Co zrobić z tym związkiem? - Netkobiety.pl

Nic nie da się zrobić. To on sam musi zmienić nawyki i musi zrozumieć, że dobra zabawa, to nie tylko picie alkoholu. On nie widzi problemu w takim stylu życia i łatwo go nie zmieni, bo nie widzi takiej potrzeby.

Blanxa, pomyśl: niby czemu wyprowadzka miałaby spowodować że on przestanie pić?Przeciez pije nie tylko z Twoim bratem.
Dla niego lepiej,bo liczy że będzie Ci trudniej się rozstać.
Jedyne co możesz zrobic to teraz,przed przeprowadzką ultimatum: przestajesz pic albo się rozstajemy. I słowa dotrzymać.
Inaczej skazujesz się SAMA na trudny i ciężki związek...

Najlepszym rozwiązaniem będzie wyprowadzka. Czy to do kawalerki, czy gdzieś indziej.
I podstawowym warunkiem, aby wyprowadzka wypaliła- musisz to zrobić bez niego. Niech sobie pije kiedy i z kim chce, nie ma sensu abyś się męczyła.
Możesz postawić ultimatum (jak zauważyła diana45). Jeśli nic się nie zmieni- wiesz, co robić.

Można się upić raz w tygodniu, albo wypić 2 piwka powiedzmy te 2 czy 3 razy w tygodniu. Ale jak gość tankuje CODZIENNIE wódę, to nie ma się co namyślać, tylko wiać. Nie wiem, czy cokolwiek dałaby jakąś próba uświadomienia mu, że ma poważny problem z alkoholem, bo zapewne by się tego wyparł, jak zawsze każdy nałogowiec na początku. On sam musiałby najpierw zdać sobie sprawę z problemu a potem zacząć się leczyć. Obawiam się, że Ty do tego czasu nie dotrwasz, bo CIę to wykońćzy psychicznie..

Twój chłopak jest alkoholikiem i to zaawansowanym, skoro jest już na etapie sikania do łóżka.

Namów go na leczenie, jeśli nie zechce, odejdź, bo zmarnuje sobie życie, a Ciebie pociągnie za sobą.

Wszystko zależy od tego, jak ktoś pojmuje słowo pijaństwo i alkoholizm. Raczej to kwestia regularności spożywania, ale ilość i rodzaj pitego alkoholu może być inaczej odbierany przez osoby z zewnątrz.
Jeśli ktokolwiek upije się raz w tygodniu w sobotę, wróci do domu w wiadomym stanie i skończy się TYLKO I WYŁĄCZNIE na kacu i niczym więcej, bez jakichkolwiek dalszych skutków...to czy nie ma róznicy w porównaniu z chłopakiem Autorki? Zresztą mając na myśli raz w tygodniu nie chodziło mi o calkowicie regularne spożywanie, w stylu: " mam w planach co sobotę się urżnąć i nikt mi nigdy nie ma prawa w tym przeszkadzać!" Samemu trzeba dostrzec granicę, ale wiadomo, że stwierdzenie raz na tydzień czy 2-3 piwa w tygodniu to raczej ŚREDNIA a nie czyste liczby.

Póki nie piję się dla samego pragnienia zaspokojenia głodu alkoholowego i człowiek jest w stanie się hamować, wyznaczając sobie granicę, to nie mówimy o alkoholiźmie. Silna presja otoczenia, w tym wypadku znajomych jeszcze sytuację pogarsza. W wypadku omawianego gościa sprawa jest jasna i klarowna. Zresztą każdy z nas zna pewnie osoby niepijące, wg których wypicie 2 piw tygodniowo( średnio!) już byłoby alkoholizmem, nawet kiedy dana osoba całkowicie i rzeczywiśćie nad tym panuje. Ten gość wymaga szybkiej i specjalistycznej terapii.

On piwa to musi mieć Codziennie i zachowuje się jak typowy Janusz. Po pracy ze trzy piwka przed telewizorem sobie pije i to jest jego sposób na relaks. Ja na to oko przymykałam, bo myślałam, że większość facetów tak robi.  Moje koleżanki z pracy, mówiły że ich mężowie to też po robocie codziennie,  lub prawie codziennie mają w ręce puszkę piwa. Mój z resztą jak wypił trzy, cztery piwa to nie było po nim widać, żeby w ogóle coś pił.  Wydawał się trzezwutki jak niemowlę. Teraz mnie zaczęło niepokoić to, że wcześniej nie dopuszczał do śruby, wiedział kiedy przestać. A teraz? Na fazie prawie codziennie. Najlepsze jest to, że nie widzę żeby kupował jakąś większą ilość alkoholu, ale śrubę ma jakby wypił dwa razy więcej niż ja widzę. Nie wiem czy on sobie setki kupuje czy co. Ja mu mówię, że ma już pewnie chorobę alkoholowa, to on zaprzecza i mówi, że alkoholikami to są żule co zebraja rano na wino pod sklepem, a on wstaje rano i idzie do pracy i ma wszystko pod kontrolą.  Ja mu powiedziałam chłopie alkoholikiem to może być też prawnik, lekarz czy policjant. Ale nie, on chodzi do pracy i on jest chłopak na poziomie... Nie ważne, że z jednej dobrze płatnej pracy go wywalili bo alkomatem go sprawdzali i mu pokazywalo. Teraz ma taka robotę, że nie zwracają uwagi, czy jest na kacu czy wypity, byle by pracować.

Miał ciężkie życie.  Jego ukochany brat zginął w wypadku samochodowym i powiedział mi, że pije by o tym zapomnieć.  Ale to było 5 lat temu....Ile można żyć przeszłością.

Właśnie, na terapię powinien pójść samemu, z własnej, nieprzymuszonej woli. Tutaj jednak, zanim gość się opamięta, Autorka może nie dotrwać do tego momentu, tym bardziej jak zacznie mu sugerować, zeby się zaczął leczyć.
Codzienne picie, albo raczej ZWIĘKSZAJĄCA się ilość i częstotliwość picia jest chyba najprostszą drogą, aby upaść na samo dno. Autorko to już zaszło za daleko. Jeśli masz odwagę, spóbuj go uświadomić, że potrzebuje pomocy.Inaczej będziesz się tylko męczyć coraz bardziej, marnujac sobie życie.

EDIT: Sama widzisz, po 3 piwa dziennie, każdego dnia już coś mówi. Do tego jeszcze to wypieranie, przy rozmowie, kto może być alkoholikiem a kto nie. Czas działać.

Jedyna szansa na wyleczenie to CAŁKOWITA ABSTYNENCJA oraz chodzenie na terapię, ew. AA.
Tu nie ma półśrodków.

Jeżeli zagrozisz odejściem, to musisz być konsekwentna w razie jego wpadki, inaczej szybko nauczy się, że Twoje groźby są bez pokrycia i będzie miał je gdzieś.

Pytasz, jak rozmawiać. Na pewno bez krzyków, wyrzutów, nigdy nie mów ''bo Ty zawsze'' / ''bo Ty nigdy''. Unikaj wyrażeń typu ''ranisz mnie'' / ''krzywdzisz mnie''. Lepiej powiedzieć ''rani mnie, gdy Ty...'' lub coś w tym stylu.
Najlepiej by było, gdybyś umówiła się specjalisty i z nim porozmawiała najpierw. Może doradzić wiele pożytecznych rzeczy.

Aha, jeszcze jedno. Jeśli wróci pijany, nie usługujesz mu. Nie gotujesz dla niego, nie sprzątasz po nim, nie pierzesz jego ciuchów, nie dajesz mu pieniędzy w żadnym wypadku. Nie sponsorujesz jego nałogu i nie ułatwiasz mu życia. Niech na własnej skórze poczuje konsekwencje swojego nałogu.

Witaj Blanxa.
Na terapii to mu mogą se kazać. Dobrowolny udział w terapii bywa skuteczny i przynosi pożytek. Zdrowienie dla siebie ma sens, nie na pozór. Na pewno nie dla  "uspokojenia",zmylenia kogoś bliskiego. Udawanie udziału w terapii dla "świętego spokoju" nic nie wniesie w życie osoby uzależnionej przedłuży tylko jej chorowanie.Utrwali uzależnione zachowania,jak wypieranie, zakłamywanie,zaprzeczanie,opór,przekorę i satysfakcję że znowu udało się spaść na cztery łapy.On nie ponosi żadnych konsekwencji ,bo wszyscy mu pomagają w łagodzeniu ich,dlatego nie widzi problemu i ma szansy dokonać wyboru nie ma żadnej motywacji.
Na psychoterapii pomogą mu uświadomić, czym jest choroba alkoholowa, inaczej zespół uzależnienia od alkoholu (lub środków zmieniających nastrój, świadomość), oraz poradzą i podpowiedzą jak zdrowieć i nie wracać do picia.
Z Twojego opisu użytkownicy wysnuli słuszne przypuszczenie, że Twój chłopak ma problem z piciem i to w fazie dość zaawansowanej.
Nie będę powtarzał tych sygnałów i objawów.
Na takim etapie u Twojego chłopaka zresztą , chyba wcześniej nie było już możliwe - ograniczanie picia - utrata kontroli nad piciem jest bezpowrotna, nie ma sposobu na wyleczenie się z tego na obecnym poziomie wiedzy medycznej.
Nawet okres długoletniej abstynencji nie wyleczy już jego upośledzenia/uszkodzenia ośrodka kontroli (nagrody), jest ono trwałe to uszkodzenie.
Podobnie  jak niektóre uczulenia, można z nimi żyć pod pewnymi warunkami.
Można się leczyć i zdrowieć, ale nie można całkowicie wyzdrowieć, tzn. wrócić do picia kontrolowanego, siła woli to za mało, bo uszkodzenia mają charakter, i są fizjologiczne to nie jest tylko samo uzależnienie psychiczne.
Abstynencja i odstawienie alkoholu są konieczne, bo zatrzymują bardzo progresywny i dynamiczny rozwój uzależnienia na  poziomie fizycznym i psychicznym.
Najtrudniejszym okazuje się, jak wytrwać w abstynencji i nie wracać do picia po jakimś czasie.
Podstawowym bowiem problemem WSZYSTKICH uzależnionych osób, obojętnie od czego się uzależnili, są chore emocje.
Co to są chore emocje, skąd się biorą i jak sobie z nimi radzić, Twój chłopak dowiedziałby się właśnie na terapii oraz w AA.
Największym jednak problemem jest, jak go przekonać i nakłonić do terapii, i abstynencji, i tu nie ma 100% skutecznej metody.
Twarda miłość, czyli wspomniane wyżej ultimatum, nie na wszystkich działa, potrzebne jest, aby alkoholik sięgnął swojego dna, zobaczył własne konsekwencje picia i je poczuł na własnej skórze.
Te dna są najróżniejsze, bardzo osobista sprawa : więzienie,wypadek,rozwód,rozstanie,utrata pracy .itp
Jak to mają zrobić, spowodować, bliskie osoby zawsze pozostanie niewiadomą.
Zorganizowanie takiego spiętrzenia kryzysów w życiu alkoholika bywa bardzo trudne,prawie niemożliwe.
Ty etap próśb, gróźb, negocjacji, starań i tłumaczenia, uświadamiania masz za sobą, zrobiłaś, co mogłaś, reszta zależy od niego i jest już poza Twoim zasięgiem, i kontrolą. Nie jest powiedziane, że jak odejdziesz, on zaprzestanie picia.
Jego obietnice, choć momentami sam być może wierzy w nie, są niemożliwe do spełnienia, nie będzie pił normalnie, koniec, kropka.
Wszywka to nie lek, to tylko środek wymuszający strachem abstynencje, a z doświadczenia powiem Ci, że bez terapii bardzo mało skuteczny, łatwy do obejścia, nie czyni też sam w sobie alkoholika osobą zdrową w sferze emocji.
Lekiem najlepszym na alkoholizm jest spokój wewnętrzny, pogoda ducha, szczęście i czyste sumienie, to takie proste, ale na początku trudne, bo działa wiele schematów i mechanizmów w myśleniu, czuciu, nawykowych i podświadomych - chorych.
Co Ty możesz zrobić?
Już nic, możesz jedynie uratować siebie jak Ci napisano, współuzależnienie to też groźne i wyniszczające zjawisko mające swoje somatyczne objawy, jest też podobne do czegoś pomiędzy nerwicą a depresją.
Takie życie jak prowadzicie oboje pomaga w piciu chłopaka i wyniszcza Twoje zdrowie.
Przypomina mi nieco moją historię  .
Moja dziewczyna miała dość po 5 latach, mieszkaliśmy od chyba 3-4 lat ze sobą, odeszła, pozwoliła mi na dokonanie wyboru, piłem i ćpałem jeszcze dwa lata zanim dobiłem do dna - nie wróciliśmy jednak do siebie.
Jak będzie z Twoim chłopakiem - nie wiem i nikt chyba tego nie wie.

Poczytaj na forum inne tematy w tym dziale mogą Tobie odpowiedzieć na wątpliwości:
https://www.netkobiety.pl/t112733.html
https://www.netkobiety.pl/t119160.html
https://www.netkobiety.pl/t119652.html
https://www.netkobiety.pl/t119545.html
https://www.netkobiety.pl/t103234.html
https://www.netkobiety.pl/t119233.html
https://www.netkobiety.pl/t115810.html
https://www.netkobiety.pl/t104375.html
https://www.netkobiety.pl/t117868.html
https://www.netkobiety.pl/t117164.html
https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php?id=115374

Sporo tego i jest tych wątków znacznie więcej, niestety.

Pozdrowienia i odwagi życzę.

Chociaż bardzo sobie cenię Twoje wypowiedzi ze względu na ich trafność, nie mogę dłużej przymykać oka na ich formę, która jest mało czytelna. Bardzo Cię proszę, używaj interpunkcji i zwracaj uwagę na ortografię.

Obiecuje poprawę emocje,wspomnienia czasem wracają trochę.Te 27 lat to takie podobne.

Mea culpa,ale to też trochę "wina" mojej Bratowej (świetna babka zresztą ) - pisała za mnie wypracowania w LO ja byłem bardzo zajęty,miałem kapele i już wtedy balowałem ostro ,nie miałem czasu na drobiazgi ,ledwo wyrabiałem się z czytaniem lektur.
Nie można jak widać wyręczać nikogo w niczym bo robi się krzywdę

Jedyne co możesz zrobić - dla własnego dobra, żeby ratować samą siebie - to odciąć się od niego emocjonalnie i również fizycznie.
Skutki współuzależnienia są również tragiczne dla Ciebie, i położą się cieniem na Twoim dalszym życiu.
Żadnych szans, żadnego ultimatum - to doprowadzi tylko do tego, że coraz mocniej będą naginane granice, które wyznaczysz. Żadnego namawiania, załatwiania dla niego lekarzy, terapeutów, czy odwyków.
Żadnego gotowania mu rosołków, prania zasikanego materaca, proszenia, aby przestał, aby zmniejszył.
To kanał, z którego możesz się nie wydostać o własnych siłach.

No i przyjechał... wypity.  Nie ja już mam dość,  nawet już nie mam siły tego ultimatum dawać, jestem załamana...

Na trzeźwo, czy po pijanemu - on Twoje ultimatum ma głęboko gdzieś.
Nie jest mu do niczego potrzebne. I tak nie ma zamiaru się do niego stosować.
Jedyne czego on chce to:
- pić dalej w spokoju
- i żebyś wreszcie przestała gadać

Kiedy uwierzysz, że dla niego ważniejszym od Ciebie jest alkohol?

No i tak. My swoje, a Ty swoje
Mamy wypisać tu gratulacje dla jego wątroby ?

Jedną z wielu rzeczy ,które długo pamiętałem i nie dawały mi spokoju to był wyraz Twarzy mojej ówczesnej narzeczonej kiedy odchodziła.
Obrzydzenie,wstręt , płacz ,rozpacz nie były to moje projekcje znaliśmy się nie widziałem jej takiej nigdy wcześniej.Owszem bywała wściekła, zdenerwowana, w napięciu jednak takiej nienawiści nie widziałem.
Po latach rozmawiałem z nią o tym potwierdziła wszystko .
Wszyscy znani mi alkoholicy/alkoholiczki czy to z AA ,terapii potwierdzają też traktowanie alkoholu  jak bardzo bliskiej osoby.
Taka nałogowa "personifikacja" w aktywnym okresie uzależnienia i po pewnym czasie od odstawienia.
To jest najlepszy przyjaciel,kochanka,najbliższa "osoba" inni ludzie służą do stwarzania pozoru, normalności ,dostarczają pretekstów,służą do wygody do manipulacji bliskimi wystarczy często bycie milutkim do rany przyłóż,żeby wymazać przewiny.
Alkoholik w pewnym sensie zdradza z alkoholem  osobę z którą jest związany ( często jest też przy okazji nałogu fizyczna zdrada z inną osobą  pod wpływem lub nawet nie pod wpływem),a alkohol stymuluje i reguluje emocje jak romanse jest frajdą i radochą.
To szerszy temat wszystkie te prowokacje,poczucia rozżalenia,samotności,ucieczki od odpowiedzialności i problemów itp - cała masa tego jest,ale głównym powodem dlaczego alkoholik pije jest to że jest alkoholikiem .

Ma wysoką tolerancję to nic niezwykłego akurat jest młody i tak ma ,ale to się zmienia najpierw są wahania tolerancji potem spadek.Przychodzą kace giganty gdzie nie można się ruszać znam to z autopsji.
Niektórzy tak mogą latami to żadna zasługa mocna głowa i jeszcze niestłuszczona wątroba, ani nie uchroni go przed konsekwencjami wypadkiem czy zadławieniem się wymiocinami podczas snu po pijanemu.

paslawku,
chylę głowę.

Znamiennym jest fakt zajmowania się przez autorkę nie sobą i przyczynami swojego zachowania (w tym trwania w opisywanym związku), lecz bohaterem związku. Tak. Domyślam się powodów.

Nie myślcie, że go wychwalam, bo kaca nie ma. Chodzi o to, że ten kac sprawia, że człowiek ma później wstręt do alkoholu. Przydałby mu się taki kac życia...  A on już chyba ma jakąś tolerancję albo udopornienie. Dzięki wam naprawdę zmieniłam stosunek do całego tego problemu. On mnie zapewniał, że ograniczy ten alkohol, robił mi nadzieję by zyskać na jakiś czas moje zaufanie. Było dobrze przez chwilę dni, ja byłam szczęśliwa, a później znowu się upijał, ja się wściekalam, on przepraszał, obiecywał i tak w kółko macieju. Ale ja głupia.  Czemu mnie oklamywal tylko. Mógł mi powiedzieć  już na początku, że zamierza chlac  i nie przestanie. A tak to się meczymy. On się musi ukrywać, kombinować, przepraszać mnie non stop, ja go kontroluje, krzyczę na niego... No bez sensu.. ani ślubu,  ani dzieci...ani kredytow...zero zobowiązań, a dach nad głową też ma.

Dlatego też jeżeli chcesz być szczęśliwa i ułożyć sobie życie to zacznij nim żyć .Mimo obaw i leków przed przyszłością,samotnością,bólem rozstania odejdź takie uczucia są częścią zależnego myślenia ściągają Ciebie i trzymają w miejscu.
Żyjesz teraz jak sama widzisz życiem a raczej piciem chłopaka cały czas analizujesz,interpretujesz co on myśli i czuje, układasz strategię,taktykę walki,która przegrasz.
Sobie daj szansę on jak się dopije być może da sobie szansę ale to już nie Twój wybór .
Idź sobie na mityng Al Anon tam są kobiety w takiej sytuacji jak Ty ,żony,dziewczyny,matki alkoholików takie, które są byłe i pozostające w związku .
Dostaniesz wsparcie i podzielą się z Tobą doświadczeniem jak poradzić sobie z emocjami odzyskać władzę nad swoim życiem.
Dla niego picie i kłamstwa teraz jest łatwiejsze niż stawianie czoła życiu to taka proteza, dopalacz,znieczulenie.
Niemal wszystko jest przyporządkowane i uzależnione będzie coraz gorzej bo to się pogłębia nie musisz na to patrzeć to Ciebie przerasta nie wyleczysz się za niego.

Dzięki Wielokropku

Dziękuję za wytłumaczenie; pozostanę przy swoim zdaniu.

Sarkazm?

To masz co robić w życiu Blanxa WSZYSTKO możesz naprawić,prawo jazdy,studia,zdobyć fajną pracę .
Twój cel to Ty dla siebie on niech żyje jak potrafi licz na siebie i trzymaj się.
Wszystko mija zły czas też,ale nie samo ,na początku wydaję się,że jest trudno, a wcale nie jest, zacznij, a zobaczysz niesamowite rzeczy.Powoli, spokojnie, z łagodnością  do siebie, bo jesteś wszystkim co masz od nikogo nie zależy Twoje szczęście tylko od Ciebie,możesz pokochać siebie wolno Ci masz prawo do tego.
Moja eks świetnie sobie poradziła beze mnie a nie miała lekkiej sytuacji.
Teraz czasem się śmiejemy z przeszłości bo się kolegujemy nasze rodziny się znają taka moja mała nagroda od życia i rzadki przywilej.
Był moment kiedy poczułem się spokojny,wolny i to między innymi dzięki tej dziewczynie.(wiem wiem takie patetyczne ale moje i prawdziwe )

"Przestrzeń to wolność. Przestrzeń jest warunkiem szczęścia. Jeśli nie macie w sobie przestrzeni, żyjecie jak w więzieniu, nie macie wolności. My potrzebujemy przestrzeni wokół siebie. Przestrzeni wokół siebie i we własnym wnętrzu, w sercu. Wielu z nas nie ma wokół siebie dość przestrzeni. Przestrzeń jest tym, czego nam potrzeba.
Jeśli jesteście dobrzy w układaniu kwiatów, jeśli wprawiacie się w sztuce układania kwiatów, wiecie, że każdy kwiat potrzebuje przestrzeni wokół siebie, aby wyglądać pięknie, aby móc promieniować pięknem. Oto jest kwiat. I ten kwiat potrzebuje przestrzeni dookoła, żeby móc promieniować pięknem."

Tak niech ma dziewczyna, wszyscy niech mają .Na szczęście.
Czasem mnie najdzie coś takiego że ..:)

Naprawdę potrzebujesz dramatu w swoim życiu aby zrozumieć, że masz faceta alkoholika, do tego w ogóle nieliczącego się z twoimi uczuciami? Ile razy prosilaś i ciągle jak grochem o ścianę, wóda była ważniejsza. Wóda była mu przyjaciółką i kochanką, nie potrzebował ciebie gdy brał się za kieliszek mimo twoich zaklinań, próśb i gróźb. I okazał ci setki razy gdzie twoje miejsce w jego życiu; tuż za flaszką. Naprawdę ci to wystarczy?
Wreszcie odpoczęłaś od jego nałogu, zazanłaś kilka dni odpoczynku i normalności, widzisz teraz co straciłaś przez ten czas gdy byłaś z nim?

Sorry za ten ostry ton, ale widzę że się zaczynasz łamać i bierzesz pod uwagę jego powrót pod jakimiś tam warunkami,  obawiam się, że dasz mu się znowu "przekabacić". Jesteś w jakimś stopniu wspóluzależniona, a to u takiej osoby powoduje że zachodzą w jej świadomości procesy, które służą powstawaniu mechanizmów wyparcia i  braku samokontroli. To prawie to samo co dzieje się z alkoholikiem; On rzuca obietnice bez pokrycia, że przestanie pić, a osoba współuzależniona grozi mu konsekwencjami (rozwodem, odejściem itp) jednak tego nie robi, bo krótkie "niepicie" alkoholika uszczęsliwia ją i traci ona zdrowy osąd sytuacji.
Tym samym daje zgodę na powtarzające się coraz częściej destrukcyjne zachowania partnera i nieświadomie zwiększa jego poczucie nieodpowiedzialności. Powodem takich reakcji jest potrzeba utrzymania pewnej równowagi wewnętrznej w związku i lęk przed tym, że jeśli nie przyjmie się odpowiedzialnosci za jego/jej picie to wydarzy się coś strasznego, np. alkoholik "zapije się na śmierć", albo straci pracę, albo coś sobie zrobi itp. Osoba współuzależniona często próbuje się ratować, wyprowadza się, wnosi o rozwód itp., ale pod wpływem alkoholika i jego obietnic wycofuje się i cieszy chwilowym szcęściem, które zwykle bardzo szybko się kończy.

Nie daj się wmontować zupełnie w ten zaklety krąg! Jesli sobie nie poradzisz, skorzystaj z porady psychologa w poradni dla osob współuzaleznionych, działają w każdej poradni AA.

Trzymaj się.

Gdybym 10 lat temu napisała takiego posta na takim forum. I gdybym 10 lat temu posłuchała tego co mi radzą inni ludzie to...nie mialabym poczucia straty 10 lat. Szkoda mnie było.
W przypadku kiedy on nie chce zmian to NIC się nie da zrobić.
Odzyskałam swoje zycie dopiero wtedy jak udało mi się całkowicie odciąć.

Blanxa
Ale po co robisz taki kołowrót: przerwa, rozstanie, przerwa, spotkam się, nie spotkam...? Dajesz i zaraz odbierasz. To że od niego lepiej uciekać, to rzecz pewna, ale Ty też swoje masz za uszami. Zamiast raz się z nim spotkać - z warunkiem, że ma być trzeźwy - i to zakończyć, odstawiasz wielką dramę przed znajomymi, sąsiadami, współpracownikami. Nie zastanawiałaś się, co ci ludzie o Tobie myślą?

Niczego od Autorki nie wymagam. To jej życie i jej sprawa.

Stanowczo mu powiedz/napisz, że to koniec. Że ma przestać pisać i przychodzić do Ciebie. Zablokuj go.
Gdy przyjdzie pod dom powiedz, że to co stosuje to stalking i zawiadomisz policję, jeśli będzie Cie nachodził.
Odetnij się od niego.
Wtedy on będzie krócej cierpiał, a Ty będziesz miała spokój.

Edit: tylko Twoja żelazna konsekwencja może tu pomóc. Nie przedłużaj tego stanu bo Ci kolesia żal.

Droga autorko :-))
Ja w takim związku trwałam bez mała 10 lat...   prośby, groźby, rozstania i powroty..  uwierz... NIC  TO  NIE  DA :-((   szkoda Twojego czasu oraz zdrowia..
Też żyłam w wolnym związku a partner mieszkał w moim mieszkaniu.. 
Ostania "akcja" przydarzyła się w październiku ub. roku.. byliśmy na   spotkaniu  w klubie dla "dojrzałych" ale mój pan już od rana sobie popijał a resztę dopił na imprezie..   
Najadłam się wstydu...  byłam upokorzona..  załamana.. przybita (pewnie doskonale znasz te uczucia)..     szala  goryczy i niemocy niestety się przelała.  On mocno wstawiony jeszcze było "za mało" by się dopić ..  dokupił sobie "baterie" ..  i wróciliśmy do domu.  Chciałam umrzeć i nic nie widzieć... nic nie słyszeć. Miałam serdecznie dość.
Chociaż w tym czasie nie robiłam mu żadnych wyrzutów..  on  wyciągał  wszystkie "złe" sprawy no i zaczęła się awantura..  Byłam wściekła:-((  .. nagrałam go na komórce..  i nie wiem skąd u mnie się wziął  stoicki  spokój... poprosiłam  o zwrot kluczy od mojego mieszkania.. 
Płakał..  obiecywał..  klęczał...  po prostu robił  wszystko bym "dała tą ostatnią szansę"  .. powiedziałam ...  WARUNEK  LECZENIE..    powiedział, że pójdzie się leczyć..  Poszłam z nim...  ja chodzę  do dziś do terapeuty..  oraz na spotkania grupowe dla osób współuzależnionych..  on przetrwał tylko spotkania grupowe...   choć miał   wyznaczonego terapeutę - był tylko na dwóch spotkaniach i oznajmił, że nie kwalifikuje się na leczenie bo choroby alkoholowej nie ma... (oszukiwał i terapeutę, nie był szczery i po prostu nie chciał się leczyć).. 
Bez picia "wytrzymał"  do  wczoraj...  :-((   I znowu zaczęło się "psychiczne katowanie" ..  a ja...   ja  MUSZĘ   BYĆ  KONSEKWENTNA ..   NIE MOGĘ ZMIENIAĆ ZDANIA..  NIE MAM  INNEJ  OPCJI  jeżeli chcę  ratować siebie... 
Taki człowiek się nie zmieni..  chyba tylko GDY SAM  TEGO ZECHCE.. 
Dlaczego opisałam swoją historię?  po to byś i Ty  skorzystała z takiej pomocy jak ja..  poczujesz się  PEWNIEJSZA ..  SILNIEJSZA... ZDECYDOWANA... 
Trzymam  mocno kciuki (wiem, że łatwo się ocenia innych .. gorzej jeśli się  samemu taką  traumę  przeżywa)..
Pozdrawiam.