Nieświadomie doprowadziłam go do zdrady... co dalej? - Netkobiety.pl

Może po części źle to sformułowałam.. Nie obwiniam siebie za to, że on mnie zdradził. Czuję się winna tego, jak wyglądała nasza relacja jeszcze zanim doszło do zdrady, tego jak byłam głucha i obojętna na jego wielomiesięczne próby naprawienia sytuacji, prośby o terapię małżeńską i rozpaczliwe wręcz prośby o okazanie mu jakiejś czułości. Jak teraz myślę o tym jak to wyglądało, to... nikt nie powinien być tak traktowany przez męża/żonę, po prostu. I mam wrażenie, że te zdrady są "wynikiem" właśnie tego wszystkiego. A to, że wybrał zdradę zamiast odejścia to inna sprawa i tylko i wyłącznie jego decyzja, która nie powinna mieć miejsca, mam tego świadomość. Ale skoro doszło do tego i po wielogodzinnej rozmowie żadne z nas nie chciało jednak się od razu wyprowadzać i odchodzić, no to chciałabym to jakoś poskładać i przede wszystkim jakoś sobie zacząć radzić z tymi wszystkimi emocjami i myślami, tylko nie wiem jak...

Masz rację. Wiadomość o zdradzie to był jak kubeł zimnej wody. I tak, po przeczytaniu wiadomości od tamtych kobiet uświadomiłam sobie, że to, co one w nim podziwiały, podziwiałam też ja na początku związku, a potem przez różne problemy dostrzegać przestałam, mimo że to się w nim nie zmieniło. Dlatego też od początku pisałam, że widzę swoją winę.

Wiele o tym rozmawialiśmy, powoli sprawy zaczynają między nami wyglądać tak, jak powinny - jest czułość, seks, docenianie. Męczy mnie po prostu to, że część swoich kochanek przemilczał, jednej numer zostawił... jakby wcale nie chciał tego kontaktu zrywać. Mimo wszystko nie chciałabym za jakiś czas dowiedzieć się, że mimo że nasze sprawy się prostują i sam mówi, że teraz jest mu ze mną dobrze, to dalej ma kogoś na boku. Ot, strach i niepewność z którą nie umiem sobie poradzić, a nie chcę wracać co chwilę do tematu.

Rozmawialiśmy o tym, co napisałaś. On stoi na stanowisku, że mnie kocha, że to był błąd, że chce to wszystko naprawić i jeśli będę miała jakieś wątpliwości to mam z nim o tym porozmawiać. Zarzeka się, że z żadną nie utrzymuje kontaktu. Co do części rzeczywiście tak się stało, co do reszty mówi, że tak, ale nie jestem w stanie skutecznie "zweryfikować". Widzę, że też się bardzo stara, nie mogę zaprzeczyć.

Ale gdzieś mam taką obawę, że nasze życie to jedno, a na boku nadal ktoś będzie, jako miła odmiana, tym bardziej skoro tamto to nie były jednorazowe rozmowy, a coś co trwało miesiącami... Że tak mu będzie dobrze i wygodnie, na dwa fronty...

Bardziej chodzi o prawo preselekcji. Autorka zrozumiała, że inne kobiety są zainteresowane jej facetem i dlatego taka panika, że gość poprostu sobie pójdzie bo będzie miał tego wszystkiego dość.

To autorka ma problem, a nie on. Podejrzewam, że jemu teraz to już wszystko jedno. Teraz jest jeszcze miare ok, więc myśli, że się ułoży, ale jak autorka zacznie robić sceny i się potem "wycofa" to bedzie game over moim zdaniem. Po co ma sie kopać z koniem. Iść w swoje strony i tyle.

Jak by żona robiła mi awantury ciągle, a jeśli chodzi o sprawy sexualne czuła do mnie wstręt to kurde tak by mi to samoocene podniosło i dodało pewności siebie, że ho ho.

Szczerze to nie wiem. Ja bym takie żony nie chciał.

ciekawe zdanie. Stawiasz teze, a po przecinku sobie sama zaprzeczasz.
Panie mają panów na orbicie, właśnie dla tego uczucia atencji, do tego to są zwykle normiki, którzy i tak by u niej szans nie mieli. Na konfitury mogą liczyć panowie jedynie ponadprzeciętni. Ryzyko jest spore, także korzyść musi być odpowiednia.

U no to ban za szkalowanie mężczyzn....

A co do tematu to jeśli chodzi o niewierność to jest sporo czynników, ale jednym z głównym jest ilość partnerów seksualnych. Panie zdecydowanie tu przodują patrząc po medianie i wiąże się to z zdecydowanie mniejszym przywiązaniem emocjonalnym jak i seksualnym do obecnego stałego partnera. Po prostu seks już wstedy nie jest czymś tak specjalnym, do tego dochodzi ryzyko, że z wcześniejszymi partnerami było poprostu lepiej.

Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem pierwszego Twojego postu, EasyM.
Tak niewiele jest tu wypowiedzi, w których osoba zdradzana przyznaje szczerze: qrczę, zdradzono mnie, bo nie dostrzegałem(am) sygnałów, że coś się psuje w moim związku, bo nie słuchałem(am), bo coś obiecywałem(am), ale bez działania i na obietnicach się kończyło, bo byłem(am) ślepa na znaki dymne, wysyłane przez partnera, bo wszystko co robiliśmy było na siłę, bo byliśmy sobą znudzeni i nie chciało nam się zadbać o związek, bo oczekiwałem(am), że to on(ona) coś zrobi, bo to, co nas łączyło wypaliło się, itd. itp.

Wpadają tu za to zdradzeni wkurzeni, zrozpaczeni albo pogrążeni w smutku szukając winnego swojego stanu zamiast przyczyn tego, co się wydarzyło.

Jasne, sytuacje i scenariusze zdrad różnią się od siebie, ale jedno jest wspólne - nikt nie zdradza osoby, którą kocha i JEST Z NIĄ SZCZĘŚLIWY.
Dlatego, jeśli ktoś zdradza, nie należy szukać winy, ale przyczyny zdrady. Dlatego szacun za podejście do samego aktu zdrady.

ALE

nie ma sensu też samobiczowanie się - tak samo jak pozbawione sensu jest szukanie winny w innym, tak samo mija się z celem szukanie jakiejkolwiek winy w sobie.

Himalajami głupoty byłoby kiedykolwiek mieć dzieci z tym człowiekiem, mam nadzieję Autorko, że zdajesz sobie z tego sprawę.

Podzielam zdanie przedmówcy, że z tego nic już nie będzie i najlepiej byłoby to zakończyć, stworzyć z kimś innym coś nowego i nie powielać popełnionych błędów.

A nie przesadzacie troche? Z tego co Autorka napisala to jej maz tylko sobie gawedzil... Owszem to brak lojalnosci i zdrada ale to nie ten kaliber co kochanka. Mysle, ze blizej temu gawedzeniu do flirtu niz do "kochankowania"... i pod tym katem nalezaloby patrzec na ta relacje

Edit: Facetowi wystarczy, ze bedzie inna. Nie musi byc ladniejsza, madrzejsza, wierniejsza czy spokojniejsza ma byc inna - to wystarczy jesli jemu obecna nie wystarcza. Jestem zdania, ze jak ktos juz raz zdradzil dana osobe to zdradzi ponownie. Aczkolwiek nie uwazam by sie to przekladalo na cale jego zycie. Z kims innym moze byc uosobieniem wiernosci...

Zachowywałam się jak niezadowolona księżniczka, prawda, czasu nie cofnę. Minus dla mnie, że dopiero zdrada mnie otrzeźwiła, no ale tego też nie zmienię. Mogę jedynie się przyznać do błędu.

To o czym piszę to moje przemyślenia, w anonimowym miejscu, więc szczere i pewnie wyolbrzymione przez emocje. Może i wpis brzmi jakbym była desperatką i zachowywała się jak pies ogrodnika, pewnie coś w tym jest, ale zdecydowanie nie jest tak, że przenoszę to na moje zachowanie wobec męża. Nie zadręczam go codziennie tym, co się wydarzyło i nie wymagam jakichś chorych deklaracji miłości. Traktujemy się normalnie, dobrze, po wyjaśnieniu sobie co było nie tak ja staram się dać mu to, czego brakowało jemu, a on to, czego brakowało mi.
Podniosłeś argument, że on ma nade mną przewagę i jasno pokazuje, że ma inne opcje, a ja jestem zazdrosna. Owszem, jestem, kto by nie był.  Ale... nie wiem co rozumiesz przez jasne pokazywanie, że ma inne opcje. Sprawa wydaje mi się raczej klasyczna, dowiedziałam się o zdradach, były łzy i długa rozmowa o tym co było i co się wydarzyło. Nie czuję, żeby okazywał mi na każdym kroku swoją "przewagę", ale może źle rozumiem całą tę sytuację albo męskie zachowanie. Z mojej strony wygląda to raczej tak, że on nie zaczyna tematu, a kiedy ja dwa razy zaczęłam (z konkretnego powodu, mniejsza o to), na spokojnie ze mną porozmawiał odpowiadając na moje pytania i wątpliwości, widzę, że stara się, żeby było między nami dobrze i zdecydowanie spędza ze mną o wiele więcej czasu niż kiedyś.

To ja nie umiem sobie poradzić ze strachem, że to tylko na pokaz, żeby się sytuacja uspokoiła, a potem on wróci do tego, co było, albo co gorsza nadal utrzymuje kontakt z częścią z tych kobiet. Wydaje mi się to takie... typowe, szczególnie po przeczytaniu tu na forum masy tematów o zdradach. Nie mówię mu o tym, nie zadręczam go tym, po prostu mnie to niszczy od środka i nie wiem co z tym zrobić i jak z tym żyć.

Mocno się  obwiniasz,  a z tego co piszesz to wygląda  na to, że On się awanturowal, miał pretensję o coś  pytanie  czy słuszne? A Ty   w sobie  się  zamknęlaś. Teraz  bierzesz winę  na siebie,  jakby wyłączną, 
Czy słusznie? I czy powody tych kłótni  zniknęły?
Wydaje  mi się,  że jak ktoś  czuje  się  pewnie  w relacji, problemów  że snem nie ma.
Pytanie  czy to nie tak, że wzięłaś  na siebie  winę rizgrzeszając jego i coś Ci się  tu nie zgadza, jest nierownowaga..Rozwazaliscie terapię?

Jak dla mnie sprawa prosta. Autorka odmawia seksu i intymności mężowi. Mąż próbuje naprawić sytuację. Autorka tylko bardziej sie tym irytuje. W mężu narasta frustracja. W końcu od kilku lat posucha a całe życie na ręcznym troche przypał. Dochodzi do awantur, wiadomo z jakiego powodu(po dobroci nie idzie to gniew bierze góre).
Może z ciekawości, a może z samej chęci, mąż kręci lody na tinderze, ale bez 3 bazy, nawet i bez 2. Małżonka robi pikachu face, jak on mógł jej to zrobić. Pytanie powinno brzmieć raczej czemu jeszcze  autorce nie sprezentował papierów rozwodowych. Proponuje autorce zapytać męża czy myślał o rozwodzie....nie uwierzę, że nie przeszło mu to przez myśl.

Nie wiem z kąd te naskakiwanie na jej męża....z fizyki wiadomo, że akcja rodzi reakcję.....gość sie starał szmat czasu i nic to nie dało.To co ?Rozumiem, że wszyscy byliby szczęśliwi jak by te popiery rozwodowe rzucił jednak autorce przed twarz.

Polecam iść do kościóła i się pomodlić z mężem. Z księdzem porozmawiać też nie zawadzi.

Oczywiście, że wersja druga.

Edit. Chociaż coraz bardziej pachnie mi ten wątek fałszem.

Wydaje się, że rzeczywiście mocno popchnęłaś go w kierunku innych kobiet, tym bardziej, że on przedtem starał się coś zmienić, naprawić, miał jakieś pomysły, wyszedł z propozycją terapii. Nie dziwię się, że w pewnym momencie odpuścił, skoro przestał widzieć w tym staraniu jakikolwiek sens, bo efektów żadnych nie było. 

Na Ciebie odkrycie prawdy zadziałało jak terapia szokowa. Wbrew pozorom i paradoksalnie może dobrze się stało, bo wyraźnie trzeba Wam było takiego momentu, by przerwać to błędne koło, w którym się znaleźliście, w końcu zacząć ze sobą szczerze rozmawiać, zatrzymać się i spojrzeć na związek z perspektywy tej drugiej osoby. To są trudne sytuacje, ale jeśli sobie z tym poradzicie, to macie szansę na stworzenie zupełnie nowej jakości.

To że pojawił się u Ciebie lęk, zupełnie mnie nie dziwi, bo on wie co zamierza i jakie są jego intencje, ale dla Ciebie jest to jeszcze jedną, wielką niewiadomą i możesz się tego tylko domyślać oraz starać się wierzyć w to, co słyszysz i co widzisz. Warto przy tym pamiętać, że zaufanie traci się łatwo, ale odbudowuje się je latami, a czasem okazuje się, że w ogóle nie jest to możliwe. Jesteś jednak w o tyle dobrej sytuacji, że mąż chce z Tobą być, a przynajmniej tak deklaruje, nie ucieka od tematu, usiłuje naprawić co zepsuł. Trudno jednak pozbyć się obaw o to co będzie i czy aby na pewno jest lojalny - tu trzeba czasu i wielu, wielu prób, przed którymi staniecie oboje. On musi dbać o Twój komfort, Ty z kolei musisz nauczyć się nie dręczyć go swoimi obawiami.
Jeśli mam być szczera, to nie zaskakuje również, że on nie zaczyna rozmów na ten drażliwy temat - kto z nas lubi rozmawiać o tym, że nawalił? Takie rozmowy zawsze są trudne, a jeśli ktoś czuje się nie fair, ma wyrzuty sumienia, to każda taka sytuacja na nowo te emocje rozgrzebuje. Jestem przekonana, że każdy kto zdradził rozmawia o tym, bo czuje, że tak powinien, robi to dla strony zdradzonej, ale gdyby mógł, to chętnie od razu zamknąłby temat i poszedł do przodu naprawiając tylko to, co naprawić trzeba, bo kiedyś się popsuło. 

To co moim zdaniem warto byłoby zrobić, to usiąść i krok po kroku ustalić nowe warunki tego, co przed Wami. Dokładnie omówcie czego na ten moment od siebie oczekujecie. Zapytaj go jak masz mu pomóc, powiedz co on może zrobić, żeby pomóc Tobie, w jaki sposób ma się zachowywać, by nie generować Twoich lęków. To mogą być nawet drobiazgi, ale dla Ciebie właśnie tu i teraz mogą okazać się bardzo ważne.

Nie decyduję się na dziecko, nawet gdyby wszystko było dobrze to i tak nie jest odpowiedni czas na planowanie ciąży, a wobec moich rozterek to już w ogóle nie ma na ten moment tematu.

Dlaczego uważasz, że nic się nie poprawiło? Pytam, bo być może źle oceniam sytuację, dla mnie jest lepiej, niż było.

Co do zapisanego numeru - tego się obawiam.

Droga autorko.jestem w takiej samej sytuacji jak ty z tym że mój m zakochał się w ostatniej chciał z nia być tylko odrzuciła jego..tak bynajmniej pisał..stara się jak twój ale mnie te wątpliwości sprawdzanie strach przeraża i obezwladnia..a od tych czasów minęło ponad rok..tyle że teraz wydaje mi się że przychodzi obojętność,jest świetnie wspaniałe ale ciągle mam to z tyłu głowy..ja mam trudniejsza sytuację bo mam dzieci i dla nich staram się żeby było miło..tylko gdy oni zasypiaja ja siAdam i myślę rozkminiam  i nie wiem czy dam radę tak żyć ..dlatego złożyłam pozew o rozwód I jakby to nie zabrzmiało czekam co wydarzy się dalej ?!? Co będzie dalej ..podjęłam ten krok żeby pomóc sobie stanąć na nogi jeśli wiecie o co mi chodzi :dałam sobie czas..

Jedyne wyjście  z tej sytuacji to moim zdaniem rozwód. Wasze małżeństwo to już właściwie fikcja. @kiwi3 zostaw go bo jakby go nie odrzuciła to by go miała.  Po co ci wybrakowany model.

To prawda. Nie po to schował numer do innej kobiety, żeby z tym się obnosić i o tym rozmawiać. Myślę, że nie powie prawdy. Dla mnie rozmowa o tym to byłaby strata czasu. Zresztą czas na szczerą rozmowę w tym związku to już się dawno skończył. Po co reanimować coś, czego już nie ma?

Czyli aby Cie mąż przestał drażnić i abyś zaczęła dostrzegać to co dobre i o zgrozo pokochała seks na nowo była zdrada albo jej możliwość ? Ja tu widzę że faktycznie nic się nie zmieniło poza twoimi emocjami. Nagle już Cie nie drażni ? I nagle nie możesz zasnąć bo taki cudowny facet obok Ciebie leży ? To co Tobą kieruje to strach że on odejdzie to to uczucie Cie napędza wpędza w poczucie winy sprawia że przymykasz oczy na to co dawniej drażniło. Ale te rzeczy nie zniknęły za to pojawiły się nowe w postaci braku zaufania.

Mam też dobrą wiadomość kontrolowanie zamartwianie się gdy wychodzi, sprawdzanie telefonu nie ma sensu. Pokazał Ci małżonek że potrafi takie kontakty utrzymywać przez wiele miesięcy a Ty nawet się nie zorientujesz.

To on postanowił szukać rozwiązania waszych problemów w ramionach innej więc to jego wina.  To co teraz wam zostaje to próba ratowania ale nie udawanie że jest lepiej jak było. Idźcie na terapię aby faktycznie szczerze rozmawiać a nie tylko udawać, o zapisanym telefonie nie wspominać.

Zapewne jak wchodził z nią w związek małżeński to marzył o białym małżeństwie, brak sexu i bliskości powoduje flustracje i oddalanie się od siebie, zanikają z czasem potrzeby dotyku, to jak życie że znajomym dobrym lub bratem. Autorka doskonale napisała post, dostrzegając własne błędy a to dużo. To jest do odbudowania ale jest potrzebna szczerość i chęci, bez udawania i zamiatania problemów pod dywan. Numer do jakiejś laski nie jest problemem, jeśli jest się emocjonalnie blisko drugiej osoby to wszystko wiadomo czy odpływa na bok.

Ona się wyłączyła na wszystko, ciężko gdybać co by było w odwrotną stronę, szkoda, że nie poszli na terapię jak proponował. Może to by ich wzajemnie otworzyło. Nie ma nic gorszego jak zamiatanie problemu pod dywan.

Spoko, tylko: jak ktoś chce być uczciwy i nie wychodzi mu w związku pomimo staran, to najpierw kończy ten związek, a potem bierze się za inne osoby. Tak, to aż tak proste.

Amen. Cóż z tego, jeśli tak wielu osobom nie zależy na tym, by zachowywać się przyzwoicie, a w tym przypadku również uczciwie. Gdyby było inaczej, nie byłoby tak wielu zdrad.

Generalnie zasada jest taka, że jeśli komuś coś nie odpowiada, powinien o tym mówić, próbować rozmawiać, ewentualnie podsuwać rozwiązania. Jeżeli mimo tego nie widzi żadnych zmian, a związku w takiej formie nie potrafi bądź po prostu nie chce zaakceptować, to odejść, wtedy dopiero układać sobie życie od nowa.
Mąż Autorki wszystko robił poprawnie, ale zabrakło decyzji o odejściu. Jak najbardziej można było zresztą taką wolę zasygnalizować, choćby po to, aby ją uświadomić, że dobija do swojej granicy i jeśli wciąż nie wywołałoby to pożądanego skutku, ostatecznie rozstać się, ale NIE zdradzać. To zawsze jest o niebo uczciwsze i mimo wszystko mniej bolesne, bo zdrada w drugą osobę uderza o wiele bardziej. W ogóle zdrada jest straszną podłością, jakakolwiek by ona nie była i jakby nie usiłować jej usprawiedliwiać.

Niestety tak to wygląda. On próbował walczyć jak czuł w tym związku się nieszczęśliwy (szacun dla faceta za propozycje terapii!), ale jak już posunął się do zdrady to znaczy, że przeszedł w głowie ścieżkę, że już nie ma nic do stracenia. Do tego poznał smak zdrady i po początkowej stabilizacji z żoną może za jakiś czas tęsknić za uczuciem "fajne laski mnie podziwiają". Nie twierdzę że tak będzie bo facet widać bardziej świadomy niż przeciętny zdradzacz (zanim zdradził próbował walczyć o związek), ale ja bym się obawiała tego, że on już po prostu jest w innym miejscu, wiele kroków mentalnych przed tobą Autorki - skoro zdecydował się na zdrade. A świadczy o tym też to, że ukrył jeden numer...Ja bym wielkich nadziei już z nim nie wiązała:(