Witam,
Nie wiem jak mam zacząć...może wprost.
Zdradziłam męża, miałam romans, ponad rok.
Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, mam ochotę zapaść się pod ziemię, umrzeć cokolwiek byle by nie żyć z tymi wyrzutami sumienia. Mój mąż o niczym nie wie, ksiądz na spowiedzi powiedział mi żebym nic nie mówiła. Wyspowiadałam się z wszystkiego, aż się popłakałam przy spowiedzi bo wyrzuty sumienia są tak ogromne że potrafię płakać w pracy, w domu, w sklepie. Nie mogę albo nie chce o tym zapomnieć co zrobiłam, cały czas myślę że nie mogę być szczęśliwa bo przecież jak zrobiłam coś takiego to jedyne co mnie w życiu czeka to nieszczęście i piekło. Non stop mam w głowie spowiedź, że może coś ominelam niechcący, że ksiądz dał mi rozgrzeszenie bo mu się żal mnie zrobiło bo się rozpłakałam itd.
Mąż chce gdzieś jechać planuje jakieś wakacje, a ja nie cieszę się z tego bo uważam że nie mam prawa na wakacje, na wyjazdy na cokolwiek co sprawiłoby uśmiech na mojej twarzy bo przecież jestem tą najgorszą! Boje się że jak zacznę być szczęśliwa Bóg pomyśli że nie żałuję tego co się stało i mnie ukaże. Nie wiem co robić, czy już do końca życia mam być potępiona? Mam 29 lat a czuje jak się sypie...
Chce dodać że jak miałam ten romans, to na rok zapomniałam o Bogu, było mi głupio się modlić bo przecież jak tu się modlić jak się robi takie rzeczy, udawałam że go nie ma. Że mi się należy to co mam bo mój mąż nie ma dla mnie czasu itd. każda wymówka była dobra. Teraz jak patrzę na to wszystko z perspektywy czasu co się działo, to nie poznaje siebie. Tak jakbym to nie była JA, przecież całe życie byłam dobra dziewczyną, przynajmniej się starałam!
Gardzilam ludźmi którzy zdradzali swoje żony lub mężów, to było dla mnie nie do pojęcia. Potrafiłam ich bardzo szybko ocenić...a teraz to spotkało mnie!
Proszę o radę, jak mam żyć? Czy mam jeszcze szansę być szczęśliwa? Czy mogę zacząć marzyć? Czy marzenia nie są już dla mnie, nie mam do nich praw?
