Czy ze mną jest coś nie tak? Rozstanie, ból - Netkobiety.pl

Witam wszystkich bardzo serdecznie. Przychodzę na to forum, bo już sama nie wiem co mam ze sobą zrobić i potrzebuję spojrzenia/rad osób trzecich. Ostrzegam, będzie długo.
Mam 19 lat. Wcześnie zaczęłam „bawić się w miłość”. Mając 14 lat weszłam w pierwszy związek, wiecie, taka szczeniacka miłość. Trwała (bez rozstań, które co chwilę się pojawiały) 2 lata. Następnie, jak miałam 16 lat byłam z chłopakiem, który wyrządził mi okropną krzywdę - oddałam mu się w całości, a on po 2 miesiącach powiedział, że nie potrafi mnie pokochać, chciał przyjaźni. Ja, głupia małolata, stwierdziłam, że możemy się przyjaźnić, może coś do mnie poczuje. Myślałam, że kocham go nad życie. Można się domyślić jak ta „przyjaźń” wyglądała, chłopak wykorzystywał mnie okropnie, bo wiedział co do Niego czuję. Zerwałam tą toksyczną relację po kilku miesiącach i niedługo później poznałam kolejnego chłopaka, który namieszał mi w głowie. Brał narkotyki, miał depresję, kilka prób samobójczych za sobą, ale nie odstraszało mnie to, nie wiem czemu, miał w sobie coś takiego, co okropnie mnie do niego ciągnęło. Po ok. 2 miesiącach znów usłyszałam to samo: nie potrafi mnie pokochać. Nadal utrzymywaliśmy kontakt, on robił mi ogromną nadzieję, myślałam, że mimo tego co mi wyznał zmierzamy ku związkowi. Jednak nie. Zobaczyłam go któregoś dnia z inną dziewczyną, z którą jest do dziś. Tysiąc pytań w mojej głowie: co ona ma czego ja nie mam, dlaczego mnie nie pokochał? Widywałam ich codziennie, bo chodziliśmy razem do szkoły, ból był ogromny, ale krótkotrwały, w miarę szybko doszłam do siebie. Z perspektywy czasu cieszę się, że z obu tych relacji nic nie wyszło.
4 miesiące po zakończeniu relacji z poprzednim, poznałam jego. W momencie mojego życia, gdy chciałam się bawić, imprezować, nie chciałam żadnego związku. Bardzo o mnie zabiegał przez dłuższy czas, ja go odtrącałam. Wiele razy dawałam mu znać, że nic z tego, ale on nie dawał za wygraną. Przyjaźnił się z moją koleżanką, która zawsze powtarzała, że to dobry, poukładany, lojalny i wrażliwy chłopak, który nie skrzywdzi muchy. Zakolegowaliśmy się i po niedługim czasie zauroczyłam się nim, weszliśmy w związek. Wiedział dokładnie jak inni mnie zranili i otwierał oczy ze zdziwienia, że istnieją tacy okropni ludzie. Związek marzenie. Każdy widział jak mu na mnie zależy. Dbał o mnie, był inny od innych, nigdy nie dał mi odczuć, że mu nie zależy. Moja rodzina go uwielbiała. Ja jednak nie do końca byłam przekonana do tego związku, z tylu głowy miałam jeszcze poprzednie zauroczenie, a on mnie niekiedy bardzo denerwował, bo był aż za bardzo spokojny i wręcz za bardzo we mnie wpatrzony, można powiedzieć, że miałam go obkręconego wokół palca. Z czasem jednak zaczęły pojawiać się kłótnie, często nie umieliśmy się dogadać, bo mieliśmy trochę inne spojrzenie na świat i oczekiwaliśmy czego innego od życia, mieliśmy inne plany na przyszłość. Jego rodzina też nie do końca była do mnie przekonana, zwłaszcza jego siostra, raz wybuchła między nami ogromna kłótnia. Pozwalałam sobie na dużo. Na za dużo. Po ojcu odziedziczyłam okropną cechę - jestem bardzo wybuchową osobą i byłam przekonana, że on mnie tak mocno kocha, że nigdy nie zostawi. Często czepiałam się o pierdoły. W pewnym momencie on się zdystansował, porozmawialiśmy ze sobą, wyjaśniliśmy wszystko, co nam nie pasuje, co chcielibyśmy zmienić. Zrozumiałam, że nie może tak dłużej być, ja muszę zacząć panować nad swoją złością albo go stracę, a naprawdę coraz bardziej mi na nim zależało. Wyjaśniliśmy sobie wszystko, miałam ogromną motywację, żeby się zmienić (nie tylko dla niego - też dla siebie, bo mnie samą zaczynały denerwować te wybuchy złości). Wszystko zmierzało ku dobremu, z jego rodziną nawiązałam bardzo dobry kontakt, nasza relacja miałam wrażenie stawała się coraz lepsza, ja stawałam się coraz lepsza, on też zauważał tą zmianę. Zrozumiałam, że go kocham, pierwszy raz czułam coś takiego, widziałam w nim wszystkie wady i je wszystkie akceptowałam. Dziękowałam losu, że trafiłam na takiego dobrego człowieka i że poprzednie relacje się nie udały.
Od poważnej rozmowy minął miesiąc i nagle bum. Przyjechał do mnie i oznajmia, że musimy się rozstać, bo do siebie nie pasujemy. Słucham? Rozmowa, płacz, szok. Jak to? Po roku związku mówi, że czuje, że do siebie nie pasujemy. W momencie, gdy wszystko zaczęło się idealnie układać, gdy widział we mnie zmianę. Czułam od pewnego czasu lekki dystans z jego strony, ale nie spodziewałam się zerwania. Każdego dnia zapewniał, że kocha, dzień przed zerwaniem nawet ze mną spał. Myślałam, że to żart. Próbowałam z nim rozmawiać, przepraszał w kółko, przyznał się, że czuł coś takiego od 3 tygodni, że zmuszał się do spotkań ze mną, pisania, pocałunków, że musiałam się w końcu o tym dowiedzieć. Myślał, że mu to minie, ale nie mijało. Pytałam czy mnie kocha, odpowiedział, że tak, ale tak będzie lepiej dla nas obu. I że ze mną jest wszystko ok, to w nim zaczęło się coś „psuć”. Przez kolejne ok. 2 tygodnie próbowałam jeszcze z nim rozmawiać. Raz mówił, że kocha, ale to nie ma sensu, za chwilę, że nie wie czy kocha, że chyba jego uczucie mija. Nie potrafił mi nic wyjaśnić. W końcu dałam sobie spokój, mimo, że w środku umierałam. I nadal umieram. Każdy dzień jest dla mnie okropny, budzę się z płaczem od dnia zerwania, a minęły już 4 miesiące. Chodziłam do psychologa, ale zrezygnowałam po miesiącu ze względów finansowych. Poza tym i tak nie czułam się lepiej.
Ale to nie wszystko. Dwa dni po zerwaniu on zaczyna odnawiać kontakt ze swoją przyjaciółką sprzed dwóch lat, o której mówił, że w ogóle nie jest w jego guście, w ogóle mu się nie podoba i to ona kiedyś się w nim podkochiwała. Wychodzi z ludźmi, których przy mnie obgadywał. Na ulicy nie mówi mi ani mojej rodzinie „cześć”. Od osób trzecich dowiaduje się, że rozpowiada jak to mu źle ze mną było, jak się męczył, że teraz mu sto razy lepiej. Ponoć ma całkowicie w dupie to jak ja się czuję, jak mnie skrzywdził i jak teraz się trzymam. Raz postanawiam do niego napisać, bo jest mi już tak źle, po 2 miesiącach od rozstania. Piszę, że jest mi źle, że poza rozstaniem dużo się zwaliło na moją głowę, chora babcia, prawdopodobnie będziemy usypiać mojego ukochanego psa, chciałabym z nim porozmawiać, sam mówił przy zerwaniu, że będę mogła się zawsze zwrócić do niego z problemem. Całkowicie mnie olewa, nie chce ze mną rozmawiać i robi ze mnie najgorszą, bo „zmieszałam go z błotem”. Nie wiem skąd to wziął, faktycznie napisałam mu kilka przykrych słów po zerwaniu, może do niego doszło co mówiłam w złości na jego temat, ale nigdy go nie upokorzyłam, nigdy przed nikim go nie wyzywałam. Mówiłam po prostu, że bardzo mnie skrzywdził i mam nadzieję, że kiedyś tego pożałuje. Przepraszam go za to, próbuję z nim normalnie porozmawiać, ale widzę jak odpisuje, zbywa mnie, aż w końcu przestaje odpisywać. A 10 minut później pisze do mojej przyjaciółki, z którą miał bardzo słaby kontakt przez rok, czy ma jakiś problem, bo widział, że chodzi ostatnio przygnębiona i jak coś to zawsze może jej pomóc.. Kilka dni temu dowiaduję się nawet, że z tą „przyjaciółką” o której mi mówił bzdury jak to mu się nie podoba, intensywnie się spotyka. Nawet jak dowiedziałam się od jego siostry, że ma coś z nogą i życzyłam mu zdrowia nie raczył mi podziękować. Najgorsze jest to, że każdy teraz mnie ma za najgorszą + ludzie się ze mnie śmieją, bo dalej darzę go uczuciem, a on ma mnie głęboko gdzieś. Co w tym do śmiechu? Dodatkowo jego „przyjaciółka” z całych sił chce mi pokazać jak to dobrze im się wiedzie - co chwilę komentuje jakieś posty o miłości na grupach na Facebooku, żebym to zobaczyła. Czuję się okropnie głupio, bo kilkakrotnie po zerwaniu pisałam do niej, czy wszystko u niego ok - po prostu się martwiłam, a ona normalnie ze mną rozmawiała i zapewniała, że między nimi jest tylko przyjaźń.
Czy ze mną jest coś nie tak? Czy to jednak z nim? Czy mnie da się kochać? Jest mi trudno uwierzyć jak człowiek z którym byłam bardzo blisko nie czuje do mnie nawet sentymentu. Obwiniam teraz tylko i wyłącznie siebie. Spędzanie czasu ze znajomymi nic mi nie daje, ciągle czuję ten ciężar w klatce piersiowej, ból mimo upływającego czasu nie mija, tym bardziej jak dowiaduję się coraz to nowszych rzeczy. Jak sobie poradzić? Ile takie cierpienie może trwać? Najgorsze jest to, że ja go nie idealizuję w głowie - on naprawdę był dla mnie chłopakiem idealnym i pod względem wyglądu i charakteru i tego jaki dla mnie był. Próbuję znaleźć w nim jakieś cechy, które mi nie odpowiadały i nie widzę żadnej. Wiem, że straciłam kogoś wspaniałego. Przez te 4 miesiące myślałam, że może poukłada sobie pewne sprawy w głowie, że zatęskni, skoro tak mu na mnie zależało. A tu się dowiaduje, że on ani razu przez chwilę nie zatęsknił. Da się tak? Jak sobie poradzić z kolejną sytuacją w której dowiaduję się, że ktoś nie potrafi mnie pokochać/przestał kochać? To tak boli. Moja samoocena jest na dnie. Nie widzę sensu w życiu, każdy dzień zlewa się w całość, mam wrażenie jakbym z jego odejściem w środku umarła. Ciągle płaczę, z niczego się nie cieszę, mam jakieś głupie przekonanie, że już nigdy nie będzie dobrze. Najchętniej bym zniknęła z tego świata. Nie koloryzuję. Od ponad 4 miesięcy nie poczułam ani chwilowej poprawy.
Z góry dziękuję za wszystkie odpowiedzi.