Muszę się wygadać - Netkobiety.pl

Wygląda na to, że żadna pandemia nie jest tak uciążliwa, jak pewne ludzkie przywary, z których zaborczość i wścibstwo rodziców zajmują chyba naprawdę wysoką pozycję.

Co do zmiany w wyglądzie to się raczej nie wypowiadam, bo akurat jest to chyba najmniej ważne, choć może być raczej efektem ubocznym innych zmian. Facet pracuje dużo, bo tego pewnie wymaga od niego zajmowane stanowisko, nie ucieka od problemów w domu w wir pracy? Zapewnia Wam przypuszczalnie odpowiedni poziom życia..Jeśli jednak jest Ci tak ciężko, to go spróbuj delikatnie zapytać, czy może Cię trochę odciążyć w obowiązkach. Jeśli już jest w domu, łatwiej to chyba ogarnąć, niż jeśli ktoś jest nieobecny całymi dniami.
Na takie wydarzenia w życiu zazwyczaj reaguje się dość gwałtownie. Może jeśli dacie sobie czas i na spokojnie o tym pogadacie to sytuacja się poprawi. On musi zobaczyć, że oczekujesz od niego pomocy, jakiejkolwiek, choćby wsparcia psychicznego. Tym bardziej, że nie siedzi i nie obija się na kanapie, ale pracuje na utrzymanie całej Waszej rodziny. Zapewne też przeżył utratę Waszego dziecka i nie jest mu Wasz związek obojętny, ale stara się jak może aby się Wam dobrze żyło.Trochę więcej życzliwości, ciepła i zrozumienia wywoła pewnie wzajemny skutek u niego wobec Ciebie

Zrobiłaś z domu piekło. Dziwię się, że ten facet (mąż) znosi to wszystko. Pewnie jest dużo jego winy w tym, że urósł mu brzuch, że nie umie poradzić sobie ze swoją rodziną, czy obowiązków domowych nie ustalił z tobą. Ale to i tak niczego by zapewne nie zmieniło. Prawda jest taka, że go nie kochasz. Co by nie zrobił wszystko będzie źle. A wasze małżeństwo to mordęga, z czasem nie do wytrzymania. Wiele kobiet tak ma, że za wszystko wini męża. Tak jest wygodnie, bo nie widzi się własnych błędów. Pewnie musisz wszystko zniszczyć, żeby przejrzeć na oczy. Ale jak sama piszesz, ty tylko chcesz się wygadać. Niczego nie chcesz zmieniać.

Proponuję poważnie terapię  małżeńska.  Wielu parom  to pomogło i wierzę,  że w Waszym przypadku też pomoże. 
Nie ma co obwiniac ani jednej ani drugiej strony.  Oddzielcie to i nie wracajcie  do tego już,  skupić się trzeba na tym co jest teraz i na przyszłości. 
Tylko podejdź  do tematu  na ciepło
Pozdrawiam  i życzę  sukcesu

Istotka6 to bardzo dobra rada..moze faktycznie muszę odciąć się od przeszłości i pracować nad budowaniem czegoś nowego na tych fundamentach..bardzo to będzie ciężkie zadanie.
Chyba potraktuję ten wątek jako dziennik ,będę opisywać co jakiś czas swoje uczucia i postepy.Jak już wspomniałam nie mam za duzo przyjaciół, raczej znajomych z którymi nie poruszam tak ciężkich tematów.
Mam motywację bo nie chciałabym żeby moje dziecko dorastało w domu gdzie rodzice nie mogą się ścierpieć i traktują się jak zło konieczne.

Wielokropek ... Zaatakowałas mnie dość ostro.Moge a nawet powinnam naprawiać związek z mezem ale z tesciami już nie.Bo moim zdaniem to są toksyczni ludzie przez których wiele razy się kłóciliśmy,podcinali nam skrzydła,sprawiali że czuliśmy że robimy wszystko źle.
Ja nad sobą chce pracować ale mój mąż też musi

Musicie  przerobić  to wszystko co Was dotknęło.  Nie masz  przyjaciół? Twój mąż to również przyjaciel,  z którym gracie w jednej drużynie, gracie dla Waszej córeczki.  Warto o to zadbać.
Porozmawiaj  z mężem,  tak od serca,  potrzebujecie  oboje specjalisty

Pisanie dziennika  w wątku  to dobry pomysł 

Nie zaatakowałam. Napisałam swą opinię.
Weźmiesz ją pod uwagę? Dobrze.
Nie weźmiesz? Też dobrze.

I, na zakończenie mego udziału w Twym wątku, zachęcam Cię do zrezygnowania z używania słów "powinnam", "muszę" (ze wszelkimi ich odmianami). Brak tych, i im podobnych, słów doskonale ułatwia życie, wzrasta własna motywacja i poczucie własnej wartości.

Witaj Ninas, stanowicie jedną drużynę, przede wszystkim dla siebie nawzajem, choć wychowywanie dziecka w szczęśliwej rodzinie, też jest bardzo ważne. Jeśli jest o co się starać, a u Was jest, to trzeba to zrobić. W życiu, trudne sytuacje niektóre pary cementują a niektóre dzielą. Zależy to od tego, czy partnerzy wspierają się w nieszczęściu, czy obwiniają. Być może mąż ucieka w pracę i w ten sposób przeżywa swoją żałobę. Ty z kolei oczekujesz, żeby był na miejscu i wspierał Cię. Czy mąż wie p Twojej niskiej samoocenie, spowodowanej brakiem stałych zarobków?  Może warto, byście szczerze powiedzieli sobie, co Wam leży na sercu i ustalili „plan naprawczy”? Niewykluczone, że sami nie dacie sobie ze wszystkim rady, ale od czego są specjaliści?
Ważne, byście znów dostrzegli w sobie to, co dobre. Wierz mi, da się! Piszę to z własnego doświadczenia, nie wdaję się w szczegóły, bo nie o mnie tu mowa. Życzę powodzenia a przede wszystkim, chęci.

Masz rację..nie radzę sobie.Czuje się bardzo samotna,przytłoczona, zagubiona.
już teraz dostrzegam jak zgorzkniała się stałam i nie chce aby się to pogłębiało..
Boje się grzebania w przeszłości bo nie chce tego wszystkiego na nowo przeżywać ale chyba to jedyny sposób aby ruszyć na przód.
Pozdrawiam Ajko:*

Witaj Ninas !
Myślę, że wiem co by pomogło Twojemu małżeństwu. Myślę, że teraz - myśląc głównie o dziecku, swoich problemach i obowiązkach pracujesz na rozpad swojego małżeństwa. Wiedz, że dorosły mężczyzna potrzebuje miłości i czułości jeszcze bardziej niż niemowlak, ale nigdy się do tego nie przyzna. Skupianie się wspólne na dzieciach to żadna rada na poprawę małżeńskiej relacji. W zdrowej rodzinie na pierwszym miejscu jest małżonek, którego sama wybrałaś i z którym jesteś związana wiecznym węzłem sakramentalnym, potem są dzieci - dar Boży dla Was dany na wychowanie, potem rodzice. Jacy by rodzice czy teściowie nie byli - zawsze trzeba ich szanować. Mój mąż jest trochę do Twojego podobny - też pracuje od rana do nocy przed komputerem i też ma ojca, który zawsze umiał go tylko krytykować. I wiem, że on go i tak kocha, jaki by nie był. Wiem, że w głębi duszy Twój mąż ucieszyłby się gdybyś starała się dostrzegać w jego rodzicach te ziarenka dobra, które na pewno w sobie mają. Ale główną moją radą jest tu przede wszystkim otoczenie męża miłością, czułością i dobrocią, choćby małymi kroczkami. On tego potrzebuje bardziej niż Ci się wydaje. Następnie jak relacja zacznie się polepszać można porozmawiać o tym by w czymś Ci pomógł i odciążył. Nie wymagaj za dużo na raz. Małymi kroczkami do przodu. I pamiętaj: doceniaj, doceniaj i jeszcze raz doceniaj swojego faceta, bo inaczej znajdzie to u innej, jak każdy mąż który postanowił odejść do tej lepszej... Trzymam kciuki , będzie dobrze !

Pronome- przeczytałam Twoją odpowiedź już 5 razy..naprawdę bardzo Ci za nią dziękuję,dawno nie poczułam sie tak zrozumiana..bardzo tego potrzebowałam.
To niesamowite,że ktoś kogo nawet nie znamy może tak podnieść na duchu i sprawić,że poczujemy się lepiej .
Dziękuję,że dostrzeglaś,że ja sama także potrzebuję wsparcia i pomocy.
Wiem,ze wszyscy mi radzą abym okazała uczucia i
wsparcie mezowi ale chyba nie do końca zdają sobie sprawę jakie to dla mnie trudne.
Bo tak jak piszesz wyhodowałem skorupę i zbudowałam wokół siebie mur.
Będę nad tym pracować, choć wiem że to będzie długo proces.
Bardzo Ci dziękuję i ściskam Cię mocno!

  Moim zdaniem to jest najmądrzejsza i najbardziej ludzka odpowiedź. Przykre to jest, ale właśnie w tak ciężkiej sytuacji w szpitalu teściowie Autorki nawet nie potrafili odwiedzić tylko dopytywać się syna co u niej słychać. Okropnie nieludzkie zachowanie. Wcale się nie dziwię, że nie zależy jej na nich. To toksyczne potwory bez ludzkich uczuć. Napisałam o tym, bo to mnie uderzyło jak i obojętność męża. Wcale się nie dziwię droga Autorko, że po tym wszystkim co przeżyłaś czujesz się tak a nie inaczej. Ale na pewno uda Ci się z czasem pozbierać z tego wszystkiego czego Ci życzę z całego serca.!! Przede wszystkim Tobie i Twojej córeczce.

Pierwszym i chyba kluczowym krokiem do poprawy całego tego związku będzie odcięcie się od toksycznych teściów a potem powinno już być dużo łatwiej. W tym przypadku dolewają oni tyle jadu, że sami małżonkowie tracą kontrolę nad całością. Spróbuj zawalczyć o Was, może się okazać, że znowu poczujecie do siebie to, co dawniej