Bezradność i pustka... znowu! - Netkobiety.pl

Nie wiem czy Cię to pocieszy czy nie, ale Twoje uczucia zna jakaś połowa ludzkości. A przynajmniej każdy komu rozleciał się jakiś związek z kimś na kim mu zależało.
Rady mam dwie - po pierwsze raczej oswajaj się z myślą, że z tego związku już nic nie będzie. Łudzenie się, że skoro nie powiedział "nara" to jeszcze wróci, to mydlenie sobie oczu. A jeśli nawet wróci, to cały czas będziesz się zastanawiać kiedy przy którejś kolejnej kłótni sytuacja się powtórzy.
Po drugie daj sobie czas. Emocje zawsze są najsilniejsze zaraz po wystąpieniu bodźca je wywołującego. Dziś świat jest szary i bez sensu, bo wczoraj wszystko nagle się zmieniło. Jutro okaże się, że tak naprawdę wcale dużo się nie zmieniło, słońce nadal wstaje, ludzie nadal mijają Cię na ulicy, wciąż możesz zdobywać nowe znajomości i poznawać ludzi, a świat może wcale nie jest taki szary.

Witajcie.
Tak jak już pisałam wcześniej, facet dał nogę, ale... wszystko było w miarę w porządku, był milutki i kochany. Dopóki nie wygarnęłam mu, że ostatnimi czasy mniej się angażuje, że ma dla mnie mniej czasu niż kiedyś, bo faktycznie czułam, że ostatnie tygodnie są chłodne, więc postanowiłam działać. Jednak ja jak to ja, jestem dość porywcza, no i wyszło to w formie awantury z mojej strony. On w ogóle tego nie skomentował, po prostu zamilkł. Na drugi dzień kontaktowałam się z nim, żeby przeprosić i wyjaśnić, że niepotrzebnie dałam ponieść się emocjom, a ten nadal cisza. Napisał po kilku dniach, że musi mu "przejść". No spoko, tylko to "przechodzenie" mu trwa już ponad 2 tygodnie. No i teraz siedzę i tak się zastanawiam, czy już naprawdę mu nie zależy i ta moja awantura to był tylko dla niego pretekst, żeby zwiać, czy może naprawdę poczuł się urażony i w jakimś sensie odrzucony przeze mnie po tym wybuchu, bo przy według niego on sam był w porządku wobec mnie, tylko ja "wredna baba" się uczepiłam. Nawet jeśli poczuł się urażony, czy to jest powód, żeby ignorować moje przeprosiny i w ogóle nie kontaktować się ze mną przez kilka tygodni? Wcześniej takich akcji nie robił nigdy. No, a ja zrozumiałam, że byłam za ostra, no ale przecież jestem tylko człowiekiem i po prostu puściły mi nerwy. A taka cisza naprawdę rani i denerwuje, bo nie wiem na czym stoję, nie wiem nic. Chyba niezależnie, co bym zrobiła albo powiedziała, zasłużyłam na jakieś wyjaśnie? Ani mu nie ubliżałem, ani nie obraziłam... Tak, jakby mnie całkowicie olał, no ale czy to możliwe, żeby ta jedna sytuacja spowodowała takie całkowite wycofanie się z jego strony? Tak, ja wiem, że te pytania powinny być skierowane dla niego, no ale odezwu z jego strony brak.
Co według was może być tak naprawdę przyczyną tej ciszy?

Na początku jest fajnie, na luzie, a potem nagle ten człowiek staje mi się jakby niezbędny do życia. Ciągle na niego czekam, a jak go nie ma to czuję się jakaś niespokojna. Oczywiście wykonuję wszystkie swoje obowiązki bądź pasje bez problemu, jednakże cały czas o nim myślę. Teraz, kiedy mnie zlał jest gorzej. Myślę tylko i wyłącznie o nim, że może jednak mu przejdzie, że może się odezwie, bo przecież ostatecznie nie powiedział, że "nara, mam Cię dość". Czuję jakbym do pełni szczęścia potrzebowała tej drugiej osoby jak powierza, a przecież doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że tylko i wyłącznie ja jestem tą osobą, która powinna dać mi szczęście. Jednak bez niego czuję jakiś taki dziwny lęk, taki na zasadzie "o Boże, co teraz będzie?" Dawał mi jakieś takie złudne poczucie bezpieczeństwa, a teraz nagle po latach to straciłam. Wiem, że takie problemy to wynik dzieciństwa (jak już pisałam, kontakt z moimi rodzicami na poziomie emocjonalnym odkąd pamiętam miałam ograniczony. Miałam wszystko, co chciałam na poziomie materialnym, niby czułam się kochana, a jednak brakowało tego przytulenia, czy tych magicznych dwóch słów "Kocham Cię".

W zdrowe związki wchodzi się nie potrzebując drugiej osoby do niczego.  Nie można oczekiwać od drugiej osoby że da nam ona szczęście.  Dopóki czujesz że kogoś potrzebujesz, dopóty nie wchodź w żadne związki.  Wylecz się najpierw.

Zagubiona2020 napisał/a:

Na początku jest fajnie, na luzie, a potem nagle ten człowiek staje mi się jakby niezbędny do życia. Ciągle na niego czekam, a jak go nie ma to czuję się jakaś niespokojna. Oczywiście wykonuję wszystkie swoje obowiązki bądź pasje bez problemu, jednakże cały czas o nim myślę. Teraz, kiedy mnie zlał jest gorzej. Myślę tylko i wyłącznie o nim, że może jednak mu przejdzie, że może się odezwie, bo przecież ostatecznie nie powiedział, że "nara, mam Cię dość". Czuję jakbym do pełni szczęścia potrzebowała tej drugiej osoby jak powierza, a przecież doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że tylko i wyłącznie ja jestem tą osobą, która powinna dać mi szczęście. Jednak bez niego czuję jakiś taki dziwny lęk, taki na zasadzie "o Boże, co teraz będzie?" Dawał mi jakieś takie złudne poczucie bezpieczeństwa, a teraz nagle po latach to straciłam. Wiem, że takie problemy to wynik dzieciństwa (jak już pisałam, kontakt z moimi rodzicami na poziomie emocjonalnym odkąd pamiętam miałam ograniczony. Miałam wszystko, co chciałam na poziomie materialnym, niby czułam się kochana, a jednak brakowało tego przytulenia, czy tych magicznych dwóch słów "Kocham Cię".

Twoja wypowiedź wygląda jakbyś opisywała zaburzenie typu "współzależność" (ang. codependency).  Ludzie współzależni non-stop potrzebują zewnętrznej walidacji.  Jest to zachowanie wyniesione z dzieciństwa, gdy dziecko otrzymywało aprobatę rodziców wyłącznie gdy robiło coś z czego rodzice byli sami dumni, np. przynoszenie samych piątek ze szkoły.  W życiu dorosłym osoba współzależna nadal poszukuje ciągłej aprobaty.  Aby tą aprobatę uzyskać, taka osoba często "wychodzi ze skóry" dbając o osoby najbliższe i pomagając im.

Związki z osobami współzależnymi są trudne.  Wydawałoby się że taka "pomocna" osoba to skarb, ale niestety ta opieka i pomoc nie są bezinteresowne.  Osoba współzależna oczekuje ciągłych pochwał i podziękowań za swoje "poświęcenie".  Taka osoba źle znosi krytykę, nawet konstruktywną.  Partner/partnerka osoby współzależnej z czasem czuje się przytłoczona takim związkiem.  Coraz częściej słyszy słowa "nie doceniasz mojego...", "nawet nie zauważyłeś że...", "nigdy nie dziękujesz za...", "ciągle coś ci się nie podoba", "nigdy o mnie nie pamiętasz", "nie kochasz mnie" itp.

W zdrowe związki wchodzi się nie potrzebując drugiej osoby do niczego.  Nie można oczekiwać od drugiej osoby że da nam ona szczęście.  Dopóki czujesz że kogoś potrzebujesz, dopóty nie wchodź w żadne związki.  Wylecz się najpierw.

Zagubiona2020, nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim – łamiesz w ten sposób regulamin. Jeśli chcesz coś do swojej wypowiedzi dopisać, użyj funkcji "edytuj", która znajduje się po prawej stronie każdego z Twoich postów.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka