Starosc z Narcyzem - Netkobiety.pl

Życie z narcyzem byłoby wspaniałe gdyby kazdy narcyz był niemową.
Ja w fazie idealizacji udawałam, że nie słyszę co on do mnie mówi. Ani bajek nie słuchałam o tym co on niby czuje, ani tych głupot jakie wygaduje kiedy jest zły, czy próbujących urazić moje uczucia słów. Liczyło się tylko to co mi daje, czyli erotyczne doznania. Sama zresztą mówiłam mu rzeczy które jak się okazało go raniły. Na przykład po udanym seksie potrafiłam mu powiedzieć, żeby następnym razem bardziej się postarał bo dwa orgazmy to za mało. Tak mi się powiedziało bezmyślnie i już.
Albo rozpalałam go do granic możliwości i mówiłam ze muszę lecieć chociaż wcale nie musiałam i w sumie bardzo miałam ochotę zostać ale tego nie robiłam.
Niestety w czasie dewaluacji widziałam w nim zwykłego człowieka, docierały do mnie jego słowa, tez potrafił mnie w tym momencie zranić i powiedziałam dość.
On był w wielkim szoku, bo był pewien że jestem uzależniona. Ale nie jestem.
On codziennie pisze. Nie odpisuję.
Brakuje mi tylko seksu z nim i nie wiem jak ten problem rozwiązać.

Jestem pół roku po rozstaniu z N (7 i pół roku razem z przerwami). Ulle, zgodzę się z tobą, że po kilku latach zagrania N nie robią już na człowieku wrażenia. Przez te pół roku od rozstania N szukał ze mną kontaktu np. dzwonił w sprawach służbowych pod byle pretekstem (pracujemy w jednej firmie, w jednym budynku, tylko na innych piętrach dlatego czasem 1 a czasem 3 razy w tygodniu widujemy się np. na korytarzu). Nie mieszkamy razem. 2 tygodnie temu miałam gorszy czas i niestety napisałam do niego emaila "co u ciebie słychać"? Do dzisiaj nie odpisał. Myślałam, że będę załamana. A tu zdziwienie, 2 dni smutku i tyle. No ale niestety zastanawiam się o co mu chodzi? Dawniej było tak, że jak nie odpisywał lub nie oddzwaniał max. po 3 dniach (a było dobrze między nami) biegałam za nim domagając się odpowiedzi dlaczego tak się zachowuje, dlaczego jest dla mnie taki niedobry, czym na to zasłużyłam, czy jeszcze chce być ze mną? Teraz siedzę na 4 literach i nic (oprócz tego, że cały czas sprawdzam czy odpisał lub oddzwonił - głupia ja i zastanawiam się czy jego zachowanie to kara, że tak późno się odzywam do wielkiego pana dyrektora, czy gierka celem zrobienia mi na złość, czy zwykłe olewanie). Z jednej strony żałuję, że napisałam, z drugiej nie. Bo przynajmniej wiem, że jego smutne miny przez ostatnie pół roku i próby kontaktu to taki teatrzyk i kolejne gierki, na które mam nadzieję już się więcej nie nabiorę. Dziewczyny co tam u was, bo zamilkłyście? A szkoda, bo wszystko co tu piszecie to święta prawda. Mój N to dr architektury, dyrektor (na szczęście nie mój) i debil w jednym, któremu zawsze największą przyjemność sprawiało znęcenie się metodą nie znikam/chodzę do pracy ale dla ciebie nie mam czasu. Nie zadzwoni do domu chociaż raz na 3 dni, nie przyjedzie, nie kontaktuje się ze mną w pracy twierdząc, że jest "zarobiony" i nie ma czasu. Na korytarzu cześć i szybkim krokiem ucieka. Ale widzę, że ma czas rozmawiać z innymi pracownikami o pogodzie, zapraszać kogoś do siebie do gabinetu na kawę, iść do kogoś na kawę itd. Na moją prośbę "przyjdź do mnie chociaż na chwilę do pokoju" wykrzyczane z nerwami nie mam czasu. Kiedy widział, że się obraziłam (orientował się po kilku dniach mojego milczenia) nagle znajdował dla mnie czas. Sielanka trwała kilka tygodni i od początku to samo. Jeśli chodzi o jakieś prezenty, to np. na urodziny tanie słodycze ze sklepu z owadem w logo średnio raz w roku, albo nawet rzadziej. A ja naiwniara z każdej okazji wypasiony prezent. Na imprezach firmowych chyba tylko na jednej (a było ich kilkanaście za naszego pseudo związku) zachował się wobec mnie w porządku, zazwyczaj nadskakiwał innym paniom, a przede mną wprost uciekał. Było mi wstyd przed współpracownikami (koleżanki i koledzy w firmie wiedzą, że jesteśmy/byliśmy "razem" chociaż się z tym oczywiście nie obnosimy). Tak jak jedna dziewczyna tu napisała, wygląda to tak jakby nie chciał ze mną być, ale nie chciałby mnie też stracić. Te kilka tygodni ze mną co parę miesięcy to tak jak jakiś haracz, który musi zapłacić za przytrzymanie mnie przy sobie.

Od kilku lat wiem, że nie warto (jak zaczynaliśmy nie był dyrektorem). Na szczęście idę do przodu, co prawda małymi krokami, ale zawsze. Podobno tak jest nawet lepiej.

Jak to o co mu chodzi? To Ty do niego pisałaś, więc o co Tobie chodzi, a nie jemu?
Jego stanowisko i zachowanie jest jasne, brak odpowiedzi, oznacza brak chęci kontaktu. Pół roku temu się rozstaliście, więc jak moglibyście mieszkać ze sobą ?

Czyli wcale nie siedzisz na 4 literach, a bliższe prawdy jest stwierdzenie, że siedzisz na rozżarzonych węglach i podskakujesz pod sufit na każdy najmniejszy dźwięk, licząc na to, że będzie on dźwiękiem wiadomości od niego.
Dodatkowo zastanawiasz się co oznacza jego zachowanie, zamiast przyjąć za pewnik oczywiste fakty. Nie odzywa się, to znaczy że nie chce się odzywać, a nie że bawi się w gierki, czy też potajemnie planuje aby Ci się oświadczyć.

Przecież pisząc do niego dałaś wyraźny dowód na to, że jednak się nabrałaś.

Wybacz, ale Tobie nic do tego na co on ma czas w pracy, a na co nie ma. Nie jesteś ani jego przełożoną, ani nawet nie pracujecie razem - więc jego praca i zachowanie w pracy nie podlega Twoim ocenom. To nie Twoja sprawa, że on normalnie rozmawia z innymi ludźmi i pije z nimi kawę. I po raz drugi pytam - skoro nie jesteście razem i rozstaliście się pół roku temu, a on nie przejawia żadnych chęci do utrzymywania z Tobą kontaktu, to na jakiej podstawie oczekujesz, że on będzie do Ciebie przyjeżdżał, albo dzwonił.
Przecież on ucieka przed Tobą, stosując wymówki wskazujące jasno na to, że chce żebyś mu dała spokój. Nie chciałabym Cię urazić, bo wiem że to wynika z desperacji, ale Twoje zachowanie jest niegrzeczne.

Ale po co on miałby przychodzić do Ciebie do pokoju? Jeśli nie pracujecie razem, to takie żądania są nieprofesjonalne i absurdalne. Ty jesteś w pracy, więc zajmij się tym co do Ciebie należy i za co Ci płacą. On jak widać, nie ma najmniejszej ochoty na kontakt z Tobą. Gdyby ktoś krzyczał do mnie, że nie ma czasu i uciekał przede mną, chyba bym się ze wstydu spaliła nagabując go powtórnie.

Bo kontakt z osobą toksyczną jest jak trucizna. I nieważne, kto ten kontakt inicjuje - czy toksyk, czy Ty. Skutki są tak samo opłakane. To jest jak ciągłe picie trucizny. I nie ma znaczenia, czy wypijesz litr, czy tylko mały łyczek, bo o jejku, tak bardzo bardzo tego potrzebujesz. W efekcie tego zatruwasz sama siebie i czujesz się coraz gorzej i gorzej.

Obnosiliśmy. Jeśli rozstaliście się pół roku temu, a on jawnie Cię lekceważy, ucieka przed Tobą i opędza się od Twoich ciągłych pretensji i wymagań, to naprawdę nie można mówić o tym, że jesteście razem.
Nie jesteście.
A jego zachowanie jest żenujące na równi z Twoim.

Bzdura. Jeśli tylko facet jest normalny i ma powyżej 12 lat, to jeśli chce być z jakąś kobietą, jeśli darzy ją uczuciem i ma w tym względzie jej wzajemność - to stanie na głowie aby z nią być.
Gdyby on chciał być z Tobą, to już od dawna żylibyście razem szczęśliwie, tworząc satysfakcjonujący obie strony związek.
Tymczasem u Was wygląda to bardziej na przeciąganiu liny, żeby zobaczyć kto kogo bardziej zmanipuluje i poniży.

Ani nie piłam, ani nie mam gorszego dnia
Po prostu przykro mi, kiedy czytam, że kobieta która po latach udręki wyrwała się z pułapki - bierze się teraz abarot i zaczyna z powrotem za tą pułapką gonić.
Mój wpis nie jest buracki, irytuje Cię i dotyka, ponieważ uderza w czułe struny i punkty w Tobie. To dlatego się tak ciskasz i wściekasz.
Gdybyś czuła, że mój post jest zupełnie nietrafiony, to przecież spłynęłoby to wszystko po Tobie i machnęłabyś na to ręką. Tymczasem prawdy, które poruszam, nie są Ci obojętne.
Mój wpis nie był po to, żeby Ci dokuczyć, ale żeby obnażyć pewne mechanizmy i schematy.
I żeby Ci uświadomić, że to co robisz, to dobrowolne pchanie się w paszczę rekina, który nawet nie ma ochoty Ciebie zjeść.

Mój wpis nie jest ani niegrzeczny, ani obraźliwy.
Jest po prostu prawdziwy.
Spójrz na siebie. Jeśli udało Ci się po 7,5 roku katorgi - bo tylko tak można nazwać związek z narcyzem - wyrwać z tego piekła, to winna jesteś sobie samej dumę, szacunek i całkowite zaniechanie kontaktów z takim osobnikiem.
To tak, jakby wygrać życie na nowo. Teraz, kiedy nie pijesz już codziennie trucizny, masz prawdziwą szansę na to, żeby odzyskać zdrowie i równowagę na każdej płaszczyźnie życia. Absolutnie na każdej. Emocjonalnej, psychicznej, zdrowotnej nawet. Nierzadko kobiety, które uwalniają się z takich relacji, są zaskoczone swoim dobrym fizycznym samopoczuciem.
A że moje posty nie są słodkopierdzące, to wybacz, ale nie jest w moim stylu wypowiadać się w taki sposób. Prawdę można równie dobrze napisać wprost.
Nie mam zamiaru wspierać Cię w uganianiu się za nim, ani głaskać po głowie, żebyś może częściej do niego dzwoniła, albo częściej go nagabywała. Do licha kobieto, jesteś o wiele więcej warta.

Izabelo, taka reakcja jak Ingi nie jest dziwna, to jest reakcja osoby uzależnionej która znów odpaliła zapalnik; w tym wątku jest więcej przykładów dziewczyn, które to już niby wyzwoliły się od toskyków, a za chwilę (albo i dłuższy czas..) nastąpił wzrost o 180 stopni, racjonalizacja i tłumaczenie wszystkim wkoło, jak bardzo ich toksyk się zmienił na korzyść i zupełne zaimpregnowanie na argumenty.

Mój N się nie zmienił i nie jestem odporna na argumenty. Można mi wiele rzeczy powiedzieć, zdaję sobie sprawę, że siedzę w bagnie, ale używajmy wypowiedzi na pewnym poziomie. Kopanie leżącego jest poniżej wszystkiego.

Cieszę się, że zmieniłaś ton na normalny, taki jakiego oczekujemy my uzależnieni na tym forum. Ale to nie zmienia faktu, że zgnoiłaś mnie w swoim pierwszym wpisie na maxa, a teraz próbujesz odwrócić kota ogonem. Nie wiem czy zdajesz sobie z tego sprawę ale zachowujesz się jak prawdziwy narcyz.

W temacie narcyzów to ty nie wiesz co piszesz. Przeczytaj ten wątek od deski do deski i się wypowiadaj, albo nie czytaj ale się nie wypowiadaj. Jak na razie tyko szkodzisz innym.

Inga75, szczerze mówiąc, to nie bardzo rozumiem jedną rzecz - na początku napisałaś, że rozstaliście się pół roku temu, a potem wplatasz w opowieść, że nadal jesteście w związku. Więc?

Moim zdaniem IsaBella77 dobrze Ci napisała. Takie potrząśnięcie jest nieraz ważniejsze, niż głaskanie po głowie. Ja sama w swojej obecnej sytuacji chciałabym, żeby ktoś mną potrząsnął i żebym wreszcie otworzyła oczy, zamiast się łudzić, że ktoś, w kim się zakochałam, również potajemnie coś do mnie czuje, tylko z jakichś powodów na razie mi tego nie okazuje, ale niebawem zacznie (ton ironiczny, oczywiście ). Nawet nie pomaga to, że już ponad trzy miesiące minęły od naszego ostatniego spotkania, a to przecież wyraźnie o czymś świadczy, a mianowicie o tym, że nie chce się ze mną kontaktować. Chciałabym, żeby mi ktoś wykrzyczał, że jak facetowi zależy, to to widać... Bo już jestem zmęczona zastanawianiem się, czy może to ja po prostu coś źle robię, że może on myśli, że nie jestem nim zainteresowana itd. Na szczęście na zastanawianiu się kończy i nie narzucam mu się, ale jest to bardzo męczące emocjonalnie.

Zauważyłam, że podobnie jak ja masz tendencję do analizowania. Na różne sposoby próbujesz sobie wytłumaczyć, dlaczego facet trzyma dystans i zachowuje się tak, jak się zachowuje. A odpowiedź jest prosta - on nie jest Tobą zainteresowany, może nawet go drażnisz. Uważam, że zamiast mieć do niego pretensje o to, że Cię olewa, źle traktuje itd., lepiej przyjąć do wiadomości, że zwyczajnie nie zależy mu na Tobie i dać sobie z nim spokój. Nie ma obowiązku być zakochany. Tak samo pretensje o to, że z innymi rozmawia i ma dla nich czas są nie na miejscu. Rozmawia z innymi, bo lubi i chce. Z Tobą nie rozmawia, bo nie chce. I nie ma w tym nic złego. Też na pewno nie z każdym masz ochotę rozmawiać czy spędzać czas. A może być też tak, że go czymś do siebie zraziłaś, więc woli trzymać się z daleka, co jest bardzo możliwe, skoro ze zdenerwowaniem odpowiedział na Twoje zaproszenie. No chyba że po prostu jest chamem.

Wiem, że to przykre, gdy mężczyzna, na którym Ci zależy, nie okazuje sympatii i zainteresowania. Ale tak po prostu bywa... Można się ewentualnie zastanowić, czy ma ku temu powody, przyjrzeć się sobie, czy nie jest się toksyczną osobą i wtedy pewne sprawy w sobie przepracować. Dla siebie samej. A jeśli wszystko było między Wami ok, to po prostu zaakceptować to, że już mu nie zależy. Tak po prostu.

Umajona i IsaBella77 mają taki sam styl pisania. Jak na mój gust to jedna i ta sama osoba. Daj sobie spokój z pisaniem. Lepiej poczytaj o narcyzach, żeby więcej się nie błaźnić (i o kulturze wypowiedzi na forach też poczytaj) ☹️.

Inga, po pierwsze - pisanie postu pod postem, jest niezgodne z naszym regulaminem.
Po drugie - ataki na użytkowników, niezależnie od tego czy są moderatorami, czy też nie, również stanowią złamanie naszych zasad.
I po trzecie, każda z nas, każda wypowiadająca się w tym wątku, ma za sobą związek z toksycznym narcyzem. Gdybyś zadała sobie trud, aby przeczytać chociaż niewielką jego część, wiedziałabyś o tym, że każda z nas pisze tutaj o swoich doświadczeniach. Więc najlepiej będzie, jeśli to Ty sobie tak po prostu poczytasz.

Nie zachowuj się tak, jakbyś pozjadała wszystkie rozumy i miała prawo do głoszenia jedynej objawionej prawdy i nie atakuj wszystkich na oślep, bo to naprawdę nie przysporzy Ci sympatii, ani tutaj, ani w realnym świecie.
A wypowiadać się tutaj może absolutnie każdy. Jesteśmy na forum otwartym, gdzie mogą zabierać głos wszystkie zarejestrowane osoby, o ile mają na to ochotę. Naprawdę nie jest Twoją rolą udzielanie komuś prawa głosu, bądź zabranianie wypowiadania się.

Ingo i Izabello, dopiero dzisiaj przeczytałam wasze posty i muszę przyznać, że niefajnie to wszystko wyszło.

Pozwolicie, że wtrącę swoje zdanie.

Ingo, zupełnie niepotrzebnie obraziłaś się na Izabellę, ponieważ ona chciała ci pomóc, a zamieszanie jako powstało jest wynikiem tego, że ty nie do końca zrozumiałe wszystko nam tu opisałaś. Jesteś pół roku po, ale niestety pracujesz z nim w jednej firmie, tylko na różnych piętrach. W swoim poście opisywałaś przeszłość z tym facetem, jak i teraźniejszość. Zrobiłaś to jednak dość nieumiejętnie i wyszedł miszmasz, bo nie wiadomo było tak dokładnie czy opis tego, co było kiedyś, nie jest przypadkiem czymś, czego ty oczekiwałaby dzisiaj, chociaż już z nim nie jesteś. Naprawdę ciężko było zrozumieć o co dokładnie ci chodzi. Ja zrozumiałam dopiero wtedy, gdy przeczytałam twój post powoli i dokładnie. Po pierwszym czytaniu też miałam wrażenie, jak Izabella, że oczekujesz od tego faceta zachowań z czapy i że jesteś na niego zła. Potrzebowałam dokładnej analizy tego, co napisałaś, żebym mogła pojąć o co ci chodzi. A z grubsza mówiąc chciałaś po prostu napisać, że po jakimś czasie po PO człowiek odpornieje i nabiera dystansu, że nie przeżywa się już pewnych rzeczy tak mocno, jak kiedyś to bywało.
Oczywiście, że robisz postępy, jednak do obojętności jest ci daleko. To dopiero pół roku i fakt, że go widujesz.
Izabelo, jesteś na tym wątku bardzo potrzebna i pomocna, ponieważ masz to wyczucie, kiedy trzeba komuś docisnąć, a kiedy pogłaskać po głowie.  Sama tego doświadczyłam z twojej strony. Przeczytałam też, że uważasz mnie za osobę silna i na tyle mądra, że jestem w stanie dać sobie radę z narcyzem. To bardzo miłe, że tak mnie odbierasz, ale poniekąd tak rzeczywiście jest. Ten mój nie poddaje się, ale ja trzymam się swojego zdania, ponieważ uważam, że Ci ludzie naprawdę nie nadają się do życia z drugim człowiekiem, a już na pewno nie ze mną. Potrafię odrzucić od siebie wszelkie uczucia oraz emocje i oddzielić pobozne życzenia od rzeczywistości. Może jest tak głównie dlatego, że ja już do tego faceta naprawdę nic nie czuję. Kiedyś było to uczucie, bardzo silne, ale teraz, od lat nie ma już tego, co powinna czuć kobieta do mężczyzny. W końcu miłość to nie samosiejka, która sama się wyżywi oraz napoi. Zwyczajnie przeszło mi i nawet rozum nie podpowiada mi "zostań z nim, bo zobacz jakbyś sobie z nim żyła, jak jakaś królowa itd", nic nie przemawia na korzyść bycia z nim.

Szkoda mi tylko tych wszystkich lat, bo wprawdzie zawsze warto jest doceniać życiowe lekcje, jednak niektóre lekcje wcale nie są człowiekowi do niczego potrzebne. No ale co zrobić.

Byle tylko byśmy zdrowi byli, to reszta też się ułoży.

Ingo, gdybyś zaczęła czytać ten wątek, tak jak wiele razy Ci to sugerowałam, to dowiedziałabyś się, że w układzie z narcyzem byłam przez 6 długich lat.
Skoro Ty, po 7 latach relacji ze swoim toksykiem uważasz, że jesteś największym w tym wątku ekspertem od takich związków - to i moje 6 lat wcale nie jest gorsze, a jeśli już, to tylko o 1 rok. Więc jak najbardziej mam o tym pojęcie.
Po prostu udało mi się uwolnić wcześniej.
Nikt tu sobie wzajemnie nie słodzi. Jesteś zwyczajnie zła, że moje rady czy spostrzeżenia są cenione, na równi z wszystkimi innymi.

Ulle, to co napisałaś na końcu jest bardzo, bardzo trafne.
Że na zawsze się rozpoznaje ten charakterystyczny "smród" narcyza.
Kiedy poznałam swojego narcyza, zwanego po dziś dzień pieszczotliwie Pawianem, i na początku naszej znajomości byłam na siódmej, różowej chmurce w oparach idealnej miłości, której się wreszcie doczekałam - miałam również koleżankę / przyjaciółkę, która była wtedy kilka lat po rozstaniu ze swoim toksykiem. To było jakieś dwa lata po ich rozstaniu i ona bardzo ładnie dochodziła już wtedy do równowagi emocjonalnej.
I kiedyś ona była u mnie w weekend, i kiedy wychodziła, to na schodach minęła się z moim Pawianem.
Nie znali się jeszcze, ja jej tylko o nim opowiadałam, nie zostali sobie przedstawieni i nigdy się nie widzieli, ani nie spotkali.
Możecie nie wierzyć, ale ona natychmiast wiedziała, że to jest on.
Dzwoniła do mnie tamtego dnia wieczorem i powiedziała, że ona jest pewna, że to jest on. Wszystko w nim - nawet sposób w jaki szedł, w jaki spojrzał na nią - wszystko jej powiedziało, że to narcyz. Prosiła mnie, że z nim jest coś bardzo nie w porządku, żebym zakończyła tą znajomość i trzymała się od niego z daleka.
Mi tam oczywiście można było gadać - pewnie się domyślacie.

To jest święta prawda, że jak raz doświadczy się relacji z kimś takim, to na zawsze się już czuje te wszystkie znaki. Święta prawda.

Deusie, Iza ma dobry pomysł. Przeczytaj ten wątek i przyłącz się do dyskusji. Zapraszamy.

Czesc dziewczyny,

Piszę do was po kilku miesiacach. W sumie mozna powiedzieć, ze sporo sie dzialo, chociaż pewnie bardziej w mojej duszy, niz na zewnątrz. Sytuacja wyglada tak, ze w grudniu rozstalam się z narcyzem po 4,5 roku. W styczniu sie wyprowadziłam. On nalegal na utrzymywanie kontaktu i chcial walczyc. Poprosilam o ciszę do kwietnia, zebym mogla odetchnac i najzwyczajniej sie zdystansować. Zaznaczylam tez, ze rozstania nie odbieram jako "przerwy" lub "czasu na przemyslenia", ale z mojej strony to koniec. Podczas zwiazku przez dlugi czas probowalam to naprawiac zupelnia sama. Ciagnelam go na terapie par. Raz wynioslam sie na miesiac, ale wrocilam po jego namowach. W lutym tego roku wyslal mi list na walentynki, napisal wiersz. Później w marcu wyslal kolejny: tym razem namalował obraz. Ja sie nie kontaktowałam. W koncu w kwietniu zadzwonil, rozmowa byla luzna. Generalnie co slychac, jak praca, jak nowe mieszkanie. Zaznaczylam wtedy, ze czuje sie lepiej i poukładałam sobie wszystko w glowie. Generalnie zaznaczylam, ze nie chce juz niczego od niego. Pozniej dostalam kilka wiadomosci, uprzejmie odpisalam, ale nie ciagnelam tematu. Wiadomosci wygladaly raczej czysto kolezensko. Kilka tygodni pozniej znow telefon: spotkajmy sie na kawe. Przystalam, zaznaczajac, ze jesli ma potrzebe domknięcia tematu twarza w twarz- ok. Zwyczajnie chciałam go potraktować jak czlowieka, który czasem jednak zachowywal sie w porzadku. Powiedzialam jednak przed spotkaniem jasno - nie chce wracac do tego zwiazku. Kawa jest wyłącznie kolezenska. On stwierdził, ze jasne, i ze z jego strony tez. Spotkalismy sie, pogadalismy godzine i poszlam do domu. Nie poruszał zadnych powaznych tematów. Ja na koniec powiedzialam tylko, ze mam nadzieje, ze jego intencje sa takie jak moje i ze jestesmy chyba lepszymi znajomymi, niż para (półżartem). Atmosfera byla luzna. Ze spotkania wyszlam lzejsza i z poczuciem domkniecia tematu. 2 dni pozniej wiadomość, pozniej kolejna. Poprosilam, zeby nie kontaktował sie ze mną z taka czestotliwoscia. Powiedzialam, ze za jakiś czas sie odezwe. 3 tygodnie pozniej (ponad tydzien temu) dostaje o polnocy w piatek telefon. On twierdzi, ze wie, ze powiedzialam, ze to ja sie odezwe, ale go to nie obchodzi, bo "on teskni i on stwierdzil, ze zadzwoni". Dzwonil zreszta 6 razy, myslalam ze cos sie stalo. Podczas rozmowy bylam spokojna i asertywna, jednak czulam sie potem i tak zle. Wytracilo mnie to z rownowagi. On stwierdził, że i tak postrzega mnie jako swoja kobiete i będzie do mnie dzwonił (szok, ze to czego ja chce sie nie liczy

Zadaj sobie sama pytanie - z jakiego powodu utrzymujesz z nim nadal kontakt? Co Ci to daje, kompensuje, zapewnia?
Narcyz to fatalny materiał na męża, na partnera, na ojca, ale również i na kolegę, czy przyjaciela.
Co daje Ci to pseudo koleżeństwo z nim?
Spójrz - "wyłącznie koleżeńskie" kawki z nim, wzbudzają u Ciebie ponownie napięcie, niepokój, dyskomfort. Czyli zaczynasz wracać do punktu wyjścia, a cała praca na marne.
Moim zdaniem jedyną złotą zasadą zrywania kontaktu z toksykiem, jest właśnie zerwanie kontaktu z nim.
Z jednej strony mówisz - "nie chcę i nie spotkam się z tobą", a z drugiej strony otwierasz mu drzwi, odbierasz telefony, odpisujesz na wiadomości - czyli jest z Twojej strony jasna intencja i chęć podtrzymania kontaktu.
W ten sposób pokazujesz mu, że nie potrafisz być konsekwentna, że nie trzeba Cię traktować poważnie, bo coś tam sobie niby mówisz, ale postępujesz w sprzeczności do tego co powiedziałaś.

Doskonale rozumiem powody i pobudki, ale musisz teraz postawić na zdrowy egoizm.
On już miał swoją szansę i swój czas, w którym był dla Ciebie najważniejszy. Teraz kolej na Ciebie! Teraz Ty jesteś najważniejsza i wszystko co dobre ma się koncentrować na Tobie!
Po prostu - utrzymując z nim kontakt, ciągle jesteś narażona na dalsze napięcia, dyskomfort, a z czasem na dalsze cierpienie i ból.

Tak sobie czytam ten wątek i myślę jakie to szczęście że mieszkamy w Europie ,gdzie jest praca ,nawet gdy jest mało ambitna , to pozwala na swobodne życie zarówno dla płci męskiej i żeńskiej.W sświetle tego coraz mniej rozumiem dlaczego niektóre osoby wybierają wspólne życie z narcyzami?  Mało tego ,pozostając w takich związkach chcą sobie i światu coś udowodnić.Pytam po co? Cechy narcystyczne partnera przecież łatwo już stwierdzic na początku związku ,więc w czym problem? Jakaś moda na masochizm nnastała? Brak innych ,lepszych partnerów? A już naprawdę nie rozumiem oczekiwania odpowiedzi na pytanie typu -były partner-narcyz mnie nachodzi ,co zrobić? Swoiste przeczkole.Pozdrawiam.

Chcesz powiedzieć Cztery Czwarte że w takie związki łatwiej się wchodzi niż wychodzi? Mnie  dziwi tylko jedno ,większość złych wyborów partnera tłumaczy się bowiem jednym prostym stworzeniem : bo to narcyz był.Popatrz na tytuł tematu ,czy nie dziwi ciebie to że trzeba doczekać starości by stwierdzić ; żyję z narcyzem przez 20 lat.Wiesz ,lekarz kształci się przez 10 lat zdobywając specjalizację ,politykiem jest z nas każdy ,a jeśli chodzi o wybór partnera życiowego bladzimy we mgle? Czy takie tłumaczenie typu spotkałam na swej drodze narcyza nie jest czasem wygodnym tłumaczeniem złych swoich wyborów?

Kacper55 nie wiem czy w takie zwiazki generalnie łatwiej sie wchodzi, niż wychodzi. Na pewno mi latwiej było wejsc niz wyjsc, ale czy to nie jest specyfika wiekszosci związków? Czy zakanczanie relacji ogolnie nie jest raczej trudniejsze, niz jej rozpoczynanie? Nie wiem. Nie próbuję zrzucic odpowiedzialności, to byl moj wybór i byl zły. Ale czy to nie daje mi prawa do cierpienia po tej relacji? Czy popełnianie błędów i omylnosc nie jest rzeczą ludzką? Ciesze się, ze sie obudzilam i nabralam wystarczajaco duzo sil, zeby odejść. Choc kosztowało mnie to wyjątkowo duzo nerwów i łez. Relacja z narcyzem ma pewna dziwna specyfikę. Tak samo jak relacja np. z alkoholikiem ma swoja. Nie ma tu co się licytować ale brzmi to troche tak jak "sama tego chciałaś" lub "zasłużyłaś sobie". A prawda jest taka, ze nikt nie zasłużył, zeby cierpieć.

Kandja witamy! :-)
Niestety nie wiem co Ci poradzić, ale chętnie wysłucham Twojej historii.

Kacper, ja myślę, że zdecydowana większość kobiet nie posiada choćby elementarnej wiedzy na temat tego, czym jest narcyzm. Trochę to dziwne w dzisiejszych czasach, bo na temat narcyzmu wiele już powiedziano, napisano i to  publicznie, a jednak ciągle ludzie żyją na innej planecie i chodzą jak zaczarowani.
Podobnie rzecz się przecież ma z kobietami, które wchodzą w układy z żonatymi. Nawet gdybyś łopatą wykładał, to przecież i tak kobiety łapią się na gadki żonatych. Wydaje się, że głupich bab ciągle dużo i nigdy ich nie zabraknie. Aż się prosi, by powiedzieć takiej kobiecie "no jak to, nie wiedziałaś? No nie wiedziała i dlatego weszła w bagno.
Tak więc mnóstwo kobiet wpada w takie szambo z powodu zwykłej niewiedzy. A potem, gdy są już w trakcie takiej znajomości, czują ze jest dziwnie, strasznie i nienormalnie, zaczynają drążyć temat pt "w czym ja właściwie jestem", to przecież ciężko jest wyrwać się z takiej znajomości, ponieważ w grę wchodzi zwykle uzależnienie psychiczne, emocjonalne i nawet intelektualne. Trzeba rozpocząć leczenie, często z pomocą psychiatry, a już psycholog to podstawa i zaczyna się dłuuugi proces zdrowienia.
Ja uważam też, że ludziom ciężko jest wyrwać się z czegoś takiego, ponieważ w relacje z chorym człowiekiem bardzo dużo zainwestowali, o wiele więcej niż ludzie będący w związku ze zdrowym psychicznie człowiekiem i potem działa to tak, że im więcej człowiek zainwestował, tym większym czuje się bankrutem, gdy okazuje się, że swoje zasoby lądował w wor bez dna. To poczucie, że jest się bankrutem i frajerem na własne życzenie jest okropne. Właśnie dlatego, między innymi dlatego, tak ciężko jest uwolnić się od narcyza. Wchodzą w grę względy ambicjonalne.
Większość z nich, jeśli nawet nie oni wszyscy nigdy nie odpuszczają tak łatwo swoich byłych, bo są po prostu zdrowo walnięci. To dodatkowa trudność dla osoby uwikłanej. Ileż trzeba siły i mądrości mieć w sobie, by raz na zawsze odrzucić znajomość z kimś takim i potem czuć się dobrze. Normalnie myslacym człowiekiem targa poczucie winy, wstydu i zwykłego żalu oraz buntu, że dlaczego świat jest tak urządzony, że z niektórymi ludźmi naprawdę nic się nie da. Poczucie beznadziei, bezradności otępia człowieka i robi z niego bezwolną kukłę.
Popatrz na naszych polityków, tych z jednej i z drugiej strony. Widać przecież na mile, że ci ludzie normalni nie są. Czuć od nich narcyzi smród , psychopatyczny odór, kurcze to naprawdę da się wyczuć i zauważyć, a przecież większość ludzi naprawdę nic nie czuje. Patrzą w ten telewizor jak tępe bałwany i jakby tego było mało jeszcze idą i wybierają jednego z nich na swojego przedstawiciela i przywódcę, a potem robią oczy jak pięć złotych. .
Jest coś takiego w ludziach, że potrafią być tępi jak tabaka w rogu, a rozumu zaczynają nabierać dopiero wtedy, gdy czują, że pali im się pod doopa.
Tak więc myślę, że nie ma czemu się dziwić, że ludzie ciągle dają się wkręcac w chore relacje, z góry skazane na porażkę i kompletnie bez przyszłości.

Kacper, ludzie generalnie żyją latami w beznadziejnych związkach. Niektórzy bardzo szybko orientują się, że źle trafili, ale nie każdy chce tak od razu lecieć do sądu czy zrywac. Przeważnie jest tak, że ludzie trzymają się już tego, co przyniósł im los, bo lepszy wróg swój niż wróg obcy.
Żyją więc latami w chorych związkach, nie tylko z narcyzami, ale przecież i z pijakami, narkomanami, pasożytami różnej maści, przemocowymi itd. Ludzie boją się zmian i nie wierzą w to, że są w stanie poprawić jakość swojego życia. Uważają, że może być im tylko gorzej, więc Tkwią w tych swoich związkach, patrzeć nie mogą na druga swoją połówkę, wręcz nienawidzą się, żrą się ze sobą, robią różne świństwa, ale trwają na posterunkach. Najczęściej nawet nie wiedzą w czym właściwie żyją na co dzień. Przecież nawet tu na forum na pewno zauważyłeś, że ludzie opisują takie swoje historie, że nóż sam otwiera się w kieszeni przy czytaniu, jednak jak przychodzi co do czego daleko im do radykalnych kroków. Tylko nieliczni faktycznie kończą chore związki.
Tak więc tak już jest. Życie nie jest czarno-białe. Ja nawet rozumiem takich ludzi, chociaż wkurza mnie coś takiego, bo wolałabym, żeby było inaczej.

Ja również pozdrawiam Cię ciepło.
Kacper, ludzie mają mnóstwo szans na to, by dowiedzieć się w jaki wchodzą związek, ale nie korzystają z tych szans, bo są po prostu głupi. Większość Polaków, jest to udowodnione, posiada IQ w granicach 70, naprawdę tak jest, to czego można się spodziewać? Ja np mam taką teorie, że ludzie z IQ poniżej 70 powinni być pozbawieni praw wyborczych. Znam np sprzątaczkę na moim osiedlu, kobiete tak bezdemnie głupia, prostacka i rozdarta, że jak uświadamiam sobie, że ona pójdzie na wybory, to aż mam ciarki na grzbiecie. To są Polacy. No o czym my mówimy.
Polacy są sto lat za murzynami i to pod wieloma względami.
Z tym, że widziały gały, co brały zgadzam się absolutnie, a także z tym, że ludzie mówią zmarnowałam sobie życie, bo wyszłam za pijaka i lenia i dalej taka kobieta nie pojmuje na czym tak naprawdę polega jej problem.

Dobry wieczór
Od jakiegoś czasu Was podczytuje....
Miesiąc temu rozstałam sie z facetem (typowym narcyzem) po 10 latach bycia w dziwnym układzie a nie związku.
W zasadzie to on z dnia na dzień wszystko zakończył aby 3 dni później związać sie ze swoja 17 lat młodsza asystentka.
Mieliśmy różne okresy raz lepiej, raz gorzej, potrafił miesiącami sie nie odzywać, co najmniej dwa razy mnie zdradził.
Teraz nawet czułam ze coś jest na rzeczy ale jestem już tak wykończona że nawet nie umiałam z nim o tym porozmawiać.
Nigdy razem nie mieszkaliśmy zawsze były jakieś przeszkody (jego dziecko z poprzedniego związku, praca, kariera)
spotykaliśmy sie 2-3 razy w tygodniu na kilka godzin, czasem na noc (mieszkając w tej samej dzielnicy). Ostatnio mało rozmawialiśmy. Nie było sensu i tak wiedział lepiej a wszystko co chciałam powiedzieć było złe, głupie i nieważne. Bałam się odezwać bo często wybuchał, wiecznie coś mu nie pasowało.
Te 10 lat temu byłam silna kobieta, po rozwodzie, z dzieckiem, dobra praca, świetnym wykształceniem, twardo stąpającą po ziemi.
Teraz jestem strzępkiem nerwów. Wiedziałam że to chory układ ale nie potrafiłam z niego zrezygnować. Cieszyłam sie z każdego sms (a mam skończone 40 lat) jak jakaś idiotka.
Czytam dużo psychologicznych forum, blogów, książek. Wiem ze to był chory układ, według mnie jest klasycznym narcyzem, totalnym egoistą z ogromnie rozbuchanym ego.
Nigdy o mnie nie myślał, jak szliśmy do kina to nawet nie zapytał co chce obejrzeć, jak wyjeżdżaliśmy to tekst zawsze był taki sam: jadę tu i tu jak chcesz możesz jechać ze mną.
Nigdy nie zainteresował sie czy mam napompowane kola w samochodzie, czy nie trzeba mi cos pomóc w mieszkaniu?
Teraz jest już po wszystkim , nie odzywa sie, ja pokasowałam zdjęcia, smsy, wykasowałam nr telefonu. Pomimo ze wiem ze to było chore, traktował mnie źle, ciągle było mi przykro
nie umiem sobie z tym poradzić.
Na do widzenia powiedział mi że nigdy nie był najważniejszy, bo nawet jak sie z nim widziałam myslałam o dziecku (trudno nie mysleć jak sie zostawia w domu samego 11 latka) i on chce byc najważniejszy wiec to koniec
ale sie nie żegna bo jestem jedyna osobą której ufa i będzie mnie jeszcze potrzebował

Marze o tym aby już o nim nie myśleć, nie zaglądać na fb i nie patrzeć co robi i kto lajkuje jego zdjęcia
Mam wrażenie ze specjalnie dla mnie wstawia tam zdjęcia aby pokazać jak świetnie sie bawi
Czy można sobie z tym poradzić bez terapi ????

Jestes dopiero miesiąc PO i dostałaś zapowiedź, że on jeszcze się nie zegna, bo możesz mu się przydać, wobec tego terapia jest w Twoim przypadku konieczna, wręcz przymusowa.
Trzymam kciuki.

Dziewczyno! Nie wiem, ile masz lat. Wydajesz się bardzo młoda. Bez względu jednak na to, w jakim wieku jesteś, ta relacja jest toksyczna. To nigdy nie był związek. Czy to koniec ?-  pytasz. To zależy tylko od Ciebie. Odezwanie się raz na miesiąc to nie związek. Upokorzenia, lekceważenie i zdrady to też nie związek. Bez względu na to, czy on się odezwie, czy nie, to Ty masz zrobić porządek ze swoimi emocjami.
Jeśli ktoś tkwi w takim układzie, to znaczy, że ma problem ze sobą. Co masz zrobić? Iść na psychoterapię. Jak najszybciej. Przerobić swoje relacje z dzieciństwa, bo zazwyczaj tam tkwi problem, który powoduje obniżone poczucie własnej wartości i wikłanie się w toksyczne układy.
Inaczej będziesz cierpiała i znowu wybierzesz podobnego mężczyznę.
Terapia. Nie ma innej drogi do zdrowej relacji z sobą, a co za tym idzie z innymi.
Gorąco Cię pozdrawiam i rozumiem, bo sama mam za sobą podobne doświadczenia.

[Dziewczyna Narcyza]

I teraz kilka pytań do Was, które mnie nurtują.
Czy to nie dziwne, ze narcyz po prostu przestał się odzywać nie mając innej ofiary? Czy to tylko kwestia czasu i znowu wróci? Może się odezwać jeszcze jak tutaj jest?
--> z mojego doświadczenia, obserwacji narcyzja - jak bylo u mnie - może przestać się odzywać nie mając innej ofiary. Po to żeby przesuwać Twoje granice, na ile jesteś w stanie wytrzymać. Staniesz się wtedy idealnie urobioną partnerką. Może się odezwać, wtedy kiedy JEMU się będzie chciało.

Podobno dopóki ty nie zakończysz związku z narcyzem to to się nigdy nie skończy bo oni zawsze wracają. U mnie nie za bardzo się to sprawdza bo od pół roku ja go nie interesuje jak wcześniej.
A wiec większe są szanse, ze sie odezwie czy nie?
Myślicie, ze w końcu mu się odwidzi czy już naprawdę postanowił ze to koniec?
--> Na tyle na ile mu pozwolisz to tak będzie robił. Tak jak u mnie. Odnoszę wrażenie, że szukasz tych odpowiedzi bo Ty chcesz żeby wrócił, prawda?

Dla mnie też było ciężkie do zrozumienia z kim mam do czynienia. Myślałam długo, że ma taki styl bycia. Cieszyłam się z tych ochłapów, które mi dawał. Ale później też przemyslałam, że kurcze jak jest dobrze to jest dobrze a jak jest źle ... to lepiej nie pytać. A przecież związek nie składa się tylko z dobrych chwil... Plus te milczenie...żadna z moich koleżanek po kłótni nie doświadczyła nawet tygodniowego (!) milczenia. Im na nas nie zależy. Nie tak wygląda związek. Oni się nie zmieniają.

3maj sie!

Dziękuję Ci bardzo za odpowiedz. Jeżeli mogę być szczera, to do mnie jeszcze to niezupełnie trafia. Widzę, że coś jest nie tak, ale nadal sobie zadaje pytanie - ale jak to, przecież to chore. Może ten narcyz ode mnie nie przejawia w 100% wszystkich zachowań opisanych na forum, ale jednak to milczenie...chłód, brak empatii i inne dziwaczne zachowania...
Zadaje sobie pytanie, czy milczenie po rozstaniu plus olanie mojej wyciągniętej ręki na zgodę (tak wiem zrobiłam glupote, ale myslalam, że moze przemyslał sytuacje i zwyczajnie czeka na moj ruch) jest zwykłą dumą męską, zagrywką nie to nie, olaniem a na ile po prostu próba manipulacji. Próba zobaczenia co ona zrobi? Będzie dzwonić, pisać, wyzywać, przepraszać ? Przyjdzie do mnie do domu, bedzie pisac do rodziny? Przecież normalna osoba by napisała nie, nie chce, dajmy spokój, wymieńmy się rzeczami - a tu jakby otwarta furtka, ani nie, ani tak ani nie wiem. Czy ja tego nie nadinterpretuje?

Hmm czy bym chciała żeby się odezwał ? Na pewno jestem zmęczona ciszą, okrutnie zmęczona. I na pewno chciałabym klarowności sytuacji. Ale tak jak piszesz on ma to gdzieś, to był mój wybór więc nie mam co się spodziewać klarowności. Nawet wydaje mi sie, ze gdybym napisala z prośbą o rozmowę - to by po prostu olał/uciekł. Myślę, że mimo mojego bólu, nie ma sensu żeby się odzywał tak o - bo to przecież nic nie zmieni. A na pewno tez nie przemyślał, że kurczę, źle zrobiłem.
Doszłam teraz do wniosku, że w tej sytuacji nie ma lepszego wyjścia niż po prostu odpuszczenie, olanie jak on. Do rozmowy nie zmuszę a związek/układ jaki był wcześniej też sensu nie ma.

Dziękuję Ci za pomoc