Nasze małe ojczyzny, czyli lokalny patriotyzm - Netkobiety.pl

A zapomniałem już te stare nazwy :-) Ale pomnik Lenina oczywiście, że pamiętam.
"Stara" Huta była projektowana z głową. Czego nie można powiedzieć o dzisiejszych czasach. Nie tak dawno byłem w rejonie starego pasa startowego w Czyżynach. Masakra co tam porobili deweloperzy. Bloki nawalone jeden koło drugiego tak blisko, że sąsiad będzie mógł drugiemu napluć w okno. Szkoda gadać

Gorąco kibicuję powstaniu w Krakowie projektu tzw "Małej Chorwacji". Jeżeli zostanie on zrealizowany, na bank pojawię się w tym miejscu

Już nie będę W czasie ostatniej wizyty w Krakowie natrafiłem na fajną lodziarnię ze świetnymi lodami. Niestety nie zapamiętałem jej nazwy, a szkoda...

U nas z kolei w centrum miasta coraz liczniej pojawiają się trawniki, które z założenia mają służyć siedzeniu na trawie, a nawet organizowaniu sobie rodzinnych pikników. Niestety nikt nie przewidział, że pomimo że trawnik jest piękny, ale wokół niego znajduje się mnóstwo betonu, to klimat jednak nie sprzyja tej formie relaksu. Świadczy o tym choćby fakt, że trawniki nie mają zbyt wielu amatorów, którzy realnie z nich korzystają, a nie tylko cieszą oczy.

Już wcześniej podkreślałam, że czuję się lokalną partiotką, dlatego cieszy mnie każda, nawet drobna zmiana na lepsze, niestety równocześnie ubolewam nad kolejnymi wycinkami drzew, zwłaszcza, że jedna z nich zniszczyła mi widok za oknem . Pomijam przy tym kwestię, że jedno z drzew (piękne i zdrowe) pozwalało nam zachować intymność (mieszkam przy ulicy), a latem dawało cień i przyjemny chłód.

jeżeli chodzi o taki lokalny patriotyzm, to pamiętajmy, ze nie chodzi tylko o przywiazanie, ale i kwestie gospodarcze - np. kupowanie naszych lokalnych produktów itd.

Ja również staram się kupować w lokalnych sklepikach. Oczywiście jest nieco drożej niż w sieciówkach, ale mimo wszystko wolę robić tam zakupy. Po pierwsze trzeba wspierać rodzimych przedsiębiorców, zwłaszcza tych małych. Po drugie, mają zawsze świeży i dobry towar. Poza tym lubię nasz swojski klimat małej okolicy (choć w dużym mieście). Tu się większość zna (nawet mnie zaskakuje jak dużo ludzie o sobie, w tym o mnie, wiedzą ), lubię pogadać ze sprzedawcami. Mój mąż chodzi wyłącznie do starej fryzjerki w naszym niedalekim sąsiedztwie (która, oględnie ujmując, nie jest mistrzynią swego fachu ) i zawsze przynosi najświeższe wiadomości z okolicy.

W moim przypadku to trochę dziwna historia

Z urodzenia jestem Ślązakiem, ale zbyt krótko i zbyt wcześnie w swoim życiu tam mieszkałem, żeby coś pamiętać i nabrać sentymentów do tego regionu. Za to od prawie 30 lat mieszkam na południu kraju, tuż u podnóży Karpat Od dziecka uwielbiam góry, z całą ich przyrodniczą, krajobrazową i kulturową oprawą. Źle się czuję jak nie widzę wzniesień i dolin, jak nie mogę wchodzić w górę i w dół. Niezależnie od miejsca, gdzie mógłbym przebywać czy kontekstu wycieczki, na którą bym się wybrał, czystą przyjemność sprawia mi sam widok gór. Najlepiej relaksuję się, siedząc wysoko gdzieś na hali czy górskim szczycie, spoglądając w dal czy w dół. No odlatuję I to nie jest romantyzm, tylko zwykły podziw nad potęgą Natury. Pokochałem ten rejon kraju i tutaj bym chciał mieć swoje miejsce na Ziemi.
Ceniąc sobie ponad wszystko spokój, ciszę i bliskość przyrody mały domek za miastem to istne marzenie. Każde miejsce jest warte odwiedzenia, ale z pewnością zdecydowanie odpychają mnie centra dużych miast, pełne galerii handlowych, sklepów, zabieganych ludzi i hałasujących maszyn, jako miejsca stałego zamieszkania.
Chociaż studiując w dużym mieście, mam pewien sentyment do Krakowa. Mimo paru wad, to miasto ma w sobie coś

Ach te górecki, aż wrzucę coś na temat:
https://www.youtube.com/watch?v=b7o-Mh_ang4

Olinka skoro mieszkasz na Śląsku, to rozumiem, że całe pasma Śląskiego i Żywieckiego znasz od podszewki? Najdalej na zachód byłem na Szyndzielni pod Bielskiem Do tych wszystkich atrakcji związanych z górami, dodałbym jeszcze choćby budownictwo. Dom marzeń w stylu zakopiańskim, albo nawet w formie górskiego schroniska W każdym razie niesamowicie mnie odrzuca wszelki "modern design", typu apartamentowce na 30. piętrze ze szkła i stali...Fujjj, brrr...
Mała Ojczyzna leży póki co tam, gdzie się spędziło najlepsze lata dzieciństwa - Podhale, Kotlina Sadecka i wszystkie okoliczne pasma górskie.

Nie mogę powiedzieć, że mojego aktualnego Podkarpacia nie lubię. Spędziłam tu już niemal 2/3 życia, przyjechałam z rodzicami jako dziecko z terenów Polesia Lubelskiego. Jednak po tylu latach wciąż czuję sentyment do poleskich lasów, łąk i jezior. Wciąż tkwią we mnie rozmowy rodziców, którzy twierdziil, że Podkarpacie to zupełnie inny świat, inni ludzie, inna mentalność.
Mnie na temat ludzi trudno się wypowiedzieć, byłam jeszcze dzieckiem, więc nie mam porównań. Chociaż...
Wychowałam się w PGR-ach, gdzie ludność była zbieraniną, gdzie ludzie się przeprowadzali. Moi rodzice byli po studiach, liznęli innego świata niż dom rodzinny i własny "zaścianek". Zauważam te różnice pracując wśród osób wychowanych w jednym mieście, znających się od pokoleń. Wciąż jest to dla mnie egzotyka, ale często fascynująca. Czasami irytująca, bo co mnie to obchodzi, że dziadek czyjegoś narzeczonego był babiarzem i zdradzał żonę ze szwagierką tej Joli z warzywniaka, której pociotek zmarł na emigracji na nierozpoznaną ślepą kiszkę i w związku z tym wszystkim dziewczyna owego narzeczonego powinna sobie dać z nim spokój.
Oczywiście przekoloryzowałam zjawisko, ale coś w tym stylu wciąż jest dla mnie egzotyczne. Najczęściej jednak barwne i fascynujące jak kawał dobrej książki.
Mieszkam w mieście na tyle dużym, że można wciąż jeszcze spotkać kogoś nieznajomego, ale na tyle małym, że zawsze znajdzie się jakieś powiązania i kupa ludzi się zna.
Gdy czytam o samotności w wielkich miastach, cieszę się, że w mojej mieścinie znam wiele osób, że nieraz wyskakując do miasta w jakiejś sprawie trzy razy przystaję w drodze, by zamienić kilka słów ze spotkanym znajomym, tą panią z warzywniaka, tym panem, którego co dzień widuję z pieskiem, koleżanką z podstawówki. Żartuję, że mi spokojnie ulicą przejść nie dają
Niestety, coraz więcej osób pozamykało się w samochodach...
Mimo wszystko nie czuję się jednak tutejsza. Sercem jestem i będę z Polesia.

U nas się "zaciąga" i podobno ja też nieco to przejęłam. Kiedyś wracając znad morza usłyszałam rozmawiającą z kimś kobietę i pomyślałam, że ona pewnie jest "nasza". Rzeczywiście jechała do Przemyśla.
Istnieją charakterystyczne dla nas słowa, np. słynne "ta". Niedawno, notabene, szlag mnie trafił, bo przeglądałam w bibliotece książkę o wojennych losach kilku młodych kobiet. Jedna z bohaterek była lwowianką i często powtarzała: "Tak joj!". Nie zdzierżyłam i publicznie napisałam, żeby się autorka trochę podszkoliła przed napisaniem kolejnej bzdury. Ta trzeba mieć pojęcie, o czym się pisze! "Tak joj" to kardynalny błąd, proszę PaniĄ (tak, u nas mówią "proszę panią", a nie "pani" )

Cytowałem, bo literówki spostrzegłem.

Niemożliwe Swoją drogą ja mam takie coś, że męczę się stojąc. Muszę chodzić, nawet jak czekam. A propos lokalnej ojczyzny, to mam zamiar właśnie zafundować dzieciom mały survival ze spaniem w lesie. Starszy nakręcił się na strzelanie z ostrej broni. Lekcja pierwsza i być może najtrudniejsza - jak przeżyć dwa dni bez smartfona….
Tak na marginesie chciałem się pochwalić, że w spadochroniarskim looku jest mi bardzo do twarzy

Mam to samo co do płaskich terenów, chyba że nad morzem.
Zawsze się zastanawiałam jak to nerwowo wytrzymują na Północy..

U mnie wygląda to dosyć przewrotnie, bo z uwagi na niewielką odległość ostatnio Beskidy traktuję trochę po macoszemu, raczej stricte wycieczkowo. Zdarza się, że mając do zagospodarowania popołudnie spontanicznie wsiadamy w samochód i jedziemy do Brennej czy Szczyrku na placek po zbójecku, do Ustronia, żeby połazić brzegiem Wisły albo wjeżdżamy na Czantorię, by przedreptać z Małej na Dużą. Wówczas są to krótkie, bo ograniczone czasem wypady. Jasne, że znam te tereny, bo uwielbiam wdrapać się na szczyt, usiąść, pogapić na panoramę, wyciszyć umysł, pooddychać górskim powietrzem, ale z polskich gór jednak bardziej pociągają mnie Karkonosze i to one zdecydowanie skradły moje serce.

Edit:
Jeśli zaś mowa o pagórkach i dolinach, to zanim wyprowadziłam się z rodzinnego miasta, przy dobrej pogodzie można było zobaczyć zarys górskich pasm, zwłaszcza jeśli ktoś mieszkał w bloku na którymś z wyższych pięter. Po przeprowadzce do domu zdarzało się to już niezwykle rzadko. Niemniej cały teren jest mocno pagórkowaty, co ma swój urok, ale i bywa uciążliwe, zwłaszcza zimą zanim właściwe służby się nie ockną i nie zajmą odśnieżaniem dróg. Ba, zdarzało nam się będąc w odwiedzinach u moich rodziców musieć zakładać łańcuchy lub brać łopatę i zrobić sobie przejazd lub wykopać miejsce na zaparkowanie samochodu wink. Teraz tego nie mam, a mieszkam raptem 25 kilometrów dalej.

Znam tę historyjkę , a słysząc po raz pierwszy prawie popłakałam się ze śmiechu .

Ogólnie racja - co góry, to jednak góry, nigdzie tak dobrze nie ładuję akumulatorów.
Swoją drogą mam u siebie zalew zwany naszym lokalnym morzem. Jest naprawdę piękny. Jak poczuję taką potrzebę, to wsiadam w samochód albo na rower, a potem usiądę na ławce, latem zdarza się, że wprost na trawie, a wtedy mogę gapić się na wodę, pływające po niej żaglówki i samej myślami odpłynąć. Efekt w gruncie rzeczy podobny.

Ja z młodszym synem właśnie poznaję lokalną naturę. Wczoraj trochę z buta zwiedziliśmy fajnego lasu plus parę atrakcji dla młodego chłopca. Pierwszy szok - nie ma zasięgu w komórce. Docelowo w planie jest nocleg w lesie pod pałatką, przy ognisku. Może być ciekawie Dla starszego mam inne lokalne atrakcje. 15 minut drogi od domu mam strzelnicę. W ramach kryzysu wieku średniego postanowiłem upiec dwie pieczenie w ogniu. Sam się pobawię, a starszego chcę pchnąć w kierunku strzelectwa. W odróżnieniu od psychologów, osobliwie płci żeńskiej, sprzedających mojej małżonce dziwne teorie, że broń to agresja i takie tam bzdury uważam, że strzelectwo i kontakt z bronią, to świetny trening samodyscypliny dla starszego. Słuchasz instruktora albo wypadasz. Poza tym dzieciaki po tych wszystkich grach komputerowych naprawdę myślą, że broń to zabawka. No jeśli już, to dla starszych panów Postanowiłem, że jeśli mi się spodoba, to zrobię sobie patent i pozwolenie na broń sportową. Za paręnaście koła powinienem się zmieścić w podstawowych kosztach tj. uzyskania patentu i pozwolenia na broń, kupnie przynajmniej jednej sztuki broni krótkiej i jednej długiej plus szafa pancerna z montażem. Małżonka osiwieje... ale cóż, coś trzeba robić z wolnym czasem, a ogrodnik ze mnie słaby. Za to latanie po lesie i grochówka przy ognisku całkiem, całkiem mi się spodobała. Poza tym strzelectwo, to całkiem niezły sport dla starszego. Jak pływanie.

Nie do pozwolenia na broń sportową. Jest to zresztą małe kuriozum. Otóż mając patent sportowy i pozwolenie na broń sportową możesz legalnie kupić, posiadać i używać:
- praktycznie dowolną broń krótką tj. dowolny pistolet lub rewolwer będący w ofercie sklepów z bronią,
- praktycznie dowolną broń długą, tj. karabiny, karabinki, snajperki, broń gładkolufową. Tyle, że cywilne wersje wojskowej broni automatycznej są fabrycznie pozbawione możliwości strzelania seriami. To jest chyba jedyna różnica czyli, że kupujesz sobie nówkę "kałacha", klona AR-15 albo najnowszy, polski hit tj. karabinek Grot ale możesz nimi strzelać tylko ogniem pojedynczym. Krótką broń sportową można nawet nosić załadowaną ale nie wolno tego robić "nachalnie". Zabawne, biorąc pod uwagę, że krótką bronią sportową jest w tym przypadku dowolny Glock, Sig Sauer czy CZ.
Różnica podstawowa w porównaniu do pozwolenia na broń do celów tzw. samoobrony jest taka, że w przypadku samoobrony pozwolenie dostajesz mniej więcej bezwarunkowo. Dostałeś, to masz. W przypadku pozwolenia sportowego dostajesz na rok i w ciągu roku musisz zaliczyć określoną ilość startów w zawodach strzeleckich. Zapisujesz się więc do klubu strzeleckiego co jest dodatkowym kosztem, bo wpisowe i co miesiąc składka. Klub wie o co chodzi więc spokojnie w ciągu roku zaliczasz start w dwóch imprezach, gdzie zaliczasz wymaganą ilość konkurencji. Liczy się udział, nie wynik. Jak chcesz mieć broń żeby faktycznie z niej regularnie, rekreacyjnie strzelać, to i tak potrzebujesz dostępu do strzelnicy, a te mają właśnie rzeczone kluby strzeleckie. Taki to więc głównie problem żeby pamiętać o tych zawodach albo nie odpuszczać jak ci klub przypomina, że jest impreza do zaliczenia. No i dodatkowy problem jest chyba taki, że egzamin na broń sportową z opisu wygląda mi na ciut trudniejszy od zwykłego do samoobrony. 
Te kluby strzeleckie oferują zresztą, że poprowadzą "za rączkę" w procesie uzyskiwania pozwolenia. Natomiast każdy może z ulicy wejść do takiego klubu żeby postrzelać. Ceny zaczynają się od 100-200 zł za krótkie przeszkolenie z wystrzeleniem kilkudziesięciu sztuk  amunicji. Potem to już tylko od zamożności portfela zależy
Całkiem przyzwoitą wiatrówkę mam w domu, żadna tam na gaz tylko łamana. Czasem wyciągam żeby postrzelać z chłopakami ale wypadałoby w końcu zainwestować w jakąś tarczę, bo ileż można strzelać do puszek i opakowań po farbie i oleju

To teraz wszystko jasne Fakt, jeszcze jako mały dzieciak byłem tam u ciotki w Rybniku, która zresztą przeprowadziła sie  do Bydgoszczy. Marzyło się wtedy, że kiedyś uda się złpać jednego z tych potwórów które tam pływają - sumy, karpie, amury i tołpygi. Z tych 4 gatunków kilka razy pochodziły rekordy Polski w tym obecny suma- nie pamiętam dokładnie, ale coś ponad 100 kg i grubo ponad 2 metry. Strach się kąpać choć takie bydlęta siedzą głównie przy dnie..

Bingo! Brawo dla Pana!
Jeżeli chodzi o zasoby zalewu, to wyłowiono tu również piranię, której w ten ryzykowny sposób chciał się pozbyć prywatny hodowca. Mało tego, wieść niesie, że trafił się i niewielki krokodyl , niemniej czy to prawda, trudno mi stwierdzić, choć zdarzenie podobno udokumentowano zdjęciami.

Miasto nie jest duże, ale i nie takie małe, bo znajduje się na 16 miejscu na liście największych miast Polski pod względem powierzchni i na 25 jeśli chodzi o ilość mieszkańców.
Jeśli byłeś tu jako dziecko, to zapewne masz przed oczami zupełnie inny obraz niż ma to miejsce dzisiaj, bo wiele się zmieniło, nawet od czasu, gdy zdecydowałam się tu zamieszkać, czyli 23 lata temu. Miasto jest urokliwe, przyjazne mieszkańcom (choć malkontenci rzecz jasna zawsze się znajdą) i pięknieje w oczach. Mało tego, latem można poczuć się jak w kurorcie, bo tętni życiem do rana. Zapraszam, jeśli będziesz w tych stronach .

Lubisz to miejsce, czujesz się z nim związana?

W Rybniku gościłem coś koło dwudziestu paru lat temu właśnie, będąc w podstawówce. Z miasta pamiętam tylko osiedle blisko zalewu i ogródki działkowe. Z uwagi na tą ciepłą wodę to bym sie nie zdziwił takim egzotykom w wodzie, choć zapewne długo i tak nie przetrwały, pomimo niby sprzyjających okoliczności. W tym rejonie kraju praktycznie nie bywam. Ostatnio najbliżej byłem we Wrocławiu. Najcześciej oprócz Małopolski, odwiedzam podkarpackie, Pomorze i ostatnio Podlasie

Olinko, lubie to miasto. Na pewno to wizualnie jedno z najladnieszych miast w takich bylam.
Lubie pogode tutaj. Jest zawsze cieplo, ale nie przesadnie cieplo. Lubie sezon deszczowy.
Lubie Swieto Zmarlych tutaj.
Jest tutaj wulkan, najwieksza piramida na swiecie i sanktuarium swietlikow. Sanktuarium swietlikow jest najpiekniejsza rzecza jaka w zyciu widzialam.
Lubie chilaquiles, mole, romeritos i inne dania.
Zabawne jest jak sprzedaje sie wszystko wszedzie. 

Z drugiej jednak strony muzyka jest okropna, strasznie wszyscy sa halasliwi, jest niebezpiecznie, ludzie sa raczej niezbyt inteligentni i zabobonni strasznie, traktowanie zwierzat beznadziejne.

Przez ten brak bezpieczenstwa nie potrafie czuc sie mocniej zwiazana z tym miejscem. Bo ja lubie wolnosc.
Sentyment mam jednak do tego miejsca i nie zaluje mieszkania tutaj.

Też, oczywiście.

Kocham moje miasto, tutaj się urodziłam i tutaj chce umrzeć - tutaj jest moje serce. Lubię patrzeć na to, jak się zmienia, staje się coraz piękniejsze i napawa mnie duma. Lubię ludzi, którzy tutaj mieszkają, maja w sobie świetna energię. Uwielbiam je tez za ogrom zieleni, lasy, pola, parki w centrum miasta, wszedzie drzewa, kwiaty. Nie ma takiej siły, która mogłaby na mnie wpłynąć, ze zechciałabym się stad wyprowadzić

Aż się boję zapytać, jak to mordowanie będzie wyglądać..

Bardzo prosto, bo jedyne co straciło życie, to zimnokrwiste stworzenia wodne. Nie podlegające ochronie i złapane na terenach będących prywatną własnością. To tak gwoli informacji dla ekocośtam (oryginalnego określenia użytego przez prowadzących zajęcia nie zacytuję ze względu na ludzką nadwrażliwość).
Natomiast otrzymaliśmy porcję praktycznej wiedzy jak w razie konieczności będąc na łonie natury zdobyć coś do jedzenia. Używając do tego różnych, przypadkowych przedmiotów i narzędzi, generalnie tego co jest pod ręką.
Dzieci były wniebowzięte.
Ja dojrzałem do tego żeby pójść w kierunku strzelectwa. Siebie i na razie starszego syna zapisuję do organizacji strzeleckiej z docelowym uzyskaniem pozwolenia na broń sportową. Wszedłem w posiadanie drogą kupna egzemplarza broni krótkiej strzelającej z energią mniejszą niż 17 J, więc teraz mam w domu długą, tradycyjną wiatrówkę i krótką na gaz. Strzelamy z synem i muszę przyznać, ma chłopak oko. Kto wie, jak tak dalej pójdzie, to może za 2-3 lata zostanę myśliwym.