Czy zdrajcy żałują po czasie rozbicia rodziny? - Netkobiety.pl

Zdziwiła byś się Elu ,ale zawartość torebki pań poprzez rys historyczny też była badana i może cię rozczaruje ,ale tam miało co się zmieniło.Zawsze jest w niej coś ciężkiego ,coś co przy uderzeniu sprawia ból .Tak w temacie ,to faceci pierwsi zaczeli nosić buty na obcasach ,no całkiem niedawno ,później im przeszło ,także spodnie rurki to nie wasz wymysł by podkreślić pupe ,no cóż ,nie da się zaprzeczyć.A wracając do autorki tematu ,naprawdę jest mi ciebie szkoda bo masz bardzo trzeźwe spojrzenie na życie ,tylko męża który jeszcze nie dorósł.

Dokładnie ,ludzie się zmieniają i jesli małżonkowie poprzez liczne kompromisy tego chwilowego rozjechania nie kompensuja ,tylko idą na łatwiznę ,kiedy żyją swoim obrazem sprzed lat ,typu ja taki piękny ,bogaty i atrakcyjny ,wszystkie mnie pragną i chcą ,oraz za tą górką piękniej pachnie siano niż u mnie w stodole ,to wychodzi co wyszło u autorki.Tylko gdzie tutaj odpowiedzialność? Zresztą czy ktoś widzi w naszych czasach odpowiedzialność za cokolwiek u kogokolwiek?

Wiesz Elu ,nie rozumiem ,czy raczej nie czuję ,twojego ostatniego akapitu.

A to się zgadzam. Jeśli uczucia mojego męża się zmieniły - to TRUDNO. Bywa, życie. Nie chciałabym, by został ze mną "dla dzieci" lub z wygody, a odszedł za np 10 lat jak juz dzieci beda samodzielne bardziej. Po pierwsze czułabym się jak jakieś piąte koło u wozu, a po drugie zabrałby mi czas i możliwość, by poznać kogoś, kto będzie mnie kochał z wzajemnością i z kim będę mogła iść przez resztę życia.
Dla mnie strata czasu i energii.

Zgadzam sie z tym w 100%, przy czym nie chodzi o predyspozycje, ale nieumiejetnosc zrozumienia kim sie jest, jakie sie ma potrzeby i wewnetrzne konflikty, problemy te rozwiazuje sie zastepczo. Maskowanie, projekcja, zaprzeczanie, intelektualizacja, dewaluacja czy racjonalizacja - wszystkie te mechanizmy obronne sa stosowane nagminnie, celem wyparcia zdrady.

Nie ma wyrzutow sumienia, to jest zepchniete w glab siebie, inaczej doszloby nowe cierpienie, trzeba by bylo sie z soba samym rozliczyc, a przeciez zdrada miala polozyc temu kres i wybawic od dyskomfortu.

Piszę  o tym, Kacper, że moralności nie ocenia  się po czynach, ale po motywach.

Osoby zdradzające mają pewnie całą mieszankę cech, pozwalających wyłączyć choć minimalne pokłady empatii czy zrozumienia tego, co tak naprawdę wyrządzają drugiemu człowiekowi.
Ciężko czasami im podać konkretny powód, dlatego wykręcają się wyświechtanymi sloganami. Z tego, co napisała Magda, jakoś osobiście bardziej czuję odrazę do tego "cynicznego"
podejścia, niż tego, związanego z niską samooceną czy  kompleksami. Jeśli ktoś jest w stanie zracjonalizować każdą, ale to absolutnie każdą krzywdę, jakiej się dopuścił w stosunku do drugiego człowieka,
to ma coś ewidentnie nie tak ze sobą i swoją psychiką. Zdradzające osoby często się powołują na niespełnianie ich własnych potrzeb. Pomijam już fakt, że brzmi to wtedy tak, jakby to tylko i wyłącznie
ICH potrzeby się liczyły, niby w związku DWOJGA ludzi, ale przecież pod takimi potrzebami kryje się wiele. Obiektywnie można uznać, że potrzeba bycia szanowanym i docenianym, kochanym czy
akceptowanym to co innego niż chęć spróbowania czegoś nowego lub poszukiwanie wrażeń,  w postaci przygodnych zabaw i wyskoków. Jak życie jednak pokazuje, te drugie mogą się okazać na tyle ważne,
że choćby człowiek miał dosłownie WSZYSTKO, to i tak zdradzi, bo właśnie potrzebuje odskoczni.
Któryś z Kolegów wyżej świetnie to ujął, w związku ze zdradą swojej żony(cytując chyba nawet jej własne słowa):" Miała wszystko/Nie brakowało jej niczego, ALE...zafascynowała się tym facetem".
Można zatem przyjąć, że takie ryzyko jest wpisane w każdy powstający czy istniejący związek, tylko czy każdy jest na tyle słaby, żeby dać się ponieść owej fascynacji..?

No to powodzenia  w mniemaniu że  większość  zdrad jest z niewyjaśnionej naglej fascynacji, w związkach, gdzie ktoś  ma wszystko

Nie, uważam, że poczucie czy związek jest dobry czy nie jest SUBIEKTYWNE. Wiec mi sie wydawalo, ze jestesmy szczesliwa rodzinką, a moj mąż uważał inaczej. Pytanie tylko dlaczego i czyja to wina? I tutaj mi się wydaje, że to jest JEGO problem, że czegos mu brakowało - bo albo nie umiał tego wyartykułować i sprobować zmienić, powalczyć o małżeństwo - albo (tak jak w przypadku mojego jm) ma taką osobowość/charakter (jak zwał tak zwał), że zawsze coś mu nie pasi i widzi zawsze złe strony, nie doceniając dobrych. Weźmy na to moje wady jako człowieka. Mam je, ale on też. Tyle, że oprocz wad mam też masę zalet - pisałam nawet w moim innym wątku jak zawsze byłam dla niego, jak się troszczyłam o dom, dzieci, jak go wspierałam...Jak organizowałam nam zycie (bo on najchętniej by siedział w fotelu) , stworzyłam nam dom pełen ludzi, gdzie znajomi dzieci przychodzą na nocowanki, a nasi znajomi na planszówki...Pomagałam mu w załatwianiu spraw, bo on zawsze dużo pracował. I mam wrażenie, że on NIE DOCENIŁ tego, że owszem - ta żona czasem ma focha, czasem się czepia, czasem go wqrwia - ale na koniec dnia ma jeszcze pięćdziesiąt fajnych cech i ogolnie jest lojalna, ufa mu i go przede wszystkim kocha. W całości. MIMO wAD, których on również ma sporo! Bo jak zaczynamy pisac o tym, ze zdrajcom czegos brakowało w małżeństwie - to jakos z automatu narracja skręca w stronę tego, że to wina zdradzonego, że zdrajcy brakowało (bo nie zauważył) i że zdrada była wynikiem WAD ZDRADZONEGO WSPÓŁMAŁŻONKA. A odwróćmy trochę tę narrację. Ja mogę dziś Wam podać listę wad mojego męża, długą, oj długą. Tyle, że ja byłam ich w małżeństwie świadoma, ale kochałam i akceptowałam męża W CAŁOŚCI. Wolałam patrzec na jego zalety niż na wady. Więc u mnie ta milosc trwała, bo kochałam go za to jaki jest jako całość - i z zaletami i z wadami. A w sytuacji gdy mowimy o tych biedactwach co oddali się zdradzie jako o tych co nie mogli już wytrzymać z wadami wspolmalzonka - to czemu nie mowimy o ICH WADACH? Bo wspolmalzonkowie tez je widzieli, ale nie POSTANOWILI z ich powodu zdradzac. Wiec uwazam, że to mowienie o tym, ze zdrajcyczegos brakuje jest pewnie sluszne - ale to nie ma nic wspolnego z dzialaniami partnera. To jest ICH dziura w środku, ich jakies demony, ich kompleksy, ich niska samoświadomość i na końcu - ich decyzja...

Oczywiście że nie Twoja wina. W jego głowie nie siedzisz. Ale nie sądzę  by stało się  to co się stało z powodu chęci przeżycia  przygody, jak tu Bagiennik pisze. Gdyby tak było, zabezpieczylby tyły i nie byłaby to kobieta z którą  możesz mieć  kontakt.
Skąd wiesz Bagiennik, czy żonę Witka coś  mocno w nim nie wkurza czy brakuje, bez jego winy w tym, bo żona nie komunikowała niczego?
Może  ona kalkuluje  w głowie co się  jej opłaca i wie, że czegoś  nie będzie miała. Może wcale tej opoki nie chce, Witek jest solidny, ale nudny dla niej. Inna by uznała, że Witek jest spokojną  opieką, i to ją kręci, a na szwagra nawet by nie spojrzała, chyba że z politowaniem.
Każdy ma swoje wady i zalety. Niektórzy  akceptują  te wady bezwarunkowo u partnera, inni  przy nadarzającej się okazji przeskoczą na inny obiekt. albo jeszcze inne rozwiązanie  przyjmą .

Ja to w ogole uwazam  po moich doswiadczeniach, ze jak ktos zdradził - to po pierwsze jego uczucie się już wypaliło, a po drugie nie ma tego kręgosłupa moralnego, nie boi się tego, ze nastepnego dnia bedzie musiał spojrzec zdradzonemu partnerowi w oczy i kłamać, a potem patrzec w lustro...Jak ktos się nie boi tego, nie czuje że kogoś krzywdzi i czyste sumienie nie jest dla niego ważne - to uważam, że ta osoba "już tak ma" i jej moralność jest na niskim poziomie. Pamiętajmy, że zdrada to również miesiące często kłamstw, mówionych w żywe oczy swojemu wspolmalzonkowi i dzieciom. Normalny porządny człowiek by po dwóch dniach pękł....Ja wiem, że bym nie dała rady, bo by mi było żal mojego męża - nieważne jak bardzo by mnie wkurzał i jak by nie bylo zle w malzenstwie. Nie da się zrobić przeszczepu empatii. Od roku analizuję, czytam setki historii (zazwyczaj schematy powielają się w 99%) i uważam, że prawda jest banalna - jak zdradzi raz, to juz pozamiatane. Bo najprawdopodobniej zrobi to ponownie...

Jeśli jest to pojedynczy wysoko to pewnie jest nadzieja na jakąś tam budowę.
Jeśli seria wyskoków lub dłuższy romans to jest pozamiatane. Bo takie coś niszczy te resztki przyzwoitości. I zdradzający aby jednak mógł jakoś patrzec w lustro (bo jednak oni także mają sumienie) musi sobie jednak tak poukładać te klocki aby żyć nawet pewnie szczęśliwie.
Dlatego kontakt zdecydowanie z żoną (chyba że gra w te klocki jako ciocia Kazia)  i raczej z dziećmi latami będzie zły. Bo to chodzące wyrzutu sumienia są. I ciągną zdradza w dół choć tak naprawdę w górę. Tylko ten który weźmie na siebie odpowiedzialność rokuje na jakąś tam naprawę siebie. Ale to rzadkość.
I nie żałuję bo hjakby dopuścił do siebie te uczucia to musiałby.... Wziąć na klatę wyjść na pustynie zadośćuczynić może o zgrozo wrócić. A to już ich przerasta bo mają jednak wadę wewnętrzna i są słabi. Czyli reasumując może czasem żałują że skrzywdzili ale tylko w duchu i krótko. Bo nie konsekeencji

Witam
Na pytanie tak postawione nie ma uniwersalnej odpowiedzi. To czy żałują zależy od tego czy jak już nastąpi to rozbicie to czy jest im lepiej w takiej sytuacji czy lepiej było poprzednio.
Sam temat tzw zdrady jest ciekawym tematem i wielopłaszczyznowym. Ja rozróżniam np fizyczną zdradę od tej bardziej jak gdyby psychicznej dużo moim zdaniem bardziej dotykającej zdradzaną osobę. Dodatkowo co potrafi być na prawdę ciekawym doświadczeniem - hobbystycznie bawię się w uprawianie wirtualnego sexu z nieznajomymi osobami - i ten rodzaj zdrady jest jeszcze jak gdyby innym bo zdarza się, że nie jest fizyczną zdradą ponieważ nieraz zdarza się, że kobieta wie że jego facet zabawia się na tzw sex kamerkach i robi to za jej pełnym przyzwoleniem a z drugiej strony też nie jest to fizyczny kontakt więc jak wspominam jest coś jeszcze innego.
Moim skromnym zdaniem nigdy za zdradę w związkach nie odpowiada tylko jedna strona. Jeśli jedna ze stron decyduje się na skok w bok to znaczy, że czegoś nie ma zapewnionego w związku. Są osoby z natury poligamiczne i w takich przypadkach najlepszym co można zrobić to porostu pozwolić im na te tzw skoki w bok. Dodatkowo jeśli się je kocha to najlepiej zaopiekować się nimi podczas ich tzw skoków z bok - mam na myśli robić to razem czyli we dwoje. Znam takie małżeństwa - bardzo szczęśliwe. Najgorsze co może chyba być to egoistyczne podejście do zdrady to znaczy Ty mnie skrzywdziłeś - Ty jesteś tylko winny, ja jestem święty/święta i jestem najbardziej poszkodowaną osobą na świecie.
Jak mówię - temat ciekawy i może kiedyś napiszę książkę ...
Pozdrowienia

Gra w te klocki to nic innego jak działania na pozycji aktywnej cioci Kazi.   Do czego jeszcze ciocia Kazia się posunie i jakim kosztem?
A podejście do zdrady i seksu to takie raczej francuskie bardziej. Też tak można, jeżeli obie osoby zainteresowane w małżeństwie to bawi. Dlaczego nie?

Gdzieś w jakimś poprzednim wątku padło chyba dość dobre określenie a propo winnych samej zdrady a ewentualnego kryzysu/rozpadu w związku: w pierwszym przypadku za samą zdradę odpowiada osoba zdradzająca, w drugim już może być trochę winy osoby zdradzonej, kiedy przyczyniła się ona do tego kryzysu w relacji dwóch osób. Często pada określenie, że zdrada emocjonalna jest gorsza niż fizyczna,
kiedy niby łatwiej zaakceptować fakt zdrady dla samego seksu niż dłuższego romansu, chociaż przecież są osoby, które są w stanie wybaczyć ten romans a inne już jednorazowego skoku w boku nie mogą przeboleć.
Patrząc na wszystko z boku, to zwyczajnie przykro się robi, jak widzi się, kiedy zdrady są efektem kompletnego braku w komunikacji między ludźmi i świadomości potrzeb drugiej strony, kiedy nie mówią swoim partnerom o swoich oczekiwaniach. Chociaż co do samych skoków  bok: takie typowe "numerki", które niektóre osoby uważają za dreszczyk emocji i ekscytującą odmianę od szarej codzienności, są w moim poczuciu zwyczajnym objawem niedojrzałości czy braku zdolności panowania nad swoimi popędami. Ponadto poczucie, że życie ma zawsze wyglądać barwnie i ekscytująco, pełne fajerwerków i wrażeń to raczej myślenie nastoletnich dzieciaków a nie dojrzałych ludzi.

Wow, przyznam, że prawie oplułam monitor. Serio potępiasz doświadczanie rozdzierającego bólu, że zostało się oszukanyym, zawiedzionym w okrutny sposób i żal do zdrajcy?  Chyba nigdy nie byłaś w miejscu, w ktorym ja jestem dziś. Żyjesz sobie, Twoj partner nie komunikuje jakkolwiek swojego "nieszczescia", inwestujesz w niego czas i energię, uczucia, miłość, wszystko - i potem BUM! i "nie zaspokajalas moich potrzeb"...Jezeli to wg Ciebie jest ok to nie wiem co powiedziec...I nie, moje poczucie bycia skrzywdzoną to nie jest egoizm. To jest qr****ki ból. Złamane życie moje i moich dzieci, zawiedzione nadzieje, popsute wspomnienia kilkunastu lat, przewałki z majątkiem, zniszczone plany (za 2 miesiące mielismy sie wprowadzac do wyczekiwanego mieszkania), zniszczone poczucie bezpieczeństwa i wizja swojej starości...Wszystko, wszystko rozwalone w pył. I to, że ja ciierpię i czuję niesprawiedliwość uważasz za egoistyczne...?

A co z potrzebami osoby ZDRADZONEJ? Co z potrzebą szacunku od jej wspolmalzonka? Co z jej potrzebą poczucia bezpieczeństwa?
Dlaczego zawsze przy zdradach dyskusja skręca w strone tych niezaspokojonych potrzeb ludzi, którzy z rozmysłem niszczą życie innym? Ja rozumiem, że nie ma co być na siłę. Ale na Boga - jak nie mam zaspokojonych potrzeb to albo coś z tym robię (gadam z partnerem, inicjuję jakieś działanie, proponuję terapię) lub odchodzę. Wiielomiesięczne oszukiwanie w żywe oczy partnera, który był dla nas ok ale "nie zaspokajał potrzeb O KTÓRYCH NIE MÓWILIŚMY"(!) jest po prostu słabe. Pomijam już fakt, że dlaczego zdrajca szuka zaspokojenia swoich potrzeb w partnerze? Dlaczego nie sprobuje coś ZROBIĆ, zeby poprawić sytuację? Litowanie się nad kimś takim to jak litowanie się nad kolesiem, który bije żonę. Ma niezaspokojoną potrzebę przywalenia kogos to bije, o co tu się czepiać, nie?

Jeśli komus taki układ pasuje to spoko, nie moj cyrk, nie moje małpy...Ale Natalio - w całej Twojej wypowiedzi przewija się tylko i wyłącznie usprawiedliwianie zdrajców. Nie lubię źle ludziom życzyć i tego nie robię, więc nie życzę Ci przeżywać to, co ja obecnie...Ale jakbyś kiedyś była na moim miejscu to UWIERZ, że to co dziś piszesz to wiktymizacja ofiary. I nie, nie użalam się nad sobą. Ale jak coś jest ZŁE - to trzeba to nazywać po imieniu, a nie szukać powodów na usprawiedliwienie okrucieństwa.

A ja jestem w Twoim teamie, Bagienniku. Po prostu trzeba mieć jaja i już. A nie usprawiedliwiać się "niezaspokojonymi potrzebami" - to jest gaslighting! Czy osoba, ktora tak upomina sie o swoje potrzeby - mysli zdradzając o potrzebach partnera?
Poza tym jak mozna zrownac jakies niewypowiedziane niezaspokojone potrzeby (o ktorych nigdy sie nie podjęło rozmowy) do miesięcy kłamstw...? Oklamywania żony i dzieci (tak!), wymyślania kolejnych kłamstw by potwierdzić to pierwsze, potem gubienie się w nich...Uprawianie seksu z żoną, jednocześnie uprawiając go z kochanką...? Wychodzenia OD RODZINY by byc z kochanką - przecież to czas, ktory on celowo zabierał dzieciom.
Ja wiem, ze zycie w motylach jest fajne. Sama jestem osobą lubiącą ludzi, zabawę, śmiech...Pewnie, że czasem wolałabym iść na imprezę czy połazić po górach z fajną osobą niż słuchać kłótni dzieci i zmuszać ich do lekcji. Ale rodzicem się JEST, nie bywa. Moj maz powołał nasze dzieci na swiat w rownym stopniu jak ja i to jest ZOBOWIĄZANIE.  I jesli odwidziało mu się życie w rodzinie - to czy "niezaspokojoną potrzebę wolności, nowości i zabawy" można uznać za wystarczającą, by usprawiedliwić zdradę? Czy to nie jest to dziesiejsze, konsumpcjonistyczne podejście, że jak mi już nie pasuje to wywalam i szukam czegos fajniejszego, bo JA JA JA muszę być szczęśliwy....Czy mój mąż się zastanowił nad MOIM szczęściem? Czy JA bylam szczesliwa, gdy pracował do 22:00 i na mojej głowie dom, praca, dzieci...? Czy JA byłam szczęśliwa, jak zawsze siedział pol soboty na fotelu w bokserkach i musialam go siłą wyciagac z domu? Czy JA czulam się kochaną kobietą, jak nie prawił mi komplementów, nie zapraszał na randki i nie organizował spontanicznych wyjazdów we dwoje? Czy on wtedy zastanawiał się nad MOIMI potrzebami? Spieszę z odpowiedzią. NIE, nie zastanawiał się, miał w swojej egoistycznnej d***** Zdrajcy to skrajni egoiści i gadka o niezaspokojonych potrzebach jest jakimś kuriozum, mającym na celu wybielenie oprawców.
Bo jesli rozmawiamy o potrzebach - to bądźmy fair i rozmawiajmy o potrzebach obu stron.
Bo skoro niezaspokojone potrzeby dają nam prawo do zdrad - to dlaczego ja nie zdradziłam, mając kupę okazji i niezaspokojone przez mojego męża potrzeby? Czy ktoś wreszcie może spojrzeć na zdradę wlasnie w taki sposob?
Prawda jest taka, że nawet jak ja miałam niezaspokojona część potrzeb (czy jest ktos w zwiazku kto ma zaspokojoną całość???) - to ja nie skakałam na boki. Bo to NIE JEST KWESTIA POTRZEB - czy się je ma zaspokojone czy nie. To kwestia zasad, moralności, empatii i dojrzałości. I tego, że wiemy, że życie w malzenstwie to nie będzie już szał ciał, ale za to daje inne rzeczy. Nie ma co się męczyć na siłę oczywiscie jesli kogos małżenstwo dusi - ale wystarczy odejsc z szacunkiem dla partnera. Miec jaja i powiedziec co nie gra i albo naprawiac albo odejsc. Zdrada to gwałt na duszy, serio. Ja się czuję tak, jakby ktoś mnie niefizycznie zgwałcił.
Na ChumpLady ktos fajnie napisal - gdyby zdradzony malzonek mial taką siłę sprawczą, że to PRZEZ NIEGO partner zdradził - to czemu nie może sprawić, by...nie zdradzał? W punkt! Odpowiedź? Bo to nie chodzilo nigdy o partnera.

PS. Pamiętam jak jakoś 2 lata temu zastanawiałam się nad uczuciem zakochania, motyli w brzuchu...I z takim rozrzewnieniem pomyślałam sobie, że już nigdy go nie poczuję, no bo z mężem nie mam już na to szans. Ale to była taka luźna mysl, bardziej tak jak patrzymy na nasze dzieci w wieku szkolnym i myslimy, ze juz nigdy nie bedziemy trzymac w ramionach swojego bobasa...Tylko, że dla mnie to była naturalna kolej rzeczy - zwiazek z mezem cenilam za zyliard innych rzeczy. Motyle byly takim "no szkoda, fajne to bylo.." i zapomnialam o tej mysli aż do dziś...
Moze zycie za mnie zdecydowalo - moze kiedys jeszcze bede czzula motyle, kto wie...?

Też uważam że to nie był błąd. Lepiej wiedzieć z kim mam do czynienia dziś niż za 10 lat.
Szkoda życia na takiego patałacha.

Kurde, a ja tak. I to od kilku facetow.

EJMEN! Ja nie czułam tego braku zaspokojonych potrzeb bo tak jak piszesz - wiedzialam, ze nie mozna miec wszystkiego. Jak bede miala meza co mi tu codziennie kwiaty, randki - to z kolei na innym polu bedzie leżało. Wiec mialam tego mojego mrukliwego, spokojnego, wycofanego i smutnego faceta, ale za to skupiałam sie na tym, ze dbal o mnie i o dzieci, robil mi sniadanka, byl hojny. I tak dalej. Wiec mimo tego, ze obiektywnie nie zaspokajal moich potrzeb związanych z romantyzmem i  spontanicznością w związku  - to zaspokajał inne. Ja go tak kochalam po prostu...Bez oczekiwań. Ale patrzac z boku - moj maz nie zastanawial sie nad tym czy zaspokaja moje potrzeby. A oczekiwal, ze ja bede rozkminiała jego psyche, mimo, że milczał jak grób. Mindfuck jakich mało! Generalnie jak oczekujesz, ze ktos ma zaspokajac Twoje potrzeby  - to logicznym byloby zastanowienie się, czy Ty zaspokajasz czyjeś, co nie?:) W dyskusjach o zdradzie wpienia mnie ta jednostronnosc

No OGÓLNIE było dobrze, ale nie dlatego, że on jest takim zayebistym gościem, bo wymienilam wyzej rzeczy, ktorych mi jakos tam od czasu do czasu brakowalo i ktore mnie frustrowaly. Ale nie robilam z tego dramatu, bo wolałam widzieć to, co jest dobre a nie to, gdzie nie gra. DLA MNIE.
Wiesz, jego praca ZAWSZE byla wazniejsza niż my - ja i dzieci...Nie tylko ja...Zawsze zabierał laptopa na wakacje, ZAWSZE i zawsze na nich pracowal, a ja z dzieciakami musielismy na jaśnie Pana poczekać. W domu calle miał czesto do wieczora, dzieci zawsze "poczekajcie". Ale wiesz, akceptowałam bo nikt nie jest idealny, no nie?
A teraz pojechal z kochanicą w gory i nie wziął laptopa sluzbowego, mimo że na kazdy wyjazd ze mna i z dziecmi brał.... Wiesz jak mi jest przykro, rowniez w imieniu dzieci...?
Czyli podsumowując - czy on brzmi jak idealny mąż i ojciec??:))))) Not really, no. A on oczekiwał mam wrazenie zwiazku idealnego.
A wiesz jaka jest prawda?
On jakos to swoje nieszczescie uświadomil dopiero rok temu, jak poznał koleżankę. Czyli co? Przez 14 lat mu nie przeszkadzaly moje wady, a nadle odwrot 180 stopni? Po prostu nie zrobił sobie transfuzji krwi do górnej głowy, ot cała prawda. A ja musze przeczytać "Mężczyźni kochają zołzy" bo na za dużo mu pozwalałam....Niech sam se codziennosc ogarnia i brudne gatki pierze. z kochanicą.

No bo mi te rzeczy nie przeszkadzały na tyle, żeby zdradzać, czy to tak trudno pojąć? Że nawet jak przeszkadzały to nie na tyle, by robic odwrot o 180 stopni od rodziny. Bo staram sie widziec szklanke pełną a nie pustą w połowie i wiedzieć, że w związku nigdy nie jest idealnie.
Spoko Magdaleno, moze kiedys bedziesz miala szansę zaznać słodyczy rozstania jak osoba ktora kochalas i zbudowaliscie razem cale zycie - poleci na młodszą kolezanke z pracy. Zobaczymy czy wtedy bedziesz taka wyrozumiala, jak bedziesz sie z bólu i niedowierzania zwijała, z płaczącymi dziećmi u boku...

A co małżeństwo to jakiś wyrok, jak są w nim dzieci? Mam trzymać faceta przy sobie na litość, bo dzieci, albo dlatego, że kiedyś mnie kochał, ale to się wypaliło?
Piszesz o zobowiązaniu wobec dzieci, które ma się wyrażać w utrzymywaniu rodzinnego życia, ale przecież rozstanie wcale nie oznacza, że dzieci stracą ojca. Może być nawet wręcz przeciwnie, bo często dochodzący ojcowie mogą być bardziej aktywni w życiu swoich dzieci niż ci, którzy tylko teoretycznie są z nimi, bo siedzą całe dnie w pracy, po której są zmęczeni, weekendy spędzają w fotelu przed tv, a na wakacje wyjeżdżają z laptopem.
No beznadziejnie postąpił, że zdradził. Mógł wybrać inaczej. Ale zdecydował tak, bo widocznie inaczej nie potrafił. Wiem, „kryształy” zawsze postępują honorowo, ale nie wszyscy ludzie są „krysztalowi” i miałaś pecha, że na partnera wybrałaś takiego, któremu do Ciebie daleko. Jak go kiedykolwiek kochałaś, to puść go wolno, niech leci w świat i będzie szczęśliwy.

Widzisz Pain, nie każdy kocha tak samo:
Dla Ciebie niestety  oznaczało to inne  rzeczy niż dla męża. Tu trzeba pamiętać  że Twój mąż  był  dorosły i do niczego zmuszany nie byl.
Natomiast obawiam się że aby z tego jakoś  wyjść,  to musisz w tę  miłość  wejść  jeszcze głębiej,  tam gdzie miłość  oznacza dawanie wolności drugiemu człowiekowi.
Bo tak rakiem że związku jest się w stanie wycofać tylko osoba racjonalna, z wagą  mierząc to co daje i to co dostaje. Nie każdy tak ma.
Dzieci  cierpią na pewno, trzeba ich nie mieć by wysuwać  tezę, że dochodzący  tatuś  będzie lepszy.
Ale mogą  w mniejszym stopniu, gdy będziecie współpracować.
Dasz radę  i z czasem zobaczysz że możesz od mężczyzny dostać  więcej niż dawał  Ci skupiony na sobie  mąż.
Małżeństwo zapakujesz pięknie i zachowasz wspomnienia dobrego.
Wiesz co jest najważniejsze? Potrafić  kochać  i nie  zamrażać serca.

Czytałaś wątek cslady?
Spójrz w wolnej chwili, bo to bardzo podobna historia a padło tam wiele cennych porad: https://www.netkobiety.pl/t117608.html

W pewnym momencie straciłem rachubę, czy mówimy o zdradzonych czy zdradzających, bo się trochę wątek rozbudował..
W przypadku Pain nie dziwię się osobiście temu szokującemu wrażeniu, jakie odczuwa po tym, jak odkryła zupełną rozbieżność między pozorami, jakie mąż stwarzał do tej pory a sytuacją rzeczywistą, jaka potem wynikła. Z zewnątrz wygląda to rzeczywiście tak, jakby każdy realizował swoją definicję miłości i związku, ale póki co wersja Pain jest bardziej zbliżona do tej "ogólnie przyjętej". Do końca nie wiadomo, jakby się to potoczyło, gdyby facet wcześniej spróbował otworzyć się przed swoją żoną, wyrzucając z siebie te wątpliwości, które przyczyniły się do tego, że okopał się we własnym świecie. Zawsze można szukać szczegółów i szczególików przyczyniających się do ostatecznej klęski. Mówiąc szczerze, jakby mąż Pain potrafił szczerze powiedzieć, dlaczego się to dla niego skończyło, to dziewczyna czuła by się pewnie teraz zupełnie inaczej. Tylko właśnie nie potrafi..
Pain Nie poddawaj się i nie zrażaj do facetów! Przechoruj ten najgorszy okres(dasz radę!) i powstań na nowo do życia!

Pain czytając Ciebie i to co piszesz o swoim mężu, to jesteście całkowitymi przeciwieństwami. Niby one się przyciągają ale.. sama stwierdziłaś, że mąż miał wiele wad o których mu nie mówiłaś bo wiedziałaś z kim się wiążesz i inne jego cechy, uważane przez Ciebie za zalety wystarczyły by być w tym małżeństwie i czuć spełnioną i szczęśliwą. Jednak jak też sama pisałaś, to Ty zorganizowałaś Wasz dom, życie. Ty sprawiłaś, że wciąż tam się ktoś przewija, że są wyjazdy itd.
Absolutnie nie bronię ani nie usprawiedliwiam Twego jm ale ciężko (serio) mi sobie wyobrazić faceta wycofanego, depresyjnego w tym Waszym tętniącym życiem i energią domu. Tak samo trudno mi sobie wyobrazić, że kobieta z takim temperamentem jak Ty, kogoś takiego sobie do życia wybrała. Ja bym nie miała siły ani ochoty kogoś wciąż z tego fotelu wyciągać. Wspomniałaś też o jakichś koncertach na które jechał setki km, nawet na taki na którym nie chciał być. Ty to być może odbierałaś jako dowód miłości a on ...się męczył. Tylko nie potrafił Ci odmówić widząc Twoje podekscytowanie.
Nie chcę być źle zrozumiała moją wypowiedź ale przy takich różnicach charakteru i tak długo ze sobą wytrzymaliście. Tyle, że Ty żyłaś swoim życiem a on raczej podporządkowywał Tobie. Już ktoś wcześniej pisał, że trudno od wycofanego faceta oczekiwać szczerych rozmów. Ty zresztą też nie mówiłaś co Ci nie pasuje tylko (tak mi się wydaje) próbowałaś na tyle na ile było to możliwe wyciągać go 'do ludzi' myśląc, że to jest dla Was dobre.
Ciekawe, co byś zrobiła gdyby on zdobył na szczerość i powiedział, że nie chce nigdzie wychodzić, znajomi od planszówek go denerwują a na koncerty czy inne rozrywki jedzie bo się zmusza.
Tak tylko gdybam bo zastanawiam się co Was tak naprawdę łączyło (prócz dzieci) i dlaczego go kochałaś mimo, że jest Twoim zupełnym przeciwieństwem. We wszystkich postach doszukałam się jedynie stwierdzenia: "dbał o mnie i dzieci, robił śniadania, był hojny". Przy czym jeśli chodzi o dbanie to sama stwierdziłaś, że był raczej gościem w domu a nawet na urlopie pracował.

Mocne, ale wygląda na to, że dobrze go prześwietliłaś, aby wszystko sobie ułożyć w głowie.

Tylko wiesz, to jest facet, którego Ty sobie wybrałaś. Tylko Ty, bo zakładam, że nikt Cię do związku z nim nie zmuszał.
Dlaczego fajna, ogarnięta, bystra dziewczyna wiąże się z facetem, który ma takie braki? Czy opieka nad wymagającym facetem ma wartość energetyzującą uczucie do niego?

Zajęłaś się nim i jego motywami, a swoimi też?

Kochana, znajdę Twój wątek. Ja dziś już nie kontaktuje , stres psychiczny to najgorszy rodzaj zmęczenia organizmu...Moja pamięć teraz prawie nie pracuje, dziwię się że jakoś ciągnę w tej pracy...
To co napisałaś...To jakbym ja pisała. Odnajduję siebie w każdej literce. I to co napisałaś o mężu...Tak, po stokroć tak...Żyjący w cieniu i z kompleksami, ale ja inaczej to wycofanie interpretowalam - jako niegroźny introwertyzm. On o sobie nie ma dobrego zdania, a z drugiej strony daje sobie prawa by deptać innych bo jest lepszy...W ostatnim czasie, jak przechodził metamorfozę - to widać było chwilami z jaką wyższością do kogoś lub o kimś mówił, albo jadąc na autostradzie podjeżdżał tym swoim BMW i mrugał długimi żeby jaśnie Panu zjechano...Jaka wiocha. Z bardzo milego, niezacietego faceta zamienił się w takiego aroganckiego buca. Domyślam się, że tej wersji czuje sie Panem świata i ta mu pasuje...
On ma w sobie czarną dziurę...Takie coś ciemnego w środku. I tak - on nigdy nie jest winny! Winny jest cały świat wokół! Jak ja to dobrze znam... Ale ja to widzę teraz dopiero, jakiś mrok kurna. Ja tak jak Pikapik - otwarta księga. Może czasem za dużo gadam, zbyt wprost, ale ja nie noszę w sobie nierozwiązanych tematów i może dlatego mi się lekko żyje. Bo ja swojego szczęścia nie uzależniam od tego czy partner jest dla mnie miły czy nie dzisiaj. Jak niemiły to mu powiem, żeby dał se siana:) I nie noszę urazy.
Dlatego dziś jestem też zła, że ta sytuacja mnie doprowadziła do tego, że mam worek cegieł na klacie - nienawiść do niego. Nigdy wcześniej nie pielegnowalam złych emocji w sobie. Moja szefowa mi powiedziała kiedyś, że mam coś takiego w sobie, że ludzie lubią ze mną przebywać, bo wnosze jakaś taka lekkość bytu i radość...A to wszystko sprawia teraz, że muszę myśleć o strasznie kijowych rzeczach i pływać w bagnie złości. Mam nadzieję,że to tylko etap i wrócę do dawnej, uśmiechniętej i pozytywnej siebie. Teraz już tylko marzę o uwolnieniu się od niego, tych myśli, życia tym bagnem. Jak się rozwiode to chyba się upije z ulgi.

O wiele ważniejszym od tego, czy on pożałuje, czy nie, jest to, co Ty zrobisz ze swoim życiem po zdradzie, czym je napełnisz, gdy minie, ten najtrudniejszy czas. Moja mama, która doznała wielu strat, jako kobieta i żona w okresie, gdy tata wiódł życie bon vivanta nieprzyzwoicie wręcz adorowanego przez kobiety, jest dla mnie wyjątkowym przykładem człowieka, który w wielkim stylu podniósł się po licznych zdradach i uczynił swoje życie godnym, szlachetnym i spełnionym, mimo iż nigdy później nie dzielonym z mężczyzną. Zaś tata, który u boku jednej ze swoich kochanek się ustatkował, zmienił swoje przyzwyczajenia i upodobania, wiedzie z nią bardzo szczęśliwe życie od wielu, wielu lat. Niewiele znam par z tak dlugim stażem małżeńskim, żyjących w takiej harmonii, jak ta, którą stworzył mój ojciec.

Pain, to bardzo nieeleganckie co teraz napiszę, ale zacytuję słowa zmarłego niedawno Jerzego Pilcha. Skoro została podjęta decyzja -nie pozostaje, Ci nic innego, jak "wyrzygać" Twego męża w całości. Jego postać, jego zapach, jego opowieści i jego czułość... Im więcej z siebie wyrzucisz, tym większa przestrzeń otworzy się w Tobie. Zastanawiając się, czy on pożałuje, kawałek tej wolnej przestrzeni będziesz sobie odbierać. Pole obsiewa się nowym zbożem wtedy, gdy dokładnie się je oczyści i odpowiednio przygotuje pod zasiew. Powodzenia!

Nie dość że merytorycznie super, to jeszcze ten Twój styl pisania. Już kilka razy miałam Ci to napisac, że uwielbiam Cuebie czytać. Masz tak lekkie pióro, specyficzne poczucie humoru wyrażane używaniem niesamowitych metafor itd. Rzucasz się w oczy na tym forum. Zaobserwowałam to już dawno temu.
Autorko, tak to właśnie wygląda. Puść go wolno i pozwól żyć i jemu, i sobie.

Tylko że  Pain  musi przejść  przez te drzwi złości  i żalu, bo tego się pominąć nie da. Bo pominięte  wróci.  Jest w tym też  złość  na siebie, o wybór  partnera.
Ale kiedyś  autorka spojrzy na to wszystko z perspektywy i bez żalu.
Trzeba to przejść,  by to pole naprawdę  oczyścić ja Autora opisała. A czym je uzupełni  to już będzie efekt jej potrzeb, w życiu zawsze pojawia się nam to, czego potrzebujemy.

Edit: poproś go o wyprowadzke  gdzieś blisko, by miał częsty kontakt z dziećmi. Jak się uwolnisz od jego stałego towarzystwa zaczniesz  zdrowieć.