękuję

U mnie niby stuknął już prawie rok po rozstaniu, pół roku od ostatniego spotkania i ponad miesiąc od ostatniej rozmowy (prawie ostatniej).
No i, kurcze felek, jest jak jest tzn. średnio. Bez terapii byłoby słabo.
Przeszłam przez szok, zaprzeczanie, złość, targowanie się, zaprzeczanie, depresję, złość i chyba dopiero powoli zaczynam akceptować sytuację taką, jaka jest.
Różne rzeczy mi na różnych etapach pomagały - wsparcie bliskich, rzucenie się w wir zadań, popłakanie sobie i bycie w złym humorze.
Cuda robiłam - zaczęłam z 5 nowych hobby, pracowałam prawie całą dobę, założyłam 2 nowe przedsięwzięcia zawodowe; pozapisywałam się na różne kursy i zajęcia online; puszczałam sobie programowanie umysłu McKenna "Jak uleczyć złamane serce" i inne dziwne rzeczy.
Nie dałam rady tak funkcjonować, teraz jest u mnie spokojniej, ale niestety np. stale mi się myśli o tym moim byłym i mi się niestety też śni średnio 3 razy na tydzień (od roku, przecież oszaleć przez to można). Teraz pomaga mi: terapia, uważność/medytacja (i traktowanie pojawiających się myśli/uczuć/doznań jak moich doświadczeń, które są i mijają zamiast przywiązywanie się do nich i ruminowanie), akceptowanie tego, że choć skończyło się wszystko źle, to był to dla mnie i ważny człowiek, i ważny związek (a nie zło wcielone) i  było mi w tym związku dobrze, ale później źle i nie chcę w nim być nawet jak tęsknię i czuję niestety nadal emocje też pozytywne do tego człowieka, a nie samą złość czy obojętność (czyli, że czuję, co czuję, ale to już jest naprawdę koniec i kropka).
No i ćwiczenia mi pomagają podnosić na siłę poziom endorfin.
Trzymaj się człowieku! Czas jakoś tam pomoże. Ostatnio ktoś mi powiedział o metaforze 2 strzał. Jak coś nas boli, to jest pierwsza strzała i nie ma że nie zaboli, musi zaboleć. No, ale jak wypieramy ten ból albo nadmiernie go celebrujemy i przez to wstrzymujemy w sobie, to sami sobie pakujemy drugą strzałę przerabiając to na cierpienie.
Ogromnie Tobie życzę, aby skończyło się u Ciebie na 1 strzale.

Nie rozumiem za bardzo: rozstaliście się rok temu z Twojej inicjatywy
ona chciała naprawiać a Ty nie bo za póżno?
w końcu się wyprowadziła
a Ty jesteś nieszczęśliwy?   tak to zrozumiałam..

Bo w dobrych filmach jest zawsze tak, ze rzucamy te osobe, przez ktora tak sie meczylismy, to przeciez ona ma miec za swoje, a my mamy nareszcie zlapac wiatr w zagle. Czasami jest jednak zonk, jak w twoim przypadku , porzuciles narzeczona, a ona teraz kwitnie, spotyka sie z innymi i promieniuje To musialo zabolec ego. No coz, wspolczuje ci, ale nie ma tego zlego, co by na dobre nie wyszlo. Tamten zwiazek i wy to juz przeszlosc, musisz troche przecierpiec i dac czasowi czas. Po roku bedzie juz lepiej .

Autorze niestety zaprzeczasz sam sobie.
Byliście tak podobni do siebie, ale Ty usiłowałeś ją zmieniać przecież.
Gdy nie chciała być taka jak sobie wyobrażasz zerwaleś z nią sam i w końcu sie wyprowadziła i chyba poczuła ulgę bo nie musi już oglądać twojego niezadowolenia. Sorry na to wygląda. .
A teraz płaczesz jakbyś to Ty był porzucony a po prostu nie wyszedł Ci szantaż emocjonalny.
Wierzę że cierpisz, ale to sam sobie to zrobiłeś.