Skazana na samotność ? - Netkobiety.pl

Hej Podobnych tematów na forum jest przynajmniej kilka, może warto byłoby dołączyć do jednego z nich, który ma już swoich stałych czytelników.
Prosić innych o kontakt nie można. Jaka to przyjemność ze spotkania i rozmowy, jeżeli ktoś robi to na siłę, żeby mieć nas z głowy i w nadziei, że wtedy damy mu spokój na jakiś czas?

Dobrym sposobem na nowe znajomości są zainteresowania i próba zaistnienia na jakimś forum, które wpasowuje się tematycznie w to, co nas interesuje. Forum, na którym obecnie jesteśmy, też bardzo dobrze się sprawdza pod tym względem
Na jakie zawody sportowe wyjeżdżasz?

To, co wiele osób mogłoby doradzić, to zmiana sposobu myślenia, a nie usilne poszukiwanie bliskich relacji. A przynajmniej to drugie nie powinno odbywać się bez tego pierwszego. Jeśli każde wyjście z domu lub wyjazd na zawody będziesz traktować jako szansę, a raczej konieczność spotkania kogoś bliskiego, kto będzie źródłem szczęścia i źródłem emocji, które pomoże Ci w radzeniu sobie z codziennością, to takie podejście się nie sprawdzi. Trzeba zacząć od siebie

A 30 lat to jeszcze koniec świata, może parę wieków temu...

Jeżdżę na zawody biegowe i NW. Lubię sport jest to też w pewnym rodzaju odskocznia od samotności. Lepiej wyjść z domu i zrobić coś dla siebie, dla swojego zdrowia niż czekać nie wiadomo na co. Wyjeżdżając na zawody nie nastawiam się na poznanie faceta, ale na nowe znajomości - ale tak jak powiedziałam te znajomości nie są "od serca". Na forum ?? Na forum to ja się mogę zapytać o dobre buty do biegania... Po prostu nie wiem jak sobie taki stan rzeczy wytłumaczyć... Jestem otwarta i towarzyska tylko dlaczego to właśnie ja zawsze dostaję po tyłku ??

Witaj,
Nie jesteś "gorszym sortem" i nie byłaś. A posiadanie dzieci czy faceta nie określa naszej wartości w życiu i tego jak nas powinny postrzegać inne osoby.

Trafiłaś pod "dobry adres" - bo tu na netkobiety.pl - nie zabraknie Ci osób z którymi będziesz mogła porozmawiać i to do woli. To forum naprawdę "wciąga".
A odnosząc się do Twoich znajomych, którzy pamiętają o Tobie tylko, gdy "czegoś potrzebują" to skwituje to tak:
"Lepiej mieć szczerych wrogów niż fałszywych przyjaciół"

A jeśli nie będziesz miała z kim iść na kawę - to ja zapraszam

Piszesz dokładnie jak kolega bigos w wątku obok.

Dużo jest samotnych osób i kobiet i mężczyzn, ale pewnie trzeba się napracować aby kogoś poznać.
I pokonać własne przekonania... nie blokady, nie nieśmiałość... tyko swoją filozofię życia.

Okej, boisz się samotności... Rozumiem, że teraz jest nieco mniejsza niż by była, gdyby rodzice nagle odeszli. Teraz pytanie: co z tym możesz zrobić, żeby zmniejszyć samotność - co byś chciała, co by sprawiło, że powiesz sobie: "teraz nie jestem samotna". Jakich ludzi byś chciała mieć, ilu?

Z tymi psychologiami dziwna sprawa... bo oni nie są od doradzania. Na całej mojej terapii terapeuta poradził mi raz - którą książkę przeczytać. Poza tym - zero. Więc mam wrażenie, że to nie byli dobrzy psychologowie, którzy Ci pomogli. Źle trafiłaś. Może warto spróbować terapii? Ale takiej z kimś poleconym, sprawdzonym, trwającej dłużej niż miesiąc. Gdzie zamiast porad otrzymasz zrozumienie siebie, nauczysz się opiekować sobą, może odkryjesz nowe rzeczy o nawiązywaniu relacji.

Jakie inne widzisz pomysły na swój problem? Masz 30 lat, na pewno jakieś jeszcze opcje Ci się pojawiają, czego możesz robić więcej, inaczej, żeby było Ci lepiej. Fajnie, że tu napisałaś.

Bomberek - masz 30 lat - to piękny wiek, gdy człowiek się kształtuje, rozwija, poznaje nowe osoby. Może warto spróbować odnowić stare znajomości, jeśli odnosisz wrażenie, że obecni znajomi tylko Cię wykorzystują.
Może poznawanie nowych osób przebiegnie z innym skutkiem, gdy nie będziesz czuła na sobie presji wynikającej z braku tych wartościowych znajomych wokół Ciebie. Wszystko przebiegnie wtedy bardziej naturalnie.
Czy nie jest to jakaś forma presji, którą sobie sama wytworzyłaś? Odnoszę wrażenie, że dla Ciebie warunkiem bycia szczęśliwą osobą jest posiadanie znajomych czy bycie z kimś w związku. A czy nie jest tak, że to przede wszystkim powinniśmy być najpierw szczęśliwi sami ze sobą? Większość ludzi odczuwa samotność i swoje nieszczęście w sytuacji, gdy skupiamy się na "brakach w swoim życiu". Ale to tylko nasze wyobrażenia. Bo inne osoby (znajomi, partnerzy etc) mogą być tylko dodatkiem do naszego szczęścia. Mogą nas uzupełniać, powodować, że rozkwitniemy, że będziemy żyć pełniej, ale żadna osoba nie może i nie powinna być odpowiedzialna za nasze szczęście i za poczucie naszej samotności.
Bo co by to wtedy miało dla nas oznaczać? Że powinniśmy być nagle nieszczęśliwi i samotni, bo ktoś nas opuścił czy zawiódł? Bycie samemu nie oznacza bycia samotnym.

Przed Tobą całe życie. Stoisz u progu swojego szczęścia. Pomyśl, że wszystko w Twoich rękach. Że możesz wszystko. Że masz czas, aby się rozwijać, robić to co tylko Ty chcesz. Spełniać swoje marzenia. Realizować się na każdej płaszczyźnie. Dalej wychodź do ludzi i po prostu żyj. Rób to co najlepiej potrafisz. Bądź autentyczna.
Swoich byłych traktuj tylko i wyłącznie jako kolejne doświadczenie w życiu, które z czasem doprowadzi Cię do tej przysłowiowej "wisienki na torcie". A ten właściwy facet też się w końcu znajdzie....

Pozdrawiam,

Stello - nieśmiało wysunąłbym chyba swoją kandydaturę, ale chyba jednak nie tak do końca. Samotność mi teraz służy. Spędzam z synem czas tak jak chce, nie muszę z nikim (poza synem) niczego uzgadniać. Zniknęło sporo ograniczeń. Możemy teraz planować wyjazdy, które wcześniej nie mogły wchodzić nawet w fazę planowania (jż ma lęk wysokości). Natomiast nie wiem czy w moim przypadku "ta euforia" wynikająca z bycia samotnym nie wynika ze spokoju psychicznego, który od niedawna zacząłem odczuwać. Bo chyba każdy po "burzy" zacząłby odczuwać radość. Tak więc skłaniałbym się do umiejscowienia siebie w gronie osób, które dopiero uczą się żyć samemu. I szczerze mówiąc - nie mam z takim życiem żadnego problemu. Nadrabiam zaległości, uczę się gotować, mam mnóstwo planów na czas pocovidowy, chciałbym nauczyć się nowych rzeczy jak np. jazda na rolkach, dużo czasu spędzam poza domem - na brak zajęć naprawdę nie narzekam. Staram się pomagać tym, którzy przy mnie byli, gdy zdrajcy zawiedli.

Natomiast ze swojego grona znajomych znam tylko jeden przypadek osoby, która jest samotna i kocha ten stan. To kobieta, która czuje się spełniona i zawodowo i prywatnie. Żyje naprawdę pełnią życia i myślę, że mogłaby swoją energię rozdzielić na tuzin innych osób. Angażuje się we wszystko co dookoła i ciężko za nią nadążyć
Ostatnio - jak rozmawialiśmy o dzieciach - sama stwierdziła, że ją ten temat nie interesuje. To jej świadomy wybór. Nie czuje tego i nie ma zamiaru wchodzić w tę rolę. Świetnie się czuje sama ze sobą i nie planuje tego zmieniać. Super z niej babeczka.

Bomberek - ja ze swoim ojcem też o wielu sprawach nie rozmawiałem (mama już nie żyje). I nawet w sytuacji, gdy świat mi się zawalił - to też nie poleciałem z tym do niego, mimo, ze mamy rewelacyjne relacje. Nie z braku zaufania - a po prostu chciałem jemu pewnych spraw oszczędzić. Powiedziałem tylko to, co musiałem - bez wdawania się w szczegóły.
A tą szansę na wygadanie się - znalazłem właśnie tu. Na portalu, gdzie teraz jesteś.
W miejscu, gdzie wiele osób zgłasza się w sytuacji, gdy tracą nadzieję albo szukają pomocy.
Ja osobiście też straciłem wiarę w przyjaźnie i nie miałem komu się wygadać, więc to forum było dla mnie zbawienne. I z perspektywy czasu - największe znaczenie miało dla mnie to, że mogłem to wszystko z siebie wyrzucić. Mnie pomogło. Poczułem się jakby ktoś zdjął ze mnie ten ciężar.

A Ci Twoi znajomi z ogólniaka czy z podstawówki - oni też mogą być samotni... Mimo, że większa część jest w związkach. To się niestety nie wyklucza.
Może to zabrzmi trywialnie - ale nie powinnaś rezygnować z kolejnych prób na poznawanie nowych osób czy odnawiania starych kontaktów. Z tymi starymi znajomymi łatwiej jest rozwijać znajomości. Jest co wspominać i mnóstwo tematów do obgadania. Ale nie rób niczego na siłę. To nie konkurs na ilość znajomych. Lepiej mieć jednego sprawdzonego przyjaciela niż setki profili ze znajomymi na Facebooku...

Tak to wygląda  - nie ma się co czarować. Więcej rozwodów niż ślubów. A będzie tylko gorzej... Pogoń za pieniędzmi i niekończące się wymagania  Nie będę nic robić na siłę co do nowych znajomości  - w sumie i tak teraz wszystko pozamykane, imprez nie organizują przez ten cały Covid...
Jedyne co można robić to oddać się pasji i przebiec w końcu ten półmaraton 

Jest różnica "nie robić nic na siłę" a zamknąć się w swojej skorupie i nie zagadywać do ludzi, nie dawać im znać, nie pytać co u nich, nie prosić o wsparcie. To jest wybór, który podejmujesz, czy osiąść w swojej samotności i się obrazić, że nikt o Ciebie nie zabiega, czy przyjąć to, że POTRZEBNE są Ci relacje z  ludźmi i odważnie wyjść do nich - pisać, zapraszać, dzwonić i angażować się, tym samym - niestety - otwierając się na zranienie i odrzucenie. Ale też otwierając drzwi do bliskości, relacji, ciepła.
Nie ma jednego bez drugiego. Nie znam nikogo, kto miałby bliskie relacje i dobry związek bez otwarcia się na to, że może zostać odrzucony i zraniony. Jeśli tak się wydaje - to tylko się wydaje. Wszyscy jako ludzie boimi się odrzucenia. Ale różnica jest taka, czy pozwalasz, żeby to zamknęło drogę do bycia z kimś, czy akceptujesz możliwość porażki po to, żeby mieć chociaż szansę czegoś doświadczyć.

Pewnie Cię to zaskoczy, ale postawą "z sercem na dłoni" wcale nie przyciąga się do siebie ani przyjaciół, ani osób, które mają zostać z Tobą na dłużej, a jedynie interesownych, wykorzystujących taką postawą egoistów.
Zresztą sama spójrz - Ty nie otrzymujesz niczego tak po prostu, bo jesteś i jesteś dla kogoś ważna, skoro nawet o rozmowę czy wyjście na kawę musisz się prosić, a i tak - jak rozumiem - niewiele z tego wynika.
Zdrowa relacja polega na tym, że po pierwsze trzeba wyznaczyć swoje granice, a po drugie wykazać się zdrowym egoizmem, czyli nie ofiarowywać innym siebie tylko po to, aby byli.
Z drugiej strony, tak z ręką na sercu - pomagasz innym bezinteresownie czy jednak w dużej mierze po to, aby zyskać ich przychylność? Pytam, bo to może być efekt pewnego rodzaju desperacji, nawet jeśli nie do końca sobie to uświadamiasz. Muszę przy tym dodać, że znam tego typu zachowania z otoczenia i - jak w Twoim przypadku - to się wcale nie sprawdza.

Widzę też inny problem. Mianowicie:

Oczywiście, że bliskie osoby mamy także od tego, by nas wspierały, ale odnoszę wrażenie, że Ty oczekujesz od nich czegoś więcej - żeby zdjęły z Ciebie problemy, a Ty mogła się na nich emocjonalnie uwiesić.
I nie, pokochanie siebie wcale nie na tym polega, by się innym wygadywać. To jest coś, co od otoczenia zewnętrznego jest w pełni niezależne.

Odczuwam bardzo podobne wrażenie, tzm sam się tak czuję Może aż tak nie tryskam energią, ale pewnie gdybym wcześniej dokonał innego wyboru, to pewnie i tak samo podchodziłbym do życia, jak wspomniana osoba. Co nie zmienia faktu, że czuję się szczęśliwy i spełniony.
Nigdy nie uważałem, że osoba bliska ma być obok nas, po to, bo sami bez niej/nich sobie nie poradzimy z naszymi problemami czy trudnościami. Zwierzam się komuś bardzo rzadko, bo również nie sądzę, że takie rozmowy bywają aż tak bardzo pomocne. To przede wszystkim MY SAMI powinniśmy siebie motywować czy zachęcać do samorozwoju, bo inni nie są od tego, żeby się na nich wieszać czy wymagać uwagi lub ciągłej gotowości do pomocy.

Co do stwierdzenia "serce na dłoni" to jestem po prostu dobra i pomocna i nie ma związku z tym, żeby zdobyć jakąś ich przychylność. Bo co to za problem załatwić termin w przychodni dla dziadka jednej czy drugiej. Granice stawiam - i jak postawię to już do mnie nie piszą, nie odzywają się bo po co ? Odmówiłam raz drugi trzeci, gdyż pewnych rzeczy się nie przeskoczy to już jestem zła bo nie potrafię czegoś załatwić ;/ Właśnie o takie bliskie wsparcie mi chodzi, takie normalne zwyczajne - każdy ma swoje problemy i nie zamierzam ich zrzucać właśnie na te osoby. Człowiek jest istotą stadną i po prostu potrzebuje od czasu do czasu dobrej rady i tyle.

Nie traktuj mnie jak księżniczkę, nie rób ze mnie nieudacznika...Poczułaś się dotknięta ??

Bomberku91, nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim – łamiesz w ten sposób nasz regulamin. Jeśli chcesz coś do swojej wypowiedzi dopisać czy też odpowiedzieć kolejnej osobie, użyj funkcji "edytuj", która znajduje się po prawej stronie każdego z Twoich postów.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka