Starzejąca się mama - Netkobiety.pl

Często  u osób ok. 65 roku życia własnie , pojawia się depresja. Jest to dość specyficzny rodzaj depresji, nazywany depresją osób starszych. Może, choć nie musi być pierwszym objawem początku choroby Alzheimera. Jesli twoja mama była osoba aktywną, dobrze sobie radziła w życiu, a teraz wykazuje obniżenie nastroju, to powinno niepokoić. Warto jednak pamiętać, że osoby starsze chorujące na depresję mogą być nie tylko apatyczne, pozbawione energii i przygnębione, lecz także – co mniej oczywiste – drażliwe, nerwowe, wybuchowe czy niestabilne emocjonalnie. Własnie to zauważyłas u swojej mamy?

Może warto byłoby namówić ją na wizytę u psychiatry?

Depresja zwykle nie jest naglą choroba, a nierozpoznana moze "trawić" kogoś latami, mieć okresy zaostrzeń i poprawy. W ten sposob można funkcjonować długo, co nie znaczy, że jest normalnie. Autorka nie mieszka z mamą, widuje się z nią raz na dwa miesiące, więc naprawdę nie wiem, kto tu bardziej wymaga pomocy?  W czym tak bardzo matka utrudnia autorce życie, ze trzeba te kontakty ograniczyć jeszcze bardziej? Może własnie jest taki moment, że matka autorki potrzebuje tych kontaktów częsciej? Może naprawdę potrzebuje pomocy, a jedyny sposób w jaki to okazuje jest nie najszczęsliwszy i burzy autorce święty spokój? Jesli autorka n ie czuje się na siłach, to przeciez nie jest sama. Ma rodzeństwo, ma partnera matki z którym też może porozmawiac o jej stanie, ale "wypinanie" się na kogoś, tylko dlatego że się starzeje i zaczynają się z nim problemy, jakoś słabo widzę.

Ela, jakie roszczenia? Autorka napisala:

-----MAm 34 lata , jestem w szczęśliwym związku 15 lat, wynajmujemy mieszkanie i mamy kota, planujemy coś więcej kiedyś tam...

wczoraj rozmawiałam z mamą (mieszkamy 500 km od siebie i ma 67 lat i partnera).

MIała zły humor, nie wiem czym wywołany, ale zdarza się to często  i wtedy popada w tzw. czarną rozpacz  i mówi rzeczy typu: ja to zaraz umrę samotna, nikt jej nie pomaga, że nikt się nią nie zaopiekuje , gdy zacznie niedomagać.-------

Matka autorki mieszka oddzielnie, nie wymaga od autorki żadnej pomocy, nie jest uciązliwa na codzień, a tylko gdy ma "czarny humor"  opowiada o swoim strachu przed samotnością, starością   i śmiercią. Ela, to naprawdę typowe u starszych ludzi z depresją. Chcialaby aby córka z nią mieszkała i co z tego? Obie wiedzą, że to nie nastąpi, przynajmniej nie szybko. Moim zdaniem nie tzreba jej dołować jeszcze dodatkowo slowami o domu opieki czy podobnymi, tylko spróbować pomoc. To, że czlowiek ma 67 lat nie powoduje, że przestaje być bliskim czlowiekiem o którego  najbliżsi nie muszą się troszczyć.  Ja zaproponowalam wizytę u lekarza nic więcej. Jesli ktoś uważa, że to zbyt wiele dla matki, to nie wiem kto tu ma problem.

Cieszę się że wyrażiłas zgodę na wizytę u lekarza 

Dziękuję za odpowiedzi.

Nie chcę ograniczyć kontaktów z mamą ale też nie chcę ich poszerzać - mój post wynikał z tego właśnie , żeby zapytać się jak się zachowywać i co jej odpowiadac na takie żale, żeby nie urazić i pogłębić jej złego humoru, ale też nie podjąć niedobrej dla mojego życia decyzji, bo już kilka razy zmęczona takimi "szantażami" uległam i zrobiłam coś niekorzystnego dla mojego związku.

Możliwe że mama ma początki depresji. Na wizytę się nie zgodzi, bo ma brak szacunku do psychologów itp.  Na moją terapię DDA zapytała dlaczego tam chodzę, bo ojciec był jaki był ale to ojciec.

Obiektywnie patrząc to jej życie teraz jest najlepsze - znalazła naprawdę dobrego partnera który ja kocha, jest w b. dobrej sytuacji materialnej podczas gdy całe życie była bieda, jak na ten wiek ma całkiem ok zdrowie....

No ale w każdej prawie rozmowie wspomina, że brakuje jej dzieci przy sobie (mimo, że część rodziny blisko to  rzadko chce sie z nimi widywać). A mi po prostu w takich chwilach przykro, że nie jest szczęśliwa i ja nic nie mogę zrobić. Nie wiem jak ona by sobie to wyobrażała jakbym mieszkała w tym samym mieście - codzienne obiadki, siedzenie na kawie codziennie po 2 h? Kto dorosły na to ma czas?

Myślę że jak się przez całe życie walczyło z problemami , to ciężko teraz żyć spokojnie... Sama z tym miałam problem, że jak poszłam na swoje i miałam święty spokój od problemów innych ludzi to bardzo mi odbijało.

Mama nie ma żadnej pasji, koleżanek mało i na odległość tylko, jakoś tak chciałaby być wokół ludzi i "wieść wśród nich prym" ale przez te swoje smutne historie odstręcza znajomych.  Szkoda że w Polsce mało jest aktywności dla seniorów, bo bym ją namawiała do zapisania się na jakieś wycieczki rencistów, czy chodzenie z kijkami w grupie itp.

Nie ma w pobliżu jakiegoś Uniwersytetu III wieku?

Praktycznie wszyscy moi znajomi którzy mieszkają daleko - słyszą takie marudzenie od rodziców i muszą znosić wywoływanie poczucia winy.
Osobiście nie radze "stawiać mamy do pionu" jak radzi ulle. Wywoła to niepotrzebny konflikt, a mam, jako starsza osoba pewnie niewiele zrozumie - tzn. dalej będzie uważała że ona ma rację, a jeszcze bardziej uzna że Ty jesteś okropna.
Daj jej się wygadać, powiedz że jeśli będzie trudna sytuacja to na pewno nie zostanie bez opieki.
Nie obiecuj gruszek na wierzbie, jeśli wiesz że słowa nie dotrzymasz.