Partner mający problem alkoholowy, ochłapy prawdziwego związku - Netkobiety.pl

Żaden alkoholik nie widzi problemu- taka smutna prawda. To, że nie pije codziennie, niczego nie oznacza, bo są różne formy picia nałogowego. Twój wygląda mi na "cugowca". Taki potrafi nie chlać przez pewien okres czasu (dzień/ tydzień/ miesiąc), ale jak wpada w ciąg, to pije do upadłego przez kilka dni. Fakty, że nie chce się leczyć, oznaczałby dla mnie koniec związku.

Zresztą, bardziej istotne jest, że Cię nie szanuje, pomiata Tobą i obraża. To ma być miłość? No, przepraszam, ale jak masz takiego partnera, to lepiej, żebyś go wcale nie miała. A matce bym powiedziała, że nie życzysz sobie jej dobrych rad. Decyzje podejmij sama, tak by była najlepsza dla Ciebie i dziecka.

Po pierwsze - kwestia wychowywania dziecka w "pełnej" rodzinie.
O tak. Istotnie. Taka rodzina jest pełna. Pełna alkoholu, przemocy, braku szacunku i patologii.
Później życie takiego dziecka też jest pełne. Pełne depresji, kompleksów, traumy i psychoterapii.
Pytanie - czy o taką pełnię chodzi?

Kontaktu z mamą zrywać nie musisz. Nie ma ku temu żadnych powodów.
Po prostu - w każdej chwili możesz powiedzieć, że to Twoje życie i to Ty będziesz podejmować swoje decyzje, nawet jeśli ona się z nimi nie zgadza i ich nie akceptuje.
Ona nie przeżyje za Ciebie piekła, do pozostania w którym Cię nakłania.

Dziękuje Wam za odpowiedzi i zrozumienie. Trochę mnie to podniosło na duchu.
Dzis się bede przygotowywać do rozmowy z mamą, bo się widzę z nią i chciałabym żeby wszystko rzeczowo i treściwie zostało z mojej strony powiedziane. A nie chcę z nią wchodzić w dyskusję, bo to faktycznie nie ma sensu.
Nie chcę słuchać, ze dziecko bez ojca będzie nieszczęśliwe. Przecież ten ojciec będzie się z nim widywał, jedynie nie będzie go tutaj w domu.
Jego ataki w moją osobę, wyzwiska skutecznie zmniejszają moje poczucie wartości, które tak ciężko i powolutku próbuje w sobie zbudować.
Najgorszy będzie dla mnie powrót do pracy i noce. Samotne noce są przerażające. Muszę mieć świadomość,że będzie ciężko, ale dam sobie radę. Muszę!

Niestety aż tak młoda już nie jestem, skończyłam w tym roku 33 lata. No ale, stara też nie jestem. Nie myślę nawet o tym, żeby mieć kolejnego partnera. Powinnam sobie poukładać życie jako samotna matka, przepracować ten związek i dalej pracować nad swoim poczuciem wartości.Dopóki siebie w pełni nie pokocham, to nikt inny mnie nie pokocha.

Pokochać siebie to możesz już w tej właśnie chwili nie ma co czekać i stawiać warunki mnożyć przeszkody.
Myślisz że będzie Ci ciężko i trudno - po co to planować fakt czasem tak może być a nawet jeszcze ciężej wszystko w Twoich rękach tylko będąc w związku z uzależnionym osobnikiem Ty mogłaś się współuzależnić to częste i po tym co piszesz o sobie bardzo prawdopodobne.
Zamiast moim zdaniem niepotrzebnej zgody i błogosławieństwa ,konsultacji z mamą i ostatecznej z nią rozmowy to idź biegiem na terapię dla siebie.Z marszu  nie czekaj bo teraz się wygadasz na forum i poczujesz ulgę ale to może być zwodnicze i starczy na krótko.
Jeżeli wydaje Ci się że tak łatwiutko Twój mąż Cię odpuści to możesz się rozczarować bo różnie może być .
Na moje oko to no jeszcze z 10 lat może sobie tak popijać w komfortowych warunkach full servis z seksem w domu niemal żadnych obowiązków oprócz pracy dba o siebie, młoda "służąca" do dyspozycji i wyżywania się krytykowania raj kto b tak chciał to stracić.Nawet to że mu przeszkadzasz wykorzysta bo stoisz na przeszkodzie do jego "wolności" tak nawet uzależniona osoba jest wolna choć myśli w sposób chory o tym
Zobacz i przyjrzyj się sobie ile masz obaw lęków przed krokiem do przodu samej może być Ci ciężko bez wsparcia z zewnątrz.
To ze się rozwiedziesz nie koniecznie uczyni Ciebie osobę szczęśliwą tak z automatu oczywiście jeżeli współuzależnienie dotyczy Ciebie
Warto sprawdzić tym bardziej że piszesz o pracy nad poczuciem wartości i o pokochaniu siebie.
Resztę napisały Ci dziewczyny wyżej to nie będę się powtarzał a jak chcesz zrobić dobry uczynek na koniec to nagrywaj te jego bluzgi do ciebie być może uratujesz mu pośrednio życie jak walnie o dno może się przestraszy policji to się zdarza Ty nie czekaj już na to co on zrobi zrobiłaś co mogłaś a tak między nami to nic nie mogłaś alkoholizm to ciężka sprawa.
Z doświadczenia powiem ci że osoby związane z alkoholikiem wcale nie mają zawsze łatwiej na początku pomoc wspiera w trudnych chwilach widzisz jak podziałało na Ciebie forum ale to na tylko chwilkę, nie zatrzymuj się tylko działaj idź do prawnika załatw dla małej opiekę na czas przeznaczony dla Ciebie nie żyj tylko dzieckiem.
A tak w ogóle to życie jest wspaniałą przygodą jak się uwolnisz bo wolność jest przepiękna najpiękniejsza.
Trzymaj się i pisz regularnie na forum - jeśli chcesz.
Aaa  byłbym zapomniał Nic nie musisz - możesz to różnica. a możesz więcej niż Ci się zdaje.

Byłam na kilku sesjach po porodzie, dzięki nim trochę się podbudowałam psychicznie, bo bywało już naprawdę z nią kiepsko. Ale faktycznie, powinnam kontynuować terapię. Niestety na NFZ czeka się bardzo długo, a prywatnie koszty są ogromne.

Z nami nie pójdzie Ci tak łatwo nie szukaj wymówek kolejki kolejkami .
Czekając na swoje miejsce w poradni NFZ, możesz przez ten czas raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie pochodzić na mityngi  AL anon to grupy rodzinne wsparcia to nie terapia ale za darmo.
Nie wiem jak jest teraz bo to się niedawno nieco zmieniło,ale sprawdź w pomocy społecznej lub w gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych,jeżeli nie ma miejsc w ośrodkach NFZ i są bardzo duże kolejki możesz starać się o miejsce na terapii prywatnej gminy podobno mają na to kasę tylko trzeba się trochę po chandryczyć z biurokracją.Warto to zweryfikować ja z przepisów regulaminów itp jestem cienki.

Wczoraj zrobiłam pierwszy krok na przód, zapisałam się do swojej psychoterapeutki, która zna moją historię doskonale, bo chodziłam do niej na sesje już jakiś czas temu. Co prawda jest to prywatna wizyta, ale chcę z nią porozmawiać, przeanalizować wszystko i uspokoić umysł, pozbierać się jakoś do kupy.
Również wczoraj oznajmiłam partnerowi, że ma szukać nowego lokum. Ależ to było dla mnie trudne! Wiem, że dla Was to brzmi absurdalnie, bo facet przecież zgotował mi masę nerwów, ale tak ciężko było mi to powiedzieć, aby po prostu się stąd wyprowadził. Sporo czasu ze sobą mieszkaliśmy, w zasadzie od początku tutaj razem. Ciężko mi sobie wyobrazić, że już nie długo jego szafki będą puste, znikną jego kapcie, ręczniki w łazience. Ja będę wracać do pustego domu, a noce i poranki będą samotne z dzieckiem. Gotować będę obiady tylko dla siebie, a dobre chwile (bo ciągle są one przywoływane w mej pamięci) znikną bezpowrotnie.
Mój partner (nie jesteśmy małżeństwem) trochę się z początku wzburzył na wieść o wyprowadzce, zaczął się dopytywać co on takiego mi zrobił. Gdy uznał, że jestem nieugięta stwierdził, że i tak ja go nie obchodzę, ma mnie gdzieś i łączy nas już tylko dziecko. Wiedząc , że jestem czuła na tym punkcie musiał mi jeszcze wbić szpilkę, że jestem życiowym nierobem, cały dzień leżę i wypoczywam, nic nie robię w domu. Gdy zaczęłam mu wymieniać moje codzienne czynności wyśmiał obiady, które nam robię praktycznie codziennie. Określił, że raptem parę razy ugotowałam prosty, w miarę zjadliwy obiad i to tyle. Zabolało mnie to potwornie, bo robiłam to głównie dla niego i starałam się od dłuższego czasu by codziennie był smaczny, ciepły posiłek. Tak samo w mieszkaniu sprzątałam na bieżąco, zajmowałam się dzieckiem i nie mam sobie nic do zarzucenia. To że czasem lubiłam sobie poleżeć z książką to chyba nic złego i nie świadczy o tym, że jestem nierobem życiowym. Tym bardziej, że wracam za pół roku do pracy, a wydatkami dzieliliśmy się 50/50 z mojego zasiłku macierzyńskiego.

Summer_rain napiszę Tobie tylko że jesteś jednak zuch dziewczyna.
Wątpliwości,zawiedzione nadzieje i wspomnienia, obawa przed samotnością,przyszłością a pomimo to zrobiłaś w tej chwili swojego życia dla siebie najlepszą rzecz.
Poukładanie się dojście do równowagi jest w Twoim zasięgu.Przyszłości nikt nie zna a przeszłość możesz rozliczyć i zamknąć.Pustka to nie wyrok to możliwość jak zajmiesz się sobą przerodzić się może w ogromną przestrzeń dla Ciebie tylko się nie cofaj .Wszystko co do tego potrzebne masz w sobie terapia pomoże Ci to wydobyć a życie zaopiekuje się Tobą ludzki organizm cały jest mądry ma wszystko co trzeba by czuć się szczęśliwym.Nie pokochasz za dwoje to niemożliwe.Nie przejmuj się co on myśli i tym co gada to chore myślenie i głupie gadanie. z jego strony.
Zrobiłaś wielką rzecz a niektóre uczucia które masz miną zamartwianie się i przejmowanie na zapas to część która jest być może chora miej do tego dystans .
Trzymaj się.

Mam taki problem,że często czuje się oceniana, wiem że to też temat do przepracowania.
Boję się pozostawić taką opinie po sobie, jaką byłam beznadziejną partnerką i nierobem życiowym. Wiem,  że on taki powód rozpadu związku będzie przedstawiał swojej rodzinie i przyjaciołom. Boli mnie to,  że w ich oczach będę nierobem życiowym i osobą czepialską z którą nie idzie wytrzymać w związku, a tak nie jest i nie będę mogła się obronić w żaden sposób, bo wiadomo, że uwierzą jemu.
Powiedział także, że pewnie powiem swoim przyjaciółkom i matce, że on jest pijakiem a to przecież wg niego bzdura.
Generalnie mam traumę po poprzednim związku, kiedy ex żeby mnie zniszczyć po tym jak go rzuciłam (typ agresora słownego)dosłownie zniszczył mnie wśród swojej rodziny i znajomych. Rozpowiedział o mnie kłamstwa. Doszło do tego, że jego znajomi pousuwali mnie z portali społecznościowych, a rodzina udaje, że mnie nie poznaje na ulicy. Więc boję się powtórki z rozrywki, chce pozostawić dobrą opinie o sobie,albo przynajmniej nie tak kłamliwą na mój temat.

Jeszcze z nią nie miałam okazji rozmawiać, zbieram siły do tej rozmowy.

To, że zdecydowałaś się w miarę szybko ją odejście to jedno, ale, że udało Ci się zwalczyć pierwsza pokusę ! Jestem pełen uznania dla Ciebie. Tylko Ty sama wiesz ile siły Cię to kosztowało. Siły, która jak pokazujesz masz.
Przytul się do dziecka, już nigdy do niego. Jeszcze alimenty od niego scisnij

Zaraz zwariuję. On chyba zaczął uważać, że nic się jednak nie stało. Dziś był na chwilę u swojej rodziny i wracając spytał się mnie czy kupić składniki na niedzielny rosół. Czy ja mu jakieś sygnały niewerbalne dałam , że cofam moją decyzję o jego wyprowadzce, czy o co do cholery chodzi?
Boże daj mi siłę, abym nie zmiękła i nie dawała kolejnej szansy. 
Tym bardziej, że on mnie nawet nie prosił o szansę, nie walczył. On mnie nawet nie przeprosił i nie okazał skruchy za ostatnie epitety dot. mojej osoby i jechanie po mnie jak po kupie.

Senshi to dobrze określiła to tak jest przecież "nie ma o czym mówić","nic się nie stało".
Bywa że to osoba uzależniana zachowuje się jakby trzeba było ją przeprosić,a ona łaskawie wybaczy .
Nie dziw się że może tak być.
Nieprawdą jest że osoby uzależnione nie mają wyrzutów sumienia,poczucia winy i tego że postępują krzywdząco wobec bliskich.
Wytrzymać z tym jest trudno a mechanizm zakłamywania zaprzeczania jest w uzależnianych osobach silny i doprowadzony niemal do perfekcji wyrzuty przechodzą w poczucie winy a poczucie winy można przekształcić w poczucie krzywdy i obwiniać za to innych pokrętne ale działa poczucie winy bywa potrzebne żeby się użalać nad własną słabością ale rzadko takie rzeczy osoby bliskie mogą zobaczyć,nie pokazujemy tego innym ukrywamy bo to niewygodne a łatwiej przerzucić winę na kogoś wyrzuty są tłumione i tępione wywoływanym za zawołanie i automatycznie złością, gniewem zaciekle z całych  sił bo to słabość pokazać co się czuje.Choruje sumienie to i chorują uczucia wszystko po to żeby tego nazbierać i sięgnąć po alko nawet z opóźnieniem ulga jest ogromna do następnego razu i tak w kółko powtórzyć prowokowanie pretensje do całego świata i bliskich zdołować siebie też za to i ruszyć nic nie czuć żadnego bólu wyrzutów jak najdłużej najczęściej .
Z czasem odcinasz się od ciała od uczuć i nie ma z nimi kontaktu tylko podstawowe wk....ie i czujesz się ch...o to wszystko.
Pisałem że on łatwo sobie Ciebie nie odpuści będzie próbował różnych sztuczek teraz udaje że nic się nie stało,może urządzić też płacze,błagania, obietnice przyrzeczenia,udawać uległość i skruchę to zależy trochę od charakteru i w jakiej jest fazie,i co nawywijała,może grozić szantażować.Jedno jest pewno on się boi i nie przyzna do tego jak nie pokarze innych uczuć .
Wie że jesteś głodna uczuć chcesz ulgi w cierpieniu, a jutro Dzień Kobiet nie ważne jaki masz i on ma do tego stosunek .
Nie daj się trzymam kciuki.Pamiętaj on też się boi jest słaby bądź stanowcza i nie dyskutuj nie daj się wciągnąć w rozmowę i prowokacje.

Tak i nie bo nie ma w tym jakiejś mocy "metafizycznej" to nie żadna czarna magia zna Ciebie i dość łatwo mu przenieść swoje uczucia na Ciebie, on też Ciebie analizuje choć może wyglądać że jest obojętny obsesja daje pozorną siłę i niby spokój wszystko zrobi dla niej żeby w końcu poczuć przyjemność satysfakcję (nie koniecznie z picia,ale zwycięstwo prawdopodobnie za jakiś czas uczci odpowiednio)to właśnie jest najbardziej chore i nie tylko to...
On też przecież jest zdolny do tęsknoty,uczucia jest uzależniony lub jak kto woli chory ale nie jest chyba na etapie tego żeby w ogóle niczego nie czuć.To co robi i czego nie robi z emocjami jest chore .Wpływy są istotne a u niego i na jego myślenie /odczuwanie największy wpływ ma obsesja picia i nałogowe regulowanie - starowanie żonglowanie uczuciami emocjami Ty jesteś jednym z elementów w jego systemie czerpania "energii" wywoływania uczuć jest od Ciebie również uzależniony a raczej od emocji związanych z Twoim myśleniem i odczuwaniem akcja reakcja.To niektórzy nazywają "uzależnianym umysłem".
Nie przejmuj się tak tym co on myśli i czuje bo to pułapka u niego jest totalny chaos w uczuciach .
Nie trać energii na analizowanie go .
Tam nie ma nic co może Ci się teraz przydać, nie skontrolujesz go bo przegrasz znowu chcąc zapanować nad nim.

Summer a z jakiego powodu on chodzi do terapeuty ?
Dostał od ciebie jakiś termin na wyprowadzkę ? Nie odpuszczaj bądź stanowcza już potrafisz  i unikaj rozmów będzie Ciebie tak stopniowo zmiękczał na różne sposoby,urabiał.Minimalizował swoje picie ,bo przecież się czepiasz a "wszyscy faceci tak piją " itp .A przecież powinnaś wiedzieć że jak dostajesz joby i bluzgi to dla Twojego dobra i na poprawę, to taki jest jego szacunek według niego do Ciebie ."Patriarchat" taka tradycja .
Będzie rozmydlał temat waszej relacji i eksponował swoje zasługi w związku to nic dziwnego tak mu wygodnie w tym pseudo komforcie psychicznym.Może nawet złożyć samokrytykę jak mu będzie to na rękę jemu się nie chce wyprowadzać bo ma jak pączek w maśle.
Czasem u alkoholików występuje też lęk że jak zostaną sami to stoczą się jeszcze szybciej i bardziej lek jest nie bez podstawmy.

Wcześniej za moją namową był raz u terapeuty, no może dwa razy. Więcej już nie chodził i nie będzie chodził,bo terapeuta podobno stwierdził, że partner potrafi się kontrolować i może długi okres wytrzymać bez alkoholu (nawet 2 miesiące). Ja absolutnie w to nie wierzę.

Oczywiście to będzie proste przeniesienie z moich własnych ( i nie tylko moich bo znam takich ancymonów setki ) przeżyć i doświadczeń ale już sobie wyobrażam jak "chętnie" on poszedł do tego terapeuty i jaką prawdę o swoim piciu mógł mu przekazać.

Żaden ze znych mi teraputów psychiatrów czy psychologów od uzależnień nie będzie na siłę zajmował się pacjentem który nie ma nawet odrobiny motywacji do leczenia.Posłucha popatrzy ale nie będzie błagał namawiał przekonyeał przymuszał po kilku minutach dobry specjalista doświadczony będzie wiedział czy pacjent chce się  nawet trochę leczyć czy przyszedł dla świętego dla pokoju na odczepnego bo mu kazali i czeiają się.Natomiast taki delikwent wychodząc od terapeuty często gęsto jest puszny i dumny że udało mu się nawet teraputę wykiwać.Kiedyś jak jeszcze słabo było z wiedzą i świadomością na temat problemu bo np 30 40 lat temu tak bywało to można było świrować z nerwicą lub depresją i wyłudzać leki nasenne lub uspokajające tak na wszelki wypadek i czas poduchy w piciu zastępczo wielu tak robiło nie wszyscy ,niektorzy nsprawdę wierzyli że jak wyleczą nerwicę to będą pić normalnie.

Dostał jakiś termin na wyprowadzkę taki konkretny ?
Nie pękaj Summer pozory są tymczasowe jak zmiękniesz to znowu poczuje "wiatr w żagle" odczeka trochę  i pod byle pretekstem ruszy.Mało kto wytrzymuje długo w takiej suchej abstynencji bo to mordęga i nuda męczarnia na dłuższą metę przez te tłumione chore nieszczęsne emocje które biorą się z podświadomego myślenia na ogół błędnymi przekonaniami ale to szeroki temat jest.
On nie widzi problemu swojego z piciem jeszcze się nie przejechał na tym więc nic nie zrobi bo po co jemu to nie przeszkadza.Nie poniósł konsekwencji żadnych samo gadanie i obronę przed tym to ma opanowaną do perfekcji.
Jedyne co mu przeszkadza to to że Tobie to przeszkadza przez co Ty jemu zakłócasz jego komfort.
Jak by mu faktycznie zależało to sam by znalazł drogę na terapię czy do AA bez pokazywania palcami .
Znam takich więc wiem jakie warianty mogą zaistnieć .
Takie sięgnięcia swojego dna widocznie jest konieczne a te dna są bardzo różne.
Jemu utrata rodziny,szansy na więź może nie przeszkadzać a jednocześnie przeszkadza mu tylko utrata komforciku picia i obsługi no i może trochę reputacji bo będzie się musiał tłumaczyć w jego mniemaniu przed rodziną a jak to zrobi to można łatwo przewidzieć .

Ma czas do końca marca z przeprowadzką, ale widocznie muszę mu o tym terminie przypomnieć.
Dla niego temat tego co się wydarzyło nie istnieje, tak jakby bał się go w ogóle poruszać.
Co do powiedzenia rodzinie, to jestem prawie pewna, że powie o tym , że przestaliśmy się dogadywać, zwalając też w dużej mierze wine na mnie (np że nie można już ze mną wytrzymać, że czepialska itp). Podczas ostatniej kłótni zarzucił mi, że ja jako powód rozstania swoim rodzicom przedstawie jego ,,niby alkoholizm" i oczywiście był wściekły, bo wg niego to gruba przesada.

Nie wspomniałam jeszcze o pewnej kwestii. W momencie naszej ostatniej kłótni powiedział mi, że rozpisze mi wszystko co on zrobił w tym mieszkaniu i co kupił, żebym mu oddała pieniądze. Dodał, że to mała kwota nie będzie, bo za robociznę (pomalowanie pokojów, drobne naprawy), zakupy drobnego sprzętu AGD (np czajnik, toster), który kupiliśmy wspólnie, zakup nowej kanapy w salonie, rolety i panele itp.
Dodam tylko, że za czynsz mieszkania płaciliśmy równo po połowie, tak samo wszelkie rachunki. Mieszkanie jest mojego dziadka. Korzystał z moich sprzętów typu pralka, lodówka, telewizor, playstation itp. Eksploatował mieszkanie. Czy faktycznie ma prawo mi tak wyliczyć wszystko co do grosza? Moim zdaniem to wobec mnie bardzo nie fair wciągać mnie teraz w takie koszty, tym bardziej, że panele czy kanapa nie są już w stanie idealnym,jak ze sklepu.

Nie stresuj się tym. Mieszkał u Ciebie, a płacił za wynajem? Ma rachunki na to co kupił albo zrobił? Próbuje Cię wziąć pod włos- tonący brzytwy się chwyta