Choroba mamy. - Netkobiety.pl

Wiem co czujesz moja mama ma 84 lata chore serce nadciśnienie i niedoczynność tarczycy słabo chodzi coraz gorzej słyszy również ma guza na jelicie grubym który krwawi i powoduje niedokrwistość przez co mama nie ma siły miała już 3 transfuzje.
Wolno Ci czuć co czujesz nie zwracaj uwagi na innych być może nic nie rozumieją lub wypierają powagę choroby twojej mamy
trudno współczuć jeżeli nie przeżyło się niczego podobnego ludzie boją się myśleć o chorobach i śmierci .tacy jesteśmy dopóki nas lub kogoś bliskiego to nie spotka.
Przykro mi jesteś młodziutka w wieku mojej córki i bratanicy które bardzo kochają babcie i są zżyte z nią żadne słowa nie pomogą dostatecznie w cierpieniu ale pomyśl że mama chce żebyś żyła kiedyś ból minie i przyjdzie ulga  ja byłem przy śmierci mojego taty.Moja żona natomiast straciła mamę rak kręgosłupa z przerzutami jak była nastolatką potem opiekowała się młodszą siostrą zdarza się nowotwory zbierają żniwo w tych czasach straszne.
Współczuje Ci serdecznie niewiele można powiedzieć .
Trzymaj się

Współczuję Ci, bo sytuację masz rzeczywiście nieciekawą.
Ale pomyśl tak, spędzisz z mamą jej ostatnie chwile, nie każdy ma taką możliwość, ludzie często żałuja po czasie, ze nie mogli z bliską osobą tego czasu spędzić... To jest jakaś wartość. Dla niej, dla Ciebie. Tego Ci już nikt nie odbierze. Tego poczucia, że byłaś przy niej do końca.

Od ojca alkoholika to sie trzeba wyprowadzić.
Ja też mieszkam z wrednym ojcem pijakiem. I tak juz długo. Ale sobie właśnie wczoraj wynalazłam takie miejsce, gdzie będę mogła sie za parę miesięcy wyprowadzić. Co prawda jeszcze potrzebuję wcześniej kilka spraw życiowych ogarnąć, więc nie tak szybko z tym, ale samo postanowienie, że od nowego roku sie ewakuuję, jakoś mnie podniosło na duchu. Poczułam sie od razu troche lżej.

Też pracę jednak dobrze mieć. Mnie terapeutka wygania do pracy i właśnie szukam zajęcia. Terapeutka mówi, że praca ma zalety dla psychiki, bo można zmienić miejsce, a nie ciagle przebywać w jednym i tym samym. Zwłaszcza jak tam mieszka alkoholik i wieczorem zaczyna picie, bo nie wiadomo co mu do głowy strzeli, wiec jest to życie w stresie, niemiłej atmosferze. I oczywiście praca ma dużo innych zalet.
Ja na przyklad bałam sie wcześniej pracować, a przede wszystkim byłam święcie przekonana, ze nikt mnie nie zatrudni. (Z powodu bardzo długiej przerwy na rynku pracy i niewielkiego dośw. zadowowego). Ale chyba mi się wydawało, bo zawsze miałam skłonność źle o sobie myśleć. A tak na prawdę mam różne zalety, nawet dla pracodawcy. Tylko właśnie widzisz, ja na przyklad zamiast sie na co dzień skupiać na swoich atutach, to zwykle nawykowo skupiam sie na swoim poczuciu niedopasowania i na lękach.
Mam błędne wzorce myślenia, bo też rodziców nie miałam wspierających. Nawet jeszcze dokopali czasem, zamiast pomóc sie lepiej poczuć.
W szkole też mi dokuczali, wyśmiewali. W czasach szkolnych miałam stare, biedne ubrania, byłam wylękniona i nieśmiała, i nie umiałam sie dopasować do oczekiwań, być swobodna i wesoła. Dlatego ludzie mnie nie lubili. Teraz już lepiej jest,upłyneło wiele lat i jestem pewniejsza siebie. Ale to wszystko wpłynęło jednak na mnie. Bo zaczełam sie obawiać ludzi, źle sobie ich kojarzyć. Że nic dobrego nie płynie z ich strony. Do dzisiaj odczuwam skutki tamtych złych lat. Mało komu ufam. I też często nie potrafie poprosić o pomoc, albo sie dopominać swego, walczyc o coś dla siebie. Może Ty tez tak masz? Że ciężko Ci wprost powiedzieć, poprosic o cos?
Tylko, że to jest takie błędne koło. Złe wydarzenia powodują złe myslenie o sobie i ludziach, a takie nastawienie powoduje dalsze złe wydarzenia. A zmieniając swoje myślenie, ludzie też zmieniają zachowanie. I np. już do mnie mało kto ma odwagę zaczepiać na tą chwilę, teraz zmieniłam zachowanie i jestem bardziej bojowa Ludzie to wyczuwają i nie zaczepiają tak często jak kiedys. Czyli to rzeczywiście działa, ta zmiana w człowieku jest dostrzeżona na zewnatrz.
Wiec moja rada jest taka: trzeba o sobie myśleć lepiej, starać sie o siebie zawalczyć. I w otoczeniu też troche pokazać, że istniejesz, że masz swoje zdanie i swoje potrzeby.
To jest ważne, bo zaniedbane dzieci to potem w dorosłości nie mają tego nawyku walki o swoje. Nawet nie pomyślą, że cos im sie należy. Ze coś od życia sie im w ogóle należy, że mam prawo też coś chciec dla siebie. A jak nie pomyśle o tym ja sama, to kto ma pomyśleć... Niestety samemu trzeba walczyc o swoje. Chociażby o ten własny kąt, albo o szacunek otoczenia. Samo nie przyjdzie, niestety.

Mam nadzieje, ze uda się Tobie jakoś wyjść na prostą. Jestes jeszcze bardzo młoda, to też jest duży atut. Na rynku pracy i w ogóle. Możesz sobie jeszcze życie ułożyć. Pomału, po trochu, sobie ułożyć wszystko.

Może też by Ci coś dało chodzenie do psychologa? Tylko wydaje mi sie, że psycholog bardzo delikatnie "pcha" w dobrą strone, więc głównie trzeba samemu chcieć i być zdeterminowanym, mocno współpracować z terapeutą. Bo to jest Twoje życie, Ty jesteś "sterem, żeglarzem, okrętem." Terapeuta to tylko taki dodatkowy pomocnik, jakiś powiedzmy młodszy nawigator na tym okręcie Przynajmniej tak to wygląda u mnie. Ja sie czuje odpowiedzialna sama za siebie, wiem, ze to ode mnie wszystko zależy. Ode mnie zależy czy sie na przykład zmusze do czegoś, czego sie boję, czy sie przełamię i zaryzykuję, czy raczej zostane tam, gdzie byłam. Zeby jakieś zmiany duże w życiu wprowadzić, to trzeba jednak troszke takiej desperacji poczuć wg mnie i być gotowym na zmiany. Psycholog oczywiście nie zrobi niczego za mnie. Jednak troche może zmobilizować i nakierować. A to też jest ważne i przydatne

Też wydaje mi sie, że jak o Twoją mamę chodzi, to dobrze gdybys z siostrą poważnie pogadała i żeby Wam jednak trochę też siostra pomagała. A nie wszystko na Twojej głowie.
Może ona nie rozumie jak poważny jest stan mamy? Czy powiedziałaś jej to wprost, że to ostatnie chwile mamy?

A chłopakowi w jaki sposób opisałaś sytuację? Powiedziałaś jak się czujesz? Co od niego byś oczekiwała w takiej chwili?
Może on nie wie, jak ma się zachować, może probuje Cie rozweselić, albo unika tematu, bo myśli, że to Ci dobrze zrobi. Jest to trudny temat i duzo ludzi zwyczajnie sie nie umie zachować z jakims wyczuciem. Sama nie wiem, czy bym umiała byc wystarczająco delikatna, gdybym sie zetknęła z taka sytuacją u kogoś... Bo to nie do końca wiadomo, co ten ktoś by oczekiwał. Czy wspólnego użalania się, pocieszania, płakania razem, czy może raczej żeby go podnosić na duchu, starać sie odciągnąć myśli od przykrych spraw. To jest trudna, ciężka sytuacja.
Dlatego może warto z siostrą i chłopakiem pomówić bardziej tak wprost. Czego konkretnie byś oczekiwała. Bo oni sie mogą nie domyślać. Nie każdy jest taki dojrzały, że sam z siebie sie domyśli co ma robić, żeby kogoś nie zranić, nie zdołować jeszcze bardziej. Łatwiej czasami odpychać ze świadomości jakiś problem. A nie rozumieją, że takie spychanie tematu nie daje komuś wsparcia i nie jest to dobre na dluższa mete.
Czy siostra jest starsza czy młodsza od Ciebie?

Współczuję mieszkania z takim ojcem. Wiem co to znaczy. Ale tak dla sprostowania mój ojciec mieszka za granicą i tylko męczy nas dobijając się na telefon. Chłopak wie jak się czuje niestety nie jestem w stanie dzielić się z nim wszystkim bo ubzdurałam sobie że to dla niego obciążenie i mu się to znudzi. Siostra jest starsza ode mnie 8 lat. To nie jest do końca tak że to ostatnie chwile życia mamy, bo zaczęła dopiero chemioterapie, dobrze się czuje, wyniki nie takie złe. Martwię się na zapas i bardzo wszystko przeżywam.
Dziękuję za tak rozwiniętą odpowiedź.

To dobrze, że chociaż z ojcem nie musisz mieszkać. Bo jeszcze by Cie to dobiło. Chociaż pewnie na telefonie też potrafi sie nieźle dać we znaki. Dzwoni pewnie po alkoholu i gada od rzeczy?
Tutaj chyba masz odpowiedź dlaczego chłopak Cie nie wspiera: "nie jestem w stanie dzielić się z nim wszystkim bo ubzdurałam sobie że to dla niego obciążenie i mu się to znudzi. "
Żeby dostać wsparcie, to trzeba najpierw okazać komuś, że sie go potrzebuje. Jeśli grasz samowystarczalną i silna, to chłopak myśli, że nie ma potrzeby Cie pocieszać, czy pomagać. Wygląda może to  z zewnatrz tak, że świetnie sobie radzisz sama.
Chociaż masz też rację w sensie, że co za dużo, to nie zdrowo i tak totalnie wszystkim sie lepiej nie dzielić. W sensie każdą myślą, każdym złym nastrojem. Zeby kogos nie przytłoczyć nawałem tego. Tu by sie jakiś umiar przydał. Wtedy, gdy po prostu najbardziej potrzebujesz chłopaka, to żeby on o tym wiedział.
Jeszcze Ci napisze taką obserwację: mężczyźni zwykle lubią się czuć potrzebni. Więc nie obawiaj się go troszke "wykorzystać" Może on by nawet chcial jakos pomóc, ale nie wie jak, boi sie pierwszy cos zrobić, żeby nie zrobić coś źle. Może czeka na jakąś wskazówkę od Ciebie co robić. Nie każdy sie sam wszystkiego domysli.

Masz chyba jakieś problemy z czytaniem ze zrozumieniem?

Jak potwierdzę, to poczujesz się lepiej?
Rozważ moje słowa, weź je pod uwagę. Nie napisałam tego, żeby Ci dopiec, więc nie atakuj mnie.

Ja bym oczekiwała normalności. Ale każdy jest inny.

A czy Autorka otworzyła buzię i powiedziała wprost, jakiej pomocy oczekuje?
Niektórym trzeba powiedzieć wprost, inaczej się nie domyślą.

CatLady, autorka napisala, ze na ojca nie może liczyc, a podejrzewam, ze dalsza rodzina tez nie jest skora do pomocy (zwłaszcza, gdy nie maja dobrych relacji). Wiec zalozenie dobre, ale nie zawsze się sprawdza się w zyciu.

Dodam też, że nie musi być skora do pomocy - czasem mimo tego trzeba pomocy wymagać. Autorka ma siostrę - opieka nad mamą to taki sam siostry obowiązek jak i autorki.

Jest tu jeszcze ktoś?

Rozumiem, że masz jeszcze mamę... A jak się czuje? Wraca do zdrowia? Rozmawiaj z nią szczerze, nie udawaj przed nią że z Tobą jest OK. Ona potrzebuje Ciebie a Ty jej. Twojemu chłopakowi brakowało wrażliwości, a jego rodzina chyba nie jest taka wspaniała skoro nie było współczucia z ich strony. Nie bagatelizuj swoich problemów, one są też ważne. Możliwe, że miałaś trudne dzieciństwo, z ojcem alkoholikiem, a przez to nie radzisz sobie z emocjami.

A czy masz jakieś swoje życie czy cały czas jesteś z mamą? Uczysz się? Pracujesz? Czy masz kontakt z siostrą czy ona jest gdzieś daleko?

Marta, nie możesz tak żyć. Musisz zaangażować w to resztę rodziny. Zawsze możecie też postarać się o dochodząca opiekunkę do mamy. Ty musisz mieć przede wszystkim swoje życie. Kazdy wie, jakie to jest ciężkie, ale musisz, bo w tym momencie robisz krzywdę sama sobie. Z czego chcesz żyć?

Nie mamy żadnej rodziny to kogo mam zaangażować? To nie jest tak łatwo zacząć żyć swoim życiem w takich chwilach, gdy z każdej strony porażka. Moja mama nie potrzebuje całodobowej opieki żeby potrzebna była jakaś opiekunka. Ona też jest sama i ma tylko mnie i nie chce jej zostawiać samej w domu bo się boję, martwię, jak gdzies wychodzę to marudzi że znowu sama i takie tam.. gdziekolwiek jestem to myślę czy wszystko jest wporzadku z nią.

Wiem, że powinnam, ale jestem rozbita na kawałeczki i nie wiem sama co ze sobą robić
Chciałabym mieć chociaż jedną bliską osobę która mnie zrozumie i będzie mnie wspierać. Nic więcej

Normalna sytuacja zyciowa czyli choroba i smierc starszych od Ciebie bliskich poszla tutaj w bardzo chora strone.
Twoja mama jest chora i Ty chcesz jej pomagac, ale Ty nie masz wlasnego zycia. Zyjesz za blisko z Twoja mama i teraz nawet blizej.
Oczywiscie, ze mama umrze w koncu i moja mama tez i wszystkich innych osob. I my tez umrzemy i wszyscy mozemy w kazdej chwili zachorowac.
Z wlasna i innych smiertelnoscia sie trzeba pogodzic bo nie pogodzenie sie z tym skutkuje problemami psychicznymi. I widzialam to z bliska w innych ludziach, skutki chorobliwego przezywania smierci.
Ty juz ta granice przekroczylas poniewaz juz nie masz wlasnego zycia i juz masz nawet mysli samobojcze. Potrzebujesz koniecznie kogos jak psycholog by pomogl Ci to wszystko przetrawic, zbalansowac.

Moim zdaniem slabe jest wymaganie od swiata zeby krecil sie wokolo nas. Inni ludzie nie sa stworzeni dla nas  i owszem chcemy by ktos przy nas byl i zeby nas wspieral, ale to jest cos co daje sie dobrowolnie i przyjmuje jako prezent, a nie jakas naleznosc.
Jesli ludzie nie zachowuja sie tak jak Ty bys chciala to niestety musisz sie z tym pogodzic, ze te osoby maja wolnosc wyboru w jaki sposob chca sie zachowywac. Mozesz wyrazic swoje wymagania, ale nikt nie musi sie do tego dopasowywac. Takie jest zycie.  Znajdziesz w koncu ludzi na ktorych Ty bedziesz mogla polegac i oni na Tobie. Problem masz Ty w tej chwili i Ty potrzebujesz wiekszej i lepszej jakosciowo pomocy niz klepanie po plecach od bliskich.Masz wiecej sily niz Tobie sie teraz wydaje.

Co do siostry czy rodziny. Powinnas jasno wyrazac jakiej pomocy przy mamie potrzebujesz.
Jednak nie uwazam, ze rodzina dalsza czy siostra ma jakikolwiek obowiazek zajmowac sie mama. Pomoc jest dobrowolna i wynika z relacji i checi kogos, a nie jest to przymus.

Hmmm, coś mi tutaj nie pasuje. Przecież bliskie osoby są od tego, żeby pomagać. Dlaczego wszystko spoczywa na mnie, bo mieszkam z mamą to mam się czuć do tego zobowiązana? Każdy potrzebuje wsparcia i wykazania chęci pomocy, potrafię dużo wytrzymać, ale granicę wytrzymałości też posiadam. Uważam że zostawianie samej sobie osoby z tyloma sprawami na głowie źle się kończy i zresztą widać jak to się na mnie odbija. Czyli z Twojej wypowiedzi wnioskuje że równie dobrze mogę się wyprowadzić i zostawić mamę samą, bo przecież nie mam takiego obowiązku i z jakiej racji ona ma czegoś ode mnie wymagać? Podejrzewam, że nigdy nie byłaś w takiej sytuacji tak jak ja teraz, ale oczywiście masz prawo wyrazić swoje zdanie i nawet część z niego popieram. Ale nie wymagam pomocy od obcych osób, a od tych które mi zostały, bo przecież one od tego tak naprawde są, a przynajmniej tak powinno być

Ale to co ja mowie to jest prawda zwyczajnie, a to co Ty mowisz to myslenie zyczeniowe. Dlatego sobie dodajesz cierpienia tylko.

Mowie Tobie, ze nikt nie jest zobligowany nikomu pomagac. I tak, Ty tez nie jestes zobligowana pomagac mamie, ale chcesz to robic wiec robisz.
Nie wiem jak sobie wyobrazasz takie obligacje? Ze policja przyjdzie i rozkaze komus zajmowac sie kims innym? Przeciez wiesz, ze to tak nie dziala.

W rzeczywistosci jest dokladnie tak jak mowie. Mozesz jasno okreslic swoje oczekiwania, ale nie masz zadnej mozliwosci zmusic nikogo by je spelnil. Wymagac to sobie wszyscy mozemy wszystko i to jeszcze nie sprawia, ze inni robia to czego sobie zyczymy.
Jezeli dotrze do Ciebie, ze nie masz zadnej mozliwosci zmusic nikogo do pomocy Tobie i, ze to nie jest jakas naleznosc tylko dobra wola innych ludzi to zrozumiesz dlaczego jestes w takim polozeniu.
Ty sama to juz dobrze wiesz bo juz czujesz tego efekty. Ludzie nie chca Ci dac tego czego od nich wymagasz i nie jestes w stanie jak dotychczas niczego wyegzekwowac i zloszczenie sie na to nie ma sensu.
Nie masz pomocy? Idz do psychologa. Nie dostajesz pomocnej reki? Sama ja do siebie wyciagnij.

Bylam w takiej sytuacji wiecej niz raz i tez jestem od Ciebie troche starsza. Nie mam jednak problemu z pogodzeniem sie ze smiercia i choroba. Nie mam wyobrazenia, ze cos mi sie nalezy od ludzi wiec pytam o pomoc wporst i nie stresuje sie jezeli jej nie otrzymam. Dlatego Tobie radze w ten sposob, bo Ty sie strasznie nakrecasz i sama pogarszasz swoj stan.

Kazdy jest inny, nie kazdy chce byc meczennikiem i nie kazdy znajduje radosc w zajmowaniu sie czlonkami rodziny. Nie wiem jaka Twoja siostra ma relacje z matka, nie wiem jaka reszta rodziny ma relacje. Nie wiem co jest dla Twojej siostry w zyciu wazne, jak ona by sie z tym czula. Ciezko tu wyrokowac czy potepiac kogos za zycie wedle siebie.
Ja nigdy w zyciu bym nie leciala zajmowac sie moja matka gdyby teraz zachorowala.