Różnice temperamentów, charakterów w 7-letnim związku - Netkobiety.pl

vs

To ja już nic nie rozumiem.
Jeśli mieszkanie jest duże, to trzyletnie dziecko jak najbardziej może spać samo w swoim pokoju, a nie metr od Was.
Wtedy moglibyście przynajmniej w sferze intymnej poprawić Waszą relację. Samo to, dałoby Ci już dużo, i jestem pewna, że Twojemu partnerowi również.

Nie mam absolutnie złych intencji.
Po prostu pomyślałam sobie, że przecież zależy Ci na swoim facecie, jaki by dla Ciebie nie był paskudny. I mimo, że dostałaś tu mnóstwo rad dotyczących rozstania - nie chcesz tego robić.
Tak więc zacznij może od prostych rzeczy, które mają szansę przybliżyć Was znowu do siebie.
Każdy drobny krok w tym kierunku będzie dobry.
Nawet jeśli zaczniecie od "dudy" strony, to jest możliwość, że dzięki temu zbliżycie się na tyle, że Twój partner złagodnieje i będziecie mogli powoli powrócić do normalnej komunikacji, a nie tylko warczenia na siebie.
No bo jak kopać ubrania kobiety, z którą miało się kilka godzin wcześniej udany seks głupio tak trochę

Proszę o powrót do tematu wątku...

Ja kiedyś płakałam, teraz może wyglądać, że wszystko spływa po mnie jak po kaczce, dzięki lekom. Nie to, żeby pewne rzeczy mnie mniej dotykały, obchodziły- po prostu nie staram się już wszelkimi siłami dotrzeć do partnera, przedstawić mu swojego punkt widzenia. On w ogóle nie jest empatyczny, nie rozumie uczuć i emocji innych ludzi, nie tylko mnie. Dziś byłam na terapii i powiedziałam pani psycholog, że bardzo się cieszę z przejścia na kolejny etap, gdy będę miała za zadanie "przedstawić swój życiorys", że jestem szczęśliwa, że wreszcie mnie ktoś wysłucha. Wracając do domu byłam w naprawdę super nastroju, słonecznym jak dzisiejszy dzień. Po drodze zadzwonił partner, że niedługo wróci, że wreszcie udało mu się skończyć pracę wcześniej. Spodziewałam się, że będzie w dobrym humorze, a on znowu skrzywiony, przeklinający, dołujący. Powiedziałam żartobliwym tonem, że nie powinien tak się zachowywać, bo to wpływa źle na moją terapię- skrzywił się jeszcze bardziej. Rzucił, że w końcu i jemu będzie taka terapia potrzebna- odpowiedziałam, że moim zdaniem już jest, ale tak jak i u mnie, najpierw psychiatra i leki. Bo wg mnie tak jest! Cały mój super nastrój szlag trafił, reszta dnia była tylko oczekiwaniem na jego kolejne narzekania- mimo, że wszystko poszło po jego myśli, załatwiłam mu internetowo to co bardzo chciał, trzy inne ważne sprawy też udało się rozwiązać. Czuję się teraz jak balon, z którego uszło powietrze, i jeszcze przeleżał 10 lat na strychu. Każda moją dobra intencja, każda próba wprowadzenia fajnego nastroju, kończy się jego niezadowoleniem i doprowadzaniem mnie do nerwowości, z którą często nie potrafię sobie poradzić. Co za malkontent, słowo daję! Gdyby od zawsze taki był, to mniej bym się dziwiła, ale skąd u niego to dążenie do pogorszenia mojego nastroju? Wadzi mu on? Przecież kiedyś sam miał do mnie pretensje, że nie promienieję od rana do nocy. Kurde, tyle miałam fajnych pomysłów, tyle energii do działania, a on jak ten wampir energetyczny, sprawił że czuję się zmęczona i zdołowana bez wyraźnego powodu. Tak go denerwuje moje dobre samopoczucie, dlaczego? Przecież od niego tak wiele w naszym życiu rodzinnym zależy...

W pracy też jest uznawany za największego zrzędę, tak samo było w poprzednich. Fakt faktem, że często ma rację, ale sposób w jaki wszystko wyraża... Wspomniałam tu wcześniej, że takie zachowanie zaczęło się w innej firmie i zbiegło z narodzinami dziecka. Wcześniej miał "styl" hmm, ubolewający, nie stawiał się tak bardzo tylko użalał, jego wypowiedzi nie były aż tak nacechowane agresją. Wydaje mi się, że w pewnym momencie "pękł", dlatego jego postawa się zmieniła, ale moim zdaniem za bardzo, do tego zmienił się także jego stosunek do mnie, dla córeczki też stał się znacznie mniej wyrozumiały. Kiedyś byłam pewna, że on będzie tak samo dobrotliwym i pobłażającym tatą, jak jego ojciec, na to się zanosiło i tak było początkowo. Teraz jeśli w czymś nadmiernie pobłaża, to nie z miłości do córki, a dla własnego świętego spokoju (np daje słodycze albo coś, czego nie wolno, przeważnie mojego). Nie zliczę ile już razy miał mówione, czy to przez psychologów, lekarzy, czy mnie, że rodzice powinni być konsekwentni, zgodni w swoim postępowaniu, dla dobra dziecka i swojego własnego, że takim podejściem wcale nie pomaga w wychowaniu córki i wpływaniu na jej lepsze zachowanie (bo ona niestety od początku nie jest łatwym dzieckiem, im starsza tym niektóre cechy się pogarszają i często czuję się tak, jakbym miała na głowie nie jedno, a dwoje rozwydrzonych dzieci, zamiast znaleźć pomoc i wsparcie u partnera).
Dużo myślę o naszej sytuacji i cały czas jestem przekonana, że owszem, mam wady, są rzeczy które robię źle, ale nie jestem totalnym zerem, jak często się czuję przez tą wiecznie napiętą atmosferę, brak wsparcia i ciągłą krytykę przy jednoczesnym braku nie tyle pochwał, co najzwyklejszego dostrzeżenia tego, co dobre. Partner ma takie podejście, że jeśli w czymś nastąpiła zmiana na lepsze, to od razu przechodzi nad tym do porządku dziennego i stawia nowe wymagania. Na dobre słowo (albo raczej brak złego) mogłabym liczyć zapewne dopiero wtedy, gdy stałabym się dokładnie taka, jak on widzi "wzór zachowania". Ostatnio podczas rozmowy zeszło na temat tego, że jego siostra tak samo jak on wstaje o 5-6 rano. Przyjął ten swój oskarżycielski ton, że PRZECIEŻ ONA MA DZIECI, więc w domyśle każdy, kto robi inaczej, w tym oczywiście ja na pierwszym miejscu, to czyste ZUO. Nie jest w stanie przyjąć do wiadomości, że ja i przez to córka mamy inny tryb życia, że jego siostra prowadzi dzieci do przedszkola na 7, a ja córkę na 9, że szwagierka tak samo jak on kładzie się wcześniej, a ja wykonuję te same obowiązki po prostu w innej porze dnia, bo tak mi pasuje. Nie mogę tego zdzierżyć, przecież dokładnie tak samo on nie jest taki, jak ja bym chciała, ale nawet bym nie umiała ciągle na niego naciskać żeby się do mnie dopasował, ze zwykłego szacunku dla prawa do odmienności innego człowieka! On wobec odmienności nie jest wyrozumiały w ogóle- przeszkadza mu inny kolor skóry, religia, styl ubierania, orientacja seksualna, poglądy polityczne, WSZYSTKO! Do tego zawsze podkreśla, jaki to ON jest idealny, bo hołduje SWOIM zasadom, o ile to jest lepszy, niż ta cała parszywie inna reszta, czyli jego słowami PATOLOGIA. To dla mnie trudne, bo jestem tolerancyjna wobec wielu rzeczy i ludzi, nikogo nie opluwam tylko dlatego, że śmie być w jakiś sposób inny, niż ja. Już sama nie wiem co by mogło na niego wpłynąć, czasem mam ochotę się na niego wydrzeć ale wtedy dopiero by mi się dostało, wszystko co u mnie "nie tak" by powyciągał żeby tylko na swoje złe strony nie spojrzeć. Podkreślałby zapewne to, co sam niewątpliwie robi dobrze, ale wg mnie są to normalne rzeczy, za które człowieka na ołtarze nie wynoszą- że pracuje, że się nie szwęda z kolegami, że na swój sposób myśli o przyszłości. Ok, na tle wielu jego patologicznych kolegów wygląda naprawdę dobrze, ale u "normalnych" ludzi to przecież standard. To tak, jakby się szczycił tym, że codziennie myje zęby, a wiele innych osób nie. Czasem myślę, że COŚ musiałoby się stać, pewnie złego, żeby mnie docenił

Ja też jestem DDA i DDD- ojciec alkoholik, stosujący przemoc fizyczną, emocjonalną i ekonomiczną, matka skoncentrowana na swoich potrzebach, winiąca mnie za wszystkie swoje niepowodzenia, "nie widząca" oraz często zachęcająca ojca do złych rzeczy, reszta rodziny ślepa na to co się dzieje i stojąca na stanowisku, że muszę kochać i szanować rodziców, bo to rodzice. Dlatego właśnie nie wyobrażałam sobie siebie jako matki, nie miałam dobrych wzorców rodziny, nie chciałam aby moje dziecko cierpiało przez to, co przeszłam, bałam się że nie będę potrafiła dać mu lepszego życia, niż sama miałam. Partner był na początku cudowny, nigdy bym nie przypuszczała że sprawy przyjmą tak zły obrót. Ja chyba po prostu nie umiem się bronić przed złym traktowaniem, niby nie jestem słabeuszem, niby mnie życie zahartowało, ale po raz kolejny tkwię w związku, gdzie facet mnie poniża i stara się mnie zdołować (obecny partner wciąż mi mówi, że mam za wysokie mniemanie o sobie, ale ja w to nie wierzę, nie pozwolę się po raz kolejny stłamsić). Był pierwszym mężczyzną, który traktował mnie naprawdę dobrze, a teraz co? Nie umiem sobie z tym poradzić

Postaram się

Tak sobie teraz pomyślałam odnośnie mojego pseudonimu (konto tu założyłam ponad rok temu i tyle mi zeszło, zanim napisałam)- nawiązującemu do bycia smętnym. Ale przecież ja wcale nie jestem smętna! Przypomniało mi się, że w jakiejś bajce była postać "pan smętne gacie", co uznałam za idealny pseudonim dla partnera, obok "ponurego żniwiarza"- oczywiście tak do niego mówię . Lubię się śmiać, żartować, jestem życzliwa i otwarta do ludzi, niektórzy mają mnie wręcz za żartownisia. Kiedyś z partnerem non stop się z czegoś zaśmiewaliśmy, wygłupialiśmy, nawet zapisywałam co lepsze teksty. A teraz? Co bym nie powiedziała zaraz jakiś przytyk, skrzywienie, dawanie mi do zrozumienia że wcale nie ma się z czego cieszyć (nawet jeśli jest). Wydaje mi się, że partner sobie nie radzi, ale nie mam pojęcia z czym. Chyba ze swoimi niespełnionymi oczekiwaniami. Ja jestem nie taka, córka nie taka... Zero w nim radości życia, ciągle twierdzi, że cieszyć się nie ma z czego, wszędzie widzi problem (tylko nie u siebie). Nawet myślałam, żeby mu potajemnie dawać te leki, które ja biorę, np mówiąc że to magnez. Oczywiście raczej tego nie zrobię, ale to też o czymś świadczy. Naprawdę mam dosyć tego jego "rozsiewania smrodu" wokoło.

Jest też kwestia tego, że partnerowi bardzo zależy, żebyśmy wpasowali się w schemat "rodziny z obrazka" (mimo, że nie chce tego przyznać otwarcie). Jego matka to perfekcyjna pani domu rodem z PRL, siostry poszły tym samym torem. Te ich wychuchane mieszkanka, codziennie nowe obiadki, koniecznie stawianie się na każdej rodzinnej imprezce, oczywiście odstawionym jak szczur na otwarcie kanału... A wszystko to tak naprawdę sztuczność, obgadywanie za plecami, dokładanie sobie problemów żeby tylko się pokazać, nie odstawać. Wielu ludzi tak żyje, ale mnie takie coś nie odpowiada. Moim zdaniem partner jednak wolałby się dopasować do tej pełnej fałszu układanki, szczególnie że chodzi o jego familię. Ja za to jestem trochę nietypowa- nie jestem religijna, nie obchodzę świąt, udało mi się postawić na swoim żeby córka nie była chrzczona, mam znacznie bardziej otwarty umysł, jestem taką "owieczką, która nie boi się odłączyć od stada" (pewnie dlatego często uchodzę za tę czarną). Wychodzę z założenia, że "jeśli chcesz tolerancji, zachowaj ją sam"- dlatego może bez entuzjazmu, ale bywam na co ważniejszych uroczystościach rodzinnych u partnera, staram się nie wdawać w dyskusje czemu jestem taka nie inna, nigdy nie krytykuję ani nie podważam czyjegoś punktu widzenia. Wiem, że to może być dla tej drugiej strony trudne, ale po raz kolejny podkreślam- nie ukrywałam swoich poglądów od samego początku, za to partner jak najbardziej wprowadził mnie w błąd co do swoich stosunków rodzinnych (opisywał je jako bardzo oszczędne, a siebie przedstawiał jako niemal takiego samego "renegata", jakim jestem ja). Teraz twierdzi, że myślał, że się zmienię. Ale co miałoby na mnie wpłynąć, to opresyjne postępowanie jego rodziny, próby siłowego wpasowania mnie w ich ramy? Była taka sytuacja z kwestią chrzcin- jego matka zaczęła lamentować, że W ICH RODZINIE dzieci są chrzczone i w ogóle olaboga. Odparłam, że JA RÓWNIEŻ POCHODZĘ Z JAKIEJŚ RODZINY, GDZIE TEŻ BYŁY ZASADY, NIEKONIECZNIE ZBIEŻNE Z ICH POGLĄDAMI, a poza tym jej syn tworzy teraz rodzinę ze mną i naszą córką, więc niech nam da żyć po swojemu.

Czy naprawdę jestem taką czarną owcą, bo śmiem mieć swoje poglądy, zwyczaje, zasady których staram się trzymać? I nikomu tym nie wyrządzam umyślnie krzywdy? Nie cierpię takich pełnych zakłamania ludzi i całych klanów jak z kiepskiej telenoweli, ale jakoś potrafię ich nie atakować, za to bardzo często muszę się bronić przed nimi, bo to są ludzie myślący jak mój partner- tylko ich zdanie jest jedynym słusznym. To jest wg mnie dopiero patologia.

Zaczynam Cię Smentko powoli rozumieć. Właśnie w kwestii podejścia rodziny męża do życia i ich poziomu "tolerancji" na odmienności. Miewam w dalszej rodzinie tez takie przypadki, gdzie opisany przez Ciebie sposób na idealnie spędzone życie jest oczywiście jedynym słusznym, niekwestionowanym i nadrzędnym. Nawe jeśli wszyscy żyją ze sobą zgodnie, to ich stosunek do odmiennych poglądów, wartości czy wyznawanych zasad jest jednoznaczny. Odmienności kulturowe, religijne, rasowe czy same zainteresowania, jakie przejawiają inni ludzie wydają się im co najmniej dziwne, jeśli nie niedopuszczalne, szkodliwe, czy chore. Zwyczajnie wszystko odbywa się zgodnie z zasadą, że " my jesteśmy idealni, wszyscy powinni być tacy sami"

To miłe Smentko .
Za moich czasów  bycie punkiem to był czad z resztą w duchu dalej nim jestem tylko trochę się zmieniłem (istnieje szansa że może trochę "wydoroślałem"   Po za tym późniejsze postawy sekciarsko/podobne do kibolskich i uniformizacja w środowisku nie bardzo mi odpowiadały i mi się nie podobały,ale czasy trochę takie były no i skinheadzi się rozmnożyli reakcja obronna w pewnym sensie ale z subkulturami tak bywa robi się moda i rozmydla się to co na początku spłyca.Nieważne fajne czasy i wspomnienia mam jednak - bezcenne.
Byłem w pierwszej załodze "starej załodze" z Wawy hahaha (nie)chwaląc się.
Daruje sobie opowieści kombatanckie bo Ci zrobię strasznego offtopa w wątku
Nie ma co rezygnować z siebie swoich przemyśleń przekonań można je rozwijać i weryfikować da się pogodzić ,a tatą  byłem i jestem "asystemowym", nietypowym/choć wcale nie specjalnie "świrowałem" a jednak udało się z żoną dziecko wychować na fajną młodą kobietę (bardzo młodą) myślącą dość samodzielnie.

Niezależnie, jak miało być, również miło czytać takie słowa

Sam jestem wdzięczny, ze mogę się tutaj udzielać Czasami dużó łatwiej jest wylać swoje smutki czy wątpliwości w anonimowym miejscu. Tym bardziej poznać wiele różnych opinii. Jak widać jest ich sporo Co do ciężkiego okresu: jedni toi nazywają buntem, inni poznawaniem świata Ja nie byłem napalony na rock a Woodstock mnie jakoś odrzucał Byłem zajawiony raczej na rap
Wrzucanie do jednego worka z napisem "patologia" wszystkich wymienionych przez Ciebie grup - już po samym tym zdaniu współczuję...

Wszyscy Ci radzą wspólną terapię i psychologa - a co pomoże psycholog na paskudny charakter ? Twój partner to ewidentny despota i narcyz, ktorego nakręca poniżanie, dołowanie i terroryzowanie Ciebie. Bo jak można nazwać to co on wyprawia : deptanie, niszczenie Twoich rzeczy, przeklinanie, niczym nieuzasadniona agresja, tłuczenie się kiedy Ty śpisz ? Kobieto, to jest terror psychiczny, każdy by wylądował na prochach. W Twoim przypadku jeszcze to, ze jesteś na wychowawczym - odcieta od świata, ludzi, zdana na niego - każda, ktora była na wychowawczym wie o czym mówię.
On doskonale zdaje sobie sprawę jaki Ci sprawia ból i przykrość ( nie wspominałaś że wcześniej był jakimś niekumatym debilem ) a ta jego niby skorupa w której się podobno zamyka to kolejna forma kary i upokorzenia Cię.
Sory że tak negatywnie ale tak to wygląda i na nic się zdadzą jego usprawiedliwiania i doszukiwania przyczyny takiego zachowania.
Normalnemu człowiekowi takie zachowanie nie mieści się w głowi i doszukuje się przyczyny, po latach okaxuje się,  że to tacy wstrętni ludzie i nic ich nie zmieni. O przepraszam, działa na nich tylko terapia szokowa. Czyli jakbyś zabrala dziecko i odeszła , to MOŻE by się opamietał.
No ale Ty walczysz, z wiatrakami.

Jak to się stało, że twój partner poczuł, że może bez ograniczeń jechać po tobie? Czy kiedykolwiek broniłaś się, czy masz raczej taki charakter, że w ciszy przyjmujesz czepiania i obelgi?Pytam bo przecież to się nie dzieje w jeden dzień, kiedyś musiał po próbach zrozumieć, że tutaj oporu nie będzie i walki, czyli hulaj dusza, sypie co się w jadowite usta wciśnie. Trochę powiedziałaś o swojej rodzinie, byciu "córką problemem". Czy nie odnajdujesz podobieństwa ?
Czy twój parter i jego rodzina są odbcokrajowcami, mam na myśli nacje arabskie, hinduskie? Bo tak czytam co teściowa ci naopowiadała i tylko z nimi mi się kojarzy.

Nie rozumiem czemu omawiasz to z jego mamą.

Czy gdybyś była dzieckiem i była świadkiem jak ojciec dzień w dzień znieważa twoją matkę, twoja matka jest nieszczęśliwa, bo nie szanuje jej twój tato, babcia, dziadek, wujek, ciocia, czy potrafiłabyś zachować dziecięce szczęścia bycia w pełnej rodzinie? Czy bardziej czułabyś, że musisz naprawiać świat swoich rodziców bo tato tego nie potrzebuje, a mama nie umie? Czy naprawianie świata dorosłych pozwoliłoby ci być beztroskim, radosnym dzieckiem? Czy obserwacje i uczestniczenie od maleńkości takich relacji rodziców pozwoliłoby ci wejść zdrowo w dorosłe życie, czy sprawiłoby, że być może komuś pozwalałabyś wobec siebie na to samo co pozwalała mama? A może powielałabyś wzorzec taty niszcząc psychicznie każdego swojego kolejnego partnera?

Jak zawsze w punkt!

Ale to nie jest tak, że on chodzi i non stop mnie lży, my się tak naprawdę nie kłócimy (w sensie awantur), a jeżeli już, to jest to krótka wymiana zdań i albo chwila nieodzywania się do siebie, po czym któreś z nas (przeważnie partner) zagaja rozmowę, albo on się kładzie spać, a na drugi dzień dzwoni z pracy czy działki i jeżeli już rozmawiamy o konflikcie, to krótko i bez rozdrabniania. Nie ma u nas jakichś ekscesów, wyzwisk, przemocy fizycznej w żadnej postaci. Córka jeżeli już coś obserwuje, to te nasze wymiany zdań (wie, że rodzice o czymś intensywnie rozmawiają i nie wtrąca się).

Dokładnie tak- chciałam z nią wreszcie, po siedmiu latach, pogadać. Wiele było nieporozumień między nami, głównie z powodu naszych różnic w poglądach, ale doszłam do wniosku, że tak nie powinno być zawsze, że dla partnera matka jest ważna, nic tego nie zmieni i skoro nie jesteśmy i nie będziemy psiapsiółkami, to chociaż warto byłoby doprowadzić do w miarę poprawnych stosunków.

Zrobiło mi się naprawdę przykro, że płakała, bo partner jest jej jedynym synem, że ją boli jego przygaszenie, zniechęcenie i zdołowanie (ja też to widzę). Zapytałam skąd ona tak wiele rzeczy wie, skoro praktycznie wcale jej nie ma, a z partnerem rozmawiają tylko przez mój telefon, czyli w mojej obecności- odpowiedziała, że to matczyna intuicja, że go zna i widzi co się dzieje. Szybko sobie przemyślałam, że dla swoich dzieci też nie chciałabym kogoś, kto jest aż w takiej sprzeczności z moimi zasadami, jak ja z jego rodziną.

Nie znaczy to, że mam zamiar się jej teraz przypodobać i zmienić pod jej dyktando, o nie! Ale z drugiej strony też powinnam czasem iść na ustępstwa, nie tylko ich oczekiwać.

Większe dbanie o dom, przykładanie wagi do estetyki, też wyszłoby mi na dobre- bo nie to, że mam brud, smród czy syf, ale wiele rzeczy mi nie przeszkadza, w mieszkaniu nie widać też w ogóle kobiecej ręki, tego co sprawia że od razu wiadomo, że tu mieszka kobieta, nie sam kawaler na wydaniu albo studenci płci męskiej. Nie kupuję pierdoletów, ozdóbek, nie aranżuję nic, po prostu wystarczy mi, że jest w miarę posprzątane, ale tak naprawdę wszystko w tym mieszkaniu jest stare, zupełnie od czapy, takie byle jakie. To nie jest DOM jako "HOME" (z angielska), tylko lokal mieszkalny, jak ja to nazywam "poczekalnia"- bo na początku nie było wiadomo ile tu pomieszkamy, teraz już wiadomo, że niebawem czeka nas przeprowadzka... A mnie jakoś szkoda kasy, żeby wydać nawet na farbę skoro i tak nie my będziemy tu docelowo mieszkać, nie kupuję ozdób czy wyposażenia, skoro jeszcze nie wiem w jakim stylu będę urządzać nowy dom... Łatwo przychodzi mi nie zwracać uwagi na tą bylejakość, ale to tylko dlatego, że nie czuję, żeby było to moje, nasze docelowe miejsce. Za to do remontu i planowania wszystkiego w nowym domu podchodzę z entuzjazmem i zaangażowaniem, wiem że tam będzie inaczej. Mimo, że to dom partnera, tylko na niego jest notarialnie, no ale trudno się dziwić, skoro nie jesteśmy małżeństwem. Owszem, partner mógłby mi kiedyś przepisać część gdybyśmy wzięli ślub, ale to już od niego zależy, a ja nie jestem materialistką i nie będę się tego domagać, w razie czego i tak córka będzie dziedziczyć.

Kilka dni temu znowu miałam wymianę zdań z "teściową", tym razem mało przyjemną. Mam już pewność, że w połączeniu z postawą partnera (w zasadzie to przy nim też powinnam stawiać cudzysłów) moja sytuacja jest patowa.

Kiedyś, gdy jeszcze aktywnie go kochałam, byłabym bardzo wzburzona tą rozmową, teraz tylko troszkę i na chwilę podniosło mi się ciśnienie.

W dużym skrócie ona dała mi wyraźnie do zrozumienia, że nie pasuję do rodziny (co oczywiście wiem), że z mojej winy jej syn jest nieszczęśliwy i zniechęcony, że go ciągnę w dół zamiast do góry. Miałam zamiar powiedzieć, że nie jestem żadnym dźwigiem, że też miałam swoje oczekiwania względem niego jako mężczyzny, że chciałam się czuć przy nim jak kobieta mająca oparcie na męskim ramieniu, partnerka, nie niańka, ale ugryzłam się w język. Powiedziała też, przy temacie nieobchodzenia świąt, że "jak się wie, że jest się niereligijnym, to się nie pcha do religijnej rodziny". Gdy odparłam, że od samego początku wyraźnie przedstawiałam partnerowi moje stanowiska, np co do religii czy stosunku do mieszania się rodziny w związek, oraz że to on mnie oszukał i nie potraktował poważnie moich słów, wmawiała mi, że to ja musiałam coś źle zrozumieć . Ponadto nakłania nas do spania nawet nie w osobnych łóżkach, a pokojach (pod pretekstem tego, że ja chrapię i on się nie może przez to wyspać). Na dodatek gdy wspomniałam, że nie mamy więcej dzieci, bo partner się boi przez to, że córka jest niezbyt grzeczna, od razu zaczęła gwałtownie "przemawiać mi do rozumu", żebym pod żadnym pozorem nie myślała o kolejnym, bo dziecko to koszty, trzeba myśleć ile za parę lat będzie szło na ciuchy, szkołę itd, poza tym ile ja mam lat... Ta. Jakoś pozostałym swoim dzieciom, mającym liczniejsze potomstwo, nigdy tak nie "radziła".

Czy ona myśli, że naprawdę jestem tak głupia, żeby wziąć jej słowa takimi, jakie je wypowiada? To mnie najbardziej dotknęło, że w (jej zdaniem) zawoalowany sposób stara się mnie odsunąć, pozbyć. Wolałabym kawę na ławę, ale przecież ta rodzina nie jest zdolna do szczerości, jak również nie potrafi jej przyjąć.

Jestem coraz bardziej zobojętniała. Pozostaje czekać na to, co życie przyniesie, nie mam siły ani ochoty na jakieś dochodzenie się, nie ma to sensu. Poza tym już mi nie zależy.

Najbardziej wkurza mnie to, że przecież chciałam z całych sił uniknąć takich sytuacji, byłam ekstremalnie szczera na początku znajomości i co? Facet mnie okłamał, a jego matka zrzuca winę na mnie. Dobre. Znowu wyszło, że to ja jestem czarną owcą. Czemu? Bo nie chce udawać kogoś, kim nie jestem. Bo ktoś nie potrafi mnie zaakceptować mimo, że nie wyrządzam mu żadnej realnej krzywdy. I jak tu ufać ludziom, jak myśleć, że może jeszcze kiedyś czeka mnie uczucie? Ech...

Zapomniałam jeszcze dodać, że większość kobiet chce lub ma nadzieję, że ich facet się zmieni, czy to po ślubie, czy w miarę postępu w związku. Ja chciałam, żeby się nie zmieniał, bo wzięłam go takim, jaki był, pasował mi. Teraz jest prawie o 180 stopni inny i to nie jest fajne.

Gdzie popełniłam błąd? Ufając? Czyżby jednak należy być non stop ekstremalnie nieufnym???

Droga Smetko, bardzo, ale to bardzo dziękuję Ci za ten wątek. Sądzę, że nie tylko Ty korzystasz z możliwości wygadania się tu na forum, ale też pomagasz w ten sposób innym osobom... Ja np, dzięki Tobie utwierdziłam się w przekonaniu, że dobrze, że jakiś czas temu rozstałam się z moim ówczesnym partnerem. Pokazujesz mi, w jakim momencie życia byłabym teraz, gdybym pozostała w tamtej relacji.... Kiedy piszesz o sobie, mam wrażenie, że widzę siebie. Z otwartym umysłem, torerancyjna, itd. niestety, podobnie jak Ty, byłam z osobą, z która nie miałam za dużo wspólnego - delikatnie mówiąc. Różnice, w miarę jak rozwijała się relacja, biły w oczy. Szkoda tylko, że nie w moje oczy, a osób postronnych. Cóż, czasu nie cofnę, ale przynajmniej w porę się obudziłam. Podobnie jak Ty, rozmawiałam kiedyś z moją 'przyszla teściową' i w miarę jak uzewnetrzniala się przede mnie, coraz bardziej rozumiałam swojego partnera..jak to się mowi: wyżej d... nie podskoczysz. Powiedziała mi ona wtedy jedno, bardzo istotne zdanie: postępując z R. nie możesz okazywać co tak naprawdę myślisz. Aby z nim żyć, musisz co innego myśleć, co innego robić i co innego mówić... Klapki mi z oczy wtedy spadły. I pomyślałam: aha! Cały 6 letni związek nagle przestał istnieć. Nagle stało się dla mnie jasne, czemu żyliśmy w ułudzie, jakiejś cholernej fasadzie. Kłamstwie! Nie mogłam być sobą, realizować siebie, być szczera, bo on zawsze torpedować moje pomysły, tłamsił mnie, zawsze liczyło się tylko to, co on chce i co myśli. Nie muszę chyba dodawać, że wg niego wszyscy chcieli go oszukać i okraść. Tutaj, moim zdaniem pięknie działa zasada wzajemnosci i jaka miarka mierzysz, taką ci odmierza. Dziś jestem z siebie dumna, że potrafiłam to zauważyć i w porę ochronić siebie, czego i Tobie życzę przeogromnie. Trzymaj się!

Autorko, a nie przesadzasz ty trochę? Jad się leje z tego posta i prawdę mówiąc też współczuję twojemu partnerowi. Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie. Obyś więc nie była zaskoczona, jeśli któregoś dnia twój facet będzie miał cię dość aż po kokardki.
Wyluzuj, to tylko starsza, samotna kobieta. Kiedyś ty też będziesz w jej wieku i kto wie, o jakie to "zbrodnie" będziesz posadzana przez własne i te przyszyte do twojej rodziny dzieci.
Szanuj matkę swojego partnera, bo kiedyś on odpłaci ci pięknym za nadobne. Tak to już jest w życiu.

No ok, ale czym ty się dziewczyno przejmujesz? Aż tak przejmujesz? Tyle w tobie emocji i żalu i podejrzewam, że wszystko tlumisz w sobie, bo gdyby twój partner wiedział, co siedzi w tobie naprawdę, to przecież w życiu nie zapraszałby świeżo po awanturze swoich rodziców do waszego domu. Wykonczysz się dziewczyno, jeśli tak dalej pójdzie. Mnóstwo młodych rodzin zre się z rodzicami i cóż w tym dziwnego?
Myślę, że powinnaś wziąć sobie urlop i po prostu gdzieś wyjechać. Odpoczynek jest Ci teraz bardzo potrzebny. Pewnie zmeczylo się dziecko, latanie po domu i wykonywanie non stop tych samych czynności, jesteś zmęczona tym facetem, może praca zawodowa i dlatego, jak pijany płotu czepulas się tej kobiety. Może jest ona upiorna i beznadziejna, ale co z tym zrobisz? Będziesz zmieniała ja na jej stare lata? Walczysz z nią i za powiadasz dalszą z nią walkę. Pytam się wiec- po jakiego grzyba jest Ci to potrzebne?

I to wszystko przez niedoszła teściowa?
Ogarnij się wreszcie dziewczyno. Od dwóch lat leżysz się psychiatryczne i zamiast czuć się lepiej, ty funkcjonujesz coraz gorzej.
Ale czy temu wszystkiemu winna jest ta kobieta?
Masz żal do swojego dziecka, które dzisiaj ma zaledwie trzy i pół roku, bo nie jest za tobą, tylko za swoim ojcem. Wcześniej pisałaś, że mała chodzi do przedszkola i z tego, co zapamiętałem, do przedszkola odprowadza dziecko ojciec, ty czasami, bo jesteś nocnym Markiem i lubisz sobie pospać. Czyli wynika z tego, że nie pracujesz, tylko siedzisz w domu i twój partner nawet dziecko w ciężkiej porze porannej ma na swojej głowie, bo ty średnio kontaktujesz o świcie. Mała idzie do przedszkola, tam je i ma opiekę oraz zapewnione zabawy z paniami i innymi dziećmi. Ty w tym czasie siedzisz w domu. Pytam się więc, co ty robisz w domu, skoro wcześniej pisałaś, że do sprzątania raczej nie masz serca i jeśli coś ugotujesz, to od wielkiego dzwonu. Może więc zajmij się chociaż domem i będziesz miała mniej czasu na rozmyślania o teściowej.
Pod wieczór wraca twój partner i mała lgnie do niego, a ciebie wręcz od siebie odpycha. No moja droga, ale ja tu widzę wyraźnie, że zbierasz owoce swojego zachowania. Traktujesz dziecko jako zło konieczne i przeszkodę w swoim życiu, bo gdyby nie mała, to ty mogłabyś w
żyć w spokoju, dalej miałabyś pracę, w której dużo by ci płacili, miałabyś wysoka pozycje społeczna i nie musiałabyś tkwić w związku z facetem, który przybył do ciebie na starej chabecie, bo nie miał pracy ani dachu nad głową i wszystko, co dzisiaj ma zawdzięcza tobie.
No nieźle rozumujesz. Dobre z ciebie ziolko. Wszyscy dookoła źli i niedobry, a tylko ty masz potencjał na bycie fajna, jednak jesteś uwiazana i dlatego musisz się poświęcać.
Teściowa baba rogata, partner koszmarny typ i jeszcze niedobre i wyrodne dziecko.
Jesteś w pułapce i źle się to wszystko skończy.

Zmienić coś w swoim życiu. No jasne, że trzeba zmienić, tyle tylko, że nie wiadomo co, jak, od kiedy i jeszcze przewidzieć czy to w czymś pomoże.
A poza tym trzeba zmienić, tylko co zrobić, jak się komuś zwyczajnie nie chce?
Autorko, przeczytałam jeszcze raz cały twój wątek, od samego początku i po pierwsze stwierdziłam, że jest bardzo interesujący, a po drugie stanowi doskonały przykład na to, jak ludzie sami sobie robią kuku a potem maja pretensje do całego świata.
Zacznę od tego, że dla mnie źle brzmi osoba, która non stop narzeka i wszystkich obwinia za zło całego świata, a już szczytem jest widzieć wroga we własnym i to tak małym dziecku. Sama powinnaś kapnac się, że coś jest z tobą nie tak.
Mężowi zarzucasz wieczne malkontenctwo i ciągle krutykowanie ciebie. A niby z czego on ma być zadowolony? Facet ciężko pracuje, od świtu do nocy i zamiast mieć wsparcie w swojej kobiecie on widzi, że ta kobieta stacza się. Najważniejsze dla niej, to napić się piwka, olać obowiązki domowe, wyochnav niedobre dziecko do przedszkola i siedzieć w chalupie, gdzie panuje bałagan i gary świeca dnem, bo są puste. Facet przychodzi do domu po ciężkim dniu pracy i zastaje zmęczona kobietę, w domu syf i mogiła, na obiad czy kolacje nie ma nawet co liczyć i jeszcze biegnie do niego dzieciak, który odpycha matkę, bo woli tatę. I taki facet ma być zadowolony i ma może marzyć o ślubie z tą kobietą? No wolne żarty.
Na dodatek dla tej kobiety największym życiowym problemem jest jego matka, ale cóż? Matka to kobieta wyszczekana, pracowita i szybka w działaniu, ale pochodząca z plebsu i ta obca baba śmie pomagać pani smetce albo nie daj boże, jeszcze jej doradzać.
Wielkie pretensje o to, że ta kobieta powiedziała do syna "współczuję Ci bardzo synu, że żyjesz z kimś takim", no jasne, jak ona śmiała i co to ma znaczyć.
Autorko ona jest matką tego faceta i choćby z tego tytułu ma prawo interesować się losem swojego dziecka.
Masz jakieś dziwne i całkowicie odwrócone do góry nogami postrzeganie rzeczywistości, w której żyjesz.
Wyjedź gdzieś sama, odpocznij, naladuj akumulatory i w czasie tego eyjazfu przemyśl sobie wiele spraw. A potem zacznij zmiany i może wtedy uda ci się dostrzec coś dobrego w swoim życiu, bys mogła żyć sama ze sobą, dała żyć innym i dała żyć innym także z tobą.

Patrz na całokształt problemów, jakie ma że sobą autorka, a nie skupiaj się tylko na teściowej. Drzewo problemów autorki jest i tak bardzo rozgałęzione. Trzeba to więc rozwijać te jedna gałąź? Ona i tak utknela w gąszczu, ma pograzac się jeszcze bardziej?

A jeśli ty miałabyś syna (wiek syna bez znaczenia dla matki) i widzialabys jak on żyje, to nie bolałoby cię serce? Widzialabys syna, który od rana do wieczora ciężko pracuje, a gdy wraca do domu, to nie ma niczego ciepłego do zjedzenia, wchodzi do zaniedbanego mieszkania i na powitanie widzi zmęczona i niezadowolona kobietę, może nawet w stanie wskazującym i stesknionego dzieciaka, który lepi mu się do nóg i z ulga przyjmuje fakt, że tata nareszcie jest w domu. Jako matka mogłabyś patrzeć na coś takiego spokojnie? A gdy zechcialabys pomoc tej kobiecie, to ona w zamian zmieszalaby cię z błotem.
Daj spokój. Nie jestem zwolenniczką filozofowania i teorytezowania, na coś takiego jestem za bardzo praktyczna, więc prędzej skrecilyby mi się jelita patrząc na tak prowadzony dom, w którym żyje moje dziecko, niż miałabym robić dobra minę do złej gry.

To źle pamiętasz- do przedszkola zaprowadzam i odbieram zawsze ja, kilkukrotnie o tym pisałam. Partner tylko raz odprowadził córkę na własną prośbę gdy miał dzień wolny, żeby w razie czego wiedzieć jak to się wszystko odbywa. To, że jestem nocnym markiem, dotyczyło zupełnie czegoś innego, a mianowicie- że pomimo tego wszystko jest zrobione, tyle że o innej porze, a także różnic między mną a partnerem (on skowronek, ja sowa). Nie wiem coście sobie, niektórzy, ubzdurali z tym przedszkolem...

Córka teraz chodzi do przedszkola, ale przez ponad trzy lata to ja, tylko i wyłącznie, przebywałam z nią w domu, i to nie na zasadzie, że leżałam i pachniałam, a dziecko było zostawione same sobie albo siedziało na telefonie. Np wszyscy w przedszkolu byli i są w szoku, bo umie liczyć, obecnie do czternastu (słownie oraz fizycznie przedmioty), napisać trzy litery a rozpoznać każdą, podobnie cyfry, zna wiele słów po angielsku, oprócz polskich śpiewa angielskie piosenki, od stóp do głów ubiera się sama. To tylko przykłady. Kto ją tego wszystkiego nauczył? JA! Całkowicie poświęciłam jej te ponad 3 lata siedzenia w domu, starałam się z całych sił jak najlepiej zadbać o jej rozwój.

Nie zarzucaj mi, że traktuję ją jak zło konieczne, bo to nie ma nic wspólnego z prawdą! Po prostu jest mi strasznie przykro gdy jest niedobra dla mnie, partnera czy nawet naszych zwierzaków, bo przecież nie taki wzorzec jej pokazywałam, nie mam pojęcia skąd to się bierze. Że po powrocie partnera do domu chce się nim nacieszyć- doskonale rozumiem i popieram (nawet musiałam mu tłuc setki razy zanim zrozumiał, żeby po przyjściu wziął ją od razu na ręce, czego ona się zawsze domaga, a nie tłumaczył małemu dziecku, że weźmie ją jak się rozbierze, wykąpie, zje itd, co powodowało jej płacz, a jego nerwy). Smutno mi jednak np w soboty czy niedziele, gdy partner już z samego rana jedzie na działkę, a córka cały dzień powtarza "chcę do taty", płacze (a często drze się jak opętana, w całym bloku słychać), robi mi na złość, bije, drapie, nie słucha. Nie wiem co by było, gdybym odeszła od partnera i musiałybyśmy zamieszkać tylko we dwie, chyba by mnie totalnie znienawidziła .

Partner jest raczej dobrym i kochającym ojcem, ale wkurza mnie, że często córce pobłaża i dla świętego spokoju pozwala na wszystko. Chciałam jak najdłużej trzymać ją z dala od słodyczy, niestety przyjechała babka i potajemnie wkładała jej cukierki do buzi, w tym z alkoholem (gdy mała miała pół roku), na czym ją osobiście przyłapałam. Jak jedliśmy pizzę nalegała, żeby córce dać spróbować (jeszcze nie zaczęliśmy nawet rozszerzać diety). Przez ten miesiąc gdy była u nas, codziennie przynosiła siaty słodyczy, przez co córka nie chciała jeść nic innego, a zwracanie uwagi jest jak grochem o ścianę, bo partner też się rzucał na słodkości i mogłam sobie pogadać. Później jest utyskiwanie, że córka nie je i chudnie, a on ma zepsute zęby- kto wtedy musi na gwałtu rety mu załatwiać dentystę i słuchać jęków??? Ja sobie tego wszystkiego niestety nie wymyśliłam, czasem bywam tak zmęczona psychicznie, że głowa mała.

Jednak nie wytrzymałam i przepłakałam pół nocy (a rano, jak zawsze, odprowadziłam dziecko do przedszkola, gdyby ktoś miał wątpliwości ).

Masz rację, sosenek, że problemem jest partner, ale on jest taki z powodu swojej matki. Gdy jej nie ma na horyzoncie, o wiele lepiej się dogadujemy. Uważa się za nie wiem jak odpowiedzialnego i w ogóle super, bo pracuje, a po robocie nie szwęda się z kolegami tylko albo jedzie na działkę, albo siedzi w domu. Ale czy to nie jest oczywista oczywistość??? Ma wielu kolegów z młodości, którzy są pijusami i ogólnie patologami, tylko czemu porównuje się z nimi, a nie z jakimiś normalnymi ludźmi?

Mam wrażenie, że on jest w wielu kwestiach niedojrzały, mimo że ciągle przechwala się jaki to on nie jest "myślący o rodzinie" itd. Tylko że ja się do owej rodziny widać nie zaliczam, skoro nie liczy się z moim zdaniem na tyle, na ile jako mój mężczyzna powinien, i gloryfikuje swoich rodziców. Ma nieodciętą pępowinę, do tego nie umie przejąć inicjatywy, do wszystkiego trzeba go przymuszać albo robić za niego, pilnować- po rozmowach z "teściową" rozumiem czemu tak jest. Ja nie jestem typem niani czy rządziciela (wbrew pozorom ), najbardziej cenię partnerstwo i od początku starałam się tak postępować w związku, chociaż często nie wychodziło mi to na dobre, nie rozumiałam wtedy czemu. Np sytuacja ze ślubem- nie mamy go, bo nie wyobrażam sobie poniżania się i naciskania na partnera, za to on nawet ostatnio mi mówił, że "wszystkich facetów trzeba cisnąć o ślub" (jakoś mi się nie wydaje). Za to jego mama powiedziała mi w czasie tego miesiąca pomieszkiwania, że "myślała, że jestem bardziej obrotna" czy coś w tym stylu, dotyczyło to ślubu i ogólnego postępowania z partnerem. Ja mu zawsze dawałam bardzo dużo wolności wyboru i swobody, traktowałam jak sama chciałabym być traktowana. Niestety w tej familii rządzą baby, a moje postępowanie to wada, objaw niedostatecznej kontroli nad facetem, w ogóle be i fe.

Autorko, jak na razie to przedstawiasz sama siebie w dość idealnym świetle, a we wszystkich swoich bliskich, nie wyłączając małego dziecka, widzisz tylko wady.
Skoro jestes takim dobrym drzewem, to dlaczego owoce z twojego drzewa są niezdrowe? Przecież jako dobre zdrowe drzewo powinnaś rodzic tylko smaczne i dorodne jabłka. Nie sądzisz?
Wiesz jak ja to widzę?
Od ponad trzech lat siedzisz w chalupie i odbiłas się od rzeczywistości. Jesteś zmęczona, zdegustowana i masz wszystkiego dosyć. Przez to siedzenie w domu zwyczajnie zapuscilas się i straciłas energię.
Druga rzecz- otóż uważam, że wy z tym facetem kompletnie do siebie nie pasujecie. Gdyby nie dziecko już dawno temu byście się rozstali i oboje czulibyscie ulgę.
Jak widzisz swoje życie, swoje sprawy np za pół roku? Odetnij się od swoich aktualnych problemów i zastanów się, co będziesz robiła za pół roku.

ChPD? To na zwykłe lenistwo i niechlujstwo już zdążyli wymyślić jakąś nowomowe? Co jeszcze wmowia tym ludziom?
Od fejsa trzymam się z daleka, więc niczego z tego nowoczesnego bełkot nie zamierzam czytać.
Dziewczyno, weź się ty obudź i zacznij normalnie myśleć oraz normalnie żyć, bo nabijasz sobie głowę jakimiś bzdetami, a robota czeka i kto ją ma wykonać?
Strasznie nienawidzisz te swoją niedoszły teściową i to za co właściwie? Za to, że chciała pomoc ci w jakiejś pierdół typu zawieszenie nie takiej firanki? To taka zbrodnia? Zamiast starać się żyć w zgodzie z rodziną swojego partnera, ty szukasz tylko okazji do kłótni. Zobaczysz, że przyjdzie taki czas, że wszystkiego ci się odechce i obyś nigdy nie musiała ugiac karku przed tą kobietą.
A zresztą, napiszę do ciebie później, bo teraz czas mnie goni.

Gdybyśmy nie mieli dziecka, to pewnie dawno byśmy się rozeszli- i nie dlatego, że córka jest przeszkodą w czymkolwiek, tylko nas scala, nawet jeśli już jesteśmy sobie dalecy. Jakby partner był naprawdę bardzo zły, pił, bił, znęcał się nad dzieckiem- wtedy sytuacja byłaby o wiele "prostsza", a tak on bardzo kocha córkę, ona jego... Ja też ją bardzo kocham, dlatego bronię się przed zafundowaniem jej koszmaru rozstania rodziców. Po ostatniej awanturze byłam w ciężkim szoku jak ona to przeżyła, trzęsła się w nocy, majaczyła, kręciła się... Nigdy czegoś takiego nie widziałam i nie chcę więcej widzieć.

Co do ślubu, to jest już za późno na takie ultimatum, poza tym mnie też już przeszła ochota po tylu nieprzyjemnościach, wystarczy że sobie wyobrażę na co byłabym skazana będąc jego żoną i częścią tej szacownej familii... Nie, nie ma opcji, chyba że jego rodzice jakimś cudem znikną z tego świata (co raczej nie nastąpi przez najbliższych kilkadziesiąt lat).

Co do myślenia o sobie- faktem jest, że sama siebie porzuciłam, zaniedbałam. Partner z matką zarzucają mi egoizm i myślenie tylko o sobie w sytuacji, gdy śmiem w ogóle upomnieć się o swoje racje. Ponad 3 lata poświęciłam córce zapominając kompletnie o sobie, swoim ciele i duchu (chociaż, ku zgrozie "teściowej", przynajmniej nadal dużo czytam). Wyglądam okropnie, roztyłam się, zero makijażu, po domu chodzę w mało ciekawych ciuchach (po co mam się stroić, skoro zaraz się ubrudzę od zabaw z córką czy sprzątania, po co się malować, skoro i tak nikt mnie nie widzi, wolę sobie dłużej pospać ;P ). Przestałam być atrakcyjną kobietą, a na tym mi zawsze zależało, kiedyś ćwiczyłam, zawsze miałam zrobione pazurki, makijaż, długie włosy, fajne ciuchy... Teraz nawet fryzurę mam jak strach na wróble, bo mi się eksperymentów zachciało, upolowane na promocjach kosmetyki leżą i marnieją, jedynie staram się dbać o ubiór, chociaż mam coraz mniejsze możliwości manewru przez tuszę... Tak, powinnam znowu zacząć myśleć o sobie, może wtedy inni też by o mnie myśleli...

ChPD to akurat nie fleja i leń, tylko osoba daleka od PPD, ale potrafiącą sobie doskonale radzić niekonwencjonalnymi sposobami . Nie jest to strona dla gimbazy czy gloryfikująca bycie ułomnym, naprawdę nie zdajesz sobie sprawy ile kobiet się identyfikuje z tym żartobliwym określeniem, jak są zaskakująco pomysłowe, jak sobie radzą. Ta grupa ma założenie, że nie trzeba być perfekcyjnym, żeby być szczęśliwym, dobrym, spełnionym. Też nie przepadam za Fejsem, ale ta stronka jest naprawdę godna polecenia

Smentko, jesteś wiec zapuszczona, jak wiele innych kobiet, które od lat przymusowo  siedzą w domu. Jednak od września mała chodzi do przedszkola, więc dlaczego ociagasz się ze znalezieniem pracy? Rozumiem, że się zasiedzialas, ale może pora najwyższa, byś zaczęła wychodzić do ludzi? Twój partner cały dzień pracuje, więc czym ty się zajmujesz przez ten czas? Siedzisz i czytasz jakieś głupoty i szpikujesz sobie głowę jakąś nowomowa, żyjesz w oderwaniu od rzeczywistości. Zamiast czytać o babach leniach, którym nie chce się normalnie zajmować domem, tylko wymyślają sobie jakieś alternatywne sposoby na samorozwoj, to może wzielabys do ręki scierke i posprzatala w chalupie? Tu kilka dni temu był wątek kobiety z ChpD, która z tych nudów i niespelnienia wzięła sobie boczniaka i tak się dowartosciowywala. Dobrze, że chociaż się roztylas i ogólnie zapuscilas, to przynajmniej gachy ci nie w głowie. Tamta, od tego wątku niczego innego nie robiła, tylko siedziała przed lustrem i się stroila dla boczniaka.
Ty chociaż takich zapedow nie masz, przynajmniej póki co.
Nie imponuja ci kobiety, które dbają o dom, są pracowite jak mrówki i wkładają dużo serca oraz pasji w to, by czynić swój dom coraz piękniejszym i przytulniejszym. No cóż, bywają i takie kobiety. Czy twojemu facetowi to odpowiada? Ty uważasz, że tak, bo jest z tobą już tyle lat i jakoś wytrzymuje. Twojej teściowej na pewno coś takiego się nie podoba i ty wiesz o tym doskonale.
Czytając to, co o niej piszesz wnioskuję, że ty traktujesz ja jako rywalke, z którą walczysz o swoją pozycję, ale z góry wiesz, że koniec końców i tak będziesz ta przegraną. Dlatego uciekasz w jakieś ChpD i wmawiasz w siebie głupoty. Jeśli jest coś do zrobienia, to po prostu robi się to- to żelazna zasada w domu. Twój partner jest nadzwyczaj pracowity, energiczny i szybki w działaniu, a robota pali mu się w rękach. Napisałaś, że cała jego rodzina jest taka. A skoro tak jest, że domyślam się, że działasz na nerwy temu człowiekowi, tak jak on tobie. Przychodzi weekend i on od rana ucieka z domu, bo ma robotę na działce, a chciałabyś, żeby siedział w domu pił piwo i patrzył, jak po domu chodzi lelumpolelum, wiecznie niezadowolone i zaniedbane, no istna ofiara losu.
Zmień terapeuta, bo coś mi się wydaje, że trafiłaś na jakąś babe gadajaca po nowemu i być może z syndromem ChpD i tak obie siedzicie i utwierdzacie w tych swoich poglądach niemajacych niczego wspólnego z normalnym życiem.

Też mi się wydaje, że jednak wolał mnie taką, jaka byłam- tylko że oprócz zalet byłam też non stop sfochowana, obrażałam się gdy on się nie domyślał o co mi chodzi itd.

Pytacie mnie czemu nie poszłam jeszcze do pracy- przede wszystkim dlatego, że pierwsze dwa miesiące były okresem adaptacji córki w przedszkolu, nie było łatwo w ogóle namówić ją do wyjścia, działy się dantejskie sceny. Poza tym choroby- choćby dwa tygodnie temu nie chodziła do przedszkola tydzień. Ciężko mi sobie wyobrazić sytuację, gdy idę do nowej pracy i od razu muszę brać wolne, partner nie mógłby mnie zastąpić w siedzeniu w domu, bo za nieobecności nie ma płacone w ogóle. Praca musiałaby być do max 15:30, żebym zdążyła przed zamknięciem przedszkola. Jest to wykonalne, ale wybór znacznie się zawęża.

Poza tym moim marzeniem jest iść na pewien kurs doszkalający, który sporo kosztuje, a może mi go sfinansować UP- z tym, że dopiero za miesiąc do dwóch. Próbowałam szukać szkoleń na koniec roku i owszem, są- z podstaw angielskiego, obsługi komputera, nawet na wózki widłowe mi proponowano . Planuję poczekać aż będą fundusze, zrobić kurs i wtedy szukać pracy.

Jesteście ciekawi jakie były efekty dzisiejszego spotkania z "teściami"? Córeczka dopiero usypia po kilkukrotnych, ciężkich wymiotach spowodowanych napasieniem jej słodyczami, całą pościel i łóżko pokrywały niestrawione resztki czekolady, orzechów, ciastek i czego oni jej tam nie dali. Wymiotowała 5 razy w życiu, z czego dwa w ciągu dwóch tygodni- poprzednie były przez to, że "teściowa" dała jej na kolację stare parówki (ta idealna gospodyni nie widzi problemu w zjedzeniu czegoś, co leży w lodówce kilka dni i jest obślizgłe, śmierdzące, nawet próbowała mi udzielać rad jak powinnam takie rzeczy "odświeżać" <rzyg>).

Zostawiłam ich tylko na godzinę ("teściów", córkę i partnera), musiałam iść do apteki bo mam grypę i prawie 40 stopni gorączki. Partner dostał szału, obwiniał dziecko że się "obżera słodyczami", rzucał do mnie tekstami typu "ja wiem, że ty jesteś najmądrzejsza, a moi rodzice beznadziejni" itd. Musiałam się wściec i bardzo dobitnie mu wytłumaczyć kto powinien odpowiadać za to, co dziecko je, i że to nie córki wina, że "dorośli" ją zarzucili pakami słodyczy, a ona je zjadła. Nie wiem co jutro zrobię, ale jestem po prostu niewyobrażalnie rozwścieczona nieodpowiedzialnością "teściów". Partner deklaruje, że zakaże dawania córce słodyczy, ale jakoś marnie to widzę.

Nawrzeszczałam na niego, że ma do mnie ciągłe pretensje o czepianie się jego "idealnych rodziców", a ile razy powtarzałam, żeby nie dawać córce słodyczy??? Że nie szanuje mojego zdania, do czego zdążyłam się już przyzwyczaić, ale jakim jest człowiekiem i rodzicem skoro ma gdzieś to, że ktoś mu po prostu otruł dziecko??? Zaczął mówić, że ok, miałam rację, a ja odpowiedziałam, że nie chcę żadnych racji, tylko żeby zaczął słuchać i szanować co ja mówię!!!

Najchętniej wzięłabym teraz jakiegoś kija, najlepiej nabijanego gwoździami, i sprała "teściów". Z natury jestem zwolenniczką rozmów, nie dążę do agresji fizycznej, ale po tym, jak moja córeczka przez ponad godzinę cierpiała, wymiotowała na odległość, płakała, trzęsła się, nie rozumiała co się dzieje... Nie myślałam nawet żeby nagrywać, ale powinni zobaczyć do czego doprowadzili. Chociaż znając ich i tak byłoby na mnie, że sobie coś wymyślam i czepiam się tak krystalicznych osób, jak oni...

Córka jednak wymiotowała do samego rana, bałam się czy to się nie skończy szpitalem.

Po prostu klasyka gatunku moich problemów z "teściami" i partnerem- mówię coś, a tak jakbym nie wypowiedziała ani słowa. To dotyczy wielu spraw. O słodycze batalia jest odkąd się znamy z partnerem- najpierw co kilka miesięcy dostawaliśmy parokilogramową pakę, prosiłam żeby tego nie robili, bo on się obżerał i miał problemy z żołądkiem i zębami, a i mnie czasem ciężko było się powstrzymać od jedzenia, co źle się odbijało na mojej sylwetce. Dopiero awantura po paru latach sprawiła, że... wysyłają mniej . Przy ostatniej aferze nawiązałam do tego tematu, a "teściowa" stwierdziła, że przecież mogłam nie jeść- jasne, tylko dlaczego nie można było przyjąć argumentów i nie wystawiać nas na takie pokusy?

Nie mam pojęcia czemu ci ludzie są tak uparci jak osły nawet w z pozoru błahych sprawach. Zawsze, ale to zawsze po ich wizytach zostaje jakiś smród. To nie jest tylko kwestia mojego nastawienia.

Partner zachował się źle pozwalając córce zjeść nawet nie wiem ile tych słodkości, ale też mnie to szczególnie nie dziwi, niemal codziennie walę grochem o ścianę, gdy wracając z pracy przynosi dziecku a to batonika, a to wafelka... Tak bardzo mi zależało, żeby trzymać córkę jak najdalej od tego syfu, żeby nie miała problemów z wagą jak ja, a "teściowie" i partner szybko mi zniszczyli ten plan, bo co? "Bo każdy daje dzieciom słodycze"

Naprawdę, z samym partnerem ciężko jest postępować, a on plus jego starzy to już w ogóle dramat. Z nimi się nie da grzecznie, po prostu trzeba o wszystko robić awanturę. Nie potrafię zrozumieć motywów takiego postępowania.